Ζινεντίν Ζιντάν: Παρακαλώ υποκλιθείτε

Ο σκληρός δίσκος της μνήμης περιέχει τον μετέωρο στίχο καλλιτέχνης θα πει… Στον σχεδόν έρημο τόπο των αποσιωπητικών φυσικά και θα βάλουμε το όνομα του Ζινεντίν Ζιντάν. Και εντάξει, δέχεσαι τον προσδιορισμό του ως καλλιτέχνη. Τι ήταν, όμως, αυτό που τον έκανε πραγματικό αρτίστα του αγωνιστικού χώρου; Η άνεση με την οποία κατακτούσε το γήπεδο. Βλέποντας τον να παίζει ένιωθες ότι προσπαθεί ελάχιστα, ότι δεν χρειάζεται να ιδρώσει για να επιβληθεί. Και όμως! Οι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι καλά προετοιμασμένοι και την ώρα που βρίσκονται στη σκηνή αφήνουν το ταλέντο να απογειώσει την προσπάθεια που έχει προηγηθεί. Έτσι έγινε και στην περίπτωση του Γάλλου. Η ψευδαίσθηση του «άκοπου» κυριαρχούσε και συμβάδιζε με την έμπνευση της στιγμής και την επερχόμενη εκδήλωση της φαντασίας. Ο τρόπος που κινούνταν έμοιαζε με αυτόν του χορευτή μπαλέτου. Και το πρώτο άγγιγμα της μπάλας ήταν η σύνθεση και η αποσύνθεση του ποδοσφαιρικού κόσμου! Ναι, σε μια στιγμή το χώμα, η λάσπη, η σκόνη και η μυρωδιά του γρασιδιού και στην αμέσως επόμενη το επιφώνημα, η σιωπή-κομήτης και η σκέψη θαυμασμός γι’ αυτό που είδες. Τέτοιος ήταν ο Ζιντάν, καλλιτέχνης και άφηνε τη σιωπή του να μιλήσει, να κραυγάσει, να θριαμβεύσει. Γι’ αυτό και αξίζει να παραθέσουμε τα λόγια των άλλων, αυτών που ξέρουν και μπορούν να τιμήσουν το μεγαλείο του «ΖΖ».

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ έχει παραδεχτεί ότι «το να προπονούμαι τρία χρόνια μαζί του ήταν όνειρο. Για μένα είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών». Ο Ρονάλντο, «Το Φαινόμενο», έχει ομολογήσει ότι «είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής με τον οποίο έπαιξα μαζί». Ο Πολ Σκόουλς λέει το προφανές της εικόνας. «Όταν τον έβλεπες να παίζει γινόσουν μάρτυρας της ζωντανής ποίησης»! Ο Φρανκ Λάμπαρντ αναφέρει πως «παίζοντας εναντίον του συνειδητοποιούσες ότι ήταν ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα». Ο Ροναλντίνιο (σ.σ αυτός κι αν ήταν καλλιτέχνης!) λέει πολύ απλά ότι «ο Ζιντάν είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών, ένα από τα είδωλά μου. Διέθετε χάρη και κομψότητα, θαυμάσιο άγγιγμα (σ.σ με την μπάλα) και εξαιρετική ματιά στο γήπεδο». Ο Ζιντάν ήταν μεσοεπιθετικός, μπορούσε όμως να παίξει και πιο ψηλά στο γήπεδο. Έφτιαχνε παιχνίδι ως πλέι μέικερ και πάντα ήταν ακριβής στις αποφάσεις του. Ο Γάλλος ήξερε τι να κάνει κάθε στιγμή του παιχνιδιού. Η ικανότητα του στον έλεγχο της μπάλας, στην ντρίμπλα, του έδινε περισσότερο χώρο και χρόνο για να αποφασίσει τι θα κάνει. Και έκανε, έκανε πράγματα μαγικά και ονειρεμένα.

