Βόκολος στο Gazzetta: «Μας έλεγαν με δάκρυα "είμαστε περήφανοι ως Έλληνες για τον Παναθηναϊκό"»

- Πείτε μου για τα παιδικά σας χρόνια...

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, συγκεκριμένα στην Αργυρούπολη. Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, η μητέρα μου στο σπίτι. Ήταν ωραία χρόνια για εμένα καθώς παίζαμε μπάλα μπροστά από το σπίτι στον δρόμο, κάτι που δεν συμβαίνει τώρα, οπότε θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την περίοδο, ήταν ωραία για εμένα αλλά και για την Ελλάδα. Πήγα σχολείο σε εκείνη την περιοχή, τελείωσα το σχολείο με σχετικά καλούς βαθμούς και παράλληλα έπαιζα και ποδόσφαιρο».

- Πότε ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο;

«Στα 11 μου ξεκίνησα, όταν γράφτηκα στις ακαδημίες του Πανιωνίου. Σιγά-σιγά, χρόνο με τον χρόνο, ανέβηκα στα κλιμάκια και στις δύο τελευταίες χρονιές του Λυκείου, επειδή είχα υποχρεώσεις με την ομάδα, είχα αρκετές απουσίες και δεν κατάφερα να δώσω εξετάσεις. Είχα γίνει επαγγελματίας στο ποδόσφαιρο, οπότε δεν έδωσα εξετάσεις γιατί είχα χάσει αρκετά μαθήματα. Έτσι μπήκε η ζωή μου σε έναν δρόμο ποδοσφαιρικό».

- Πώς αγαπήσατε το ποδόσφαιρο;

«Έπαιζε ο πατέρας μου και ο θείος μου πιο παλιά, αλλά σε επίπεδο Γ' και Δ' Εθνικής. Έτσι πήγαινα στο γήπεδο κάθε σαββατοκύριακο από πολύ μικρός και ήμουν πάντα εκεί... μου άρεσε να πηγαίνω και κάπως έτσι μου μπήκε το μικρόβιο».

- Γιατί επιλέξατε τον Πανιώνιο;

«Ήταν η εποχή που ο Πανιώνιος έκανε πολύ καλή δουλειά σε αυτές τις ηλικίες. Προπονητής ήταν ο αείμνηστος Σωτηριάδης που ήταν 'δάσκαλος' και είχε τρομερό όνομα στην αγορά. Είχα περάσει από τις ακαδημίες πιο μεγάλων ομάδων αλλά εκεί δεν γινόταν τόσο καλή δουλειά. Στον Πανιώνιο μου άρεσε και έμεινα, γνώρισα πολύ καλούς προπονητές».

- Πότε καταλάβατε ότι θα το ακολουθήσετε επαγγελματικά;

«Από τη στιγμή που υπογράφεις επαγγελματικό συμβόλαιο και αμείβεσαι από το ποδόσφαιρο. Οι ευθύνες μεγαλώνουν και στην ηλικία 18 με 19 ετών κατάλαβα ότι θα μπω στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο».

- Για το ντεμπούτο σας ως επαγγελματίας...

«Σίγουρα έχεις άγχος. Ήταν ένα παιχνίδι με τον ΟΦΗ στην Κρήτη. Το πρώτο μου ματς έγινε με την ΑΕΚ αλλά ήταν η απεργία των επαγγελματιών, είχαν παίξει οι ερασιτέχνες. Αλλά το κανονικό ντεμπούτο το έκανα στην Κρήτη. Είναι πολλά τα χρόνια και δεν θυμάμαι 100% τι είχε συμβεί αλλά είχα αντίπαλο τον Βλαστό και γενικά ήταν ένα πολύ δύσκολο ματς. Είχα να αντιμετωπίσω πολλούς καλούς ποδοσφαιριστές αλλά το χάρηκα γιατί έπαιξα καλά».

- Πώς σας αντιμετώπισαν οι ποδοσφαιριστές που ήταν μεγαλύτερης ηλικίας;

«Με πάρα πολλή αγάπη... Δεν θέλω να ονοματίσω γιατί θα αδικήσω κάποιον. Όλοι οι μεγάλοι με είχαν αγαπήσει και με είχαν αγκαλιάσει. Μου έδιναν συμβουλές συνεχώς, με στήριξαν και γενικά τότε υπήρχε μεγάλος σεβασμός στους μεγαλύτερους. Ήταν πιο έντονα τα αποδυτήρια τότε αλλά εγώ είμαι τυχερός γιατί πραγματικά έζησα σε ένα τρομερό κλίμα μέσα στον Πανιώνιο. Στην ομάδα γενικά όλοι ήταν οικογένεια και είμαι χαρούμενος που πέρασα τα πρώτα μου χρόνια στον Πανιώνιο».

- Κάποια συμβουλή που πήρατε από εκείνους;

«Αυτό που πήρα εγώ από τα αποδυτήρια, ήταν ο απεριόριστος σεβασμός. Οι μικροί παίκτες είχαν μεγάλο σεβασμό στους μεγαλύτερους παίκτες με μεγαλύτερη καριέρα. Επίσης από συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές έμαθα τη λέξη δουλειά. Τίποτα δεν δίνεται απλόχερα επειδή είσαι ταλαντούχος. Όλα χρειάζονται δουλειά. Όταν έβλεπα τον Θωμά Μαύρο στα 39 του να έρχεται μία ώρα πριν και να φεύγει μία ώρα μετά την προπόνηση, αυτό ήταν μάθημα ζωής για εμένα. Για να πετύχεις θα πρέπει πάνω από όλα να δουλέψεις πολύ. Αυτό έμαθα εκεί και αυτό ακολουθώ σε όλη μου τη ζωή».

- Είχατε βιώσει δύο υποβιβασμούς με τον Πανιώνιο...

«Από τις χειρότερες στιγμές που μπορώ να θυμηθώ στην καριέρα μου. Ο Πανιώνιος είναι μία ομάδα που έχει μεγάλη ιστορία, βαριά φανέλα και όταν ζεις έναν υποβιβασμό, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Θυμάμαι ότι έπρεπε να γίνει ένας συνδυασμός αποτελεσμάτων. Τελικά έγινε το χειρότερο σενάριο για εμάς και πέσαμε. Η επιστροφή μας ήταν αρκετά δύσκολη. Ο κόσμος διαμαρτυρόταν έντονα. Ηταν απόλυτα φυσιολογικό αλλά ήταν η πιο άσχημη στιγμή για εμένα».

- Τη δεύτερη φορά τι διαφορά υπήρχε;

«Μία κακή χρονιά γενικά της ομάδας και δεν ήταν όπως η πρώτη. Με τον τρόπο που ήρθε δεν ήταν τόσο σοκαριστικό όσο με τον πρώτο. Το ευχάριστο είναι πως η ομάδα ανέβηκε αμέσως στην Α' Εθνική και αυτό είναι το σημαντικότερο. Είναι δύσκολο όταν μία ομάδα με ιστορία πέσει. Εκεί που θεωρούμασταν τελειωμένοι, ο Πανιώνιος επέστρεφε».

