Χρήστος Μανδάς στο Gazzetta: «Το λάθος κόντρα στην ΑΕΚ μου έδωσε... ζωή»

- Ας ξεκινήσουμε με τα παιδικά σου χρόνια. Που μεγάλωσες;

«Μεγάλωσα στον Πειραιά και γενικά ήμουν σε μία οικογένεια που ήταν μέσα στον αθλητισμό. Έχω μία μεγαλύτερη αδερφή, η μάνα μου έπαιζε βόλεϊ, ο πατέρας μου ασχολούταν με το χάντμπολ οπότε και εγώ από μικρό παιδί είχα μπει στον αθλητισμό. Ξεκίνησα με το ποδόσφαιρο, δοκίμασα το χάντμπολ αλλά κατέληξα στο ποδόσφαιρο. Όλος μου ο κύκλος ήταν ο αθλητισμός».

- Σε μία τέτοια οικογένεια πώς σε κέρδισε το ποδόσφαιρο; Δηλαδή δεν ήταν κάποιος από τους δικούς σου σε αυτό.

«Θεωρώ πως η περιοχή που μεγάλωσα με έβαλε στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Μεγάλωσα στον Κορυδαλλό και κοντά στο γήπεδο του ποδοσφαίρου. Είναι μία περιοχή που ασχολείται μόνο με αυτό. Πήγαινα σε πλατείες και αλάνες με τους φίλους μου. Δοκίμασα το χάντμπολ αλλά το ποδόσφαιρο μου ταίριαζε».

- Σε τι ηλικία ξεκίνησες;

«Προπόνηση σε ομάδα για πρώτη φορά ήμουν πέντε ετών και είχα ξεκινήσει στον Αετό Κορυδαλλού».

- Ήσουν τερματοφύλακας από την αρχή;

«Όχι, όχι... ξεκίνησα στη θέση του φορ. Για πέντε χρόνια περίπου ήμουν επιθετικός, δεν είχα σκεφτεί καθόλου να γίνω τερματοφύλακας. Κάποια στιγμή που έπρεπε να διαλέξω μεταξύ επίθεσης και πορτιέρε, εγώ επέμενα να παίζω μπροστά αλλά ο προπονητής μου τότε μου είπε ότι καλύτερα να πάω στο τέρμα. Αυτό είχε συμβεί γιατί είχα κάτσει σε έναν αγώνα που έλειπε ο τερματοφύλακας μας και τα είχα πάει αρκετά καλά. Έτσι τα βάλαμε στη... μέση. Να παίζω ένα ημίχρονο στην επίθεση και ένα ημίχρονο στο τέρμα (γέλια). Αλλά σιγά-σιγά έκατσα παραπάνω στο τέρμα. Μου... γλύκανε το χάπι αλλά όσο περνούσε ο καιρός, με κέρδισε το τέρμα».

- Πότε κατάλαβες ότι μπορείς να ακολουθήσεις επαγγελματικά το ποδόσφαιρο;

«Γενικά το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει όταν ξεκίνησαν οι μεικτές. Τότε τα πράγματα γίνονται πιο επίσημα, πιο αυστηρά σε πιο μικρή ηλικία. Υπάρχει το κάτι διαφορετικό και μετά πήγα από μικρή ηλικία στον Ατρόμητο και εκεί έπαιξα με μεγάλες ομάδες αντίπαλος, όπου και κατάλαβα ότι ήταν μονόδρομος για να το ακολουθήσω φουλ».

- Όταν αποφάσισες να ακολουθήσεις επαγγελματικά το ποδόσφαιρο, πώς το πήραν οι γονείς σου;

«Οι γονείς μου ήταν κοντά μου από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου δεν έχει χάσει ούτε ένα παιχνίδι από τότε που έκανα ντεμπούτο ως επαγγελματίας. Είτε εντός, είτε εκτός έδρας, είτε έπαιζα, είτε όχι, ήταν παρών. Ήταν δίπλα μου για να με στηρίζει ακόμα και αν ήμουν εκτός αποστολής, καθόμασταν μαζί στην κερκίδα. Όλο αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω ώστε να τον κάνω ακόμα πιο περήφανο».

- Σου κάνει κριτική;

«Ποτέ δεν έχει έρθει να μου πει αν είμαι πολύ καλός μετά από ματς. Θα μιλήσουμε πολύ λίγο για το πως έπαιξα, είτε καλά, είτε όχι. Θα με ρωτήσει για μερικά πράγματα στο τακτικό κομμάτι ας πούμε. Δεν μου κάνει κριτική. Απλά είναι χαρούμενος να με βλέπει στο γήπεδο να παίζω».

- Πώς πήγες στον Ατρόμητο;

«Στη μεικτή Πειραιά όταν έπαιξα, είχαμε πάει στον τελικό με την αντίστοιχη ομάδα των Αθηνών. Εκεί έπαιζαν πολλά παιδιά του Ατρομήτου και μας είχαν δει μερικούς παίκτες, οπότε και μας κάλεσαν για δοκιμαστικά και ήμουν από τα άτομα που με ζήτησαν να πάω».

