Τα πέντε ντέρμπι... μίσους της Ευρώπης

Η απόσταση μεταξύ των γηπέδων τους δεν ξεπερνάει το ένα χιλιόμετρο, κι όμως οι δυο κόσμοι τους χωρίζονται από αβυσσαλέο μίσος. Δυο γείτονες, δυο ξένοι. Εχθροί μέσα στην ίδια τους την πόλη. Ερυθρός Αστέρας και Παρτιζάν άλλωστε από τα... γεννοφάσκια τους υπηρετούσαν βίους εκ διαμέτρου αντίθετους. Ο πρώτος ως δημιούργημα της Ενωμένης Νεολαίας Αντιφασιστών και η δεύτερη ως δημιούργημα του Στρατού. Μοιάζουν να βρίσκονται σε κόντρα από την αρχή του χρόνου, σε ένα ντέρμπι μίσους ξακουστό σε ολόκληρο το ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Οριακά συγχρονισμένες με έτος ίδρυσης το 1945 είχαν φροντίσει να αναπτύξουν σχέσεις... μίσους από εποχές Γιουγκοσλαβίας, οι οποίες τελικά δεν κατάφεραν να σπάσουν ούτε με τη διάλυση του 1992. Αντίθετα οι εντάσεις ανέβαιναν χρόνο με το χρόνο και στο 113ο αιώνιο ντέρμπι η Σερβία θρήνησε τον πρώτο νεκρό. Η ημερομηνία έγραφε 30 Οκτωβρίου του 1999 όταν μια φωτοβολίδα έφυγε από το πέταλο των Παρτιζάνων και σκότωσε τον 17χρονο, Αλεξάνταρ Ράντοβιτς. Casus belli για τις οπαδικές τάξεις των δυο ομάδων, ανάμεσα στους «νεκροθάφτες» της Παρτιζάν και των «ντελίγε» του Ερυθρού Αστέρα.

Ένα χρόνο αργότερα και στον απόηχο της πτώσης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς οι δυο ομάδες συναντήθηκαν και πάλι, με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Σερβίας, παρά τις προειδοποιήσεις, να ανάβει ουσιαστικά το πράσινο φως για τη διεξαγωγή του αγώνα και παράλληλα για... τρομερές συγκρούσεις. Οι οπαδοί του Ερυθρού κάνουν ντου στο γήπεδο και από το μένος τους δεν γλιτώνουν ούτε παίκτες, ούτε προπονητές της Παρτιζάν, με τις μάχες σύντομα να επεκτείνονται σε ολόκληρη την πόλη του Βελιγραδίου. Τα ραντεβού θανάτου έκτοτε είναι... συνήθεια για τις δυο οπαδικές τάξεις, σε μια συνάντηση που κάθε φορά φροντίζει να σκεπάζει με νέφη την ποδοσφαιρική Σερβία. Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε το γεγονός πως το μεταξύ τους ντέρμπι θεωρείται ως το πιο πικρό, το πιο μισητό σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αν και τα τελευταία χρόνια βέβαια τα επεισόδια έχουν υποχωρήσει σε σχέση με τα σκηνικά που βλέπαμε στη δεκαετία των 90΄s, μια σπίθα αρκεί ώστε η φωτιά που φλέγει στις καρδιές των δυο αντιπάλων να κάψει τα πάντα στο διάβα της. Όπως εκείνη για παράδειγμα που είχαν ανάψει οι οπαδοί στις κερκίδες κατά τη διάρκεια του ντέρμπι πίσω στο 2013, ενώ την ίδια χρονιά η Αστυνομία προσχώρησε σε συνολικά 104 συλλήψεις μετά από μαζικές συγκρούσεις! Δυο χρόνια αργότερα το αιώνιο ντέρμπι καθυστέρησε για 45 λεπτά λόγω ρίψης καθισμάτων και φωτοβολίδων προς την Αστυνομία, η οποία πάλευε να τιθασεύσει τα πλήθη.

