Ζαφείρης στο Gazzetta: «Το ίδιο περήφανος με τον Εθνικό Ύμνο Ελλάδας και Νορβηγίας, δεν θέλω τώρα να γυρίσω»

Πώς είναι η ζωή στην Πράγα;

Είναι μία πολύ ωραία πόλη, παίζω σε μία μεγάλη ομάδα όπως η Σλάβια και αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό, καθώς μου δίνει την δυνατότητα να εξελίσσομαι διαρκώς. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα μέρος που κάνει καλό σε μένα. Περνάω καλά και εκτός γηπέδου.

Πόσο σημαντικό είναι για έναν ποδοσφαιριστή να περνάει καλά και εκτός γηπέδου;

Είναι πολύ σημαντικό, γιατί αν δεν περνάς καλά έξω από το γήπεδο και είσαι συνέχεια μέσα στο σπίτι, θα βαρεθείς και θα δυσκολεύεσαι να βρεις ενέργεια για το ποδόσφαιρο. Το να κάνεις κάτι διαφορετικό στην καθημερινότητά σου, σε βοηθάει για την προπόνηση της επόμενης μέρας ή για τον επόμενο αγώνα. Είμαι τυχερός γιατί μένω σε ένα διαμέρισμα στο οποίο έχω γείτονες δύο Νορβηγούς συμπαίκτες μου. Έτσι, μπορώ να πάω για φαγητό μαζί τους ή να δούμε μαζί μία ταινία.

Μιας και αναφέρθηκες στους δύο Νορβηγούς συμπαίκτες σου, μου δίνεις πάσα για την επόμενη ερώτηση. Πόσο σημαντικό είναι για ένα νέο παιδί που αγωνίζεται μακριά από τη χώρα του να έχει συμπατριώτες του στην ομάδα;

Για μένα δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο. Τους πρώτους έξι μήνες ήμουν μόνος μου, χωρίς άλλον Νορβηγό. Περνούσα και τότε πολύ καλά, είχα κάνει φιλίες με συμπαίκτες μου από άλλες χώρες. Σίγουρα, όμως, είναι ένα έξτρα πλεονέκτημα. Έχω περπατήσει αρκετά την πόλη της Πράγας και έχω βρει και ένα ελληνικό μαγαζί. Πήγαινα εκεί μετά την πρωινή προπόνηση, έπινα τον καφέ μου και μιλούσα με τα παιδιά. Δεν είναι τόσο μεγάλη η διαφορά στην καθημερινότητά μου, έχοντας και άλλους Νορβηγούς. Απλά το προτιμώ από το να μένω κάποιες ώρες σπίτι μόνος μου, να κάθομαι μαζί τους.

Ποιο ήταν το story της μετακίνησής σου στη Σλάβια;

Είναι μία ιστορία που εκτυλίχθηκε πριν από έναν χρόνο. Με είχαν καλέσει να πάω στην Τσεχία και να δω πώς είναι η δομή και οι άνθρωποι του κλαμπ. Είχα παίξει ένα ματς εκτός έδρας στο Όσλο και είχαν έρθει να με δουν. Μετά από εκείνο το ματς, μου είχε πει ο πατέρας μου ότι βρίσκονταν εκεί κάποιοι άνθρωποι της Σλάβια και ήθελαν να μιλήσουν μαζί μου. Γνωρίστηκα μαζί τους και στη συνέχεια είχα υποχρεώσεις με την εθνική ομάδα. Αμέσως μετά, πήγα στην Τσεχία και είδα πώς είναι οι υποδομές της Σλάβια. Η πόλη άρεσε τόσο σε μένα όσο και στους γονείς μου, από την πρώτη στιγμή. Περισσότερο, όμως, μου άρεσε η προοπτική της Σλάβια. Μου εξήγησαν ότι πιστεύουν σε μένα και ότι έχουν σκοπό να με στηρίξουν. Δεν ήταν δύσκολη η απόφασή μου με δεδομένο ότι πρόκειται για μία ομάδα που συμμετέχει κάθε χρόνο και στα Κύπελλα Ευρώπης.

