Σιέρα Μουρ στο Gazzetta: «Μου λένε ότι τους θυμίζω τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον τρόπο παιχνιδιού του»

Πώς ασχολήθηκες με το μπάσκετ;

«Στο τοπικό γυμναστήριο της κοινότητάς μου, έπαιζα ποδόσφαιρο στην αρχή. Δεν μου άρεσε και τόσο, ένιωθα ότι ήταν ένα στατικό άθλημα, ειδικά σε εκείνη την ηλικία. Δεν είχε τόση δράση, όσο το να πετυχαίνεις συνέχεια καλάθια. Οπότε θα πρέπει να το αγαπάς αρκετά, για να το συνεχίσεις.

Δεν υπάρχει σιγουριά πότε θα πετύχεις ένα γκολ, που είναι η ουσία του. Έκανα και χορό, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Ερωτεύτηκα το μπάσκετ, με... έσπρωξαν προς τα εκεί και οι γονείς μου.

Επίσης από μικρή ηλικία μου άρεσε η γυμναστική. Ο μπαμπάς μου είχε κάνει πολλά σπορ και με έμαθε να πηγαίνω στο γυμναστήριο. Από την ηλικία των 8, 9 ετών είχα αρχίσει να σηκώνω βάρη. Ό,τι έκανε ο μπαμπάς μου, ήθελα να τον ακολουθώ, είμαι το κοριτσάκι του μπαμπά».

Ήσουν ένα κορίτσι που ήθελε να παίξει μπάσκετ. Το αντίθετο από τα... στερεότυπα. Μολονότι στις ΗΠΑ οι ευκαιρίες είναι περισσότερες, πώς ήταν για εσένα να έχεις αυτήν την επιθυμία.

«Είναι πιο εύκολο για ένα κορίτσι να παίξει μπάσκετ στις ΗΠΑ. Προφανώς και μπορούν από μικρή ηλικία να ακολουθήσουν ένα άθλημα, ενώ στην περίπτωσή μου υπήρχαν και αθλήτριες που μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως πρότυπα. Οπότε είχα τα δικά μου είδωλα. Επίσης, η μητέρα μου είχε παίξει μπάσκετ παλιότερα.

Ενώ όταν ξεκίνησα είχε αναλάβει το ρόλο της προπονήτριας. Ήταν πιο εύκολο να ανακαλύψω ένα είδωλο. Ένιωσα ότι ήταν ένα σπορ που μου έδινε ελευθερία και ανεξαρτησία. Είχα αρκετή ενέργεια, όπως ανέφερα και παραπάνω και ήταν ένα εξαιρετικό άθλημα για να κινούμαι όλη την ώρα. Και οι γονείς μου δεν έπρεπε να ασχολούνται μαζί μου συνεχώς».

Άρα δεν ήσουν ένα παιδί που... βαριόνταν, αλλά μάλλον το αντίθετο;

«Ήμουν ένα ανεξάρτητο παιδί από νωρίς. Για την ακρίβεια άρχισα να παίζω μπάσκετ όταν ήμουν τεσσάρων ετών στο τοπικό γυμναστήριο. Οι γονείς μου ασχολούνταν με τα σπορ και εγώ είχα πάντα ενέργεια. Πάντα έμενα ξύπνια μέχρι αργά, μου έλεγαν οι γονείς μου.

Η ενέργεια ήταν σε υψηλό επίπεδο. Ποτέ δεν κουραζόμουν και είμαι ακόμα έτσι. Υπήρχε πάντα ενέργεια. Αυτό είναι καλό όταν παίζεις μπάσκετ, γιατί παίζεις συνέχεια. Και αυτό με βοηθάει, γιατί συνήθως παίζω 40 λεπτά. Δεν ήμουν ποτέ ένα τεμπέλικο παιδί, ήμουν ανεξάρτητη, το αντίθετο από τον αδερφό μου.

Οι γονείς μου με άφησαν να ασχολούμαι με εμένα. Δεν είναι ότι δεν ήθελαν να μου προσφέρουν βοήθεια, αλλά επιθυμούσα να κάνω τα πράγματα με το δικό μου τρόπο. Να μάθω με το δικό μου τρόπο».

Το μέρος που μεγάλωσες πώς ήταν;

«Ήταν μία μικρή πόλη, στην οποία έζησε και η μητέρα μου. Ο μπαμπάς μου τη γνώρισε στο κολέγιο. Ένα χρόνο μετά τη γέννησή μου στο Μέριλαντ, μετακομίσαμε. Πήγαμε στην πόλη της μητέρας μου, αφού έλαβε μία θέση για διδασκαλία και ήταν μεγάλη ευκαιρία. Εκεί μεγάλωσα, ήταν μικρή και αρκετοί άνθρωποι δεν έφυγαν ποτέ από εκεί. Δεν είχαν βγει από τα... σύνορά της.

