Ρονάλντο: Ένας και μοναδικός!

Ο Ρονάλντο ανήκει στους λίγους που «μίλαγαν» στο τόπι. Πώς προσδιορίζεται αυτός ο τύπος ποδοσφαιριστή; Πρώτο στοιχείο. Η μπάλα «κολλάει» στα πόδια του και δεν του την παίρνεις με τίποτα! Αυτό σημαίνει ότι διαθέτει απόλυτο έλεγχο του σώματος, του χώρου και των αντιδράσεων των αντιπάλων. Δεύτερο στοιχείο. Η έκρηξή του. Ξέρετε, αυτό το ξεπέταγμα που και να το περιμένεις δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Το πρώτο βήμα που αρκεί για να κατακτηθεί ο κόσμος όλος! Τρίτο στοιχείο. H αδυναμία να περιοριστεί.

Ακόμη κι αν τον υποδεχτούν τρεις αμυντικοί, ακόμη κι αν τον στριμώξουν στο κόρνερ, αυτός θα βρει τον τρόπο είτε να περάσει είτε να πασάρει στον κατάλληλο συμπαίκτη. Τέταρτο στοιχείο. Η ταχύτητα με την μπάλα. Αυτός ο τύπος ποδοσφαιριστή έχει την ικανότητα να κουβαλά το τόπι και να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει. Πώς να τον σταματήσει κάποιος; Πέμπτο στοιχείο. Αποτελεσματικό τελείωμα. Όταν φτάνει σε θέση βολής σπάνια λαθεύει. Καθένας έχει τον τρόπο του να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, κάτι που τον κάνει ξεχωριστό.

Τέτοιος παίκτης ήταν ο Ρονάλντο, σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόταν. Ακόμη και την εποχή που είχε παραπανίσια κιλά, τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν τον εγκατέλειπαν. Κι αν θέλετε να συμπυκνώσουμε όλα τα προηγούμενα, φέρτε στο νου, βρείτε και δείτε στο youtube, το γκολ που πετυχαίνει στον αγώνα Μπαρτσελόνα-Κομποστέλα. Παίρνει την μπάλα στο κέντρο και δεν τον σταματάει κανείς!

Η μπάλα «κολλάει», η έκρηξη του αφήνει συντρίμμια, η προσπάθεια να τον περιορίσουν πέφτει στο κενό, η ταχύτητα σαν σπρίντερ του στίβου και το τελείωμα όπως πρέπει. Ο Ρονάλντο, με λίγα λόγια, ήταν δεξιοτέχνης, γρήγορος, δυνατός, αποτελεσματικός και χαιρόσουν να τον βλέπεις. Οι τραυματισμοί και τα προσωπεία ήρθαν αργότερα, αλλά ο χρόνος ανταμείβει αυτούς που τον φρόντισαν και τον ομόρφυναν στα γήπεδα του κόσμου.

Τη στιγμή που η μπάλα κατέληγε στα δίχτυα μια αυλαία έπεφτε. Οι επίμονες εικόνες των ονείρων, οι παιδικές επιθυμίες, οι λαχτάρες που ξεχείλιζαν, οι ασυγκράτητες προσδοκίες, όλα τα υψηλά και όμορφα έβρισκαν σώμα και «γλώσσα» στις κινήσεις του Βραζιλιάνου. Ο Ρονάλντο εκπλήρωνε αυτό που όλοι ζητούσαν, αυτό που δεν ήθελαν να τελειώσει. Κάθε του γκολ και μια μικρή παράσταση, μια περφόρμανς. Όταν έπαιρνε την μπάλα ήθελε να χαλάσει τα καλά μελετημένα σχέδια, τις «σίγουρες» οδηγίες», να κάνει τάξη την αταξία. Το πέτυχε πολλές φορές και εμείς διαλέξαμε μερικές από τις πιο εντυπωσιακές… αταξίες του.

