Τζέισον Ουίλιαμς: Το άπιαστο τρελόμπαλο!

Αν δεν καταλάβατε (συνέχεια από την εισαγωγή) ψάξτε και δείτε ένα στιγμιότυπο, μια φάση, από τον αγώνα Σιάτλ Σούπερσονικς-Σακραμέντο Κινγκς. Ο χρόνος δεν έχει σημασία, όσο το θραύσμα που πήρε μαζί του ο «J-Will». Σε ανύποπτη στιγμή, πάντα έτσι ήταν με αυτόν, κάνει τον Γκάρι Πέιτον να σαστίσει! Όσοι ξέρετε το όνομα που μόλις γράφτηκε καταλαβαίνετε. Όσοι δεν γνωρίζετε, μάθετε πως ο εν λόγω ήταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς του ΝΒΑ. Το προσωνύμιο του ήταν Το γάντι (The Glove) και δεν φοβόταν κανέναν. Ε, όταν πήγε να μαρκάρει τον λευκό γκαρντ των Κινγκς δεν ήξερε τι τον περίμενε. Με μια «άρρωστη» crossover ο Ουίλιαμς ακινητοποιεί τον αντίπαλο και αυτός δεν κάνει κάτι άλλο από το να τον κοιτά με θαυμασμό, με τον δικό του τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Αυτός που λέει: ρε φίλε, τι έφτιαξες τώρα; Ουάου! Κάπως έτσι ήταν όλη η καριέρα του αληθινά εντυπωσιακού Τζέισον Ουίλιαμς. Η εικόνα που μας έδωσε, η κίνηση του, είναι αυτή ενός… τρελόμπαλου! Ναι, το παιχνίδι των μικρών παιδιών. Το αντικείμενο που κάνει αναπήδηση και κανείς δεν ξέρει πού θα πάει μετά. Ε, ο «J-Will» έτσι δρούσε στο παρκέ. Μόνο αυτός έβλεπε τα κρυφά μονοπάτια και τις αθέατες ευκαιρίες στο γήπεδο. Με μια ντρίμπλα, μια πάσα, ένωνε το θεατό με το αθέατο. Καταλάβατε; Καταλάβατε.

Αφού καταλάβατε, δεν χρειάζεται να πούμε τα τετριμμένα. Ξέρετε, στοιχεία ταυτότητας, διακρίσεις, να σας δώσουμε σύντομο χρονολόγιο… Δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου. Ο Τζέισον Ουίλιαμς μπορεί να ήταν ο τελευταίος φαντεζί παίκτης του ΝΒΑ! Αν πιάσουμε το νήμα από τον Μπομπ Κούζι, πάμε στον Πητ Μάραβιτς και μετά στον Μάτζικ, ο εν λόγω είναι ο πιο πιστός ακόλουθος. Το κείμενο αυτό είναι προς τιμήν του φανταχτερού, του θαυμαστικού, του θεάματος. Συνεπώς, η διάρθρωση και η «πορεία» του γραπτού δεν θα είναι συνηθισμένη.
Μετά, λοιπόν, το Τρελόμπαλο, πάμε στο προσωνύμιο, τη «Λευκή Σοκολάτα». Δεν νομίζουμε να ξανακούσουμε κάτι ανάλογο. Υπεύθυνη για τον χαρακτηρισμό η Στέφανι Σέπαρντ. Στη ρούκι σεζόν του παίκτη εργαζόταν στο δημοσιογραφικό επιτελείο των Σακραμέντο Κινγκς. Την περίοδο που έφτιαχνε τον οδηγό της ομάδας (media guide) τον ρώτησε αν έχει παρατσούκλι. Στην άρνησή του πρότεινε «τι λες για Λευκή Σοκολάτα;». Ο Ουίλιαμς γέλασε. Μέχρι τότε το παιχνίδι του αποκαλούνταν γλυκό. Η Σέπαρντ εξήγησε: Το όνομα προέκυψε λόγω του στυλ παιχνιδιού του. Είναι εντυπωσιακό και ζωντανό. Στο πρωτότυπο διαβάζουμε He has flash and pizazz. Η τελευταία λέξη είναι ουσιαστικό, ανεπίσημος τύπος, και παραπέμπει στο ελληνικό «ζωντανό, ζωντάνια, ζωηρό». Είναι, όμως, και κάτι άλλο. Ένα υβρίδιο της λέξης Pizza. E, όταν βλέπουμε τη διαφήμιση του συγκεκριμένου εδέσματος το λιωμένο τυρί είναι που μας τραβάει. Κάπως έτσι «απλωνόταν» στο παρκέ ο Ουίλιαμς. Απλώς, το… γλυκό επικρατούσε! Καταλάβατε, λοιπόν, γιατί «White Chocolate»;