Ήταν πολύ σημαντικό που κατάφερα να παίξω στο AU, το οποίο είναι μπάσκετ με ταξίδια. Ξεκίνησα όταν ήμουν οκτώ ετών και έπαιζα απέναντι σε εννιάχρονα. Αν δεν το έκανα, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πράξω όσα έκανα και να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Ίσως να μη ζούσα αυτή την εμπειρία. Στην Ευρώπη είναι διαφορετικά τα πράγματα, δεν έχετε τα καλοκαίρια το μπάσκετ μέσω ταξιδιών, όπως εμείς. Αν θέλεις να παίξεις μπάσκετ, τότε πρέπει να το κάνεις και το καλοκαίρι, όπως κάνουν στις ΗΠΑ.

Ήταν σημαντικό όταν κατάλαβαν πόσο σοβαρά το είχα πάρει και ταξίδευα για να παίζω. Δεν μου είχε φανεί τόσο δύσκολο, αλλά κοιτώντας πίσω, ήταν. Ειδικά επειδή ήμουν το μόνο μαύρο κορίτσι στην ομάδα και στη γειτονιά, οπότε ένιωθα το βλέμμα όλων πάνω μου. Κάποια στιγμή έγινα διάσημη, γιατί ήταν μία μικρή πόλη έπαιζα μπάσκετ και το έκανα καλά. Με ήξεραν όλοι.

Ήταν σαν να έχω ανέβει στο επόμενο επίπεδο, ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο σε μία μικρή πόλη. Οπότε έπρεπε να τα κάνω όλα καλά. Είχε πίεση, αλλά δεν με πτοεί αυτό. Με έκανε να παίζω όλο και καλύτερα. Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου και ήξερα ότι θέλω να φύγω από εκεί. Να παίξω σε ένα μεγαλύτερο επίπεδο, στο εξωτερικό».

Πότε ανακάλυψες ότι μπορείς να σκοράρεις τόσο εύκολα;

«Όταν ξεκίνησα, όπως είπα προηγουμένως, είχα μεγάλη ενέργεια. Ήμουν καλή στην άμυνα. Η μαμά μου, μου έλεγε (όταν ακολουθούσα τις ομάδες για να παίζω μπάσκετ ταξιδεύοντας) να δίνω σημασία στην άμυνα. Οπότε μπορούσα να κλέβω την μπάλα, να βγαίνω στον αιφνιδιασμό. Φαινόταν εύκολο, αλλά έχανα το λέι απ και οι συμπαίκτες μου ήταν ακριβώς από πίσω, έπαιρναν το ριμπάουντ και έβαζαν το καλάθι.

Τότε κατάλαβα ότι μπορώ να πετύχω εύκολους πόντους, αν έπαιζα καλά στην άμυνα. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να με... ηρεμήσω. Όταν έφτασα στο Λύκειο, έπαιζα στην ομάδα του σχολείου και ο κόουτς μου είχε αρκετά συστήματα για εμένα.

Τότε κατάλαβα ότι μπορώ να σκοράρει αρκετούς πόντους. Είμαι ακόμα η πρώτη σκόρερ στην περιοχή μου, στο σχολείο. Πρέπει να έβαλα κάπου 2.575 πόντους».

Από τα ταξίδια που έχεις κάνει, φαίνεται ότι ήθελες να παίξεις μπάσκετ, χωρίς να σε απασχολεί το μέρος. Πόσο εύκολο ήταν να φύγεις;

«Ήταν εύκολο γιατί είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσουν τα ταξίδια. Δεν ήθελα να μείνω στην πόλη μου, το γνώριζαν οι γονείς μου. Είμαι ανοικτή στους ανθρώπους, μου αρέσει να γνωρίζω νέα πρόσωπα, νέες κουλτούρες, οπότε ήταν εύκολο. Κάνω αυτό που αγαπάω, να παίζω μπάσκετ και μπορώ να ταξιδεύω.

Μπορώ να πάω σε διαφορετικές χώρες, να γνωρίσω νέα πράγματα και αυτό είναι σημαντικό. Την ίδια στιγμή βλέπω και διαφορετικά είδα παιχνιδιού, αν μιλήσουμε για μπάσκετ. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία μαθαίνω, προσαρμόζομαι και βρίσκω τον καλύτερο τρόπο για να κάνω όσα πρέπει. Επίσης, δεν βλέπω τις ειδήσεις, συνήθως προβάλλουν τα κακώς κείμενα.