«Χορεύοντας» με τους Δανούς

«Ας αρχίσουν οι χοροί!», αυτό θα μπορούσε να είναι το σύνθημα πριν από κάθε γκολ του «Φαινομένου». Έναν τέτοιο παρέδωσε στους ανήμπορους Δανούς το 1996. Το παιχνίδι φιλικό, αλλά ο Ρονάλντο δεν λογάριαζε τέτοιες συνθήκες. Η μπάλα έρχεται στα πόδια του, λίγο πιο κάτω από το κέντρο, πιέζεται αλλά καταφέρνει να δώσει στον Ζε Μαρία. Αυτός του την επιστρέφει και ο 20χρονος βρίσκεται λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή, στη δεξιά πλευρά. Εκεί ξεκινάει ο αέρινος χορός, η προσποίηση με τον ώμο, ο χώρος δημιουργείται και με το αριστερό η μπάλα καταλήγει στο «παραθυράκι» του τερματοφύλακα της Δανίας.

Γκολ-αστραπή, φαινόμενο δηλαδή

Τα ντέρμπι θέλουν λίγο χρόνο προσαρμογής. Ξέρετε, η ένταση, η πίεση, το γόητρο, το διακύβευμα… μπλα, μπλα, μπλα. Μπούρδες! Για τον Ρονάλντο αυτά δεν υπήρχαν. Το 2003 η Ρεάλ Μαδρίτης αντιμετώπιζε στον «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» την συντοπίτισσα Ατλέτικο. Ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη και… γκολ από τον ποδοσφαιριστή με το νούμερο «9» στην πλάτη! Είχαν περάσει μόλις 14 δευτερόλεπτα από τη σέντρα και ο Βραζιλιάνος βρέθηκε αφύλακτος λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή. Όταν πήρε την μπάλα απείχε περίπου 33 μέτρα από το αντίπαλο τέρμα. Κάποιος αμυντικός έτρεξε να καλύψει το κενό αλλά εκτέθηκε. Με μία «ποδιά» τον άφησε πίσω. Η ορμή που είχε δεν μπορούσε να ανακοπεί, όλα ήταν προδιαγεγραμμένα. Όταν μπήκε στη περιοχή χρειάστηκε ένα «τσίμπημα» στην μπάλα για να καταλήξει αυτή στα δίχτυα.

Είδαν την πλάτη του, πάλι καλά

Λες και ξεπήδησε από το σύμπαν της Marvel, της DC… Όταν τον έβλεπες αναρωτιόσουν είναι άνθρωπος αυτός που τρέχει στο γήπεδο; Σε αγώνα Μπαρτσελόνα-Βαλένθια σημείωσε χατ-τρικ και ήταν η ταχύτητά του που σόκαρε κοινό και αντιπάλους. Από τα τρία γκολ το πρώτο ήταν το πιο εντυπωσιακό. Παίρνει την μπάλα στο κέντρο και αρχίζει να τρέχει. Οι αμυντικοί καταλαβαίνουν αμέσως ότι δεν έχουν τύχη. Πρέπει, όμως, να προσπαθήσουν. Η εξέλιξη της φάσης τους εκθέτει. Ο Ρονάλντο περνάει έναν, δύο, τρεις, τέσσερις, παίκτες και σκοράρει. Εκεί τη βραδιά η πλάτη του ήταν ό,τι καλύτερο μπόρεσαν να δουν απ’ αυτόν.

Υπέρβαρος; Πάρτε ένα χατ-τρικ και ησυχάστε

Το 2003 τα επαινετικά σχόλια συναγωνίζονταν αυτά για τα κιλά του. Το «υπέρβαρος» ακουγόταν έντονα και εμμέσως υπήρχε αμφισβήτηση για το αν ανήκει στην ελίτ. Ο Βραζιλιάνος ήξερε να απαντάει στο γήπεδο και στον προημιτελικό του Champions League, με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ», επέβαλλε τη σιωπή, είπε ένα μεγαλοπρεπές «σκάστε!». Με το νούμερο «11» στην πλάτη έστειλε τρεις φορές την μπάλα στα δίχτυα. Το τρίτο γκολ ήταν «κεραυνός». Το σουτ λίγο έξω από το ημικύκλιο της μεγάλης της περιοχής ήταν η απαίτησή του για χειροκρότημα. Όλοι όρθιοι και όλοι να υποκλίνονται στον Ρονάλντο.

