Ράπτης στο Gazzetta: «Στον ΠΑΟΚ με εμπιστεύτηκαν, στον πάγκο είμαι σαν λιοντάρι μέσα σε κλουβί» (vids)

Ήταν ένα restart για εσένα;

«Η αλήθεια είναι πως πέρυσι δεν ήταν για μένα όπως οι προηγούμενες χρονιές. Δεν μου δόθηκαν οι ευκαιρίες που μου είχαν δοθεί άλλες σεζόν. Κοινώς δεν έπαιζα, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Φέτος πήρα την επιλογή να πάω στον ΠΑΟΚ, η ομάδα με εμπιστεύτηκε. Από εκεί που δεν έπαιζα, πήγα στους Μεσογειακούς και μετά δεν ήμουν στην Εθνική, μετά μου δόθηκε η ευκαιρία να ανακτήσω όλα αυτά. Έτσι φάνηκε για εμένα τουλάχιστον. Αυτό θέλω να κάνω γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Θέλω να είμαι στην Εθνική, να παίζω στην ομάδα μου και να είμαι καλός».

Πόσο δούλεψες και «δουλεύτηκες» για να δούμε έναν διαφορετικό Αλέξανδρο;

«Σίγουρα είναι πολύ μεγάλο το κομμάτι της δουλειάς. Στον ΠΑΟΚ είχα την ευκαιρία να δουλέψω σε κάποια πράγματα που είτε τα είχα χάσει είτε ήθελαν δουλειά για να βγουν στην επιφάνεια, λόγω του γηπέδου, επειδή είναι δικό μας, έχουμε δικό μας προπονητικό γυμναστήριο και υπήρχαν άνθρωποι που ασχολήθηκαν πολύ μαζί μου, τόσο παίκτες, όσο και προπονητές. Αυτό ένιωσα και είναι μεγάλο κομμάτι της προσωπικής μου προσπάθειας και αυτό θα συνεχιστεί και τώρα. Η δουλειά δεν σταματάει».

Ήταν ένα «καμπανάκι» η περσινή σεζόν και το γεγονός πως δεν ήσουν στην Εθνική;

«Σίγουρα το άξιζαν όλα τα παιδιά που κλήθηκαν. Από εκεί και πέρα κάνω την δουλειά μου και προσπαθώ για το καλύτερο. Δεν ήταν τόσο η δουλειά όσο οι επιλογές. Αυτό το καταλαβαίνεις ή αυτό φαίνεται μόνο του με το χρόνο. Μπορεί να είναι κλισέ αλλά η προπόνηση και η δουλειά είναι πάντα η λύση».

Ξεκίνησες από την Πάτρα και ήσουν από τα πολύ μεγάλα ταλέντα της ηλικίας σου. Πόσο βάρος είχες που ακουγόταν συνέχεια το όνομα σου;

«Έφυγα από την Πάτρα που παίζαμε σε γήπεδο με 300 άτομα και πήγα στον Παναθηναϊκό, σε γήπεδα που γέμιζαν με 7-8.000 κόσμο, στο ΟΑΚΑ, στο Παλατάκι παίξαμε με 8.000 κόσμο στον τελευταίο αγώνα. Είναι πράγματα που για ένα μικρό παιδί είναι πολύ μεγάλα. Εύχομαι όλα τα παιδιά που ασχολούνται με το βόλεϊ να δουν τέτοιες εικόνες. Εγώ μέσα από τέτοιες εικόνες άγχους έμαθα πολλά πράγματα. Έμαθα να παίζω και να αντιδράω σε συνθήκες πίεσης. Είναι στην αρχή ένα βάρος αλλά όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, παίζεις βόλεϊ, πιστεύω πως το άγχος γίνεται παραγωγικό».