- Από την άλλη πλευρά στις ανόδους πώς το βιώσατε;

«Τεράστια χαρά. Στην πρώτη άνοδο μάλιστα, θυμάμαι κόντρα στον Χαραυγιακό ότι σκόραρα σ' ένα γήπεδο γεμάτο και πραγματικά ήταν εξαιρετικές στιγμές. Εκπροσωπούσαμε μία ομάδα με βαριά ιστορία και τέτοιες στιγμές είναι πιο έντονες. Τα θυμάμαι με μεγάλη χαρά και συγκίνηση».

- Φτάσατε και τον τελικό του Κυπέλλου το 1998. Πώς ήταν εκείνη η σεζόν;

«Ξεκινήσαμε χάλια τη σεζόν. Δύσκολη χρονιά με αλλαγή προπονητή μέσα στη χρονιά, μεγάλα οικονομικά προβλήματα που τα αντιμετωπίζαμε ως οικογένεια. Πάντατις δύσκολες στιγμές στον Πανιώνιο τις περνάγαμε όλοι μαζί ως οικογένεια. Ήρθε ο κ. Εμβολιάδης που κλήθηκε να αναλάβει τα ηνία της ομάδας και από τον Δεκέμβριο και μετά άρχισε η ομάδα να παίρνει τα πάνω της. Σαφώς χρειάζεται και τύχη για να φτάσεις σε έναν τελικό. Το πιστεύαμε, το θέλαμε και στο τέλος τα καταφέραμε. Ολοκληρώσαμε μια χρονιά με επιτυχία παρά τα προβλήματα».

- Ποιο ήταν το μυστικό;

«Ήμασταν ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα, είχαμε εμπειρία, αγαπούσαμε την ομάδα, τη φανέλα, την ομάδα. Ήμασταν μία οικογένεια όπως σου είπα και εκεί ήταν το μυστικό. Βγάλαμε στο γήπεδο ένα πρόσωπο που κανείς δεν πίστευε».

- Είχατε σκοράρει και στον ημιτελικό κόντρα στον ΠΑΟΚ...

«Απίστευτη χαρά και ενθουσιασμός! Ήταν ημιτελικός με τον ΠΑΟΚ, το γήπεδο ήταν γεμάτο και βάλαμε αυτό το γκολ που μας έδινε ένα προβάδισμα αλλά δεν πίστευα ότι θα πάμε στην Τούμπα και θα τα καταφέρουμε (γέλια). Τελικά κάναμε ένα πάρα πολύ καλό ματς και εκεί, πήραμε το αποτέλεσμα που θέλαμε και περάσαμε στον τελικό μέσα σε πανηγυρισμούς».

- Την ημέρα του τελικού, πώς ήταν το κλίμα πριν το ματς;

«Ήταν γιορτινό το κλίμα πριν το τελικό σε νορμάλ πλαίσια. Δεν υπήρχε άγχος. Αυτό που λέγαμε ήταν πως σε τέτοιο ματς, το άγχος το έχει το φαβορί και αυτό ήταν ο Παναθηναϊκός. Μπήκαμε και δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό, φυσικά και το πιστεύαμε γιατί ήταν ένα παιχνίδι που θα μπορούσαν να γίνουν τα πάντα. Θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο ήμασταν όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο, κάναμε πλάκες και το κλίμα ήταν πολύ ευχάριστο. Ανυπομονούσαμε για τον τελικό. Ήμασταν συγκεντρωμένοι μέσα στον αγώνα και βγάλαμε ο καθένας τον καλύτερο εαυτό του στο γήπεδο».

- Ποια ήταν η πιο έντονη στιγμή από εκείνη τη μέρα;

«Προσωπικά, επειδή ήμουν αρχηγός, τη στιγμή που ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μου έδωσε το κύπελλο στα χέρια. Για εμένα αυτή η στιγμή έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου γιατί ήταν γεμάτο το γήπεδο από Πανιώνιους και θυμάμαι με πολλή συγκίνηση εκείνη τη στιγμή. Και τη στιγμή που το σηκώσαμε στον ουρανό».

- Να φανταστώ ότι ακολούθησε πανικός στη Ν. Σμύρνη...

«Θα σου πω ότι σε αυτό που ακολούθησε, έγινε κάτι που πραγματικά δεν θα ξεχάσω όσο ζω. Όταν φύγαμε από το γήπεδο και πήγαμε στη Ν. Σμύρνη θυμάμαι ότι είχε τόσο πολύ κόσμο στους δρόμους που μας περίμενε, το πούλμαν έκανε την απόσταση 100 μέτρων σε δύο ώρες (γέλια) αλλά θα σου πω τι μου έμεινε. Κάποια στιγμή που ήμουν στο πούλμαν με το κύπελλο, κοίταξα ψηλά και είναι σε μία βεράντα μια γιαγιά 80 με 85 ετών και με το κασκόλ του Πανιωνίου πανηγύριζε. Αυτή η εικόνα δεν θα μου φύγει ποτέ από το μυαλό. Ήταν το κάτι άλλο. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να συγκριθεί με έναν άνθρωπο που είναι σε τέτοια ηλικία και όμως έχει βγει στο μπαλκόνι και πανηγυρίζει χωρίς να μπορεί καλά-καλά να περπατήσει, ήταν συγκινητικό πραγματικά. Αυτή εικόνα δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ούτε καν με το κύπελλο που πήρα εκείνη τη στιγμή. Είναι η χαρά που δίνει ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο».

- Ποιος είναι ο απολογισμός από τα 11 χρόνια στον Πανιώνιο;

«Είχε πολλές λύπες και πολλές χαρές... Κορυφαία στιγμή το κύπελλο σε όλη αυτή την πορεία αλλά ο Πανιώνιος είναι η γέννησή μου ποδοσφαιρικά. Είναι η ομάδα που με έβγαλε στη ζωή του ποδοσφαίρου οπότε έχω μόνο καλές στιγμές. Ακόμα και τις κακές που είχα το καλό τις... καταπίνει. Όπως κάνω και γενικά στη ζωή μου».

- Κάποια ιστορία που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

«Στον τελικό θυμάμαι μία αστεία ιστορία που έχω ξαναπεί. Ήταν ο Καμίτσης τότε και τη στιγμή που σύστηνα τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στους παίκτες ξεχωριστά όταν έφτασα στον Γιάννη, εκείνος άρχισε να τον ρωτάει για την οικονομία αντί για ένα απλό 'ευχαριστώ'. Ήταν πολύ αστεία στιγμή παρόλο που στην αρχή νιώσαμε λίγο άβολα. Επίσης σημαντική στιγμή ήταν όταν υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο αλλά και οι ανόδοι».

- Με τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό ποιο είναι το στόρι;

«Έγινε μία προσέγγιση από τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, τον κ. Βαρδινογιάννη μέσω ενός ανθρώπου. Μιλάμε για μια πολύ έντονη προσωπικότητα και μπορώ πω ότι το ραντεβού με τον πρόεδρο δεν θα το ξεχάσω ποτέ γιατί εκείνη ήταν μία σημαντική στιγμή στην καριέρα μου. Όταν στα 27 σου έχει την ευκαιρία να πας σε μία τέτοια ομάδα, ήταν τρομερό. Θυμάμαι το ραντεβού μαζί του, όλοι ξέρουν ότι είναι από τους κορυφαίους παράγοντες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, άνθρωπος με λόγο, παλιάς κοπής και τα είπαμε όλα με το... στόμα. Δεν χρειάστηκε να υπογράψουμε τίποτα. Τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε και υπέγραψα μετά από κάποιες εβδομάδες όλα όσα είχαμε πει».