- Πόσο εξελίχθηκες στην ακαδημία και γενικά τι σου έλεγαν οι προπονητές σου εκεί;

«Στον Ατρόμητο από μικρή ηλικία είχα τη θέση του βασικού συνέχεια. Έπαιξαν μεγάλο ρόλο όλοι οι προπονητές που είχα γιατί με στήριζαν αρκετά. Θεωρώ ότι το στοιχείο να παίζω με τα πόδια με βοήθησε πολύ και σε τόσο μικρή ηλικία δεν είναι κάτι που το συναντάμε. Εμένα μου έβγαινε αυθόρμητα και σε αυτό έπαιξε ρόλο η διαχείριση μου στον Αετό Κορυδαλλού που ο προπονητής με άφηνε να παίζω και 'μέσα'. Έτσι τους προπονητές μου για αρχή, τους είχα κερδίσει επειδή μπορούσα να παίζω με την μπάλα στα πόδια».

- Μπήκες σε μικρή ηλικία στην πρώτη ομάδα. Πώς είχες νιώσει ότι σου είπαν ότι θα προπονηθείς με τους άνδρες;

«Λοιπόν είχα ολοκληρώσει τη σεζόν με την Κ15 και είχαμε τελειώσει σχετικά αργά σε σύγκριση με την πρώτη ομάδα. Είχε τελειώσει το πρωτάθλημα και μου είπαν από την πρώτη ομάδα ότι θα ακολουθήσω μαζί στην προετοιμασία. Σκέψου ήμουν 15 στα 16 τότε. Ήμουν πολύ μικρός. Στην αρχή δεν το πίστευα καθόλου ότι θα προπονηθώ στην επαγγελματική ομάδα και με επαγγελματίες παίκτες, το θεωρούσα... τρελό. Ήταν απίστευτο στο μυαλό μου. Όταν πήγα στην προετοιμασία και είδα τις διαφορές με την ακαδημία, «κόλλησα» και είπα μέσα μου: 'τέλος, αυτό είναι το ποδόσφαιρο, κάνε τα πάντα να μείνεις στην πρώτη ομάδα'. Όχι γιατί υποβιβάζω τις ακαδημίες αλλά αποφάσισα ότι αν ήθελα να κάνω το παραπάνω βήμα, εκείνη ήταν η ευκαιρία μου».

- Σε είχαν βοηθήσει οι άλλοι τερματοφύλακες στην πρώτη ομάδα;

«Με είχαν βοηθήσει αρκετά όλοι τους. Ειδικά ο Ανδρέας Γιαννιώτης που ήρθε τότε πιο αργά στην ομάδα. Εκείνος έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο για εμένα γιατί εκτός από συμπαίκτες εκείνη την περίοδο, με έκανε να νιώθω ότι είναι φίλος μου παρά τη διαφορά της ηλικίας μας και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμένα».

- Στο πρώτο σου παιχνίδι πώς ένιωσες; Πες μου πώς ήταν όλη η μέρα σου...

«Ήμουν πολύ αγχωμένος όταν πήγαινα στο γήπεδο. Πάρα πολύ όμως. Ένιωθα ότι ήταν πολύ μεγάλο το βήμα από τα παιχνίδια της ακαδημίας να παίξεις στην πρώτη ομάδα. Αυτομάτως όταν μπήκα στο γήπεδο και με τη βοήθεια των συμπαικτών μου, μου έφυγε όλο αυτό το άγχος. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, δεν φοβόμουν να πάρω την μπάλα, να κάνω έξοδο. Ένιωθα πολύ δυνατός».

- Πώς ήταν η καθημερινότητά σου τότε; Ένιωθες πίεση επειδή είχες την ταμπέλα του «next big thing»;

«Υπήρξε πίεση από νεαρή ηλικία αλλά να σου πω την αλήθεια είναι αυτό που πάντα ήθελα. Αυτό ήθελα να ζήσω και είχε παραπάνω νόημα για εμένα αυτή η πίεση. Τότε είχα και προπονητή τερματοφυλάκων τον Σλόμπονταν Σούιτσα ο οποίος είχε ένα πλάνο για εμένα και εγώ από την πλευρά μου τον εμπιστευόμουν πολύ. Η πίεση έφευγε από πάνω μου γιατί ήξερα ότι θα με βοηθήσει».

- Πες μου ένα παιχνίδι με τον Ατρόμητο που θυμάσαι μέχρι και σήμερα...

«Το παιχνίδι που θυμάμαι έντονα είναι εκείνο που είχαμε χάσει με 3-2 από την ΑΕΚ. Είχα παίξει βασικός και ήταν η πρώτη μου φορά σε εκτός έδρας ματς με μεγάλη ομάδα. Το θυμάμαι γιατί από δικό μου λάθος είχαμε δεχθεί γκολ και ήταν η πρώτη φορά που επαγγελματικά είχα κάνει τέτοιο πράγμα. Αλλά αυτή τη μέρα τη θυμάμαι γιατί μου έδωσε ζωή! Αυτό το λάθος με την ΑΕΚ μου έδωσε ζωή ποδοσφαιρικά. Έγινα πιο δυνατός».

