O Oρφέας Στασινός είναι το Μαρούσι των τελευταίων χρόνων

Η ζωή είναι ωραία με τις αναμνήσεις και ο Ορφέας Στασινός έζησε ως πιτσιρικάς τη μεγάλη ομάδα του Αμαρουσίου που έπαιξε στην EuroLeague. «Από μικρός, όταν με ρωτούσαν τι ομάδα είμαι, έλεγα πάντα Μαρούσι. Εδώ είδα παικταράδες! Και μόνο που τους έβλεπα να κάνουν προπόνηση πριν ή μετά από εμάς, το ότι έμπαινα στο ίδιο γήπεδο με εκείνους ήταν κάτι απίστευτο. Είναι σαν να βλέπεις από κοντά τους ήρωές σου! Πάντως εκείνος που μου άρεσε πολύ και είχα πρότυπο ήταν ο Μπίλι Κις. Παίζουμε στην ίδια θέση, έχω πάρει και το νούμερό του (νο.5). Θυμάμαι τα παιχνίδια της EuroLeague στο ΟΑΚΑ, θυμάμαι γεμάτο τον Άγιο Θωμά με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό… Και τώρα ανέβηκα με αυτή την ομάδα στην Basket League, φοράω την ίδια φανέλα, βλέπω τις παλιές φωτογραφίες και το Σαπόρτα… Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα. Αυτό, ακριβώς, ήταν το όνειρό μου. Να φτάσουμε ξανά όσο πιο ψηλά γίνεται».

• Το Μαρούσι και ο Τρίτων κουβαλούν τις ιστορίες τους στην Basket League

Την ίδια στιγμή, ο γκαρντ του Αμαρουσίου έπρεπε να μείνει απερίσπαστος σε όσα λέγονταν κατά καιρούς για το ύψος του, να βγει εκεί έξω και να αποδείξει πράγματα. Κυρίως στον εαυτό του. Αλήθεια, πώς αντιμετώπιζε τέτοιου είδους σχόλια όπως «παικτάρα ο Στασινός, αλλά είναι κοντός»; Το νεύρο και ο τσαμπουκάς που βγάζει στο γήπεδο είναι, τρόπον τινά η απάντησή του στους αμφισβητίες; Ο ίδιος εξηγεί: «Τα ακούω μια ζωή. Έχω μάθει να ζω με αυτά τα σχόλια. Στην αρχή με ενοχλούσαν γιατί είχα στερηθεί πολλές ευκαιρίες να παίξω στις Εθνικές. Στεναχωριόμουν. Έλεγαν ότι δεν κάνω ούτε για την Α2. Όσο όμως είχα γύρω μου ανθρώπους που με πίστευαν και μου έδωσαν ευκαιρίες, έπαψε να με απασχολεί πια. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να σε πιστεύει ο προπονητής και η ομάδα σου, οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου. Πλέον δεν με νοιάζει. Περισσότερο σαν κίνητρο το βλέπω. Το να σχολιάζουν, δηλαδή, το ύψος μου. Είναι κάτι που με πείσμωνε περισσότερο! Έβαζα πίεση στον εαυτό μου για να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Σε κάθε περίπτωση, ξέρω ότι δεν έχω καταφέρει ακόμα κάτι πάρα πολύ μεγάλο. Έχω να αποδείξω και άλλα πράγματα. Και αν πείσω κάποιους να αλλάξουν γνώμη για εμένα, είναι καλοδεχούμενο».

