Η Πηνελόπη Παυλοπούλου εξηγεί στο Gazzetta πως είναι να παίζεις μπάσκετ στο Μεξικό
Μία πινελιά κόκκινο. Και άλλη μία, γενναία, με πράσινο. Και στο τέλος, αυτά τα δύο χρώματα τα αγκαλιάζει το λευκό.
Η Πηνελόπη Παυλοπούλου βρέθηκε με μία βαλίτσα στο χέρι. Και ένα πελώριο χαμόγελο. Όπως αυτό που σχηματίζει συχνά στο πρόσωπό της..
Όχι μόνο όταν παίζει μπάσκετ. Τα χρώματα του προλόγου, συνθέτουν τη σημαία του Μεξικό. Το «σπίτι» της Ελληνίδας γκαρντ για μερικές εβδομάδες. Μία απροσδόκητη περιπέτεια. Με μία μπάλα στο χέρι. Όπως της αρέσει.
Αλήθεια, πώς είναι να παίζεις μπάσκετ και να ζεις στο Μεξικό; Στην πόλη του Κερέταρο, όπου είχε την έδρα της η Λιμπερταδόρας. Το μπασκετικό καμάρι της πόλης.
Η εμπειρία μοιάζει μοναδική. Μπάσκετ το καλοκαίρι, το οποίο δεν εμπλέκει την Εθνική Γυναικών. Σε μία πόλη που έχει υψόμετρο 1.700 μέτρων.
Και μία ατμόσφαιρα στο γήπεδο που θυμίζει κάτι από... ΝΒΑ. Η Πηνελόπη Παυλοπούλου ξετυλίγει στο Gazzetta το ημερολόγιο μιας... γκρίνγκας που ομιλεί την ελληνική γλώσσα.
Από την πρώτη χρωματιστή εικόνα, μέχρι το πρώτο λαχάνιασμα υπό την αλλαγή υψομέτρου, την πρώτη σκέψη στο άκουσμα της μετακίνησης στο Μεξικό και την Πηνελόπη... Πίου, Πίου, Πίου!
«Είχα στο μυαλό μου ότι θα πάω διακοπές»
Τι σκέφτηκες όταν άκουσες για πρώτη φορά την προοπτική μιας μετακίνησης στο Μεξικό;
«Όταν το πρωτοάκουσα, δεν ήμουν καθόλου έτοιμη γι' αυτήν την πρόταση. Κανόνιζα τις διακοπές μου, μόλις είχαμε γυρίσει από την Εθνική και το EuroBasket και ήμουν ακόμη στο αεροδρόμιο. Είχα ακόμα την πικρία και την απογοήτευση από την ήττα μας απέναντι στην Τσεχία. Είχα όρεξη να παίξω ακόμα μπάσκετ, ένιωθα πως δεν είχα ολοκληρώσει την προσπάθεια που θα μπορούσα να δώσω. Στην αρχή φοβήθηκα. Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα συναισθήματα. Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή δεν το πίστεψα, όταν επικοινώνησα με τον ατζέντη μου. Ήταν κάτι πολύ μακρινό και δεν το περίμενα καθόλου».
Θα ήταν διαφορετικό αν σου έλεγαν ότι η πρόταση είναι για παράδειγμα από τη Σουηδία;
«Ναι, θα ήταν».
Πάντως, το εξωτερικό δεν σου είναι άγνωστο. Το Μεξικό γιατί σου φάνηκε απόμακρο;
«Μου φάνηκε απόμακρο, είναι ένα υπερατλαντικό ταξίδι, απ' όσο γνωρίζω δεν έχει πάει άλλη Ελληνίδα να παίξει μπάσκετ εκεί, ήταν καινούργιο το πρωτάθλημα. Και καλοκαιρινό. Όπως και να το δούμε είναι λίγο ασυνήθιστο. Μόνο το WNBA παίζει το καλοκαίρι.
Δεν είναι ότι ξεκινάει η σεζόν τον Σεπτέμβριο και πρέπει να πας εκεί και να μείνεις για το υπόλοιπο της σεζόν. Είμαστε περισσότερο μαθημένες έτσι. Είχα στο μυαλό μου ότι θα πάω διακοπές!».
Η πρώτη σου εικόνα και η πρώτη σκέψη μόλις πάτησε το πόδι σου στην πόλη του Μεξικό;
«Έφτασα στο αεροδρόμιο του Μέξικο Σίτι. Και από εκεί με πούλμαν πήγα στο Κερέταρο. Μόλις έφτασα, σκέφτηκα "Ήρθαμε"! Αυτό σκέφτηκα στην αρχή. Πώς έφτασα στον προορισμό μου, όλα καλά, μία χαρά, έχε τα μάτια σου ανοικτά.
Μία από τις πρώτες εικόνες ήταν τα πολλά χρώματα. Και στο αεροδρόμιο και στην πόλη. Ήταν κάτι που μου άρεσε. Είχε έντονη την στερεοτυπική εικόνα που έχουμε για το Μεξικό».
Από το γήπεδο οι πρώτες εντυπώσεις;
«Οι εγκαταστάσεις εκπληκτικές, ένιωσα από τη διοίκηση ότι στηρίζουν αυτό το εγχείρημα, ότι θέλουν να πετύχουμε. Οπότε ό,τι χρειαζόμασταν ήταν εκεί».
