Ο Αποστόλης Δημητρόπουλος και οι μοναδικοί ποδοσφαιρικοί του πίνακες
Το ποδόσφαιρο μάς έχει χαρίσει αμέτρητες μεγάλες στιγμές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει, άραγε, την κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα στον τελικό του Euro 2004 κόντρα στην Πορτογαλία; Τη συνάντηση του Γκατούζο με τον Ματεράτσι, όσο το Σαν Σίρο φλεγόταν από τα καπνογόνα; Τον χαρακτηριστικό πανηγυρισμού του Ροναλντίνιο;
Ο Αποστόλης Δημητρόπουλος, λοιπόν, πήρε όλες αυτές τις εικόνες -και πολλές ακόμη- και τις μετέτρεψε σε ζωγραφιές. Το δωμάτιό του είναι πια ασφυκτικά γεμάτο με καμβάδες, τετράδια και μαρκαδόρους. Όπως εξηγεί, πια δεν ξέρει πού να τα βάλει. Κι όλα αυτά μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια.
«Δεν είχα κανένα ερέθισμα πιο πριν με τη ζωγραφική. Αφότου τελείωσα το σχολείο πέρασα σε ένα ΤΕΙ, αλλά το παράτησα γιατί δε με ενδιέφερε. Σπούδασα ζαχαροπλαστική και αρτοποιία μόνο και μόνο για να τελειώσω κάτι και μετά έπιασα δουλειά στην εστίαση και στον φούρνο των θείων μου» σημειώνει ο ίδιος σήμερα.
«Άρχισα να ζωγραφίζω όταν έσκασε η πρώτη καραντίνα. Δεν το κούνησα από το σπίτι. Στην αρχή έκανα καλικατζούρες κυριολεκτικά. Δεν σταμάτησα καθόλου όμως και σιγά σιγά ξεκίνησα να το βρίσκω».
Το πρώτο έργο που έφτιαξε ήταν η σκηνή της συμπλοκής μεταξύ του Παρασκευά Άντζα και του Σωτήρη Κυριάκου. Ο πίνακας δεν είναι, όμως, μία ακόμη αποτύπωση της σκηνής.
«Θεωρώ ότι πρόκειται για μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές του ελληνικού ποδοσφαίρου γιατί μιλάμε για δύο πολύ δυναμικούς ποδοσφαιριστές. Δεν ήθελα, όμως, απλά να την αποτυπώσω. Αλλά να περάσω το δικό μου στιλ. Τον Άντζα, λοιπόν, το έκανα σκυθρωπό. Και τα πρόσωπα των θεατών από πίσω δεν έχουν καθόλου χαρακτηριστικά, όπως και στα παλιά Pro Evolution Soccer» λέει.
«Και κανένα να μην πουλήσω, δεν με νοιάζει. Γουστάρω να το φτιάχνω και μετά να κάθομαι να το χαζεύω. Να βάζω να παίζει μουσική στο πικάπ και να είμαι με τις ώρες στο δωμάτιό μου και να δημιουργώ»
Δεν στάθηκε, όμως, μόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δημιούργησε έναν πίνακα με τη μορφή του Ροναλντίνιο στη Μπαρτσελόνα και πολλά ακόμη με τις μορφές του Αντριάνο, του Ρεκόμπα και πολλών ακόμη ποδοσφαιριστών που στιγμάτισαν την παιδική του ηλικία.
«Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμουν τότε, αλλά μεγάλη επιρροή στο έργο μου είχε το περίπτερο του μπαμπά μου που λειτουργούσε επί 35 χρόνια στη Καλλιθέα. Εκεί έβλεπα τις εφημερίδες και τα περιοδικά με τις εικόνες των ποδοσφαιριστών. Εντάξει, έχω μεγάλη αγάπη στους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές».
Ο αγαπημένος του, βέβαια, είναι ο Μάριο Μπαλοτέλι, ο οποίος μπορεί «να μην είχε μυαλό αλλά ήταν παιχταράς». Ο ίδιος, μάλιστα, έχει δημιουργήσει ένα έργο για εκείνον από τη θρυλική στιγμή και τον πανηγυρισμό με το «Why Always Me» κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πάνω από τη μορφή του έγραψε, μάλιστα, SuperMario Balotelli, αποτίοντας έτσι κι έναν φόρο τιμής στο -επίσης θρυλικό- video game της Nintendo.
Αγαπάει πολύ τα έντονα χρώματα, το ίδιο και τα εκφραστικά πρόσωπα. Το γραφείο του είναι γεμάτο με σημειωματάρια και τετράδια που είναι γεμάτα με ζωγραφιές αγαπημένων του ποδοσφαιριστών. Ένας από αυτούς και είναι ο Δανός Νικολάι Τόμσεν.
