Κουμεντάκης στο Gazzetta: «Ονειρική χρόνια για τον Ολυμπιακό, κάθε αθλητής θέλει Ευρωπαϊκό και πρωτάθλημα»

Είπαμε για το ευρωπαϊκό στο ΣΕΦ. Πώς το έζησες αυτό; Ένα κατάμεστο γήπεδο

«Είμαι φίλαθλος του μπάσκετ γενικά! Μου αρέσει, μου άρεσε από μικρός, οπότε το παρακολουθώ και το να παίζω στο ΣΕΦ προσωπικά ήταν πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα, ανεξαρτήτως του ότι έπαιζα βόλεϊ εκεί μέσα. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να αγωνίζεσαι σε τόσο κόσμο, με παλμό. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έκανε το γήπεδο να ζεσταίνεται συνέχεια και το ένιωθες μέσα σου αυτό. Το ένιωθαν όλοι! Όχι μόνο εγώ, αλλά και οι ξένοι αθλητές. Είναι μία μοναδική στιγμή και είναι από τις αναμνήσεις που σου μένουν στο τέλος της καριέρας σου, γιατί όπως λέμε και στο χωριό μου “και Αλτσχάιμερ να πάθεις αυτό θα το θυμάσαι”.

Μπαίνεις μέσα για το ζέσταμα και βλέπεις ένα κατάμεστο γήπεδο…

«Είναι η στιγμή που το κάνει μοναδικό. Μπορεί να είσαι στο γήπεδο και να παίζεις έξι ώρες ακατάπαυστα χωρίς να σκέφτεσαι την κούραση ή τίποτα άλλο. Τα συναισθήματα και η αδρεναλίνη που νιώθεις τη συγκεκριμένη στιγμή στο γήπεδο έχοντας καταφέρει να φτάσεις σε έναν τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης με τον κόσμο του Ολυμπιακού να το έχει γεμίσει όλο, είναι που το κάνει ξεχωριστό. Τώρα το αν ήταν η Μακάμπι ή η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχει πολύ μικρή σημασία γιατί είναι η στιγμή καθαρά του Ολυμπιακού.

Τελειώνει με τον τελευταίο πόντο και γίνεται χαμός. Τι είναι αυτό που θυμάσαι;

«Θυμάμαι αρκετά πράγματα… Θυμάμαι τον Ζουπάνι και τον Λινάρδο να τρέχουν κατά πάνω μου. Θυμάμαι παιδιά να τρέχουν γύρω γύρω από το γήπεδο λες και είμαστε στην παιδική χαρά και μας έχουν αμολήσει οι γονείς μας. Θυμάμαι πάρα πολύ τον κόσμο να μην μπορείς να διακρίνεις τίποτα από το πόσο πολύς ήταν. Είναι μοναδικές οι εικόνες που σου αφήνει ένα τέτοιο παιχνίδι. Ίσως στην Ελλάδα να είναι λίγο… Μπορεί να γίνομαι γραφικός και να το κάνω λίγο μελό όλο αυτό, αλλά οι αθλητές που μπορεί να παίζουν στον Ολυμπιακό μπάσκετ ή στον Παναθηναϊκό, να αγωνίζονται στην EuroLeague ή οπουδήποτε το ζουν κάθε βδομάδα. Εμείς σε μικρότερα γήπεδα, ασφαλώς το ζούμε σε μικρότερο βαθμό, αλλά αυτός είναι ένας υπερθετικός βαθμός που βλέπουμε την άλλη οπτική. Οπότε νομίζω ότι αυτή η στιγμή είναι ιδιαίτερη. Είναι άλλο συναίσθημα, μεγαλώνει το άθλημα, φημίζεται η χώρα… Είναι πολλά τα οφέλη που έχει. Μπορεί να μην γεμίσει, να υπάρχουν πολλά έξοδα, οι παράγοντες, ο κάθε Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και οποιαδήποτε ομάδα έχει τόσο μεγάλο γήπεδο να χρειάζονται περισσότερα χρήματα για να το διαφημίσει… Όταν το κανεις η στιγμή είναι μοναδική».

Συνεχίζουμε με το Challenge Cup που ουσιαστικά ο τελικός, ήταν ο ημιτελικός.

«Εντάξει νομίζω ότι αυτό μπορεί να το καταλάβει ο καθένας, έτσι; Πρόκειται για ένα παιχνίδι που κράτησε δύο μέρες».

Πριν πάμε εκεί, πώς πάτε να παίξετε στον Άγιο Θωμά μετά την ήττα με 3-1 και ήταν η στιγμή που ο Ολυμπιακός είχε ενα μεγάλο αρνητικό σερί απέναντι στον Παναθηναϊκό. Υπήρχε πίεση; Άγχος;

«Δεν θα σου πω για το αρνητικό σερί γιατί αυτό είναι για τους δημοσιογράφους και τον κόσμο. Θα σου πω ότι εκείνη την περίοδο, αν θυμάμαι καλά, είχαμε χάσει στη Σύρο και έπρεπε να πάρουμε τέσσερα σετ για να προκριθούμε στο League Cup στο γήπεδό μας. Και το καταφέραμε, ήταν η πρώτη φορά που κερδίσαμε τέσσερα σετ συνεχόμενα. Και δεν έδωσε ο κόσμος πολύ βάση, επειδή ήταν το League Cup, ήταν η Σύρος και φυσικά ήταν στην έδρα μας και ήταν πολλοί οι παράγοντες που έλεγαν ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε να το κάνει. Αλλά δεν ήταν οι πραγματικοί παράγοντες αυτοί. Ήταν ο χαρακτήρας που έδειξε η ομάδα και στο League Cup που ήταν νοκ άουτ αν έχανες κάποιο σετ. Μας έκανε πάρα πολύ καλό ο συγκεκριμένος αγώνας και ασφαλώς μετά με τον Παναθηναϊκό επειδή ήταν και σε όλα τα ματς τα νεύρα τεταμένα, η κατάσταση είναι λίγη λεπτή. Αυτό δεν αφορά εμάς τους αθλητές, αφορά τους έξω. Γιατί ο αθλητής σε όποια ομάδα και να αγωνίζεται, ό,τι και να κάνει πρέπει να μπαίνει μέσα και να πιστεύει ότι θα κερδίσει σε οποιαδήποτε συνθήκη και κατάσταση. Σίγουρα δεν μας άρεσε ότι το γήπεδο ήταν άδειο. Κανένας αθλητής στον κόσμο δεν θέλει να παίζει με άδειο γήπεδο και 3 η ώρα το μεσημέρι. Αυτό είναι προφανώς προς όλους τους φιλάθλους, οποιαδήποτε ομάδας… Εμείς θέλουμε το γήπεδο γεμάτο, να παίξουμε σε ένα γεμάτο γήπεδο και πραγματικά να κερδίσει ο καλύτερος που παίζει βόλεϊ.