Ο πατέρας του Ορφέα Στασινού, Νίκος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ/σουτέρ που έχει δει ποτέ η Α2. Το πόσο γρήγορα σούταρε και σκόραρε ή ελευθερωνόταν από τα σκριν ήταν σημείο αναφοράς στα παιχνίδια του Πρωτέα. Πλέον καμαρώνει τον γιό του που ακολουθεί το ίδιο μπασκετικό μονοπάτι. Έστω και αν ο ίδιος δεν έπαιξε ποτέ στην Α1. «Εννοείται τον πειράζω (γέλια)! Ότι, δηλαδή εγώ θα παίξω στην Α1, με την ομάδα μου κιόλας και εκείνος δεν το έχει κάνει! Είμαι πολύ τυχερός που ο πατέρας μου έπαιξε μπάσκετ και μου δίνει πάντα τη σωστή συμβουλή. Γνωρίζει τι πρέπει να μου πει για να συνεχίσω να δουλεύω και να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Παραμένει διακριτικός και με αφήνει να συνεχίσω ανεπηρέαστος. Δεν είναι, δηλαδή ο γονιός που θα πιάσει κάποιον από την ομάδα να του πει για το παιδί του, να μιλήσει με τον προπονητή ή κάποιον άλλον για εμένα. Σκέψου ότι ούτε στο γήπεδο δεν έρχεται πλέον γιατί αγχώνεται ή νομίζει ότι δεν μου φέρνει γούρι αν χάσω ή αν δεν παίξω καλά! Στο πρόσφατο Final Four ήλθε μόνο στον τελικό, που είχαμε ήδη ανέβει».

Ο Νίκος Στασινός

Η μοναδική φορά που ο Ορφέας Στασινός άφησε τα βόρεια προάστια ήταν τη σεζόν 2019-20, όταν πήρε τα ταλέντα του και μετακόμισε στη Λήμνο για λογαριασμό του Ήφαιστου προκειμένου να παίξει στην Basket League υπό τις οδηγίες του Σωτήρη Μανωλόπουλου. «Ήθελα πολύ να δοκιμαστώ σε μεγαλύτερο επίπεδο, κάτι που τελικά έγινε στον Ήφαιστο. Κέρδισα πολλά από αυτή την εμπειρία και πήρα μαθήματα που κουβαλώ ακόμα. Ήταν τότε που το Μαρούσι έπεσε από την Α2 στη Β’ Εθνική. Δεν θα πήγαινα σε άλλη ομάδα στην Α2, για κανέναν λόγο. Προτίμησα, λοιπόν να κάνω αυτό το βήμα και ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένος. Δεν περίμενα, δηλαδή να πάω σε μια ομάδα και να παίζω 30 λεπτά στην Α1. Ήθελα να δοκιμαστώ, να μετρήσω τις δυνάμεις μου, να δω τι μπορώ να κάνω και αν μπορώ να σταθώ σε αυτό το επίπεδο. Σίγουρα κέρδισα πολλά. Βρέθηκα για πρώτη φορά μακριά από το σπίτι μου, σκληραγωγήθηκα και είδα πώς είναι να δουλεύεις σε πιο επαγγελματικό επίπεδο». Στον Ήφαιστο είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με τον Σωτήρη Μανωλόπουλο, τον αρχηγό του Αμαρουσίου όταν κατέκτησε το Κύπελλο Σαπόρτα, ο οποίος μοιράστηκε τη χαρά του για την άνοδο στην Basket League μέσω των social media. «Βλέπεις πώς είναι οι σχέσεις που έχουμε εδώ… Στο Μαρούσι είμαστε σαν οικογένεια. Ο κόουτς με έκανε να νιώσω πιο άνετα στη Λήμνο. Μου έστειλε και συγχαρητήρια που ανεβήκαμε. Όσοι έχουν περάσει από εδώ, όλα τα παιδιά που έχουν παίξει για το Μαρούσι μιλάνε με τα καλύτερα λόγια μέχρι σήμερα».