- Είναι το παιχνίδι όπου στο τέλος είχες δακρύσει κιόλας..

«Ναι είχα δακρύσει γιατί είχαμε κάνει ένα πολύ καλό παιχνίδι και είχαμε δεχθεί γκολ στις καθυστερήσεις. Να σου πω την αλήθεια ήταν δάκρυα συγκίνησης γιατί είχαν έρθει πάνω μου όλοι οι συμπαίκτες μου να με στηρίξουν αλλά και από την ΑΕΚ είχαν έρθει κάποια παιδιά να με παρηγορήσουν. Ήταν χαρά που είχα τόσους ανθρώπους κοντά μου».

- Θυμάσαι τι σου είχαν πει οι συμπαίκτες σου ή οι αντίπαλοι;

«Οι συμπαίκτες μου μού είχαν πει την ώρα που έγινε πως όλα είναι καλά και να το μην το σκέφτομαι καθόλου και δεν έγινε τίποτα. Μόλις τελείωσε το παιχνίδι ήρθαν και μου είπαν ότι είμαι πάρα πολύ καλός και αυτά τα λάθη γίνονται και ξαναγίνονται. Μου είπαν να συνεχίσω και να είμαι δυνατός. Και της ΑΕΚ τα παιδιά με είχαν στηρίξει».

- Την ώρα που έκανες το λάθος, εκείνη τη στιγμή τι ένιωσες μέσα σου; Τι σκέφτηκες;

«Μόλις έγινε το λάθος προσπάθησα να το διορθώσω αλλά δεν τα κατάφερα. Όταν μπήκε η μπάλα στα δίχτυα έπαθα ένα μικρό σοκ γιατί ήταν το πρώτο μου επαγγελματικό λάθος. Μόλις ήρθαν οι συμπαίκτες μου πάνω μου, το ξέχασα τελείως. Είχα ένα καλό παιχνίδι οπότε το άφησε πίσω μου. Είχα όμως ένα μικρό σοκ εκείνη τη στιγμή».

- Μετά από εκείνο το παιχνίδι, παρότι έπαιζες βασικός πριν από αυτό, ο προπονητής σε κράτησε στον πάγκο. Σε είχε επηρεάσει ψυχολογικά αυτό;

«Δεν είχα πρόβλημα ότι ήμουν στον πάγκο. Για την ηλικία που είχα τότε ήμουν ήδη πολύ χαρούμενος που διεκδικούσα μία θέση στη βασική εντεκάδα της πρώτης ομάδας. Νομίζω ότι το μόνιμο πρόβλημα που υπήρχε στον Ατρόμητο και για αυτό ουσιαστικά έφυγα, στη θέση του τερματοφύλακα τη μία ήσουν βασικός και την άλλη στον πάγκο. Στη ψυχολογία παίζει ρόλο αυτό και αυτομάτως στη ρίχνει όταν είσαι εκτός».

- Από τους προπονητές που είχες με ποιον είχες δεθεί περισσότερο και ποιος σε βοήθησε περισσότερο στον Ατρόμητο;

«Από προπονητές, αυτοί που με βοήθησαν αρκετά να εξελιχθώ ήταν ο Νταμίρ Κάναντι και ο Γιάννης Αναστασίου. Ο πρώτος με είχε από 15 χρονών στην πρώτη ομάδα και εκείνος με έβαλε να παίξω και ήμασταν μία πολύ καλή ομάδα. Με τον δεύτερο καθιερώθηκα περισσότερο στον Ατρόμητο, έπαιξα περισσότερα ματς και είχα πάρει πολλά από εκείνον. Μου έδειχνε πως να παίζω από πίσω και μου έδειχνε άπειρη εμπιστοσύνη. Ήταν πολύ σημαντικοί αυτοί οι δύο. Από τερματοφυλάκων ο Σούιτσα με είχε βοηθήσει πολύ. Στα 15 μου κιόλας μου είπε πως αν δουλέψω όπως μου είχε πει, τότε στα 18 θα είμαι βασικός στην πρώτη ομάδα και έτσι έγινε».

- Είσαι ένα παιδί 18 ετών και έχεις γίνει επαγγελματίας. Πώς ήταν η ζωή σου τότε;

«Δεν είχε αλλάξει κάτι σε εμένα. Ήταν σαν να είμαι ακόμα μικρό παιδί τότε. Το να είσαι επαγγελματίας σε τέτοια ηλικία είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με χαρά. Ποτέ δεν θα με αλλάξει προσωπικά το να είμαι ποδοσφαιριστής. Κάνουμε και εμείς τη δουλειά μας όπως όλος ο κόσμος. Το μόνο που είχε αλλάξει είναι ότι αναγκαστικά είχα απομακρυνθεί πολύ από την παρέα μου γιατί εγώ είχα διαφορετικά ωράρια από εκείνους λόγω προπονήσεων. Αλλά η παρέα μου ήταν εκεί και με αγαπούσε».

- Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες στον Ατρόμητο και ποιος ο δυσκολότερος αντίπαλος που αντιμετώπισες;

«Αν πω κάποιον σίγουρα θα αδικήσω κάποιον άλλον. Είχα πολλούς συμπαίκτες που με στήριξαν και δεν θέλω να αδικήσω κάποιον αλλά θα πω τον Ανδρέα Γιαννιώτη γιατί αν πω κάποιον από τους παίκτες που έπαιζαν μέσα, σίγουρα θα ξεχάσω κάποιον και δεν το θέλω. Με τον Ανδρέα παίζαμε και στην ίδια θέση οπότε είναι σπάνιο να υπάρχει κάτι τέτοιο σε μία ομάδα».

- Γιατί το αναφέρεις ως σπάνιο;

«Υπάρχει συνέχεια ο ανταγωνισμός. Όχι για κακό λόγο αλλά βγαίνει αυτόματα. Εγώ προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος που πάντα οι κολλητοί μου είναι πάντα τερματοφύλακες όπως και τώρα στον ΟΦΗ. Το αναφέρω ως σπάνιο γιατί όταν ο άλλος είναι σε μεγαλύτερη ηλικία, δεν ξέρεις πώς μπορεί να βλέπει έναν μικρότερο στη θέση. Με τον Γιαννιώτη δεν το είχαμε αυτό και ήταν πάντα δίπλα μου».

- Για τον δυσκολότερο αντίπαλο...

«Δύσκολη ερώτηση γιατί ήταν πολλοί παίκτες. Θα πω από τον Ολυμπιακό τον Ματιέ Βαλμπουενά. Ήταν ένας ποδοσφαιριστής που κινούταν πολύ γρήγορα μέσα στο γήπεδο. Τον έχανε το μάτι σου, νόμιζες ότι ήταν εκεί αλλά ήταν αλλού. Με την μπάλα στα πόδια ήταν επίσης γρήγορος».

- Πάμε στον Γενάρη του 2022. Είχε ακολουθήσει ένα εξάμηνο που δεν ήσουν καν στην αποστολή. Τι είχε συμβεί;

«Επειδή το συμβόλαιό μου ολοκληρωνόταν το καλοκαίρι και επειδή δεν υπήρχε κάποια διάθεση για ανανέωση και από τις δύο πλευρές. Είχαν καταλάβει ότι ήθελα μία νέα πρόκληση και η ομάδα το έβλεπε. Δεν μπορώ να ξέρω η δική τους πλευρά πώς ήταν. Μάλλον γι' αυτό συνέβη. Θεωρώ ότι μου έκανε καλό αυτό το εξάμηνο γιατί με έκανε πιο δυνατό. Την προηγούμενη σεζόν είχα παίξει τα μισά ματς και τότε είχα μείνει εκτός, οπότε ήταν ένα μεγάλο σκαμπανέβασμα στη ψυχολογία μου. Αυτό που έγινε δεν θα το άλλαζα με τίποτα».

- Ουσιαστικά αυτό το εξάμηνο δεν σε έριξε και σε βοήθησε στην εξέλιξή σου...

«Για κάποιον απέξω αυτό φαίνεται. Ότι με χαντάκωσε, με έριξε τελείως. Αλλά για εμένα που το ζούσα, πιστεύω ότι με έκανε πολύ πιο δυνατό. Δούλευα πάρα πολύ, περίμενα να έρθει η μία ευκαιρία και είχα ένα μεγάλο πλάνο στο μυαλό μου. Έπρεπε να το ζήσω και αυτό για να με κάνει πιο δυνατό».

- Ποιο είναι το story πίσω από τη μεταγραφή σου στον ΟΦΗ;

«Με προσέγγισαν ο κ. Γιάννης και κ. Γιώργος Σαμαράς και ο Βαγγέλης Λάππας που ήταν προπονητής τερματοφυλάκων της ομάδας. Δεν το σκέφτηκα και δεύτερη φορά. Μόλις είδα ότι ο ΟΦΗ με ήθελε δεν το σκέφτηκα καθόλου. Στο μυαλό μου το είχα ότι εκεί πας σίγουρα. Εκτός από μία ομάδα με πολύ κόσμο, είναι ένας σύλλογος που στηρίζει τους νεαρούς ποδοσφαιριστές και το μοντέλο του κλαμπ ταιριάζει απόλυτα σε εμένα. Μετά ήρθα και με επαφή με τους κ. Λυσάνδρου και κ. Πουρσανίδη και έτσι έγινε».

- Δεν σε φόβισε που θα φύγεις για πρώτη φορά από την Αθήνα;

«Εδώ δεν με τρόμαξε που για έξι μήνες ήμουν εκτός (γέλια). Δεν νομίζω ότι θα με τρόμαζε κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή θα έφευγα από την περιοχή μου για μία άλλη ομάδα και πόσο μάλλον για τον ΟΦΗ. Πλέον που είμαι μέσα στην ομάδα και βλέπω πώς είναι τα πράγματα, θα ερχόμουν ακόμα πιο νωρίς εδώ».