Και ξανάρχομαι στην κουβέντα ότι είχαμε αυτό το νοκ άουτ με την Σύρο και πάμε μετά από λίγο καιρό να παίξουμε με τον Παναθηναϊκό και πάλι νοκ άουτ. Η ομάδα έχει χτίσει έναν χαρακτήρα ενδιάμεσα και οι συζητήσεις ανάμεσά μας είναι ότι “το έχουμε κάνει μία φορά, μπορούμε να το ξανακάνουμε”. Γενικά, ήμασταν μία ομάδα, την οποία έπρεπε να προσπαθήσεις πάρα πολύ για να την κερδίσεις. Ειδικά σε μία σειρά αγώνων. Και αν έβρισκε ένα παραθυράκι και μπορούσε να μπει μέσα στο παιχνίδι, άλλαζε την ταχύτητα κατευθείαν και ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ακολουθήσει κάποια ομάδα. Το ίδιο συνέβαινε και όταν την άλλαζε και ο Παναθηναϊκός για αυτό και τα μεταξύ μας παιχνίδια ήταν πάρα πολύ κλειστά και τελείωναν με διαφορά ενός πόντου τα σετ ή 3-2».

Οι σκέψεις σου άλλαξαν με το που έγινε το 1-0; Γιατί άλλο η Σύρος, άλλο ο Παναθηναϊκός...

«Τα μεγέθη ήταν μεγάλα και οι ομάδες είχαν διαφορά. Δεν θέλω να ούτε να υποβαθμίσω τη Σύρο, ούτε τίποτα. Έκανε την πορεία της, τις επιλογές της δεν μπορούμε να ξέρουμε, αλλά σεβαστή η κάθε δυσκολία που είχαν. Στον αθλητικό υπάρχουν και οι δυσκολίες και πρέπει τις σεβόμαστε όλοι. Για τον Παναθηναϊκό τώρα…».

Τί είπατε δηλαδή, χάνετε το πρώτο σετ. Είπατε κάτι μεταξύ σας; Ή με την γλώσσα του ματιών;

«Θυμάμαι τον Τράβιτσα να μας μιλάει, να μας λέει μην τα παρατήσουμε και ότι μπορεί να γυρίσει. Ότι ήμασταν ακόμη εδώ και ότι δεν μπορούμε να φύγουμε. Μας είπε χαρακτηριστικά ότι “είμαστε ακόμη εδώ, δεν μπορούμε να φύγουμε”… Και το μόνο που κάναμε ήταν να συνεχίσουμε να παίζουμε ψάχνοντας τη λύση στα τόσα θέματα που μας είχε βάλει ο Παναθηναϊκός. Γιατί κερδίζοντας ένα παιχνίδι 3-1 στο Ρέντη, μας παίρνει και το πρώτο σετ εκεί και μας φέρνει οριακά με την πλάτη στον τοίχο. Εκεί πρέπει να παίξεις για να βρεις τη λύση. Μπορεί να μην τα καταφέρεις, να χάσεις, αλλά μόνο παίζοντας θα το βρεις. Οπότε νομίζω ότι εκεί έγινε το κλικ. Φτάσαμε ένα πόντο πριν χάσουμε. Μία υποδοχή στο σερβίς του Ερνάντες που δεν σέρβιρε συχνά σε εκείνη τη γωνία και ο άσσος του Γκουσταβάο ουσιαστικά ήταν το κλειδί».

«Και 10 σετ να παίζαμε μετά το 1-1 θα τα κερδίζαμε»

Ήταν οι δύο πιο σημαντικοί πόντοι όλης της χρονιάς;

«Η χρονιά σε τέτοιες ομάδες που κυνηγούν όλα τα τρόπαια θα κριθεί σε ένα σετ, σε μπάλα, σε μία φάση! Είναι βέβαιο. Η χρονιά ήταν για το ευρωπαϊκό, το θέλαμε και εμείς και ο Παναθηναϊκός πάρα πολύ. Το είπα και νωρίτερα, όπως είδαμε προχθές το παιχνίδι στο μπάσκετ να κρίνεται στο σουτ του Σλούκα, ασφαλώς και στο βόλεϊ όταν φτάνεις σε αυτά τα μεγέθη θα κριθεί εκεί. Νομίζω ότι μετά αρχίσαμε να πιάνουμε πολύ υψηλά στάνταρ απόδοσης και ήταν αδύνατο για τον Παναθηναϊκό να ακολουθήσει. Αν παίζαμε 10 σετ θα κερδίσαμε και τα επόμενα 10».

Φάνηκε ότι η διαφορά ήταν μεγάλη μετά το 1-1…

«Ο Παναθηναϊκός ήρθε στο Ρέντη, έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη, δεν ακολουθήσαμε, κέρδισε! Πήγαμε στον Άγιο Θωμά, κάναμε το ίδιο ακριβώς και πήραμε το παιχνίδι.

Η διαφορά είναι τόσο μικρή, αλλά παραμένει μικρή και δεν μπορεί να σε φτάσει. Οπότε κερδίζεις, δεν είναι κάποια χαοτική διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες. Είναι πραγματικά η μία για να κοντράρεται με την άλλη. Τα στοιχεία τους είναι παρόμοια».