Η στιγμή που το δέος κέρδισε τον χρόνο

Για πολλούς αυτό είναι το καλύτερό του γκολ. Για πολλούς αυτή ήταν η στιγμή που γεννήθηκε το «Φαινόμενο». Το περιβόητο, πια, τέρμα απέναντι στην Κομποστέλα. Ο πιτσιρικάς τότε Ρονάλντο έπαιζε αμέριμνος, προστατευμένος από κουτσομπολιά, μανατζερικές πιέσεις, αβάσιμες αμφισβητήσεις. Το πηγαίο ταλέντο, η χαρά για το παιχνίδι και η έγνοια του να δώσει θέαμα και ουσία ήταν αυτά που τον συνόδευαν. Σε αυτό το γκολ δεν είναι μόνο η φρενήρης πορεία από το κέντρο ως την αντίπαλη περιοχή. Είναι η δύναμη, η ανθεκτικότητα στις απελπισμένες προσπάθειες να τον σταματήσουν (τράβηγμα φανέλας), είναι οι ελιγμοί, η ισορροπία και η σωστή εκτέλεση στον σωστό χρόνο.

Στη Σαϊτάμα, το καλοκαίρι του 2002, ένα πούλμαν με Ιάπωνες επιβάτες που επρόκειτο να γυρίσουν στα σπίτια τους βρέθηκαν ξαφνικά... περικυκλωμένοι από μία ομάδα πληθωρικών Βραζιλιάνων που είχαν μαζί τους διάφορα μουσικά όργανα (και κρουστά) και τραγουδούσαν χαρούμενα. Στο επίκεντρο αυτής της γιορτής ήταν ένας μεγαλόσωμος και χαρούμενος άνδρας με μία στολή που είχε φτιάξει σπίτι του και ένα θεαματικά φανταχτερό μακιγιάζ.

Η περούκα του ήταν λοξή και το ψεύτικο ντεκολτέ του κολλημένο και σε μια περίεργη γωνία. Ήταν ντυμένος ως «νοσοκόμα του Ρονάλντο». Είχε χαράξει τις λέξεις αυτές πάνω στα ρούχα του σε περίπτωση που κάποιος χρειαζόταν διευκρινίσεις σχετικά με το γιατί είχε ντυθεί έτσι. Ένιωθε υποχρεωμένος να προβάλλει αυτό που ήταν και να δώσει ελπίδα και χαρά.

Το πούλμαν επέστρεφε στην πόλη στο τέλος του νικηφόρου ημιτελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου για τη Βραζιλία με την Τουρκία. Ο Ρονάλντο ήταν μία απόλυτη και μια κυρίαρχη δύναμη σε όλο το παιχνίδι. Το τελευταίο σφύριγμα ενέπνευσε τους φανς του να σηκώσουν ένα πανό με τεράστια λευκά γράμματα όπου ανέφεραν το όνομά του σε στιλ Χόλιγουντ.

Το να βρεθεί η Βραζιλία στον τελικό και να είναι ξανά πρωταγωνιστής ήταν μία πολύ μεγάλη υπόθεση και μία ιστορική συγκυρία και με βάση τα όσα είχαν προηγηθεί 4 χρόνια πριν. «Ο εφιάλτης τελείωσε», είπε τότε ο Ρονάλντο. Λοιπόν είχε σχεδόν τελειώσει. Χρειαζόταν μόνο να ξεπεράσει ένα ακόμη αγωνιστικό εμπόδιο για να έρθει η πλήρης εξιλέωση.