Πρόκειται μόνο για μια χούφτα από παραδείγματα... μίσους που χωρίζουν τις δυο πλευρές, οι οποίες βέβαια παραδόξως έχουν αφήσει εκτός την πολιτική. Το χορτάρι και το γήπεδο είναι η πραγματική αρένα τους, εκεί όπου για την ιστορία ο Ερυθρός Αστέρας... κλείνει το μάτι! Στις 252 φορές άλλωστε που έχουν τεθεί αντιμέτωποι στον αγωνιστικό χώρο, ο Ερυθρός έχει χαμογελάσει στις περισσότερες με 64 νίκες έναντι 47 της Παρτιζάν.

Η αντιπαλότητα ανάμεσα στη Σέλτικ με τη Ρέιντζερς είναι μια από τις παλαιότερες, πιο ιστορικές και πιο πολυδιάστατες στο ποδόσφαιρο. Το Old Firm μπορεί να μην έχει τους παγκοσμίου φήμης super star του El Clásico ή την εμπορική αξία του Λίβερπουλ - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά έχει ξεκάθαρα το πιο απαράμιλλο μίσος. Είναι το αντίστοιχο ευρωπαϊκό Superclasico.

Εδώ δεν μιλάμε απλά για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι αλλά για πολλά περισσότερα. Πολιτική, θρησκευτική και ταξική διαφορά. Οι Προτεστάντες Ρέιντζερς ενάντια στους Καθολικούς Κέλτες. Ένα ντέρμπι αξίας 120 εκατομμυρίων λιρών για την οικονομία της Σκωτίας.

Οι δύο σπουδαιότερες δυνάμεις του ποδοσφαίρου της Σκωτίας αναμετρούνται για πάνω από έναν αιώνα, με την πρώτη τους «μάχη» να χρονολογείται στο 1890. Πρόκειται για μια βαθιά περίπλοκη αντιπαλότητα που έχει ενσωματωθεί στη σκωτσέζικη κουλτούρα

Παραδοσιακά, οι υποστηρικτές της Ρέιντζερς είναι οι γηγενείς Σκωτσέζοι ή οι Σκωτσέζοι του Όλστερ στα βόρεια της Ιρλανδίας. Ήταν η ομάδα των Προτεσταντών. Από την άλλη το στερεότυπο ενός οπαδού της Σέλτικ είναι ένας καθολικός και εθνικιστής Ιρλανδο-Σκωτσέζος, δηλαδή αποστασιοποιούνται από το να είναι Βρετανοί και θεωρούν τους εαυτούς τους Σκωτσέζους. Οι συγκρούσεις μεταξύ αυτών των δύο ομάδων δεν αφορούν μόνο το ποιος βγαίνει νικητής στο γήπεδο ή το ποιος κερδίζει το πρωτάθλημα και τους τίτλους, αλλά για το ποιος κερδίζει στη μάχη της θρησκείας και τη μάχη της πολιτικής.

Στο πλαίσιο του Old Firm έχουν γίνει πολλά βίαια επεισόδια. Από το 1996 έως το 2003, οκτώ θάνατοι συνδέθηκαν άμεσα με αγώνες μεταξύ Σέλτικ και Ρέιντζερς, μαζί με χιλιάδες επιθέσεις και συλλήψεις. Πρόκειται για μια έχθρα με «προέκταση» στη Βόρεια Ιρλανδία και στην Ιρλανδία.

Στην πραγματικότητα, για πολλούς οπαδούς το ποδόσφαιρο είναι δευτερεύον ή και πιο κάτω στην ιεραρχία. Απλά είναι το μέσο που τους προσφέρει μια πλατφόρμα για θρησκευτικό και πολιτικό σεχταρισμό. Ένας αγώνας στον οποίο θέλουν να βλέπουν τη θρησκεία τους και τα πολιτικά τους πιστεύω να «τσαλαπατάνε» τους αντιπάλους τους.

Όσο για το ίδιο το όνομα «Old Firm», πιστεύεται ότι προήλθε από ένα σατιρικό καρτούν στην αθλητική εφημερίδα «The Scottish Referee» ενόψει του Τελικού Κυπέλλου Σκωτίας του 1904. Η γελοιογραφία απεικονίζει έναν ηλικιωμένο άνδρα με μια διαφημιστική πινακίδα που έγραφε "Patronise The Old Firm: Rangers, Celtic Ltd" , αναγνωρίζοντας την εμπορευματοποίηση των αναμετρήσεων τους, οι οποίες προσέλκυαν διαχρονικά μεγάλα πλήθη.