Νομίζω και οι προπονητές αυτό κάνουν, φτιάχνουν μία ομάδα για να κερδίζει τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό αντίστοιχα.

«Φυσικά, στην Ελλάδα ζούμε… Και σε όλο τον κόσμο γίνεται. Και στο ποδόσφαιρο και σε όλα τα αθλήματα. Τον ανταγωνιστή σου κοιτάς και αυτός που θέτει ψηλά τον πήχη για να τον ξεπεράσεις. Το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ήταν ο τελικός, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, μπορεί ο καθένας να το πει. Και ναι η Μακάμπι σίγουρα ήταν μία ταχύτητα κάτω. Πιστεύω ότι αν η Μακάμπι με τον ΠΑΟΚ έπαιζαν στο τέλος του ΠΑΟΚ, εκεί που πήρε και το Κύπελλο περίπου, θα κέρδιζαν την Μακάμπι 2 παιχνίδια».

Τελειώνει ο αγώνας και έρχεται η πρόκριση… Πώς το ένιωσες εσύ στα αποδυτήρια; Ότι έφυγε ένα πολύ μεγάλο βάρος; Πώς το ζήσατε;

«Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε πιο πολύ χαρά για αυτό που καταφέραμε παρά ότι έφυγε κάτι από πάνω μας. Γιατί δεν ήταν ότι είχαμε το πάνω χέρι και το αφήσαμε να φύγει. Ήταν ότι δεν είχαμε καθόλου χέρι (γέλια). Δεν είχαμε κάτι να χάσουμε. Ήταν τεράστια χαρά για αυτό που κάναμε. Στον αθλητισμό βλέπουμε συχνά ότι μιλάνε για την αποτυχία και την επιτυχία. Και η συνέντευξη που έδωσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν πολύ κατατοπιστική. Θεωρώ ότι δεν ήταν αποτυχία για τον Παναθηναϊκό που αποκλείστηκε και αντίστοιχα δεν θα ήταν και για εμάς αν γινόταν. Έφτασε σε ένα πολύ καλό σημείο, έφτασε σχεδόν στο τέλος, οπότε τα συναισθήματα ήταν ανάλογα. Αλλά θυμάμαι να μπαίνω στα αποδυτήρια και να παίρνω μία αύρα απίστευτα θετικής σκέψης και συναισθημάτων που ξεχείλιζαν από όλους. Ο Μπούλος ο Γιάννης πανηγύριζε στα αποδυτήρια και δεν το πίστευε ότι πάμε να παίξουμε έναν τελικό.

Και για τον Παναθηναϊκό πιστεύω θα υπήρχε παρόμοια ατμόσφαιρα. Απλά ήμασταν πιο ικανοί και σίγουρα πιο τυχεροί γιατί χρειάζεται και αυτό σε όλα τα στάδια και την καριέρα του αθλητή. Οπότε πιστεύω σε όλα αυτά ήμασταν πιο ικανοί για να φτάσουμε στον στόχο που είχαμε θέσει από την πρώτη μέρα, να πάμε στον τελικό του ευρωπαϊκού».

Γυρίζετε στο Ρέντη και υπάρχει υποδοχή… Έτσι και αλλιώς ήταν ένα ιστορικό παιχνίδι, δύο ελληνικές ομάδες να είναι στον ημιτελικό και ιδιαίτερα αυτές οι ομάδες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός.

«Αυτό έκανε την κατάσταση ειδική! Πιθανόν να μην το ξαναδούμε. Νομίζω ότι σε αυτά τα παιχνίδια μέτρησαν λίγο οι προσωπικότητες που είχαμε μέσα στο γήπεδο. Γιατί το λέω αυτό. Στους αγώνες που δεν ήταν του ίδιου βελινεκούς λίγο καιρό νωρίτερα, πάλι καταφέραμε να νικήσουμε. Με τον ΠΑΟΚ χάναμε 2-0 και πήραμε το αποτέλεσμα. Όταν φτάνεις στο σημείο σε αυτό το επίπεδο που πρέπει να κερδίσεις, εκεί είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Μπαίνει το πρέπει. Σίγουρα χάσαμε παιχνίδια, ασφαλώς όλες οι ομάδες χάνουν…

Και κακές εμφανίσεις είχαμε, αλλά ας κοιτάξουμε λίγο την γενική εικόνα και αυτό που πρέπει να κρατήσουμε. Παρουσιάσαμε μία ομάδα με προσωπικότητα, που και οι ξένοι αθλητές ήταν αναγνωρισμένης αξίας που μπορούσαν να διαχειριστούν την πίεση, Χάνοντας στο Ρέντη και πηγαίνοντας στον Άγιο Θωμά ή χάνοντας στο Παλατάκι και ερχόμενοι στο γήπεδό μας, πάλι ήταν η ίδια κατάσταση. Είχαμε μία σειρά χαμένων σετ, μέτριου παιχνιδιού και ήρθαμε εδώ και κερδίσαμε. Αυτό λέει πολλά για την ομάδα και νομίζω ήταν το βασικό κλειδί που είχαμε φέτος».