- Προσαρμόστηκες εύκολα;

«Ήταν λίγο δύσκολα στην αρχή γιατί έμενα μόνος μου, ήταν μία ομάδα με νέους συμπαίκτες και για πρώτη φορά άλλαξα ομάδα. Αλλά εδώ ήταν πολλά παιδιά που με αγκάλιασαν και για αυτό φημίζεται ο ΟΦΗ. Υπάρχει οικογενειακό κλίμα και με βοήθησαν πολύ στο να προσαρμοστώ».

- Τι σε τράβηξε περισσότερο να πας στον ΟΦΗ;

«Ο κόσμος, η ιστορία, η ομάδα όπως είναι και έβλεπα ότι αυτή η ομάδα ήθελε να προωθήσει τους πιο νέους παίκτες. Οι άνθρωποι εδώ ξέρουν πώς να εκμεταλλευτούν τα ταλέντα».

- Όταν πήγες στον ΟΦΗ είχες δύο πολύ καλούς τερματοφύλακες μπροστά σου. Πώς κύλησε εκείνη η περίοδος μέχρι το φινάλε της σεζόν;

«Όταν ήρθα το ήξερα ότι δεν θα είμαι ενεργό μέλος στους αγώνες. Πιο πολύ με ενδιέφερε να εγκλιματιστώ ενόψει του καλοκαιριού. Με έμαθαν τα παιδιά, το τεχνικό τιμ και για εμένα ήταν πολύ σημαντικό. Ήταν ένα εξάμηνο προσαρμογής που έπρεπε να γίνει έτσι».

- Πώς ήταν η σχέση σου με τον Νιόπλια;

«Δεν έζησα τον κ. Νιόπλια πολύ γιατί ήρθα στο δεύτερο εξάμηνο της περσινής σεζόν και επειδή υπήρχε ένας σταθερός κορμός δεν είχα τόσο ενεργό ρόλο και φέτος, στην αρχή της σεζόν αποχώρησε αρκετά νωρίς, οπότε δεν μπορώ να πω ότι τον έζησα πολύ ή τουλάχιστον όσο άλλα παιδιά στην ομάδα».

- Με τον προπονητή τερματοφυλάκων;

«Με τον Βαγγέλη Λάππα γνωριζόμασταν από την Αθήνα αλλά δεν είχαμε συνεργαστεί ποτέ. Το μόνο που μπορώ να πω για εκείνον είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί ξέρει πολύ καλά πόσο ρόλο έπαιξε στη ψυχολογία μου και ήμουν έτοιμος για τη στιγμή που θα έπαιζα χάρη σε εκείνον».

- Σε εκείνο το εξάμηνο που προσαρμοζόσουν, σε βοήθησε εκείνη τη περίοδο;

«Και βέβαια. Σκέψου λέω 'πάλι καλά που έγινε' που πήγα στο δεύτερο εξάμηνο. Με βοήθησε τόσο εμένα να προσαρμοστώ όσο και τους συμπαίκτες μου να με μάθουν, να με καταλάβουν ποδοσφαιρικά και να είμαι έτοιμος όταν έρθει η στιγμή».

- Η καλοκαιρινή προετοιμασία πώς κύλησε;

«Υπήρχε μία μικρή εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό μου αλλά δεν υπολογιζόμουν για πρώτος τερματοφύλακας γιατί είχε έρθει και ο Στίβενς. Όμως όπως είπα και πριν, με τη βοήθεια της ομάδας αλλά και του κ. Λάππα ήμουν έτοιμος για την ευκαιρία μου».

- Πάμε στο ντεμπούτο σου στη φετινή σεζόν, όταν έπαιξες κόντρα στον Ολυμπιακό. Πώς ήταν εκείνη η μέρα;

«Ήμουν πολύ χαλαρός, δεν είχα ιδιαίτερο άγχος γιατί ένιωθα πολύ σίγουρος στις προπονήσεις. Δεν είχε φανεί ότι θα έπαιζα εγώ βασικός και δεν το ήξερα. Μέχρι και την ώρα που πήγαμε στο ξενοδοχείο δεν το γνώριζα, δεν μου είχε μιλήσει κάποιος. Όταν έγινε, είπα μέσα μου πως 'αυτή είναι η ευκαιρία μου, ήρθε η ώρα μου για να τα δώσω όλα και να καθιερωθώ'. Εκείνη την εβδομάδα ο προπονητής τερματοφυλάκων με προετοίμαζε λίγο πιο έντονα αλλά δεν είχε ειπωθεί κάτι. Το έμαθα την ώρα που ήρθε ο προπονητής στο ξενοδοχείο και είδα το όνομα μου στον πίνακα. Οι συμπαίκτες μου με στήριξαν από την αρχή και μέσα στο γήπεδο ήταν σαν να παίζω χρόνια μαζί τους».