Οι γονείς σου έχουν έρθει μαζί σου στην Τσεχία;

Όχι. Συνεχίζουν να μένουν στη Νορβηγία, σε απόσταση μισής ώρας από το Όσλο, αλλά έρχονται συχνά στην Πράγα. Τους αρέσει πολύ η πόλη.

Εσύ, όμως, έχεις γεννηθεί στην Αθήνα.

Μέχρι τα εννέα μου χρόνια, έζησα στην Ελλάδα. Τότε πήγαινα β’ δημοτικού. Το καλοκαίρι του 2011 μετακομίσαμε στη Νορβηγία. Στην αρχή μέναμε στο Όσλο και στη συνέχεια μετακομίσαμε λίγο έξω από την πόλη. Και οι δύο μου γονείς δουλεύουν στο Όσλο, ενώ η μεγάλη μου αδερφή ζει και δουλεύει στην πόλη. Είναι όλοι τους κοντά.

Στα πρώτα σου βήματα πέρασες από την Ακαδημία του Παναθηναϊκού. Τι θυμάσαι από αυτές τις μέρες;

Είχα περάσει από δοκιμαστικά, αλλά δεν ήταν για την ηλικία μου καθώς τα πιο μικρά παιδιά ήταν γεννημένα το 2001. Την επόμενη χρονιά ξαναπέρασα από δοκιμαστικά, με τα παιδιά του 2002, και τότε ήταν που μπήκα στην Ακαδημία του Παναθηναϊκού. Ήμασταν μόνο δύο παιδιά γεννημένα το 2003. Είχαμε ξαναπαίξει μαζί και οι γονείς μας έκαναν παρέα. Υπήρχαν μέρες που κάναμε μόνο ασκήσεις τεχνικής ανάμεσα σε δύο κώνους, δινόταν μεγάλη έμφαση στην τεχνική. Ήταν μία ωραία εμπειρία, που, όμως, δεν κράτησε πολύ λόγω του ότι στη συνέχεια μετακομίσαμε. Ουσιαστικά, έμεινα μόλις λίγους μήνες στην Ακαδημία του Παναθηναϊκού, αφού το επόμενο καλοκαίρι φύγαμε για τη Νορβηγία.

Είχες στενοχωρηθεί τότε φεύγοντας; Είχες όνειρο να παίξεις στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού;

Ήταν όμορφα και θα ήθελα να έχω συνεχίσει στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν ήταν δυνατό από τη στιγμή που η οικογένειά μου θα μετακόμιζε. Ήμουν, πάντως, μικρός. Έτσι, μετά από λίγο καιρό το ξέχασα. Θα ήταν διαφορετικά αν καταλάβαινα περισσότερα, αν ήμουν, δηλαδή, σε μεγαλύτερη ηλικία.

Ποια ήταν η πιο χαρακτηριστική εικόνα που θυμάσαι από τις πρώτες σου μέρες στη Νορβηγία;

Ότι είχε παντού μικρά γηπεδάκια. Σε κάθε γειτονιά που περνούσα, έβλεπα γηπεδάκια. Είχε «5 επί 5», «7 επί 7», πλαστικού χλοοτάπητα, φυσικού χλοοτάπητα. Τα πάντα! Ό,τι ήθελε ένα παιδί για να βγει έξω να παίξει, να περάσει όμορφα και να μην μείνει κλεισμένο μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έπιασε κρύο, βγήκα έξω και είδα το γηπεδάκι από τσιμέντο στο οποίο έπαιζα, καλυμμένο με πάγο. Το είχαν φτιάξει έτσι ώστε τα παιδιά με τα χιονοπέδιλα να βγουν και να παίξουν χόκεϊ.

