Φιρμίνο: Ένα τελευταίο «Sim Senhor» για τον Μπόμπι της Λίβερπουλ

«Η επιτροπή που, με βάση τα δεδομένα, κινεί τα νήματα πίσω από τις μεταγραφές της Λίβερπουλ, ακόμα δεν έχει εξηγήσει πώς προέκυψε η ιδέα να ξοδευτούν δεκάδες εκατομμύρια λίρες για τη μεταγραφή του Φιρμίνο από τη Χόφενχαϊμ, που πέρυσι τερμάτισε όγδοη στην Bundesliga».

Τάδε έγραφε το 2015 η Daily Mail αλλά αυτό δεν... πήγε και πολύ καλά έτσι; Οκτώ χρόνια μετά κανείς διαβάζει την πρόταση και γελάει.

Μα όταν ο Βραζιλιάνος άφησε τη Γερμανία και προσγειώθηκε στο κρύο Μέρσισαϊντ τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν από την πρώτη στιγμή όπως θα ήθελε.

Οι Ρεντς, με τον Μπρένταν Ρότζερς ακόμα στον πάγκο, πολεμούσαν τους δαίμονες της απώλειας του πρωταθλήματος του 2014 και του γλιστρήματος του Τζέραρντ ενώ δειλά-δειλά κινούνταν προς το «κλειδί» που θα όριζε το μέλλον τους, τη χρήση των data στη λήψη αποφάσεων του συλλόγου.

Μόνο που ακόμα τα πράγματα δεν ήταν ξεκάθαρα ως προς αυτή την κατεύθυνση. Το καλοκαίρι του 2015, ο Ρότζερς είδε τον διακαή του πόθο, Κριστιάν Μπεντέκε, να φτάνει στο «Άνφιλντ» αλλά κι εκείνον τον 24χρονο Βραζιλιάνο, επί της ουσίας, να του... φορτώνεται από τη διοίκηση της ομάδας, ως προτεραιότητα του, ξακουστού πλέον, τεχνικού διευθυντή, Μάικλ Έντουαρντς.

Ο Βορειοιρλανδός δεν κατάφερε ποτέ να διακρίνει τα στοιχεία που έκαναν τον Φιρμίνο ξεχωριστό, δεν καταλάβαινε τι είδε σε αυτόν ο Έντουαρντς και συνήθως τον χαράμιζε στα φτερά της επίθεσης.

Ταυτόχρονα ωστόσο, όπως θα παραδεχόταν ο ίδιος μετά από από χρόνια, ο Γιούργκεν Κλοπ είχε άλλη γνώμη: «Εξεπλάγην όταν έμαθα πως ο Φιρμίνο πήγε στη Λίβερπουλ, τον ήξερα από τη Γερμανία και σκεφτόμουν πόσο σπουδαία μεταγραφή ήταν».

Ο Ρότζερς σύντομα έγινε παρελθόν και οι Ρεντς έμπαιναν στη νέα τους εποχή με τον Κλοπ στο τιμόνι της ομάδας, μια εποχή που χωρίς την εκτόξευση του Φιρμίνο δεν θα ήταν ίδια.

Τα πέτρινα χρόνια της Λίβερπουλ σταδιακά και βήμα-βήμα έγιναν χρόνια δόξας, οι μακρές περίοδοι κακού ποδοσφαίρου αντικαταστάθηκαν από ένα παιχνίδι νέο, φρέσκο, επαναστατικό και πανέμορφο. Από... meme των Άγγλων ποδοσφαιρόφιλων, οι Ρεντς έγιναν φόβητρο. Κατέκτησαν τα πάντα, πρωτάθλημα, Κύπελλα και Champions League, κάθε πιθανό τίτλο από μια φορά και χάρισαν ξανά στους φίλους της ομάδας μια σχεδόν ξεχασμένη ευτυχία. Και σε όλη αυτή τη μετάβαση, τη μεταμόσχευση ταυτότητας κανείς δεν υπήρξε μεγαλύτερη σταθερά από εκείνον, από τον Φιρμίνο. Άλλωστε, κανένας παίκτης δεν έχει περισσότερες συμμετοχές από αυτόν στη θητεία του Κλοπ.