Τί άλλαξε μέσα στην ομάδα στη διάρκεια του χρόνου; Ξεκίνησε η χρονιά και οι περισσότεροι έλεγαν για το σερβίς. Ήταν χαρακτηριστικό στον Άγιο Θωμά που στα δύο πρώτα σετ στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός ήταν τρομερός στο σερβίς κάνει το 2-0, μετά γίνεται το ένα λάθος μετά το άλλο στο σερβίς και χάνει 3-2. Υπήρξε αλλαγή ή απλά βελτιώθηκε περισσότερο το σερβίς;

«Ήμασταν δυνατοί στο σερβίς και είχαμε και ψηλή ομάδα, μεγάλα κορμιά μέσα στο γήπεδο. Φυσικά και είχαμε έναν εξαιρετικό σέρβερ, ο Χιντάλγκο ήταν ένας από τους καλύτερους αθλητές που είχα δει μέχρι τώρα από κοντά. Ανεξαρτήτως πρωταθλήματος που έπαιζε ήταν σέρβερ τρομερός. Είναι μία κίνηση δύσκολη και απαιτητική στο βόλεϊ και εκείνος ήταν μετρ του είδους. Αλλά όταν δεν μας πήγαινε το σερβίς, δυσκολευόμασταν πολύ και στην πορεία αρχίσαμε να δίνουμε σημασία σε άλλα κομμάτια του παιχνιδιού. Εδώ παίζει ρόλο και το σταφ και ο προπονητής που προσπαθούσαν καθημερινά… Το να λες “θα αλλάξω κάτι” είναι εύκολο, αλλά το να το κάνεις έχει ουσία. Σε ένα σημείο που πρέπει να κρατήσεις λίγο το σέρβις και να πεις ότι “δεν πάω να δώσω έμφαση εκεί, αλλά πρέπει να παίξω”. Εκεί νομίζω φανήκαμε ώριμοι και έτοιμοι για να περάσουμε μια δύσκολη κατάσταση που μπορεί να ήταν ότι δεν θα ρισκάρουμε το σέρβις αλλά θα παίξουμε μέσα στο γήπεδο για να κερδίσουμε μία ομάδα. Σταθήκαμε πολύ καλά και ξεκινήσαμε να κερδίζουμε σε παιχνίδια που δεν μας πήγαινε το σέρβις. Ήταν το μεγαλύτερο κέρδος που είχαμε μέσα στη χρονιά ως ομάδα!».

Μα φάνηκε ότι ο Ολυμπιακός στο τελείωμά του, με εξαίρεση ένα διάλειμμα στο Κύπελλο, ήταν άλλη ομάδα.

«Ναι το Κύπελλο ήταν η στιγμή που είχαμε φτάσει σε όλους τους στόχους στο τέλος, είχαμε κερδίσει ήδη το ευρωπαϊκό, ήμασταν 2-0 στη σειρά με τον Μίλωνα και είχαμε ακόμη ένα για να προκριθούμε στους τελικούς… Είχαμε φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου και του League Cup και είχαμε αρχίσει ήδη - το ένιωθα και από τον εαυτό μου και τους συμπαίκτες μου- να κουραζόμαστε πιο πολύ πνευματικά. Γιατί το σώμα μας πήγαινε… Είχαμε φτάσει τόσο μακριά με πάρα πολλά παιχνίδια και αυτό λίγο μας είχε “φουσκώσει”, βολεϊκά αν μπορώ να το πω, με πολλές σκέψεις που τη δεδομένη στιγμή έπρεπε να τις κάνουμε στην άκρη για να κερδίσουμε και το Κύπελλο. Και σίγουρα έπαιξε ρόλο και ο πάρα πολύ φορμαρισμένος ΠΑΟΚ. Στο Κύπελλο κέρδισε δίκαια και τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και ήταν εκείνη περίοδο προετοιμασμένος για να πάρει στα χέρια του το τρόπαιο. Ο Παναθηναϊκός είχε άλλα προβλήματα, αλλά δεν πρέπει να είσαι απογοητευμένος. Όταν είσαι σε αυτές τις δύο ομάδες, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, ευρωπαϊκής αναγνώρισης σωματεία, πρέπει να πας στην επόμενη μέρα και να διεκδικήσεις τον επόμενο στόχο».

«Κάθε αθλητής θέλει να κατακτά Ευρωπαϊκό και πρωτάθλημα. Κατόρθωμα για την ομάδα που αντέδρασε όταν χρειάστηκε»

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι; Με δεδομένη την κατάκτηση του Challenge Cup και τον αποκλεισμό από το League Cup. Πώς ξαναμπαίνεις στη λογική να πεις στον εαυτό σου “υπάρχει και ένα πρωτάθλημα”;

«Αυτή ήταν η δύναμη που είχαμε για να φτάσουμε σε αυτά τα δύο τρόπαια που οποιοσδήποτε αθλητής αν τον ρωτήσεις θα σου υπογράψει ένα χαρτί που θα λέει “θέλω να κερδίσω το ευρωπαϊκό και το πρωτάθλημα μέχρι να σταματήσω να παίζω”. Είναι αδιαμφισβήτητα οι μεγαλύτεροι τίτλοι, αλλά ήταν και η διαφορά μας. Είχαμε παιδιά με μεγάλη προσωπικότητα που ήξεραν να διαχειριστούν και τη δύσκολη στιγμή. Δεν ήταν όλες οι στιγμές καλές και χάναμε και από αυτό. Όμως, πέντε-έξι φορές που βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο αντιδράσαμε έστω στις μισές από αυτές. Είναι ένα κατόρθωμα αυτό για μία ομάδα γιατί έτσι καθορίζεις και το ποιόν που έχεις σαν αθλητής, αλλά και το πώς στήνεις ένα σύνολο. Ξεκινάει από τον προπονητή και τελειώνει στους παίκτες…».

«Ο Ράπτης έδειξε το ταλέντο του και του δίνω συγχαρητήρια, θέλουμε τέτοιους παίκτες στην Εθνική»

Μιλώντας για αντίδραση θα πάμε στον αγώνα πρωταθλήματος με το 1-1 στις νίκες και το 2-0 του ΠΑΟΚ στα σετ στο Ρέντη

«Οι τελικοί με τον ΠΑΟΚ ήταν πολύ δύσκολα παιχνίδια. Ο ΠΑΟΚ ήταν φέτος πολύ σκληρή ομάδα για να την καταβάλεις και νομίζω το ένιωθαν όλοι. Είχε και δύο αθλητές σημεία αναφοράς. Θα σταθώ στον Ράπτη που του αξίζουν συγχαρητήρια και στην Ελλάδα πρέπει να δίνονται από αθλητές μεταξύ τους. Αυτό είναι που θα αναδείξει τόσο τους ίδιους όσο και τη χώρα. Ο Ράπτης έκανε μία πάρα πολύ καλή χρονιά και ειδκά από τα μέσα και μετά έδειξε όλο του το ταλέντο και πιστεύω είναι από τους Έλληνες που θα φτάσουν σε αρκετά υψηλό επίπεδο αν δουλέψει και μείνει ταπεινός».