- Εσύ πώς αντέδρασες όταν είδες το όνομά σου στη βασική εντεκάδα;

«Δεν σοκαρίστηκα. Ήταν μία ευκαιρία που περίμενα πολύ καιρό. Ήθελα να συμβεί να δείξω τι αξίζω και εκείνη τη στιγμή θα ήταν χειρότερο να προσθέσω επιπλέον άγχος μέσα μου».

- Πες μου για τη στιγμή με το πέναλτι του Χάμες...

«Αν δεις την κάμερα, την ώρα που πήρε την μπάλα ο Χάμες για να εκτελέσει το πέναλτι, φαίνομαι να γελάω λίγο (γέλια). Θα σου εξηγήσω, πάντα πριν τα παιχνίδια βλέπω όλους τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας πώς εκτελούν τα πέναλτι για να είμαι έτοιμος. Από δική μου αμέλεια δεν είχα δει τον Ροντρίγκες και όταν τον είδα να παίρνει την μπάλα απλά γέλασα εκείνη τη στιγμή. Δεν ήξερα πως να προσεγγίσω το πέναλτι και επίσης, όταν στάθηκα απέναντι του, θυμήθηκα την εποχή που ήμουν στο σπίτι και τον έβλεπα στο Μουντιάλ του 2014 με την Κολομβία να κάνει όσα έκανε και μου βγήκε ένα μικρό γελάκι. Είπα τώρα αυτή είναι η στιγμή. Ήταν τρελό που τον είχα απέναντι μου».

- Πώς τον... ψάρεψες;

«Έκανα στην αρχή κάποιες προσποιήσεις γιατί όπως είπα δεν ήξερα πώς θα εκτελέσει. Ήταν από τα πέναλτι που περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή για να πέσω. Ένιωθα δυνατός και δεν έφυγα αμέσως μόλις εκτέλεσε και μόλις έγινε, έφυγα αμέσως στη γωνία που περίμενα ότι θα πλασάρει. Είναι τελείως στιγμιαίο το πέναλτι. Μπορεί να σου έρθει ένας παίκτης που εκτελεί μόνο αριστερά αλλά το σώμα του να δείξει πώς θα το ρίξει στα δεξιά και τότε το κάνεις».

- Θυμάσαι κάποιον συμπαίκτη σου που σου είπε που να πέσεις;

«Ο Βούρος μου έδειξε την πλευρά αλλά δεν κοιτάω κανέναν όταν μου δείχνει σε πέναλτι. Όλοι οι συμπαίκτες μού έδειχναν γωνίες αλλά μόνο ο Βούρος τη βρήκε τη γωνία (γέλια). Εγώ δεν το είχα δει και μετά το φινάλε ήρθε και μου το είπε (γέλια). Αλλά δεν το είχα καταλάβει».

- Το συναίσθημα μόλις το έπιασες; Είδα πανηγύρισες έντονα...

«Ήταν πάρα πολύ δυνατό συναίσθημα γιατί ήταν λες και κάποιος το είχε σχεδιάσει. Ντεμπούτο κόντρα στον Ολυμπιακό και στο ίδιο ματς εκτελεί πέναλτι ο Χάμες Ροντρίγκες. Έβλεπα μία σιγουριά σε όλους ότι θα το πιάσω οπότε χάρηκα πάρα πολύ όταν τους δικαίωσα»

- Πάμε στο κομμάτι του Νταμπράουσκας. Πες μου τι είναι αυτό που άλλαξε στην ομάδα;

«Ο κ. Βάλντας έβαλε ένα πλάνο στην ομάδα που ταιριάζει απόλυτα με το ρόστερ που είχε στα χέρια του. Το καλό με εκείνον είναι ότι δεν επέβαλε από την αρχή τη φιλοσοφία του, ώστε να πιέσει τους παίκτες. Το προσάρμοσε σιγά-σιγά και περίμενε τη διακοπή του πρωταθλήματος, ώστε στην προετοιμασία να το δουλέψει περισσότερο. Έτσι η ομάδα δεν έχασε τον ρυθμό και το μυαλό της. Σε εκείνη τη μίνι προετοιμασία τα δώσαμε όλα, πιεστήκαμε αλλά μπήκαμε στα... θέλω του».

- Σαν άνθρωπος πώς είναι;

«Είναι μία πολύ καλή φυσιογνωμία. Είναι ηγετική φυσιογνωμία. Θέλει πάντα να νικάει, κάτι που το μεταφέρει και σε εμάς και είναι πραγματικά πολύ καλό. Είναι άνθρωπος που μπορείς να κάτσεις να συζητήσεις, δεν είναι αυστηρός στις προσωπικές σχέσεις και θεωρώ πως έχει πάρα πολύ μέλλον να φτάσει ψηλά. Είναι σε καλή ηλικία. Τα έχει όλα».

