Κρέσπο στο Gazzetta: «Θα σας πω όλη την αλήθεια για τον ΠΑΟΚ»

Να γυρίσουμε στα παιδικά σου χρόνια...

«Ήταν πολύ όμορφα... Το όνειρό μου σαφώς ήταν να παίξω για τη Σεβίλλη. Με κάλεσαν κάποια στιγμή για να πάω να δοκιμαστώ για 2-3 εβδομάδες. Ήταν κάτι τρελό! Προέρχομαι από φτωχή οικογένεια, η οποία δεν είναι ποδοσφαιρική. Ο αδερφός μου έπαιζε ποδόσφαιρο αλλά όχι επαγγελματικά κι ο μπαμπάς μου δεν ασχολούνταν».

Ο αδερφός σου μεγαλύτερος από εσένα;

«Εχω έναν αδελφό μεγαλύτερο 12 χρόνια και μια αδερφή 10 χρόνια μεγαλύτερη. Μάλλον έγινε κάποιο λάθος και έκαναν εμένα οι γονείς μου. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο και είπαν ότι με επέλεξαν για να μείνω στη Σεβίλλη, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Από το χωριό μου άντε να είχε παίξει άλλος ένας παίκτης στην πρώτη κατηγορία». (γέλια)

Οι γονείς σου με τι ασχολούνταν;

«Ο μπαμπάς μου έκανε αγροτικές δουλειές, καλλιεργούσε βαμβάκι και πορτοκάλια. Η μαμά μου ασχολούνταν με τις δουλειές στο σπίτι. Δεν πεινούσαμε, δεν μας έλειψε το φαγητό αλλά ο μισθός του μπαμπά μου ήταν χαμηλός. Όταν ήμουν 4-5 ετών δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα παίζω στις Ακαδημίες της Σεβίλλης και όταν με κάλεσαν είπαν στην οικογένειά μου: "Τελικά, ίσως να είναι καλός"».

Ποια ήταν η ηλικία σου όταν σε πήραν στην Ακαδημία;

«Ήμουν 13 ετών..».

Υποστήριζες την Σεβίλλη από μικρός;

«Ναι, αλλά όχι φανατικά. Επαιζα στην ομάδα του χωριού μου και παρακολουθούσα όλες τις ομάδες, όπως τη Σεβίλλη, τη Ρεάλ Μαδρίτης κι άλλες... Όπως είπα και πριν, ήταν ένα όνειρο να είμαι στην Ακαδημία της Σεβίλλης. Όταν ξεκίνησα να παίζω εκεί ήμουν πολύ μικρόσωμος. Οι άλλοι ήταν πιο δυνατοί και πιο γρήγοροι. Ύστερα από λίγες εβδομάδες όμως το σώμα μου άρχισε να προσαρμόζεται στην ποιότητα που είχα, διότι έκανα προπόνησεις με πολύ καλούς παίκτες. Οπότε ήμουν και εγώ σ' αυτό το επίπεδο. Στην αρχή ένιωθα ότι είμαι ο χειρότερος και μετά ότι είμαι ο καλύτερος. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι πέτυχα κάτι, επειδή στο χωριό μου δεν είχα τη δυνατότητα να δω το πώς αντιδρά το κορμί μου παίζοντας απέναντι σε καλούς παίκτες. Αυτό συνέβη στη Σεβίλλη, όπου συνεχώς για 3-4 χρόνια βελτιωνόμουν συνεχώς. Την πρώτη χρονιά ήμουν ένας από τους καλύτερους παίκτες, τη δεύτερη χρονιά ήμουν με παιδιά μεγαλύτερα της ηλικίας μου γιατί ήμουν ο καλύτερος. Πολύ γρήγορα βρέθηκα στη δεύτερη ομάδα όπου ήμουν επίσης ένας από τους καλύτερους παίκτες. Πριν 2,5 χρόνια βρισκόμουν στο χωριό μου και τόσο γρήγορα άρχιζα να παίζω στην πρώτη ομάδα, σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και στη La Liga».

Μπορούσες να το φανταστείς αυτό;

«Ούτε καν. Και είναι κρίμα γιατί όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που δεν μπορούσα να το απολαύσω. Εγιναν τόσο γρήγορα τόσα πολλά πράγματα για ένα παιδί από το χωριό. Πρώτο συμβόλαιο, πρώτες επαγγελματικές συμμετοχές, όλα τόσο γρήγορα. Η αρχή της καριέρας μου ήταν μια τρέλα».

Ξεχωρίζεις κάποιους από τους συμπαίκτες που είχες στο ξεκίνημα της καριέρας σου;

«Ο Καπέλ, ο Φάτσιο που έπαιξε αργότερα στην Ιταλία, ο Χάβι Βάρα που είναι και πολύ καλός μου φίλος. Υπήρχαν σαφώς κι άλλοι παίκτες. Αυτή η Β' ομάδα που είχαμε ήταν απίστευτη και γι' αυτό κατακτήσαμε και την πρώτη θέση τη σεζόν 2006-2007. Ήταν απίστευτο αυτό το επίτευγμα για την ομάδα. Είχαμε εκείνη την περίοδο συμπαίκτες όπως ο Πουέρτα που αργότερα πέθανε, ο Χεσούς Νάβας».

Πώς θυμάσαι την ημέρα που πέθανε;

«Σαφώς ήταν σοκ γιατί συνέβη στον αγωνιστικό χώρο. Ήμουν στο γήπεδο εκείνη την ημέρα. Αρχικά είπαμε ότι "εντάξει έπεσε, αλλά σηκώθηκε". Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τελικά τον χάσαμε, δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε εκείνη τη στιγμή ότι θα ήταν κάτι τόσο σοβαρό. Η φυσική του κατάσταση ήταν απίστευτη. Ήταν ένα πολύ χαρούμενο άτομο, έκανε πλάκες, πολύ καλός χαρακτήρας. Του άρεσε να είναι ανταγωνιστικός, εκείνη την περίοδο ήταν o καλύτερος αριστερός μπακ στην Ισπανία και θα ήταν στην εθνική ομάδα σημαντικός. Σε 1-2 χρόνια από τότε κάποια μεγάλη ομάδα θα τον αγόραζε - είναι σίγουρο αυτό».

Πώς επηρεαστήκατε από το χάμο του;

«Η ομάδα, η πόλη... Όλοι είχαμε επηρεαστεί από το τραγικό αυτό περιστατικό γιατί στο ποδόσφαιρο δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε τέτοια πράγματα. Αναμφίβολα αυτό το περιστατικό είναι το χειρότερο που έχω βιώσει στο ποδόσφαιρο. Αργότερα είχα προσωπικά κάποιους τραυματισμούς, αλλά φυσικά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μ' αυτό».

Ποιος είναι ο προπονητής που σου έδωσε την ευκαιρία να παίξεις στην πρώτη ομάδα;

«Ο πρώτος προπονητής ήταν ο Χουάντε Ράμος, μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στην πρώτη ομάδα, στη La Liga και στην Ευρώπη, αλλά με τον προπονητή που έπαιξα περισσότερο στη Σεβίλλη είναι ο Μανόλο Χιμένεθ, ο οποίος αργότερα πήγε στην ΑΕΚ. Είχαμε κόντρες ως αντίπαλοι, μέσα στ γήπεδο, αλλά φυσικά έχουμε καλές σχέσεις».