- Πώς ήταν η συζήτηση με τον κ. Βαρδινογιάννη;

«Δεν μιλούσε πάρα πολύ. Δεν έλεγε πολλά αλλά θυμάμαι την ερώτηση που είπε στην αρχή. 'Θες να έρθεις στην οικογένεια του Παναθηναϊκού;'. Για εκείνον η απάντησή μου ήταν πολύ σημαντική και ήθελε στην ομάδα καλούς χαρακτήρες, ειδικά για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές σύμφωνα με τα δικά του δεδομένα. Κάναμε μία συζήτηση 10-15 λεπτών και εκείνος κατάλαβε πώς σκέφτομαι. Έτσι συμφωνήσαμε».

- Ήταν εύκολη απόφαση να φύγετε από τον Πανιώνιο;

«Όχι, σίγουρα δεν ήταν εύκολη απόφαση. Είχε τελειώσει το συμβόλαιό μου, ήμουν 28 ετών εγώ, είχα περάσει μία... ζωή στον Πανιώνιο και ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό στην καριέρα μου. Δεν θα ήθελα να σταθώ παραπάνω σε αυτό το κομμάτι με το συμβόλαιο. Ναι μεν ήρθε ο Παναθηναϊκός αλλά και από την άλλη πλευρά δεν είχα κάποια προσέγγιση για την ανανέωση του συμβολαίου για να υπάρξει μία σύγκριση δύο προτάσεων. Δεν λέω ότι θα έμενα στον Πανιώνιο, αλλά δεν έγινε καμία κίνηση από εκείνη την πλευρά. Το έλαβα σαν να μην ήθελαν και οι ίδιοι. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ περισσότερο».

- Τι βρήκατε μπροστά σας όταν πήγατε πρώτη φορά στον Παναθηναϊκό;

«Είναι ένα διαφορετικό μέγεθος και οι συνθήκες δουλειάς είναι τέτοιες που κάθε ποδοσφαιριστής θα τις ήθελε. Μπαίνοντας μέσα στο προπονητικό κέντρο βλέπεις και καταλαβαίνεις πράγματα που δεν έχεις ζήσει, ε σίγουρα ενθουσιάζεσαι και αντιλαμβάνεσαι το διαφορετικό επίπεδο. Αγχωμένος στην αρχή αλλά πολύ χαρούμενος. Μπήκα αμέσως στο κλίμα στον Παναθηναϊκό».

- Με ποιον παίκτη κάνατε παρέα από την αρχή;

«Είχα τον Αντρέα Λαγωνικάκη τον οποίο ήξερα από τον Πανιώνιο. Ήμασταν φίλοι από τότε και από εκεί και πέρα, έχω να πω ότι έφυγα από μία οικογένεια και πήγα σε μία άλλη οικογένεια. Ήταν εποχές που οι Έλληνες ήταν πολλοί, είχαν έρθει νέοι ποδοσφαιριστής εκείνη τη σεζόν. Δέσαμε πολύ γρήγορα μεταξύ μας και υπήρχαν μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Βαζέχα. Ένας ποδοσφαιριστής που ήταν από τους κορυφαίους του πρωταθλήματος, οπότε ήταν πολύ σημαντικό να είσαι στον ίδιο χώρο με τέτοιους αθλητές. Το ευχάριστο για τον Παναθηναϊκό είναι ότι όταν πήγα, βρήκα μπροστά μου μία οικογένεια».

- Πώς κύλησε η πρώτη σας χρονιά;

«Η πρώτη χρονιά ήταν με προπονητή τον Δανιήλ, είχα κάνει σχετικά καλή σεζόν, έπαιξα και το πρώτο μου ευρωπαϊκό παιχνίδι, είχα σκοράρει κιόλας κόντρα στη Λανς. Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά συνδυάστηκαν πολύ καλά σε μια χρονιά».

- Η εμπειρία από την Ευρώπη;

«Είναι πραγματικά δώρο Θεού να παίζεις στο Champions League. Όταν είσαι στην κορυφαία διοργάνωση συλλόγων είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου τύχει. Αγωνίζεσαι σε γεμάτα γήπεδα και με ομάδες που έβλεπες μόνο στην τηλεόραση, οπότε δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο από συγκινημένος και ευλογημένος. Και έτσι νιώθω και εγώ που έζησα αυτά τα πράγματα. Δεν υποτιμώ όσα έζησα με τον Πανιώνιο, είναι μία μεγάλη ομάδα, αλλά οι συνθήκες τότε ήταν αυτές. Ο Παναθηναϊκός ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα, έπαιζε στην Ευρώπη οπότε καταλαβαίνετε τη διαφορά».

- Κάνατε τρομερά ματς στο Champions League... Ποιο παιχνίδι θυμάστε;

«Στα πέντε χρόνια στον Παναθηναϊκό είναι πολλά που έχω συγκρατήσει. Το ματς με τη Λανς στο ΟΑΚΑ που σκόραρα κιόλας, που δεν ήταν το πρώτο αλλά το πιο σημαντικό. Ήταν η πρώτη μου χρονιά και αυτό το ματς σίγουρα θα μου μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Η επιτυχία στις έδρες του Αμβούργου, της Σάλκε... Με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που κάναμε τρομερό παιχνίδι παρότι χάσαμε ή με τη Γιουβέντους που ήταν σταθμός εκείνο το ματς με το 3-1. Γενικά οι πορείες του Παναθηναϊκού ήταν ξεχωριστές. Επίσης και αυτό με την Μπαρτσελόνα, όλα αυτά είναι χαραγμένα στη μνήμη μου και με ωραίες αναμνήσεις. Είναι ευλογία».

- Εκείνο το βράδυ με την Μπαρτσελόνα...

«Ήμουν στον πάγκο σε εκείνο ματς. Πώς να το ζήσεις ένα τέτοιο ματς; (γέλια). Απέναντι σε μία τέτοια ομάδα, που έχουμε κερδίσει στο πρώτο ματς στην Αθήνα και κάνουμε τόσο καλή εμφάνιση και εν τέλει χάνουμε την πρόκριση στις λεπτομέρειες που θα γραφόταν στην ιστορία του Παναθηναϊκού με χρυσά γράμματα. Καταλαβαίνεις ότι είσαι στεναχωρημένος και απογοητευμένος αλλά όταν φεύγεις έτσι από την έδρα της Μπαρτσελόνα επειδή δεν πέρασες στον ημιτελικό του Champions League, αυτό τα λέει όλα. Ειδικά στο σουτ του Βλάοβιτς στο τελευταίο λεπτό, δεν έχει μείνει μόνο στη δική μου μνήμη αλλά και όλων των οπαδών».

- Στο σουτ του Βλάοβιτς πανηγυρίσατε;

«Πεταχτήκαμε από τον πάγκο κατευθείαν. Πιστεύαμε ότι μπήκε και από εκεί που το είδαμε νομίζαμε ότι θα έμπαινε, αλλά τελικά γυρίσαμε πίσω (γέλια)».

