Μιχάλης Βαλκάνης στο Gazzetta: «Στην Ελλάδα δεν εμπιστεύονται ούτε τους νέους παίκτες, ούτε τους νέους προπονητές»

- Αρχικά πείτε μου για τα παιδικά σας χρόνια. Γεννηθήκατε στην Αυστραλία, τι σχέση είχατε με την Ελλάδα, ερχόσασταν για διακοπές;

«Από μικρός ερχόμουν για διακοπές στην Ελλάδα. Όποτε δινόταν η ευκαιρία ερχόμασταν στην Ελλάδα, ήθελαν οι γονείς μου να έχουμε επαφή με τη πατρίδα, η καταγωγή μου είναι από τα Γιαννιτσά. Η Αυστραλία έχει περίπου 500.000 Έλληνες και η Μελβούρνη που μεγάλωσα τους περισσότερους. Οι γονείς μου ήθελαν να κρατάμε γενικά τις παραδόσεις».

- Με τους γονείς σας τι θυμάστε;

«Οι γονείς μου σαν μετανάστες δούλευαν σκληρά για να έχουμε εμείς σαν παιδιά τα πάντα. Και από μικρός πήρα αυτά τα ερεθίσματα. Θυμάμαι τους γονείς πάντα να μας λένε να δουλεύουμε σκληρά σε ό,τι και αν κάνουμε, να κυνηγάμε τα όνειρα μας και να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας».

- Το ποδόσφαιρο πώς μπήκε στη ζωή σας; Από που ξεκινήσατε και τι ηλικία;

«Δεν θυμάμαι να κάνω κάτι άλλο από το να παίζω ποδόσφαιρο. Είτε ήταν σπίτι, σχολείο, δρόμος... Ξεκίνησα από 6 χρονών στην Ελλάς Μελβούρνης, μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Αυστραλίας. Η Ελλάς Μελβούρνης εκπροσωπούσε την ελληνική κοινότητα και ήταν κάτι παραπάνω από ομάδα για εμάς. Από μικρός ήταν το όνειρο μου να γίνω παίκτης της Ελλάς όπως ήταν το όνειρο του κάθε Έλληνα που έπαιζε στην Αυστραλία. Στα 17 έκανα τη πρώτη συμμετοχή στην Ελλάς και έμεινα εκεί μέχρι τα 21 όπου πήγα στον Ηρακλή».

- Πείτε μου για την κοινή σας παρουσία με τον Πούσκας...

«Ο Πουσκας ήταν αυτός που με πήρε από τους Νέους και με ανέβασε στη πρώτη ομάδα. Ήταν η πρώτη φορά που πήρα ερεθίσματα από προπονητή που μιλούσε για επιθετικό ποδόσφαιρο. Θυμάμαι σε ένα ματς κερδίζαμε 2-1 και προς το τέλος του ημιχρόνου έγινε 2-2, στην έδρα μας. Στο ημίχρονο ένας έμπειρος παίκτης μας, φώναζε για το πώς δεχτήκαμε τα δυο γκολ. Μπήκε μέσα στα αποδυτήρια και λέει στα ελληνικά και αγγλικά «παιδιά ήρεμα ποιο είναι το πρόβλημα;» και λέει ο αμυντικός: «φάγαμε δυο χαζά γκολ». Και λέει ο Πούσκας «easyyy, ήρεμα, αυτό είναι το ποδόσφαιρο έβαλαν ένα, βάλαμε δύο, έβαλαν δεύτερο, τώρα πρέπει να βάλουμε τρίτο. Στο ποδόσφαιρο πρέπει να βάλεις άλλο ένα. Το ποδόσφαιρο είναι θέαμα. Συνεχίζουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε, να βάλουμε το τρίτο». Το 1991 πήραμε πρωτάθλημα παίζοντας επιθετικό ποδόσφαιρο. Ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που μου έδωσαν αυτοπεποίθηση και να βλέπω το ποδόσφαιρο διαφορετικά».