Τι τύπος είναι ο Χιμένεθ;

«Είναι έντονος, παθιάζεται πολύ. Αν τον ξέρεις πολύ καλά δεν θα έχεις πρόβλημα μαζί του. Είναι ένας πολύ ευθύς άνθρωπος, σωστός κι αν δεν του αρέσει κάτι θα το καταλάβεις. Δεν αστειεύεται και γι' αυτό είχαμε πολύ καλές σχέσεις. Μου έδωσε τη δυνατότητα να παίξω, μου έδωσε την προσοχή που ήθελα, με έκανε να νιώσω σημαντικός και με άφησε να παίζω ελεύθερα. Ως νέος έπαιζα με πάθος, με δύναμη αλλά δεν άφηνα την ποιότητά μου να φανεί μέσα στο παιχνίδι και με εκείνον συνέβη αυτό. Με τον Χουάντε Ράμος πρωτοέπαιξα στην ομάδα, αλλά με τον Χιμένεθ είχα περισσότερα ματς και ένιωσα πιο σημαντικός.

Θυμάμαι ότι είχε έρθει μια Πέμπτη και το Σαββατοκύριακο παίζαμε με τη Βαλένθια, η οποία τότε είχε τον Χοακίν, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν από τους καλύτερους παίκτες στη θέση του στην Ισπανία.

Την Πέμπτη με κάλεσε στην προπόνηση με την πρώτη ομάδα και παίζαμε την Κυριακή. Θυμάμαι πολύ καλά ότι την Παρασκευή με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε: "Τι κάνεις; Ξέρεις, σκέφτομαι κάτι, θέλεις να παίξεις την Κυριακή;". Του απάντησα: "Τι εννοείς κόουτς; Φυσικά και είμαι έτοιμος" και μου είπε: "Ωραία, σε εμπιστεύομαι". Το τηλέφωνο έκλεισε μ' εμένα να του λέω: "Μη στεναχωριέσαι κόουτς, ευχαριστώ". Και με έβαλε σε εκείνο το ματς. Ειλικρινά, τώρα μπορώ να πω ότι φοβήθηκα αρχικά. Παίζαμε στο γήπεδό μας που ήταν γεμάτο, μπροστά στον κόσμο μας, στην πόλη μας, κόντρα στη Βαλένθια που ήταν μια από τις καλύτερες ομάδες της χώρας εκείνη τη στιγμή και έπρεπε να μαρκάρω τον Χοακίν, που προερχόταν από την ακαδημία της Μπέτις. Όλοι τον μισούσαν στη Σεβίλλη και τότε ήταν από τους καλύτερους στη θέση του. Εγώ έπαιξα αριστερός μπακ μόνο και μόνο για να τον μαρκάρω. "Είναι δικός σου", μου είχε πει ο Χιμένεθ. Νικήσαμε 3-0 και μπορώ να σου πω ότι σ' εκείνο το ματς τον "σκότωσα". Είχα ένα απίστευτο ματς. Από εκείνο το ματς όλα άλλαξαν για εμένα».

Πώς ένιωσες μετά το ματς;

«Ε, σαν βασιλιάς. Στη Σεβίλλη όλοι αγαπούν το ποδόσφαιρο, το νιώθεις αυτό βγαίνοντας στο δρόμο. Ήταν κάτι απίστευτο ένα νεαρό παιδί να... τελειώνει τον Χοακίν».

Και ήσουν και μέλος της Εθνικής που πήρε το Ευρωπαϊκό Κ19.

«Ναι κόντρα στην Σκωτία και αργότερα με την Κ20 πήγαμε στον ημιτελικό του Παγκοσμίου όπου απέναντι στην Τσεχία χάσαμε την ευκαιρία να πάμε στον τελικό, με τον Πικέ. Κι αυτός ο "καρ@@*^&%s" αργότερα πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο, οπότε του το συγχωρώ (γέλια). Όμως, έχασα την ευκαιρία εγώ να διεκδικήσω το τρόπαιο εκείνη τη χρονιά. Είχαμε μια πολύ καλή ομάδα εκείνη τη χρονιά. Κι αργότερα είδαμε την καλύτερη Ισπανία όλων των εποχών, στην οποία ίσως να είχα την ευκαιρία να παίξω κι εγώ. Προφανώς ήταν πολύ δύσκολα να παίξω, με τους Ράμος, Πικέ, Πουγιόλ...

Στο προπονητικό κέντρο ήταν όλες οι ομάδες μαζί με την πρώτη. Θυμάμαι τον Ντελ Μπόσκε που μια μέρα φώναξε το όνομά μου. Σκέφτηκα ότι ίσως θα με καλούσε με την πρώτη ομάδα, στην προετοιμασία για το Μουντιάλ, αλλά δεν συνέβη ποτέ αυτό. Τουλάχιστον με ήξερε. Ήξερε το όνομά μου».

Συζητήσατε ποτέ την πιθανότητα αυτή;

«Όχι. Απλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι γνωρίζει το ποιος είμαι. Ήταν μια όμορφη περίοδος».

Πώς θυμάσαι το ματς με το χαμένο πέναλτι;

«Ειλικρινά το γήπεδο ήταν χάλια και για μια ομάδα όπως η Ισπανία που παίζει με τη μπάλα ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθει. Ηταν απίθανο να σκοράρουμε, αν και είχαμε κάποιες ευκαιρίες. Ετσι το ματς ήρθε 0-0 και πήγαμε στα πέναλτι, όπου θα είχαμε την ευκαιρία να πηγαίναμε στον τελικό, αλλά ο Πικέ το έχασε. Εντάξει, είμαι χαρούμενος γι' αυτόν επειδή πήρε το Μουντιάλ το 2010 και δεν νομίζω να θυμάται πια αυτό το χαμένο πέναλτι».

Γιατί δεν καθιερώθηκες στη Σεβίλλη; Τι πήγε λάθος;

«Είναι πολύ ξεκάθαρο το τι συνέβη. Η ομάδα τότε ξεκίνησε να παίζει στην Ευρώπη, οικονομικά ήταν πολύ καλά και άρχισε να επενδύει σε μεταγραφές. Η ομάδα είχε τερματίσει στην 3η θέση, θα παίζαμε στο Champions League και είχαμε κατακτήσει και το UEFA Cup. Αυτή θα ήταν και η πρώτη χρονιά της Σεβίλλης στο Champions League. Eτσι, την τελευταία μου χρονιά πριν φύγω, είχαν φέρει κάποια πολύ σημαντικά ονόματα και δεν έπαιζα όσα θα ήθελα. Δεν είχα σταθερό ρόλο στην ομάδα, ερχόμουν από τον πάγκο, έπαιζα λίγα λεπτά. Η Σεβίλλη μεγάλωσε τόσο πολύ».

Ήταν η περίοδος του Μόντσι;

«Ναι. Ετσι, λοιπόν, αποφάσισα να πάω κάπου για να παίζω. Η Σεβίλλη δεν ήταν τόσο μεγάλη για εμένα, αλλά ήθελα να έχω χρόνο συμμετοχής. Αρχικά, πήγα στην Ισπανία, στη Ράσινγκ Σανταντέρ και μετά ήρθε η Ιταλία».