Ο Ρονάλντο Λουίς Ναζάρια Ντε Λίμα, ο Βραζιλιάνος με το παρατσούκλι «Φαινόμενο», είχε ραντεβού με τη μοίρα του και την ιστορία στο Μουντιάλ. Μία ιστορία γραμμένη πριν τόσα χρόνια και ημέρα Παρασκευή. Ήταν και παραμένει μια από τις πιο όμορφες ιστορίες αγωνιστικής λύτρωσης στο ποδόσφαιρο.

Αφορά έναν παίκτη που μας... έκοψε την ανάσα από τη στιγμή που εμφανίστηκε στην Ευρώπη και στην Ολλανδία με την Αϊντχόφεν στα 17 του με τη συμβολή του Ρομάριο. Ένα χαρούμενο νεαρό παιδί με τρομερές ικανότητες. Ο τρόπος που συνδύαζε τα αθλητικά προσόντα του και με την τεχνική του προσέφερε ένα σπάνιο θέαμα. Τη δεκαετία του 1990, στη φυσική του και αγωνιστική μεγαλοπρέπεια δεν υπήρχε τίποτα σαν αυτόν. Κανένας άλλος παίκτης δεν ήταν στο επίπεδό του.

Ο Ρονάλντο κλήθηκε στην Εθνική ομάδα της Βραζιλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 σε ηλικία 17 ετών. Μέχρι τότε είχε σκοράρει 44 γκολ σε 47 αγώνες για την Κρουζέιρο αλλά αντί να παίζει έβλεπε τους συμπατριώτες του να παίρνουν τουρνουά. Μέχρι το επόμενο Παγκόσμιο του 1998 η ποδοσφαιρική του φήμη είχε βρεθεί στα ύψη. Στη Βραζιλία θεωρούσαν φυσικό το να περιμένουν σπουδαία πράγματα από αυτόν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας αν και ήταν σε ηλικία 21 ετών. Ήταν το χρυσό αγόρι του ποδοσφαίρου της Βραζιλίας.

Όσα χρόνια και εάν περάσουν ο Ρονάλντο θα σκέφτεται την ήττα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998. Λίγες ώρες πριν το παιχνίδι υπέστη μια ανεξήγητη κρίση.

Η ποδοσφαιρική του πορεία και ιστορία του άλλαξε την ημέρα του τελικού καθώς το όνομά του έγινε συνώνυμο με ένα από τα πιο μυστηριώδη και περίεργα κεφάλαια στην ιστορία του θεσμού. Ήταν το διάστημα που έγινε ένας πραγματικός... χαμός όταν στο περιθώριο των προετοιμασιών για τον τελικό με τη διοργανώτρια χώρα στο Παρίσι ο Ρονάλντο έπαθε μία κρίση που δεν είχε εξήγηση. Είτε ήταν άγχος, αρρώστια ή κάτι άλλο κανείς δεν ήταν σίγουρος το τι έγινε.

Βγήκε από την ενδεκάδα και πήγε σε νοσοκομείο για εξετάσεις. Περιέργως, αργότερα επανήλθε στο φύλλο αγώνα της ομάδας. Ήταν σαν σαστισμένος. Οι συμπαίκτες του ήταν μέρος μίας τραυματικής και μπερδεμένης κατάστασης, δεν είχαν καλή απόδοση. Η Βραζιλία ηττήθηκε για τα καλά από τη Γαλλία με ένα σκορ 3-0 που έως τότε ήταν η πιο βαριά ήττα της σε Παγκόσμιο.

Σαν να μην του έφταναν τέσσερα χρόνια με ερωτήσεις, θεωρίες συνωμοσίας, έρευνες και αμφιβολίες, ο Ρονάλντο θα αντιμετώπιζε μία ρήξη χιαστού στο δεξί του γόνατο πριν από το αμέσως επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτό εξηγεί και τις εικόνες της στήριξης προς τον Ρονάλντο και αυτήν την εικόνα στο πούλμαν στη Σαϊτάμα.