Έχεις δοκιμάσει να παίξεις ποτέ χόκεϊ;

Πίεσα τον μπαμπά να μου πάρει χιονοπέδιλα και έμπαινα κι εγώ και έπαιζα!

Πόσο δύσκολο ήταν για ένα παιδί σε αυτή την μικρή ηλικία να προσαρμοστεί στα δεδομένα μίας σκανδιναβικής χώρας, έχοντας ζήσει τα πρώτα του εννέα χρόνια στην Ελλάδα;

Σίγουρα ήταν δύσκολο. Εγώ φοβόμουν γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα. Πέρασα πιο εύκολα από όλους στην οικογένειά μου γιατί απλώς έπαιρνα την μπάλα που μου είχε πάρει ο μπαμπάς μου, έβγαινα έξω στο γήπεδο και έπαιζα. Άρχισα να συναντάω άλλα παιδιά και μιλώντας μαζί τους, να μαθαίνω και τη γλώσσα. Έτσι, για μένα δεν ήταν τόσο δύσκολο, όσο για παράδειγμα για τις δύο αδερφές μου.

Γιατί συνέβη αυτό;

Η μεγάλη μου αδερφή τότε ήταν 11 και η μικρή 7 ετών. Μάθαμε και οι τρεις μας σχετικά γρήγορα τη γλώσσα, αλλά για μένα που πήγαινα κάθε μέρα για μπάλα, ήταν πιο εύκολο να αρχίσω να μιλάω νορβηγικά. Θυμάμαι να γυρνάμε σπίτι και να προσπαθούμε να μιλήσουμε μεταξύ μας για να κάνουμε εξάσκηση σε όσα είχαμε μάθει.

Το σχολείο πώς ήταν στη Νορβηγία;

Τα μαθήματα ήταν στα νορβηγικά. Εγώ και η μεγάλη μου αδερφή είχαμε πάει σε ένα σχολείο στο οποίο την πρώτη χρονιά μαθαίνεις τη γλώσσα. Από την άλλη, η μικρή μου αδερφή, επειδή τότε ξεκινούσε στην πρώτη δημοτικού, πήγε απευθείας σε νορβηγικό σχολείο. Εκείνη δεν χρειάστηκε να περάσει από τις ενδιάμεσες τάξεις που περάσαμε εμείς.

Φεύγοντας από την Ελλάδα, είχες αποφασίσει ότι ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο;

Ναι. Από όταν ξεκίνησα να παίζω μπάλα, ήξερα ότι ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Αυτό ήταν το όνειρό μου.

Και πώς διεκδίκησες αυτό σου το όνειρο στη Νορβηγία;

Συνέχισα, απλώς, να παίζω μπάλα. Τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα όταν ήμουν 11-12 ετών. Ήμουν στη Βαλερένγκα και μετά για ένα διάστημα στη Λίλεστρομ. Εγώ και ο πατέρας μου επιλέξαμε να πάμε σε μία μικρή ομάδα, στο Φόρνεμπου, για να πάρω πάλι τα πάνω μου. Ήθελα να παίξω και να το ευχαριστηθώ. Ήξερα και κάποια παιδιά εκεί, οπότε και αυτό έπαιξε ρόλο. Ήθελα απλώς να περνάω καλά και αποδείχθηκε πως αυτή ήταν η πιο σωστή κίνηση που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Όσο ήμουν στη Βαλερένγκα και στη Λίλεστρομ, είχα ξεχάσει πως είναι απλώς μπάλα και πως ήμουν 11 ή 12 χρονών. Είχα ξεχάσει να περνάω καλά. Ήταν πολύ σημαντικό το ότι έκανα ένα βήμα πίσω και ανέκτησα την αυτοπεποίθησή μου. Στη συνέχεια, στα 13-14 μου χρόνια, γύρισα στη Βαλερένγκα.

