Ρομπέρτο Κάρλος: Αρμονία δύναμης και τέχνης (poll)

Στο ντεμπούτο του κιόλας με τη φανέλα της Ίντερ πίσω στο 1995 φρόντισε να ανοίξει λογαριασμό στη Serie A με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο: Με ασύλληπτο φάουλ δηλαδή για χαρίσει τη νίκη στους Νερατζούρι με 1-0 επί της Βισέντσα. Παρά το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα ωστόσο στο Μιλάνο, ο Ρομπέρτο Κάρλος υπέφερε από πονοκεφάλους που μετέτρεψαν τη θητεία του στην Ίντερ πολύ σύντομη. Και ο κυριότερος όλων άκουγε στο όνομα... Ρόι Χόγκσον.

«Ήταν μια καταστροφή» θυμάται ο Βραζιλιάνος για τη συνεργασία τους. «Ήθελα να παίζω με ελευθερία και ο Χόγκσον δεν με άφηνε ούτε να περάσω το κέντρο». Βλέποντας την αγάπη του για το άθλημα να τρεμοσβήνει κάτω από τις οδηγίες του Άγγλου τεχνικού, ο Ρομπέρτο Κάρλος έκανε έντονες σκέψεις για μια... λυτρωτική έξοδο.

Σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στάθηκε τελικά η πρόταση του προπονητή του να τον μετατοπίσει ως εξτρέμ αντί αριστερού μπακ, με τον Βραζιλιάνο να ξεσπά και μετά από μόλις μια σεζόν παρουσίας του στη Serie A να ζητά άμεσα μεταγραφή.

Περίπου 1200 χιλιόμετρα μακριά από το Μιλάνο, ένας ξενιτεμένος Ιταλός θα άκουγε με προσοχή το αίτημά του, το οποίο και ήταν διατεθειμένος να ικανοποιήσει! Λίγες κουβέντες στον τότε πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης, Λορέντζο Σανθ, αρκούσαν από τον Φάμπιο Καπέλο για να ξεκλειδώσει η μεταγραφή, με τον Ρομπέρτο Κάρλος τελικά να υπογράφει το καλοκαίρι του 1996 στη Βασίλισσα με μόλις έξι εκατομμύρια ευρώ...

«Υπάρχει μια φωτογραφία στο σπίτι μου από μια ιδιαίτερη μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 1996, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης μόλις με είχε αγοράσει από την Ίντερ. Πριν από εκείνη την ημέρα δεν είχα πάει ποτέ στη Μαδρίτη. Ήμουν 23 χρονών. Όταν προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο, δεν πήγα κατευθείαν για να μάθω πού θα έμενα.

Ούτε πήγα στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, το πιο μεγαλοπρεπές στάδιο της Ευρώπης. Όχι. Πήγα με μερικούς ανθρώπους από μια ισπανική εφημερίδα στην πλατεία Θιβέλες. Είχα δει μόνο φωτογραφίες, αλλά ήξερα ότι ήταν ένα ιδιαίτερο μέρος. Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα σιντριβάνι με ένα μαρμάρινο άγαλμα της θεάς Κυβέλης.

Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται κολοσσιαία κτήρια όπως η Banco de España και το Palacio de Cibeles. Ο κυκλικός κόμβος μπορεί να σας στείλει στην καρδιά του κέντρου της πόλης, στο πάρκο Retiro, στο μουσείο Prado ή μέχρι την Paseo de la Castellana, όπου θα βρείτε το Μπερναμπέου. Για οποιονδήποτε στη Μαδρίτη, η συγκεκριμένη πλατεία είναι ένα από τα πιο εμβληματικά μέρη της πόλης.

Αλλά για τους ποδοσφαιρόφιλους έχει επιπλέον σημασία. Η πλατεία Θιβέλες είναι το μέρος όπου η Ρεάλ Μαδρίτης — και η εθνική ομάδα της Ισπανίας — πηγαίνουν για να γιορτάσουν τους τίτλους τους.

Έτσι, το να πάω εκεί από το αεροδρόμιο έμοιαζε λίγο με την προσγείωση στο Ρίο ντε Τζανέιρο για πρώτη φορά και κατευθείαν προς το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος. Και τότε ήταν που ο φωτογράφος από την εφημερίδα τράβηξε μια φωτογραφία μου. Όταν κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία, μου θυμίζει πώς ξεκίνησε το τρελό ταξίδι μου με τη Ρεάλ Μαδρίτης».

Μέσα από αυτές τις παραγράφους ο Ρομπέρτο Κάρλος εξηγεί με τον πιο απλό και ανόθευτο τρόπο τη σύνδεσή του με τη Ρεάλ, τον θαυμασμό του για την πόλη και το κλαμπ. Αποφεύγοντας υπερβολές και βαρύγδουπες εκφράσεις κάνει ένα νοητό ταξίδι στο παρελθόν και στον τόπο που μεγαλούργησε για 11 ολόκληρα χρόνια, στο μέρος που έχτισε το μεγαλύτερο κομμάτι του μύθου του.