Όταν ήταν να πάω στη Σαουδική Αραβία, όλοι με ρωτούσαν “γιατί θα πας εκεί;”. Αλλά ήταν μία από τις σημαντικές εμπειρίες της ζωής μου, γιατί τα νέα δεν λένε ακριβώς την αλήθεια. Είναι πιο ανοικτοί, ως άνθρωποι. Οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα να παίζουν μπάσκετ πέντε χρόνια, προτού ταξιδέψω εκεί.

Ένιωθα ότι βοηθούσα στην εξέλιξη του αθλήματος σε αυτή τη χώρα. Θεώρησα ότι αυτό ήταν το πιο σημαντικό, παίζοντας το άθλημα που λατρεύω για 25 χρόνια. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την απόφασή μου».

Έχεις περάσει από αρκετές χώρες. Ποια ήταν η πιο θαυμαστή εικόνα που είδες στα ταξίδια σου; Αυτό που σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;

«Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που μου άνοιξε τα μάτια και ο λόγος που θέλω να ζήσω στην Ευρώπη, είναι ο τρόπος ζωής. Είναι πιο άνετος, Ο κόσμος θέλει να απολαύσει τη ζωή του. Δεν είναι ότι δουλεύουν όλη την ώρα, δουλεύουν γιατί θέλουν να δουλέψουν και έχουν τον ελεύθερό τους χρόνο.

Στις ΗΠΑ όλοι δουλεύουν για να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα, όλη την ώρα. Το άλλο που μου έκανε εντύπωση, επειδή μου αρέσει το φαγητό, είναι τα προϊόντα που υπάρχουν στην Ευρώπη. Φρούτα, λαχανικά είναι φθηνά εδώ. Και στη χώρα μου πρέπει να πληρώσω δύο δολάρια για μία πιπεριά.

Στις ΗΠΑ φορολογούν τα καλά προϊόντα, επειδή θέλουν να βγάλουν χρήματα. Προτιμώ να είμαι χαρούμενη, απ' το να είμαι πλούσια».

Πάμε και στις Εσπερίδες. Με τη φανέλα τους, απέναντι στον Παναθηναϊκό σημείωσες 38 πόντους. Στο Κύπελλο κόντρα στον Ηρακλή είχες 32. Είναι τόσο εύκολο να σκοράρεις 30 πόντους;

«Είχα ακούσει ότι μόλις πετύχεις την πρώτη 20άρα, τότε γίνεται εύκολο να την επαναλάβεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τους 30 πόντους. Σαν πιάνεις και την σαραντάρα, γίνεται τρελό! Στη Σαουδική Αραβία πλησίασα το όριο των 50 πόντων. Και ήταν θεότρελο, γιατί δεν το είχα κάνει ξανά. Ξέρω ότι στην αρχή είχα σταματήσει αρκετές φορές στους 29 πόντους και έλεγα “όχι, ήμουν κοντά στους 30”.

Αλλά τώρα αισθάνομαι ότι είμαι τόσο κοντά στους 40. Αλλά δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο εύκολο να βρίσκομαι στο όριο των 30, αλλά όσο μαθαίνω το παιχνίδι, ξέρω ποια είναι τα δυνατά μου σημεία, πότε πρέπει να επιτεθώ και πότε υπάρχει η ευκαιρία για ένα εύκολο καλάθι. Αν παίζεις πιο έξυπνα, δεν σπαταλάς ενέργεια.

Όσο μεγαλώνω και ωριμάζω, βλέπω πράγματα στο παρκέ, τα οποία αγνοούσα παλιότερα. Και μου το κάνουν πιο εύκολο».

Οι συμπαίκτριές σου, τι σου είπαν μετά τους 38 πόντους;

«Δεν νομίζω ότι το ήξεραν. Μία συμπαίκτρια μου, μου είπε ότι έπρεπε να δοκιμάσω να σημειώσω 40 πόντους. Ο κόουτς μου το γνώριζε και μου είπε ότι έκανα καλή δουλειά. Έχουμε μία νεανική ομάδα και τα περισσότερα κορίτσια είναι ντροπαλά και μιλάνε σπάνια.

Αλλά μπορώ να καταλάβω ότι με έχουν σαν πρότυπο και προσέχουν τι κάνω στο παρκέ. Δεν χρειάζεται να με επευφημούν.

