Παίζοντας μπάλα δίπλα στα φουγάρα
Το λεωφορείο ανεβοκατεβαίνει τους απότομους δρόμους της Χαραυγής Κερατσινίου. Οι λιγοστοί επιβάτες στηρίζονται καλά για να μη χάσουν την ισορροπία τους. Ευθεία δεν υπάρχει ούτε για ζήτημα. Και πώς θα μπορούσε να υπάρχει άλλωστε σε μια περιοχή που έχει χτιστεί ουσιαστικά πάνω σε ένα πέτρινο βράχο;
Οι δρόμοι της γειτονιάς είναι ιδιαίτερα ήσυχοι. Η μόνη φασαρία έρχεται από το γήπεδο της περιοχής που σε λίγη ώρα πρόκειται να φιλοξενήσει τον πρώτο φετινό αγώνα του καμαριού της πόλης: της ΑΕ Χαραυγή Αστέρας.
Η ομάδα είναι μία από τις παραδοσιακές δυνάμεις του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου του Πειραιά. Ιδρύθηκε το 1967, έβγαλε ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας (όπως τον Κώστα Μενδρινό ο οποίος έπαιξε στον Ολυμπιακό και τον Μακαρωνά στον Παναθηναϊκό), ενώ από τη δεκαετία του ‘80, κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ για τα δεδομένα της περιοχής: δεν έχει πέσει ποτέ από την πρώτη κατηγορία.
Ο Κώστας Κεφαλίδης έχει περάσει όλα τα χρόνια της ζωής του στη Χαραυγή και έχει ζήσει την ομάδα από κάθε πόστο. Η ομάδα, όπως και η γειτονιά, σύμφωνα με τον ίδιο, έχει αλλάξει ριζικά μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών.
«Η περιοχή κάποτε λεγόταν Χωριουδάκι. Δεν υπήρχαν οι πολυκατοικίες που βλέπεις πίσω. Ήταν πολύ λίγα και συγκεκριμένα τα σπίτια. Στους δρόμους κυκλοφορούσαν κότες, κατσίκες. Εμείς μέναμε εκατό μέτρα μακριά και η μάνα μας μάς έβλεπε κανονικά από το σπίτι» εξηγεί.
Η μεγάλη αστικοποίηση ξεκίνησε από τη δεκαετία του ‘60. Όταν έφτασαν στην περιοχή πρόσφυγες από τον Πόντο αλλά και εσωτερικοί μετανάστες που έπιασαν δουλειά στις μεγάλες βιομηχανίες: στο τσιμεντάδικο, στα λιπάσματα.
Μόνο οι δύο συγκεκριμένες επιχειρήσεις έφτασαν να απασχολούν έως και 6 χιλιάδες εργάτες. Καμιά εργασία, όμως, καμιά οικονομική ευημερία, δεν μπορούσε να σκορπίσει τον μαύρο καπνό που σκέπαζε καθημερινά την πόλη και βάρυνε την ατμόσφαιρα.
Ο Κώστας Κεφαλίδης θυμάται εκείνες τις ημέρες και χαίρεται που αποτελούν πια παρελθόν. «Ήταν πολύ ρυπογόνα τα εργοστάσια. Αλλά πού να πήγαινες; Εδώ ήταν όλα. Το σπίτι μας, η γειτονιά μας. Η οικογένειά μας». Όταν πια η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, οι κάτοικοι αντέδρασαν, αγωνίστηκαν και τελικά κατάφεραν να διώξουν τα εργοστάσια.
Το μόνο που έχει μείνει σήμερα για να θυμίζει εκείνη την εποχή, είναι τα φουγάρα και τα τεράστια εργοστάσια που μοιάζουν με ερείπια, έτοιμα να πέσουν. Η θέα της βιομηχανικής ζώνης - «φαντάσματος» είναι ευδιάκριτη από τις εξέδρες του γηπέδου της Χαραυγής. Ενός γηπέδου, η ιστορία του οποίου είναι άμεσα συνδεδεμένη με εκείνη της περιοχής.
«Πριν γίνει, η έδρα μας ήταν στη Δραπετσώνα. Από τη δεκαετία του ‘80, όμως, και έπειτα παίζουμε εδώ. Ο χώρος πριν ήταν ένα μεγάλο μπάζωμα, μια αλάνα που άνηκε στην ΑΓΕΤ Ηρακλής. Ήταν όλα μπάζα. Εδώ κλωτσάγαμε, κάναμε πρόχειρες προπονήσεις, παίζαμε μπάλα» θυμάται ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ομάδας.
Η διοίκηση της ομάδας, ωστόσο, διεκδίκησε τον χώρο και κατάφερε να χτίσει το γήπεδο, το οποίο αρχικά άνηκε στην τσιμεντοβιομηχανία. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η διαχείρισή του έχει περιέλθει στον Δήμο Κερατσινίου - Δραπετσώνας.
Το 2021, μάλιστα, ο δήμαρχος, Χρήστος Βρετάκκος, ανακοίνωσε την μετονομασία του γηπέδου σε «Νίκος Γόδας». Ο Νίκος Γόδας υπήρξε αγωνιστικής της Εθνικής Αντίστασης, πολεμώντας ως λοχαγός του ΕΛΑΣ τους Γερμανούς και τους Έλληνες δοσίλογους στην ιστορική Μάχη της Κοκκινιάς το 1944.
Πριν, όμως, πιάσει τα όπλα αγάπησε το ποδόσφαιρο και κυρίως τον Ολυμπιακό. Ο ίδιος, μάλιστα, σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, ζήτησε να εκτελεστεί στις φυλακές της Κέρκυρας, το 1948, φορώντας τη φανέλα του κόκκινη φανέλα του Ολυμπιακού.