Και μετά το 0-2, υπήρχε κάποια παρέμβαση όπως με την Τράβιτσα; Τί έγινε και άλλαξε η εικόνα;

«Σε κάθε play-off, σε κάθε σειρά, είναι ένα ματς “κλειδί” που ξεκλειδώνει ή το επόμενο ή τον τίτλο. Το έχω ζήσει και το έχω βιώσει και από την απέναντι πλευρά του ΠΑΟΚ, που τότε που ήμουν στην ομάδα είχαμε χάσει στο Ρέντη 3-2, ενώ ήμασταν μπροστά. Το επόμενο παιχνίδι στο Παλατάκι το είχαμε χάσει 3-0. Οπότε ακόμη και στο 0-2 το φετινό, γνώριζα ότι δεν παίζαμε καλά, ο ΠΑΟΚ έχει καλούς αθλητές, έχει και τον Μενέλαο (σ.σ Κοκκινάκη), και κυριαρχεί η φιλοσοφία ότι δεν τα παρατάνε…Είναι μαχητές! Ήταν μία δύσκολη ομάδα για να αντιμετωπίσεις γιατί σου δημιουργούσε συνέχεια πρόβλημα. Ήταν συνέχεια στο σκορ, με καλή υποδοχή, καλούς επιθετικούς, κυνηγούσε τις φάσεις, δεν τα παρατούσε μέχρι τον τελευταίο πόντο. Οπότε θεωρώ ότι το παιχνίδι στον Άγιο Θωμά ήταν δύσκολο, αλλά άμα δούμε τα σετ για εμάς ήταν πιο εύκολα… Εδώ τα σετ ήταν πιο κλειστά και ήταν ένας αγώνας που κράτησε πραγματικά πάρα πολλές ώρες. Δηλαδή, θυμάμαι να βγαίνω, να είμαστε με τα παιδιά στα αποδυτήρια και να είμαστε “κομμάτια”. Με πάγους στην παγοθεραπεία, άλλοι με κάτω, ήμασταν εξαντλημένοι από την προσπάθεια»!

Είχατε όμως την αισιοδοξία ότι αφού τελείωσε αυτό, είναι ακομη πιο κοντά το πρωτάθλημα;

«Εντάξει μετά πηγαίνοντας στο Παλατάκι, επειδή είχαμε καταβάλει τέτοια προσπάθεια, ήμασταν πάρα πολύ συγκεντρωμένοι και λέγαμε ότι είναι η ώρα να μην χαθεί η ευκαιρία. Γιατί όλοι σκεφτόμασταν το πόσο είχαμε προσπαθήσει για να κερδίσουμε στο Ρέντη».

Μετά το 0-2 τι λέγατε;

«Επειδή είχε περάσει τόσος καιρός από την πρώτη φορά με τον Τράβιτσα και είχαν προηγηθεί και οι ανατροπές που είχαν γίνει, καθόμασταν απλά εκεί στον πάγκο και δεν λέγαμε τίποτα. Απλά μπήκαμε μέσα και ο καθένας επιχείρησε να ανεβάσει το επίπεδό του ατομικά λίγο παραπάνω… Θυμάμαι τον Χιντάλγκο να κάνει 3-4 καλά σέρβις, τον Παγιενκ να πιάνει 2-3 μπλοκ και ξαφνικά όλοι λίγο-πολύ ανεβήκαμε. Ήμασταν όλοι συνειδητοποιημένοι στο τέλος. Και νομίζω ότι έκανε και τη διαφορά για αυτό και κερδίσαμε το επόμενο παιχνίδι τόσο εμφατικά. Ο ΠΑΟΚ ένιωθε ότι έχασε την ευκαιρία, τον είδα άδειο! Ξέρω πώς ένιωθαν τα παιδιά απέναντι γιατί το έχω ζήσει και εγώ».

Μιλάμε για ανθρώπους, δεν μιλάμε για ρομπότ. Λέμε αν χάσεις ή πάρεις ευρωπαϊκό πως μπορείς να παίξεις; Δεν είναι τόσο απλό…

«Φυσικά, είναι ανθρώπινο. Σίγουρα καταλαβαίνω τους φιλάθλους κάθε ομάδας που λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις τέτοια εμφάνιση. Μα από τις ήττες μπορείς να μάθεις πολλά. Εμάς μας άλλαξε η ήττα από τον Παναθηναϊκό στο Ρέντη. Αν κερδίζαμε, ίσως να χάναμε στον Άγιο Θωμά».

Θεωρείς ότι αυτό ήταν το κομβικό σημείο στο ψυχολογικό κομμάτι κυρίως;

Ναι, θεωρώ ότι η ήττα με τον Παναθηναϊκό στο Ρέντη, σε ένα παιχνίδι που περιμέναμε τόσο πολύ, μας “χτύπησε” πάρα πολύ τον εγωισμό. Σε όλους. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Ακόμη και την πρώτη φορά που πήγαμε να παίξουμε, πριν γίνουν τα επεισόδια, ήμασταν πολύ αποφασισμένοι όλοι. Δεν ξέρω τι θα γινόταν, κανείς δεν ξέρει με το “αν”. Θεωρώ, ωστόσο, ότι ήμασταν δίκαια νικητές, γιατί για να κερδίσεις έναν αγώνα βόλεϊ δεν υπάρχει χρόνος, πρέπει να παίξεις καλύτερα στο μεγαλύτερο διάστημα μέχρι να τελειώσει. Και αυτόν τον περισσότερο χρόνο τον είχαμε εμείς».

