Αμπερντίν: Ο θρίαμβος επί της Ρεάλ Μαδρίτης και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον!

Ήταν μια βροχερή νύχτα στο γήπεδο «Ούλεβι». Περίπου 17 χιλιάδες άνθρωποι είχαν γεμίσει τις εξέδρες για να παρακολουθήσουν από κοντά τον τελικό του κυπέλλου Κυπελλούχων του 1983. Λέγεται ότι περίπου οι 12 με 14.000 ήταν Σκωτσέζοι οπαδοί που έφτασαν με κάθε δυνατό τρόπο στο Γκέτεμποργκ.

Λέγεται πως 493 από αυτούς ξεκίνησαν δυο ημέρες πιο πριν από το Αμπερντίν με το Σεντ Κλερ, το διάσημο φέρι που κανονικά έκανε διαδρομές στα μικρά και απομονωμένα νησιά στα βόρεια της Σκωτίας και μετατράπηκε προσωρινά σε… διεθνές μεταφέροντας τους οπαδούς της ομάδας.

Η ιδέα ήταν των φίλων της Αμπερντίν που μετά την πρόκριση απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου στα προημιτελικά με το επικό 3-2, ξεκίνησαν να οργανώνουν τα πλάνα τους για το πώς θα θα καταφέρουν να φτάσουν στη Σουηδία σε περίπτωση πρόκρισης στον μεγάλο τελικό. Ο καπετάν Μάικ Γκρέι (οπαδός επίσης της Αμπερντίν) ανέλαβε το δύσκολο έργο να οδηγήσει το σχετικά βραδυκίνητο πλοίο στον προορισμό του. Πολλοί θεώρησαν μεγάλο ρίσκο αυτή την εκδρομή.

Η εταιρεία πάντως με τα εισιτήρια που πούλησε, αλλά κυρίως με το μπαρ που ήταν συνέχεια ανοιχτό, κατάφερε να βγάλει με δύο διαδρομές όσα θα έβγαζε αν το πλοίο έκανε συνέχεια επί δύο εβδομάδες την κανονική του διαδρομή. Το μπαρ είχε προμηθευτεί περίπου 25.000 κουτάκια μπύρας για το ταξίδι. Την ίδια στιγμή, το αεροδρόμιο γνώριζε ρεκόρ πτήσεων. Μόνο το πρωί του τελικού περίπου 2.500 οπαδοί πέταξαν για τη Σουηδία για το θαύμα της νίκης κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο τελικός αυτός για την Αμπερντίν ήταν η επιβράβευση για μια ομάδα εκτός του Old Firm (Σέλτικ - Ρέιντζερς) που κατάφερε εκείνα τα χρόνια να κατακτήσει συνολικά δύο πρωταθλήματα και τέσσερα κύπελλα. Όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει ποτέ αν ο τότε μόλις 37 ετών Σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν είχε αναλάβει την ομάδα το 1978.

Το πρώτο πράγμα που ζήτησε από τους ποδοσφαιριστές του ήταν να σπάσουν το μονοπώλιο της Γλασκόβης. Πολλοί μπορεί να γέλασαν στην αρχή, αλλά το γέλιο κόπηκε γρήγορα μόλις έπιασαν δουλειά. Ένας βαθμός εκεί ήταν θρίαμβος για την Αμπερντίν και την πρώτη χρονιά του Φέργκιουσον η ομάδα πήρε το «Χ» στο Άιμπροξ κόντρα στη Ρέιντζερς. Ενώ όλοι πανηγύριζαν, αυτός σκεφτόταν πώς θα τους άλλαζε τη νοοτροπία.

Ο Φέργκιουσον δεν ήταν ακόμα ο προπονητής που θα πετούσε ένα παπούτσι στον Μπέκαμ, όμως έδειξε σημάδια επιτυχίας από την πρώτη του κιόλας δουλειά. Ήταν νεαρός και έπρεπε να γίνει ο αρχηγός της αγέλης. Βρήκε έναν εξίσου άγριο βοηθό, τον Άρτσι Νοξ και στα αποδυτήρια είχαν τον απόλυτο έλεγχο εκείνοι. Αντικείμενα πετούσαν, καψόνια γίνονταν, οι παίκτες έπρεπε να ακολουθούν πιστά τις εντολές, αλλιώς ο Άρτσι αναλάμβανε και συχνά κυκλοφορούσε με ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ στα αποδυτήρια. «Μεγάλωσα σε αυτή την ομάδα και νόμιζα έτσι ήταν τα αποδυτήρια παντού», λέει ο Έρικ Μπλακ σε μια συνέντευξή του στο «BBC».

Στη συνέχεια αποκαλύπτει ότι μερικές φορές μετά το παιχνίδι τον έπαιρναν τηλέφωνο και του έλεγαν ότι πρέπει να κάνει babysitting στα παιδιά του Φέργκιουσον. Τότε ξεκίνησε και το γνωστό «πιστολάκι μαλλιών», οι κατσάδες και οι φωνές δηλαδή του κατακόκκινου Φέργκιουσον σε έναν παίκτη, κάτι που κανείς δεν ήθελε να ζήσει (και κάποιοι λίγοι εκλεκτοί βίωσαν και στο Μάντσεστερ). Με όλα αυτά, με το καλό υλικό και την πολλή δουλειά, η Αμπερντίν έγινε μια ομάδα που πάλευε για το κάθε ματς και πολύ συχνά κέρδιζε.