«Μία από τις πρώτες εικόνες ήταν τα πολλά χρώματα»
«Αισθάνθηκα την απώλεια οξυγόνου»
Τι περίμενες και τι συνάντησες τελικά;
«Δεν περίμενα, πολλά, είναι η αλήθεια, γιατί έγινε αρκετά βιαστικά. Δεν περίμενα ότι το πρωτάθλημα θα είναι τόσο δυνατό. Να παίζουν τόσο σκληρά, δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να νιώσω την υψομετρική διαφορά. Ήμασταν στα 1.700 μέτρα και στον πρώτο αγώνα το κατάλαβα παντού στο κορμί μου, αισθάνθηκα την απώλεια οξυγόνου. Η αλήθεια είναι πως είχα ταραχθεί, σχεδόν πανικοβλήθηκα, σκέφτηκα πως θα τα βγάλω πέρα».
Τελικά, το συνήθισες;
«Συνηθίζεις, θέλεις, δεν θέλεις. Ήδη από το δεύτερο αγώνα είχα συνηθίσει. Έπαιξα αγώνα απευθείας. Μόλις έφτασαν έκανα προπόνηση και την επόμενη ημέρα φύγαμε και είχαμε απευθείας αγώνα. Ήταν σερί αγώνες, Σάββατο και Κυριακή αγώνες και από Δευτέρα ήμουν ήδη καλύτερα, όσον αφορά στο θέμα του υψομέτρου».
Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στους αγώνες;
«Ο κόσμος ήταν πάρα πολύ ζεστός, είχαν αγνή αγάπη για το άθλημα, για τις παίκτριες. Δεν ξέρω αν ακολουθούσαν τόσο πολύ το μπάσκετ, αλλά ήθελαν να είναι εκεί. Μία φανταστική ατμόσφαιρα. Πώς είναι οι αγώνες του ΝΒΑ, που έχει DJ, φώτα, φωτογράφους, κάμερες παντού, συνεντεύξεις, αυτόγραφα, ποπ κορν.
Ήταν όχι σαν να πηγαίνουν να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, αλλά ένα σόου. Και αυτό που ένιωσα από τους Μεξικάνους, μας αγκάλιασαν με όμορφο τρόπο. Ήταν ευχάριστοι, πρόσχαροι, μετά τους αγώνες ήθελαν να βγούμε φωτογραφίες, να πάρουν αυτόγραφα. Μας κοιτούσαν λες και ήμασταν αστέρες. Του ΝΒΑ ή του WNBA δεν ξέρω να απαντήσω, αλλά τους έβλεπα, έτρεμαν τα χέρια τους, οι φωνές τους, μιλούσαν όλοι ισπανικά».
Η πόλη πώς ήταν; Είχε την ευκαιρία να κάνεις και την τουρίστρια;
«Ναι, την είδα και ως τουρίστρια. Όταν δεν είχα προπόνηση ή αγώνα ή ταξίδι, έκανα κάτι για να γνωρίσω την πόλη. Ήθελα να γνωρίσω την κουλτούρα, να δοκιμάσω νέες γεύσεις.
Τελικά τι σου έκανε εντύπωση; Ρωτάω, γιατί στο μυαλό μας όταν ακούμε Μεξικό έρχεται το στερεότυπο των σειρών...
Η πόλη δεν είχε σχέση με τις σειρές. Το Καρέταρο είναι από τις πόλεις με τη μεγαλύτερη ασφάλεια. Ήταν πολύ όμορφη. Το Μεξικό είναι μία πάρα πολύ όμορφη χώρα, δεν έχει μόνο τα ξερά τοπία που βλέπουμε σε ταινίες. Είναι ένας καλοκαιρινός προορισμός. Υπήρχαν άνθρωποι απ' όλον τον κόσμο που είχε έρθει για διακοπές».
Είδα στο Instagram της ομάδας μερικά σχόλια για το «Πηνελόπη... Πίου... Πίου». Τι είναι αυτό;
«Μία συμπαίκτρια μου είδε το όνομά μου γραμμένο. Και επιχείρησε να το διαβάσει. "Έχουμε μία νέα συμπαίκτρια, την Πηνελόπη... Πίου, πίου, πίου". Έμεινε από τη συγκεκριμένη συμπαίκτριά μου. Ήταν η δυσκολία της να προφέρει το επώνυμό μου».
«Πηνελόπη... Πίου... Πίου»
«Ζούσα γεμάτα»
Οπότε αν έπρεπε να κρατήσεις μία ανάμνηση, ποια θα ήταν αυτή;
«Ελπίζω να μην κρατήσω μόνο μία. Θέλω να κρατήσω πολλές, γιατί πέρασα πολύ όμορφα, ήταν μία εξαιρετική εμπειρία, την οποία απόλαυσα. Αν πρέπει όμως να διαλέξω κάτι, είναι το συναίσθημα που είχα που έπαιζα μπάσκετ, το ευχαριστήθηκα, πέρασα καλά, ήταν το κλίμα εξαιρετικό και ζούσα γεμάτα. Ήταν σαν να έκανα διακοπές και να έπαιζα μπάσκετ την ίδια στιγμή».
Αν προέκυπτε, θα το έκανες ξανά;
«Ναι, θα το έκανα ξανά. Ήταν κουραστικό, σίγουρα. Αλλά ήταν διαφορετικά. Μου αρέσει το καλοκαίρι, έχει διαφορετική διάθεση, το ευχαριστιέσαι περισσότερο, έτσι επέλεξα να το βλέπω».
Αυτό ήταν το πρώτο καλοκαίρι που είχες υποχρεώσεις σε σύλλογο;
«Ναι! Κάθε καλοκαίρι είχα (περισσότερο) ατομικές προπονήσεις και (λιγότερο) διακοπές. Υπάρχει και η Εθνική ομάδα, αλλά δεν την είδα ποτέ ως δουλειά ή υποχρέωση. Ήταν το δεδομένο, αν κληθώ θα πρέπει να υπηρετήσω».
@Photo credits: Ευαγγελία Λώλου