- Υπήρχε στήριξη στα εκτός έδρας ματς;

«Και βέβαια. Ειδικά από τα παιχνίδια στη Γερμανία με Αμβούργο και Σάλκε που μετά τις νίκες ήταν Έλληνες που μας περίμεναν έξω από τα γήπεδα και έρχονταν με δάκρυα και μας έλεγαν 'σας ευχαριστούμε που μάς κάνατε υπερήφανους. Αύριο θα πάμε στη δουλειά και θα είμαστε περήφανοι ως Έλληνες'. Είναι στιγμές που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Σίγουρα όλα τα ευρωπαϊκά παιχνίδια τα ευχαριστιέσαι. Είναι παιχνίδια γιορτής και δεν έχεις την πίεση που σου δημιουργείται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αυτό μας βοηθούσε να βγάλουμε τον καλύτερο μας εαυτό όπως και όλες τις ομάδες. Σημαντικό στοιχείο για κάθε πορεία ελληνικής ομάδας».

- Για τη μέρα με τη Σάλκε που είχε γίνει και αυτό με τις δίδυμους πύργους στις ΗΠΑ...

«Δεν ξεχάσω ποτέ όταν το έμαθα. Ήμουν στο δωμάτιο με τον Φύσσα και ήταν μεσημέρι την ημέρα του αγώνα. Είχαμε την τηλεόραση ανοιχτή και το είχαμε αφήσει στο CNN απλά να παίζει. Όταν άνοιξα τα μάτια μου από τον ύπνο, βλέπω εκείνη την εικόνα, να πέφτει το αεροπλάνο στον πύργο. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ταινία και ξαφνικά αρχίζω ότι διαβάζω ότι είναι αλήθεια και ήταν πραγματικό σοκ για όλους μας. Ειδικά εμείς που έπρεπε να πάμε σε λίγες ώρες να παίξουμε ένα ματς και τόσο σημαντικό. Ήταν πραγματικά δύσκολο».

- Περιμένατε ότι θα αναβληθεί το ματς;

«Μετά τη Σάλκε πήγαμε στην Αγγλία να παίξουμε με την Εθνική Ομάδα και εκεί είχε απίστευτα μέτρα ασφαλείας. Ήταν δύσκολη περίοδος για όλους. Περιμέναμε να αναβληθεί το ματς αλλά επειδή ήταν πολύ κοντά στα παιχνίδια σε θέμα ώρας και στην UEFA σίγουρα θα είχαν σοκαριστεί εξίσου, δεν έκανε κάποια ενέργεια δυστυχώς. Ήταν λάθος που παίξαμε εκείνο το παιχνίδι και γενικά που έγιναν αγώνες. Δεν θα έπρεπε να γίνουν αλλά ήταν απόφαση της UEFA και εμείς έπρεπε να το ακολουθήσουμε».

- Δυσκολότερος αντίπαλος;

«Θυμάμαι έντονα τον Ετό στη Μαγιόρκα πριν πάει στην Μπαρτσελόνα αλλά ήταν πολύ δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις. Τον Ντιέγκο Τριστάν της Λα Κορούνια, τον Σέρινγχαμ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Τρεζεγκέ της Γιουβέντους που ήταν υπερομάδα τότε με Ζιντάν, Ντελ Πιέρο... Υπήρχαν και άλλοι παίκτες που με δυσκόλεψαν αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ. Ο καθένας από αυτούς είχε τη δυσκολία του».

- Στις εγχώριες διοργανώσεις, στην πρώτη σας σεζόν φτάσατε μέχρι τον τελικό του κυπέλλου και χάσατε από τον Ολυμπιακό...

«Ήταν άσχημο το συναίσθημα που χάσαμε τον τελικό τότε και ειδικά από τον Ολυμπιακό που είναι ο αιώνιος αντίπαλος του Παναθηναϊκού. Στεναχωρηθήκαμε αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Είχε έρθει αρκετός κόσμος στο γήπεδο και όταν τον απογοητεύεις δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος».

- Με ποιον προπονητή στον Παναθηναϊκό δεθήκατε περισσότερο;

«Είχα εξαιρετικούς προπονητές. Σάντος, Μακαριάν, Δανιήλ, τον αείμνηστο Κυράστα, Αναστασιάδης... Δεν ξέρω ποιος ήταν καλύτερος ή χειρότερος καθώς είχαν και τις καλές και τις κακές τους στιγμές ως προπονητές όπως έχω και εγώ άλλωστε. Οπότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος ήταν καλύτερος. Από όλους αυτούς τους ανθρώπους πήρα και κάποια από τα θετικά στοιχεία τους στην προπονητική καριέρα μου».

- Για όσα έγιναν στη Ριζούπολη...

«Τα έχουμε πει πολλές φορές. Ήταν ένα παιχνίδι που έτσι όπως είχε εξελιχθεί πριν τη σέντρα, δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει. Αυτή είναι η άποψη μου. Δεν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω αν ήταν καλύτερος ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός, το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνο το παιχνίδι δεν έπρεπε να γίνει. Ήταν δύσκολο για εμάς να αντιμετωπίσουμε αυτή την ατμόσφαιρα. Δεν θα πω ότι ήταν άδικο που νίκησε ο Ολυμπιακός, αλλά δεν ήταν οι κατάλληλες συνθήκες για να γίνει το παιχνίδι. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί και αυτοί που τα έκαναν τα ξέρουν καλύτερα».

- Πιστεύετε ότι αξίζατε τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα;

«Υπήρχαν χρονιές που χάσαμε δικαίως το πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός δεν γίνεται να πήρε όλα αυτά τα πρωταθλήματα άδικα όπως λέει ο καθένας. Πιστεύω ότι αγωνιστικά υπήρξαν εποχές που ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και δικαίως κατακτούσε τα πρωταθλήματα αλλά υπήρχαν και εποχές που ήμασταν και εμείς πάρα πολύ καλοί και θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει ένα ή δύο πρωταθλήματα στην πορεία μου στην ομάδα. Δεν τα καταφέραμε, από εκεί και πέρα δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Εμείς κάναμε το καλύτερο και σίγουρα ήταν μία αποτυχία για εμάς. Θυμάμαι ότι είχαμε εξαιρετικές πορείες στην Ευρώπη αλλά θα ήθελα να έχω κατακτήσει και ένα πρωτάθλημα. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα αλλά προχωράμε. Στη χρονιά του αείμνηστου Κυράστα ειδικά καθώς πολλοί από εκείνους τους παίκτες ήταν μετά στο EURO 2004».

- Η πιο έντονη στιγμή στον Παναθηναϊκό;

«Σίγουρα θα μιλήσω για το παιχνίδι με τη Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ που είχαμε κάνει μία μεγάλη νίκη. Είναι σίγουρα από τις μεγαλύτερες στην ιστορία του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη. Τώρα από ιστορίες... είναι πολλές. Υπήρχαν πολλές πλάκες, το ευχαριστήθηκα στα πέντε χρόνια που ήμουν εκεί. Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποιο περιστατικό, δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα κάτι. Είχαμε ζήσει πολλές καταστάσεις».