Πάντα εκεί, στο «9», ρυθμιστής ενός ολόκληρου τρόπου παιχνιδιού, χωρίς άπειρα γκολ, αλλά με μπόλικα σπουδαία, μπόλικα πολύτιμα. Ο Φιρμίνο ήταν εκεί στη ρωγμή των εποχών της Λίβερπουλ, στο μεταίχμιο της ιστορίας της. Από το απόλυτο σκοτάδι, στο απόλυτο φως, μια πολύτιμη μετασχηματιστική σπιθαμή.

«Μια ποδοσφαιρική ομάδα είναι σαν ορχήστρα, για να παίξει ένα κομμάτι χρειάζεται διαφορετικά όργανα. Κάποια από αυτά παίζουν δυνατές μελωδίες και άλλα κρατούν τον ρυθμό. Ο Μπόμπι είναι απίστευτα σημαντικός στον δικό μας ρυθμό, είναι σαν να παίζει δώδεκα όργανα ταυτόχρονα».

Αυτέ είναι μερικές μόνο από τις πάρα πολλές λέξεις που κατά καιρούς έχει αφιερώσει ο Γιούργκεν Κλοπ στον Φιρμίνο. Κάτι παραπάνω από επιθετικός, κάτι παραπάνω από παίκτης ομάδας. Ο Βραζιλιάνος κληρονόμησε τον ρόλο του ψευτο-εννιαριού που δημιούργησε ο Πεπ Γκουαρδιόλα και στο Gegen-pressing του Κλοπ τον επανεφηύρε, του έδωσε μια νέα έννοια.

Ακατάπαυστη κίνηση, διαολεμένη, ανελέητη πίεση, ένα «κλειδί» για τις σχετικές παγίδες στα αντίπαλα στόπερ και αμυντικά χαφ. Πάντα επικίνδυνος, πάντα απειλητικός, κοντά στο τέρμα και μακριά μαζί, για να δημιουργεί για τους συμπαίκτες του, να μετατρέπει τον Σαλάχ και τον Μανέ, τους συνεργάτες του σε εκείνη τη φονική επιθετική τριάδα, σε αρχισκόρερ, να τους χαρίζει τα φώτα, επιλέγοντας να μένει στη σκιά.

Και μπορεί τα επιφωνήματα θαυμασμού που άφησαν τα χείλη των φίλων της Λίβερπουλ σε κάποια από τις πολλές θεαματικές του ενέργειες με την μπάλα να έχουν υπάρξει αμέτρητα, όμως πάντα αυτά που έκανε καλύτερα, αυτά στα οποία απλά δεν συγκρινόταν ήταν χωρίς την μπάλα.

Πέρα από τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά no-look τελειώματά του, τα φαντεζί τακουνάκια του, οι ενέργειές του μακριά από το επίκεντρο της προσοχής, το τόπι, ήταν πάντα η ειδικότητά του.

Ο Ντέιβιντ Σάμπτερ, καθηγητής εφαρμοσμένων μαθηματικών που ασχολείται με τη χρήση των data στο ποδόσφαιρο έριξε φως στο μοναδικό ρεπερτόριο του ανθρώπου-ορχήστρα της Λίβερπουλ.

«Ο Φιρμίνο άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο κοιτούσα την αξιολόγηση των παικτών με βάση τα δεδομένα. Πάντα θαύμαζα τη στάση του στο γήπεδο αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να μετρήσεις. Έτσι, φτιάξαμε μια μονάδα μέτρησης η οποία δείχνει πόσους χώρους απελευθερώνουν οι ποδοσφαιριστές με τις κινήσεις τους μακριά από την μπάλα. Ήταν απίστευτο το να βλέπεις υπό αυτό το πρίσμα πόσο κορυφαίος ήταν, τι έκανε για την ομάδα του», δήλωσε κάποτε, περικλείοντας σε μερικές λέξεις την αόρατη χρησιμότητα του Βραζιλιάνου.

