Ίντερ: Από το έπος του Μουρίνιο, στον άθλο του Ιντζάκι... 13 χρόνια φαγούρας!

Πολύ σύντομα μετά την κατάκτηση του Champions League πίσω στο 2010 ένας από τους πιο ιστορικούς παράγοντες στην ιστορία της Ίντερ άρχισε σταδιακά να απομακρύνεται από τα διοικητικά. Μετά από 16 ολόκληρα στον προεδρικό θώκο του συλλόγου και με έξοδα που ξεπερνούσαν τα 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ σε μεταγραφές, ο Μάσιμο Μοράτι είχε εκπληρώσει τον στόχο του και έψαχνε πλέον τρόπο να αποχωρήσει από την αγαπημένη του Ίντερ.

Έχοντας χάσει μάλιστα και το σμαράγδι στο «στέμμα», τον αρχιτέκτονα εκείνης της επιτυχημένης ομάδας που σήκωσε το τρεμπλ, γνώριζε πως στα επόμενα χρόνια πολύ δύσκολα θα συντηρούσε τη δυναμική των Νερατζούρι στο κορυφαίο επίπεδο. Τελικά το 2013 αποφάσισε να πουλήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών στον Ινδονήσιο επιχειρηματία, Ερικ Τοχίρ, προτού πουλήσει και τις τελευταίες του μετοχές δυο χρόνια αργότερα.

Στο μεταξύ διάστημα η Ίντερ βυθιζόταν με γοργούς ρυθμούς προς την παρακμή. Τη στιγμή που η Γιουβέντους έχτιζε μια δυναστεία εντός των ιταλικών συνόρων, οι Νερατζούρι υποχωρούσαν όλο και περισσότερο στις βαθμολογικές θέσεις σαν απόρροια της φτωχής οικονομικής πολιτικής και των κάκιστων επιλογών σε προπονητές και παίκτες.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η ομάδα του Μιλάνου ταλαιπωρήθηκε από διοικητική και οικονομική αστάθεια με περιορισμούς και πρόστιμα από την UEFA, καθώς και από αγωνιστική υποβάθμιση που την οδήγησε σε μια μακροχρόνια ανυποληψία. Η εμφάνιση των Κινέζων της Suning πίσω στο 2016 δεν έμελλε να αλλάξει άμεσα το αδιέξοδο στο οποίο είχε παγιδευτεί η Ίντερ, όμως η αλλαγή σκυτάλης στην προεδρία και το όνομα του Στίβεν Ζανγκ τελικά θα έκαναν τη διαφορά...

Ο Ζανγκ ανέλαβε καθήκοντα προέδρου πίσω στο 2018 και παρά την απογοητευτική πρώτη σεζόν υπό τη διεύθυνσή του, τα δεδομένα έμελλε να αλλάξουν ραγδαία. Τον Μαΐο του 2019 το κλαμπ ανακοίνωσε την πρόσληψη του Αντόνιο Κόντε στον πάγκο, διακρίνοντας στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που θα έφερνε και πάλι τρόπαια στο Μιλάνο.

Μέσα σε αυτά τα εννιά χρόνια άλλωστε που είχαν μεσολαβήσει, η Ίντερ κυριολεκτικά δεν είχε καταφέρει να πανηγυρίσει ούτε ένα ασημικό! Ο Αντόνιο Κόντε ωστόσο άλλαξε πολύ γρήγορα το κλίμα και μετά τη δεύτερη θέση στην πρώτη του σεζόν, οδήγησε τους Νερατζούρι ξανά στους τίτλους!

Χάρη σε ένα δομημένο σύνολο με ποδοσφαιριστές όπως οι Σκρίνιαρ, Μπαρέλα, Έρικσεν, Μπρόζοβιτς, Βιδάλ, Χακίμι, Λαουτάρο και Λουκάκου, οι Νερατζούρι κατάφεραν να κατακτήσουν τον τίτλο της Serie A έπειτα από έντεκα ολόκληρα χρόνια, φωνάζοντας με τόλμη και περηφάνια πως επιτέλους επέστρεψαν στην ελίτ του ιταλικού ποδοσφαίρου!