Σε ηλικία 14 ετών, όντας παίκτης του Παιδικού, ο Ορφέας Στασινός έκανε την πρώτη εμφάνισή του στο ανδρικό, παίζοντας στη Β’ Εθνική. Τον ρωτήσαμε, λοιπόν αν είναι άνθρωπος των αλλαγών ή αν προτιμά πιο safe καταστάσεις. «Γενικά, ναι, προτιμώ να είμαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον, να ξέρω τι μου γίνεται. Να είμαι κάπου σταθερά, να έχω το πρόγραμμά μου. Αν όμως δω ότι χρειάζεται να αλλάξω κάτι, εννοείται θα το κάνω. Δεν είναι ότι αποφεύγω να δοκιμάσω κάτι άλλο από φόβο. Απλώς, ξέρω που περνάω καλά και που νιώθω όμορφα. Αυτό συμβαίνει στο Μαρούσι, με τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Έχω δει τα πάντα σε αυτή την ομάδα. Να παίζει στην EuroLeague, να πέφτει από την Α2 στη Β’ Εθνική, να φτάνει ως τη Γ’ Εθνική και τώρα να ανεβαίνει στην Α1. Τα κάναμε όλα! Και χαίρομαι που ήμουν κομμάτι σε όλα αυτά. Χαίρομαι ότι πήρα ευθύνες τα τελευταία χρόνια. Έχω ζήσει πολλά. Θέλω να πιστεύω ότι θα ζήσω ακόμα περισσότερα με το Μαρούσι». Όσον αφορά το πιο κοντινό και το πιο μακρινό όνειρο που έχει με την ομάδα, είπε: «Το πιο άμεσο είναι να παίξω με το Μαρούσι στην Basket League. Να βγω δηλαδή στο γήπεδο και να παίξω στη μεγάλη κατηγορία με αυτή τη φανέλα. Να είμαστε ανταγωνιστικοί και να παρουσιάσουμε μια ομάδα που όλοι θα την υπολογίζουν. Το πιο μακρινό… Να βάλουμε και άλλα κάδρα με επιτυχίες στους διαδρόμους»!

«Όλοι οι συμπαίκτες μου είναι μάγκες»

Οι πανηγυρισμοί για την άνοδο κόπασαν και πλέον το ζήτημα έχει να κάνει με την παρουσία του Γ.Σ.Α. στη μεγάλη κατηγορία. «Δεν πετύχαμε κάτι περισσότερο πέρα από το ότι θα παίξουμε εκεί. Πλέον πρέπει να δείξουμε ότι μπορούμε να σταθούμε εκεί. Αυτό είναι το κανονικό τεστ. Το πραγματικό τεστ. Τώρα όσον αφορά τα επόμενα χρόνια, ελπίζω να με… βλέπω ακόμα εδώ. Να είμαστε ακόμα στην Α1, εννοείται. Και να έχουμε καταφέρει να εδραιωθούμε εκεί. Να γίνουμε μια ομάδα που θα παλεύει και θα μπορεί να πετύχει κάτι. Σίγουρα χρειάζεται καιρό, δουλειά και προσπάθεια. Θέλω να πω πολλά ευχαριστώ στον κόσμο του Αμαρουσίου, σε αυτά τα παιδιά που μας ακολουθούσαν παντού, εντός και εκτός έδρας, μετά από νίκες και ήττες. Ήταν εκεί και μας έδιναν κουράγιο σε αυτό το ταξίδι στις μικρές κατηγορίες. Τους θέλαμε δίπλα μας και ευτυχώς, τους είχαμε. Το ίδιο και στον κόουτς Σκαραφίγκα. Έχει μείνει και αυτός τόσα χρόνια στην ομάδα, μας κράτησε ενωμένους και μας εμπιστεύτηκε. Δίχως τρελό μπάτζετ ή ξένους, πέρα από τον Γουντς που παίζει σαν Έλληνας. Στα παιδιά που είναι στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια, στον Ξύδα, τον Παπαγεωργόπουλο ή τον Παντελή Κανέλλη που είναι και αυτός κομμάτι της ανόδου. Φυσικά ο Γιώργος Σουρλής και ο Χρήστος Γεωργουσόπουλος που είναι πίσω από την ομάδα. ΟΛΟΙ οι συμπαίκτες μου είναι μάγκες. Τους θεωρώ μεγάλους μάγκες για ό,τι πετύχαμε φέτος».