Με όρους μόδας, οι Ιταλοί θ' αναφωνούσαν finezza, οι Άγγλοι, με βαριά βρετανική προφορά, elegance, οι Γάλλοι ψιθυριστά classe. Εμείς μάλλον θα χρησιμοποιούσαμε λέξεις όπως: κομψότητα, καλαισθησία, λεπτότητα. Με όρους σινεμά, ίσως τον επέλεγε ο Ρενέ Κλεμάν να υποδυθεί κάποιον ρόλο που κανονικά προόριζε για τον Αλέν Ντελόν, αλλά και ο Ματιέ Κασοβίτς στο φημισμένο «Μίσος» του. Αν ο Ζινεντίν Ζιντάν απασχολούσε κάποια φιλοσοφική συζήτηση για την Αισθητική, αυτή που ο Φρίντριχ Νίτσε διακήρυξε ως την Ηθική του μέλλοντος, θα έκανε άπαντες να συμφωνήσουν για την ομορφιά της απλότητας. Ίσως μόνο να δίσταζαν μπροστά στην ανισόρροπη πλευρά του ψυχισμού του που είχε πάντα τη δυνατότητα να διαταράξει την κομψή ισορροπία του και να τον μετατρέψει σε ήρωα μυθιστορήματος του Καμί.

Ο Ζινεντίν Γιαζίντ Ζιντάν, γόνος των Σμαίλ και Μαλίκα, Αλγερινών μεταναστών, γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου του 1972 στο κτίριο G, διαμέρισμα 28, των προσφυγικών της Λα Καστελάν στη Μασσαλία. Σε εκείνες τις άχαρες, γιγάντιες πολυκατοικίες των εκατοντάδων διαμερισμάτων, που χτίστηκαν για να στεγάσουν τα όνειρα 7.000 περίπου απόκληρων. Άρχισε να παίζει μπάλα από περίπου 5 ετών, θαυμάζοντας τον μεγάλο αδερφό του, σε εκείνους τους δρόμους που οι ταξιδιωτικοί οδηγοί συνιστούν να αποφεύγεις και που αποτελούν άβατο για πολλούς έξω από τη συνοικία, αλλά βασίλειο των διακινητών και των λαθρεμπόρων.

Πoλύ πριν την ανακήρυξή του σε έναν ποδοσφαιριστή συνώνυμο της κομψότητας και της απλότητας, έπρεπε να δουλέψει σκληρά για να κερδίσει τη φήμη του. Μια μακρά διαδικασία που ξεκίνησε από όταν ο Ζαν Βαρό, σκάουτ της ομάδας των Καννών τον είδε και αποφάσισε να τον δοκιμάσει και ο πατέρας του, Ισμαίλ, αποφάσισε να κάνει πίσω και να τον αφήσει να πάει, αν βρεθεί μια οικογένεια να τον φιλοξενεί. Αδύνατο φυσικά τότε να φανταστεί ο οποιοσδήποτε ότι θα γίνει εθνικό είδωλο ενώνοντας τους Γάλλους των Ηλυσίων Πεδίων, των γαλλικών προαστίων, αλλά και του δικού του μεγάλου λιμανιού οδηγώντας τη Γαλλία στην κορυφή του κόσμου. Όχι μόνο επειδή οι γονείς του ήταν αλγερινής καταγωγής, μα κυρίως γιατί ο δρόμος που είχε να διανύσει ήταν τεράστιος και το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο του μια ωρολογιακή βόμβα.

Ξεκινώντας το δοκιμαστικό του οδοιπορικό με την ΑΣ Κάννες, ως 17χρονος έφηβος, απείχε πολύ από τον παγκόσμιο Ζιζού όμως η εξέλιξή του εκεί και η πατρική φροντίδα του γενικού διευθυντή της ομάδας Ζαν-Κλοντ Ελινό τον οδήγησαν να εξασφαλίσει αμέσως μετά τη μεταγραφή του στην Μπορντό, προτού ακολουθήσουν η Γιουβέντους και, τελικά, η Ρεάλ Μαδρίτης.

Σε καρέ ασπρόμαυρου φιλμ, η πορεία του φαίνεται εντυπωσιακή και έτσι ήταν και στο καθαρό φως της ημέρας, καθώς ο Γάλλος έδειξε από την αρχή πως πρόκειται για έναν αρκετά εύστροφο τεχνίτη με σχεδόν εμμονική λατρεία στην απλότητα. Λατρεία που τον οδήγησε όμως να σκάψει τη λαγότρυπα της μοναδικής σφαίρας του παιχνιδιού και να αρχίσει να κινείται σε ένα κόσμο όπου καθιερωμένες αντιλήψεις ανατρέπονται.

