Το Gazzetta «βουτά» στα νερά των Νήσων Μάρσαλ: «Νεογέννητο» παιχνίδι στην τελευταία γωνιά της γης χωρίς ποδόσφαιρο

Οι δαγκάνες των ΗΠΑ, που από το 1946 ως το 1958 χρησιμοποίησαν τις οάσεις των Μάρσαλ για να ξεφορτωθούν τα πυρηνικά τους όπλα, άφησαν ξεκάθαρα το αποτύπωμά τους στα Νησιά. Η ανεξαρτησία τους άλλωστε επισημοποιήθηκε μόλις το 1979, όμως από τότε μέχρι και σήμερα η Αμερική είναι αυτή που έμμεσα ορίζει τα πράγματα στα νησιά. Από τα μεγάλα ως τα μικρά, όπως για παράδειγμα το άθλημα που θα αγαπούν τα περισσότερα παιδιά.

«Η επιρροή της Αμερικής στην κουλτούρα των Νήσων είναι πολύ μεγάλη και από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο άρχισε να μεγαλώνει και να γίνεται πιο δημοφιλές στις ΗΠΑ, το ίδιο συνέβη αναπόφευκτα και στα Μάρσαλ», λέει ο Λόιντ που χρεώνει τη δημιουργία της νεοσύστατης ομοσπονδίας στην ανάγκη του γιου του Σεμ Λίβαϊ, του ανθρώπου πίσω από το ποδοσφαιρικό όραμα της χώρας.

«Ο Σεμ είναι από τα νησιά και ζει εκεί και ένιωσε πως πλέον υπάρχει ανάγκη για ποδόσφαιρο. Αν θυμάμαι καλά ο γιος του ήθελε να παίξει και δεν μπορούσε γιατί δεν υπήρχε τίποτα. Το 2020 κατάλαβε πως έχει έρθει η στιγμή να χτίσει κάτι ποδοσφαιρικό στη χώρα του και ίδρυσε την ομοσπονδία. Ο Covid τη φρέναρε σχετικά και τα επόμενα χρόνια ήταν επίσης δύσκολα, όμως προς το τέλος του 2022, ο Σεμ κι εγώ ήρθαμε σε επικοινωνία και συζητήσαμε για την ομοσπονδία και το τι θέλει να κάνει και πώς. Συζητήσαμε τι θα μπορούσα να κάνω εγώ για να βοηθήσω και εν τέλει ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας με εμένα στον ρόλο του τεχνικού διευθυντή», αναφέρει ο Όουερς, που δεν είναι ο μοναδικός Άγγλος του project, αφού ο φίλος του, Τζάστιν Γουόλι, και ο Ματ Γουέμπ έχουν επίσης λάβει διοικητικά πόστα σε αυτή, όλοι φυσικά ως εθελοντές.

«Επί της ουσίας από τον Ιανουάριο του 2023 μέχρι και σήμερα έχουμε αρχίσει να μεγαλώνουμε και να μεγαλώνουμε».

Ο Λόιντ είναι 33 ετών και ασχολείται επαγγελματικά με την προπονητική, έχοντας ήδη εμπειρία σε χώρες μακριά από το σπίτι του. Η πρώτη του επαφή με τη μεγάλη ιδέα του Λίβαϊ ήρθε μέσα από το αφιέρωμα μιας βρετανικής τοπικής εφημερίδας στην πόλη του. «Έμαθα για το ποδόσφαιρο των Νήσων Μάρσαλ, ή μάλλον το γεγονός πως δεν υπήρχε ποδόσφαιρο και αμέσως θέλησα να έρθω σε επικοινωνία με τους ανθρώπους πίσω από αυτό. Ήταν μια τεράστια ευκαιρία το να συμμετάσχεις σε αυτή την προσπάθεια. Μιλάμε για την τελευταία χώρα του πλανήτη χωρίς εθνική ομάδα!», δηλώνει, ενθουσιασμένος μέχρι και σήμερα με την εμπλοκή του σε αυτό το ταξίδι.

«Βοηθώντας ένα έθνος να μπει στο παιχνίδι και να γίνει μέρος του ποδοσφαίρου, δίνεις την ευκαιρία στους ανθρώπους των Μάρσαλ να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους με έναν τρόπο που δεν το έχουν κάνει ξανά. Κι από την άλλη, από μια πιο προσωπική πλευρά, ήταν μια καλή πρόκληση για την καριέρα και τους στόχους μου, μια πολύ δύσκολη αποστολή».