Μπορεί να έχουμε έντεκα χρόνια να δούμε στο χορτάρι ένα ντέρμπι ανάμεσα σε Γουέστ Χαμ και Μίλγουολ, από όταν και οι δυο ομάδες αγωνιζόντουσαν στην Championship, όμως αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες έχθρες στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Όλα ξεκίνησαν με το εργοστάσιο JT Morton, το οποίο προμήθευε τρόφιμα και κονσερβοποιημένα προϊόντα σε πλοία. Ξεκίνησε λειτουργία στο Αμπερντίν το 1849 και άνοιξε εργοστάσιο επεξεργασίας μετάλλων στην αποβάθρα Μίλγουολ στο Νότιο Λονδίνo και οι εργάτες έφτιαξαν την ομώνυμη ομάδα. Μετά από δέκα χρόνια η JT Morton ήταν πλέον... μονοπώλιο στο Λονδίνο και η πίεση συσσωρευόταν. Για να βελτιώσει το ηθικό των εργαζομένων του, ο εγργοσταριάρχης Άαρον Χιλς δημιούργησε την ποδοσφαιρική ομάδα Thames Ironworks. Το 1900 η ομάδα διαλύθηκε και από τις στάχτες της δημιουργήθηκε η Γουέστ Χαμ.

Ο πρώτος αγώνας μεταξύ των δυο ομάδων έγινε τον Δεκέμβριο του 1899, για το FA Cup. Η Μίλγουολ κέρδισε το παιχνίδι με 2-1 και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του θεσμού. Τα πρώτα σημάδια βίας μεταξύ αυτών των δύο πλευρών ήρθαν τον Σεπτέμβριο του 1906. Η East Ham Echo ανέφερε ότι «από το πρώτο κιόλας χτύπημα της μπάλας φάνηκε πως θα υπάρχει ένταση». Δυο παίκτες της Μίλγουολ αποβλήθηκαν, γεγονός που ξεσήκωσε το πλήθος και οδήγησε σε σοβαρά επεισόδια στις εξέδρες. Οι οπαδοί των δυο ομάδων είχαν μεγάλη αντιπαλότητα, η οποία δεν ήταν μόνο ποδοσφαιρική, καθώς ήταν εργαζόμενοι σε αντίπαλες αποβάθρες/εταιρείες που διεκδικούσαν την ίδια επιχείρηση.

Το 1920 η οικονομία γινόταν σκληρότερη για τους λιμενεργάτες και πραγματοποιήθηκε γενική απεργία από τους εργάτες του East End. Η πλειονότητα αυτών των εργαζομένων ήταν υποστηρικτές της Γουέστ Χαμ και οι εργάτες της Μίλγουολ αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Η έλλειψη υποστήριξης από τη μια ομάδα εργαζομένων στην άλλη αλλάζει το επίπεδο του μίσους.

Από το 1959 έως το 1978 οι δυο ομάδες δεν αναμετρήθηκαν σε ποδοσφαιρικό αγώνα, καθώς η Μίλγουολ είχε φτάσει να αγωνίζεται στην τρίτη και στην τέταρτη κατηγορία. Παρόλα αυτά η αντιπαλότητα δεν πέθανε.

Ο ανταγωνισμός των δυο ομάδων πήρε άσχημη τροπή από τη δεκαετία του 70'. Η κουλτούρα του χουλιγκανισμού αναδύθηκε και οι σύλλογοι που επηρεάστηκαν περισσότερο από αυτό ήταν η Γουέστ Χαμ και η Μίλγουολ. Τα επεισόδια ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο στους αγώνες των δυο ομάδων και η βία ολοένα και γινόταν πιο άγρια.