Το πρώτο του γκολ για τις Κάννες φαίνεται πιο κατάλληλο εκ των υστέρων απ' ό,τι πιθανώς όταν συνέβη, στις 10 Φεβρουαρίου του 1991, εναντίον της Ναντ στη Ligue 1, για να περιγράψει ποιος είναι ο παγκόσμιος Ζιντάν. Μια τολμηρή λόμπα τυλιγμένη με κάθε είδους αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, που έκτοτε έχουν γίνει συνώνυμό του, σηματοδότησε την εναρκτήρια ομιλία του στη μεγάλη σκηνή και έθεσε το σκηνικό για τόσες ακόμα που ακολούθησαν. Τότε ήταν ένας νεαρός που δεν φοβόταν να βάλει τη σφραγίδα του στο παιχνίδι, αλλά σε αντίθεση με τόσους άλλους που το κάνουν παρακινούμενοι απ' τη ματαιοδοξία, σε μια εγωπαθή προσπάθεια να φανούν ωραίοι για τις κάμερες, εκείνος το έκανε επειδή το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή του και τού φερόταν με σεβασμό και προσοχή. Το θαύμαζε και σπάνια το ρισκάριζε.

Το ανεπεξέργαστο θράσος του εκτιμήθηκε σχεδόν αμέσως μετά τη μεταγραφή του στη Μπορντό των Λιζαραζού, Ντουγκαρί, που τον απέκτησε το 1992. Δύο χρόνια αργότερα, ξεκίνησε και το ταξίδι του με την εθνική ομάδα της Γαλλίας, μια εκδρομή που θα τον οδηγούσε στις κορυφογραμμές του κόσμου. Οι ευρωπαϊκές μάχες των Γιρονδίνων στρέφουν τα βλέμματα όλης της Ευρώπης πάνω του και η Γιουβέντους τον αποκτά ανοίγοντας πλέον για τα καλά τη λεωφόρο της επιτυχίας.

Ο Ζινεντίν Ζιντάν συχνά αναφέρεται ως ένα από τα πιο φυσικά ταλέντα που έχει δει ποτέ ο κόσμος του ποδοσφαίρου. Είχε πάντοτε έναν τολμηρό αέρα, καθώς και μια ουσία, σε ένα άθλημα που τρελαίνει το μυαλό και παρασύρει το συναίσθημα. Μια ανεπιτήδευτη χλιδή, απόρροια της εντυπωσιακής θεατρικότητας και της ευφυΐας του.

Όλα αυτά τα χρόνια, η σκηνοθετική ματιά του, που τού επέτρεπε να ξέρει πότε να ενεργοποιεί και πότε να απενεργοποιεί την εκτυφλωτική λάμψη, ήταν αναμφίβολα το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του. Διότι, ενώ θα θεωρείται πάντα ως ένας από τους πιο ταλαντούχους και ελκυστικούς πλέι μέικερ στην ιστορία του αθλήματος, σπάνια το παράκανε, γεγονός που τον έκανε δάσκαλο της τέχνης της απλότητας.

Για τον ποδοσφαιριστή Ζινεντίν Ζιντάν αξίζουν τα λόγια τα ποιητικά. Εδώ δεν έχουμε τον καταναγκασμό του κλισέ, αλλά την επιβολή του ωραίου και μοιραίου. Αν, λοιπόν, ήταν στίχος η ζωή του μέσα στο γήπεδο, αυτός θα ήταν: με μια ντρίμπλα γεννιέμαι/με ένα σουτ γίνομαι κεραυνός και φεύγω. Σε αυτό το ρευστό, ξαφνικό, πολύμορφο πλαίσιο υπήρξαν πολλές στιγμές μεγαλείου. Σε κάθε παιχνίδι ο «Ζιζού» είχε και μια εικόνα να μας χαρίσει. Με τη φαντασία και τον μόχθο του συνέθεσε μια τοιχογραφία που πάνω της κόλλησαν ουκ ολίγα λαμπερά πετράδια. Ρίχνοντας τον φακό μας -το μάτι, τη μνήμη μας- στο επικό του έργο διαλέγουμε πέντε ανεξίτηλες αναμνήσεις.