Όμως, εντάξει, καλά όλα αυτά. Ωστόσο, πώς ακριβώς καταφέρνει κάποιος να φτιάξει ποδόσφαιρο ξεκινώντας από το απόλυτο κενό;

«Με πολλή δουλειά, χρονοβόρους σχεδιασμούς και αρκετά, ταλαιπωρημένα από τη διαφορά ώρας, zoom meetings», λέει γελώντας ο Άγγλος κόουτς. «Πριν ξεκινήσουμε την προσπάθειά μας ήταν ελάχιστοι αυτοί που ασχολούνταν με την μπάλα και έπαιζαν κυρίως σε ένα πάρκο στο μεγαλύτερο νησί ή σε παραλίες. Ήταν εντελώς χαλαρά, δεν υπήρχε η παραμικρή δομή».

«Πρόκειται πραγματικά για μια πολύ απαιτητική αποστολή. Εντάξει, ο κόσμος των Μάρσαλ ενδιαφέρεται περισσότερο από ποτέ για το ποδόσφαιρο αλλά ακόμα κι έτσι, δυσκολεύονται να πιστέψουν πως αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε συμβαίνει στα αλήθεια. Πάμε να χτίσουμε ποδόσφαιρο από το τίποτα. Το πρώτο μας βήμα ήταν να δημιουργήσουμε τις δομές για αυτό που θέλουμε να κάνουμε και μετά να φτάσουμε σε αυτό. Για αρχή κάναμε το ποδόσφαιρο μάθημα, η κυβέρνηση έβαλε την υπογραφή της και το ποδόσφαιρο μπήκε στο πρόγραμμα σπουδών όλων των σχολείων της χώρας. Οπότε τα παιδιά από εδώ και στο εξής θα μεγαλώνουν παίζοντας το παιχνίδι», σημειώνει περήφανα.

«Στη συνέχεια έπρεπε να χτίσουμε τα στοιχεία της ποδοσφαιρικής κουλτούρας της χώρας και να στοχεύσουμε σε μια ταυτότητα, την οποία θα προσπαθήσουμε να εμφυσήσουμε σε παιδιά και ενήλικες, αλλά και να δούμε πώς μπορούμε να τη δημιουργήσουμε. Έπρεπε να προγραμματίσουμε πότε θα γίνονται προπονήσεις για τους μικρούς, πότε για τους μεγάλους και ποιος θα τους προπονεί. Οπότε δημιουργήσαμε και προπονητικά σεμινάρια, τα οποία οι ντόπιοι παρακολουθούν. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών γίνεται διαδικτυακά, πάντα με τη βοήθεια και τη στήριξή μας».

The first-ever Marshall Islands Soccer Federation kids' football session 😍

26 children attended. We can't start to tell you how happy we are to finally bring football to the Marshall Islands! pic.twitter.com/1JPhHwpauY

— SoccerFedMI (@SoccerFedMI) August 3, 2023

Και όπως φαίνεται ήδη τα πράγματα κυλούν εξαιρετικά για την ομοσπονδία των Μάρσαλ, ίσως καλύτερα κι από, ό,τι τα ίδια τα άτομα που την τρέχουν θα περίμεναν.

«Το καλό είναι ότι γρήγορα ξεφύγαμε από τη φάση που απλά προγραμματίζουμε και πλέον τα πλάνα μας τρέχουν κανονικά. Τα παιδιά έχουν προπόνηση δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Τετάρτη και Σάββατο και υπάρχουν και άλλα δύο προγράμματα για ενηλίκους, εκ των οποίων το ένα είναι μικρό πρωτάθλημα futsal.

Αυτό ειδικά έχει κερδίσει το ενδιαφέρον και τα άτομα αυξάνονται. Αυτή τη στιγμή έχουμε 28 παίκτες που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα. Για εμάς είναι τρελό το ότι το πλάνο μας σιγά σιγά αναπτύσσεται και έρχεται στη ζωή, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει καλά καλά πως μετά από τόση προσπάθεια, όντως λειτουργεί».

