Πατέρα στο Gazzetta: «Το ενδεχόμενο να φορέσω ακουστικά, ως παιδί, με είχε συγκλονίσει»

Η ιστορία μας ξεκινάει πίσω από μία πόρτα. Ξέρετε, αυτές τις λευκές πελώριες πόρτες ενός ιατρείου. Για την Πατέρα ήταν ένα ωτορινολαρυγγολόγος. Μία ιδιότητα... γλωσσοδέτης για τους μεγάλους. Φανταστείτε στα μάτια ενός παιδιού.

Η διέξοδος της ήταν το μπάσκετ. Το πορτοκαλί πάνω στο ολόλευκο ενός γραφείου. Η αρχή όλων.

Πώς είναι να ζεις χωρίς ακοή;

«Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν συνεχώς σε έναν Ω.Ρ.Λ.. Η χρονιότητα στα προβλήματα μου επέφεραν και τη μείωση στην ακοή μου. Όσο ήμουν ακόμη παιδί, το ενδεχόμενο να φορέσω ακουστικά ήταν κάτι που με είχε συγκλονίσει, θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίω ασταμάτητα αρνούμενη να φορέσω ακουστικά, προφανώς με το φόβο τι θα προκαλούσε αυτό σε ένα παιδί μόλις 7 χρόνων. Έτσι μεγάλωσα και έμαθα να ζω με αυτό χωρίς ποτέ να χρειαστεί να φορέσω ακουστικά. Έχοντας πια μεγαλώσει, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η χρήση ακουστικών, είναι ευλογία και όχι «τιμωρία» όπως πίστευα μικρή».

Το μπάσκετ πότε μπήκε στη ζωή σου;

«Από την ηλικία των πέντε, μέχρι τα 10 μου και για οικογενειακούς λόγους μέναμε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εκείνη την περίοδο ο αγαπημένος μου θείος έπαιζε μπάσκετ και καθώς του είχα μεγάλη αδυναμία, πήγαινα πάντα για να παρακολουθήσω τα παιχνίδια του. Αυτός λοιπόν με πήγε σε ηλικία 6 ετών, στο Ηράκλειο Ο.Α.Α όπου και ξεκίνησα να παίζω».

Ήταν... έρωτας από την πρώτη ματιά;

«Θυμάμαι πως σε εκείνη την ηλικία πρέπει να έκανα 4 αθλήματα ταυτόχρονα. Και όμως τελικά το μπάσκετ ήταν που με κέρδισε. Νομίζω όμως πως ο θείος μου ήταν η αιτία που με έκανε να το αγαπήσω τόσο και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό».

Φανταστείτε να παίζετε μπάσκετ. Και ξαφνικά να κληθείτε να το κάνετε με τους κανόνες ενός αγώνα Κωφών. Χωρίς βοηθήματα και την ακοή όχι στο 100%. Τι θα κάνετε; Τότε είναι η ώρα που... μιλούν τα μάτια. Και η σκληρή δουλειά.

Στους αγώνες δεν υπάρχουν βοηθήματα για την ακοή, εκεί πώς συνεννοείστε;

«Η επικοινωνία είναι καθαρά με τα μάτια, μόνο και με αυτοματοποιημένες κινήσεις. Αυτό πιστεύω δίνει τη μοναδικότητα σε αυτό που κάνουμε, καθώς οποιαδήποτε συνεργασία σημαίνει πως την έχουμε δουλέψει πολύ και σκληρά στην προπόνηση για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα».

Τι σημαίνει η Εθνική ομάδα για εσένα;

«Παλιότερα είχα χαρακτηρίσει την Εθνική ομάδα ως το «καλοκαιρινό μας όνειρο», όσες διακρίσεις, συγκινήσεις ή χαρές και αν έχεις με το σύλλογο σου κατά τη διάρκεια μιας αγωνιστικής σεζόν, η ανυπομονησία για να φορέσεις τα γαλανόλευκα είναι μοναδική».

Πώς μπορείς να εξηγήσεις την επιτυχία που έχει η ομάδα Κωφών Γυναικών?