Ένα ουράνιο τόξο για την Μπορντό!

Ο Ζιντάν με τη φανέλα της Μπορντό, ο Ζιντάν να δίνει τα χρώματά του απροσδόκητου και εμείς να θυμόμαστε τι έγινε την περίοδο 1995-96. H ομάδα του έφτασε στο τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και ηττήθηκε από την Μπάγερν Μονάχου. Κι αν η συλλογική μνήμη έχει θέση για τους νικητές, έχει και για το γκολ που πέτυχε ο Γάλλος απέναντι στη Ρεάλ Μπέτις. Οι Ισπανοί έβαλαν δύσκολα στην παρέα του «Ζιζού» στον τρίτο γύρο της διοργάνωσης. Το πρώτο ματς στη Γαλλία έληξε 2-0 υπέρ των «Γιρονδίνων». Το δεύτερο παιχνίδι πήγε στη Ρεάλ Μπ. με 2-1 και αυτό το ένα γκολ έκανε τη διαφορά. Φυσικά και το σημείωσε ο Ζιντάν. Να πώς. Ο τερματοφύλακας εκτελεί το ελεύθερο, γίνεται μια μονομαχία στον αέρα και η μπάλα αναπηδά μία φορά στο έδαφος. Τότε, το αριστερό πόδι του «ΖΖ», από τα 36,5 μέτρα (!), εξαπολύει το αναπάντεχο ουράνιο τόξο.

Ώρα για μάθημα παιδιά

Εντάξει, όταν είχε κέφια κάθε παιχνίδι ήταν μάθημα, για όλους! Πάμε, όμως, στο 1997 και στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λινγκ Γιουβέντους-Άγιαξ. Οι Ιταλοί έχουν προβάδισμα από τον πρώτο αγώνα (2-1). Ο Γάλλος, στο 34ο λεπτό, λέει στους Ολλανδούς: για προσέξτε λίγο εδώ. Εκτέλεση κόρνερ, σχεδόν τέλεια, κεφαλιά Λομπάρντο και γκολ. Οι «Μπιανκονέρι» επιτυγχάνουν κι άλλο τέρμα με τον Κριστιάν Βιέρι. Ο Άγιαξ μειώνει και ο… δάσκαλος πιάνει πάλι δουλειά. «Κολλάει» την μπάλα στο δεξί, μπαίνει στη μικρή περιοχή και περιμένει, περιμένει και την κατάλληλη στιγμή δίνει στον Νικολά Αμορούσο. Γκολ! Λίγο μετά δείχνει άλλη μία φορά πώς γίνεται. Κίνηση, κάθετη, προς τη μεγάλη περιοχή, παίρνει την μπάλα, την «κόβει» λίγο αριστερά, οι αμυντικοί κουτουλάνε με τον τερματοφύλακα και με ένα «τσίμπημα» τη στέλνει στα δίχτυα. Μάθημα τέλος.

Στην κορυφή του κόσμου

Ο μεσότιτλος κάνει εύκολη στη μετάβαση στο 1998. Τότε, που η Γαλλία διοργάνωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τότε, που οι προσδοκίες ήταν υψηλές. Τότε, που ο Ζιντάν ήταν καθοριστικός για να βρεθούν οι «μπλε» πάνω απ’ όλους. Έβαλε την υπογραφή του στα προημιτελικά με την Ιταλία και στον τελικό με τη Βραζιλία έγραψε το όνομά του στο τρόπαιο! Δύο γκολ και εμφάνιση MVP. Σε εκείνο το Μουντιάλ αυτός ήταν το «Φαινόμενο».

