Οζντόεφ, ο box to box χαφ made by Pirlo (vids)

Γεννήθηκε το 1992 στο Γκρόζνι, όμως λόγω της εμπόλεμης κατάστασης που επικρατούσε τότε στην περιοχή η οικογένειά του ξεριζώθηκε, όταν ήταν 2 ετών, με προορισμό τη μικρή πόλη Σούνζα της Ινγκουσετίας, όπου και βρήκε εκεί «καταφύγιο» μακριά από τις κάννες των όπλων και τις εχθροπραξίες. «Είδα πολλά. Πρόσφυγες, θάνατο, παιδιά να χάνουν τους γονείς τους. Είδα φτώχεια. Δεν θέλω να ξύνω πληγές. Οι ερωτήσεις γύρω από τέτοια θέματα, μπορούν να πονέσουν πολύ, γι’ αυτό τις αποφεύγω», είπε ο ίδιος πολύ μεταγενέστερα για όσα βίωσε τότε.

Εκεί λοιπόν η φαμίλια του άνοιξε ένα μικρό καφέ και ο Οζντόεφ άρχισε να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον και σε μία εποχή όπου το ποδόσφαιρο αποτελούσε την κύρια ενασχόληση όλων των παιδιών.

Ο μεγαλύτερος κατά έξι χρόνια αδερφός του αποτελούσε τον άνθρωπο που τον «μύησε» στα μυστικά της μπάλας αφού τον έπαιρνε μαζί του όταν έπαιζε με την παρέα του στη γειτονιά και εύλογα το «μικρόβιο» δεν άργησε να του… κολλήσει.

Αλλωστε υπήρχαν και τα... γονίδια, αφού ο πατέρας του Μουσταφά είναι παλαίμαχος της Τέρεκ, ενώ μεταγενέστερα ανέλαβε τα τμήματα υποδομής συλλόγου στην περιοχή Ορντζονικιντζέβκσα όπου και κατέφυγαν το 1994.

Μάλιστα μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως ακόμη και σήμερα λέει πως σε εκείνον «χρωστά» το γεγονός πως ασχολήθηκε με το χώρο, ενώ δεν κρύβει πως πρόκειται για τον πιο αυστηρό του κριτή.

Ευρύτερα για την παιδική του ηλικία σχολιάζει πως γαλουχήθηκε σωστά παρότι λιτά και «σπαρτιατικά», να το πούμε σε απλά ελληνικά, αφού στο σπίτι επικρατούσε «πειθαρχία» λόγω του ότι ο πατέρας ήταν και στρατιωτικός, κάτι που τον βοήθησε αρκετά μεταγενέστερα όταν ο ίδιος έγινε άνδρας.

Με γνώμονα τα παραπάνω ήταν μάλλον λογικό που τον «κέρδισε» ο χώρος και ο «Μάγκα», όπως τον φώναζαν, εντάχθηκε στην τοπική ομάδα, όπου μεταξύ άλλων είχε και τον πατέρα του για προπονητή.

Για την ιστορία του αρέσει και το τένις, μικρός έκανε καράτε και πάλη, αλλά η «στρογγυλή θεά» ήταν και είναι πάνω από όλα τα αθλήματα και σπορ.

Ετσι φτάσαμε στο 2008 όπου σε ηλικία 15 ετών και αφού νωρίτερα βρέθηκε στις ομάδες Μαλγκόμπεκ και Ανγκουστ Ναζράν, έφτασε η στιγμή να επιστρέψει στο Γκρόζνι, καθώς εντάχθηκε στις ακαδημίες της Τέρεκ. Ομως δεν έμεινε πολύ, αφού μερικούς μήνες μετά η Ντιναμό Κιέβου που τον είχε «τσεκάρει» τον πήρε στα δικά της αντίστοιχα τμήματά, ενώ εκείνον τον καιρό και μέσω ενός Ουκρανού μάνατζερ βρέθηκε και στη Γερμανία.

Εκεί δοκιμάστηκε στη Σάλκε, με τους «μικρούς» της έπαιξε σε ένα φιλικό κόντρα στους αντίστοιχους της Αϊντχόβεν και ναι μεν από το Γκελζενκίρχεν ξεκίνησαν τις διαδικασίες να τον κρατήσουν αυτό δεν συνέβη επειδή δεν είχε κλείσει τα 16 του και υπήρχαν σχετικοί περιορισμοί. Για αυτό πήρε τον δρόμο της επιστροφής, όχι όμως για το «Olympiisky» αλλά για το «RZD Arena» και τη Μόσχα. Βλέπετε η Λοκομοτίβ έγινε ο πρώτος επαγγελματικός σταθμός της καριέρας του και η ιστορία... άρχισε να «γράφει».