Είμαι τόσο ανταγωνιστική, χάσαμε σε εκείνο το ματς, είχα 38 πόντους, αλλά ηττηθήκαμε. Ήταν καλό, γιατί ήμασταν τρεις Αμερικανίδες και όλες παίξαμε καλά. Γνωρίζω ότι η ικανότητά μου στο σκοράρισμα μου δίνει δουλειά, μου ανεβάζει τα στατιστικά, αλλά θέλω να βοηθάω στη βελτίωση του παιχνιδιού των συμπαικτριών μου».

Ήταν όμως ένα τρελό ματς απέναντι στον Παναθηναϊκό, όπου και η Τζάσμιν Τζόουνς του Παναθηναϊκού πέτυχε αρκετούς πόντους. Μάλιστα, σας είδα και σε μία κοινή φωτογραφία στο ματς. Γνωριζόσαστε;

«Ένιωθα ότι θα ήταν διαφορετικό ματς, η Τζόρνταν Λιούις, η πλέι μέικερ μας, είχε 19 πόντους, αλλά χτύπησε στο δάκτυλό της και χρειάστηκε να μείνει εκτός. Θα ήταν διαφορετικό αν δεν είχαμε τραυματισμούς, όπως αυτόν της Ζωής Κορρέ. Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο, αλλά σε κάποιο σημείο έγιναν διάφορες αναποδιές».

Ήμαστε καλές φίλες, παίξαμε μαζί στο Μεξικό. Κάναμε παρέα, το κάνουμε και εδώ. Είναι όμορφο συναίσθημα που μπορώ να ζήσω την εμπειρία να παίζω στην Ελλάδα, μαζί με μία πολύ καλή φίλη μου. Σε ένα σημείο του αγώνα, το χρονόμετρο είχε ένα πρόβλημα. Έτυχε να είμαστε δίπλα δίπλα, ο φωτογράφος μας ζήτησε να βγούμε μία φωτογραφία.

Υποστηρίζουμε η μία την άλλη, θα ποστάρουμε τη φωτογραφία όταν τελειώσει το ματς, αλλά μέχρι τότε είμαστε αντίπαλες. Ξέρω ότι παίζει καλά, μου αρέσει να παίζω απέναντι της, γιατί γνωρίζω ότι θα βρω ανταγωνιστικότητα».

Ακόμα είναι νωρίς, αλλά η επόμενη σεζόν τι μπορεί να φέρει; Ίσως μία νέα χώρα;

«Δεν έχω παίξει στο EuroCup, αν καταφέρω να το κάνω θα είναι εκπληκτικό. Είναι ένας από τους προσωπικούς μου στόχους. Ξέρω ότι μπορώ να παίξω σε αυτό το επίπεδο, γι' αυτό βελτιώνομαι κάθε χρόνο. Μέσα απ αυτή τη σεζόν, θέλω να αποδείξω ότι είμαι ικανή να αγωνιστώ εκεί.
Ο ατζέντης μου, με τον οποίο είμαι μαζί από την σεζόν στη Φινλανδία, είναι εξαιρετικός ατζέντης, έχω ήδη παίξει σε Λουξεμβούργο, Σαουδική Αραβία, Μεξικό και τώρα εδώ. Οπότε κάνει καλά τη δουλειά του. Πιστεύω ότι θα μου βρει κάτι καλό και την επόμενη σεζόν. Εγώ κάνω το δικό μου κομμάτι, εκείνος το δικό του.

Γίνομαι 30 ετών φέτος και μία συμμετοχή στο EuroCup θα είναι σημαντική. Ξέρω ότι οι περισσότερες παίκτριες συνεχίζουν την καριέρα τους μέχρι τα 40 τους, αλλά εγώ δεν ξέρω αν θέλω να το κάνω, επειδή το στυλ παιχνιδιού μου έχει μεγάλη καταπόνηση.

Κάνω πολλά ντράιβ και πηδάω αρκετές φορές για να διεκδικήσω ριμπάουντ. Οπότε δεν ξέρω πόσα χρόνια έχω ακόμα. Σίγουρα έχω πέντε ακόμα. Κάποιοι μου λένε για το WNBA. Αν έρθει μία ευκαιρία για ένα training camp, θα το κάνω, αλλά θέλω να συνεχίσω να παίζω στην Ευρώπη. Τη λατρεύω. Θέλω να μείνω στην Ευρώπη, όταν τελειώσω από το μπάσκετ. Αυτό έχω στο μυαλό μου, ότι θα είμαι για πάντα σε αυτή την Ήπειρο. Το έχουν καταλάβει και οι γονείς μου. Αν καταφέρουμε με τις Εσπερίδες να μπούμε στην πρώτη πεντάδα θα είναι υπέροχο. Πρέπει να βλέπουμε κάθε ματς ξεχωριστά».