Εκείνο το γκολ το 2002

Εκείνο. Όχι! Το γκολ! Λάθος! Το γέλιο των αγγέλων που έπεσε στο οριοθετημένο πράσινο. Οι αόρατες μουσικές κλίμακες που εμφανίστηκαν πάνω στη λάμψη της σύγκρουσης. Η φωνή του τενόρου, του Παβαρότι, που άνοιξε τα φτερά του αετού και πρόταξε τον λαιμό του κύκνου, που κρέμασε την απόλυτη μελωδία του αηδονιού στην πάλλευκη καμπύλη. Έκτοτε, κανείς δεν κοιμάται και η όπερα «Turandot» του Πουτσίνι δεν έχει ένα φινάλε. Οι γονυκλισίες και η επίδειξη του μαρμαρένιου στήθους της φωνής στο σώμα και στην κίνηση ενός χορευτή με λευκά. Και στην αιχμή του βέλους έρωτας, μαγεία, λατρεία, χαρά παιδική. Όλα αυτά εκτοξεύτηκαν από το πόδι του Ζιντάν στον τελικό του Τσάμπιονς Λινγκ το 2002. Τυχερή η Μπάγερν Λεβερκούζεν που ήταν αντίπαλός του!

Δεν υπάρχει σάμπα, υπάρχει Ζιντάν!

Και η λευκή καταιγίδα ξεσπά! Και είναι ο Ζιντάν, είναι αυτός που πάντα θα διπλασιάζει το δέκα και αυτό που σαρώνει κάθε αδύναμο αστέρι. Παγκόσμιο Κύπελλο 2006 και ο «Ζιζού» διευθύνει το σόου στον αγώνα με τη Βραζιλία (προημιτελικά). Το σόου που είναι των πολιτών του κόσμου, αλλά εδώ ήταν των Γάλλων. Εδώ δεν υπάρχουν τρομακτικές βροντές και επικίνδυνες αστραπές, μα χορός, ζογκλερικά και ρίψεις ευθεία βολής! Ο ήρωάς μας να παίρνει το ελεύθερο βραζιλιάνικο πνεύμα και να το λειαίνει, να το χαϊδεύει και να του δίνει την καθαρότητα του διαμαντιού. Οι αμυντικοί δεν ήξεραν τον τρόπο να τον σταματήσουν και οι θεατές δεν γνώριζαν ότι μπορείς να ελέγξεις το ξέφρενο και το ορμητικό. Αυτός το έκανε. Αυτός σημάδεψε τον Ανρί για το μοναδικό γκολ (πρόκριση) της αναμέτρησης. Χειροκρότημα, υπόκλιση και όλα τα καπέλα στο έδαφος για τον ασύγκριτο Ζιντάν.

Οι παλμοί του δεν φάνηκε να ανεβαίνουν. Παρέμεινε ψύχραιμος. Μονάχα κάποιες συσπάσεις στους μυς του προσώπου του, πρόδιδαν νεύρα. Κι αυτές μόνο την επίμαχη στιγμή. Έπειτα; Έπειτα δέχθηκε αδιαμαρτύρητα την κόκκινη κάρτα του διαιτητή, έβγαλε το περιβραχιόνιο του αρχηγού από το μπράτσο του και πήρε τον δρόμο για τα αποδυτήρια περνώντας αργά κι αρνούμενος να κοιτάξει το αστραφτερό τρόπαιο.

Η Γαλλία έφτανε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006 γνωρίζοντας ότι ο μεγάλος της ηγέτης δεν θα φορούσε ξανά τη φανέλα με το εθνόσημο. Ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης είχε προετοιμαστεί για το δικό του ρέκβιεμ, κι αυτός φρόντισε να τους χαρίσει ολόκληρη την ιερή του μοναδικότητα. Μόλις στο 4ο λεπτό της αναμέτρησης κόντρα στην Ιταλία είχε το θράσος να σκοράρει με πέναλτι-Πανένκα απέναντι στον καλύτερο τερματοφύλακα της Γης. Κι όταν στο στο 112 λεπτό της παράτασης ο Ματεράτσι έβρισε την αδερφή του, γύρισε και τον χτύπησε στο στήθος με κουτουλιά, υπογράφοντας έτσι το «αντίο» με τον τρόπο που όλα ξεκίνησαν, πίσω στους δρόμους της Λα Καστελάν.