Έφυγες σε μικρή ηλικία από την Πάτρα και πήγες στον Παναθηναϊκό ποια ήταν τα προβλήματα που αντιμετώπισες;

«Σίγουρα ήταν πρώτα το θέμα της οικογένειας. Είναι σοκ από εκεί που είσαι με την οικογένεια σου, την μητέρα και τον πατέρα σου ξαφνικά να είσαι σε ένα σπίτι μόνος και να τα κάνεις όλα εσύ. Για εμένα ήταν α αρκετά μεγάλο, μέχρι να καταλάβω πως έπρεπε να ζήσω μόνος μου και να χτίσω τη ζωή μου μόνος μου. Ένιωσα ξαφνικά πολύ ώριμος, πριν την ηλικία μου. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ. Το δεύτερο ήταν ό,τι βγήκα έξω από το κλίμα μου. Στην Ολυμπιάδα τους ήξερα όλους και με ήξεραν όλοι. Η Πάτρα είναι μια μικρή κοινωνία και κατέληξα στην Αθήνα που είναι χαοτική και δεν γνωρίζεις κανένα, ούτε σε ξέρει κανείς. Πήγα σε μια ομάδα που είναι πολύ μεγάλη, χωρίς να ξέρω κανένα. Μόνο τον Μπάμπη από την Εθνική ήξερα. Πάλι πρέπει να χτίσεις σχέσεις και όνομα. Μου έκανε εντύπωση πως είναι τα πράγματα εκτός Πάτρας».

Ποιες ήταν οι δυσκολίες όταν πήγες στον Παναθηναϊκό;

«Να ξεκινάς να κάνεις το χόμπι σου και να γίνεται επάγγελμα, με λεφτά και συμβόλαια είναι μια πίεση. Από εκεί ξεκινάει. Είχα συνηθίσει να πηγαίνω στο γήπεδο και να κάνω την πλάκα μου. Έπαιζα καλά ή κακά αλλά εμένα με ένοιαζε λίγο παραπάνω από τους άλλους επειδή ήξερα πως θα είναι κάτι παραπάνω από χόμπι. Και πάλι όμως δεν ήταν η δουλειά μου. Κοίταζα περισσότερο το σχολείο, το διάβασμα και αργότερα το Πανεπιστήμιο. Μόλις έφτασα να πως πως θα γίνω επαγγελματίας άρχισε περισσότερο η πίεση και τα «πρέπει». Όταν πηγαίνεις σε μια ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός υπάρχουν απαιτήσεις και ο κόσμος περιμένει πράγματα από εσένα. Ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ που έχω παίξει είναι δυο μεγάλες ομάδες που είναι «ταγμένες» να παίρνουν τίτλους. Μιλάμε για δυο μεγάλα ονόματα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Είναι ένα μεγάλο βάρος που καλείσαι να αντέξεις».

Εσύ πως τα κατάφερες;

«Στις αρχές όταν είσαι μικρός παίζεις με άγνοια κινδύνου και αυτό είναι καλό. Έτσι έπαιζα κι εγώ στην αρχή. Μετά σε γνωρίζει ο κόσμος και περιμένει περισσότερα από εσένα. Στην αρχή είσαι ένας μικρός, φέρελπις που θα βγει ή δεν θα βγει, οπότε παίζεις λίγο με τις πιθανότητες. Όταν ο κόσμος περιμένει πράγματα από εσένα αρχίζουν και μπαίνουν τα πρέπει».

Μετά περιμένεις κι εσύ πράγματα από εσένα...

«Αυτό ακριβώς και αυτό είναι το χειρότερο. Κυρίως για εμένα που είμαι άνθρωπος που δεν ικανοποιούμαι με τον εαυτό μου πολύ εύκολα. Όταν έχεις κάνει κάποια πράγματα και βλέπεις κάποιες ικανότητες σε εσένα και δεν τα καταφέρνεις ή δεν πετυχαίνεις σε έναν αγώνα τότε είσαι απογοητευμένος με τον εαυτό σου και αυτό είναι χειρότερο από όλα. Γιατί μετά δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ. Το τι λέει ο κόσμος για εσένα μπορεί να ξεπεραστεί, όμως το τι λέει ο εαυτός σου δεν μπορείς να το διαχειριστείς όταν είσαι απογοητευμένος».