Νωρίτερα, ανέφερες τα πρότυπά σου. Ποια ήταν;

«Η Σέριλ Σουπς είναι μία μεγάλη παίκτρια που μου άρεσε να βλέπω, είμαι μεγάλη θαυμάστρια του ΛεΜπρόν Τζέιμς, αγαπώ τον τρόπο παιχνιδιού του. Στο Λύκειο είχα πρότυπο τον Τρέισι ΜακΚρέιντι. Θυμάμαι ότι φορούσα τα παπούτσια του. Ήταν κάτι σπάνιο. Άρεσε και στον μπαμπά μου, οπότε γι' αυτό υπήρχε η συμπάθεια για τον T-Mac. Φυσικά και ο πατέρας μου ήταν ένα μεγάλο πρότυπο, μου έμαθε να κάνω jump shoot.

Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο για τις γυναίκες, αλλά εμένα μου το έμαθε στο Λύκειο. Ήταν μεγάλη υπόθεση για εμένα να μάθω να σουτάρω. Επίσης είχα μεγάλη συμπάθεια και για τον Ντουέιν Γουέιντ. Αλλά αν μιλάμε για το παρόν, διαλέγω τον ΛεΜπρόν Τζέιμς. Ο κόσμος πάντως μου λέει ότι τους θυμίζω τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Και τον τρόπο παιχνιδιού του».

Είχες την ευκαιρία να συναντήσεις κάποιον απ' αυτούς από κοντά;

«Δυστυχώς όχι, θα ήταν υπέροχο. Ίσως αν συναντούσα τον ΛεΜπρόν να λιποθυμούσα! Αλλά τους παρακολουθώ, βλέπω τα ματς τους και τα μελετάω. Είμαι αυτό που λένε basketball junkie. Ειδικά για το ευρωπαϊκό παιχνίδι. Βλέπω αρκετά ματς, είμαι για 7η σεζόν στην Ευρώπη. Μου αρέσει το στυλ παιχνιδιού, είναι διαφορετικό από το ΝΒΑ.

Όταν κάποιος πάει από την Ευρώπη στο ΝΒΑ επιμένει ότι στις ΗΠΑ είναι πιο σοφτ το μπάσκετ. Και είναι αλήθεια. Ο τρόπος που παίζουν εδώ είναι πιο ζόρικος. Δεν με ενοχλεί, προσθέτει έναν μεγάλο ενθουσιασμό στο παιχνίδι. Έχουμε μεγάλους παίκτες στις ΗΠΑ, αλλά η Ευρώπη... κερδίζει στη σκληρότητα».

Συμπαίκτρια με την Μπριάνα Στιούαρτ!

Παρακολουθείς τη EuroLeague ή άλλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα;

«Ναι, από τη EuroLeague των ανδρών βλέπω περισσότερα τα ματς της Μονακό, επειδή παίζει εκεί ένας φίλος της συμπαίκτριάς μου, της Τζόρνταν Λιούις. Βλέπω και τη EuroLeague Γυναικών και το EuroCup και το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό. Έχω και κάποιες φίλες που παίζον στο WNBA, οπότε είδα και τους φετινούς τελικούς. Η Μπριάνα Στιούαρτ ήταν μαζί μου όταν παίζαμε στο μπάσκετ με ταξίδια.

Η Μπρίτνεϊ Σάικς (μέλος των Γουάσινγκτον Μίστικς) έπαιζε παλιότερα στην Πολωνία. Και οι τρεις μας ήμασταν στην ίδια ομάδα. Αυτή είναι η γενιά μου που παίζει αυτή τη στιγμή σε υψηλό επίπεδο».

Αφού ανέφερες την Μπριάνα Στιούαρτ. Φαινόταν από τότε ότι ήταν τόσο καλή;

«Είχε το κορμί και την προοπτική. Στις ΗΠΑ έχει μεγάλη σημασία το κολέγιο που θα πας. Για την Μπριάνα το Ucon ήταν μία εξαιρετική επιλογή. Έπαιζε σε μεγάλο επίπεδο, είχε στη διάθεση της εξαιρετικές εγκαταστάσεις και όλα τα εχέγγυα για να γίνει η μεγάλη παίκτρια που είναι.

Φαινόταν από εκείνη την ηλικία, η ικανότητά της να σουτάρει. Ήταν απολύτως φυσιολογική να συμβεί».