Το 1976 ένας οπαδός της Μίλγουολ σκοτώθηκε από ένα τρένο κατά τη διάρκεια μιας συμπλοκής με οπαδούς της Γουέστ Χαμ. Οι χούλιγκαν των Σφυριών έκαναν σύνθημα που έλεγε «Παιδιά της Γουέστ Χαμ, έχουμε μυαλό, ρίχνουμε τη Μίλγουολ κάτω από τα τρένα».Το 1978 οι δυο ομάδες συναντήθηκαν ξανά και οι χούλιγκανς της Μίλγουολ μοίραζαν φυλλάδια που έγραφαν «Ένας οπαδός της Γουέστ Χαμ πρέπει να πεθάνει για να πάρουμε εκδίκηση».

Στις 4 Οκτωβρίου 1987, στην πρώτη συνάντηση των δύο ομάδων μετά από επτά χρόνια, ένας 19χρονος πέθανε τραγικά αφού μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από μια ομάδα οπαδών της Μίλγουολ σε σταθμό του μετρό. Μέχρι σήμερα η δολοφονία παραμένει ανεξιχνίαστη.

Μια πόλη, δύο σύλλογοι και δύο ολότελα διαφορετικοί κόσμοι. Το Αμβούργο, ως πόλη, έχει χρόνια να πρωταγωνιστήσει στο κορυφαίο επίπεδο του γερμανικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όμως μπορεί περήφανα να υποστηρίξει πως στις δικές του γειτονιές ξετυλίγεται ένα από τα πιο μοναδικά ντέρμπι του πλανήτη. Το Αμβούργο - Ζανκτ Πάουλι που με «λεπίδα» την ιδεολογία διχοτομεί τις καρδιές των κατοίκων και δημιουργεί μια ξεχωριστή κόντρα η οποία ξεπερνά τα όρια του ποδοσφαίρου. Άλλωστε, οι ποδοσφαιρικοί βίοι των δύο συλλόγων δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν πιο πολύ.

Για χρόνια η HSV, το παραδοσιακό καμάρι της πόλης, υπήρξε η απάντηση του γερμανικού βορρά στην κυριαρχία της Μπάγερν Μονάχου. «Έξι πρωταθλήματα, τέσσερα κύπελλα και πάντα στην πρώτη κατηγορία», τραγουδούσαν για δεκαετίες οι φίλοι της ομάδας σε ένα από τα συνθήματά τους, αφού το Αμβούργο υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του το 2018! Από την άλλη, ο... φτωχός συγγενής της πόλης, η Ζανκτ Πάουλι, δεν έχει να επιδείξει «ασημικά», ούτε τρελή συνέπεια στα μεγάλα σαλόνια, μιας και έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας στα χαμηλότερα στρώματα.

Δηλώνει περήφανη ωστόσο για τα ιδανικά που πρεσβεύει. Πολλά άτομα από την πανκ σκηνή της πόλης άρχισαν να ασχολούνται με την ομάδα στα 80s και της έδωσαν έναν αντιστασιακό χαρακτήρα, μπολιάζοντάς τη με μια ξεκάθαρη πολιτική ταυτότητα. Το «No Politica» είναι μια έννοια που οι ανοικτά αριστεροί οπαδοί της δεν γνωρίζουν, αφού δεν χάνουν ευκαιρία για να εκφράσουν τα ξεκάθαρα αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά «πιστεύω» τους.

«Πιστεύω» τα οποία επί της ουσίας μπαίνουν ανάμεσα στη Ζανκτ Πάουλι και Αμβούργο. Άλλωστε, η κόντρα των δύο ομάδων δεν είναι τόσο... γεωγραφική όσο ιδεολογική. Το Αμβούργο βασίζεται σε έναν βαθμό οικονομικά στη χρηματοδότηση του δισεκατομμυριούχου Κλαόυς-Μίκελ Κίνε. Στη Ζανκτ Πάουλι το 100% των μετοχών του club ανήκει στα μέλη του συλλόγου, στους οπαδούς του. Το Αμβούργο - ειδικά στο παρελθόν - είχε μερίδες οπαδών που... φλέρταραν με την ακροδεξιά. Η Ζανκτ Πάουλι δηλωμένα και πηγαία είναι εντελώς κατά τέτοιων θέσεων.