Ένας μάστερ των μεσοδιαστημάτων που για χρόνια όριζε τον τρόπο με τον οποίο οι Ρεντς του Κλοπ αμύνονταν και επιτίθεντο.

«Δεν μπορεί, είμαι σίγουρος πως όταν κλείσει την καριέρα του θα γραφτούν βιβλία για τον τρόπο με τον οποίο υπηρέτησε τη θέση του φορ. Ξέρει πως τον εκτιμάμε απεριόριστα», είπε για αυτόν ο προπονητής του μετά από την πεντάρα απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2021.

Ποτέ δεν υπήρξε ο φορ των αμέτρητων γκολ, ακριβώς γιατί φρόντιζε να κάνει πολλά περισσότερα για την ομάδα του. Μια ομάδα, μια οπαδική βάση που τον ερωτεύτηκε.

Ο Κλοπ θα ήθελε να τον δει για ακόμα ένα ή δύο χρόνια στην ομάδα, μα ο χρόνος συμμετοχής του έχει μειωθεί αισθητά, ενώ τα μυϊκά προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει τον τελευταίο καιρό δεν έχουν βοηθήσει. Όπως και να έχει, η απόφαση είναι ήδη ληφθεί και η λήξη του παιχνιδιού κόντρα στην Άστον Βίλα θα σημάνει τη λήξη μιας εποχής για το «Άνφιλντ» και τη Λίβερπουλ.

Ό,τι κι αν συμβεί τίποτα δεν θα έχει περισσότερη σημασία από το «αντίο» του Μπόμπι, τίποτα δεν θα ακούγεται πιο δυνατά από το τραγούδι του. Μα όσο το απόγευμα θα κυλά και ο απόηχος του θα χάνεται στον αέρα, τόσο θα ζωντανεύουν οι αμέτρητες αναμνήσεις. Γιατί μακριά από τα τρόπαια και τις τακτικές, το σπουδαιότερο είναι πως ο Φιρμίνο χάρισε στους φίλους της Λίβερπουλ τόσες μοναδικές αναμνήσεις.

«Έκανε το ποδόσφαιρο ξανά διασκεδαστικό, έκανε τα παιδιά να ονειρευτούν πως είναι εκείνος», δήλωσε στο BBC ένας φίλος των Ρεντς.

«Είναι ένας λαϊκός ήρωας. Δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες που έχουν προσφέρει στη Λίβερπουλ όσα εκείνος», ανέφερε στο ίδιο μέσο ο παλαίμαχος της ομάδας, Ντάνι Μέρφι, ενώ ο Πεπ Λάιντερς κατάφερε σε λίγα λόγια να χωρέσει όλη τη σημασία του Φιρμίνο.

«Μερικοί παίκτες έχουν την ικανότητα να δίνουν χαρά στον κόσμο, άλλοι να δίνουν χαρά και τρόπαια, μα είναι ελάχιστοι αυτοί που κάποτε κατάφεραν να προσφέρουν και χαρά και τρόπαια αλλά και μια νέα ταυτότητα στην ομάδα», δήλωσε στο Athletic ο βοηθός προπονητή των Ρεντς.

Ο Ρομπέρτο, που σε οκτώ χρόνια στην Αγγλία έγινε Μπόμπι, θα αποχαιρετήσει το «Άνφιλντ» ως θρύλος της Λίβερπουλ, χαραγμένος βαθιά στις κόκκινες καρδιές, αυτές που θα ραγίσουν όταν τον δουν να χαιρετά για τελευταία φορά. Τα μάτια θα βουρκώσουν και οι φωνές θα κλείσουν στους στίχους του τραγουδιού του. Κι αν αναρωτηθεί κανείς: «Τελικά, υπήρξε ο Φιρμίνο ένας από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές της ιστορίας της Λίβερπουλ;»

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: «Sim Senhor».

Loading...