Φυσικά, το ταβάνι της όλης προσπάθειας της πιο ονειροπόλας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας του πλανήτη απέχει ακόμα πάρα πολύ από το επίπεδο στο οποίο το ποδόσφαιρο της χώρας βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Ίσως αυτό βέβαια να καθιστά το project των Μάρσαλ τόσο συναρπαστικό. Ταυτόχρονα όμως δίνει το έναυσμα για ακόμα περισσότερη δουλειά, για συνέπεια και στόχους.

«Το επόμενό μας βήμα έχει να κάνει με τη συνέχιση της εκπαίδευσης των προπονητών αλλά και των γυμναστών που διδάσκουν στα σχολεία. Το σχολείο θα μας βοηθήσει πολύ. Πρέπει επίσης να σιγουρευτούμε πως η όλη λειτουργία των δομών μας συνεχίζεται κανονικά και με συνέπεια. Τα παιδιά πρέπει να προπονούνται και να παίζουν κάθε εβδομάδα, το μικρό μας πρωτάθλημα επίσης πρέπει να έχει μια συνέχεια. Λογικά το επόμενο καλοκαίρι θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε ένα διεθνές τουρνουά futsal με μια κανονική εθνική, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για εμάς, θα είναι η αρχή μας», λέει ο Λόιντ που κάθε άλλο παρά επαναπαυμένος δείχνει.

Το futsal είναι η καλύτερη αφετηρία για το παιχνίδι των Νήσων Μάρσαλ, κάτι που έχει βοηθήσει σημαντικά στην προσπάθεια του ομοσπονδιακού team. «Το μπάσκετ είναι το πιο δημοφιλές άθλημα της χώρας. Προσπαθούμε να ανεβάσουμε στη θέση του το ποδόσφαιρο, όμως το futsal είναι σημαντικό για τη μετάβαση. Υπάρχουν περισσότερες ομοιότητες με το μπάσκετ και μπορούν να παιχτούν στον ίδιο χώρο. Ήταν ο πιο εύκολος και απλός τρόπος να ξεκινήσουμε αλλά το γεγονός ότι έχει κερδίσει το ενδιαφέρον είναι πολύ σημαντικό. Όσο περισσότερα άτομα παίζουν, τόσο πιο γνωστό γίνεται το ποδόσφαιρο, τόσο περισσότεροι θέλουν να συμμετέχουν στο project μας. Ο καθένας το λέει στους φίλους και τους γνωστούς του και συνεχώς εξελισσόμαστε».

Άλλωστε, τα τσιμεντένια γήπεδα μπάσκετ ήταν για καιρό ό,τι πιο κοντινό σε χώρο για ποδόσφαιρο στα νησιά. Αυτό βέβαια δεν θα ισχύσει για πολύ, μιας και στο Ματζούρο, την πρωτεύουσα του κράτους, τα εργοτάξια έχουν πάρει φωτιά.

«Ταυτόχρονα με την όλη προσπάθεια χτίζεται και το πρώτο πραγματικό ποδοσφαιρικό γήπεδο στα Νησιά. Πρόκειται για ένα εθνικό στάδιο που θα έχει και στίβο και το οποίο κατασκευάζεται με την οικονομική βοήθεια κι άλλων χωρών. Το βασικό στοιχείο του θα είναι το ποδοσφαιρικό γήπεδο, ένα κανονικό 11Χ1 κι αυτό είναι πραγματικά σημαντικό. Θα επιστεγάσει το όραμά μας και θα είναι πραγματικά πανέμορφο, ακριβώς δίπλα στον ωκεανό», δηλώνει ο Λόιντ χαρούμενος.

Τα πράγματα για το κανονικό ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο περίπλοκα και η διαδικασία της «γέννησής» του φυσιολογικά πολύ χρονοβόρα. Οι Μαρσαλινέζοι μετανάστες που πλέον κατοικούν στις ΗΠΑ βέβαια, προσφέρουν μια νότα μεγαλύτερης ελπίδας στο project. Η διασπορά μπορεί να αποβεί κομβική για την εθνική των Μάρσαλ, όπως έχει συμβεί και με πολλές άλλες μικρές χώρες.