- Σε τι βοήθησε περισσότερο την ομάδα στην αρχή;

«Στη ψυχολογία. Εκεί έριξε το βάρος του. Είναι σημαντικό ότι δεν προσπάθησε να βάλει το πλάνο του φουλ από την αρχή. Η ομάδα έτσι μπόρεσε να ανταποδώσει γιατί δεν είχε βαθμούς και δεν γινόταν να αλλάξει το σκεπτικό των παικτών. Αυτό ήταν μεγάλο πράγμα για εμάς και την απόδοσή μας».

- Όταν μπήκατε στα play-outs, ποιος ήταν ο στόχος; Παραμονή ή πρωτιά;

«Όπως είπα και πριν, είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να κερδίζει και έτσι ο στόχος που είχε θέσει για την ομάδα ήταν να τερματίσουμε στην πρώτη θέση του μίνι πρωταθλήματος. Να είμαστε σοβαροί σε όλη τη διάρκεια των play-outs και νομίζω πως το δείξαμε αυτό».

- Πες μου το παιχνίδι που κρατάς από τη φετινή σεζόν και το ματς-«κλειδί» για την ομάδα;

«Προσωπικά κρατάω το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για εμένα γιατί έκανα ρεκόρ αποκρούσεων και τα είχα πάει πολύ καλά εκείνη τη μέρα. Σαν ομάδα θα έλεγα το παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο (1-1) γιατί είχαμε μείνει με δέκα παίκτες σε μεγάλο μέρος του παιχνιδιού και βγάλαμε χαρακτήρα. Και το παιχνίδι στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ που πήραμε την ισοπαλία και στο τέλος θα μπορούσαμε να πάρουμε και τη νίκη όπου δείξαμε προσωπικότητα. Γενικά κάναμε αρκετά καλά πράγματα φέτος, όπως ότι νικήσαμε σε αρκετά ματς εκτός έδρας».

- Η έδρα που θυμάσαι πιο έντονα;

«Θα πω το γήπεδο της ΑΕΚ γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ένα καινούργιο γήπεδο με τρομερή ατμόσφαιρα που ήταν γεμάτο αλλά και το παιχνίδι της Λεωφόρου όπου ο κόσμος του Παναθηναϊκού το είχε γεμίσει και ήταν αρκετά δυνατό το κλίμα».

- Για το Γεντί Κουλέ;

«Για εμένα είναι ένα από τα πιο όμορφα γήπεδα να παίζεις είτε ως παίκτης του ΟΦΗ είτε ως αντίπαλος. Θυμάμαι και όταν ήμουν στον Ατρόμητο, ο κόσμος είναι φοβερός και το γήπεδο σε κάνει να το καταλαβαίνεις. Είναι από τις ωραίες έδρες στην Ελλάδα».

- Καλύτερος συμπαίκτης στον ΟΦΗ;

«Δεν θα ήθελα να πω κάποιον γιατί σίγουρα θα αδικήσω κάποιον. Με όλα τα παιδιά είμαστε πολύ καλά. Πιο πολύ παρέα έκανα με τον Κοσμά Τσιλιανίδη γιατί είναι ένας άνθρωπος που με είχε στηρίξει όταν δεν ήμουν και πολύ καλά ψυχολογικά όταν δεν έπαιζα. Αλλά με όλα τα παιδιά κάνουμε παρέα και με έχουν βοηθήσει».

- Δυσκολότερος αντίπαλος που είχες;

«Το φετινό πρωτάθλημα είχε γενικά πολύ καλούς ποδοσφαιριστές και μεγάλα ονόματα. Εγώ θα πω ότι ξεχώρισα τον Κωνσταντέλια γιατί είναι και Έλληνας, ένα νέο παιδί, έδειξε όλα αυτά που έπρεπε στη φετινή Superleague, χειροκροτήθηκε στις έδρες άλλων ομάδων και γενικά έδειξε το ταλέντο που διαθέτει».

- Υπήρχε κάποιος παίκτης που τον είδες στο γήπεδο και ήταν σαν... όνειρο για εσένα;

«Ο Χάμες είναι μία τέτοια περίπτωση αλλά σαν όνειρο ήταν ο Μαρσέλο. Είναι ένας ποδοσφαιριστής που έχει καταφέρει τόσα πολλά πράγματα, που όλα τα παιδιά ονειρεύονται να καταφέρουν. Δύσκολα θα μπορούσες να συναντήσεις τέτοιο παίκτη ως αντίπαλο».

- Σου έχουν μιλήσει αντίπαλοι φέτος; Μετά από τα ματς, για τις εμφανίσεις σου;

«Ναι, ναι. Είναι ένα γεγονός που με έκανε πολύ χαρούμενο. Το θεωρώ ως ένα από τα μεγαλύτερα κέρδη της φετινής σεζόν για εμένα. Με κάθε αντίπαλο που παίξαμε, είχα τα συγχαρητήρια από τους παίκτες και αυτό που μου έμεινε, ήταν όταν έπιασα το πέναλτι του Χάμες, εκείνος με περίμενε μετά το ματς ενώ όλοι είχαν φύγει και μου είπε προσωπικά συγχαρητήρια για όσα έκανα».