Πάμε λίγο σε εσένα. Για χρόνια έλεγαν ένας πολύ καλός παίκτης, με καλά στοιχεία, επίθεση, υποδοχή (παρά το ύψος σου), αλλά δεν είχες βγάλει τις ηγετικές σου ικανότητες. Τα δύο τελευταία χρόνια είδαμε διαφορετικό Κουμεντάκη. Πέρσι με τον ΠΑΟΚ στο μεγαλύτερο μέρος και σχεδόν όλη τη χρονιά φέτος. Τί έχει αλλάξει σε σένα;

«Αρχικά να πω ότι ο Κουμεντάκης έχει ακόμη πάρα πολλή δουλειά και περιθώριο βελτίωσης. Πρέπει να βελτιωθώ και να γίνω καλύτερος και το αναγνωρίζω αυτό. Δεν νομίζω ότι άλλαξε κάτι. Κάποιοι αθλητές έρχονται σε αθλητική ωρίμανηση λίγο αργότερα και άλλοι λίγο νωρίτερα. Για μένα ήρθε λίγα χρόνια πριν. Συνειδητοποίησα κάποια πράγματα, κατάλαβα τι μπορω να κάνω καλά και τι δεν μπορώ να κάνω τόσο καλά. Άρχισα να δουλεύω τις αδυναμίες μου λίγο παραπάνω. Αυτές οι αδυναμίες ξεκίνησαν να γίνονται καλά σημεία και τα θετικά σημεία πολύ καλύτερα. Ποτέ δεν φοβόμουν να πάρω ευθύνες ακόμη και όταν ήμουν στην Αλεξανδρούπολη. Ούτε είχα κάποιο φόβο στις φάσεις ή στα παιχνίδια που ήταν στο νήμα ή έπρεπε να τα γυρίσεις. Πάντα το είχα αυτό στον χαρακτήρα μου.

Ίσως να μην φαινόταν τόσο, γιατί δεν είχα την ωριμότητα που μπορεί να έχω τώρα, αλλά αυτό που νομίζω ότι άλλαξα περισσότερο είναι ότι άρχισα να μαθαίνω το παιχνίδι παραπάνω. Το βόλεϊ είναι άθλημα που δεν μπορείς να σκέφτεσαι τί έγινε, αλλά το τί θα γίνει και αυτό μετράει πολύ παραπάνω γιατί θα σε βοηθήσει να φτάσεις στο τέλος».

Πόσο βοήθησαν σε αυτή την αλλαγή οι προπονητές σου τα τελευταία δύο χρόνια; Καλμαζίδης και Τζουλιάνι;

Αρχικά είναι δύο τελείως διαφορετικοί τύποι! Έχω τεράστιο σεβασμό για τον Καλμαζίδη. Σου εκπέμπει μία σιγουριά και μία ασφάλεια που δεν την έχω νιώσει από άλλον προπονητή. Ίσως μου την έδινε γιατί το έδινα και εγώ πίσω, δεν ξέρω. Αλλά εγώ την εισέπρατα σε μεγάλο βαθμό και επειδή είχε συνεργαστεί ο Μενέλαος (σ.σ Κοκκινάκης) τότε που ήμασταν μαζί, μου είχε μιλήσει και εκείνος με τα καλύτερα λόγια και πραγματικά τρέφω τεράστιο σεβασμό. Το έχω πει και σε εκείνον, όχι μόνο σε συνεντεύξεις που τυχαίνει να μιλάω για αυτόν. Πήρα τρομερά πράγματα από εκείνος κυρίως πνευματικά.

Ο κύριος Τζουλιάνι είναι πολύ διαφορετικός. Η καριέρα του μιλάει από μόνη της. Τί να πω εγώ τώρα για τον Τζουλιάνι; Δεν μασάει τα λόγια του, είναι απόλυτος, φωνακλάς και σου δίνει πράγματα που είτε θες είτε όχι θα τα πάρεις. Μπορεί να είσαι σε πίεση, σε εκνευρισμό αλλά πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό γιατί αυτό που σου λέει ίσως είναι το κλειδί για να κερδίσεις. Ασφαλώς η καριέρα για ένα τόσο μεγάλο όνομα που έχει ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Από τις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας που κατάφερε να φέρει έναν τέτοιο προπονητή.

Ασφαλώς έχουμε Έλληνες προπονητές που είναι εξίσου καλοί, αλλά θα πρέπει να βελτιωθούν για να παρασύρουν και τους Έλληνες αθλητές. Αλλά ο Τζουλιάνι είναι ένας γνώστης του αθλήματος και είτε το θέλεις είτε όχι θα κάνεις αυτό που θέλει».

Ποια είναι τα όνειρά σου τώρα εσένα; Τί θέλεις για το μέλλον;

«Βολεϊκά θέλω, αρχικά, να φτάσω στο καλύτερο επίπεδο που μπορώ σαν αθλητής. Άσχετα από τα σωματεία, θέλω να μάθω το άθλημα καλύτερα...».

Έκανες νωρίς το βήμα του εξωτερικού, με βάση όσα λες;

«Ναι! Θεωρώ ότι έφυγα στο εξωτερικό χωρίς να έχω τις απαραίτητες βάσεις για να το κάνω. Στην Ελλάδα μπορεί να ήμουν ταλαντούχος, όπως και άλλα παιδιά Έλληνες μαζί μου, αλλά δεν είχα αυτό το "παραπάνω" που χρειαζόταν. Όταν το απέκτησα ήμουν σε άλλη χώρα... Δεν είναι απαραίτητα λάθος, δεν το θεωρώ λάθος ή σωστό, αλλά μου έδωσε πολύ ωραίες εικόνες. Την πραγματική βάση του αθλητή στο εξωτερικό, ειδικά στην Ιταλία. Είναι ένα κέρδος αυτό, η νοοτροπία και ο επαγγελματισμός από αυτά τα περιβάλλοντα. Εμένα με βοήθησαν για να μπορέσω τα υπόλοιπα χρόνια να κινηθώ σε αυτόν τον δρόμο».