Αν και ο Ιταλός δεν μακροημέρευσε στο Μιλάνο αποχωρώντας το καλοκαίρι του 2021, τα θεμέλια στην ομάδα είχαν χτιστεί και ήταν πλέον σχεδόν αδύνατο να ξεριζωθούν. Μέσα στους επόμενους μήνες ακολούθησε ένα Κύπελλο αλλά και δυο Super Cup Ιταλίας υπό το βλέμμα του Σιμόνε Ιντζάκι, ο οποίος ωστόσο φρόντισε από την πλευρά του να οδηγήσει το κλαμπ στην επόμενη μεγάλη κορυφή.

Αν και τη φετινή περίοδο παρουσίασε μεγάλη αστάθεια στα εγχώρια παραδίδοντας από νωρίς λευκή πετσέτα στη μάχη του τίτλου, η κατάσταση εκτός συνόρων ήταν πολύ διαφορετική. Η Ίντερ άλλωστε φρόντισε να δείξει από την πρώτη στιγμή πως δεν επρόκειτο να αποτελέσει έναν εύκολο αντίπαλο, ακόμα και για μεγαθήρια του Champions League που βρήκαν μπροστά τους μια ομάδα που είχε τον τρόπο να μην εγκαταλείπει ποτέ.

Δεν εγκατέλειψε ούτε μετά την κλήρωση των ομίλων, όταν η κληρωτίδα της έπαιξε άσχημο παιχνίδι και την έστειλε σε όμιλο μαζί με Μπάγερν Μονάχου, Μπαρτσελόνα και Βικτόρια Πλζεν. Ήδη οι περισσότεροι είχαν προδικάσει πως Γερμανοί και Ισπανοί θα σφράγιζαν τα δυο εισιτήρια για τα νοκ- άουτ της διοργάνωσης, όμως τελικά αποδείχθηκε πως υπολόγιζαν χωρίς τους ατίθασους Νερατζούρι.

Χάρη στη νίκη τους στο Μιλάνο αλλά και το εντυπωσιακό 3-3 που απέσπασαν στη Βαρκελώνη, οι Ιταλοί πέταξαν έξω τη Μπαρτσελόνα και πήραν μια θέση στα νοκ-άουτ της διοργάνωσης. Εκεί όπου η αλήθεια είναι βέβαια πως η κληρωτίδα, εμφανώς μετανιωμένη για την... πλεκτάνη που τους έστησε στους ομίλους, αποφάσισε αυτή τη φορά να διευκολύνει κάπως το έργο τους. Πόρτο, Μπενφίκα και Μίλαν ήταν ομάδες στα μέτρα τους, με τους Νερατζούρι να κάνουν το 3/3 και να φτάνουν στον μεγάλο τελικό.

Η παρουσία της βέβαια στο κορυφαίο ραντεβού του συλλογικού ποδοσφαίρου δεν σημαίνει αυτόματα πως η Ίντερ είναι εδώ για να μείνει. Τα οικονομικά προβλήματα που συνεχίζουν να την ταλαιπωρούν, η υποβάθμιση του ιταλικού ποδοσφαίρου, αλλά και οι συγκυριακές κληρώσεις είναι όλα παράγοντες που οφείλουν να μπουν στο μίξερ πριν καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα, τα οποία συνοπτικά καταδεικνύουν πως οι Νερατζούρι έχουν ακόμα δρόμο να διανύσουν προς την καθιέρωση.

Μέχρι τότε ωστόσο μπορούν να αφήσουν όλα τα υπόλοιπα για λίγο στην άκρη. Και να φουσκώσουν τα στήθη τους με περηφάνια για να ευχαριστηθούν τη στιγμή. Εκείνη που στις 10 του Ιούνη μπορεί να τους χαρίσει το 4ο Champions League της ιστορίας τους, θέτοντας ξανά τον κύκλο από την αρχή...