Ενιωσες όμως κάπως απογοητευμένος;

«Φυσικά, ξεκίνησα την καριέρα μου στη Σεβίλλη και θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου στη Σεβίλλη. Αυτό ήταν το όνειρό μου. Το να παίζεις μπροστά σ' αυτό το γήπεδο και στους οπαδούς είναι τελείως διαφορετικό. Αυτό ήταν το όνειρό μου. Ο.Κ., το όνειρό μου ήταν να γίνω επαγγελματίας παίκτης και τα κατάφερα παίζοντας στη Σεβίλλη, στην ομάδα μου, στην πόλη μου. Ήμουν μέλος στην καλύτερη ομάδα της Σεβίλλης όπου έπαιξε για πρώτη φορά στο Champions League. Το χάρηκα όσο περισσότερο μπορούσα όσο ήμουν εκεί, έπαιξα στο πλευρό σπουδαίων παικτών».

Ο Μόντσι σε υπολόγιζε;

«Ειλικρινά δεν ήθελε να φύγω, γιατί ήμουν ένας παίκτης από την ακαδημία. Και καλός παίκτης. Ήμουν πάντα επαγγελματίας. Είτε έπαιζα είτε όχι τα έδινα πάντα όλα, αλλά κατάλαβε ότι ήμουν νέος και το μόνο που ήθελα ήταν να παίζω. Η Σεβίλλη μεγάλωσε τόσο πολύ που πλέον δεν είναι σύνηθες να βλέπεις παίκτες από την Ακαδημία. Είναι λογικό λοιπόν να παίζουν οι μεταγραφές. Με τον Μόντσι είχαμε μια ξεκάθαρη κουβέντα και έχουμε μια καλή σχέση. Μου ευχήθηκε τα καλύτερα, να αποκτήσω κι άλλες εμπειρίες και να παίζω. Παρόλο που το όνειρό μου ήταν να κλείσω την καριέρα μου εκεί, τελικά ήμουν χαρούμενος για να παίξω στην Ιταλία και εν συνεχεία στις άλλες ομάδες που ήρθαν στην καριέρα μου».

Τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ξεχωριστό τον Μόντσι;

«Στην δική μου περίοδο έφερε παίκτες που δεν τους ήξερε κανείς και τελικά πουλήθηκαν για πολλά εκατομμύρια. Αντριάνο, Ντάνι Άλβες, Ζούλιο Μπαπτίστα, Λουίς Φαμπιάνο. Από το τίποτα, έφτασαν στο σημείο να παίζουν στη Σεβίλλη και ξαφνικά έγιναν κορυφαίοι παίκτες. Ο Ντάνι Άλβες πουλήθηκε στην Μπαρτσελόνα, ο Φαμπιάνο πέτυχε πόσα γκολ... Ο Ρενάτο ήταν απίστευτος. Τον Ντάνι Αλβες τον πήραν με ελάχιστα χρήματα και τον πούλησαν για πάνω από 30.000.000 ευρώ. Σκεφτείτε πόσα χρήματα μπήκαν στα ταμεία. Ο Σεϊντού Κεϊτά αργότερα, ο οποίος ήταν απίστευτος και ήρθε με 2.000.000 ευρώ στη Σεβίλλη, ενώ πήγε στη Μπαρτσελόνα κι αυτός για 15.000.000 ευρώ. Ό,τι έπαιρνε η Σεβίλλη τότε το πουλούσε για πάρα πολλά χρήματα σε σχέση με ό,τι έδινε. Και δεν ήταν μόνο τα χρήματα, εκείνη την περίοδο πολλά καλά πράγματα συνέβησαν στην ομάδα. Πήγαινε στη Ν. Αμερική για να δει παίκτες, να τους τσεκάρει από κοντά. Επαιρνε το ρίσκο και έλεγε ότι "αυτός μπορεί να είναι καλός για την Ισπανία και την Ευρώπη". Η πόλη, ο κόσμος, το γήπεδο... Όλα αυτά μαζί βοήθησαν στο να γίνει ο σύλλογος τόσο μεγάλος τόσο σύντομα κι αυτοί οι παίκτες να γίνουν κορυφαίοι, ώστε να πληρώσουν γι' αυτούς πολλά χρήματα οι άλλες ομάδες. Όλοι οι παίκτες έφεραν κέρδος στην ομάδα. Ο Μόντσι ήξερε πώς να δουλέψει».

Η Ιταλία λοιπόν έγινε η πρώτη σου ομάδα στο εξωτερικό.

«Ναι, πριν την Πάντοβα και την Μπολόνια πήγα στη Σανταντέρ. Στην Πάντοβα κανείς δεν με ήξερε, η ομάδα ήταν στη Β' Εθνική. Εγώ όμως ως αμυντικός λάτρευα τον Μαλντίνι και παρόλο που ήξερα ότι κάνω βήμα προς τα πίσω σκεφτόμουν ότι αν τα πάω καλά θα έχω την ευκαιρία να με δουν οι ομάδες της Serie A. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Τελικά, έκανα απίστευτη σεζόν, με πάνω από 40 ματς ως δεξιός μπακ κι έτσι με πήραν από τον Μπολόνια, η οποία είναι μια ιστορική ομάδα της Serie A - εκεί όπου ήθελα να είμαι. Το να παίζεις κόντρα στη Γιουβέντους, τη Μίλαν, τη Νάπολι, τη Ρόμα, την Ίντερ, κόντρα στους Τότι, Ντελ Πιέρο... Άλλο ένα όνειρο! Ως αμυντικός, το ιταλικό ποδόσφαιρο μου άρεσε πάντα, το κατενάτσιο ήταν κάτι για το οποίο μιλούσαμε συνέχεια κι ο Μαλντίνι ήταν στο μυαλό μου».

Κάτι που θυμάσαι από την Ιταλία έντονα;

«Το ματς με τη Ρόμα, πάντα μου άρεσε αυτή η ομάδα και το να βλέπεις τον Τότι, που είναι ένας θρύλος, να παίζει απέναντί σου είναι κάτι ξεχωριστό. Δεν θα ξεχάσω και το ματς με τη Νάπολι εκτός έδρας. Ήμουν στον πάγκο και σ' ένα φάουλ βλέπω τους Καβάνι - Χάμσικ... Τόσους καλούς παίκτες. Και εκεί συνειδητοποιείς ότι παίζεις με τους καλύτερους».

Μετά τη Μπολόνια...

«Ήμουν δύο χρόνια στη Μπολόνια και μετά πήγα στην Βερόνα. Πολύ ωραία».

Ήσουν εκεί μαζί με τον Μόρα...

«Ναι, ναι... Πολύ καλό παιδί! Εγώ εκείνη την περίοδο έπαιζα πιο πολύ ως δεξιός μπακ κι εκείνος στο κέντρο της άμυνας. Η Βερόνα έχει δύο ομάδες, την Ελλάς και την Κιέβο, αλλά η Κιέβο δεν έχει τόσους οπαδούς. Το γήπεδο της Ελλάς είναι γεμάτο. Κι η ομάδα έχει σύνδεση και με την Ελλάδα».