Πάμε να μου πεις μονολεκτικά ή με πολύ λίγες λέξεις για τους συμπαίκτες και την υπόλοιπη ομάδα... Τζουλιάνι, τί σου έρχεται στο μυαλό;

«Μου έρχονται ατελείωτα... βρισίδια (γέλια). Είναι φωνακλάς πολύ. Μπορεί να φαίνεται ήρεμος κτλ, να μην τον ακούς όταν μιλάς έξω από το γήπεδο μαζί του και στην προπόνηση εδώ να τον ακούνε στο κέντρο του Ρέντη. Είναι γνώστης, ξέρει το άθλημα καλά και η λέξη που θα τον χαρακτήριζε θα ήταν απόλυτος»!

Τράβιτσα...

«Ο Τράβιτσα είναι η καλύτερη μεταγραφή του Ολυμπιακού θεωρώ. Είναι τεράστια προσωπικότητα, σπάνια έρχονται αντίστοιχοι στην Ελλάδα. Δεν ήμουνν σε εποχές που ήταν ο Μίλκοβιτς, ας πούμε, αλλά τον βάζω σε αυτή την κατηγορία. Οι Έλληνες αθλητές είμαστε τυχεροί που έχουμε και συμπαίκτη και αντίπαλο έναν τόσο μεγάλο αθλητή. Είναι ηγέτης με "Η" κεφαλαίο. Η επιτομή του πασαδόρου που θα πάρει την ομάδα και θα την οδηγήσει αυτός εκεί που θέλει. Μπορεί να υπάρχει 300.000 κόσμος, να του λέει ο προπονητής ό,τι είναι να του πει και να είναι αυτός που θα σε οδηγήσει στη νίκη. Σίγουρα είναι σε μεγάλη ηλικία, αλλά είναι από τους μεγαλύτερους αθλητές όσον αφορά τη στόφα».

Ιντάλγκο...

«Ο Ιιντάλγο είναι σούπερ σταρ! Είναι ένας τύπος φαντεζί. Νομίζω φαίνεται και έξω στον δρόμο που θα τον καταλάβεις. Φοράει καπέλα... Είναι πολύ εκκεντρικός. Ο κόσμος πια τον έχει καταλάβει. Αναγνωρισμένης αξίας επίσης, έχει παίξει σε μεγάλα πρωταθλήματα και είχα την τύχη να παίξω αντίπαλος στην Πολωνία μαζί του. Ήταν ο ίδιος άνθρωπος! Πήγαινε στους οπαδούς μας και πανηγύριζε μπροστά τους, αλλά εκεί είναι άλλη κουλτούρα και δεν τους πειράζει! Είναι ο χαρακτήρας αυτός. Νιώθει σούπερ σταρ, θέλει να είναι στο επίκεντρο, του αρέσουν τα ακραία και είναι πολύ εκρηκτικός».

Στερν...

«Ο Στερν είναι ένας συμπαίκτης που θα ήθελαν όλοι. Εγώ θα μιλήσω για την προσωπικότητά του. Μακάρι όλοι οι αθλητές στο βόλεϊ να ήταν έτσι. Είναι ένας ευχάριστος και ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος».

Παγένκ...

«Θα το σκεφτώ λίγο εδώ, γιατί έκανα παρέα μαζί του και ήταν από τους ξένους που έκανα άμυνα-επίθεση κάθε μέρα. Ήταν και από τους ξένους, μαζί με τον Τράβιτσα που στα αποδυτήρια θα μιλούσα λίγο παραπάνω. Είναι γκρινιάρης, πολύ... Πάρα πολύ. Νόμιζα ότι ήταν το μοναδικό του στοιχείο, αλλά είναι τρομερός αθλητής και νικητής»!

Λινάρδος...

«Ο Λίνο είναι πολύ αυθόρμητος. Ζει με το συναίσθημα και το ένστικτο».

Και αφήνω τελευταία την έκπληξη του φετινού Ολυμπιακού, τον Τζιάβρα...

«Είναι ανάμεσα στα παιδιά που έχουν τον σεβασμό μου. Γιατί μπήκαν μέσα σε μία δύσκολη χρονιά του Ολυμπιακού, πάρα πολύ απαιτητική. Ο Ιντάλγκο ήταν πολύ δύσκολος χαρακτήρας και να συνεννοηθείς. Ήθελε συνεχώς τον λόγο και δεν μπορούσε να επιβληθείς. Σε έβλεπε σαν παίκτη, όχι σαν άνθρωπο. Εγώ, λοιπόν, έχω μεγάλο σεβασμό για τον Τζιάβρα γιατί μπήκε μέσα και θυμάμαι απειροελάχιστες εμφανίσεις που δεν έπιασε την επίδοσή του. Τον χαρακτηρίζει τεράστια ψυχική δύναμη».

Ένα τελικό σχόλιο για όλη τη χρονιά. Αν έβαζες έναν τίτλο ποιος θα ήταν;

«Ο τίτλος θα ήταν πως το ελληνικό πρωτάθλημα επιστρέφει, ανεβαίνει! Νομίζω είδαμε αρκετά ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Οι μικρές ομάδες άρχισαν να δυναμώνουν λίγο περισσότερο. Σίγουρα θα υπάρχουν σκάλες, είδαμε εκπλήξεις δυσάριστες και ευχάριστες με τη Σύρο και τον Μίλωνα. Την Κηφισιά... Τον Ολυμπιακό να κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο, τον Παναθηναϊκό να επιστρέφει πολύ δυνατός, τον ΠΑΟΚ να μπαίνει σφήνα και στους δύο και να κερδίζει τρόπαιο. Ήταν μία χρονιά απολαυστική για τον θεατή, δεν ήξερες τί θα συμβεί.