Τα ίδια χρώματα πρόκειται να βάλει για το σημερινό φιλικό, η ομάδα της Χαραυγής που πρόκειται να αντιμετωπίσει τον Πυρρίχιο Ασπροπύργου, που αποτελείται κυρίως από Πόντιους που έφτασαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του ‘90, κυρίως από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές των γηπεδούχων δείχνουν να γνωρίζονται καλά μεταξύ τους. Παίζουν για χρόνια μαζί και έχουν χτίσει ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό σύνολο που κάθε χρόνο βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας.
Αυτό το οικογενειακό κλίμα είναι ξεκάθαρο στα αποδυτήρια της ομάδας. Εκεί όπου έχουν μαζευτεί όλοι οι ποδοσφαιριστές για να ακούσουν τις οδηγίες του προπονητή της Χαραυγής, Δημήτρη Βουτσινά, που βρίσκεται στον πάγκο του συλλόγου για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν.
Οι οδηγίες είναι απλές και κατανοητές. Πάνω στο πινακάκι είναι γραμμένα με μαρκαδόρο, όλα τα ονόματα των ποδοσφαιριστών που θα φορέσουν φανέλα βασικού. Με πιο μεγάλα γράμματα διαβάζουμε τις εξής λέξεις: «Βάθος, ασφάλεια, ισορροπίες στις ζώνες και pressing».
Ο κόουτς απεχθάνεται οι εξωτερικοί του χαφ να παίζουν πάνω στη γραμμή και οι αμυντικοί να κάνουν βαθιές μπαλιές, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Οι τόνοι ανεβαίνουν λίγα λεπτά πριν οι ποδοσφαιριστές βγουν για προθέρμανση. Η σεζόν, άλλωστε, ξεκινά σε μερικές εβδομάδες. Οπότε, κανείς -ούτε από τους βασικούς ούτε από τους αναπληρωματικούς- δε βλέπει το συγκεκριμένο ματς ως φιλικό.
Η ώρα είναι περίπου 6μιση το απόγευμα και στις κόκκινες εξέδρες του γηπέδου έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Σε μια γωνιά βρίσκεται ο Κώστας Κεφαλίδης μαζί με μερικούς ακόμη παλαίμαχους ποδοσφαιριστές της ομάδας που, επίσης, δεν χάνουν παιχνίδι.
«Εδώ μέσα που βλέπεις έχουμε αφήσει τα κόκαλά μας. Παίζαμε για τη φανέλα. Δεν είχαμε φρου φρου κι αρώματα. Ήθελε η ομάδα να σε δώσει για να κονομήσει, το έκανε. Δεν ήθελε, σε κάρφωνε εκεί στον τοίχο και δεν σε άφηνε να φύγεις» λέει ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και συνεχίζει:
«Χάναμε και δεν μπορούσαμε να βγούμε στο καφενείο. Ήμασταν όλοι φίλοι μεταξύ μας στην περιοχή. Γι’ αυτό έχουμε και μείνει τόσα χρόνια κοντά στην ομάδα. Έχουμε πάει 70 χρονών και δεν λέμε να φύγουμε» καταλήγει γελώντας.
Το ματς ξεκινά. Οι γηπεδούχοι μπαίνουν δυνατά και σκοράρουν δύο γρήγορα γκολ. Στο βάθος τα πλοία που έρχονται φεύγουν από το λιμάνι του Πειραιά είναι ασταμάτητα. Βρισκόμαστε, άλλωστε, ακόμη εν μέσω τουριστικής περιόδου. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο καθαρή και η θέα φτάνει ως τη Σαλαμίνα.
Ο Κώστας Κεφαλίδης υπερασπίζεται πως το γήπεδο της ομάδας είναι ένα από τα πιο όμορφα της Ελλάδας. «Όσοι έρχονται εδώ παθαίνουν πλάκα. Το ίδιο και με τη περιοχή. Η Χαραυγή, πια, είναι μια πολύ ωραία περιοχή να ζει κανείς. Έχει άπλα, θέα. Δένονται οι άνθρωποι. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που έφυγαν για το Κερατσίνι, τη Νίκαια, τον Κορυδαλλό, κι έρχονται ακόμη εδώ στα στέκια τους» επισημαίνει.
Το ημίχρονο λήγει με το εντυπωσιακό σκορ 4-2. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως οι φιλοξενούμενοι σκοράρουν και τα δύο τους τέρματα, μέσω πέναλτι. Το δεύτερο, μάλιστα, ξεσηκώνει μεγάλες αντιδράσεις από τους ποδοσφαιριστές της Χαραυγής. Ο διαιτητής, όμως, οδηγεί τις ομάδες στα αποδυτήρια, και τα πνεύματα ηρεμούν.
Στο δεύτερο μέρος, πια, το φως του ήλιου έχει αρχίσει να πέφτει. Τα εργοστάσια - «φαντάσματα» αρχίζουν να βυθίζονται στο σκοτάδι. Οι ομάδες αλλάζουν σχεδόν ολόκληρη την αρχική τους ενδεκάδα. Στο κυλικείο που βρίσκεται πίσω από τις εξέδρες παίζει τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με τον Βόλο, για τη δεύτερη αγωνιστική της Super League.
Κανείς, όμως, δεν δείχνει να ενδιαφέρεται. Η Χαραυγή, άλλωστε, για τους ντόπιους πολύ πιο σημαντική από κάθε ομάδα της πρώτης εθνικής.
@Photo credits: Άκης Κατσούδας
