Στην Καστέλλα χτυπά εδώ και 100 χρόνια η καρδιά του Εθνικού

Η ιστορία της ομάδας ξεκίνησε το 1923, δύο χρόνια πριν από την ίδρυση του Ολυμπιακού. Για αρκετές δεκαετίες υπήρξε μία από τις ισχυρές ομάδες όχι μόνο του Πειραιά αλλά και ολόκληρης της χώρας.

Οι διακρίσεις μιλούν από μόνες τους: κατάκτηση ενός πρωταθλήματος Ελλάδος νοτίου ομίλου το 1935, τριών πρωταθλημάτων Πειραιά (πριν εγκαθίδρυση των εθνικών κατηγοριών), ενός Κυπέλλου Ελλάδος το 1933, επτά συμμετοχές στα ημιτελικά του θεσμού Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Ο Παναγιώτης Κατσικογιάννης υπήρξε μέλος της τελευταίας μεγάλης ομάδας των 80s που κατάφερε να κρατήσει τον Εθνικό στα πάνω ράφια της Α’ Εθνικής. Γεννήθηκε στο Αιγάλεω και όνειρό του ήταν κάποια στιγμή να παίξει στους Κυανόλευκους.

«Ήταν τεράστια διαφορά δυναμικής και βεληνεκούς μεταξύ των δύο συλλόγων. Ανεξάρτητα εάν εμείς πέσαμε και εκείνοι στη συνέχεια βγήκαν στο UEFA. Στο Αιγάλεω είχαμε μόνο μία φόρμα. Έπεφτες κάτω στις λάσπες, λερωνόσουν. Έπρεπε να την πάρεις στο σπίτι να την πλύνεις και να την ξαναβάλεις» εξηγεί.

«Στον Εθνικό ήταν αλλιώς. Με το πήγα μου έδωσαν τρία ζευγάρια φόρμες και παπούτσια. Εκεί αισθάνθηκα για πρώτη φορά ποδοσφαιριστής» προσθέτει. Με τη φανέλα της ομάδας αγωνίστηκε περίπου για μια δεκαετία, από το 1981 έως το 1989.

Θυμάται τα ματς και τη μεγάλη κόντρα με τον Ολυμπιακό, τη σπουδαία εκτός έδρας νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό, τα μεγάλα διπλά στη Θεσσαλονίκη. Αν υπάρχει, όμως, ένα παιχνίδι που ξεχωρίζει, αυτό είναι κόντρα στον Ηρακλή του Χατζηπαναγή στο παλιό Καραΐσκάκη τη σεζόν 1987/88.

«Είχε 35 χιλιάδες κόσμο το γήπεδο. Έσπαγαν τις πόρτες για να μπουν μέσα. Ήθελαν να δουν τον Χατζηπαναγή. Έλα, όμως, που είδαν τελικά Εθνικάρα» λέει γελώντας. Το ματς έληξε υπέρ των γηπεδούχων με σκορ 1-0. Ο Παναγιώτης Κατσικογιάννης είχε καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού την ευθύνη του μαρκαρίσματος του Βάσια.

«Τον έπαιζα man to man. Αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν να μην τον αφήσω σε καμία περίπτωση να γυρίσει. Προσπαθούσα να τον σταματήσω πιο πριν. Γιατί αν γυρνούσε είχε “ζήτω και οπισθοχώρηση”».

Παρά τις κόντρες και τα μαρκαρίσματα εντός του αγωνιστικού χώρου, μετά τη λήξη της αναμέτρησης, τον προσέγγισε και του ζήτησε να ανταλλάξουν φανέλες. Ο Χατζηπαναγής το έκανε με ευχαρίστηση. Την εμφάνιση αυτή την κρατούσε μέχρι πρότινος σαν φυλαχτό, ωστόσο, τελικά αποφάσισε να την παραχωρήσει στα πλαίσια ενός ραδιοφωνικού εράνου. Πια έχει μόνο τις αναμνήσεις και αρκείται με αυτό.

Ο Παναγιώτης Κατσικογιάννης υπήρξε για μια σειρά ετών αρχηγός της ομάδας. Όπως εξηγεί, ο Εθνικός ήταν πάντα φόβητρο για οποιονδήποτε αντίπαλο. Ήταν, όμως, παράλληλα μια πολύ αγαπητή ομάδα για όλους τους Έλληνες. «Ο Εθνικός έπαιζε πάντα καλό ποδόσφαιρο. Αυτό τον χαρακτήριζε. Και το κυριότερο: δεν έκανε φασαρίες. Έχω γυρίσει όλοι την Ελλάδα. Έχω βρει Εθνικούς στην Αλεξανδρούπολη, την Κρήτη, τη Θεσσαλονίκη. Είναι παντού» σημειώνει.

Η αποχώρησή του από την ομάδα του το 1989 σήμανε σταδιακά το τέλος της τελευταίας χρυσής εποχής του Εθνικού. Ο Τόλης Δημόπουλος αγωνίστηκε στην ομάδα κατά τα 90s και θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τους δύσκολους καιρούς του συλλόγου.

«Η ομάδα ήταν ασανσέρ μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης κατηγορίας. Η νίκη που θυμάμαι περισσότερο ήταν κόντρα στον ΠΑΟΚ, στην Τούμπα, με σκορ 0-1. Κάποτε για μας αυτές οι νίκες ήταν φυσιολογικές. Έτσι, όμως, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, κατέληξε να είναι θρίαμβος» εξηγεί.