Πώς έγινε αυτό το βήμα;

Είχαν φέρει έναν Πορτογάλο προπονητή που είχε περάσει και από την Μπενφίκα και ακούσαμε ότι είναι πολύ καλός. Πήγε ο πατέρας μου και είδε κάποιες προπονήσεις, αλλά και κάποιους αγώνες. Με αυτόν τον προπονητή, η ομάδα έπαιζε ωραία μπάλα. Έτσι, αποφασίσαμε ότι θα γυρίσω στη Βαλερένγκα και με δεδομένη την ηλικία μου, κρίναμε ότι είχε έρθει η ώρα να πάω σε μία ακαδημία. Έκανα δοκιμαστικά και με πήρανε. Είχα πολύ καλή σχέση με τον προπονητή και με έβαλε σε μία εντελώς διαφορετική θέση.

Άρα δεν αγωνιζόσουν πάντα στη θέση που αγωνίζεσαι σήμερα;

Μικρός, στα «5 επί 5» έπαιζα επιθετικός, μετά όσο γινόταν μεγαλύτερο το γήπεδο άρχισα να παίζω σαν «δεκάρι» στο 4-4-2, πίσω από τον επιθετικό. Θυμάμαι κιόλας ότι στα δοκιμαστικά στη Βαλερένγκα, έπαιζα αριστερό μπακ. Παρ’ όλα αυτά, με επιλέξανε. Όταν αρχίσαμε την προετοιμασία ο προπονητής άρχισε να με χρησιμοποιεί ως «εξάρι». Έτσι, έγινα ο leader της ομάδας.

Τον έχεις, ήδη, αναφέρει σε πολλές από τις απαντήσεις σου. Πόσο σημαντικός είναι ο πατέρας σου για την έως τώρα πορεία σου στο ποδόσφαιρο;

Ο μπαμπάς μου και όλη η οικογένειά μου, ήταν πάντα εκεί από την αρχή. Με μάλωνε αλλά και μου έλεγε «μπράβο» όταν έπρεπε. Προσπαθούσε πάντα να με κρατάει με τα πόδια στο έδαφος, όταν άρχισαν τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα. Μου έλεγε «χαλάρωσε, έχεις πάρα πολύ δρόμο ακόμα. Συνέχισε να δουλεύεις». Ό,τι και να έχω κάνει ως τώρα, ήταν πάντα εκεί. Τόσο στα καλά, όσο και στα δύσκολα.

Ποια συμβουλή σου δίνει πριν τα παιχνίδια;

Τώρα, πλέον, δεν μου δίνει. Όσο μεγάλωνα καταλάβαινα ότι δεν χρειαζόταν να μου δώσει κάποια συμβουλή. Ξέρω και μόνος μου τι πρέπει να κάνω. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι κάθε παιχνίδι για την ομάδα μου, για μένα αλλά και για τον κόσμο που το παρακολουθεί. Μετά τους αγώνες μπορεί να μου πει «μπράβο» ή να μου αναλύσει τα στοιχεία στα οποία πρέπει να επικεντρωθώ προκειμένου να βελτιωθώ.

Πώς επέλεξες σε ποια από τις μικρές εθνικές ομάδες θα αγωνιστείς;

Δεν το επέλεξα. Στην Κ-15 με κάλεσαν στη Νορβηγία. Στην Κ-16 με κάλεσαν μία φορά στη Νορβηγία, μετά δεν με πήραν και ξαφνικά με κάλεσε η Ελλάδα. Πήγα εκεί, έπαιξα τρεις αγώνες και γύρισα πίσω. Μετά άρχισε πάλι να με καλεί η Νορβηγία, ενώ η Ελλάδα για κάποιο λόγο σταμάτησε. Σε ένα international break δεν με είχε καλέσει καμία από τις δύο χώρες. Μετά άρχισε να με καλεί και πάλι η Νορβηγία, ενώ η Ελλάδα δεν με κάλεσε ξανά. Η Νορβηγία μου έχει δώσει ευκαιρίες.