• Μόρας στο Gazzetta: «Δικτάτορας ο Φερέρ, ο Σάντος μ' έκανε να νιώσω πολύ χάλια»

Όσο ήσουν στο εξωτερικό σκεφτόσουν ότι κάποια στιγμή θα γυρίσεις στη Σεβίλλη για να αποδείξεις ότι ήταν λάθος που έφυγες;

«Ειλικρινά, το είχα στο μυαλό μου. Μετά τη Μπολόνια με κάλεσε ο ατζέντης μου και ήμουν κάπως: "Ε, αν με καλέσουν θα δούμε, δεν με νοιάζει", αλλά αυτό ήταν που ήθελα. Κάθε χρόνο πίεζα τον εαυτό μου για να βελτιώνομαι και πιστεύω ότι τα κατάφερα. Κάθε χρόνο γινόμουν όλο και καλύτερος - αυτό είχα μάθει από μικρός, αλλά δεν έγινε.

Μετά την Βερόνα, επέστρεψα στην Ισπανία για την Κόρδοβα. Προσωπικά είχα μια καλή σεζόν αλλά η ομάδα υποβιβάστηκε. Αγάπησα την πόλη και την ομάδα και ο κόσμος με αγάπησε. Με ήθελαν να παραμείνω, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για την πρώτη κατηγορία κι αν είχα δει ότι η ομάδα θα είχε στόχο την επιστροφή της θα έμενα, αλλά καταλάβαινα ότι δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα. Εβλεπα ότι θα έρθουν αυτά τα άσχημα πράγματα.

Και τελικά, μου τηλεφώνησαν από την Αστον Βίλα. Εκείνη την περίοδο επίσης με ήθελε κι ο ΠΑΟΚ. Τότε τεχνικός διευθυντής ήταν ο Αρνεσεν. Μου τηλεφώνησε και ήρθε στη Μάλαγα για να με συναντήσει. Και σχεδόν με έπεισε. Μου εξήγησε το πλάνο που υπήρχε, ότι η ομάδα θέλει να κατακτήσει τίτλους. Ο ΠΑΟΚ εκείνη τη χρονιά είχε τερματίσει 5ος, δεν είχε κατακτήσει τίτλο για 15 χρόνια. Δεν ήταν ένα σίγουρο βήμα για εμένα, αλλά έβλεπα με καλό μάτι αυτήν την προοπτική.

Όμως, μου τηλεφώνησαν από την Αστον Βίλα. Μου έδιναν καλό συμβόλαιο και ήταν και Premier League. Ήταν άλλο ένα όνειρο. Είδα το προπονητικό στάδιο της ομάδας και έπαθα πλάκα. Ήταν εύκολη η απόφαση. Πήρα τηλέφωνο τον Άρσεσεν και του εξήγησα: "Κοίτα, θέλω να είμαι ειλικρινής, έχω πρόταση από την Αστον Βίλα, από την Premier League". Και εκείνος με κατάλαβε αμέσως. Μου απάντησε: "Είναι Premier League, το όνειρο κάθε παίκτη. Πρέπει να πας και να δοκιμάσεις, ίσως στο μέλλον συνεργαστούμε". Και έτσι έγινε. Η Αστον Βίλα έχει κατακτήσει ένα Champions League, είναι ιστορικός σύλλογος αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο στην Premier League. Οι εγκαταστάσεις της όμως είναι άλλο επίπεδο, απίστευτες! Είναι αυτός ο επαγγελματισμός που υπάρχει, αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Μετά τη 10η αγωνιστική όμως έφυγε ο προπονητής (Τιμ Σέργουντ) και ήρθε ο Ρεμί Γκαρντ. Είχα παίξει μόλις 2 ματς αλλά τα πήγα καλά. Ο Σέργουντ που με έφερε στην ομάδα είχε φύγει πια κι ο Γκαρντ δεν ήξερε καν το όνομά μου. Ετσι, το Γενάρη είπα "φεύγω" και πήγα δανεικός στη Ράγιο Βαγιεκάνο».

Επίσης, ξεχωριστός σύλλογος.

«Ναι και σε μια περιοχή όπως η Μαδρίτη, ήμουν κοντά στην πόλη μου, στο σπίτι μου. Ήταν η χώρα μου, προερχόμουν από την Αγγλία, έχοντας λίγα ματς στα πόδια μου και ήθελα να παίξω. Όντως, έπαιξα και στο τέλος της χρονιάς έπρεπε να επιστρέψω στην Αστον Βίλα, αλλά η ομάδα είχε υποβιβαστεί και εγώ δεν ήθελα να παίξω στη Β' κατηγορία. "Ξέρω ότι με θέλετε αλλά εγώ δεν θέλω, θα σας φέρω πρόταση", είπα. Και τελικά ήρθε ο ΠΑΟΚ. Ο Αρνεσεν είχε φύγει από την ομάδα αλλά είχε αφήσει μια λίστα με παίκτες που είχε τσεκάρει και στους αμυντικούς το όνομά μου ήταν πάνω πάνω. Ετσι μου τηλεφώνησαν και μου είπαν: "Ξέρουμε ότι μίλησε ο σύλλογος μαζί σου και πέρυσι αλλά δεν ήρθες λόγω της Αστον Βίλα, τώρα είναι η στιγμή". Είπα στον ατζέντη μου: "Την πρώτη φορά είπα όχι, τη δεύτερη δεν γίνεται". Είμαι και άνθρωπος που πιστεύει στο κάρμα, στη μοίρα. Ο ΠΑΟΚ μού έδειξε ότι πραγματικά με ήθελε, μου έδειξαν σεβασμό και έτσι είπα "γιατί όχι; Ας δοκιμάσουμε". Και τελικά πήγα στον ΠΑΟΚ και έζησα έξι μαγικά χρόνια».

Ήσουν ο αρχηγός και από τους βασικούς παίκτες που οδήγησαν την ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και τεσσάρων Κυπέλλων.

«Πήραμε και το πρωτάθλημα χωρίς ήττα... Εκείνη τη χρονιά πήραμε και το Κύπελλο στο οποίο δεν είχα αρκετό χρόνο συμμετοχής - έπαιξα 30-40 ματς και είχαμε συνολικά σ' αυτό το εύρος αγώνων μόλις μία ήττα αν δεν κάνω λάθος. Η περίοδός μου στον ΠΑΟΚ συνδυάστηκε με τους περισσότερους σερί τίτλους στην ιστορία της ομάδας».

Η εμπειρία που κουβαλούσες ερχόμενος στον ΠΑΟΚ, σε έκαναν να νιώθεις ο αρχηγός της ομάδας;

«Δεν ξέρω... Πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Και στον ΠΑΟΚ και στον ΑΠΟΕΛ υπήρχαν και υπάρχουν παίκτες που με ακολουθούν και με εμπιστεύονται, αλλά δεν νομίζω ότι συμπεριφερόμουν με το στιλ "εγώ είμαι ο αρχηγός". Δεν ένιωσα ότι ήμουν κάτι το ξεχωριστό. Εδειχνα την κλάση μου στις προπονήσεις ποδοσφαιρικά, από άποψη συμπεριφοράς ήμουν πάντα περισσότερο με το μέρος του παίκτη παρά του συλλόγου, παρόλο που πάντα αγωνιζόμουν για το κλαμπ. Δεν με ενδιέφερε να μου προσφέρουν ένα νέο συμβόλαιο, ήμουν υπέρ των συμπαικτών μου και έτσι με εμπιστεύονταν».