- Είχατε υπάρξει και με τον Άγγελο Ποστέκογλου...

«Ο Άγγελος ήταν αρχηγός στην ομάδα τότε, όταν έπαθε τον σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο. Με τον Aγγελο ήμασταν συμπαίκτες περίπου δύο χρόνια. Ήταν ένα σύγχρονος αριστερός μπακ για την εποχή του, αλλά λόγω του τραυματισμού που είχε δεν μπόρεσε να έχει την καριέρα που θα άξιζε να έχει. Μπήκε νωρίς στη προπονητική και μόλις ξεκίνησε στην Ελλάς εγώ πήγα στον Ηρακλή. Χαίρομαι πολύ για την εξέλιξή του. Μεγαλώσαμε και οι δυο μέσα στο περιβάλλον της Ελλάς το οποίο πολλές φορές ήταν πολύ πιεστικό. Η κοινότητα μέσα από τις επιτυχίες έπαιρνε χαρά και δύναμη για να συνεχίσει την δουλειά της. Ήταν ένα σύμβολο περηφάνιας για τον κάθε Έλληνα της Μελβούρνης και από μικρή ηλικία σου έμπαινε το μικρόβιο του να είσαι νικητής».

- Πότε καταλάβατε ότι μπορείτε να γίνετε επαγγελματίας και πόσο δύσκολο ήταν να συμβεί στην Αυστραλία τότε;

«Ήμουν 13 ετών περίπου νομίζω, το 1987 όταν πήγα να δω τον ΠΑΟΚ με τη μικτή ομάδα της Μελβούρνης στο Ολυμπιακό στάδιο. Μου έδωσε ο πατέρας μου λεφτά να πάω στο κυλικείο να πάρω κάτι και εκείνη την ώρα έφτασε το πούλμαν του ΠΑΟΚ και έβλεπα τους παίκτες ομοιόμορφα ντυμένους να κατεβαίνουν από το λεωφορείο. Αν θυμάμαι καλά ήταν Μαλιούφας, Λαγωνίδης, Σκαρτάδος... Και λέω θέλω να γίνω και εγώ επαγγελματίας και να ταξιδεύω για να παίζω ποδόσφαιρο. Είπα 'αυτή θα είναι η δουλειά μου' και από εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου ήταν στην Ελλάδα και το πώς θα γίνω επαγγελματίας. Το ντεμπούτο μου με τον Ηρακλή ήταν απέναντι στον ΠΑΟΚ μέσα στη Τούμπα και είχα συμπαίκτες τον Λαγωνίδη και τον Στέφανο Μπορμπόκη που τότε είχαν ταξιδέψει με τον ΠΑΟΚ στην Αυστραλία».

- Η περίπτωση του Ηρακλή πώς προέκυψε; Ποιο είναι το μεταγραφικό story και αν ήταν εύκολη απόφαση να έρθετε στην Ελλάδα...

«Αρχικά με είχαν δει άνθρωποι του Ηρακλή και ο Λίμπρεχτς είχε πει να πάω αλλά τελευταία στιγμή δεν έγινε η μεταγραφή. Πήγα την επόμενη χρονιά με τον Βασίλη Αντωνιάδη. Ήταν πολύ εύκολη απόφαση, πάντα ήθελα να πάω στην Ελλάδα. Είχα ευκαιρία να πάω Βέλγιο ή Ιαπωνία αλλά εκείνη την χρονική στιγμή ήθελα πολύ να πάω στην Ελλάδα».

- Είχατε τον Παναγούλια ως κόουτς. Πείτε για την κοινή σας παρουσία. Πώς ήταν ως άνθρωπος και προπονητής;

«Ήταν μεγάλη προσωπικότητα, του είχα μεγάλο σεβασμό. Ο Παναγούλιας ήθελε έμπειρους. Εμένα προσωπικά μετά από λίγο καιρό με έστειλε δανεικό στη Λάρισα».