Πώς πήρες τη νορβηγική υπηκοότητα;

Δεν ήταν εύκολη υπόθεση να πάρω την υπηκοότητα. Στη Νορβηγία διοργανώνονται κάποια τουρνουά στα οποία μαζεύουν όλους τους παίκτες και τους χωρίζουν σε ομάδες ώστε αυτοί να παίξουν και να τους δουν οι προπονητές. Εγώ αρχικά δεν επρόκειτο να συμμετάσχω, όμως, κάποιος τραυματίστηκε και με κάλεσαν. Πήγα χωρίς διαβατήριο, δεν χρειαζόταν γιατί ήταν αγώνες φιλικού χαρακτήρα. Έκανα φανταστικά παιχνίδια και ο επικεφαλής των προπονητών πήγε στον μπαμπά μου και του ζήτησε να βγάλω διαβατήριο γιατί ήθελαν να με πάρουν μαζί σε μία αποστολή για κάποια φιλικά παιχνίδια, τα οποία ήταν προγραμματισμένα για έναν μην αργότερα. Από εκείνη την ημέρα ξεκινήσαμε τη διαδικασία. Τρέχαμε κάθε μέρα, αστυνομίες μπρος - πίσω. Κάθε φορά διαφορετικά χαρτιά. Τελικά, το διαβατήριο ήρθε 3-4 μέρες πριν φύγουμε για τους αγώνες.

Τι θυμάσαι από το ντεμπούτο σου με τη φανέλα της Νορβηγίας;

Έπαιξα το πρώτο ματς στην Αυστρία, κόντρα στην Πορτογαλία. Ήταν σε μία πόλη κοντά στα σύνορα με την Ιταλία. Ήμουν αρχηγός στο πρώτο ματς που έπαιξα, σε μία ξένη τότε χώρα για μένα. Μιλούσα, όμως, τα νορβηγικά. Δεν είχα πρόβλημα με τη γλώσσα.

Μέσα σου, έχεις καταλήξει τι προτιμάς; Ελλάδα ή Νορβηγία;

Από την μία είναι η Νορβηγία που μου έχει δώσει τόσες ευκαιρίες. Η χώρα που έχει βοηθήσει τόσο εμένα όσο και όλη μου την οικογένεια. Μετά είναι η Ελλάδα, η χώρα στην οποία έχω γεννηθεί. Εκεί που ζουν η γιαγιά μου και ο παππούς μου. Δεν είναι εύκολη η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση. Η Νορβηγία, όμως, είναι που συνεχίζει να με πιστεύει, με έχει κάνει και αρχηγό στην Κ-21.

Έχεις, όμως, σκεφτεί πως «όταν μπαίνω στο γήπεδο, θέλω να ακούω τον ελληνικό Εθνικό Ύμνο»;

Το σκέφτομαι και αυτό. Είμαι, όμως, περήφανος και τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο της Νορβηγίας. Το ίδιο περήφανος θα είμαι και τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας. Παρ’ όλο που όταν σκέφτομαι τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας, αισθάνομαι κάτι ξεχωριστό γιατί εκεί έχω γεννηθεί, εκεί ζουν μέλη της οικογένειάς μου. Όταν με σκέφτομαι να τραγουδάω τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας, σκέφτομαι και πόσο χαρούμενη θα κάνω την γιαγιά μου πάνω στην εξέδρα. Μαζί της και όλη μου την οικογένεια.

Έχεις κάνει δοκιμαστικά και στην Αγγλία και μάλιστα σε μεγάλες ομάδες. Τι θυμάσαι από αυτήν σου την εμπειρία;