«Πιστεύω πως η δική μας ομάδα έχει έναν ακαταμάχητο συνδυασμό, να διαθέτει ικανότητα, θέληση αλλά και αγάπη. Και το αποτέλεσμα είναι μαγικό».

Το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο έφερε μία τεράστια αλλαγή στην Εθνική Κωφών Γυναικών. Η Αθηνά Ζέρβα άφηνε το πόστο της μετά από μία ντουζίνα ετών, γεμάτη από επιτυχίες. Και τη θέση της ανέλαβε η Φρόσω Δρακάκη.

Μία καταξιωμένη προπονήτρια, η οποία (όπως και ο Βασίλης Γεραγωτέλλης στους Άνδρες) αναλάμβαναν για πρώτη φορά μία ομάδα Κωφών αθλητών. Και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους ήταν μοναδικό.

Όταν ξεκινήσατε το Παγκόσμιο, με νέα προπονήτρια, τι πιστεύατε ότι θα γίνει;

«Ήταν δεδομένο πως η ομάδα είχε ανάγκη από μια αλλαγή. Νομίζω πως η επιλογή της κόουτς Δρακάκη σε συνδυασμό με τη συνεργάτιδά της, Μάρθα Αργυρίου, δημιούργησαν ένα «εκρηκτικό» συνδυασμό. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να αλλάξεις μια φιλοσοφία δέκα ετών, όμως η κόουτς από την πρώτη ημέρα έθεσε ξεκάθαρους στόχους, αρχές και ρόλους, αλλά κυρίως μας έδειξε πόση πίστη έχει σε αυτή την ομάδα, πράγμα που έλειπε τα τελευταία χρόνια.

Πιστεύω πως η ομοσπονδία μας, στο νέο ξεκίνημα, τόσο της ομάδας μας όσο και σε αυτή των Ανδρών έκανε εξαιρετικές επιλογές. Και ακόμη και αν η Ανδρική ομάδα στάθηκε άτυχη στα προημιτελικά, ενώ άξιζε με σιγουριά ένα μετάλλιο, πιστεύω πως στο Πανευρωπαϊκό στη Μάλαγα της Ισπανίας, το επόμενο καλοκαίρι, θα συνεχίσουμε και οι δυο ομάδες την καλή δουλειά και το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει».

«Αν είχα άρτια ακοή δεν θα είχα ζήσει τόσα με την Εθνική»

Υπήρξε στο μυαλό σου η ερώτηση, «γιατί σε εμένα;».

«Όταν είσαι παιδί και το μόνο που έχεις να θυμάσαι είναι γιατρούς, ξενύχτια με πόνο και δυσκολίες, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι φυσικά «γιατί σε εμένα;». Όμως όταν πια έχεις μεγαλώσει και έχεις αγαπήσει αυτό το κομμάτι του εαυτού σου, τότε καταλαβαίνεις ότι μέσα από τη διαδικασία έχεις κερδίσει, έχεις γίνει πιο δυνατή, έχεις ωφεληθεί. Έτσι το "γιατί σε εμένα;", μετατρέπεται σε "ακόμη και αν έτυχε σε εμένα, βγήκα πιο δυνατή απ' αυτό"».

Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να είχες την ακοή σου στο 100%, αλλά να μην είχες παίξει μπάσκετ;

«Έχω αναρωτηθεί πολλές πως αν είχα την ακοή μου άρτια, δεν θα είχα την τύχη και τη χαρά να ζήσω όλα αυτά με την Εθνική ομάδα. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, το οποίο δεν θα το άλλαζα ούτε με την ακαδημαϊκή μου εκπαίδευση, ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια όσων έχω βιώσει».

Τι θα έκανες, αν δεν έπαιζες μπάσκετ;

«Νομίζω πως αν δεν έπαιζα μπάσκετ, θα έκανα σίγουρα ιστιοπλοΐα! Ήταν ένα άθλημα που αγαπούσα και ακόμη αγαπώ, όμως στη ζυγαριά της επιλογής, δεν θα υπήρχε σύγκριση».