Για τον Ολυμπιακό είναι μία χρονιά που θα μείνει σε όλους χαραγμένη, για τον τρόπο που ήρθαν τα τρόπαια. Ακόμη και η Μακάμπι θα μείνει που έπαιξες με 3.000 οπαδούς και έκαναν θόρυβο. Για τον Ολυμπιακό ήταν μία πάρα πάρα πολύ καλή χρονιά».

Με την Εθνική έχουμε ένα ευρωπαϊκό το καλοκαίρι στο Τελ Αβίβ. Τί να περιμένει ο κόσμος; Είσαι της λογικής "να προκρινόμαστε"; Ή ήρθε η στιγμή να κάνει και το επόμενο βήμα;

«Θεωρώ από την πρώτη στιγμή ότι όταν πας σε ένα ευρωπαϊκό προσπαθείς να πάρεις τους καλύτερους Έλληνες αθλητές σου, να παίξουν και να κάνουν μία επιτυχία για το βόλεϊ. Αυτή είναι η άποψή μου! Να μιλήσουμε για το τώρα, γιατί τα προηγούμενα χρόνια ίσως με βρουν λίγο αντίθετο με τις απόψεις που υπήρχαν περί επιτυχίας...

Αν μπορούμε να έχουμε παίκτες στην Εθνική όπως αυτοί που είχαν σταματήσει τα προηγούμενα χρόνια, όπως ο Τζούριτς, ή και ο Αντρέας ο Φράγκος, θα είναι ευχής έργον. Γενικά πιστεύω, όμως, ότι οι αθλητές της Εθνικής ομάδας έχουν έρθει σε μία βολεϊκή ηλικία που επιτρέπει να μπορούμε να ονειρευόμαστε κάτι αισιόδοξο. Δεν ξέρω τί μπορεί να είναι αυτό. Αλλά σίγουρα η προσπάθεια της Εθνικής φέτος θα γίνει συνειδητά. Ελπίζω να μας στηρίξει η Ομοσπονδία και να είναι δίπλα μας σε όλη αυτή τη δύσκολη διαδρομή που έρχεται. Εμπράκτως όχι μόνο με λόγια».

Είναι αρχικά εφικτή η πρόκριση στον επόμενο γύρο;

«Ο όμιλός μας είναι όπως κάθε άλλος. Για την Εθνική δεν υπάρχει κάτι εύκολο. Είναι όλα δύσκολα. Άρα νομίζω ότι δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε ούτε προκρίσεις ούτε τίποτα. Θα σκεφτούμε την προετοιμασία, θα την τελειώσουμε, θα δούμε σε τί βαθμό έχουμε φτάσει και από εκεί και πέρα θα δούμε και θα κρίνουμε το τί μπορούμε να κάνουμε. Αλλά να σου πω τώρα δύο μήνες πριν τί θα κάνουμε στο ευρωπαϊκό, νομίζω ουτε μάντης δεν τα λέει αυτά».

Βλέπουμε ότι υπάρχει μετά από χρόνια ένα πολύ καλό υλικό. Ειδικά στα άκρα είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει.

«Δεν το συζητώ! Και τα πιο νέα παιδιά που έρχονται και αυτοί που είναι λίγο μεγαλύτερης ηλικίας... Έχουμε γεμάτο υλικό στις άκρες. Πιο σωστά, όμως, να πούμε πως η προσπάθεια της Εθνικής θα γίνει όσο το δυνατόν καλύτερα. Είμαστε τυχεροί που έχουμε αυτούς τους προπονητές στην Ελλάδα».

Ο ένας και στη θέση σου (Σαμουέλ Πάπι)...

«Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις καλύτερο παίκτη να μιλήσει για αυτή τη θέση. Ο πρώτος προπονητής είναι ένας πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος, στα πρώτα του βήματα προπονητικά. Έχει πάρα πολλή όρεξη και δίνει τεράστιο κίνητρο σε εμάς. Καταλαβαίνει την κατάσταση που υπάρχει σε εμάς σε θέμα οργάνωσης. Ελπίζω ότι όλα θα είναι καλά στην προετοιμασία μας, ήρεμα και ότι θα έχουμε μία ποιοτική προετοιμασία για να πάμε να αγωνιστούμε σε αυτά τα παιχνίδια. Λέω ποιοτική γιατί μπορεί να θεωρείς πως είσαι έτοιμος, αλλά προετοιμασία με προετοιμασία διαφέρει»!

Εσύ με τί θα είσαι ευχαριστημένος;

«Εγώ θα είμαι ευχαριστημένος αν πάει η Ελλάδα στο ευρωπαϊκό, παίζει ωραίο βόλεϊ και μπορεί να προσελκύσει τα βλέμματα. Να ανοίξει ο κόσμος την τηλεόραση για αυτούς τους αγώνες της Εθνικής! Θέλω να δουν την Εθνική και να πουν ότι "είμαστε σε καλό δρόμο. Μου αρέσει αυτή η ομάδα". Να μας δει κάποιος που δεν παρακολουθεί βόλεϊ και να πει μπράβο ρε τι προσπάθεια έκαναν τα παιδιά. Θέλω να δείξουμε ότι θα μαχόμαστε και ότι θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, γιατί αγαπάμε τη χώρα μας, αγαπάμε το άθλημα και θέλουμε τον κόσμο να είναι μαζί μας»!

Μία Εθνική που έχει αρχίσει να έχει σταρ. Εσύ, ο Αλέξανδρος, ο Πρωτοψάλτης. Υπάρχουν παιδιά που πέφτουν οι μικροί πάνω τους για μία φωτογραφία.

«Θέλουμε τέτοιους αθλητές. Τέτοιες προσωπικότητες για να μπορούν να υποστηρίξουν αυτή τη συνθήκη. Και ο Σάκης και ο Άλεξ είναι σταρ και μπορούν να βάλουν το βόλεϊ σε πολλά σπίτια και να συνεχίσει ο κάθε πιτσιρικάς και ο κάθε γονιός να έρχεται στο γήπεδο γιατί γουστάρει να βλέπει βόλεϊ, τον Σάκη, τον Άλεξ και την Εθνική»!