Πως από τη μια στιγμή ως νέο παιδί μπορείς να μην ακούς ή να μη διαβάζεις όσα γράφονται για εσένα;

«Ξεκινώντας από μια μικρή ομάδα της Πάτρας δεν τα περιμένεις. Δεν τα φανταζόμουν. Άρχισα να τα φαντάζομαι όταν ήμουν στην Ολυμπιάδα και παίξαμε σε τουρνουά πριν την αγωνιστική περίοδο, στο οποίο είχαν καλέσει την Παναχαϊκή, τον Ηρακλή Χαλκίδας που ήταν Α1 και τον Παναθηναϊκό. Παίξαμε πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό και έπαιξα αρκετά καλά. Ο Παναθηναϊκός τότε είχε Τσίροβιτς, Γκονζάλες, Μελγκαρέχο κλπ. Μετά τον αγώνα ήρθε ο Πανταλέων και μου μίλησε. Με ρώτησε αν θα ήθελα να πάω στον Παναθηναϊκό και σκέφτηκε «Ρε λες;». Εγώ σκεφτόμουν να γίνω αρχιτέκτονας, πολιτικός μηχανικός ή μηχανολόγος. Τότε σκέφτηκα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το βόλεϊ αφού το γουστάρω. Τότε μπήκε το μικρόβιο στο μυαλό μου. Πήγαινα Α' ή Β' Λυκείου. Δεν θυμάμαι ακριβώς. Έβαλα στο μυαλό μου πως μπορώ να το κάνω, άρχισα να το σκέφτομαι, να βλέπω αγώνες, Ολυμπιακούς Αγώνες, πρωταθλήματα. Άρχισε να ανάβει μέσα μου. Έγινε το κλικ. Από εκεί άρχισα και το πίστευα. Πιο πριν το είχα πιο χαλαρά στο μυαλό μου. Μόλις είδα ότι η προσπάθεια μου είναι αναγνωρισμένη και κάποιος την είδε και επειδή ο Σωτήρης είναι μεγάλος παίκτης είπα κάτι θα ξέρει. Μετά το πίστεψα και έβαλα στόχους. Κάποιους τους έχω εκπληρώσει και κάποιους όχι ακόμα»

Μέσα σου είπες «εγωιστικά» πως ήρθε η ώρα για το βήμα παραπάνω;

«Γενικότερα όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως είμαι ένας άνθρωπος με πολύ ενέργεια και ένταση μέσα μου. Όταν είμαι στον πάγκο είμαι σαν λιοντάρι μέσα σε κλουβί. Θεώρησα και θεωρώ πως είναι καλύτερο για όλα τα παιδιά που ξεκινάνε να παίζουν για να παίρνουν αγωνιστικές παραστάσεις. Έτσι ωριμάζουν αγωνιστικά. Να παίζεις αγώνες και κυρίως αγώνες δυνατούς σε κάνει να είσαι πιο ώριμος και να ανταπεξέλθεις σε καταστάσεις που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ένας παίκτης, ο οποίος είναι σε καλή ομάδα αλλά δεν αγωνίζεται. Αυτό προτείνω σε όλους. Να προτιμούν μια ομάδα που ξέρουν πως θα παίξουν παρά σε ανώτερη ομάδα αλλά να είσαι σε αγωνιστική απραξία».

Οπότε αυτός ήταν ο λόγος που είπες ναι στον ΠΑΟΚ, ενώ είχες πρόταση να παραμείνεις στον Παναθηναϊκό;

«Είχα πρόταση από τον Παναθηναϊκό να παραμείνω αλλά ο ΠΑΟΚ ήταν μια νέα αρχή για μένα. Ένα Challenge. Ήμουν πολύ χαρούμενους όταν ήρθε η πρόταση. Έδειξαν πως με σέβονται σαν αθλητή και με πήραν σαν βασικό, από πλευράς εμπιστοσύνης. Αυτό μου δείχνει πολλά πράγματα. Ήταν μια πολύ καλή αλλαγή για εμένα».

Ψυχολογικά είχες στον μυαλό σου μήπως δεν μπορούσες να συνεχίσεις επαγγελματικά;

«Γενικά δεν είμαι ένας άνθρωπος που θα αμφιβάλω ποτέ για τον εαυτό μου. Δεν θέλω να βάζω εμπόδια στον εαυτό μου. Μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε αυτό οπότε καλύτερα να μην βγάζω μόνος τα μάτια μου. Γενικά πιστεύω πως το κλειδί για όλους τους παίκτες όταν έχουν αμφιβολίες είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Οπότε δεν σταμάτησα να πιστεύω κάτι. Απλά πίστεψα πως σίγουρα είχα δυνατότητα για κάτι καλύτερο. Όταν το πιστεύεις αυτό και βάζεις τον εαυτό σου να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να καταφέρεις το όνειρο σου τότε μπορείς να τα καταφέρεις. Όλοι μπορούν να τα καταφέρουν. Δεν είμαι ο πρώτος σίγουρα, ούτε ο τελευταίος».