Το εάν ο Ρονάλντο θα γύριζε ή όχι σε τοπ φόρμα ήταν το Νο1 θέμα συζήτησης. Ελαφρώς πιο βαρύς από πριν και με ένα διαφορετικό κούρεμα ξεκίνησε την προσπάθεια να πετύχει τους στόχους του. Την παραμονή του τελικού, ο Ρονάλντο και οι Ριβάλντο και Ροναλντίνιο, έκαναν προθέρμανση στο γήπεδο της Γιοκοχάμα προσπαθώντας να μην δώσουν σημασία στο ιαπωνικό ψιλόβροχο.

Ήταν τα Rs των Βραζιλιάνων. Έτσι ήταν γνωστά στο Παγκόσμιο του 2002. Ο Ριβάλντο ήταν ένας λόγος που επήλθε αναστάτωση. Προσποιήθηκε τραυματισμό στον εναρκτήριο αγώνα της Βραζιλίας με την Τουρκία (του επιβλήθηκε πρόστιμο 1.000 λιρών επειδή έπεσε στο έδαφος κρατώντας το πρόσωπό του όταν του είχαν ρίξει μια μπάλα στο χέρι). Ο Ροναλντίνιο είχε το μοναδικό του στιλ για να πετύχει ένα από τα τοπ γκολ της διοργάνωσης απέναντι στον Σίμαν. Όμως όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον Ρονάλντο. Εάν θα πήγαινε στον τελικό η Βραζιλία θα ήταν εκεί;

Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι ένιωθε πολύ ήρεμος: «Όλοι συνεχίζουν να μου θυμίζουν το 1998, αλλά δεν ξέρω γιατί. Συνεχίζω να το ξεχνάω και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Απλώς βρίσκω την ηρεμία μου για να παίξω ένα καλό παιχνίδι και να φέρω τον τίτλο στη Βραζιλία».

Ο Λοράν Μπλαν ήταν άλλοτε συμπαίκτης του Ρονάλντο. Ήξερε καλά το τι σημαίνει να νιώθεις και να είσαι απελπισμένος την τελευταία ημέρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ήταν εκτός από τη νίκη της Γαλλίας το 1998 επί της Βραζιλίας λόγω ενός άδικου αποκλεισμού. Τέσσερα χρόνια αργότερα βρισκόταν στην Ιαπωνία για να... επουλώσει το δικό του τραύμα σε σχέση με το Μουντιάλ.

«Το να βλέπεις μία τέτοια εικόνα σε μία ημέρα τελικού και έναν παίκτη να μην είναι ο εαυτός του δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο.

Είναι ένας αξιαγάπητος τύπος. Είναι σαν ένα μεγάλο παιδί – στη Βαρκελώνη τον λέγαμε «Baby (Μωρό)». Τον έχω δει στην καλύτερη περίοδό του. Στο απόγειο της δόξας του και όταν τα πράγματα που μπορούσε να κάνει ήταν υπερφυσικά. Μετά τον είδα να καταστρέφεται από έναν τραυματισμό. Το να δεις αυτό το αγόρι να χαμογελά ξανά είναι μια εξαιρετική στιγμή για τους ανθρώπους που αγαπούν το ποδόσφαιρο», είχε τονίσει ο Μπλαν.

Ο τελικός έφερε τη Βραζιλία με αντίπαλο τη Γερμανία. Ήταν περίεργο το γεγονός ότι τα δύο πιο επιτυχημένα έθνη στην ιστορία του θεσμού εκείνη τη στιγμή (η Βραζιλία είχε τέσσερις κατακτήσεις έναντι των τριών της Γερμανίας) δεν είχαν συναντηθεί ποτέ πριν σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι συγκινήσεις στο ματς ήταν μεγάλες. Ακόμα και οι... μάχες των τριών Rs με τον Καν.

Ο τελικός θα ανήκε σε έναν παίκτη. Ο Ρονάλντο στο πρώτο μέρος είχε τρεις φορές τη δυνατότητα να βρεθεί απέναντι στον Καν αλλά δεν τα κατάφερε. Τα δεδομένα άλλαξαν στο 2ο ημίχρονο. Δύο γκολ ο Ρονάλντο, το τρόπαιο στη Βραζιλία και μετά η απόλυτη αγωνιστική... απελευθέρωση και στο τέλος κύλησαν τα δάκρυα χαράς.

