Αγγελος Ποστέκογλου: Αν έχεις αμφιβολίες, προχώρα μπροστά

«Η βασικότερη πτυχή της προσέγγισής του είναι το ότι δεν συμβιβάζεται. Στο δικό του λεξιλόγιο δεν υπάρχει αυτή η έννοια», δήλωσε στο Athletic για τον Άγγελο Ποστέκογλου ο Τζέιμς Χόλαντ, ποδοσφαιριστής του κατά τη διάρκεια της θητείας του στον πάγκο της εθνικής Αυστραλίας.

Το ποδόσφαιρό του ήταν εκείνο που κέρδισε για τον ίδιο την πρόσληψή του από την Τότεναμ, η προσέγγιση του «να μη συμβιβάζεται», η εμμονική του επιθυμία να είναι η δική του ομάδα αυτή που θα παίρνει τις πρωτοβουλίες στο χορτάρι, ανεξάρτητα από κάθε άλλη συνθήκη, το δικό του δόγμα για το επιθετικό παιχνίδι.

Όλα τα στοιχεία της προπονητικής του ταυτότητας ωστόσο, κάθε λόγος για τον οποίο αποφάσισε να ασχοληθεί με την μπάλα πηγάζει από την ιδιαίτερη σχέση που είχε με τον πατέρα του, τη σύνδεση των δυο τους χάρη στο ποδόσφαιρο.

Ο Δημήτρης Ποστέκογλου, ένας σκληρός άνθρωπος αποφασισμένος να κάνει το καλύτερο για την οικογένειά του, το 1970 άφησε ό,τι είχε στην Ελλάδα, πήρε τη γυναίκα, την κόρη και τον 5χρονο τότε Άγγελο και μετανάστευσε στην Αυστραλία, «κλειδώνοντας» στο παρελθόν τη ζωή στη χώρα μας και τη Νέα Φιλαδέλφεια, τη δική τους γειτονιά, και την αγάπη για την ΑΕΚ.

Όλη η ζωή του περιστρεφόταν γύρω από τη δουλειά του, έφευγε από το σπίτι πριν ξυπνήσουν τα παιδιά του, επέστρεφε αργά το βράδυ, έτρωγε, κοιμόταν και έπεφτε για ύπνο. Ήταν δύσκολο για τον Άγγελο να βρει έναν δίαυλο επικοινωνίας με τον πατέρα του, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία που άρχισε να πηγαίνει μαζί του στο γήπεδο για να δει την Ελλάς Σάουθερν Μέλμπουρν, τον σύλλογο που οι Έλληνες μετανάστες ίδρυσαν εκεί.

«Όταν έφτανε το Κυριακάτικο παιχνίδι, γινόταν άλλος άνθρωπος», θυμάται ο Ποστέκογλου, σύμφωνα με τα όσα έχει πει σε podcast του Masterminds: High Performance Sports. Ο Άγγελος έβλεπε πως το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που «ζωντάνευε» τον πατέρα, αυτό μέσα από το οποίο μπορούσε να τον προσεγγίσει.

«Δεν επέλεξα να αγαπάω το ποδόσφαιρο. Απλά ήταν αυτό με έφερε κοντά με τον ήρωά μου. Μερικές φορές ξεχνάμε τη σημασία των αθλημάτων. Έχω καταλάβει πως δεν μετράνε οι ήττες ή οι νίκες, σημασία έχουν οι δεσμοί που δημιουργούνται. Συνδέονται άνθρωποι, πόλεις, χώρες. Πατέρες με τα παιδιά τους», έγραψε στο Athletes Voice, πριν πέντε χρόνια, λίγο αφού ο μπαμπάς του «έφυγε» από τη ζωή.

Μα η σχέση του με εκείνον δεν καθόρισε μόνο τις γενικότερες σκέψεις του γύρω από το ποδόσφαιρο, αλλά και τα όσα ήθελε να βλέπει από την ομάδα του μέσα στις τέσσερις γραμμές. Ήθελε να παίζει το παιχνίδι που ο πατέρας του θα γούσταρε να παρακολουθεί.

«Όταν ο κόσμος ρωτά για τη φιλοσοφία μου, για τις επιρροές μου, συχνά απογοητεύεται, επειδή δεν απαντώ κάτι συγκεκριμένο. Δεν μιλάω για την Μπαρτσελόνα ή τη Λίβερπουλ, τον Γκουαρδιόλα ή τον Κρόιφ. Κάποιον συμπαίκτη ή προπονητή μου», γράφει στο ίδιο κείμενο με τίτλο: «Τρεις λέξεις που σήμαιναν τα πάντα».