- Πείτε μου για εκείνη την ομάδα του Ηρακλή που είχε παίκτες όπως ο Ανατολάκης, ο Στολτίδης. Τι θυμάστε;

«Ανατολακης, Στολτίδης, Ξενίδης, Σακελλαρίδης, Γιώργος Κωστής, Γιοβάνοβιτς, Στέφανος Μπορμποκης, Λαγωνίδης... Είχε ενισχυθεί εκείνη η ομάδα που πήγε στο UEFA Cup. Νομίζω πως τότε έπρεπε να δοθεί πίστωση χρόνου στον Βασίλη Αντωνιάδη γιατί είχε δώσει την ευκαιρία σε πολλά νέα παιδιά τα οποία στη συνέχεια έκαναν καριέρα. Νομίζω ότι δεν καταφέραμε να περάσουμε στην επόμενη φάση του Κυπέλλου UEFA και αυτό έφερε μεγάλη πίεση στο κλάμπ γενικά, και έτσι ήρθε και η αλλαγή προπονητή».

- Είχατε και τον Γιοβάνοβιτς ως συμπαίκτη. Είναι ο άνθρωπος που βλέπουμε σήμερα; Έδειχνε ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε προπονητή τέτοιου επιπέδου;

«Ο Ιβάν ήταν leader, τρομερός παίκτης και εκπληκτικός χαρακτήρας. Είμαι τυχερός γιατί ήμασταν και δωμάτιο πολλές φορές. Είχε μεγάλη κατανόηση του παιχνιδιού σαν παίκτης. Διάβαζε καλά το παιχνίδι. Δούλευε σκληρά, είχε πειθαρχία και ό,τι έκανε το έκανε με ποιότητα. Είναι στοιχεία που μπορείς να τα περάσεις και σαν προπονητής και ο Ιβάν το έχει αποδείξει με το έργο του ως προπονητής, δεν αρκεί να έχεις μόνο το ταλέντο».

- Παίξατε σε ΑΕΛ, Παναιτωλικό και Άγιο Νικόλαο μετά. Με ποια ομάδα δεθήκατε περισσότερο και τι θυμάστε πιο έντονα από την παρουσία σας στην Ελλάδα; Κάποιο γεγονός ή ιστορία;

«Με την ΑΕΛ δέθηκα πολύ. Με την ομάδα, τον κόσμο, την πόλη. Ήμουν τέσσερα χρόνια αρχηγός και στη Λάρισα θυμάμαι τον κόσμο, ποσό παθιασμένος ήταν με την ομάδα, το νιώθω ακόμη και τώρα όποτε πάω. Δεν μπορεί να μην είναι στη Α' Εθνική η ΑΕΛ και να μην παίζει στην Ευρώπη. Είναι μια ποδοσφαιρική πόλη με πολύ πάθος. Η ΑΕΛ χρειάζεται ανθρώπους με καθαρό ποδοσφαιρικό όραμα, υπομονή και σταθερότητα. Τα υπόλοιπα τα έχει».

- Το 2002 επιστρέψατε στην Αυστραλία και μείνατε εκεί μέχρι το τέλος της καριέρας σας. Γιατί συνέβη αυτό;

«Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου θα έλεγα. Ήμουν κοντά στα 30. Είχα μια καλή πρόταση από την Αδελαϊδα όπου έμεινα για 14 χρόνια σε πολλά πόστα. Παίκτης, αρχηγός, προπονητής. Πήγαμε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ Ασίας και μέσα από την Αδελαϊδα έπαιξα στην Εθνική Αυστραλίας. Δέθηκα με την ομάδα και εξελίχθηκα μέσα από αυτή σαν προπονητής. Η Αδελαϊδα με στήριξε όταν έπαθα χιαστό, μου έκαναν ένα χρόνο ακόμα συμβόλαιο και μετέπειτα πήγα στην ακαδημία και ξεκίνησα την προπονητική μου καριέρα».