Τι ήταν αυτό που σε άλλαξε στον ΠΑΟΚ και σε βοήθησε;

«Ό,τι δεν παίζεις μια χρονιά δεν σημαίνει πως χάθηκες. Γενικότερα είμαστε της υπερβολής στην Ελλάδα και της... ταμπέλας, ό,τι και να γίνει μετά. Με βοήθησε πάνω απ' όλα το γεγονός πως έπαιζα. Η ζεστασιά και η εμπιστοσύνη της ομάδας, η οποία είναι σαν μια οικογένεια και ο σεβασμός που δείχνουν σε όλους τους παίκτες. Με βοήθησε κατ' επέκταση ο προπονητής μου που με εμπιστεύτηκε και με έβαλε μέσα. Στην αρχή με έβγαζε λίγο επειδή προερχόμουν από διάστημα που δεν έπαιζα, μέχρι να το ξαναβρώ. Μετά δεν με έβγαλε ξανά. Μιλάγαμε και ακόμα μιλάμε».

Στον αθλητή ο ρυθμός είναι πολύ σημαντικός...

«Αυτό που με βοήθησε και μπόρεσα να κάνω την υπέρβαση ήταν οι συμπαίκτες μου. Λένε τα μεγάλα βιβλία του βόλεϊ και οι μεγάλοι παίκτες πως ο καλύτερος προπονητής που μπορείς να έχεις στο γήπεδο είναι οι συμπαίκτες σου. Από αυτούς μπορείς να μάθεις τα περισσότερα πράγματα, γιατί σε βλέπουν δίπλα σου. Μπορούν να σου πουν κάτι που βλέπουν για εσένα εκείνη τη στιγμή, το οποίο μπορεί να μην το δει ο προπονητής απ' έξω και λογικό είναι. Μαζί είστε κάθε μέρα. Με το έναν βγαίνεις για καφέ, με τον άλλο είστε μαζί στο γυμναστήριο. Κάνουμε προπόνηση μαζί, μπάνια μαζί,. Τα πάντα μαζί. Οπότε μπορούν να δουν κάτι που δεν καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή και να σε βοηθήσουν. Κάτι που δεν βλέπεις εκείνη τη στιγμή και ούτε ο προπονητής σου. Κατά κύριο λόγο είναι οι συμπαίκτες που σε κάνουν να ανέβεις ένα σκαλί παραπάνω».

Θεωρείς πως ο ΠΑΟΚ ήταν ο... ορισμός της ομάδα; Μπορεί να μην είχε Ιντάλγκο ή Ερνάντες, όμως είχε ομάδα...

«Αυτό είναι το μοτίβο της ομάδας. Η ομαδικότητα και η συνεργασία. Εγώ για να πω την αλήθεια λίγες φορές έχω εργαστεί έτσι. Να παίζουμε πιο ομαδικά και με υπομονή. Ο ένας να καλύπτει τον άλλον. Αυτό φαίνεται σε παιχνίδια που έχουμε κερδίσει. Το παιχνίδι κατά κύριο λόγο το κερδίζει η επίθεση. Μερικές φορές όλη ομάδα ήταν χαμηλά στην επίθεση και κερδίζαμε. Παίζαμε ομαδικά. Μια φορά τραβούσε ο ένας και μια φορά ο άλλος».

Κάνατε όσα κάνατε με τον έναν εκ των δύο ακραίων να έχει τρεις και τέσσερις πόντους...