Στις 7 Οκτωβρίου του 2010 ντεμπουτάρισε στη μεγάλη κατηγορία σε ένα ματς κόντρα στην Αζνι, ενώ εκείνο το διάστημα «μονιμοποιήθηκε» στις «μικρές» Εθνικές της Ρωσίας. Την επόμενη σεζόν πήρε φανέλα βασικού, ωστόσο στην πορεία απώλεσε τη θέση του στο αρχικό σχήμα καθώς δεν τον εμπιστεύονταν ο Λεονίντ Κουτσούκ που ανέλαβε το club και για αυτό το 2014 πήγε δανεικός στη Ρούμπιν. Στο Καζάν «αναγεννήθηκε» και στον Βόλγα τον απέκτησαν το 2015 με κανονική μεταγραφή, ενώ o ίδιος υπέγραψε συμβόλαιο ως το 2019. Μάλιστα εκείνο το διάστημα και σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής το ήθελε πολύ (και) η Σπαρτάκ, όμως εκείνος «ψήφισε» Ρούμπιν.

Στην πορεία ωστόσο μετατράπηκε από «κολόνα» σε παίκτη του rotation, ενδιάμεσα βρέθηκε για μερικούς μήνες και με on loan καθεστώς στην Τέρεκ και τον Φεβρουάριο του 2018 έγινε το deal με την Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, σε μία κίνηση που αποδείχθηκε καταλυτική για την καριέρα του.

Υστερα από το πρώτο έτος όπου το μυαλό του βρίσκονταν και λογικά περισσότερο στην οικογένειά του και λιγότερο στην μπάλα (σ.σ. θα δείτε παρακάτω το γιατί), στο «Gazprom Arena» ξεδίπλωσε το πλούσιο ταλέντο του. Κατέκτησε τίτλους, αγωνίστηκε στο Champions League (συνολικά μετρά 36 συμμετοχές, 3 γκολ και 5 ασίστ στις διοργανώσεις της UEFA) και η... φήμη του πέρασε τα σύνορα.

Τελευταίος του σταθμός πριν έρθει στην Ελλάδα ήταν η Φατίχ Καραγκιουμριούκ, όπου το καλοκαίρι του 2022 έριχνε πολλά λεφτά στην αγορά και αποτέλεσε επιλογή του Αντρέα Πίρλο, τότε προπονητή της, αφού είχε και το plus πως ήταν ελεύθερος.

Παρότι 30άρης όταν και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, υπό τις οδηγίες του Ιταλού που ξέρει μπάλα όσο λίγοι στον κόσμο όχι μόνο έμαθε πολλά νέα πράγματα γύρω από το ποδόσφαιρο αλλά και βελτιώθηκε αισθητά. «Μου έδειξε πως να κινούμαι στο γήπεδο και να μην τρέχω άσκοπα. Κανείς δεν μου είχε δείξει κάτι ανάλογο στη Ρωσία. Με δίδαξε πως να χρησιμοποιώ καλύτερα το σώμα μου ώστε να κρατώ απόσταση από τους αντιπάλους. Πώς να πασάρω καλύτερα, ακόμη και τον τρόπο που είναι το σωστό κοντρόλ. Ο Πίρλο 'βλέπει' το ποδόσφαιρο με άλλο μάτι. Με έμαθε να δουλεύω στο γήπεδο με το μυαλό. Τώρα 'βλέπω' στο γήπεδο διαφορετικά και αυτό με βοηθάει πολύ. Οσα μου μετέφερε είναι ανεκτίμητα», σχολίασε για εκείνον και σε ανύποπτη στιγμή.

Εγκωμιαστικά υπήρξαν και τα κατά καιρούς λόγια του νυν κόουτς της Σαμπντόρια για τον παίκτη του ΠΑΟΚ. «Επρεπε πρώτα να σκέφτεται και μετά να πράττει. Το βελτίωσε σε μεγάλο βαθμό. Τον πρώτο καιρό 'έχανε' τη θέση του, αλλά σταδιακά το διόρθωσε. Είναι καλύτερος να κινείται συνεχώς κάθετα στον άξονα. Πρόκειται για έναν μοντέρνο box-to-box μέσο». Εχοντας ως «προίκα» ατάκες όπως οι παραπάνω από έναν εκ των κορυφαίων του χώρου, ήρθε στη Θεσσαλονίκη.