- Στην Αυστραλία κατακτήσατε και το πρωτάθλημα το 2006. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Τι θυμάστε από τότε;

«Απίστευτη εμπειρία, μια όμορφη πορεία που θα θυμάμαι για πάντα. Τελειώσαμε με 13 πόντους μπροστά. Δυνατή ομάδα, δεμένοι όλοι, απίστευτη ομοιογένεια, όλοι οι παίκτες από την Αδελαϊδα, μόνο εγώ από τη Μελβούρνη και άλλους τρεις ξένους. Ήμασταν μια πολύ aggresive ομάδα που δεν ήθελε κανείς να αντιμετωπίσει».

- Πάμε στην προπονητική σας καριέρα. Πότε το σκεφτήκατε πρώτη φορά και γιατί;

«Ήταν η φυσική εξέλιξη, ακόμη και σαν παίκτης πίστευα πως η προπονητική θα είναι η συνέχεια μου στο ποδόσφαιρο, γιατί πραγματικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός γηπέδου. Ήμουν στην Ελλάδα θυμάμαι και άρχισα να το σκέφτομαι σιγά-σιγά και να ψάχνομαι με προπονήσεις, να αξιολογώ τις προπονήσεις στις ομάδες που ήμουν. Στο τέλος της καριέρας μου άρχισα να το δουλεύω στο μυαλό μου περισσότερο και ξεκίνησα απ' το επίπεδο των ακαδημιών γιατί πιστεύω πως η εκπαίδευση και το πώς να μάθεις είναι κάτι που το περιβάλλον της Ακαδημίας σε βοηθάει να το αποκτήσεις. Πάντα πίστευα στην ομοιογένεια και στο πώς να δημιουργήσεις κάτι πάνω σε αυτό. Να περάσεις μια ποδοσφαιρική ταυτότητα, μια ποδοσφαιρική κουλτούρα...»

- Πώς ήταν η αρχή σας; Τι δυσκολίες συναντήσατε;

«Ξεκίνησα με την ακαδημία και προπονητής της Κ20 στην Αδελαϊδα. Δεν θα έλεγα πως βρήκα δυσκολίες αλλά δούλεψα σκληρά και έκανα πολλές προπονητικές μονάδες για να βελτιώνομαι κάθε μέρα και να μαθαίνω. Το να είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και προπονητής δεν έχει καμία σχέση. Θα πρέπει να προπονήσεις αρκετές ώρες στο γήπεδο. Ένας Ολλανδός προπονητής, ο Ρίνι Κούλεν που ήταν στη Αδελαϊδα τότε, με ανέβασε στην πρώτη ομάδα. Το πρωί 8-4 ήμουν στη πρώτη ομάδα μετά πήγαινα να πάρω τα παιδιά από το σχολείο και μετά μέχρι το βράδυ με την ακαδημία και την Κ20. Αυτό το έκανα για περίπου 4 χρόνια. Αυτή η εμπειρία μου έδωσε πολλά έχοντας συνεργασία με διάφορους επαγγελματίες από Ολλανδία και Ισπανία. Ήμουν πραγματικά τυχερός».

- Μετά από κάποιες εμπειρίες στην Αυστραλία, πήγατε ως βοηθός του Φαν'τ Σχιπ στην Τσβόλε. Πώς σας προσέγγισε ο Φαν'τ Σχιπ τότε;

«Όχι, με τον Τζον αρχικά δουλέψαμε μαζί στο City Group, στο project της Melbourne City. Όταν έφυγε ο Τζον παρέμεινα πρώτος μέχρι το τέλος της σεζόν. Όταν ήρθε ο νέος προπονητής πήγα με τον Τζον στην Ολλανδία στην Τσβολε».