Και συνεχίζει λέγοντας: «Η απάντησή μου όσον αφορά τη φιλοσοφία κρύβεται σε αυτές τις τρεις λέξεις: "Κάτω η μπάλα". Ήταν το mantra του πατέρα μου».

Η σχεδόν cult, στα αυτιά μας, ελληνική φράση που άκουγε συχνά από τα χείλη του μπαμπά του έγινε η πυξίδα του ποδοσφαίρου του Ποστέκογλου, το κίνητρό της επιθετικής του φιλοσοφίας, ενός παιχνιδιού που σύμφωνα με τον ίδιο είναι μια «προέκταση του εαυτού του» μιας και «κανείς δεν μπορεί να τον μετακινήσει από όσα πιστεύει». Και ο Άγγελος Ποστέκογλου ανέκαθεν πίστευε στην επίθεση. Από τη Μελβούρνη στην Παναχαϊκή κι από εκεί ξανά στην Αυστραλία, μέχρι την Ιαπωνία, τη Σκωτία και πλέον την Premier League, το παιχνίδι του πατέρα του, το «Κάτω η μπάλα» έγινε το δικό του παιχνίδι.

Ο 57χρονος τεχνικός ξεκίνησε από την Σάουθερν Μελμπούρν, συνέχισε στις «μικρές» εθνικές της Αυστραλίας και τον Μάρτιο του 2008 επέστρεψε στην γενέτειρά του για χάρη της Παναχαϊκής. Την ομάδα «έτρεχε» ο Κώστας Μακρής, επίσης ομογενής από την Αυστραλία, που τον ήξερε και έτσι επένδυσε πάνω του.

Ο «Άντζι» έγινε ο «Αγγελος» των Πατρινών, έτσι τον φώναζαν, αφού άπαντες στην πόλη έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπό του, κάτι που φαίνονταν και από τις αντιδράσεις του κόσμου όταν τον συναντούσαν. Οι Αχαιοί συμμετείχαν στη Γ' Εθνική και τη σεζόν 2007/08 τερμάτισαν στην 5η θέση.

Το καλοκαίρι οι στόχοι που τέθηκαν ήταν υψηλοί. Στο ρόστερ που ξεχώριζαν οι Σάμαρης, Λισγάρας, Γκούρμα προστέθηκαν και ορισμένοι Λατινοαμερικανοί, όμως ο σύλλογος άρχισε να ταλανίζεται από διοικητική αστάθεια. Στα τέλη του 2008 ανακοινώθηκε η συμφωνία του μεγαλομετόχου με τον Αλέξη Κούγια, ώστε ο πασίγνωστος ποινικολόγος να εμπλακεί στα διοικητικά του συλλόγου.

Την ομάδα έτρεχαν δύο ισχυροί άνδρες και ο Ποστέκογλου παραιτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου, ύστερα από τη νίκη με 2-0 επί του Αιγάλεω στο Παμπελοποννησιακό. «Ηταν ο τελευταίος μου αγώνας σαν προπονητής της Παναχαϊκής και οι λόγοι είναι πολλοί. Πιστεύω ότι οι σχέσεις που πρέπει να έχει ένας προπονητής με τη διοίκηση, πρέπει να είναι οι καλύτερες και να υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο πλευρών. Εγώ είχα συμφωνία με τον κ. Μακρή, να είμαι απόλυτο αφεντικό, αλλά αυτό έχει αλλάξει τώρα. Την απόφαση αυτή την είχα πάρει εδώ και 2-3 μέρες, αλλά μπορούσα να αφήσω την ομάδα μόνη της σε ένα τέτοιο δύσκολο παιχνίδι», είπε στη Συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε εκείνης της αναμέτρησης, αφήνοντας «αιχμές» πως δεν ήταν πλέον το... αφεντικό της ομάδας.