«Είναι το χτίσιμο και ο ρόλος του καθενός. Ο ρόλος του Γιόρνα ήταν περισσότερο στην υποδοχή για να βοηθάει λίγο παραπάνω εμένα και να είναι ο Μενέλαος πιο free να κάνει το κομμάτι του. Το ό,τι έπαινε τρεις και τέσσερις πόντους ανά ματς δεν έχει να κάνει. Έκανε άλλα πράγματα που ήταν σαν να έπαιρνε 20 πόντους. Μια μέρα έκανε μεγάλο παιχνίδι ένας, την άλλη άλλος. Μια μέρα μπορεί να βοηθούσαν 3-4 μαζί αν δεν τα πήγαινε καλά ένας επιθετικός».

Υπήρξε διαφορά στην πίεση ανάμεσα στις δυο ομάδες;

«Θεωρώ πως η πίεση που έχεις σε μια ομάδα είναι αυτή που βάζεις εσύ. Και οι δυο είναι μεγάλες ομάδες. Πιέζεις τον εαυτό σου μόνο που είσαι σε αυτές τις ομάδες. Στον Παναθηναϊκό ήμουν πιο μικρός και είτε πήγαινα καλά είτε όχι είχα την στήριξη και του κόσμου και του προπονητή. Ήταν σαν να ήμουν υπό προστασία. Στον ΠΑΟΚ πήγα ως πιο έτοιμος παίκτης, οπότε η πίεση ήταν μεγαλύτερη επειδή ο κόσμος περίμενε πράγματα από εμένα. Πάνω κάτω η πίεση ήταν ίδια και σε Παναθηναϊκό και σε ΠΑΟΚ».

Παίζατε μια χαρά όμως στην αρχή δεν μπορούσατε να νικήσετε σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Πως άλλαξε αυτό; Υπήρξε πίεση από τις συνεχόμενες ήττες;

«Σίγουρα υπήρχε πίεση από την ομάδα και αμφιβολία για το αν θα πετυχαίναμε κάτι φέτος. Αυτός είναι ο ρυθμός του αθλητισμού. Με τα πάνω και τα κάτω. Είναι ο ορισμός του μομέντουμ. Εμείς το είχαμε στους ημιτελικούς και ο Παναθηναϊκός στην αρχή της σεζόν. Για εμένα το θέμα δεν είναι πως παίζεις σε όλη τη σεζόν αλλά πως παίζεις στα play-offs και τους τελικούς. Αν κάνεις μια χάλια σεζόν, βγεις όγδοος, λίγο πάνω από τα play-outs, παίξεις με τον πρώτο, κάνεις καλά παιχνίδια και φτάσεις τελικούς τότε τα ξεχνάς όλα. Το θέμα είναι να αποκτήσεις το μομέντουμ που θέλεις προς το τέλος».

Πόσο εύκολο είναι όμως όταν έρχεται η μία ήττα μετά την άλλη; Ειδικά με τον Παναθηναϊκό φτάνατε στην πηγή και δεν πίνατε νερό...

«Είχαμε συνεχόμενα χαμένα set ball και στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και στο League Cup και στο Super Cup. Μετά δεν πατήσαμε ένα κουμπί και ξαφνικά άλλαξαν όλα. Μια ομάδα χτίστηκε πέρυσι και μέχρι να καταλάβουμε πως ήταν ο τρόπος να παίξουμε χρειαστήκαμε κάποια ματς, κάποιες προπονήσεις και να περάσουν μερικοί μήνες. Να βρούμε κάποιους αυτοματισμούς μας μεταξύ μας και με τον προπονητή. Αυτό φάνηκε ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών. Ο προπονητής βρήκε τα κουμπιά μας και εμείς ο ένας το κλειδί του άλλου και καταλήξαμε να παίζουμε πολύ ωραίο βόλεϊ».

Για να γίνει αυτό σημαίνει πως δεν υπήρχε καταστροφολογία στις ήττες...

«Υπήρχε στήριξη από τον προπονητή και τη διοίκηση. Είναι άνθρωποι που ξέρουν βόλεϊ και βλέπουν πως αυτό που πάει να γίνει δεν είναι καταστροφικό αλλά θέλει υπομονή για να χτιστεί κάτι καλό. Όπως και πολύ σημαντικό είναι να κρατάς τον προπονητή σε δύσκολες καταστάσεις. Αυτός ο προπονητής δεν κρίνεται μόνο από τις νίκες».

Άκουσε πολλά και βγήκε και είπε δημόσια πως μάλλον είναι «κακός προπονητής»...