Όσο ο Ιταλός στόπερ πέφτει στον αγωνιστικό χώρο, o Ζιντάν παραμένει ανέκφραστος. Δεν απομακρύνεται από το σημείο. Εκείνα τα λεπτά, μέχρι ο ρέφερι Οράσιο Ελιζόντο να ρωτήσει τους βοηθούς του τί είχε συμβεί και τελικά μετά από έναν μικρό δισταγμό, να βάλει το χέρι στο τσεπάκι και να βγάλει την κόκκινη, οι προβολείς του σταδίου για τον Ζιντάν είχαν αρχίσει να τρεμοπαίζουν. Ο κόσμος στις κερκίδες εξαφανιζόταν κι αυτός ήταν ξανά περίπου 12 ετών στην Place de la Tartane... Ένα παιδί Αλγερινών, ένας ατίθασος έφηβος που αντιδρούσε σε κάθε προσβολή.

Δεν εξήγησε ποτέ τι ακριβώς συνέβη, δεν έσπευσε ποτέ να υπερασπιστεί την υστεροφημία του. Ζήτησε μόνο συγγνώμη από τον κόσμο, από τα παιδιά, για τη βίαιη αντίδρασή του. Δεν μετάνιωσε. Ήταν ο ήρωας της βραδιάς που την στιγμή που πλησίαζε το τέλος, επέλεξε να επιστρέψει στην αρχή. Σε εκείνη την στενή λωρίδα από ξεβαμμένα ροζ πλακόστρωτα, μήκους 80 μέτρων, αλλά πλάτους μόνο 12, στο βορειότερο άκρο της Μασσαλίας, ανάμεσα σε πελώρια, κακοφτιαγμένα κτίρια και να πει στα παιδιά που εξακολουθούσαν να παίζουν μπάλα στην πλατεία, ότι ακόμα και αν άνηκε σε όλο τον κόσμο, εξακολουθεί να είναι από εκεί.

«Όπου κι αν πάω, στο La Castellane θέλω να επιστρέφω», δήλωσε ο Ζιντάν το 2004. «Εξακολουθεί να είναι το σπίτι μου. Είναι αλήθεια ότι εξακολουθεί να είναι μια δύσκολη περιοχή, αυτό που στα γαλλικά ονομάζεται quartier difficile. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει επίσης μια ιδιαίτερη κουλτούρα εκεί. Νομίζω ότι η Μασσαλία είναι μάλλον ένα μέρος όπως το Λίβερπουλ, πολύ ζωντανό και πολύ σκληρό. Το πάθος μου για το παιχνίδι προέρχεται από την ίδια την πόλη της Μασσαλίας».

Ο κορμός ενεργοποιημένος, οι ωμοπλάτες συνδεδεμένες με την πλάτη, το ισχίο εργασίας πιεσμένο προς τα κάτω, ο λαιμός ίσιος, η γραμμή των ματιών προς τα πάνω. Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις οδηγίες μιας δασκάλας χορού για την σωστή εκτέλεση μιας πιρουέτας. Φανταστείτε αυτά ενώ έχεις μια μπάλα στα πόδια, δρας υπό την πίεση των αντιπάλων, κι ενώ σε εχθρεύεται κι ο Χρόνος.

Ο Ζινεντίν Ζιντάν παρέδωσε αμέτρητα τέτοια μαθήματα στο χορτάρι με την αμίμητη ευκολία του να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του, αναγκάζοντας τους θεατές σε ασυντόνιστα επιφωνήματα θαυμασμού. Παράλληλα, ενσάρκωσε σε απόλυτο βαθμό και τη ρήση του Γιόχαν Κρόιφ για την δυσκολία του φαινομενικά απλού: «Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό, το να παίζεις απλό ποδόσφαιρο είναι το πιο δύσκολο πράγμα».

Αυτό το κατάφερε γιατί ο εγκέφαλός του χωρούσε με απόλυτη ακρίβεια και σύνεση ρεαλισμο και μαγεία, κι η ευφυΐα του τού επέτρεπε να συνυπολογίσει όλα τα δεδομένα και να καταθέσει στον αγωνιστικό χώρο αυτό που επιτάσσει η στιγμή. Ένας αλήτης που η φύση προίκισε με σώμα αριστοκράτη και μπόρεσε να τα εξισορροπεί (σχεδόν) πάντα.