Η ευρωπαϊκή πορεία της ιστορικής ομάδας του 1983 ξεκίνησε από τα καλοκαιρινά προκριματικά όπου απέκλεισε τη Σιόν με συνολικό σκορ 11-1. Ο ΜακΓκι θυμάται ότι δεν περίμεναν και πολλά μετά από αυτό, άντε κάποιον γύρο ακόμα και τέλος. Η Διναμό Τιράνων όμως δεν ήταν φοβερό εμπόδιο (αν και ο Φέργκιουσον φοβήθηκε πολύ την κατάσταση στην Αλβανία και αποφάσισε η ομάδα να φέρει δικό της φαγητό από τη Σκωτία) ούτε και η Λεχ Πόζναν στη συνέχεια.

Για πολλούς το καλύτερο παιχνίδι της ήρθε στο πρώτο ματς των προημιτελικών όταν και πήρε το 0-0 μέσα στο Μόναχο, ενώ το 3-2 στην έδρα της με την Μπάγερν ήταν μια κατάθεση ψυχής καθώς γύρισε το ματς από το 0-1 και από 1-2 απέναντι στη σπουδαιότερη ιστορικά γερμανική ομάδα.

Στα ημιτελικά το εμπόδιο της βελγικής Βάτερσαϊ ξεπεράστηκε εύκολα και η ώρα του τελικού με τη Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε. Ο Φέργκιουσον δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του ποτέ. Η ομάδα απομονώθηκε και ενημέρωσε τις γυναίκες των ποδοσφαιριστών ότι θα έμεναν αλλού. Θα έπρεπε να έχουν μαζί τους απαραίτητα δύο κούπες, μαχαίρι, πιρούνι και σλίπινγκ μπακ. Ήταν ένα κόλπο για να προκαλέσει την αντίδρασή τους. Όταν αυτές άρχισαν να τα λένε μεταξύ τους στο τηλέφωνο και να γκρινιάζουν στους άντρες τους, ο Φέργκιουσον τις κάλεσε για ένα μίτινγκ.

Εκεί, γνωρίζοντας ότι οι άντρες τους κρυφακούν, έβγαλε έναν φοβερό λόγο που έπεισε τις συζύγους και κοπέλες των ποδοσφαιριστών ότι πρέπει να τους στηρίξουν και να μείνουν μακριά τους. Ακόμα και η έγκυος γυναίκα ενός εκ των ποδοσφαιριστών δεν είχε δικαίωμα να ενημερώσει το σύζυγό της. Πρώτα ο Φέργκιουσον θα μάθαινε κάτι αν ήταν έτοιμη για γέννα και μετά ο ίδιος ο πατέρας.

Μια ακόμα ιδέα που σκαρφίστηκε ο Σκωτσέζος ήταν να κάνει δώρο πριν τον αγώνα στον μεγάλο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, που ήταν προπονητής της Ρεάλ. Το δώρο ήταν ένα μεγάλο μπουκάλι ουίσκι και δεν ήταν από ευγένεια, ούτε από γενναιοδωρία, αλλά για να «μεθύσει» τους Ισπανούς, να τους κάνει να πιστεύουν ότι η Αμπερντίν ήρθε για τη χαρά της συμμετοχής και του ταξιδιού.

Την ημέρα του αγώνα έβρεχε και πολλοί από τους εκδρομείς που δεν είχαν κατάλυμα και κοιμήθηκαν στους δρόμους έγιναν μούσκεμα. Όσο η ώρα περνούσε, η βροχή έγινε καταιγίδα και οι συνθήκες όλο και πιο κοντά στις βρετανικές. Οι παίκτες είχαν ψηθεί ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, ότι είναι καλύτεροι και μπήκαν πολύ δυνατά στο ματς σκεπτόμενοι και από την ατμόσφαιρα πως παίζουν εντός έδρας.

Το γκολ του Μπλακ στην αρχή έδωσε το προβάδισμα, αλλά η Ρεάλ ισοφάρισε σχεδόν αμέσως με πέναλτι. Η Αμπερντίν έχασε αρκετές φάσεις και ήταν αρκετά καλύτερη, αλλά ο τίτλος κρίθηκε στην παράταση, όταν στο 112′ ο Χιούιτ έγραψε το τελικό 2-1. Η σκωτσέζικη ομάδα μόλις τα είχε καταφέρει. Με πάθος, δύναμη, ορμή, αλλά και ποιότητα έγραψε ιστορία κατακτώντας ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Ο σπουδαίος Ντι Στέφανο παραδέχτηκε τους αντιπάλους του: «Η Αμπερντίν έχει στοιχεία που δεν αγοράζονται με το χρήμα, έχει ψυχή και ομαδικό πνεύμα, χτισμένα μέσα σε μια οικογενειακή παράδοση». Όταν η ομάδα επέστρεψε στη βάση της, όλη η πόλη την υποδέχτηκε ως κάτι «μαγικό» και τους παίκτες ως «ήρωες». Τα σχολεία έκλεισαν σαν να ήταν εθνική επέτειος. Ο Φέργκιουσον και οι παίκτες πόζαραν σε κάθε μέρος της πόλης με το κύπελλο παντού. Ακόμα και μπροστά στο φέρι που επέστρεψε από τη... δική του αποστολή.