- Πώς έγινε η αποχώρηση;

«Δεν υπήρχε πρόταση από την ομάδα να συνεχίσω, οπότε το αποδέχεσαι και συνεχίζεις παρακάτω. Δεν είχα να επιλέξω σε δύο ομάδες. Είχε τελειώσει το συμβόλαιο μου και θεωρώ ότι στην 5ετία που ήμουν εκεί τίμησα το συμβόλαιο μου όπως και σε κάθε ομάδα που πήγα. Είναι συγκινητική η αγάπη του κόσμου από όλους. Το οικονομικό κομμάτι έρχεται και φεύγει αλλά το σημαντικότερο είναι να έρχεται ένας άνθρωπος μετά από 12 χρόνια και να σε χαιρετάει και να σου λέει όσα κατάφερες».

- Με τη Γουέστ Χαμ τι είχε συμβεί;

«Πήγα για δοκιμαστικά στη Γουέστ Χαμ. Ήμουν στην τελευταία σεζόν στον Παναθηναϊκό. Ήμουν πολύ κοντά στο να πάρω μεταγραφή στο Ανόβερο αρχικά. Είχα ταξιδέψει στη Γερμανία και ήταν όλα κλεισμένα. Τελικά δεν προχώρησε για διαδικαστικά θέματα και τελευταία στιγμή 'χάλασε' η μεταγραφή. Τον Φλεβάρη πήγα στη Γουέστ Χαμ για δοκιμαστικά όπου προπονήθηκα για μία εβδομάδα, παρότι υπήρχε θετικό κλίμα για να με κρατήσουν αλλά τελικά ένας παίκτης που ήταν να φύγει, εν τέλει έμεινε. Ηταν τελευταίες μέρες των μεταγραφών και στο τέλος δεν πήγα. Με το Ανόβερο ήταν πιο... σίγουρο για να πάω αλλά κάποια θέματα που δεν έπρεπε να χαλάσουν, χάλασαν και δεν έγινε η μεταγραφή. Θα ήταν κάτι διαφορετικό».

- Πώς ήταν τα πράγματα στη Γουέστ Χαμ;

«Άλλη νοοτροπία. Ευχαριστιούνται την κάθε τους στιγμή. Θυμάμαι ότι μία μέρα προτού πάω είχαν χάσει με βαρύ σκορ. Νομίζω 5-0 ή 4-0. Και περίμενα στα αποδυτήρια να συναντήσω μία ελληνική κατάσταση όταν χάνεις με τέτοιο σκορ. Αλλά εκεί βρήκα τους παίκτες να έχουν βάλει μουσική, να χορεύουν... ήταν κάτι διαφορετικό. Η νοοτροπία των Άγγλων είναι αυτή, είναι χαρά, γιορτή αλλά έχουν γρήγορες αντιδράσεις να ξεπερνούν την ήττα. Και η κουλτούρα των Άγγλων είναι έτσι και πηγαίνουν στο γήπεδο σαν να είναι θέατρο».

- Έπειτα ήρθε ο Άρης, όπου είχατε φωτογραφηθεί με τη φανέλα του αλλά τελικά δεν πήγατε. Τι συνέβη;

«Έγινε τότε μια προσέγγιση από τον Άρη. Είχα πάει στη Θεσσαλονίκη και είχα συμφωνήσει με κάποιους ανθρώπους που εκείνη την περίοδο ήταν να αναλάβουν την ομάδα. Στην πορεία δεν ανέλαβαν την ομάδα οι συγκεκριμένοι και κάπως έτσι χάλασε το deal. Στη συνέχεια έδειξε ενδιαφέρον ο ΠΑΟΚ και έτσι πήγα εκεί».

- Πώς ήταν στον ΠΑΟΚ;

«Έκατσα 1,5 χρόνο περίπου με πολλές καλές αναμνήσεις. Η Θεσσαλονίκη είναι μία εξαιρετική πόλη, πέρασα πολύ καλά, ο κόσμος του ΠΑΟΚ είναι πολύ μεγάλος, η φανέλα είναι βαριά. Έτυχε να πάω σε μία σεζόν όπου υπήρχαν αρκετά διοικητικά προβλήματα αλλά αγωνιστικά ήμασταν πολύ καλά. Έχω να θυμάμαι μόνο καλά πράγματα από εκεί».

- Έχετε κάποιο απωθημένο από την καριέρα σας;

«Γενικά είμαι από τους ανθρώπους που νιώθω ευλογημένος και χαρούμενος οπότε, όχι, δεν έχω κάτι. Σαφώς θα μπορούσα να κάνω και περισσότερα αλλά σαφώς θα μπορούσα να κάνω και λιγότερα. Θα ήθελα να παίξω στην Ευρώπη που θα ήταν κάτι διαφορετικό και βρέθηκα πολύ κοντά. Ίσως αν είχα πάει στο Ανόβερο, επειδή ήμουν ήδη στην Εθνική Ελλάδας, ίσως να ήμουν και στο EURO 2004. Όχι σίγουρα αλλά με μεγάλη πιθανότητα. Απλώς το τελευταίο τρίμηνο δεν έπαιζα στον Παναθηναϊκό και έτσι έμεινα και εκτός Εθνικής. Αν θα έλεγα κάτι θα ήταν η Ευρώπη, να το δοκιμάσω. Ομως όπως είπα και πριν, μου αρέσει να είμαι της ισορροπίας οπότε είμαι χαρούμενος με αυτά που έχω πετύχει».

- Η προπονητική πώς ήρθε στη ζωή σας;

«Με το που τελείωσα την καριέρα μου, επειδή αγαπάω πολύ το ποδόσφαιρο, είχα σκεφτεί από πριν σταματήσω το ποδόσφαιρο να ξεκινήσω την προπονητική. Ιούλιο σταμάτησα και Αύγουστο μπήκα για να πάρω το πρώτο μου δίπλωμα προπονητικής. Η φιλοσοφία μου σε αυτό είναι να ξεκινάς από το μηδέν. Να μην υπάρχει στο μυαλό ότι έχω ζήσει μερικά πράγματα στο ποδόσφαιρο οπότε συνεχίζω από εκεί. Πρέπει να γυρνάς πάλι στο μηδέν. Στην πρώτη μου χρονιά με δέχθηκαν και στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού με μεγάλη χαρά και έτσι έκανα τα πρώτα μου βήματα. Και παράλληλα έδινα τα δίπλωματά μου».

- Για την Εθνική;

«Είχαμε κάνει μία μεγάλη δουλειά για την ομοσπονδία μαζί με τον Τάκη Φύσσα. Συνεργαζόμασταν στο οργανωτικό κομμάτι»

- Είχατε πανηγυρίσει και δύο προκρίσεις...

«Ήταν μία συγκλονιστική στιγμή. Είναι τρομερό να φτάνεις με τη φόρμα και τη φανέλα της χώρας σου σε τέτοια διοργάνωση. Ήταν τιμή μου. Ειδικά με την επιτυχία τόσο στο EURO όσο και στο Μουντιάλ. Η οργάνωση σε αυτά τα τουρνουά είναι μεγάλη, η εμπειρία τεράστια και οι ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα. Και με έναν προπονητή, τον κ. Σάντος, από τον οποίο έχω πάρει πολλά πράγματα και με έχει βοηθήσει στην πορεία μου ως προπονητής».