Τον Οκτώβριο του 2019 μίλησε στο Gazzetta και η κουβέντα έφτασε στην Παναχαϊκή, εκείνος είχε μόνο ωραίες αναμνήσεις από την εμπειρία του στην Πάτρα. «Για μένα ήταν πολλά τα καλά στοιχεία από την παρουσία μου στην Παναχαϊκή. Ολη η εμπειρία μου ήταν πολύ θετική. Ηταν δύσκολα σίγουρα, αφού μια ιστορική και μεγάλη ομάδα όπως είναι η Παναχαϊκή είχε πέσει στην Γ΄ Εθνική. Η Πάτρα είναι μεγάλη πόλη που αγαπάει το ποδόσφαιρο και την ομάδα. Ηταν ένα τεστ. Να βγω από εκεί που βρισκόμουν, από αυτά που ήξερα να πάω στη δική μου χώρα, στην οποία, όμως, ήμουν σαν ξένος. Παρότι γεννήθηκα στην Ελλάδα, έφυγα πέντε χρονών και μεγάλωσα στην Αυστραλία. Ηταν όλα θετικά, η ομάδα μάλιστα είχε καλή πορεία αφού, όταν αποχώρησα, ήταν δεύτερη. Αγάπησα τους ποδοσφαιριστές, αφού τα έδιναν όλα και προσπαθούσαν να ανταποκριθούν στη φιλοσοφία μου. Δεν έχω τίποτα κακό να πω», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Τον Απρίλιο του 2009 ο Μακρής σε μία δήλωσή του, όταν... αντάλλαζε ανακοινώσεις με τον Κούγια, είχε αναφέρει μεταξύ άλλων πως «εγώ ξέρω ότι έφερα τον καλύτερο προπονητή της Αυστραλίας τον κ. Ποστέκογλου». Ύστερα από 14 χρόνια το ποδόσφαιρο τον έχει δικαιώσει.

Η αρνητική αντίδραση που υπήρξε στο πρώτο άκουσμα της επιλογής του Ποστέκογλου από τους οπαδούς της Τότεναμ ήταν ίδια με αυτή των φίλων της Σέλτικ πριν από δύο χρόνια, όταν η ομάδα τους προσέλαβε έναν προπονητή, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια είχε δουλέψει σε Μελβούρνη, εθνική Αυστραλίας και Γιοκοχάμα.

Πίστευε η Σέλτικ πως ο τρόπος για να καλύψει τη διαφορά των 25 πόντων σε σχέση με τους πρωταθλητές της προηγούμενης σεζόν και αιώνιας αντιπάλου, Ρέιντζερς, ήταν να προσλάβει έναν Αυστραλό που δεν δούλεψε ποτέ σε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα; Ο Έντι Χάου ήταν η πρώτη επιλογή του συλλόγου και ο Ποστέκογλου λοιδορήθηκε τόσο από τον ραδιοφωνικό παρουσιαστή του talkSPORT (και πρώην επιθετικό της Τότεναμ) Άλαν Μπραζίλ, ο οποίος τελικά χρειάστηκε να ζητήσει συγγνώμη ένα χρόνο αργότερα όταν οι Κέλτες έκαναν νταμπλ με πρωτάθλημα και League Cup.

Όπως αποδείχθηκε, ο Ποστέκογλου ήταν μια... εμπνευσμένη επιλογή. Η κίνηση έγινε εν μέρει επειδή ο Ελληνοαυστραλός προτάθηκε στην διοίκηση της Σέλτικ μέσω ανθρώπων εντός τoυ κλαμπ. Ο γιος του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της, Πίτερ Λόουελ, Μαρκ, ο οποίος διορίστηκε επικεφαλής του scouting του κλαμπ της Γλασκώβης το 2022, ήταν εξοικειωμένος με το έργο του Αυστραλού στην Ιαπωνία.

Όπως η σημερινή Τότεναμ έτσι και η τότε Σέλτικ ήταν ένα χάος. Υπήρχε αναταραχή στην αίθουσα συνεδριάσεων, πουλούσαν τους πιο πολύτιμους παίκτες τους και οι αλλαγές ήταν μαζικές. Ο Ποστέκογλου πήρε πάνω του αρκετές μεταγραφές στο πρώτο του καλοκαίρι, συμπεριλαμβανομένων δύο από το πρωτάθλημα της Ιαπωνίας με πιο αξιοσημείωτο τον Κιόγκο Φουρουχάσι, ο οποίος σκόραρε 34 γκολ σε 50 αγώνες αυτή τη σεζόν. Πιο έμπειροι παίκτες, όπως ο πρώην τερματοφύλακας της Αγγλίας, Τζο Χαρτ, υπέγραψε στη Σέλτικ και πιστώνει στον Ποστέκογλου την αναβίωση της καριέρας του, παρόλο που αυτή η σεζόν ήταν δύσκολη.