Το σχετικά παράδοξο μάλιστα είναι πως πρόκειται για ένα ντέρμπι σχεδόν... νεογέννητο σε σχέση με άλλες ιστορικές αντιπαλότητες της Ευρώπης. Η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων δεν άφηνε χώρο για σοβαρή κόντρα, όμως τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει. Υπάρχει πλέον μια αίσθηση... Δαυίδ και Γολιάθ, αφού ένας μικρότερος σύλλογος αγγίζει πλέον ένα συγκάτοικο που για χρόνια κυριαρχούσε. Η κάθοδος του Αμβούργου συνδυάστηκε με την άνοδο της Ζανκτ Πάουλι και αφού οι δυο τους τα... είπαν και στην Bundesliga, ωστόσο μετά τον υποβιβασμό του πρώτου τα ραντεβού τους έγιναν πιο συχνά. Και πάντα, εκτός από θέαμα, προσφέρουν και ένα ξεκάθαρα μοναδικό φόντο, στο οποίο όσα συμβαίνουν στις τέσσερις γραμμές δεν έχουν τόση σημασία. Γιατί στην ουσία της, αυτή η αντιπαλότητα δεν έχει να κάνει με το ίδιο το παιχνίδι, αλλά με δύο ολότελα διαφορετικούς κόσμους.

Μόλις άρχισε το παιχνίδι, οι ultras της Χάιντουκ αρχίζουν να αναπηδούν. Χιλιάδες οπαδοί πάλλονται ως μια συνωστισμένη μάζα στο πέταλο. Το «Stadion Poljud» του Σπλιτ, που κατασκευάστηκε κοντά σε μια γραμμή ρήγματος, κατασκευάστηκε για να είναι αντισεισμικό. Οι οπαδοί της Χάιντουκ δοκιμάζουν αυτή τη θεωρία. Το γήπεδο τρέμει.

Αμέσως μετά τη σέντρα ένα «τσουνάμι» από κόκκινες φωτοβολίδες κάνει τη νύχτα... μέρα. Απαγορεύονται επίσημα, αλλά μπαίνουν λαθραία στο γήπεδο, μέσα από τα παντελόνια και τα μανίκια. Το γήπεδο και οι εξέδρες τυλίγονται στον καπνό, δίνοντας αρχικά στη σκηνή μια μυστικιστική ποιότητα - αλλά τελικά απλώς εμποδίζουν τη θέα. Οι διαιτητές σταματούν το παιχνίδι για αρκετά λεπτά.

Ακόμα και στην αποβολή ενός παίκτη, αυτός επευφημείται σαν στρατιώτης που επιστρέφει σπίτι από τον πόλεμο. Σε ένα άλλο τμήμα της εξέδρας, Ultras της Χάιντουκ βάζουν φωτιά και τα καθίσματα καίγονται. Οι οπαδοί συνεχίζουν να αναπηδούν, μόλις τρία μέτρα από τη φωτιά. Σε κανένα σημείο δεν συμπεριφέρεται κανείς έτσι όπως είναι ασυνήθιστο. Καλωσορίσατε στο αιώνιο ντέρμπι της Κροατίας.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ της Χάιντουκ Σπλιτ και της Ντιναμό Ζάγκρεμπ μπορεί να εντοπιστεί στη δεκαετία του 1920, αλλά έχει αυξηθεί κατακόρυφα από το 1992. Αυτή ήταν η πρώτη σεζόν του πρωταθλήματος της Κροατίας μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας από τη Γιουγκοσλαβία το 1991. Ακολούθησαν πέντε χρόνια πολέμου έως ότου οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των εθνών αποκαταστάθηκαν το 1996.

Η Χάιντουκ και η Ντιναμό είναι οι μεγαλύτεροι σύλλογοι της Κροατίας και κάποτε ήταν μέρος της Γιουγκοσλαβικής Μεγάλης Τεσσάρων με τους σερβικούς Ερυθρό Αστέρα και την Παρτιζάν Βελιγραδίου. Από την ανεξαρτησία, η Χάιντουκ και η Ντιναμό έχουν κερδίσει 30 από τα 32 πρωταθλήματα Κροατίας και 26 από τα 32 κύπελλα.