«Θα χρειαστούμε λίγο περισσότερο χρόνο για το ποδόσφαιρο. Ίσως στα τέλη του 2024 ή τις αρχές του 2025 να έχουμε ομάδα. Είναι πολύ πιο δύσκολο, αλλά τα θεμέλια έχουν μπει. Εννοείται στοχεύουμε να γίνουμε μέλη της FIFA. Σίγουρα θα χρειαστούμε και παίκτες από τις ΗΠΑ. Πολλοί μετανάστες από τα Μάρσαλ βρέθηκαν εκεί και μέχρι και σήμερα ζουν εκεί, οπότε θα προσπαθήσουμε να τους πείσουμε να μας ακολουθήσουν. Στο Αρκάνσας για παράδειγμα υπάρχουν 30.000 άτομα από τα Μάρσαλ. Μερικοί μας έχουν βρει μόνοι τους. Έχουμε τέσσερις νεαρούς παίκτες που παίζουν στο κολλεγιακό ποδόσφαιρο των ΗΠΑ και ακόμα 16 ενήλικες ποδοσφαιριστές που είναι πιθανόν να ενταχθούν στην ομάδα μας αλλά ακόμα είναι νωρίς», λέει ο Όουερς.

«Έχουμε ανάγκη τον χρόνο μα δεν έχουμε χρόνο», προσθέτει με νόημα.

Είναι αλήθεια, πέραν πάσης αμφισβήτησης. Σε αυτές τις λίγες λέξεις κρύβεται μια τραγική αντίφαση που στην πραγματικότητα ορίζει το όνειρο για την εθνική ομάδα των Μάρσαλ από την απαρχή του. Γιατί η δημιουργία ποδοσφαιρικής κουλτούρας απαιτεί χρόνο, όμως οι μικροί επίγειοι παράδεισοι δίνουν μάχη με αυτόν. Και όχι μια απλή μάχη, αλλά μια μάχη για τη «ζωή» τους.

Ο χρόνος στα αλήθεια δεν υπάρχει. Μιλάμε για μια χώρα με εδάφη των οποίων η έκταση δεν ξεπερνά τα 182 τετραγωνικά χιλιόμετρα, σχεδόν «παρατημένη» στη μέση του πουθενά, στη μέση περίπου 2 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων νερού! Το μέγιστο... υψόμετρό της δε, αγγίζει τα 2 (!) μέτρα. Πολλά από τα νησιά της είναι ατόλες, κοραλλιογενείς μικροσκοπικές φλοίδες γης δηλαδή, που περιβάλλονται από τον ωκεανό και στη μέση τους υπάρχει ένα είδος λιμνοθάλασσας.

Η απειλή για τη βιωσιμότητα των Νήσων Μάρσαλ είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή, κάτι παραπάνω από τρομοκρατική και ακούει στο όνομα της κλιματικής αλλαγής. Πριν λίγους μήνες, ο υπεύθυνος του οργάνου παρατήρησης της κλιματικής αλλαγής της χώρας δήλωσε πως «Η παραμικρή αύξηση της στάθμης της θάλασσας αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου για τα Μάρσαλ». Και οι τελευταίες ενδείξεις δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές. Για την ακρίβεια υπολογίζεται πως μέχρι το 2030 ο Ειρηνικός Ωκεανός θα έχει «καταβροχθίσει» και θα έχει πλημμυρίσει, στην καλύτερη περίπτωση, περίπου το 40% των κατοικήσιμων περιοχών της χώρας. Δίχως την παραμικρή υπερβολή ολόκληρα νησιά απλά θα εξαφανιστούν.

«Πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως η κλιματική αλλαγή είναι αληθινή και είναι εδώ. Σε περίπου 6,5 χρόννια η θάλασσα θα καταπιεί κάποια από τα εδάφη της χώρας. Υπάρχουν άνθρωποι στα Μάρσαλ που βλέπουν τη διαφορά μέρα με τη μέρα και που σε μερικά χρόνια θα αναγκαστούν να αφήσουν τον τόπο τους, να βρουν ένα νέο σπίτι γιατί το τωρινό τους θα έχει χαθεί. Είναι λυπηρό.

Η προσαρμογή έχει ήδη αρχίσει, το στάδιό μας για παράδειγμα χτίζεται με ειδικό τρόπο πάνω από τον ωκεανό. Όμως αυτό δεν αλλάζει πως πολύ σύντομα τα νησιά Μάρσαλ δεν θα είναι όπως τα γνωρίζουμε σήμερα», λέει ο Λόιντ με σαφώς πιο σκοτεινή φωνή. Άλλωστε πλέον δεν μιλά για το αγαπημένο του ποδόσφαιρο αλλά για κάτι που απειλεί σοβαρά το συναρπαστικό τους project.