Μάλιστα είναι ένας ποδοσφαιριστής που του αρέσει πολύ η ανάλυση και ασχολείται ενεργά με τις αντίστοιχες πλατφόρμες που έχουν αναπτυχθεί. Παράλληλα παρακολουθεί αρκετά τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα του αθλήματος και ορισμένα πρωτάθλημα ξεχωριστά.

Αν κάτι τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο είναι η αγάπη του για τη νέα γενιά. Μαζί με τη σύντροφό του Μαργαρίτα – γνωρίστηκαν σε ένα καφέ στη Μόσχα όταν ήταν περίπου 18 – έχουν δύο πανέμορφα τέκνα, τον επτάχρονο Τιμούρ και τη δύο ετών Αϊσα και αμφότεροι επισκέπτονται με δική τους πρωτοβουλία ορφανοτροφεία, όπου μοιράζουν δώρα στα παιδιά που φιλοξενούνται εκεί, κυρίως αθλητικό υλικό, αλλά και μιλούν μαζί τους. Θέλουν να τα αφουγκράζονται και να βοηθούν, όσο και αν βέβαια μπορούν.

Το 2021 και σε μία συνέντευξή του αποκάλυψε πως όταν πήγε στην Αγία Πετρούπολη ο γιος του αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας λόγω του κλίματος που επικρατούσε και για αυτό υποβλήθηκε σε επέμβαση, ενώ κάποια στιγμή έφυγε και από την ομάδα με σκοπό να βρίσκεται κοντά του. Το είπε ύστερα από χρόνια (στη Ζενίτ υπέγραψε στις αρχές του 2018) και όταν ήταν εκ των κορυφαίων παικτών της εκεί λίγκας, σε ερώτηση που του έγινε «γιατί το πρώτο του διάστημα στους 'γαλάζιους' δεν είχε ανάλογη απόδοση».

Με αυτόν τον τρόπο θέλησε να δείξει σε όλο τον κόσμο πως και οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι και ενδέχεται να ταλανίζονται από σοβαρά προσωπικά θέματα που ελάχιστοι ξέρουν! Respect.

Είναι χαρακτηριστικός μάλιστα ένας πανηγυρισμός του, όταν μετά από γκολ που σημείωσε τον καιρό που έπαιζε στη Ζενίτ γονάτισε και ακούμπησε τη γροθιά του ενός χεριού του στην παλάμη του άλλου (σ.σ. κεντρική φωτό). «Αυτή η χειρονομία είναι ένα μικρό δώρο για τα παιδιά που είναι άρρωστα και εκείνα που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση. Ολα προήλθαν από τα δικά μου και μου προέκυψε η επιθυμία να κάνω κάτι που θα συνδεόταν με όλα τα παιδιά», είπε σχετικά.

Ως συνέχεια του παραπάνω και συνάμα το καμάρι του, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η έκφραση, είναι το ποδοσφαιρικό σχολείο που ίδρυσε πριν από μερικά χρόνια στη Σούζνα που μεγάλωσε, με σκοπό να «σπρώξει» τα παιδιά στον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο. Ηταν κάτι που σκέφτονταν να πράξει από την πρώτη στιγμή που έγινε επαγγελματίας και όπως ο ίδιος είπε σε ανύποπτη στιγμή, προχώρησε σε αυτή την κίνηση γιατί «θέλω να δώσω στα παιδιά όσα δεν είχα εγώ».

Υπεύθυνος του όλου εγχειρήματος είναι ο πατέρας του που διατηρεί και την προπονητική εποπτεία, ενώ εκεί εργάζεται και ο αδερφός του. Αρκετοί από τους πιτσιρικάδες βρίσκονται στην προεφηβική ηλικία, μένουν στις εγκαταστάσεις του, ενώ εκτός από το «καθαρά» αγωνιστικό σκέλος του εγχειρήματος υπάρχει και το εκπαιδευτικό, αφού τα παιδιά φοιτούν κανονικά σε σχολείο. Πρόκειται για ένα όνειρο ζωής που πραγματοποίησε με δικούς του οικονομικούς πόρους.

Λόγω της δράσης του άλλωστε έχει στο παρελθόν βραβευτεί από τοπικές αρχές, όπως π.χ. από την κυβέρνηση της Ινγκουσετίας, της περιοχής που υπάγεται στη Ρωσία και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Οπως χαρακτηριστικά γράφθηκε στο σχετικό δίπλωμα που του δόθηκε, τον τιμούν για «τη συνεισφορά του στο ποδόσφαιρο αλλά και στο να προσελκύει τους νέους της περιοχής σε έναν υγιή τρόπο ζωής».