Ήξερες ότι οι δημοσιογράφοι στο άκουσμα του ερχομού σου έγραφαν για 'σένα ότι δεν κάνεις για τον ΠΑΟΚ;

«Ειλικρινά δεν το γνώριζα. Όταν, όμως, τελείωσε η σεζόν και είχαμε κατακτήσει το Κύπελλο, εγώ ήμουν ένας από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας. Μια κοπέλα που ασχολείται με το ρεπορτάζ της ομάδας, με ρώτησε πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή μετά τα τόσα που έγραφαν οι δημοσιογράφοι για εμένα, για το ότι δεν ήμουν αρκετά καλός για τον ΠΑΟΚ. Ειλικρινά δεν ήξερα κάτι, αλλά θέλω να ρωτήσω εγώ εσένα κάτι. Εχω παίξει στη La Liga, στην Premier League και στην Ελλάδα έγραφαν ότι δεν ήμουν αρκετά καλός για τον ΠΑΟΚ. Πώς γίνεται αυτό; Δεν ξέρω ποιος τα έγραφε, ειλικρινά. Εδειξα ποιος είμαι εκείνη τη σεζόν. Και να ήξερα τι γράφουν δεν θα με ένοιαζε εμένα.

Όμως, σκεφτείτε ότι ερχόμενος ένας παίκτης στον ΠΑΟΚ ή σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα, διάβαζε όλα αυτά, θα έχανε την αυτοπεποίθησή του - αυτό είναι πιθανό. Όμως, είναι πολύ αστείο. Δεν ξέρω γιατί το έκαναν αυτό.

Να σου πω και κάτι ακόμα... Θυμάμαι στην πρώτη χρονιά, ύστερα από δύο μήνες από την αρχή της σεζόν, ήρθε στο ντουζ ο Χαρίσης και μου είπε: "Κρέσπο, χρειάζεται να σου ζητήσω συγγνώμη". Τον ρώτησα γιατί μου απολογείται και μου εξήγησε ότι όταν ο πατέρας του διάβασε όλα αυτά που έγραφαν για εμένα, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, τον ρώτησε την άποψή του για εμένα και εκείνος του απάντησε "ότι δεν ήμουν για τον ΠΑΟΚ".

Και συνέχισε λέγοντάς μου: "Ο πατέρας μου, τώρα, δύο μήνες αργότερα μου είπε: Πας καλά; Δεν ξέρεις τίποτα για το ποδόσφαιρο, μου είπες ότι ο Κρέσπο δεν κάνει και είναι ο καλύτερος αμυντικός που έχω δει στον ΠΑΟΚ. Πώς είναι δυνατόν να μην το διέκρινες από την αρχή;". Ο Χάρης του είπε: "Μπαμπά, συγγνώμη, είναι απίστευτος". Ίσως αρχικά να επηρεάστηκε από την άποψη των άλλων. Είναι λογικό. Και εγώ αν σου πω ότι η τάδε γυναίκα είναι πανέμορφη, ενώ εσύ την βλέπεις απλά ωραία, μπορεί να επηρεαστείς. Εχει να κάνει από την πλευρά που βλέπεις το καθετί. Ο Χάρης είναι εξαιρετικό παιδί, είναι φίλος μου».

Θυμάσαι κάποιο άλλο παρόμοιο ευχάριστο περιστατικό;

«Γενικότερα στην πόλη και στον ΠΑΟΚ με συνέκριναν πάντα με τον Κοντρέρας. Παρόλο που τον μίσησαν όταν πήγε στον Ολυμπιακό, παραδέχονταν ότι ήταν ένας πολύ καλός αμυντικός. Μου έδειχναν συνέχεια που έγραφαν ότι ο ΠΑΟΚ του Κοντρέρας και του Πάμπλο Γκαρσία ήταν ο καλύτερος στην ιστορία της ομάδας και τη χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο, με όλο το σταφ και τους παίκτες να είναι μπροστά είπα: "Τώρα ποια είναι η καλύτερη ομάδα στην ιστορία. Πώς είναι δυνατόν να λέτε για την καλύτερη ομάδα στην ιστορία, ενώ δεν κατέκτησε έστω ένα Κύπελλο". Κι άρχισαν όλοι να γελάνε. Γενικά, υπήρξαν πολλές αστείες στιγμές.

Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία, είχαμε ένα πολύ ωραίο γκρουπ παικτών. Θυμάμαι τους πανηγυρισμούς, τα μπουζούκια, το γλέντι στην Λευκό Πύργο με τον κόσμο... Δεν θα ξεχάσω τον Πρίγιοβιτς στους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση ενός Κυπέλλου που είχε μεθύσει και ήταν ξαπλωμένος στο πούλμαν».

Οι σχέσεις σου με τον Λουτσέσκου πώς ήταν;

«Πολύ καλές... Ειδικά την πρώτη περίοδο. Πριν φύγει δεν είχαμε τις σχέσεις που έχεις ένας παίκτης με τον προπονητή του. Πηγαίναμε έξω για φαγητό, παίρναμε τηλέφωνο ο ένας τον άλλον. Οταν επέστρεψε δεν ήταν το ίδιο. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί ένας παίκτης να είναι φίλος με τον προπονητή, είχαμε μια καλή σχέση, με σεβασμό».

Ήταν πιο κλειστός στον εαυτό του τη δεύτερη φορά;

«Όχι, όχι... Μιλούσαμε πολύ, για θέματα τακτικής, για τα ματς. Με εμπιστευόταν και μου ζητούσε να κάνουμε κάποια πράγματα: "Χοσέ θέλω την Κυριακή αυτό, αυτό κι αυτό". Αισθανόμουν ότι ήμουν ο άνθρωπος που συνέδεε τον προπονητή και το επιτελείο του με τους παίκτες. Θυμάμαι ότι πανηγυρίζαμε για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και την Πέμπτη είχαμε ημιτελικά για το Κύπελλο. Ο κόουτς ήρθε και μου είπε να πάρουμε ρεπό την επόμενη μέρα αλλά του είπα "όχι".

"Πρέπει να συγκεντρωθούμε, να πάμε στον τελικό, να πάρουμε το Κύπελλο και να κάνουμε το νταμπλ". Εννοώ ότι πήραμε το πρωτάθλημα ύστερα από 33-34 χρόνια. Πετύχαμε κάτι μεγάλο για το σύλλογο αλλά είχαμε μπροστά μας κάτι ακόμα. Ηταν μια εβδομάδα, ένα ματς, θα είχαμε χρόνο για να πανηγυρίσουμε μετά. Ήμασταν πεινασμένοι, θέλαμε να καταστρέψουμε μέσα στο γήπεδο τους πάντες. Πήραμε το πρωτάθλημα αήττητοι, είχαμε πάρει την προηγούμενη χρονιά το Κύπελλο και θέλαμε ακόμα ένα, μέσα στο ΟΑΚΑ. Δεν μας ένοιαζε το πού, αλλά θέλαμε να συνεχίσουμε να γράφουμε ιστορία».