Έχω περάσει από δοκιμαστικά στην Τσέλσι, στη Λέστερ και στη Γουέστ Χαμ. Ήταν μία περίοδος από τον Νοέμβριο του 2019 μέχρι και τον Ιανουάριο του 2020. Αποκόμισα πολύ όμορφες εμπειρίες, έμαθα πολλά για το πώς ζουν τα παιδιά εκεί. Οι παίκτες των ακαδημιών στην Αγγλία έχουν τις ίδια καθημερινότητα με τους ποδοσφαιριστές της πρώτης ομάδας. Όλες οι εγκαταστάσεις είναι ίδιες. Αντιλαμβάνεσαι έτσι, ότι τα παιδιά εκεί έχουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να δουλέψουν και αυτό αποτελεί πλεονέκτημα για εκείνα. Έτσι, εσύ πρέπει να βρεις τον τρόπο να καλύψεις αυτό το handicap. Στις προπονήσεις συνειδητοποίησα ότι το επίπεδο των παιδιών ήταν απίστευτο. Θυμάμαι στην πρώτη μου προπόνηση έβλεπα τον Μπίλι Γκίλμορ, που σήμερα αγωνίζεται στην Μπράιτον, και έλεγα «ουάου»! Σήμερα, πιστεύω ότι η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη και ότι βρίσκομαι κι εγώ σε αντίστοιχο επίπεδο. Αισθάνομαι ότι όλα κύλησαν και στη δική μου καριέρα ως τώρα, φανταστικά.

Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί που ξεκινά να παίζει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και φτάνει να δοκιμάζεται στην Τσέλσι, να κρατήσει τα πόδια του στο έδαφος και να συνεχίσει να προσπαθεί;

Για μένα δεν ήταν δύσκολο γιατί ήξερα ότι έχω πολύ δρόμο ακόμα. Επιπλέον, καταλάβαινα ότι είναι πάρα πολλά τα παιδιά που δοκιμάζονται στις μεγάλες ομάδες και αυτό από μόνο του δεν σήμαινε κάτι. Εγώ δεν έμεινα στην Αγγλία και επέστρεψα στη Νορβηγία. Αντίθετα, ένας φίλος που ήμασταν μαζί στην εθνική, υπέγραψε και έμεινε στην Τσέλσι. Σήμερα, τα πράγματα είναι δύσκολα για εκείνον. Το να παίξεις στην πρώτη ομάδα της Τσέλσι είναι πάρα πολύ δύσκολο και αν θέλεις να το πετύχεις, ίσως, είναι καλύτερα να ακολουθήσεις έναν διαφορετικό δρόμο. Οι αποφάσεις που έχω πάρει ως τώρα στη ζωή μου, έχουν βγει σωστές. Ασφαλώς, χρειάζεται και τύχη.

Δεδομένης της ηλικίας σου, έχεις πολλές παραστάσεις από το ποδόσφαιρο. Αυτό που δεν έχεις ζήσει είναι ένα μεγάλο ματς ελληνικού πρωταθλήματος. Είναι κάτι που θα το ήθελες;

Όχι, αισθάνομαι καλά στην Τσεχία και θέλω να συνεχίσω σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Έχω πει στον εαυτό μου ότι στη Νορβηγία ή στην Ελλάδα θα επιστρέψω μόνο προς το τέλος της καριέρας μου. Στη Νορβηγία ξέρω ότι έχω πάρει ό,τι μπορούσα να πάρω. Στην Ελλάδα δεν θέλω να πάω ακόμα. Θέλω να δω πως είναι το ποδόσφαιρο στην υπόλοιπη Ευρώπη και μετά να σκεφτώ την προοπτική της Ελλάδας.

Έχεις, όμως, ακούσει κάποια στιγμή ως τώρα για ενδιαφέρον από μεγάλη ομάδα το οποίο να σε έβαλε σε σκέψεις;

Είχα πάει σε κάτι δοκιμαστικά του Ολυμπιακού το 2019. Ήταν ωραίο να δω σε τι επίπεδο βρίσκονται τα παιδιά στην Ελλάδα. Αν ζούσα στην Ελλάδα για όλη μου τη ζωή, χωρίς να έχω πάει στη Νορβηγία, θα ήθελα σίγουρα να παίξω στο ελληνικό πρωτάθλημα. Τώρα, όμως, που ο δρόμος με πήγε στη Νορβηγία και μετά στην Τσεχία, δεν θέλω σε αυτήν την ηλικία να παίξω στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Τι φαντάζεσαι για τον Χρήστο για τα επόμενα χρόνια;

Να συνεχίσω να κάνω βήματα προς τα εμπρός και να γίνομαι καλύτερος ποδοσφαιριστής. Θέλω να παίξω σε ένα ακόμα καλύτερο πρωτάθλημα, να συνεχίσω να παίζω στην Ευρώπη και φυσικά ονειρεύομαι να συμμετάσχω στο Champions League.