Εννέα από τους 11 παίκτες που άρχισαν στον τελικό του Κυπέλλου Σκωτίας του περασμένου Σαββάτου ήταν μεταγραφές του Ποστέκογλου, ενώ μετά την πρόσληψη του υπήρξαν αποχωρήσεις βασικών ποδοσφαιριστών. Ο κεντρικός αμυντικός Κρίστοφερ Αγιέρ έφυγε για την Μπρέντφορντ, ενώ οι βασικοί επιθετικοί, Οντσούν Εντουάρ και Ράιαν Κρίστι, πουλήθηκαν σε Κρίσταλ Πάλας και Μπόρνμουθ, αντίστοιχα. Ως αντικατάστασης, ο Φουρουχάσι μετακινήθηκε από εξτρέμ σε σέντερ φορ και απέδωσε άψογα. Έκτοτε υπάρχουν σενάρια πώλησης του. Που; Στην Τότεναμ...

Οι επιλογές του Ποστέκογλου στη Σέλτικ εξέπληξαν κόσμο και Τύπο κυρίως χάρη στις γνώσεις του για τις ασιατικές αγορές. Η επιτυχία του στις μεταγραφές οδήγησε την Μπράιτον να τον θέσει ως υποψήφιο μετά την αποχώρηση του Γκρέιαμ Πότερ για την Τσέλσι τον περασμένο Σεπτέμβριο, όμως η περίπτωση του δεν προχώρησε και οι Γλάροι εν τέλει κατέληξαν στην επιλογή του Ντε Τζέρμπι.

Ο... θαρραλέος Ποστέκογλου πήγε στη Σέλτικ χωρίς δικό του επιτελείο και μετά από μερικούς μήνες πήρε στο πλευρό του τον Αυστραλό, Κιούελ. Λέει ότι του αρέσει να αλλάζει συχνά το επιτελείο του. Τώρα αναμένεται να πάρει μαζί του στην Τότεναμ τον βοηθό του στη Σέλτικ, Τζον Κένεντι.

Όπως και στις περισσότερες προηγούμενες δουλειές του, έτσι και στη Σκωτία τα πράγματα κύλησαν... αργά για τον Ποστέκογλου. Η Σέλτικ έχασε 11 βαθμούς στα πρώτα επτά παιχνίδια της και βρέθηκε έκτη στην Premiership των 12 ομάδων.

Σε αυτό το σημείο βγήκε ένα βίντεο από μια από τις πρώτες προπονήσεις του Ποστέκογλου, όπου φορούσε μικρόφωνο και έλεγε τη γνωστή πλέον ατάκα: «Δεν σταματάμε ποτέ. Σταματάμε στο ημίχρονο και σταματάμε στο τέλος του παιχνιδιού όταν πανηγυρίζουμε. Αν οι αντίπαλοι θέλουν να σταματήσουν, αυτό είναι καλό για εμάς». Στην αρχή... χλευάστηκε αλλά μέχρι το τέλος εκείνης της σεζόν, το «We never stop» έγινε η αγαπημένη ατάκα των οπαδών.

Μετά από αυτό το μέτριο ξεκίνημα του ο Ποστέκογλου είπε στα ΜΜΕ της Σκωτίας: «Βγάζετε συμπεράσματα νωρίς εδώ, έτσι δεν είναι; Είναι πολύ αξιοσημείωτο ότι επτά παιχνίδια έχουν κρίνει ήδη τον τίτλο. Απλώς δεν δουλεύω έτσι».

Το να κρίνεται πολύ νωρίς, με βάση μόνο τα αποτελέσματα, είναι κάτι που εξοργίζει τον Ποστέκογλου. Πιστεύει πολύ στο να κρίνει τις ομάδες με βάση τις επιδόσεις τους και όχι από μερικά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα σύντομα ταίριαξαν με τις επιδόσεις και η Σέλτικ κατέκτησε το πρωτάθλημα. Οι παίκτες μιλούσαν για την αίσθηση αναζωογόνησης και το πόσο καλό ομαδικό πνεύμα είχε καλλιεργήσει ο Ποστέκογλου, παρόλο που, όπως πάντα, κρατούσε αποστάσεις από αυτούς.