Και για να καταλάβετε μια και καλή τον Τζέισον Ουίλιαμς, ιδού: «The Elbow Pass»! Ανορθόδοξο ξεκίνημα σε αυτή την ενότητα, αλλά είπαμε, αφήστε τα τετριμμένα, τα συμβατικά, τα συνηθισμένα. «Η πάσα με τον αγκώνα» θα είναι η αρχή του τέλους αυτού του ιδιαίτερου άρθρου για τον «J-Will». Το γεγονός ότι η φράση είναι κλεισμένη σε εισαγωγικά σημαίνει ότι… τίποτα δεν είναι τυχαίο (στην περίπτωσή του). Αυτή η ενέργεια δεν έγινε τυχαία. Αυτή η ενέργεια έγινε μόνο απ’ αυτόν. Αυτή η ενέργεια έγινε δοκιμασία μίμησης από εκατοντάδες πιτσιρικάδες στις ΗΠΑ. Ξέρετε, στα ανοιχτά γήπεδα, στις αυλές των σπιτιών τους… Αυτή η ενέργεια δεν θα μπορούσε να γίνει από κανέναν άλλο. Αυτή η ενέργεια έγινε στο Ολ Σταρ Γκέιμ του 2000. Οι Ρούκι (Rookie) αντιμετωπίζουν τους Σόφομορ (Sophomore, σ.σ ο δευτεροετής). Ο γκαρντ των Κινκς παίζει για τους δεύτερους. Ο 24χρονος Ουίλιαμς τρέχει στο γήπεδο, ντριμπλάρει και εξετάζει τις επιλογές του. Και να τι επιλέγει: προσποιείται πως θα κάνει πάσα πίσω από την πλάτη και με τον αγκώνα (!) δίνει την μπάλα στον Ραφ ΛαΦρεντζ που ακολουθεί. Ελάχιστοι, μπορεί και κανείς, κατάλαβαν τι συνέβη. Αυτή, όμως, η στιγμή έμεινε για πάντα και συμπύκνωσε την καριέρα και την αγωνιστική προσωπικότητα του λευκού γκαρντ. Νομίζετε ότι είναι λίγο αυτό; Η κίνηση αυτή, η μπασκετική υπογραφή του στην ουσία, έδειξε κάτι που σπάνια το συναντάμε: ένας παίκτης μπορεί να μείνει στη συλλογική μνήμη, για πάντα, με το ελάχιστο, κι ας μην κέρδισε τους τίτλους που άλλοι κατέκτησαν.
Ο Ουίλιαμς έδωσε θάρρος σε πολλούς νέους παίκτες των ΗΠΑ. Ναι, υπήρξαν κι άλλοι κοντοί που έγιναν πηγή έμπνευσης, όμως κανείς δεν είχε βάση του τη φαντασία, την αστείρευτη, αναπάντεχη, δημιουργικότητα. O Scoop Jackson του «Slam» είχε γράψει γι’ αυτόν όταν ξεκινούσε, θέλοντας να τον περιγράψει, να τον προσδιορίσει, πως «ήταν η δεύτερη σκέψη, ένα απορριπτέο “ίσως”» (sic). Δεν είχε και πολύ άδικο. Η επιλογή του στο νούμερο 7 του ντραφτ του 1998 εξέπληξε και τον ίδιο! Ο ίδιος δήλωνε ότι «δεν περίμενα να με διαλέξουν τόσο ψηλά». Στις δοκιμές που έκαναν οι ομάδες δεν υπήρχε παίκτης να τον σταματήσει. Ελάχιστοι το έκαναν στη συνέχεια. Στην καριέρα του άλλαξε τέσσερις ομάδες (Κινγκς, Γκρίζλις, Χιτ, Μάτζικ), κέρδισε ένα πρωτάθλημα, με το Μαϊάμι το 2006 και έμεινε για πάντα η καλύτερη ενσάρκωση του μπασκετικού θεάματος. Κι αν ούτε τώρα καταλάβατε, αφήστε τον -πληκτρολογήστε και πατήστε play- να σας το ζωγραφίσει.