«Η ευτυχία μου και η συγκίνησή μου είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό που μου είναι δύσκολο να διαχειριστώ τόσα συναισθήματα. Έχω ξαναπεί ότι η μεγάλη μου νίκη ήταν να παίξω ξανά ποδόσφαιρο, να τρέξω ξανά και να ξαναβάλω γκολ. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι μια νίκη για την ομάδα. Όλη η ομάδα έτρεξε, πάλεψε και βοηθούσε ο ένας τον άλλον. Τίποτα δεν είναι πάνω από την ομάδα και καμία ατομική διάκριση», είχε πει ο Ρονάλντο.

Για διάφορους λόγους, η δεύτερη σεζόν του Ρονάλντο στη PSV Αϊντχόφεν ήταν λιγότερο επιτυχημένη. Παρόλο που είχε βάλει άλλα 19 γκολ σε 21 αγώνες και πήρε το Κύπελλο Ολλανδίας, ήρθε σε αντιπαράθεση με τον αυταρχικό Ντικ Αντβοκάατ για υποτιθέμενη έλλειψη πειθαρχίας. Επίσης είχε και τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του στο δεξί του γόνατο.

Αυτές τις μέρες μπορεί να δει κανείς το πόσο γρήγορα ανακάμπτουν οι παίκτες από τραυματισμούς, αλλά και πλάνα από το Instagram με τους παίκτες να κάνουν αποκατάσταση σε γυμναστήρια με υπερσύγχρονο εξοπλισμό. Τη δεκαετία του '90, ωστόσο έβλεπες τον Ρονάλντο σε μία... έκδοση αλά Ντράγκο από το Ρόκι 4 ως προς τις προπονήσεις που έπρεπε να κάνει. Αυτό δείχνει και το πόσο πολύ άλλαξε το παιχνίδι τις επόμενες δύο δεκαετίες. Σε μία συνέντευξη μετά από ένα εξαντλητικό σετ με βάρη στα πόδια του ο Ρονάλντο είχε δείξει τη βαθιά αγάπη του για το παιχνίδι.

«Χρειάζομαι το ποδόσφαιρο. Πρέπει να σκοράρω», είχε τονίσει: «Το ποδόσφαιρο για μένα είναι η ζωή μου. Αν δεν μπορώ να το κάνω αυτό, τότε...». Τελειώνει μουρμουρίζοντας κάτι και δείχνοντας ότι υπάρχει κάτι πιο βαθύ γύρω από αυτό.

Ευτυχώς για αυτόν γύρισε πλήρως υγιής μετά από εκείνον τον τραυματισμό του. Ο Ρονάλντο όμως έφτασε στο να είναι πιο περιζήτητος επιθετικός στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, όχι μόνο για τα χαρίσματά του και την ποιότητά του αλλά και για τη μεγάλη εμπορικότητά του.

Ο Ρονάλντο έμελλε να κάνει μεγάλη καριέρα και να ενταχθεί σε σπουδαίους συλλόγους. Εκείνη τη στιγμή όμως στον τελικό με τη Γαλλία τα πράγματα ήταν αλλιώς. Δεν υπήρχαν ούτε γέλια και ούτε χαμόγελα. Ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, ένας... Βασιλιάς του αθλήματος να δείχνει μπερδεμένος, μόνος του και σαν να έχει χάσει τα πάντα. Μοιάζει ακραίο αλλά ήταν σαν μία στιγμή που τον... σκότωνε αυτό που αγαπούσε: το ποδόσφαιρο.

Τη σεζόν 1998-1999 ήταν και πάλι μία έκδοση ενός απογοητευμένου παίκτη και ανθρώπου. Τα προβλήματα τραυματισμών του και όχι μόνο πήγαν να τον ρίξουν για τα καλά κάτω.