Τον τελευταίο μήνα της περσινής σεζόν, ο Χαρτ συνόψισε την κατάσταση των αποδυτηρίων στο BBC Sportsound: «Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής για να δουλέψεις. Ένας κορυφαίος τύπος. Είμαι 35. Θα μπορούσα να είχα βαρεθεί το ποδόσφαιρο μέχρι τώρα, αλλά όχι με αυτόν τον τύπο. Με κάνει να θέλω να έρχομαι στη δουλειά κάθε μέρα, με κάνει να θέλω να μάθω, με κάνει να ενθουσιάζομαι. Ανυπομονώ να μπω κάθε μέρα, ανυπομονώ να παίξω τα παιχνίδια, ανυπομονώ να ακολουθήσω το σύστημα».

Οι οπαδοί ενθουσιάστηκαν με τον Ποστέκογλου και με το πόσο καλός ήταν στην επικοινωνία, κάτι που άρεσε στους Σπερς κατά την πρόσφατη αναζήτησή τους για προπονητή.

Τον Φεβρουάριο της πρώτης του σεζόν στη Σκωτία, αφού η Σέλτικ νίκησε τη Ρέιντζερς με 3-0 για να φτάσει στην κορυφή, ο Ποστέκογλου ανέφερε: «Είπα στους παίκτες μου ότι είχαμε 60.000 οπαδούς απόψε και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από αυτούς μπήκαν με κάποια προβλήματα στη ζωή τους. Για αυτά τα 95 λεπτά, τους κάναμε να το ξεχάσουν και να αισθανθούν καλά, και αυτό είναι κάτι ξεχωριστό».

Τακτικά, η Σέλτικ έγινε απολαυστική. Παίζοντας με «εσωτερικούς» πλάγιους μπακ και εσωτερικούς μέσους που έκαναν κινήσεις στα πλάγια, η πολυπλοκότητα των κινήσεων της ομάδας ήταν μια αποκάλυψη. Υποστήριζαν το πλάνο που είχε για το παιχνίδι του από όταν βρισκόταν στην Ιαπωνία. Το να παίζεις με τον δικό του τρόπο έχει να κάνει τόσο με τη νοοτροπία όσο και με την ικανότητα.

Τη στιγμή που πολλοί παίκτες της Τότεναμ έμειναν στάσιμοι τα τελευταία δύο χρόνια, η βελτίωση πολλών συναδέλφων τους στη Σέλτικ ήταν εντυπωσιακή. Οι Τέρνμπουλ και Ρότζιτς εξελίχθηκαν από κλασικά δεκάρια σε ευέλικτα οκτάρια στο 4-3-3 του Ποστέκογλου.

Ο Νιρ Μπίτον αναγεννήθηκε και ο Κάλουμ ΜακΓκρέγκορ, μετά από ένα απογοητευτικό 2020-21 έγινε μια τρομερά σημαντική μονάδα.

«Οι μεταγραφές του έδωσαν φρεσκάδα, αλλά η βελτίωση όσων ήταν ήδη εκεί ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα», λέει ο Μαρκ Γουίλσον, ο πρώην αμυντικός της Σέλτικ.

Ακόμη και την περασμένη σεζόν, η αίσθηση στη Σέλτικ ήταν ότι οι αρχές του Ποστέκογλου είχαν γίνει τόσο κατανοητές που πιθανότατα θα μπορούσε να πάει διακοπές για μερικές εβδομάδες και τα επίπεδα δέσμευσης και εστίασης στην προπόνηση δεν θα έπεφταν. Για την Τότεναμ, έναν σύλλογο που στερείται τόσο ταυτότητας τα τελευταία χρόνια, αυτό σίγουρα ακούγεται πολύ ενθαρρυντικό.

Αυτό όμως που φαντάζει ακόμα πιο ενθαρρυντικό για τους Λονδρέζους είναι πως πλέον στον πάγκο τους θα κάθεται ένας προπονητής που διψά να αποδείξει πως ανήκει στο κορυφαίο επίπεδο. Ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου εμμονικός με τις αρχές του, με τη φιλοσοφία του. Μα πάνω από όλα ένας τύπος που δεν έπαψε να προχωρά. Γιατί αυτό έκανε πάντα όταν είχε να αντιμετωπίσει τις όποιες - εσωτερικές ή εξωτερικές - αμφιβολίες.