Υπάρχει κάποιο πρωτάθλημα το οποίο να πιστεύεις ότι με βάση τα στοιχεία σου, σου ταιριάζει καλύτερα;

Με βάση τα στοιχεία μου, πιστεύω ότι η Bundesliga μου ταιριάζει. Το πρωτάθλημα, όμως, που μου αρέσει περισσότερο και θα ήθελα να παίξω είναι το ισπανικό.

Τι θα ήθελες περισσότερο να βελτιώσεις στον εαυτό σου για να κάνεις ένα ακόμα βήμα παραπάνω;

Έχω πάρα πολλά πράγματα να βελτιώσω, είμαι ακόμα μικρός. Δεν κάθομαι να πω ότι «τώρα θα κάτσω να κάνω προπόνηση μόνος μου και θα κάνω σουτ, επίθεση, ντρίμπλες». Σκέφτομαι ότι σε όλους τους τομείς πρέπει να γίνω καλύτερος.

Φανταζόσουν όταν ξεκινούσες τη διαδρομή σου στο ποδόσφαιρο ότι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, θα είχες φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεσαι;

Το είχα στο μυαλό μου, όταν άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο. Τη δύσκολη περίοδο που πέρασα στη Βαλερένγκα και μέχρι να επιστρέψω, δεν το σκεφτόμουν καθόλου. Συνέχισα να δουλεύω και να γίνομαι καλύτερος και έτσι αυτές οι ιδέες επέστρεψαν στο μυαλό μου.

Κλείνοντας, έχεις ζήσει ένα Σλάβια Πράγας – Σπάρτα Πράγας και έχεις δει στην τηλεόραση εικόνες από ένα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Πως θα συνέκρινες τα δύο ντέρμπι;

Πιο παλιά πίστευα ότι από την τηλεόραση μπορείς να τα καταλάβεις όλα. Μετά κατάλαβα, ότι αυτό δεν ισχύει. Σε ένα από τα ντέρμπι της Σλάβια με τη Σπάρτα που έχω ζήσει, ένιωσα τη διαφορά. Και μόνο όντας στον πάγκο. Είναι πολύ δύσκολο να πω για ένα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Στο ντέρμπι της Τσεχίας ένιωσα πώς είναι να έχεις άγχος για ένα παιχνίδι. Έβλεπες 22 ποδοσφαιριστές συν όσους βρίσκονταν στον πάγκο και τους προπονητές στρεσαρισμένους. Είναι ένα ματς στην Πράγα, που δεν μπορείς να το χάσεις. Είναι τρελό. Είναι πολύ φανατικός ο κόσμος αλλά ποτέ δεν έχω ως τώρα δει ή ακούσει κάτι για επεισόδια. Μόλις τελειώσει το παιχνίδι, ο καθένας πηγαίνει ήρεμα στο σπίτι του, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Αντί επιλόγου. Έχεις σκεφτεί τον εαυτό σου να παίζει στην ίδια ομάδα με τον Χάαλαντ;

Πάντα πηγαίνει το μυαλό σε αυτή τη σκέψη! Θα ήταν υπέροχο. Αυτός είναι ο στόχος μου, θέλω να καταφέρω να παίξω με τον Χάαλαντ, τον Όντεγκαρντ και τα υπόλοιπα παιδιά. Αυτό είναι το όνειρο κάθε παιδιού, να αγωνιστεί με την πρώτη ομάδα.