- Για τη Βραζιλία και το Μουντιάλ του 2014;

«Δεν θα ξεχάσω την πρόκριση μας στον επόμενο γύρο από εκεί. Είχε γενικά πολύ αυστηρά μέτρα, ήμασταν εγκλωβισμένοι σε ένα ξενοδοχείο καθώς υπήρχε ο φόβος με την κατάσταση που επικρατούσε... Ηταν δύσκολα τα πράγματα αλλά το τουρνουά και μόνο που παίζεις το Μουντιάλ στη Βραζιλία, τη χώρα που συνδέεται με το ποδόσφαιρο... Η εμπειρία ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη».

- Τη στιγμή με το πέναλτι του Σαμαρά...

«(γέλια). Δύσκολη για εμάς. Αλλά είχαμε πίστη στον Σαμαρά γιατί είχε κρύο... αίμα. Σίγουρα θα είχε κάποιο άγχος από μέσα του αλλά γενικά ήταν ένα παιδί που έβγαζε στο γήπεδο τη ψυχραιμία. Θεωρώ ότι ήταν ο πιο κατάλληλος για να εκτελέσει το πέναλτι»

- Όταν ευστόχησε τι θυμάστε;

«Δεν σκέφτεσαι τίποτα εκείνη τη στιγμή. Απλά φεύγεις από τον πάγκο και πανηγυρίζεις... δεν υπάρχει κάτι άλλο γιατί ήταν και τα τελευταία λεπτά. Απλά πανηγύρι και άγχος μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής».

- Και ακολούθησε η Κόστα Ρίκα. Αξίζαμε να περάσουμε;

«Θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχουμε νικήσει και να έχουμε τελειώσει το παιχνίδι στην κανονική διάρκεια. Ήμασταν πολύ καλύτεροι από την Κόστα Ρίκα στην κανονική διάρκεια, χάσαμε πολλές ευκαιρίες, κάναμε φάσεις και θα μπορούσαμε να πάρουμε τη νίκη. Πήγαμε στην παράταση και έπειτα στα πέναλτι όπου είναι ρουλέτα. Δεν εξαρτάται μόνο από σένα το θα γίνει στα πέναλτι και εμείς είχαμε απέναντι μας τον Νάβας. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο πρέπει να προετοιμάζεσαι για τα πάντα. Ήταν άσχημο που αποκλειστήκαμε, έπρεπε να κάνουμε ένα βήμα ακόμα αλλά κρατήσαμε τα θετικά που ήταν η πορεί μας και η εμφάνιση».

- Γιατί τελικά φύγατε από την Εθνική;

«Αυτή την ερώτηση θα πρέπει να την κάνεις στη διοίκηση της ομοσπονδίας. Δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον λόγο έφυγα από την Εθνική Ομάδα».

- Δεν σας είχαν εξηγήσει τον λόγο;

«Το τι μου είχαν πει και τι λέγαμε δεν είχε καμία σχέση με αυτό που μου είχαν πει πριν φύγω. Αυτό που έχει σημασία και θα πω από τη μεριά μου, είναι ότι δεν ξέρω γιατί έφυγα».

- Πώς το μάθατε;

«Μου σταμάτησαν το τηλέφωνο που είχα από την ομοσπονδία. Είχαμε έναν αριθμό από την ομοσπονδία και κάποια στιγμή απλά σταμάτησε να λειτουργεί. Χωρίς κανένα τηλεφώνημα ή ενημέρωση. Και τότε κατάλαβα ότι τελείωσα από την Εθνική. Δεν με πήρε ποτέ κανένας να μου πει έστω ένα ευχαριστώ για την όποια προσφορά είχα στην Εθνική. Δεν έγινε ποτέ. Και πάλι κρατάω μόνο τα θετικά και αυτά τα αφήνω πίσω. Δεν θέλω να ασχοληθώ αλλά αυτή είναι η αλήθεια και είναι τα μισά μόνο αλλά ας μην επεκταθούμε παραπάνω».

- Στον Παναθηναϊκό πώς ήταν η συνεργασία με τον κ. Αλαφούζο;

«Εξαιρετική συνεργασία. Έκατσα ένα χρόνο σε ένα πόστο που δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα αλλά επειδή ο ρόλος ήταν κοντά στον προπονητή, γι' αυτό το έκανα. Πήρα πράγματα από αυτή την εμπειρία, είχαμε μία εξαιρετική συνεργασία με τον κ. Αλαφούζο. Έχω να θυμάμαι μόνο καλά αλλά φυσικά υπήρχαν και δύσκολες στιγμές λόγω και της θέσης. Ό,τι κάνω στη ζωή μου το κάνω με δουλειά και αξιοπρέπεια οπότε για αυτό κρατάω τα καλά από εκεί».

- Στον Πανιώνιο τι κατάσταση βρήκατε;

«Ήταν δύσκολο. Ανέλαβα ένα έργο αρκετά δύσκολο καθώς ο Πανιώνιος εκείνη την εποχή που πήγα ήταν σε πολύ δύσκολη θέση. Ήταν τελειωμένα τα πάντα όταν ανέλαβα και είχαμε πέσει και στον κορωνοϊό με τη μεγάλη διακοπή, αν και μας έκανε καλό γιατί δουλέψαμε περισσότερο. Από όσα έχω πει, καταλαβαίνει εύκολα κάποιος τι αισθάνομαι για τον Πανιώνιο και εκείνη τη στιγμή πήρα ένα δύσκολο πρότζεκτ. Οι παίκτες έκαναν πραγματικά τεράστια δουλειά γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχε γίνει τίποτα. Παλέψαμε μέχρι την τελευταία αγωνιστική με εξαιρετική πορεία. Στην τελευταία αγωνιστική αν ήμασταν πιο τυχεροί ίσως και να σωζόμασταν αλλά δεν τα καταφέραμε. Ήταν μεγάλη η στεναχώρια καθώς ήταν μία τεράστια προσπάθεια που δεν συνδυάστηκε με επιτυχία».

- Για τον υποβιβασμό...

«Είναι ο πόνος του υποβιβασμού. Όπως το λέει η λέξη. Σίγουρα ως προπονητής έχεις παραπάνω ευθύνη και στεναχωριέσαι ακόμα περισσότερο γιατί απέναντί μου είχα παιδιά που πραγματικά προσπάθησαν πολύ και τους έβλεπα να είναι στεναχωρημένα τα πρόσωπά τους, ήταν ακόμα πιο βαρύ για εμένα».

- Ακολούθησε ο Ολυμπιακός Λευκωσίας στην Κύπρο, όπου μείνατε για λίγο...

«Έκατσα πολύ λίγο εκεί γιατί δεν ταίριαξα με την ομάδα. Δεν βγήκε καθόλου το πλάνο εκεί και έτσι αποχώρησα».