Η σχέση σου με τον Βαρέλα;

«Πολύ καλή. Στην αρχή εντάξει έπαιζε πιο πολύ ο Μαλεζάς αλλά στη συνέχεια παίζαμε φουλ μαζί. Ήταν απίστευτο όλο αυτό που κάναμε μαζί. Στην 4η μου χρονιά στον ΠΑΟΚ, είχα τον τραυματισμό ήρθε ο Ινγκασον αλλά με εκείνον συνθέταμε το δίδυμο στην άμυνα κυρίως. Είναι ένα πολύ καλό άτομο και εξαιρετικός παίκτης. Ζήσαμε πολλά μαζί, γενέθλια, επισκέψεις ο ένας στο σπίτι του άλλου μαζί με τις οικογένειές μας. Δημιουργήσαμε μαζί κάτι καλό που άρεσε στον κόσμο. Μπορεί να ήμασταν παίκτες διαφορετικού στιλ, αλλά ο συνδυασμός μας ήταν τέλειος. Κι αυτό καταλαβαίναμε ότι το εκτιμούσε κι ο κόσμος, ήθελε να μας βλέπει μαζί στην άμυνα. Ήταν πολύ ωραία».

Στον τελικό του Βόλου, ήσουν μέσα στη φάση του γκολ του Ενρίκε, το 2-1. Ο Ενρίκε ήταν οφσάιντ, όμως εσύ είχες πέσει από ένα μαρκάρισμα του Σιμόες. Τι συνέβη εκεί;

«Ναι, την θυμάμαι αυτή τη φάση. Πήρα την μπάλα και την έδωσα στον Λέοβατς, όμως εγώ ζήτησα πέναλτι εκεί γιατί ο παίκτης της ΑΕΚ με έριξε κάτω. Στη συνέχεια της φάσης όμως σκοράραμε, οπότε είπα "καλύτερα για μας, βάλαμε γκολ, όλα ΟΚ" και πήγα να πανηγυρίσω. Είδαμε βέβαια μετά ότι ήταν λίγο οφσάιντ το γκολ και δεν το έδωσαν και η ΑΕΚ έκανε παράπονα γι’ αυτή τη φάση για έναν χρόνο μέχρι που μας έκλεψαν το πρωτάθλημα. Δεν έδωσαν εκείνο το οφσάιντ κι έδωσαν οφσάιντ στην Τούμπα ένα δικό μας γκολ, που δεν ήταν οφσάιντ».

Εννοείς στο ντέρμπι της Τούμπας το 2018 που έκρινε το πρωτάθλημα.

«Ναι, βέβαια. Ο διαιτητής πήγαινε προς το κέντρο του γηπέδου, ο επόπτης πήγαινε στο κέντρο του γηπέδου και ξαφνικά, κάποιος είπε ότι ήταν οφσάιντ και το έδωσαν. Δεν ήταν οφσάιντ, όμως! Ο Μαουρίτσιο ήταν πίσω από τον τερματοφύλακα και δεν ακούμπησε την μπάλα. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη λόγω της πίεσης της ΑΕΚ για έναν ολόκληρο χρόνο! Και το χειρότερο είναι πως, αν έδιναν εκείνο το οφσάιντ στον Ενρίκε, θα έπρεπε να δώσουν και το πέναλτι σε μένα και θα σκοράραμε με το πέναλτι. Παίξαμε τρεις τελικούς με την ΑΕΚ και τους κερδίσαμε και τους τρεις. Αν παίζαμε δέκα φορές, θα κερδίζαμε και τις δέκα! Τον τελευταίο τελικό που έπαιξαν (σ.σ. πέρυσι), ήταν άλλη ΑΕΚ και άλλος ΠΑΟΚ. Στην περίοδο που έπαιζα όμως εγώ, αν παίζαμε δέκα τελικούς με την ΑΕΚ, θα τους κερδίζαμε και τους δέκα! Είχαμε την πεποίθηση πως ό,τι κι αν συνέβαινε μέσα στο γήπεδο, θα κερδίζαμε. Νιώθαμε πως ήμασταν πολύ καλύτεροι! Ήταν ξεκάθαρο πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα».

Νιώθεις πως στην Ελλάδα στεκόμαστε μόνο στις διαιτητικές αποφάσεις; Στο ένα οφσάιντ, στο ένα πέναλτι και όχι στην ποιότητα των παικτών και των ομάδων;

«Ναι, γιατί έχετε αυτό το πρόβλημα στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια, όταν ο Ολυμπιακός κέρδιζε συνεχώς τίτλους με κάποιες τρελές φάσεις κι έχει δημιουργηθεί καχυποψία στην χώρα με τους διαιτητές. Εμείς δεν κερδίσαμε όμως τέσσερα Κύπελλα κι ένα Πρωτάθλημα επειδή μας βοήθησαν οι διαιτητές. Κερδίσαμε γιατί ήμασταν πολύ καλύτεροι. Και το νιώθαμε αυτό σε όλα τα γήπεδα, στο Καραϊσκάκη, με την ΑΕΚ, με τον Παναθηναϊκό. Κοίτα το Πρωτάθλημα που κερδίσαμε: δεν κάναμε ούτε μία ήττα! Ο κόσμος μπορεί να λέει για τους διαιτητές, δεν ξέρω, όμως φαντάσου πόσο δυνατοί ήμασταν για να μην χάσουμε ούτε ένα ματς. Είχαμε καταλάβει ότι για να κερδίσουμε το Πρωτάθλημα δεν πρέπει να κάνουμε ούτε ένα λάθος. Μετράνε όλες οι μικρές λεπτομέρειες. Γι’ αυτό το VAR είναι τόσο σημαντικό. Αν είχαμε VAR τότε, θα είχαμε κερδίσει εκείνο το Πρωτάθλημα. Δεν είχαμε το VAR, το χάσαμε στα δικαστήρια. Ξέρω ότι στην Ελλάδα έχετε αυτή την αρρώστια, όμως βήμα βήμα θα φτιαχτεί πιστεύω. Πέρυσι π.χ. η ΑΕΚ ήταν η καλύτερη ομάδα. Δεν ξέρω αν υπήρχαν παράπονα για τους διαιτητές, όμως είδα τον περσινό τελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ έπαιζε με δέκα παίκτες από το 10’ κι ακόμα κι έτσι, ήταν καλύτερη και κέρδισε! Τι να πεις δηλαδή για τον διαιτητή; Αγαπάω τον ΠΑΟΚ και ήθελα να νικήσει ο ΠΑΟΚ, όμως είδα ότι η ΑΕΚ ήταν καλύτερη ομάδα. Πιο δυνατή, καλύτερη στην επίθεση, καλύτερη ομάδα. Δέκα φορές να έπαιζαν αυτόν τον τελικό, η ΑΕΚ θα νικούσε και τις δέκα! Δεν έχει σημασία αν π.χ. ο ΠΑΟΚ είχε παράπονα από την διαιτησία, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη».