Και ταυτόχρονα για έναν από τους πρωταρχικούς σκοπούς πίσω από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία των Μάρσαλ, την ευαισθητοποίηση γύρω από το «τέρας» που ακονίζει τα δόντια του μπροστά στα νησιά. «Η ιδέα του ποδοσφαίρου βασίστηκε στην κλιματική αλλαγή, ήταν ο καλύτερος τρόπος να κάνουμε γνωστή μια χώρα που οριακά φαίνεται στο Google Maps, μια χώρα που ελάχιστοι γνωρίζουν, αλλά όλοι έπρεπε να μάθουν», λέει ο Όουερς, στεκόμενος στο ζήτημα.

«Είναι τρελό γιατί βρίσκεται τόσο κοντά μας, μιλάμε για το 2030. Σε μέρη σαν τις Νήσους Μάρσαλ οι άνθρωποι αισθάνονται πραγματικά την κλιματική αλλαγή και καλό θα ήταν να το αισθανθούμε πριν να είναι αργά και όλοι οι υπόλοιποι. Είναι όμορφο που έχουμε βοηθήσει στην ευαισθητοποίηση επί του θέματος. Κάνουμε τα Νησιά πιο γνωστά στον υπόλοιπο πλανήτη και ο κόσμος μαθαίνει για τις συνθήκες που επικρατεί σε αυτά.

Το επόμενο βήμα είναι οι άνθρωποι που ακολουθούν την ομάδα να ξεκινήσουν να βοηθούν, να προσπαθήσουν να μειώσουν το πρόβλημα. Όσο περισσότερα κάνουμε εμείς στον δικό μας τομέα, τόση περισσότερη βοήθεια θα λαμβάνουμε», προσθέτει, τη στιγμή που η συζήτηση για την κλιματική αλλαγή οδηγεί σε μια θλιβερή διαπίστωση.

«Είναι λυπηρό. Τα μικρά παιδιά που τώρα προπονούμε είναι 5, 6, 7 ετών. Όταν καταφέρουν να παίξουν με τα χρώματα της πατρίδας τους, ή εν πάσει περιπτώσει όταν μεγαλώσουν, θα ζουν σε μια εντελώς διαφορετική χώρα. Ίσως και να έχει χρειαστεί να φύγουν από το τωρινό τους σπίτι».

Είναι φανερό πάντως πως η απειλή της κλιματικής αλλαγής όχι μόνο δεν κόβει τα φτερά των ονείρων της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας των Μάρσαλ, η πίεση του χρόνου, ο «ιερός» σκοπός τα ενισχύει. Ο Λόιντ μιλάει με περίσσεια φιλοδοξία και πάθος για την προσπάθειά τους. Μιλά με αγάπη για έναν λαό που φαίνεται πως έχει μπορέσει να αισθάνεται κοντά του ακόμα και μέσα σε μερικούς μήνες.

«Είναι ένα από τα προβλήματα της χώρας η προβασιμότητα. Εγώ κατάφερα να επισκεφθώ τα Νησιά το καλοκαίρι αλλά χρειάστηκα τρεις μέρες για να φτάσω σε αυτά, πολλές πτήσεις. Βέβαια το μέρος είναι πραγματικά πανέμορφο, απίθανο, δεν μπορείς να το φανταστείς. Και οι πάντες ήταν τόσο ευγενικοί και φιλικοί, έδειχναν να είναι ευγνώμονες για την προσπάθειά μας και με καλωσόρισαν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως ήταν οι ανάγκες των ανθρώπων.

Τα περισσότερα παιδιά παίζουν ξυπόλητα. Ξυπόλητοι παίζουν και όσοι συμμετέχουν στο πρωτάθλημα futsal, πάνω στο τσιμέντο. Κατάλαβα πως χρειάζονται πολλά πράγματα. Πρέπει να στείλουμε παπούτσια, μπλούζες, πολύ εξοπλισμό. Οι Μαρσαλινέζοι είναι τόσο ζεστοί και το αξίζουν», λέει.