Εκεί όπου κέρδισε το προσωνύμιο «άνθρωπος - σφαίρα» για τα δυνατά σουτ και φάουλ που κάθε φορά έδιναν την εντύπωση πως έσπαγαν το φράγμα του ήχου. Και η αλήθεια είναι πως μέσα από τις ξεχωριστές του δυνάμεις κατάφερε να ρίξει τις δικές του ιστορικές πινελιές πάνω στη λευκή φανέλα. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει την ασίστ του για το θρυλικό βολέ του Ζιντάν στον τελικό του Champions League το 2002 που χάρισε το τρόπαιο στη Ρεάλ;

Ή την ασύλληπτη οβίδα που έπιασε σχεδόν από τη γραμμή του... κόρνερ για να στείλει τη μπάλα στο παραθυράκι της εστίας της Τενερίφης; Και μέσα από αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές ακολούθησαν και τα τρόπαια που χαλύβδωσαν ακόμα περισσότερο τον ισχυρισμό πως πρόκειται για τον ίσως κορυφαίο αριστερό μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Τρία Champions League πρόλαβε να πανηγυρίσει στην Ισπανία. Μαζί με τέσσερα πρωταθλήματα, τρία ισπανικά Super Cup, δυο Διηπειρωτικά κι ένα Super Cup Ευρώπης. Ένας γεννημένος νικητής, ερωτευμένος με τα ασημικά. Αλλά το σπουδαιότερο Κύπελλο της καριέρας του το φύλαγε για μια διαφορετική φανέλα...

Πέρα από τους Galacticos της Ρεάλ άλλωστε, εκεί όπου είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με ονόματα όπως οι Ζιντάν, Φίγκο, Ραούλ, Μπέκαμ, Ρονάλντο και Κασίγιας, ο Ρομπέρτο Κάρλος είχε την ευλογία να αποτελεί μέλος και της ίσως τελευταίας χρονικά Dream Team της εθνικής Βραζιλίας. Έχοντας δίπλα του ονόματα όπως οι Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Καφού και Κακά, ο Βραζιλιάνος τελικά ευτύχησε να φτάσει έως την κορυφή του κόσμου το 2002.

Μέχρι τότε βέβαια έπρεπε να κάνει υπομονή για μια ολόκληρη τετραετία μετά τον χαμένο τελικό του Μουντιάλ το 1998, όταν ο Ζιντάν είχε συντρίψει τους Βραζιλιάνους για να στέψει για πρώτη φορά πρωταθλήτρια τη Γαλλία. Στην επόμενη ευκαιρία που το δόθηκε ωστόσο, ο Ρομπέρτο Κάρλος γεύτηκε το πιο γλυκό νέκταρ που μπορεί να προσφέρει το άθλημα.

Αν και τα περισσότερα φώτα στράφηκαν (δικαίως) πάνω στον Ρονάλντο, ο αμυντικός της Ρεάλ αποτέλεσε με τη σειρά του αναπόσπαστο κομμάτι της Σελεσάο με έξι συμμετοχές (όλες ως βασικός) κι ένα κλασικό φάουλ - βολίδα απέναντι στην Κίνα στη φάση των ομίλων. Αγωνίστηκε και στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, αλλά ο Ζιντάν και πάλι φρόντισε να βάλει φρένο στο δρόμο προς το όνειρο.

Δυο κατακτήσεις Copa America που είχαν προηγηθεί τις χρονιές 1997 και 1999 ήταν απλώς το... αλατοπίπερο στην καριέρα του Ρομπέρτο Κάρλος στην εθνική Βραζιλίας, ο οποίος μέχρι και σήμερα αποτελεί τον τρίτο κατά σειρά παίκτη με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Σελεσάο (125).

Η πλούσια τροπαιοθήκη του βέβαια ουδέποτε αποτέλεσε τον κύριο λόγο που συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους. Το ποδόσφαιρο άλλωστε δεν είναι τίποτα περισσότερο από στιγμές και η αλήθεια είναι πως ο Βραζιλιάνος μας χάρισε άπειρες. Εκείνες βέβαια που έχουν χαραχθεί λίγο καλύτερα στη μνήμη είναι όταν έβρισκε τον τρόπο να τινάζει τα αντίπαλα δίχτυα.

Ποιος μπορεί άραγε να ξεχάσει το ασύλληπτο φάουλ που σκόραρε κόντρα στη Γαλλία πίσω στο 1997, με την τροχιά της μπάλας να καταρρίπτει όλους τους νόμους της φυσικής και να καταλήγει στο πλεκτό του Μπαρτέζ; Εκείνο μήπως κόντρα στην Αργεντινή που «καρφώθηκε» στο παραθυράκι; Η΄ το βολέ από την εκτέλεση κόρνερ σε αγώνα της Ρεάλ που κατέληξε με ορμή στη γωνία της εστίας της Σεβίλλης;

Αν ήθελες να δεις τέχνη και δύναμη να πορεύονται μαζί, με μια ανεξήγητη αρμονία, τότε απλώς περίμενες να τον απολαύσεις στον επόμενο αγώνα του. Και μέχρι να αντικρίσει το τέλος της διαδρομής φρόντισε να αφήσει τη δική του ανεξίτηλη σφραγίδα. Μια σφραγίδα που τον κατατάσσει ανάμεσα στους πιο ιδιαίτερους, ανάμεσα στους κορυφαίους.

Η θέση βέβαια που του αρμόζει στο πάνθεον εξακολουθεί να ταλανίζει τους ποδοσφαιρόφιλους, με ονόματα όπως οι Πάολο Μαλντίνι και Μαρσέλο να τον κοντράρουν για τον τίτλο του κορυφαίου αριστερού μπακ της ιστορίας. Και το Gazzetta βρίσκει την ευκαιρία να επαναφέρει το ερώτημα, αλλά το αφήνει στη δική σας κρίση...

Loading...