Όταν ήσουν στον ΠΑΟΚ, ποιοι ήταν οι αντίπαλοι που ήξερες ότι θα δυσκολευτείς;

«Στην αρχή ήταν σίγουρα ο Μάρκους Μπεργκ του Παναθηναϊκού και γενικά εκείνος ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλή ομάδα, μου άρεσε πολύ. Μετά ήταν σίγουρα ο Σέρχιο Αραούχο της ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός ήταν καλή ομάδα με καλούς παίκτες, όπως ο Ελ Αραμπί, όμως νιώθω ότι ο Μπεργκ και ο Αραούχο με δυσκόλευαν περισσότερο».

Πόσο πολύ άλλαξε ο Ιβάν Σαββίδης τον ΠΑΟΚ;

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνώριζα τον ΠΑΟΚ πριν τον Σαββίδη, όμως ο Ιβάν Σαββίδης δεν άλλαξε απλά την οικονομική κατάσταση της ομάδας. Για μας έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά του. Ήθελε να κερδίζει από την αρχή. Δεν ήταν απλά πρόθυμος να μας δώσει όλα τα εφόδια, είχε πολλές φιλοδοξίες. Με το που ήρθα στην ομάδα, άκουγα ότι πρέπει να κερδίζουμε, ότι πρέπει να παίζουμε στην Ευρώπη. Ήξερα ότι ο ΠΑΟΚ είχε να κερδίσει το Κύπελλο 15 χρόνια, το Πρωτάθλημα 30 χρόνια και αναρωτιόμουν πώς γίνεται να μας ζητάνε τέτοια πράγματα; Σιγά σιγά όμως κατάλαβα ότι δεν προσπαθούσε να σπρώξει απλά εμάς, αλλά και τον εαυτό του για να αλλάξει την ιστορία του ΠΑΟΚ και πιστεύω ότι όντως την άλλαξε. Αυτά τα πέντε χρόνια που βρέθηκα στον ΠΑΟΚ, πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη περίοδος στην ιστορία της ομάδας. Τους εύχομαι να πετύχουν ακόμα περισσότερα, όμως δεν ξέρω αν θα καταφέρουν ξανά να κερδίσουν τόσα τρόπαια σε μια περίοδο.

Ξέρω ότι μεγαλώνει πλέον, μετά τον Covid δεν έχει έρθει ξανά στη Θεσσαλονίκη. Όταν ήταν δίπλα στην ομάδα, όλα ήταν καλύτερα. Κι έπαιξε και μεγάλο ρόλο στην απόφασή μου να φύγω από τον ΠΑΟΚ, το ότι δεν ήταν εκεί. Ήταν τελείως διαφορετικό το κλίμα, δεν είχε καμία σχέση με το πώς ήταν τα πράγματα, όταν ήταν εκεί. Χωρίς αυτόν, ένιωθες ότι ο ΠΑΟΚ είχε χάσει κάτι τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω αν ήταν προσωπική του απόφαση, αν φταίει ο Covid, αν υπάρχουν προβλήματα υγείας, αν απλά αποφάσισε να κάνει ένα βήμα πίσω, ίσως φταίει και ο πόλεμος στην Ουκρανία, όμως η ομάδα έμεινε πίσω, επειδή λείπει, δεν είναι το ίδιο».

Είχες πρόταση να μείνεις στον ΠΑΟΚ;

«Είχα μία πρόταση, όμως ήταν από τους ανθρώπους που είχαν μείνει στην ομάδα. Από την Μαρία Γκοντσαρόβα, το δεξί χέρι του Σαββίδη. Δεν ξέρει όμως τίποτα αυτή από ποδόσφαιρο. Μου έκανε μία πρόταση που ήταν ντροπιαστική».

Ένιωθες ότι άξιζες περισσότερα από αυτά που σου έδιναν;

«Δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα χρήματα. Και ο κόσμος δεν ξέρει πολλά πράγματα. Δεν διεκδίκησα πολλά χρήματα από τον ΠΑΟΚ τα οποία πλήρωσα από την τσέπη μου. Δόσεις αυτοκινήτων, το χειρουργείο που έκανα. Δεν με ενδιαφέρει να χάσω χρήματα, με ενδιαφέρει όταν δεν με σέβονται. Και τότε ένιωσα ότι δεν με σέβονται».

Πιστεύεις ότι θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν είχατε μιλήσει με τον Σαββίδη;

«Είμαι σίγουρος γι' αυτό, με έπαιρνε τηλέφωνο κι ο Λουτσέσκου κάθε μέρα. Προσπάθησα να του μιλήσω (σ.σ. Σαββίδη). Ο Λουτσέσκου μού έλεγε "μην ανησυχείς, θα μιλήσω κι εγώ με την ομάδα" και 'γω του είπα: "Μίστερ, αυτή είναι η πρόταση που μου έχουν κάνει". Δεν είχε να κάνει με τα λεφτά, αλλά με το σεβασμό. Ήταν τρελό! Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνω; Να πληρώσω για να παίξω, όταν εγώ ήμουν ο πρώτος που όταν τραυματίστηκα και μου είπαν για ανανέωση συμβολαίου τους είπα "αφήστε το συμβόλαιο". Τότε μίλησα με τον Όλαφ Ρέμπε για την ανανέωση και του είπα "δώστε μου ό,τι θέλετε, δεν με ενδιαφέρει. Εγώ θέλω να παίξω, να δείξω ότι είμαι δυνατός και ότι είμαι σε καλή κατάσταση και τότε θα μιλήσουμε για το νέο συμβόλαιο".

Τότε, μου έκαναν μία πρόταση με μείωση 50% και είπα "ΟΚ". Και τώρα (σ.σ. εννοεί την τελευταία πρόταση πριν αποχωρήσει), μου έκαναν πρόταση με ακόμα λιγότερα χρήματα από την προηγούμενη μεγάλη περικοπή που είχε ήδη γίνει. Αυτό μου έδειξε ότι δεν με σέβονται. Μπορώ να χάσω χρήματα αλλά δεν αντέχω το να μη με σέβονται. Και τότε είπα "θέλω να μιλήσω με το αφεντικό (σ.σ. Σαββίδη)", γιατί ήξερα ότι αν μιλούσα μαζί του θα φτιάχναμε τα πάντα σε 5 λεπτά γιατί ο ιδιοκτήτης με ξέρει και δεν τον νοιάζουν αυτές οι μ@λ@κιeς που μου έλεγαν. Όμως δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του, ήταν πολύ περίεργο.

Αντίθετα, η Μαρία Γκοντσαρόβα μίλησε με το μάνατζερ μου και του έστειλε ένα μήνυμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ: "Πρέπει να δεχτεί την πρόταση γιατί πλέον δεν είναι σημαντικός παίκτης για τον ΠΑΟΚ".

Εκείνη τη στιγμή είπα στο μάνατζερ μου: "Μην απαντήσεις καν, ξέχνα τα πάντα, προχωράμε αλλού". Μίλησα με τον Λουτσέσκου και μου είπε να μην ασχολούμαι μ' αυτά και του είπα ότι "ναι, εντάξει, δεν ξέρει από μπάλα αλλά αυτή κάνει κουμάντο".