«Είναι ένας άνθρωπος που του αξίζουν συγχαρητήρια για όλη τη χρονιά που έκανε και πως κατάφερε να κρατήσει την ομάδα μαζί παρά τις δύσκολες στιγμές. Χάναμε και ξαναχάναμε, όμως εκεί που χρειάστηκε νικήσαμε. Αυτό είναι αποτέλεσμα του προπονητή, της διοίκησης, του επιτελείου, των γυμναστών και των παικτών. Το δύσκολο είναι να παίξεις καλά αλλά το ακόμα πιο δύσκολο είναι να ανακάμψεις από το κακό σου παιχνίδι και παίξεις ξανά καλά».

Το Final 4 της Καλαμάτας ήταν ότι καλύτερο έχουμε δει από τον ΠΑΟΚ φέτος;

«Το καλύτερο πράγμα που έκανε ο ΠΑΟΚ φέτος ήταν αυτό που προανέφερα. Η ανάκαμψη. Να παίξεις δυο παιχνίδια πολύ καλά είναι εύκολο. Το να ανακάμψεις από επτά παιχνίδι ντέρμπι είναι δύσκολο. Αλλάζαμε πράγματα και δεν βρίσκαμε το κλειδί για να νικήσουμε. Το κλειδί μπορεί να είναι μια μπάλα, ένας πόντος, ένα σερβίς, ένα μπλοκ. Οτιδήποτε. Αλλά για να τα πάρεις αυτά πρέπει να έχεις το μομέντουμ. Αυτά προκύπτουν από τη στιγμή, λίγο τύχη και κυρίως δουλειά. Το μομέντουμ είναι όλο το θέμα. Το σημαντικότερο που έκανε ο ΠΑΟΚ φέτος ήταν η ανάκαμψη και όχι το Κύπελλο. Το Κύπελλο ήρθε από δυο καλά παιχνίδια, όμως δυο καλά ματς δεν μπορούν να σου δώσουν το πρωτάθλημα. Γι' αυτό το πρωτάθλημα είναι πιο σημαντικό από το Κύπελλο. Επειδή πρέπει να έχεις διάρκεια. Η διάρκεια είναι το πιο σημαντικό».

Τι ήταν το πρώτο πράγμα που σου ήρθε στο μυαλό όταν πήρατε το Κύπελλο μετά από δικιά σου μεγάλη εμφάνιση;

«Δεν θέλω να σταθώ στην δική μου εμφάνιση. Αν την προηγούμενη ημέρα δεν ήταν ο Μπραμ (Βαν ντεν Ντρις) που έπαιξε εξαιρετικά δεν θα είχαμε φτάσει στον τελικό και δεν θα υπήρχε αυτή η εμφάνιση. Θέλω να σταθώ στο ό,τι ήταν η πρώτη χρονιά που έπαιξα σε Κύπελλο. Τέσσερα χρόνια που ήμουν στον Παναθηναϊκό δεν είχαμε προκριθεί. Ήταν μια πολύ ωραία διοργάνωση, είδα όμορφα πράγματα και το Κύπελλο είναι μια δικαίωση για τους Έλληνες αθλητές. Πέρυσι βγήκε MVP o Ραφαήλ, φέτος εγώ. Χαίρομαι να βλέπω όταν οι ομάδες παίρνουν πρωταθλήματα, Κύπελλα League Cup και οι MVP είναι Έλληνες. Αυτό δείχνει ό,τι ανεβαίνει το επίπεδο στην Ελλάδα. Είναι μια δικαίωση για το ελληνικό βόλεϊ. Αυτό είναι κατά κύριο λόγος που μας νοιάζει. Μας νοιάζει η Εθνική ομάδα, μας νοιάζει η χώρα μας να πηγαίνει καλά και σίγουρα όντας σε μια καλή Εθνική ομάδα καλοί παίκτες θα έρθουν στο πρωτάθλημα, θα ανέβει το επίπεδο και περισσότερος κόσμος θα βλέπει το ελληνικό πρωτάθλημα».