- Οι στόχοι για τη νέα σεζόν;

«Για να μην λέμε μεγάλα λόγια γιατί προτιμώ τις πράξεις, να ξεκινήσει με το καλό η σεζόν, να έχουμε υγεία και να πάμε τον ΟΦΗ εκεί που του αξίζει. Η εξάδα είναι πάντα ο στόχος για την ομάδα».

- Για το δικό σου μέλλον;

«Αρχικά έχω συμβόλαιο με τον ΟΦΗ για άλλα τρία χρόνια. Από εκεί και πέρα εγώ σκέφτομαι να ξεκινήσει η σεζόν, να είμαι υγιής για να δώσω στην ομάδα το 100% και ότι είναι να γίνει, θα μιλήσει η ομάδα. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα γίνει. Εμένα στο μυαλό μου είναι ότι έχω συμβόλαιο και θέλω να είμαι ακόμα καλύτερο».

- Τι σε έχει στεναχωρήσει στην καριέρα σου;

«Είναι τότε που ήμουν στην Κ21 της Εθνικής Ελλάδας. Ήμουν μέλος της ομάδας αλλά στις τελευταίες κλήσεις δεν ήμουν ανάμεσα λόγω έλλειψης ρυθμού. Με στεναχώρησε γιατί ήμουν με τα ίδια παιδιά από την Κ15 και ουσιαστικά ηλικιακά ήταν η τελευταία μου χρονιά. Ήμουν σε όλες τις κλήσεις αλλά όταν δεν έπαιζα, δεν μπορούσα να πάω. Με στεναχώρησε γιατί έχασα αυτό το τελευταίο στάδιο και με τα συγκεκριμένα παιδιά. Ήταν από τις λίγες φορές που έκλαψα για το ποδόσφαιρο. Με είχε στεναχωρήσει πολύ».

- Η κλήση στην Εθνική ανδρών είναι το όνειρο σου;

«Και βέβαια. Είναι το όνειρό μου και μάλιστα το μεγαλύτερο. Η κλήση στην Εθνική Ομάδα είναι κάτι που δεν το αλλάζεις για τίποτα».

- Επειδή είχες μείνει εκτός για αρκετό διάστημα, είχες σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;

«Όχι, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό μου. Ίσα-ίσα, ήταν μεγάλο μάθημα για εμένα που έμενα εκτός. Δούλευα ακόμα παραπάνω για να είμαι έτοιμος όταν θα δοθεί ευκαιρία. Όσο καιρό ήμουν εκτός δούλευα πολύ παραπάνω ώστε να δείξω ότι δεν με επηρέαζε που έμενα εκτός. Ήθελα να δείξω ότι θα αρπάξω την ευκαιρία και τίποτα δεν θα με ρίξει. Ότι τίποτα δεν τελειώνει και όλα σε κάνουν πιο δυνατό. Για να σου είμαι ειλικρινής ήταν από τις πιο ωραίες εμπειρίες στη ζωή μου».

- Έχεις ανταλλάξει ποτέ φανέλα με κάποιον παίκτη;

«Όχι, όχι δεν το έχω κάνει».

- Αν αντάλλαζες, με ποιον θα ήθελες;

«Από Ελλάδα δεν θέλω να πω συγκεκριμένα γιατί είναι πολλά ονόματα και σίγουρα θα αδικήσω κάποιον. Από εξωτερικό θα ήθελα να το κάνω με τον Μπουφόν καθώς θαυμάζω όλα αυτά που έχει κάνει αλλά και κάνει μέχρι τώρα στην ηλικία που είναι. Έχω μία φανέλα του αλλά θα ήθελα να την πάρω και από τα χέρια του».

- Λίγα λόγια για τον κ. Μπούση...

«Είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Κάθε φορά που τον βλέπεις έρχεται σου μιλάει, σε αγκαλιάζει και σε κάνει να νιώθεις πολύ άνετα μαζί του. Είναι δίπλα στην ομάδα, όποτε βρίσκεται στην Κρήτη έρχεται και μιλάει με όλους τους παίκτες και δείχνει ένα ωραίο μπουστ σε συνδυασμό με την ηρεμία που χρειάζεται να δίνει ένας πρόεδρος».

- Το μήνυμά σου για τη φετινή σεζόν...

«Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη φετινή σεζόν στους δύο προπονητές τερματοφυλάκων που είχα. Ήταν δίπλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος. Στον κ. Νταμπράουσκας γιατί με εμπιστεύτηκε όπως και οι υπόλοιποι κόουτς και τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Μπούση, τον κ. Πουρσανίδη, τον κ. Λυσάνδρου και τους κυρίους Γιώργο και Γιάννη Σαμαρά γιατί μου πρόσφεραν ένα όνειρο που περίμενα χρόνια. Μου έδωσαν πολλή αγάπη και ήταν απερίγραπτο».