Οι Ultras της Χάιντουκ «Torcida» αισθάνονται απογοητευμένοι. Αν κάποτε το Σπλιτ ένιωθε υποχείριο στην πρώην γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα, το Βελιγράδι, τώρα νιώθουν την ίδια πικρία για το Ζάγκρεμπ.

Η Κροατία είναι σε μεγάλο βαθμό συγκεντρωτική, με πολλούς ανθρώπους να μετακομίζουν στην πρωτεύουσα για σπουδές και εργασία. Το Σπλιτ, πολύ κάτω από την ακτή της Αδριατικής, αισθάνεται ότι αγνοείται.

Για το Σπλιτ, η Χάιντουκ είναι τρόπος ζωής. Καθώς η ναυπηγική βιομηχανία πέθανε, η πόλη αναγκάστηκε να βασιστεί στον τουρισμό ως την κύρια πηγή μεταπολεμικού πλούτου. Με τους ντόπιους να αναγκάζονται να ανοίξουν χώρο για ξενοδοχεία και διαμερίσματα διακοπών, ο τουρισμός μπορεί να διαβρώσει μια ταυτότητα.

Η Χάιντουκ είναι το αντίδοτο, ένας φάρος και μια θρησκεία, και ο μοναδικός κοινωνικός θεσμός που είναι πραγματικά ακόμα δικός τους. Αυτό είναι ένα κλαμπ που ανήκει στον κόσμο.

Πάνω από το 25% των μετοχών ανήκει σε μεμονωμένους φιλάθλους που τα παραδίδουν από γενιά σε γενιά, με σχέδιο αύξησης πέρα από την πλειοψηφία του 50%. Οι «Torcida» είναι το πιο παλιό γκρουπ οπαδών στην Ευρώπη.

Η Χάιντουκ έχει μείνει 19 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, ενώ η Ντιναμό έχει γίνει κυρίαρχη. Έχουν κερδίσει 17 από τους τελευταίους 18 τίτλους.

Οι ιαχές νίκης των παικτών της Ντιναμό στα αποδυτήρια του γηπέδου της Χάιντουκ έχουν γίνει συνήθεια πλέον... Η ομάδα του Σπλιτ έχει κερδίσει μόλις δέκα από τα τελευταία 52 ντέρμπι «αιωνίων».

Τα επεισόδια μεταξύ των οπαδών (Bad Blue Boys vs Torcida) συχνά, όπως και οι ακραίες αντιδράσεις. Ποιος θα ξεχάσει άλλωστε τους... 11 τάφους στο γήπεδο «Poljud» έπειτα από μια ήττα της Χάιντουκ από τη Ντινάμο. Ο Νίκο Κράνιτσαρ, ο οποίος μετακόμισε από τη Ντιναμό στη Χάιντουκ το 2005, είχε αντικρίσει ένα πανό και κεριά έξω από το σπίτι του που του έλεγαν ότι είναι... νεκρός. Πριν από κάθε ντέρμπι δεκάδες αυτοκίνητα της αστυνομίας, εκατοντάδες αστυνομικοί και αμέτρητοι ιδιωτικοί φρουροί περιπολούν το γήπεδο.

Δυο μισητοί αντίπαλοι, αν και σύμφωνα με τους Κροάτες υπάρχουν περισσότερα που τους ενώνουν. Το μίσος για το κατεστημένο που πιστεύουν ότι έχει αφήσει το ποδόσφαιρο της Κροατίας ελεεινά υποχρηματοδοτούμενο. Επίσης, οι δύο σύλλογοι μοιράζονται ιστορίες ρατσισμού και αντισημιτισμού. Αυτό το στοιχείο της Κροατικής οπαδικής κουλτούρας δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Υπήρξαν περιπτώσεις που οι οπαδοί των δυο ομάδων εκάτσαν μαζί να διαμαρτυρηθούν κατά της υποτιθέμενης κακοδιαχείρισης από τις ποδοσφαιρικές αρχές. Ολα αυτά δεν κρατάνε πολύ. Παρά την επιτυχία της Κροατίας στην παγκόσμια σκηνή, υπάρχει μικρή μερίδα οπαδών με ποδοσφαιρική κουλτούρα.