Μεγάλο κεφάλαιο είναι η Εθνική. Υπήρχε μια στεναχώρια που δεν ήσουν πέρυσι. Φέτος έχουμε ευρωπαϊκό. Που πιστεύεις πως μπορούμε να φτάσουμε; Που θα ήσουν ευχαριστημένος;

«Θα είμαι ευχαριστημένος αν το πάρουμε. Έχουμε μια ομάδα που μπορούμε να κοντράρουμε τις μεγάλες. Έχει χτιστεί κάτι πολύ ωραίο. Είτε είμαι, είτε δεν είμαι το ίδιο πιστεύω για την Εθνική. Να πάει καλά η Εθνική δώσει καλό αποτέλεσμα σε όλους. Από εμένα μέχρι τον πιο νεαρό παίκτη που ασχολείται με το βόλεϊ. Θα ανεβάσει όλο το ελληνικό βόλεϊ. Πρέπει να καταλάβουμε πως πρέπει να δώσουμε βάρος στην Εθνική. Το καταλαβαίνουμε και βλέπω πως κάνουμε βήματα προς τα μπροστά. Βλέπω πως χτίζεται κάτι καλό και θα ήθελα να είμαι μέρος αυτού. Θα κάνω κι εγώ αυτά που πρέπει. Θα δουλέψω γιατί βλέπω κάτι καλό και θέλω να είμαι μέρος του».

Πως είναι η καθημερινότητα του Αλέξανδρου Ράπτη; Πως ήταν στην Αθήνα και αν άλλαξε στη Θεσσαλονίκη;

«Σίγουρα άλλαξε στην Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα ήμουν τελείως μόνος δυο χρόνια, μετά πέρασε η αδελφή μου εδώ οπότε μέναμε μαζί. Μετά πήρα σκύλο, οπότε γίναμε τρεις. Μετά στη Θεσσαλονίκη μέναμε μόνοι μας με τον σκύλο. Στην καθημερινότητα μου δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Και η ξεκούραση μου είναι μέρος προγράμματος. Πρέπει να ξαπλώσω κι ας μην θέλω για να αποδώσω το πρωί. Την ώρα που έχεις λίγο χρόνο να παίξεις κανένα video game ή να παίξω λίγο με το κινητό πρέπει να κάνεις ταυτόχρονα και άλλα πράγματα. Γυρνάς από την προπόνηση το βράδυ πρέπει να μαγειρέψεις, να ξεκουραστείς, άντε να δεις λίγη τηλεόραση ή να παίξεις PlayStation και ταυτόχρονα να βάζεις λίγο πάγο στο γόνατο σου, στο πόδι σου. Να φτιάξεις λίγο το σώμα σου. Έτσι το βλέπω και το δουλεύω εγώ και μου βγάζει αποτελέσματα στο σώμα μου. Μεγάλο κομμάτι της ημέρας είναι η φροντίδα στο σώμα σου και η αποθεραπεία. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποια μοτίβα που σε κάνουν να παίζεις καλύτερα ή σου δίνουν 1% παραπάνω διάθεση. Εμένα ας πούμε με κάνει να έχω παραπάνω διάθεση να παίζω PlayStation με τους φίλους μου από την Πάτρα».

Κρατάς επαφές;

«Σίγουρα. Εντάξει, δεν ξεχνάμε από που ήρθαμε. Όλοι μου οι φίλοι είναι από εκεί, κυρίως. Ήμουν τέσσερα χρόνια στην Αθήνα, γνώρισα κάποια άτομα αλλά οι παρέες μου είναι από την Πάτρα. Αν πάω εκεί είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αν παίξω λίγο το μεσημέρι και λίγο το βράδυ με τους φίλους μου θα με κάνει χαρούμενο και θα μου δώσει μια ώθηση για την προπόνηση. Είναι κάποια κλικ που ο καθένας τα βρίσκει μόνος του. Εγώ πιστεύω τα έχω βρει εν μέρει αλλά ακόμα ψάχνω».