Ο ίδιος αποχώρησε από την ομάδα το 1999. Όταν επέστρεψε, ύστερα από τρία χρόνια, ο Εθνικός είχε πέσει στη Γ’ Εθνική. Από εκείνη την εποχή και μέχρι σήμερα, ο σύλλογος δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει στην πρώτη κατηγορία. Παρόλα αυτά, όμως, παραμένει ακόμη στη δεκάδα των ομάδων με τις περισσότερες συμμετοχής στο πρωτάθλημα Ελλάδος.

Το κυριότερο πρόβλημα που έφερε αυτή τη μεγάλη πτώση, κατά τους δύο παλαίμαχους ποδοσφαιριστές της ομάδας, ήταν το γηπεδικό. «Έχουμε παίξει παντού. Στο Μοσχάτο, την Καλλιθέα, τον Κορυδαλλό, το Πέραμα, το Κερατσίνι. Ερχόταν η Κυριακή και δεν ξέραμε πού θα παίξουμε» λέει ο Τόλης Δημόπουλος.

Το ζήτημα, ωστόσο, φαίνεται ότι λύθηκε, καθώς πριν από μερικές εβδομάδες έγινε γνωστό ότι ο Δήμος Πειραιά παραχωρεί στον σύλλογο το ποδοσφαιρικό γήπεδο του ΣΕΦ, το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Καραΐσκάκη, προκειμένου να στεγαστεί μόνιμα. Η απόφαση αυτή, θεωρούν και οι δύο, ότι είναι η αρχή της εκτόξευσης της ομάδας.

«Δε γινόταν η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα του Πειραιά να μην έχει το δικό της γήπεδο. Να έχει τη βάση των οπαδών της στην Καστέλλα και να τρέχει μέχρι το Πέραμα να παίξει. Τώρα που είμαστε εδώ, νομίζω ότι ο κόσμος θα επιστρέψει» δηλώνει ο κ. Κατσικογιάννης.

Φεύγοντας από τα γραφεία, περνάμε την πεζογέφυρα και προσεγγίζουμε τις νέες εγκαταστάσεις του συλλόγου. Σε ένα από τα γήπεδα της περιοχής κάνουν προπόνηση μερικά παιδιά της ακαδημίας του συλλόγου.

Ο Εθνικός πια μετρά 190 νεαρούς αθλητές και ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί το αμέσως επόμενο διάστημα. Οι προπονητές τους, όπως εξηγεί ο ίδιος, ο οποίος παράλληλα έχει αναλάβει τον ρόλο του τεχνικού συμβούλου των αναπτυξιακών τμημάτων, προσπαθούν μετά το τέλος των προπονήσεων να μιλήσουν στα παιδιά για τη μεγάλη ιστορία του συλλόγου. Γνωρίζουν, όμως, ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο εξαιτίας των πολλών χρόνων αποχής του συλλόγου από τα μεγάλα σαλόνια.

Στο σήμα της ομάδας έχει προστεθεί μόνο για τη φετινή χρονιά ο αριθμός 100, ο οποίος είναι τυπωμένες με χρυσά γράμματα. Αυτή η επέτειος, σύμφωνα με τους ίδιους, είναι η αρχή μιας νέας εποχής για όλους στον σύλλογο. Κάτι τέτοιο αποτυπώνεται και βαθμολογικά.

Ο Εθνικός βρίσκεται στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας του τετάρτου ομίλου της Football League, έναν μόλις βαθμό πίσω από τον Πανιώνιο. Κανείς τους δεν μπορεί να πιστέψει ότι δύο τόσο ιστορικές ομάδες έχουν φτάσει στο σημείο να παλεύουν για την άνοδο στην κατηγορία. Παρέα, μάλιστα, με τον Απόλλωνα Σμύρνης, την Προοδευτική, τον Ηλυσιακό.

Το νέο γήπεδο αναμένεται να παραδοθεί στην ομάδα τον Ιανουάριο του 2024. Το μόνο που απομένει είναι η τοποθέτηση των κερκίδων. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι σε περίπτωση ανόδου στη Super League 2, ο Εθνικός θα πρέπει να μεταναστεύσει ξανά, καθώς ο τεχνητός χλοοτάπητας του ΣΕΦ δεν εκδικείται για αγώνες της δεύτερης εθνικής κατηγορίας.

Μέχρι τότε, όμως, υπάρχει αρκετός χρόνος. Για αρχή, όπως καταλήγουν και οι δύο, είναι σημαντικό ότι ο Εθνικός απέκτησε και πάλι έδρα. Και όχι όπου και όπου. Στον Πειραιά. Στο σπίτι του.

Υ.Γ. Το μεσημέρι της Δευτέρας 20 Νοεμβρίου, μία μέρα πριν τη συμπλήρωση 100 χρονών ζωής του συλλόγου, οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και του Εθνικού θα δώσουν ένα φιλικό παιχνίδι. Πολλοί από τους ποδοσφαιριστές που κάποτε μεσουρανούσαν στον Πειραιά θα πατήσουν και πάλι χορτάρι. Ένα ντέρμπι από τα παλιά. Έτσι όπως του αξίζει.