Στις 21 Νοεμβρίου 1999, ο Ρονάλντο τραυματίστηκε σοβαρά στον τένοντα στο δεξί του γόνατο σε έναν αγώνα με τη Λέτσε. Οι τραυματισμοί στο γόνατο είναι πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα για τους παίκτες.

Η κατάθλιψη, το άγχος και η γενική κακή ψυχική υγεία αποτελούν ένα μέρος των διαρκών τραυματισμών. Πέντε μήνες μετά τον τραυματισμό του, ο Ρονάλντο επέστρεψε στο γήπεδο για την Ίντερ στον τελικό του Coppa Italia εναντίον της Λάτσιο.

Επτά λεπτά μετά την επιστροφή του, ο Ρονάλντο έκανε την επαφή του με τη μπάλα. Προσποιούμενος προς τα δεξιά έβαλε μπροστά το πόδι του για να βρει χώρο ανάμεσα σε δύο αντιπάλους αλλά δεν τα κατάφερε και βρέθηκε πεσμένος στο έδαφος. Η εικόνα του να ουρλιάζει καθώς έπιασε το δεξί του γόνατο έχοντας πέσει στο πλάι είναι σκληρή.

Ούρλιαξε με αγωνία για ένα ολόκληρο λεπτό ενώ ένας γιατρός είχε πάει από πάνω του. Ο Ιβάν Ζαμοράνο και ο Κρίστιαν Πανούτσι έπαθαν σοκ. Καθώς ο Ρονάλντο μεταφερόταν στα αποδυτήρια οι κραυγές του διαπερνούσαν τους τοίχους. Ήταν απλά σοκαριστικό όλο αυτό.

«Μερικές φορές κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι τις επεμβάσεις που έκανα. Όταν ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου και έτρεχε αίμα από το γόνατό μου. Σκέφτομαι εκείνη την εποχή και τον πόνο και αυτό μου δίνει δύναμη μετά τα όσα πέρασα», είχε πει ο ίδιος. Ο Ρονάλντο κινδύνεψε πολύ εκείνη την εποχή. Κινδύνεψε στο να χρειαστεί ακόμα και να σταματήσει. Υπήρχε όμως εκείνος ο τελικός του 2002 που έμελλε να του δώσει πίσω όσα του... χρωστούσε το ποδόσφαιρο.

Είναι δύσκολο να σκεφτείς πολλές αθλητικές επιστροφές που να μπορούν να συγκριθούν με αυτήν του Ρονάλντο. Που είχε τόσους τραυματισμούς και που βρέθηκε σχεδόν δύο χρόνια εκτός έχοντας επτά γκολ στα τελευταία δέκα ματς Πρωταθλήματος.

Με τον παγκόσμιο Τύπο να ανυπομονεί να... αρπάξει κάθε του λέξη, κάποιος τον ρώτησε εάν το συναίσθημα που είχε ήταν καλύτερο από το σεξ. Ο Ρονάλντο γέλασε: «Είναι πολύ δύσκολο να φύγουν και τα δύο από το μυαλό σου αλλά δεν νομίζω ότι το σεξ θα μπορούσε ποτέ να είναι τόσο... ανταποδοτικό και τόσο σημαντικό όσο η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν είναι ότι το σεξ δεν είναι υπέροχο. Απλώς το Παγκόσμιο Κύπελλο γίνεται μόνο κάθε τέσσερα χρόνια και το σεξ είναι πολύ πιο τακτικό και συχνό από αυτό».

Όλοι τον βοήθησαν. Από τις νοσοκόμες που είχε μέχρι τον Γάλλο χειρούργο Σαγιάν. Ο Ρονάλντο είχε δύο χειρουργεία στο διαλυμένο γόνατό του. Ο ίδιος ο Σαγιάν είχε πει πως ο Ρονάλντο είχε δώσει ελπίδα με την επιστροφή του σε όσους τραυματίζονται σοβαρά.