Τότε εμφανίστηκε ο ΑΠΟΕΛ και μου έκανε μια πολύ καλή πρόταση για δύο χρόνια. Το είπα στον Λουτσέσκου και νομίζω ότι όλοι πίστευαν ότι κάνω πλάκα πως θα πάω σε άλλη ομάδα.

Υπήρχε κι ο Παναθηναϊκός τότε, όμως, αν και ήμουν πολύ νευριασμένος με τον ΠΑΟΚ, είπα στο μάνατζερ μου ότι δεν θέλω να πάω σ' άλλη ελληνική ομάδα. Δεν ήθελα να πάω ούτε στον Παναθηναϊκό ούτε στον Ολυμπιακό αν και είχε προσπαθήσει ο Ολυμπιακός να με πάρει παλιότερα και με καλύτερο συμβόλαιο απ' αυτό που είχα στον ΠΑΟΚ».

Πότε έγινε αυτό;

«Ήταν τη χρονιά του νταμπλ, όμως, αποφάσισα να μη πάω γιατί παλεύαμε για το πρωτάθλημα κι έτσι ανανέωσα το Γενάρη. Ο Ολυμπιακός μού έδινε πολύ περισσότερα λεφτά, ήταν πολύ καλό συμβόλαιο για εμένα. Δεν πήγα όμως γιατί θέλω να με σέβονται. Και νομίζω ότι το πέτυχα αυτό κερδίζοντας την εκτίμηση τόσο από τον κόσμο του ΠΑΟΚ όσο και από του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού παρόλο που δεν πήγα στην ομάδα τους.

Αν πήγαινα στον Ολυμπιακό ή στον Παναθηναϊκό θα χαλούσα ό,τι όμορφο είχα χτίσει με τους φίλους του ΠΑΟΚ. Ήμουν εκεί τόσα χρόνια, περάσαμε υπέροχα και ό,τι λέω σήμερα το λέω γιατί ο κόσμος πρέπει να ξέρει κάποια πράγματα».

Εγινε κάτι άλλο πριν πας τελικά στον ΑΠΟΕΛ;

«Μόλις υπέγραψα στον ΑΠΟΕΛ και το είπα στον ΠΑΟΚ και έγινε επίσημη η μεταγραφή μου, ο Σαββίδης με πήρε τηλέφωνο. "Πώς είναι δυνατόν αυτό; Ισχύει ότι υπέγραψες αλλού;", με ρώτησε ξαφνιασμένος. Του απάντησα ότι είναι αλήθεια. Μου είπε πώς θα μπορούσαμε να το διορθώναμε αυτό. "Δεν μπορείς να φύγεις, πρέπει να μείνεις στον ΠΑΟΚ", μου είπε, αλλά του απάντησα βάσει των δεδομένων που είχαν διαμορφωθεί: "Πρόεδρε υπέγραψα, αν με θες πρέπει τώρα να πληρώσεις 1.000.000 ευρώ στον ΑΠΟΕΛ. Προσπαθούσα για 10 μέρες να μιλήσω μαζί σου όμως κανένας δεν με άφησε να έρθω σε επικοινωνία μ' εσένα. Τώρα τελείωσε".

Ξέρω πώς λειτουργεί η ομάδα. Δεν έδιναν συμβόλαιο στον Βιεϊρίνια για πόσους μήνες και τελικά υπέγραψε τον Οκτώβριο. Ο Βιεϊρίνια είναι θρύλος για την ομάδα, όμως δεν γίνεται να του συμπεριφέρεσαι έτσι και να μην του ανανεώνεις το συμβόλαιο για πόσους μήνες και να περιμένεις αν έχει άλλη πρόταση κι όταν πλέον δεν έχει να του κάνεις την πρότασή σου. Ίσως να ήθελαν να κάνουν το ίδιο και σε εμένα γιατί μεγάλωνα ηλικιακά, αλλά εγώ έπαιζα σ' όλα τα ματς και ήμουν και καλός. ΟΚ, ο Βιεϊρίνια ήταν λίγο μεγάλος, αλλά ήξεραν ότι η οικογένειά του είναι εκεί, στη Θεσσαλονίκη, οπότε ήξεραν ότι τελικά θα έμενε. Για εμένα ήταν διαφορετικά».

Γιατί όταν έφυγες το 2022 ευχαρίστησες τους Αρνεσεν, Μίχελ, Ρέμπε και Μπότο, αλλά όχι τον Μάριο Μπράνκο;

«Στην πρώτη ανανέωση ο Μπράνκο ήταν εκεί και έγινε κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου. Χρειάζονταν 30.000 ευρώ γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν την προμήθεια του ατζέντη μου και μου ζήτησαν να κόψω αυτό το ποσό από το συμβόλαιό μου. Ήταν τρελό, πώς μπορούσαν να μου ζητήσουν κάτι τέτοιο. Και φανταστείτε ότι εκείνη την περίοδο είχα την προσφορά από τον Ολυμπιακό, που μου έδινε 200.000 ευρώ το χρόνο παραπάνω από τον ΠΑΟΚ. Αν υπέγραφα στον Ολυμπιακό θα... χεζόντουσαν πάνω τους. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ για 2-3 μέρες, αγαπούσα τον ΠΑΟΚ παρότι ο Ολυμπιακός μού έδινε πολλά περισσότερα. Ήξερα ότι ο Ολυμπιακός είναι ίσως η πιο ιστορική ομάδα στην Ελλάδα, είμαι επαγγελματίας αθλητής, μου έδιναν περισσότερα χρήματα, μου έδειξαν το προπονητικό κέντρο, μου είπαν ότι θα έμενα στη Γλυφάδα. Τα πάντα θα ήταν τέλεια. Όμως, ήμουν τόσο ηλίθιος και είπα "όχι". Και μετά από 2-3 μήνες, ανανεώνουν τον Βαρέλα με τα διπλάσια χρήματα από εμένα. Και πήγα στον Μπράνκο λέγοντάς του: "Εμένα με κοροϊδεύεις για 15.000 ευρώ το χρόνο (30 σύνολο) και δίνεις τα διπλά στον Βαρέλα". Δεν λέω ότι δεν τα άξιζε αλλά τώρα μιλάω για τον εαυτό μου. Ίσως είναι καλύτερος από εμένα αλλά όχι δύο φορές καλύτερος από εμένα.

Όταν τραυματίστηκα, πήγα στην Ισπανία, τα πλήρωσα όλα μόνος μου και την αποθεραπεία. Εμεινα έναν μήνα εκεί, μετά ήρθε ο κορωνοϊός και δεν μπορούσα να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη. Εμεινα συνολικά τρεις μήνες στην Ισπανία και όλα τα πλήρωσα από την τσέπη μου. Δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο ο αθλητικός διευθυντής της ομάδας και εν τέλει του τηλεφώνησε ύστερα από 4-5 μήνες για να μου ζητήσει να του στείλω ένα έγγραφο για τον covid. Δεν με ρώτησε καν αν είμαι καλά μετά το χειρουργείο. Είμαι πολύ καθαρός με τους ανθρώπους, λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι. Κάποια στιγμή έφυγε ο Μπράνκο, που δεν έκανε και κάτι για την ομάδα και όταν έφυγα δεν αισθάνθηκα ότι θα έπρεπε να τον ευχαριστήσω για κάτι».