Ακόμη ένα στοιχείο που αποτυπώνει το πώς λειτουργεί είναι το εξής: Οταν έβγαλε τα πρώτα του «καλά» λεφτά στο ποδόσφαιρο έχτισε στην ευρύτερη της περιοχή της Ορντζονικιντζέβκσα ένα μεγάλο σπίτι για τους γονείς του αλλά και τον αδερφό του και την οικογένειά του. Είναι το μέρος που μεγάλωσε, οι «ρίζες» του παρότι δεν γεννήθηκε εκεί και το επισκέπτεται όσο πιο συχνά μπορεί.

Παππούς του Οζντόεφ, για την ακρίβεια θείος του πατέρα του, ήταν ο Μουράντ Οζντόεφ που πολέμησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και διακρίθηκε στην προσπάθεια εξάλειψης του Ναζισμού.

Πιλότος αεροσκαφών, κατατάχθηκε ως εθελοντής και προχώρησε σε οκτώ καταρρίψεις, όμως στις 25 Ιανουαρίου του 1945 το μαχητικό του χτυπήθηκε από πύραυλο εδάφους και δηλώθηκε νεκρός. Ωστόσο αν και βαριά τραυματισμένος κατάφερε να επιζήσει και κρατήθηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς, αρχικά σε στρατόπεδο της Πολωνίας και ύστερα της Τσεχίας.

Προσπάθησε να αποδράσει δις αλλά σε αμφότερες των περιπτώσεων δεν τα κατάφερε και βασανίστηκε, μέχρι που τον Μάιο του ίδιου έτους απελευθερώθηκε από δυνάμεις των Συμμάχων και μόλις τότε η οικογένειά του έμαθε πως είναι ζωντανός. Φανταστείτε, όσο φυσικά μπορείτε, τα συναισθήματα των συγγενών και φίλων του μόλις συνέβη αυτό.

Αρχικά εγκαταστάθηκε στο Καζακστάν, όμως το 1957 επέστρεψε στη γενέτειρά του Ναζράν όπου και έζησε μέχρι τον θάνατό του, στις 25 Φεβρουαρίου του 1999. Περίπου τέσσερα χρόνια πριν, τον Μάιο του 1995, ο Μπόρις Γέλτσιν, τότε πρόεδρος της χώρας, του απένειμε τον τίλο του «Ηρωα της Ρωσίας», ενώ παλαιότερα του δόθηκαν δεκάδες άλλα μετάλια και τιμητικές διακρίσεις.

Το όνομά του συγκαταλέγεται στους «θρύλους» της πολεμικής αεροπορίας και ο νέος παίκτης του ΠΑΟΚ δεν κρύβει πως τον θαυμάζει απεριόριστα.

Ο ΠΑΟΚ θα γίνει η 6η ομάδα του Ρώσου χαφ σε συλλογικό επίπεδο και πλέον μετρά αντίστροφα για το ντεμπούτο του με το club. Δείχνει «8άρι» κλάσης και ένας παίκτης ιδιαίτερα έμπειρος και «εγκεφαλικός», που βρίσκεται και στην «εξίσωση» και του αντιπροσωπευτικού του συγκροτήματος. Με την Εθνική του έπαιξε για πρώτη φορά το 2014 υπό τις οδηγίες του Φάμπιο Καπέλο, ενώ η τελευταία του εμφάνιση ήταν το 2021.

Ως κορυφαίες σεζόν της καριέρας του είναι μάλλον το 2019 και το 2020, όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα με τη Ζενίτ και παράλληλα όχι μόνο συμπεριλήφθηκε στην best 11 της αγωνιστικής περιόδου, αλλά την μεν πρώτη χρονιά αναδείχθηκε Νο2 καλύτερος παίκτης της λίγκα και την επομένη Νο3.

Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης:116 αγώνες, 8 γκολ, 13 ασίστ.
Ρούμπιν Καζάν:104 αγώνες, 9 γκολ, 9 ασίστ.
Λοκομοτίβ Μόσχας: 68 αγώνες, 3 γκολ, 5 ασίστ.
Φατίχ Καραγκιουμριούκ: 34 αγώνες, 5 γκολ, 6 ασίστ.
Τέρεκ Γκρόζνι: 6 αγώνες.
Εθνική Ρωσίας: 35 αγώνες, 4 γκολ, 2 ασίστ.
Πρωταθλήματα Ρωσίας: 4 (2019, 2020, 2021, 2022)
Κύπελλα Ρωσίας: 1 (2020)
Σούπερ Καπ Ρωσίας: 2 (2021, 2022)
Συμμετοχή στην καλύτερη ομάδα του ρωσικού πρωταθλήματος: 2 (2019, 2020).