- Ποια είναι η διαδικασία στο City Group; Βλέπουμε πως η οικογένεια της Μάντσεστερ Σιτι όλο και μεγαλώνει. Προπονητικά πως συνδέεται όλο αυτό;

«Όσον αφορά το προπονητικό σκέλος και την συνεργασία των ομάδων υπάρχει το City way, ένας συγκεκριμένος τρόπος λειτουργίας που αξιολογείται συνεχώς και όλες οι ομάδες που ανήκουν σε αυτό το δίκτυο ακολουθούν αυτή τη μεθοδολογία. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα departments».

- Πώς ήταν στις πρώτες μέρες στο πλάι του Φαν'τ Σχιπ; Τι σας έκανε περισσότερο εντύπωση;

«Με τον Τζον δεθήκαμε κατευθείαν, έχουμε τις ίδιες αρχές και σαν άνθρωποι και ποδοσφαιρικά λόγω Κρόιφ. Ο Τζον ήταν από τα αγαπημένα παιδιά του Κρόιφ, και προπονητικά εγώ πάντα πίστευα στις αρχές του Κρόιφ».

- Θεωρείτε ότι το ολλανδικό ποδόσφαιρο ταιριάζει στους Έλληνες ποδοσφαιριστές και γιατί;

«Ο Έλληνας από τη φύση του είναι δημιουργικός. Στην Ελλάδα ποδοσφαιρικά το σταματάμε αυτό από μικρή ηλικία. Στην Ολλανδία πιστεύω πως το αίσθημα ελευθερίας, τους το βγάζει αυτό από μέσα τους, χαίρονται περισσότερο το ποδόσφαιρο και αυτός είναι ένας από τους λόγους που τους κάνει πιο παραγωγικούς».

- Και πάμε στο κομμάτι της Εθνικής Ελλάδας. Αρχικά πότε σας προσέγγισαν και πως για να αναλάβετε με τον Φαντ Σχιπ;

«Όταν ο Τζον έφυγε από την Τσβολε εγώ παρέμεινα στο επιτελείο της ομάδας. Ένα βράδυ με κάλεσε και μου λέει έχω ένα πρότζεκτ. Μόλις μου το είπε δεν το σκέφτηκα καν. Η Εθνική Ομάδα πάντα ήταν στο μυαλό μου, να φορέσω το εθνόσημο όπως και με την Ελλάς Μελβούρνης».

- Τι βρήκατε όταν ήρθατε και τι θέσατε αρχικά ως στόχο να αλλάξετε;

«H αλήθεια είναι πως δεν ήταν και η πιο εύκολη κατάσταση. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια ομάδα από το μηδέν και να πάρουμε κάποιες αποφάσεις που εκείνη την εποχή φάνταζαν δύσκολες ως προς την υλοποίηση σε πολλούς τομείς. Λίγο - πολύ κάποια είναι γνωστά κάποια αλλά όχι. Προσπαθήσαμε να φέρουμε κοντά ένα σύνολο παικτών που θα έχει ομοιογένεια και δεύτερον, να φέρουμε μέσα νέους παίκτες οι οποίοι θα μπορούσαν να υπηρετήσουν το αγωνιστικό πλάνο σε βάθος χρόνου, παίκτες που τότε ήταν έκπληξη και αυτή τη στιγμή έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα. Το πιο σημαντικό όμως ήταν να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα κλίμα θετικό γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό όταν θες να φτιάξεις ένα high performance environment. Η ομάδα έπρεπε να ξαναγίνει ομάδα. Έπρεπε να γράψουμε νέα ιστορία. Με την ανάλυση που κάναμε πιστεύαμε ότι μπορούμε να παίξουμε επιθετικό ποδόσφαιρο. Να βάλουμε την σφραγίδα και τους... σπόρους για το μέλλον. Ξέραμε ότι κάποια στιγμή δεν θα είμαστε εκεί, για πολλούς λόγους, αλλά αυτοί οι σπόροι θα βοηθήσουν την ομάδα να φτιάξει ένα νέο σταθερό κορμό, να μεγαλώσει, και να πάει σε μεγάλη διοργάνωση σε βάθος χρόνου».