Ο διεθνής παίκτης που αγωνίστηκε για τέσσερα χρόνια με τη φανέλα της Κοπεγχάγης και μέτρησε οχτώ συμμετοχές στο Champions League τον βρήκε στα social media, ενθουσιάστηκε με τη δουλειά του Έλληνα δημιουργού και του έστειλε το εξής μήνυμα: «πάρε αυτή τη φωτογραφία και κάν’ την όπως θέλεις εσύ».
Όπως και τελικά συνέβη. Η ζωγραφιά του άρεσε τόσο πολύ που την πόσταρε στο Instagram. Και κάπως έτσι οι ακόλουθοι του Αποστόλη Δημητρόπουλο άρχισαν να αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς. Ύστερα ακολούθησε το repost από τον Ζαμοράνο και τον Άγγελο Χαριστέα. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι αυτοί οι ποδοσφαιριστές με την τόσο μεγάλη καριέρα είδαν τη δουλειά μου και τους άρεσε» εξηγεί.
Αυτός είναι και ο λόγος που συνεχίζει μέχρι σήμερα να ζωγραφίζει ποδοσφαιρικές στιγμές και πρόσωπα. «Είναι ανεκτίμητης αξίας αυτό το συναίσθημα. Θα σου πω την αλήθεια. Και κανένα να μην πουλήσω, δεν με νοιάζει. Γουστάρω να το φτιάχνω και μετά να κάθομαι να το χαζεύω. Να βάζω να παίζει μουσική στο πικάπ και να είμαι με τις ώρες στο δωμάτιό μου και να δημιουργώ».
Η όρεξη πολλές φορές έρχεται και φεύγει. Υπάρχουν μέρες, όπως λέει, που δεν μπορεί να κάνει ούτε μία γραμμή. Δεν το πιέζει, όμως. Πηγαίνει μια βόλτα, πίνει μια μπύρα και συνεχίζει την επόμενη. Είναι, βέβαια, κι άλλα βράδια που δεν του φτάνουν οι ώρες. Όλο αυτό θεωρεί ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ειδικά από τη στιγμή που δεν έχει τη δυνατότητα να βιοπορίζεται αποκλειστικά και μόνο από την τέχνη του.
«Είναι δύσκολο πράγμα η τέχνη στην Ελλάδα, κακά τα ψέματα. Δεν μπορώ να ζω, για την ώρα τουλάχιστον, αποκλειστικά και μόνο από αυτό. Γιατί, εντάξει, τον ένα μήνα μπορεί να πάει καλά και να πουλήσω. Εάν, όμως, τους άλλους δύο δεν δώσω τίποτα;» αναρωτιέται.
Αυτό που τον ενθαρρύνει, ωστόσο, είναι το ενδιαφέρον από το εξωτερικό. Ο ίδιος έχει δώσει αρκετά έργα του σε γκαλερί ακόμη και του Λονδίνου, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που του ζητούν να δημιουργήσει κάτι αποκλειστικά και μόνο για εκείνους.
Αποφεύγει εντελώς την ψηφιακή δημιουργία. Κι αυτό γιατί θεωρεί ότι η μαγεία βρίσκεται πάνω στο στυλό και το χαρτί. «Είναι άλλο πράγμα το χειροπιαστό. Να πιάνεις το στυλό και να ζωγραφίζεις, ξέροντας από πριν ότι αυτό που θα δημιουργήσεις δεν υπάρχει περίπτωση να είναι τέλειο. Δεν μπορώ να κάνω την τέλεια γραμμή, κάπου θα μου ξεφύγει. Με το πενάκι, όμως, στην οθόνη θα είναι τέλεια η γραμμή. Αυτό, όσο παράξενο και να σου φαίνεται δεν το θέλω».
Δίπλα σε όλους τους πολύχρωμους καμβάδες υπάρχει ένας κατάλευκος. Τον έχει ακόμη μέσα στις ζελατίνες. Είναι αρκετά μεγάλος. Δεν έχει αποφασίσει ακόμη ποια ποδοσφαιρική σκηνή θα αποτυπώσει πάνω σε αυτόν. Ίσως, το φιλί του χρυσού τροπαίου του Μουντιάλ από τον Ρονάλντο. Ίσως, κάτι άλλο. Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι θα πρόκειται σίγουρα για έναν εξαιρετικό πίνακα.
Info: Για να δείτε κι άλλα έργα του Αποστόλη Δημητρόπουλο, μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα του στο Instagram.