Ρούχα, μπάλες, εμφανίσεις. Είναι κι αυτά μέρος των αναγκών, προβλήματα που αναζητούν λύση για την ομοσπονδία των Μάρσαλ. Και όπως στα περισσότερα ζητήματα που αντιμετωπίζει, ξέρει πως πρέπει να τα ξεπεράσει όχι με υπέρογκα ποσά – άλλωστε δεν χαίρει εξωτερικής χρηματοδότησης – αλλά με τον τρόπο της.

«Τα οικονομικά μας μέσα είναι πολύ περιορισμένα. Βασιζόμαστε σε σπόνσορες, δωρεές και βασικά στην καλοσύνη και τις πρωτοβουλίες των ανθρώπων. Ήδη έχουμε στείλει αρκετές κούτες γεμάτες με τον απαραίτητο ποδοσφαιρικό εξοπλισμό, αλλά όλο αυτό χρηματοδοτήθηκε από τις δωρεές μας και κάποιους χορηγούς. Γενικά όσοι περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται να εμπλακούν σε αυτό και να μας βοηθήσουν, τόσο πιο εύκολο γίνεται για εμάς», δηλώνει ο Όουερς. Και πράγματι και η παραμικρή βοήθεια έχει αξία.

Όπως μοναδική αξία έχει όλη η προσπάθεια της ομοσπονδίας των Νήσων, που κάθε μέρα βλέπει το πλάνο της να μεγαλώνει, βλέπει το ποδόσφαιρο να γίνεται όλο και σημαντικό.

«Οι προπονήσεις που κανονίσαμε όσο καιρό ήμουν στα Μάρσαλ ξεπέρασαν τις προσδοκίες μας, ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος από αυτό που περιμέναμε. Η κοινότητα έχει ήδη αγκαλιάσει εμάς, το project μας και το ποδόσφαιρο και αυτό είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικό για τη συνέχεια», θυμάται ο Λόιντ που προς το τέλος της κουβέντας στέκεται στην αδιαμφισβήτητη δύναμη του ομορφότερου παιχνιδιού.

«Η προσπάθειά μας έχει δείξει πόσο τεράστιο είναι πραγματικά το ποδόσφαιρο, τι σημαίνει για τον κόσμο και πόση ασύγκριτη δύναμη κουβαλά. Χιλιάδες άτομα έχουν ενδιαφερθεί για τα Νησιά μόνο και μόνο λόγω αυτού.

Δεν υπάρχει κάτι άλλο σαν αυτό. Είναι πολύτιμο και ανθεκτικό γιατί μπορεί να φυτρώσει κυριολεκτικά παντού, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Και τα Μάρσαλ δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Ακόμα και τώρα. Δεν είναι ποτέ αργά».

Πώς το είπαμε στην αρχή; «Ad jolet jen Anij» ή αλλιώς «Η ευλογημένη κληρονομιά μας από τον Θεό». Δυστυχώς, η κληρονομιά που έλαβαν και άφησαν οι πρώτοι ιθαγενείς των Μάρσαλ πλέον δείχνει σχεδόν καταδικασμένη, ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί, παραδομένη στις απειλητικές ορέξεις της καταστροφής του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής.

Και στην πιο κρίσιμη καμπή της, τής έμελλε να εναποθέσει τις ελπίδες της στη μεγαλύτερη, την πιο ασύγκριτη δύναμη του πλανήτη, αυτή του ομορφότερου παιχνιδιού. Του παιχνιδιού που πλέον, χάρη στην προσπάθεια ατόμων όπως ο Λόιντ, ζει και αναπνέει και στις Νήσους Μάρσαλ, στο τελευταίο μέρος της γης που ένιωσε τον σφυγμό του. Μεγαλώνει και θα συνεχίσει να μεγαλώνει.

Σαν άλλη «ευλογημένη κληρονομιά» για τα αμέτρητα παιδιά που στο μέλλον θα ευγνωμονούν τους τύπους που προσγείωσαν το ποδόσφαιρο σε εκείνες τις μικροσκοπικές τελίτσες που χάνονται στο απέραντο μπλε του χάρτη.

Μπορείτε να καταθέσετε τη δωρεά σας για το ποδόσφαιρο των Νήσων Μάρσαλ πατώντας εδώ

Μπορείτε να αγοράσετε την πρώτη εμφάνιση της εθνικής ομάδας των Νήσων Μάρσαλ πατώντας εδώ