- Ποιο ήταν το δυσκολότερο ματς και γιατί και όταν δεχθήκατε την κριτική από τον κόσμο, πώς την αντιμετωπίζατε;

«Κριτική στο ποδόσφαιρο πάντα θα υπάρχει. Είτε τα πράγματα πηγαίνουν καλά είτε όχι. Αυτό σε προσωπικό επίπεδο δεν με απασχολεί. Το πιο σημαντικό είναι να έχεις πλάνο και πάνω σ' αυτό να κάνεις την αυτοκριτική και να γίνεσαι καλύτερος την επόμενη μέρα».

- Θεωρείτε δίκαια την απομάκρυνση σας από την Εθνική, περιμένατε ότι θα συμβεί;

«Δεν υπήρξε απομάκρυνση, ήταν καθαρά απόφαση του Τζον, δεν ήθελε να συνεχίσει για τους δικούς του λόγους».

- Στη συνέχεια ήρθε το κεφάλαιο της Εουπέν. Εκεί βρήκατε και τον Κωνσταντέλια. Πείτε μου λίγα λόγια για αυτόν τον ποδοσφαιριστή;

«Ο Γιάννης ήρθε στην Εουπέν σε μια δύσκολη εποχή για την ομάδα όταν περίπου πήγα και εγώ. Η ομάδα ήταν στην ζώνη του υποβιβασμού. Αυτό όμως νομίζω τον ωρίμασε, τον έκανε καλύτερο, του έδωσε άλλα ερεθίσματα που δεν τα είχε σε μια ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ που πρωταγωνιστεί. Τον έβγαλε έξω από την ζώνη ασφαλείας που είχε στην Ελλάδα. Τον πίεσα και εγώ από την μεριά μου αρκετά, και αυτό που μου άρεσε ήταν το πείσμα που ήθελε να παίξει όσο τίποτα και η αυτοπεποίθηση που έδειχνε στις προπονήσεις από τη πρώτη μέρα. Ο Γιάννης είναι ένας ποδοσφαιριστής υψηλού επιπέδου, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Του εύχομαι τα καλύτερα και χάρηκα πολύ που τον είδα από κοντά να αποδίδει με την Μπεϊτάρ».

- Από την άλλη, εκεί σας δόθηκε η ευκαιρία ως πρώτος προπονητής σε ευρωπαϊκή ομάδα. Πείτε μου πώς ήταν για εσάς; Πόσο μεγάλη αλλαγή; Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε;

«Η Εουπέν είναι ομάδα του Aspire Academy με την οποία είχα συμβόλαιο μέχρι πρόσφατα. Η διοίκηση είχε αποφασίσει εκείνη την στιγμή πως θα έπρεπε να πάω ώστε να βοηθήσω την ομάδα να μην υποβιβαστεί, κάτι που το πετύχαμε. Αυτός ήταν ο στόχος. Γενικά μου αρέσουν οι προκλήσεις. Η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά δύσκολο, διότι η ομάδα ήταν πρωτίστως σε κακή ψυχολογική κατάσταση και σε επικίνδυνη βαθμολογική θέση».

- Η Εουπέν παρέμεινε στην κατηγορία αλλά φύγατε. Γιατί έγινε αυτό;

«Μετά το τέλος του πρωταθλήματος επέστρεψα στο Κατάρ και υπήρχε ως πλάνο να αναλάβω κάτι άλλο ως πρότζεκτ. Ηρθε η πρόταση της Χαποέλ Τελ Αβιβ, μια ομάδα με μεγάλο fan base, ομάδα που στο παρελθόν πρωταγωνιστούσε και κέρδιζε τίτλους και με διακρίσεις στην Ευρώπη η οποία ήθελε να κάνει restart. Μίλησα με τους ανθρώπους και λύσαμε το συμβόλαιο για να έρθω στο Τελ Αβιβ».