- Και φτάνουμε στην Καλλιθέα. Πώς κύλησε η πρώτη σεζόν;

«Στην πρώτη χρονιά στην Καλλιθέα ξεκινήσαμε μία νέα προσπάθεια, με καινούργια διοίκηση και τελείως νέο ρόστερ. Τα είχαμε αλλάξει όλα στην ομάδα, δουλέψαμε αρκετά και ο αρχικός στόχος στην πρώτη χρονιά ήταν να παραμείνουμε στην κατηγορία, να είμαστε ανταγωνιστικοί και να μπορέσουμε να φτάσουμε όσο ψηλά γίνεται. Τελικά φτάσαμε να διεκδικούμε την άνοδο στην πρώτη κατηγορία και τερματίσαμε στη δεύτερη θέση. Δεν τα καταφέραμε αλλά ήταν μία επιτυχημένη χρονιά με τους στόχους που είχαμε βάλει. Ξεκινήσαμε, κάναμε μία σχετικά καλή πορεία στην αρχή και κάποια στιγμή η διοίκηση αποφάσισε ότι ήθελε να αποχωρήσω και να αναλάβει τα ηνία άλλος προπονητής. Έτσι αποφάσισε η ομάδα να χωρίσουμε τους δρόμους μας».

- Τι συνέβη και φύγατε;

«Είχαμε 5/5, χάσαμε σε ένα παιχνίδι αλλά δεν θεωρώ ότι έφταιγε μόνο η ήττα από την Κηφισιά. Ήταν μία απόφαση που είχε παρθεί από καιρό από τους ανθρώπους της ομάδας. Δεν ήταν ευχαριστημένοι από εμένα, κάτι για το οποίο δεν με είχαν ενημερώσει και ήθελαν κάτι διαφορετικό. Είναι απόλυτα αποδεκτό όμως γιατί αυτοί αποφασίζουν και έτσι με ενημέρωσαν, λύσαμε τη συνεργασία μας και θυμάμαι μόνο καλά πράγματα και από εκεί. Κάναμε υπομονή με τις άδειες στην αρχή, παλέψαμε, βελτιωθήκαμε και φτάσαμε να διεκδικούμε άνοδο. Μπήκαν οι βάσεις τότε».

- Το θεωρείτε δίκαιο ή άδικο που φύγατε;

«Στο ποδόσφαιρο πιστεύω ότι δεν υπάρχει ούτε δίκαιο, ούτε άδικο. Εγώ μπορώ να πω πολλά από τη μεριά μου αλλά αυτός που αξιολογεί είναι εκείνος που έχει την ομάδα στα χέρια του. Εκείνος κρίνει και παίρνει αποφάσεις. Εγώ είμαι ο τελευταίος που μπορώ να μιλήσω γιατί δεν θα αξιολογήσω τον εαυτό μου. Ξέρω πολύ καλά ποιος είμαι και σαφώς δούλεψα πολύ στην ομάδα και κάναμε πολλά, όμως κάτι δεν άρεσε στους ανθρώπους της ομάδας. Γι' αυτό φτάσαμε και σε αυτό το σημείο να μην συνεχίσουμε. Σαφώς ήταν έκπληξη για μένα που ήρθε ένα βράδυ ένας άνθρωπος και μου είπε ότι δεν θα συνεχίσουμε. Όμως τους ευχαριστώ για την οικονομική υγεία και την ηρεμία που έβγαζαν στον σύλλογο. Από εκεί και πέρα μπορούμε να πούμε πολλά, αλλά δεν υπάρχει λόγος και δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό. Έχω τις θετικές αναμνήσεις».

- Στη Λαμία πώς πειστήκατε να πάτε;

«Την πρώτη επαφή με τον πρόεδρο την είχαμε κάνει 2-3 χρόνια πριν αν υπήρξε μία περίπτωση να συνεργαστούμε. Τότε δεν είχε γίνει αλλά η γνωριμία παρέμεινε. Η Λαμία δεν πήγαινε καλά φέτος και έτσι ο κ. Παπαϊωάννου με πήρε ξανά τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να αναλάβω. Βρεθήκαμε, τα είπαμε και για τις δυσκολίες που υπήρχαν στην ομάδα. Εγώ ήξερα την ομάδα και μέσα σε πέντε λεπτά συμφωνήσαμε. Ήταν άδικο να βρίσκεται τόσο χαμηλά η Λαμία και εγώ το πίστεψα από την αρχή και έτσι ξεκινήσαμε αυτή την προσπάθεια».

- Δεν... φοβηθήκατε την αγωνιστική κατάσταση της ομάδας;

«Δεν φοβάμαι στη ζωή μου. Έχω εμπιστοσύνη στη δουλειά και στον εαυτό μου. Πραγματικά είναι τα στοιχεία που με καθοδηγούν και με πηγαίνουν μπροστά. Πολλοί φίλοι μου μού έλεγαν πού πηγαίνω και ότι είναι δύσκολο. Εγώ τους έλεγα πόσο πιστεύω στην παραμονή και ότι θα παλέψουμε μέχρι το τέλος. Είχαμε πολλά παιχνίδια μπροστά μας, η διαφορά δεν ήταν μεγάλη αλλά υπήρχε μία δύσκολη κατάσταση. Όμως δεν ήταν ακατόρθωτο και παιχνίδι με παιχνίδι καταφέραμε να σωθούμε».

- Τι βρήκατε στα αποδυτήρια όταν αναλάβατε;

«Αυτό που είδα από την πρώτη στιγμή ήταν απογοήτευση, κατεβασμένα κεφάλια και εκεί καταλαβαίνεις ότι το έργο του προπονητή γίνεται πιο δύσκολο. Από την πρώτη στιγμή τους είπα να σηκώσουν το κεφάλι, να πιστέψουν στους εαυτούς τους και να φύγει από μέσα τους το άγχος και ο φόβος του υποβιβασμού. Τους είπα ότι είχαμε μπροστά μας αρκετά παιχνίδια και το αν θα πέσουμε, θα το δούμε στο τέλος της αγωνιστικής σεζόν. Κοιτάξαμε τη κάθε μέρα και προπόνηση ξεχωριστά... Προσπάθησα να περάσω ένα μοντέλο παιχνιδιού από την πρώτη στιγμή και μετά να γίνουμε 'ένα'. Να γίνουμε μία οικογένεια, μία γροθιά και οτιδήποτε προβλήματα έχει κάποιος, να τα δει μετά από τη σεζόν. Δεν υπήρχε χρόνος για κάτι άλλο πέρα από τη δουλειά, έπρεπε να βγει το 'εγώ'. Προσπάθησα να τους ανεβάσω τη ψυχολογία τους και να κοιτούν το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Ήθελα να τους δημιουργήσω μία εικόνα ότι ξεκινάμε από τώρα. Βέβαια είχα πλάι μου τον πρόεδρο αλλά και τους ανθρώπους που υπάρχουν μέσα στην ομάδα».

- Για τον Πίτι...

«Είναι ένα παιδί που βγάζει τρομερό σεβασμό ως άνθρωπος. Κάνει τα πρώτα του βήματα μετά την ποδοσφαιρική του καριέρα. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πολύ ξεκάθαρος σε αυτό που λέει, έχει μεγάλες ποδοσφαιρικές γνώσεις, ξέρει τι ζητάει και έχουμε μία πολύ καλή συνεργασία στην ομάδα. Είμαι πολύ χαρούμενος που τον έχω μαζί μου».

