Τάσος Ζαφειρίου, ο αφανής ήρωας του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της Αθήνας

Παρά την κούραση και την ταλαιπωρία, η ενασχόλησή του αυτή τον γεμίζει συναισθηματικά. «Είναι τρέλα. Είναι το μικρόβιο, δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν το κάνω επαγγελματικά. Δεν βγάζω χρήματα από αυτό. Κούριερ είμαι με ένα μισθό της τάξης των 650 ευρώ. Δεν έχω και οικογένεια. Αν είχα ίσως να μην το έκανα. Περνάω τον ελεύθερό μου χρόνο. Τι να κάνω δηλαδή; Να κάτσω μέσα στο σπίτι και να κοιτάω τους τέσσερις τοίχους;» λέει, ενώ κατευθυνόμαστε στο καφέ που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το γήπεδο για να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη.

Σε αυτό κάθονται ήδη αρκετοί θαμώνες που παρακολουθούν την προπόνηση του Ηλυσιακού. Όλοι τους γνωρίζουν πολύ καλά και τον φωνάζουν με το μικρό του όνομα. Τον ρωτούν για παιχνίδια, για μεταγραφές, για ποδοσφαιρικά νέα, για όλα. Είναι άλλωστε ο καθ’ ύλην αρμόδιος για τη συγκεκριμένη συζήτηση.

Ο ίδιος, βέβαια, δεν πίστευε ποτέ ότι θα εξελισσόταν έτσι η ζωή όταν ήταν μικρός και ζούσε στο Σουδάν μαζί με την οικογένειά του. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Χαρτούμ, την πρωτεύουσα της χώρας. Πήγα σε ελληνικό σχολείο με καθηγητές που ερχόντουσαν από την Ελλάδα. Το Σουδάν είχε μεγάλη ελληνική κοινότητα. Τώρα βέβαια έχει μειωθεί αισθητά» εξηγεί.

Σύμφωνα με τον Τάσο Ζαφειρίου, οι συνθήκες διαβίωσης στη χώρα για τον ντόπιο πληθυσμό ήταν εξαιρετικά δύσκολες. «Υπήρχε στρατιωτικό καθεστώς. Απαγορευόταν δηλαδή να είσαι έξω μετά τις 9 το βράδυ. Δεν επιτρεπόταν να πιεις αλκοόλ, να φιλήσεις την κοπέλα σου σε εξωτερικό χώρο. Το νερό ερχόταν από τον Νείλο Ποταμό και για να το πιεις, έπρεπε να έχεις φίλτρο. Σκόνη, ελονοσία. Στο Νότιο Σουδάν, να φανταστείς, που τώρα είναι άλλο κράτος, δεν υπήρχε ρεύμα» συμπληρώνει.

Η πρώτη του επαφή με το ποδόσφαιρο ξεκίνησε εκεί. Λάτρευε να βλέπει τα ντέρμπι μεταξύ της Αλ-Μερίκ και της Αλ-Χιλάλ. Όπως εξηγεί του θύμιζαν πολύ τα ελληνικά μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, για τα οποία, ωστόσο, μάθαινε σπάνια από τις αθλητικές εφημερίδες ή το ραδιοφωνάκι που έπιανε από κάποτε ελληνικούς σταθμούς.

Με την ελληνική πραγματικότητα (ποδοσφαιρική και μη) εξοικειώθηκε για τα καλά στα 18 του, όταν και αποφάσισε να αφήσει το Χαρτούμ και να μετακομίσει με τη μητέρα του στην Αθήνα. Ο λόγος ήταν ένας: να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Αθήνας.

Γρήγορα, όμως, αντιλήφθηκε ότι αυτό που του άρεσε να κάνει είναι να ασχολείται με τα αθλητικά τεκταινόμενα της πόλης. Οπότε, άρχισε να φοιτά παράλληλα στη σχολή δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1 που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Διαβάζοντας, λοιπόν, ένα φύλλο της Αθλητικής Ηχούς έπεσε πάνω σε μια αγγελία. Η εφημερίδα ζητούσε συνεργάτες για την κάλυψη των «Αθηναϊκών», της δημοφιλούς στήλης που βρισκόταν παραδοσιακά στις πρώτες σελίδες του εντύπου και φιλοξενούσε τα αποτελέσματα των αγώνων των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων της πόλης.

Επικοινώνησε προσωπικά με τον Διονύση Τσακασιάνο, το όνομα του οποίου συνδέθηκε με τη συγκεκριμένη στήλη όσο κανενός άλλου, και έπιασε δουλειά. Μια δουλειά που ήταν εξαιρετικά δύσκολη με τα δεδομένα της εποχής.