- Γενικά ποια ειναι η φιλοσοφία σας ως προπονητής;

«Η προπονητική φιλοσοφία μου βασίζεται στην επίθεση και στο να είσαι proactive. Οτιδήποτε θέλεις να πας να πάρεις, να το διεκδικήσεις εσύ. Για μένα η ποδοσφαιρική φιλοσοφία δεν είναι τίποτα χωρίς το life philosophy. Αν δεν ξέρεις τον εαυτό σου πώς θα μπορείς να βοηθήσεις κάποιον πώς θα γίνεις καλύτερος; Πρέπει να συνδυάσεις τη φιλοσοφία ζωής με το ποδόσφαιρο. Πιστεύω και δουλεύω στο περιβάλλον που είμαι σε αυτούς τους τέσσερις πυλώνες. Σκληρή δουλειά, η ομάδα πάνω απ' όλους, θετική συμπεριφορά, απόδοση. Αυτά τα τέσσερα πράγματα, με ό,τι συνεπάγεται στο καθένα, είναι πράγματα αδιαπραγμάτευτα στην καθημερινότητα και προσπαθώ με το σταφ μου να τα διασφαλίσω».

- Για τους νέους ποδοσφαιριστές και το θέμα εμπιστοσύνης που υπάρχει στην Ελλάδα τι έχετε να πείτε;

«Είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, πραγματικά πρέπει να γίνει κάτι με αυτό. Και αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο και στην Εθνική Ομάδα. Δεν είναι μόνο οι ποδοσφαιριστές βέβαια. Υπάρχουν και Έλληνες νεαροί προπονητές που θα μπορούσαν να έχουν την ευκαιρία τους ώστε να εξελιχθούν. Υπάρχει γενικά ένα πρόβλημα στην Ελλάδα στο κομμάτι της εξέλιξης».

- Τώρα στη Χαποέλ ποιοι είναι οι στόχοι σας; Τι έχετε βρει εκεί;

«Η ομάδα τους τελευταίους μήνες έχει αλλάξει διοίκηση, είναι ένα fund από την Αμερική και θέλει σιγά-σιγά να επαναφέρει την παλιά αίγλη της ομάδας. Στόχος είναι σε πρώτη φάση να δημιουργήσουμε ένα high performance environment, μια καθημερινότητα και συνήθειες που θα μας επιτρέψουν να κάνουμε το επόμενο βήμα. Η φετινή σεζόν είναι ένα βήμα μετάβασης σε όλα τα επίπεδα για το κλαμπ. Θέλει υπομονή γιατί είμαστε μια νέα ομάδα και πρόσωπα καινούρια, αλλά και ηλικιακά. Δεν θα είναι εύκολη η σεζόν, το ξέρουμε, αλλά πρέπει να μείνουμε πιστοί στο πλάνο και στη καθημερνή δουλειά. Η Χαποελ θέλει μια ταυτότητα επιθετική που οι οπαδοί θα είναι περήφανοι. Να έρχονται στο γήπεδο και να είναι χαρούμενοι με αυτό που βλέπουν».

- Είδαμε στο Μουντιάλ U20 αλλά και στο EURO U19 που η ομάδα του Ισραήλ τα πήγε περίφημα να έχουν πολλούς παίκτες που είναι στο ρόστερ σας. Ποιο είναι το πλάνο για αυτούς. Είδαμε ο Λέμκιν από την ομάδα σας πρόσφατα υπέγραψε στην Σαχτάρ Ντόνετσκ...

«Ναι, ο Λέμκιν έφυγε πριν λίγες μέρες, από εκεί και πέρα έχουμε αρκετούς νεαρούς ποδοσφαιριστές τους οποίους πιστεύει η ομάδα και θέλει να τους εξελίξει, και είναι ένας από τους λόγους που είμαι εδώ. Να φτιάξουμε μια ομάδα η οποία θα έχει την δίκη της ταυτότητα βασισμένη στα προφίλ αυτών των παιδιών. Αυτό βέβαια προϋποθέτει χρόνο, δεν θα είναι εύκολο».