Πως βιώνεις όταν σου φαίνονται σαν σταρ μικρά παιδιά;

«Μόνο με μια λέξη. Χαρά. Όχι χαρά γιατί έρχονται σε εμένα αλλά χαρά γιατί παιδιά γνωρίζουν το βόλεϊ από εμένα. Τον Σάκη, τον Ραφαήλ, τον Μενέλαο, τον Τζούριτς, που εγώ τον έβλεπα στο γήπεδο και «κατουριόμουν πάνω μου» και φτάσαμε να παίζουμε συμπαίκτες στην Εθνική και μιλάμε ακόμα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί βλέποντας αθλητές που θες να τους μοιάσεις και πας στο γήπεδο για αυτόν κάνει παιδάκια να έρχονται στο βόλεϊ. Όπως έχω ξαναπεί γιατί ένα παιδάκι να πει «θέλω να γίνω σαν τον Αντετοκούνμπο» και όχι σαν τον Κουμεντάκη, τον Πρωτοψάλτη, τον Τζούριτς και τον Κοκκινάκη. Αυτός για εμάς δεν είναι απλά χαρά αλλά «στόχος». Όσο περισσότερα παιδιά γνωρίζουν το βόλεϊ, τόσο περισσότερο κόσμο θα έχει το βόλεϊ, τόσο περισσότερο κόσμο θα έχουν τα γήπεδα και τόσο καλύτερες θα γίνονται οι Εθνικές, που είναι ένας απώτερος στόχος. Σε γήπεδα όπως η Αλεξανδρούπολη, η Ορεστιάδα, η Κηφισιά βλέπεις φίλαθλο κοινό, οικογένειες, παιδάκια που ζητάνε μπλούζα, αυτόγραφα, φωτογραφίες. Είναι πολύ σημαντικό. Κι εγώ έτσι ξεκίνησα».

Εσύ σε ποιον ήθελες να μοιάσεις όταν ήσουν μικρός;

«Ήθελα να μοιάσω στον Νίκο Ρουμελιώτη. Αυτόν έβλεπα και είχα μπροστά μου. Θρύλος. Όταν ξεκίνησα το βόλεϊ σε αυτόν ήθελα να μοιάσω παικτικά. Ο «έρωτας» μου από το εξωτερικό ήταν ο Ζάιτσεφ. Το στυλ μου μπορεί να το δείχνει λίγο. Μετά όταν συνέχιζα να παίζω σε μικρότερες κατηγορίες, πριν πάω στον Παναθηναϊκό, έβλεπα τον Τζούριτς. Έπαιζε η Εθνική, ρωτούσα την μητέρα μου αν παίζει ο Τζούριτς και αν έπαιζε έβλεπα το ματς με περισσότερη χαρά. Σε αυτόν ήθελα να μοιάσω».

Τι θες να βελτιώσεις στον Αλέξανδρο παικτικά;

«Όπως είπα είμαι ένας αθλητής με πολύ ένταση και πολύ ενέργεια. Αυτό μερικές φορές είναι καλό όμως άλλες όχι. Το βόλεϊ σαν άθλημα θέλει ψυχραιμία, λίγες και σωστές κινήσεις. Εγώ έχω μια υπερένταση που δεν με βοηθάει στο βόλεϊ αλλά ίσως βοηθάνε οι πανηγυρισμοί μου τους συμπαίκτες μου να πάρουν λίγο boost. Ίσως θα έπρεπε να κοντρολάρω λίγο τον ενθουσιασμό μου. Είμαι ένας παίκτης με πολύ ενθουσιασμό μέσα μου. Όταν η ομάδα μου παίζει καλά το πανηγυρίζω. Όταν δεν παίζεις καλά πρέπει να βάλεις το 110% για να βγάλει αντίδραση η ομάδα».

Τι τίτλο θα έβαζε στην τελευταία πενταετία; Μια πενταετία που έχουν αλλάξει τα πάντα στη ζωή σου.

«Το έχω σκεφτεί γιατί έχω βάλει έναν τίτλο στο μυαλό μου. Ο τίτλος για μένα θα ήταν δυο γράμματα. «Ον». Η αρχή του «όνειρα». Δεν έχουν πραγματοποιηθεί όλα. Είναι η αρχή της λέξης και ψάχνω το άλλο μισό της λέξης. Έχω μεγάλα όνειρα για αυτά που θέλω να κάνω. Αν δεν ονειρεύεσαι δεν μπορείς να πετύχεις. Δεν κρύβω πως ένα από τα μεγάλα μου όνειρα είναι να παίξουμε με την Εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το οποίο είναι κάτι τεράστιο».