«Δεν υπήρχε ίντερνετ όπως σήμερα. Έτσι λοιπόν για να μάθουμε πολλές φορές τα αποτελέσματα σε απομακρυσμένες περιοχές της Αττικής παίρναμε τηλέφωνο το αστυνομικό τμήμα που είχαν στείλει άνθρωπο στο ματς, μιλούσαμε μαζί του και μας έλεγε πόσο έληξε. Δεν μας το σήκωναν πολλές φορές οι γηπεδούχοι μετά από ήττα. Μια φορά ο Τσακασιάνος μου είχε πει απελπισμένος: “βάλτο μωρέ 0-0. Έτσι και αλλιώς ποιος θα το δει”».

Ο Τάσος Ζαφειρίου έχει δημιουργήσει ένα λεύκωμα με όλα τα φύλλα της Αθλητικής Ηχούς στα οποία έχει υπογράψει κείμενο. Ξέρει, μάλιστα, απ’ έξω κι ανακατωτά πού βρίσκεται η κάθε αναμέτρηση. «Ξέρεις τι πράγμα είναι να είσαι 20 χρονών πιτσιρικάς και να βλέπεις το όνομά σου γραμμένο σε εφημερίδα; Πήγαινα στην Ομόνοια από τις 3 τα ξημερώματα και περίμενα να έρθουν. Το έλεγα στους φίλους μου και ένιωθα υπερηφάνεια» σημειώνει.

Τα χρόνια περνούσαν, όμως, ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να γίνει συντάκτης της εφημερίδας, παρά μόνο συνεργάτης. Δούλεψε για μερικά χρόνια, κάνοντας τις εξωτερικές δουλειές του λογιστηρίου της εφημερίδας, και στη συνέχεια τα παράτησε. «Απογοητεύτηκα. Λες: “τι κάνω εγώ τώρα;”. Μεγάλωνα και άρχιζαν να μπαίνουν κι άλλα πράγματα στη ζωή. Υποχρεώσεις, έξοδα».

Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να αποσυρθεί. Πριν από επτά χρόνια, όμως, επέστρεψε. Μόνο που τώρα δε χρειαζόταν να ζητήσει από κάποιον δουλειά ή χρήματα. Μπορούσε με τον δικό του εξοπλισμό να κάνει αυτό που αγαπά: να καταγράφει το τι συμβαίνει στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Αθήνας.

Ξεκίνησε συνεργασία με το Abola.gr και άρχισε να γυρνά όλα τα γήπεδα της Αθήνας, τραβώντας παιχνίδια και κάνοντας συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές αυτών. Κάνοντας μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο, υπάρχουν αμέτρητα videos με εκείνον να κρατά την κάμερα και να δίνει τον λόγο σε προπονητές, ποδοσφαιριστές και παράγοντες ομάδων. Μια πραγματική ψηφιακή εγκυκλοπαίδεια για όσους θέλουν να ενημερωθούν για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Αθήνας.

Όταν πια ένιωσα ότι τα έχει κάνει όλα, αποφάσισε να πιάσει το ποδόσφαιρο γυναικών. Δημιούργησε, μάλιστα, μια σελίδα, το Greek Women’s Soccer News, η οποία σήμερα μετρά περισσότερους από 7 χιλιάδες ακόλουθους στο Facebook.

«Θεωρώ ότι είναι πιο αγνό από το ποδόσφαιρο αντρών πια, αλλά δυστυχώς δεν έχει τόσο μεγάλη προβολή. Υπάρχει, όμως, μεγάλη εξέλιξη. Είναι πιο πολλά τα κορίτσια τώρα που παίζουν ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει πια αυτή η νοοτροπία του γονιού που δεν το άφηνε να παίξει μόνο και μόνο επειδή είναι κορίτσι» σημειώνει.

Ο Τάσος Ζαφειρίου έχει ακολουθήσει σε αρκετά ταξίδια την εθνική γυναικών. Τα περισσότερα από τα κορίτσια που αγωνίζονται σε αυτή, τους έχει πάρει συνέντευξη. Ελπίζει κι εκείνος ότι δεν θα αργήσει να έρθει η πρώτη μεγάλη διοργάνωση.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, εκείνος θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του. Να γυρνά όλα τα γηπεδάκια της Αθήνας και να καταγράφει αφιλοκερδώς τους αφανείς πρωταγωνιστές των τοπικών κατηγοριών. Εκεί που χτυπά πραγματικά η καρδιά του ποδοσφαίρου της πόλης.