- Πόσο σημαντική ήταν η νίκη με τον Άρη;

«Τώρα που το βλέπεις, δεν γίνεται να μην τη θεωρήσεις ως κλειδί. Ήταν μία νίκη που έδωσε «ζωή» σε όσα τους έλεγα τόσο καιρό που ήμουν εκεί. Επιβεβαίωσε όσα είχαν ειπωθεί στα αποδυτήρια καθώς όσα και να πεις σε έναν ποδοσφαιριστή, αν δεν γίνουν πράξη τότε δεν θα τα νιώσει. Αυτό το παιχνίδι ήταν κομβικό στο κομμάτι της πίστης και της αυτοπεποίθησης. Παρότι με τον Ολυμπιακό και το Βόλο είχαμε κάνει καλές εμφανίσεις, αλλά η νίκη είχε διαφορετική βαρύτητα».

- Μπήκατε δυναμικά στα play-outs με 2/2 κόντρα σε ΠΑΣ Γιάννινα και Παναιτωλικό. Πόση ώθηση σας έδωσε;

«Τις ζήσαμε με χαρά αυτές τις νίκες, αλλά κοιτώντας αμέσως το επόμενο παιχνίδι. Δεν υπήρχαν τα περιθώρια να πανηγυρίσεις αλλά ούτε και ο χρόνος. Ήταν τέτοια η πίεση για βαθμούς που δεν γινόταν ούτε να χαρείς αλλά ούτε και να στεναχωρηθείς. Στα αποδυτήρια ζητούσα από όλους να το ευχαριστηθούν αλλά πάντα κοιτούσαμε την επόμενη μέρα. Οι χαρές έπρεπε να κρατούν για ένα βράδυ και στη συνέχεια κοιτούσαμε την επόμενη πρόκληση».

- Και φτάνουμε στο καθοριστικό ματς με τον Ιωνικό. Στο ημίχρονο ήσασταν πίσω στο σκορ με 2-0 όμως στο δεύτερο μέρος κάνατε την ανατροπή. Τι έγινε στα αποδυτήρια;

«Δεν συνέβη κάτι το ιδιαίτερο. Υπήρχε ψυχραιμία από εμένα και το τιμ μου. Ήξερα από την αρχή ότι αυτό το ματς θα έχει δυσκολίες λόγω έδρας και της ατμόσφαιρας. Θεωρώ ότι το 2-0 στο πρώτο ημίχρονο ήταν λίγο υπερβολικό λόγω της εικόνας των δύο ομάδων αλλά πέτυχε δύο τρομερά γκολ ο Ιωνικός, δεν μπορούμε να πούμε κάτι πάνω σε αυτό. Κάναμε και εμείς κάποιες φάσεις αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ζήτησα ηρεμία. Αυτό ήθελα πρώτα από όλα. Είχα σκεφτεί κάποια πράγματα στρατηγικής αλλά αυτό που ήθελα ήταν να πέσουν οι παλμοί. Τους είπα ότι αν σκοράρουμε στα πρώτα 10-15 λεπτά, τότε θα βάλουμε πίεση και άγχος στους αντιπάλους. Είναι φυσιολογικό να συμβεί αυτό σε τέτοια ματς. Όπως ο Ιωνικός έβαλε δύο γκολ, έτσι θα βάλουμε και εμείς. Σαν να ξεκινάει το παιχνίδι από το 0-0. Ευτυχίσαμε να σκοράρουμε και έτσι μπήκε η πίεση που εξελίχθηκε στην ισοπαλία».

- Τη στιγμή που ισοφάρισε ο Τόσιτς πώς αντιδράσατε;

«Γενικά σαν άνθρωπος μου έχουν πει, ότι είτε η ομάδα σκοράρει, είτε δεχθεί, το δέχομαι με συγκεκριμένη ηρεμία. Σίγουρα στο 2-2 αν πω ότι δεν χάρηκα θα είναι ψέμα, όμως έπρεπε να σκεφτώ την επόμενη κίνηση που θα κάνω γιατί δεν ήταν ασφαλές σκορ με 15 λεπτά να απομένουν. Ήθελα να είμαι ψύχραιμος για να σκεφτώ τις επόμενες κινήσεις. Ήταν τεράστια χαρά και είναι απίστευτο γιατί σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με το σκορ 2-0 εναντίον μας, καταφέραμε να το γυρίσουμε και θα νικούσαμε με τον Βασιλαντωνόπουλο στο τέλος. Τα παιδιά έβγαλαν ψυχή, προσωπικότητα και τα πάντα στο γήπεδο. Τους αξίζει το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας».

- Τη στιγμή της λήξης...

«Εκεί υπήρχαν αγκαλιά, κλάματα, συγκίνηση γιατί πραγματικά ήταν δύσκολη πορεία με αγωνιστικές δυσκολίες. Ήταν δύσκολος στόχος. Όπως στεναχωρήθηκα με τον Πανιώνιο που είδα τα παιδιά να κλαίνε και τα πρόσωπά τους στεναχωρημένα, άλλο τόσο χάρηκα και πετούσα στα σύννεφα βλέποντας τα πρόσωπα των παιδιών της Λαμίας που πανηγύριζαν την παραμονή και να κλαίνε από τη χαρά τους. Είμαι ευτυχισμένος για αυτή την επιτυχία και που υπήρχε δίπλα μας ο πρόεδρος αλλά και τον κόσμο της Λαμίας που από την πρώτη στιγμή με στήριξε. Έγινε χαρούμενος ο κόσμος και έγινα ακόμα πιο χαρούμενος και εγώ».

- Ποιο είναι το πλάνο και οι στόχοι για τη νέα σεζόν;

«Είμαστε στην αρχή για το πλάνο... Εχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας και θα πρέπει, κάτι που θα πω στους παίκτες όταν πάμε στα αποδυτήρια, να συνεχίσουμε από εκεί που τελειώσαμε. Δεν θα πρέπει να αφήσουμε τίποτα και κανένα στοιχείο από αυτά που είχαμε το τέλος της περασμένης σεζόν. Από την πρώτη προπόνηση, το πρώτο φιλικό, θα πρέπει να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Προχωράμε και κοιτάμε να κάνουμε το καλύτερο για την ομάδα. Είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύω πάρα πολύ όπως και όλο το τιμ μου και θέλω να αναφερθώ σε αυτούς τους ανθρώπους γιατί είναι παιδιά που είναι δίπλα μου αρκετά χρόνια. Τον Νίκο Ίσσαρη, τον Μπρίτσο, τον Νταμάκα, τον Μπολοβίνη και τους ανθρώπους του κλαμπ που ήταν δίπλα μας και όλοι τους έβαλαν το λιθαράκι τους. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους και να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε. Με ξεκάθαρους στόχους και με δουλειά να κάνουμε το καλύτερο για τη Λαμία».

- Θα θέλατε να πείτε κάπου ένα ευχαριστώ για όλα αυτά;

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω δύο πρόσωπα που πραγματικά είναι δίπλα μου. Μιλάω για τη γυναίκα και το γιο μου. Η ζωή ενός προπονητή είναι δύσκολη. Λείπει συνεχώς οπότε αν δεν έχεις έναν άνθρωπο να κρατάει το σπίτι και την οικογένεια, είναι πραγματικά δύσκολο. Δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω αυτά τα δύο πρόσωπα που είναι δίπλα μου».

Photo Credits: Ευαγγελία Λώλου