41 ώρες στο Λονδίνο, αναζητώντας φυσαλίδες και τα χνάρια του Ντίνου Μαυροπάνου

Από το πρώτο κιόλας παιχνίδι, ο Μαυροπάνος έδειξε ότι είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα. Πολλοί απόρησαν όταν ο Γιάννης Πετράκης αποφάσισε να τον ξεκινήσει βασικό στο εκτός έδρας ματς με τον Αστέρα Τρίπολης. Όλοι στο τέλος, όμως, του έδωσαν συγχαρητήρια.

Κι αυτό γιατί ο 19χρονος αμυντικός όχι απλά βοήθησε τα μέγιστα στην άμυνα αλλά σκόραρε κιόλας το γκολ που έμελλε να δώσει το μεγάλο διπλό στους Γιαννιώτες. Τρεις μήνες μετά, όλα άλλαξαν στη ζωή του.

Ήταν 31 Δεκεμβρίου 2017 όταν ενημερώθηκε από τον ατζέντη του ότι η Άρσεναλ θέλει να τον κλείσει. Εκείνος ετοίμασε άρον άρον βαλίτσες και έφυγε για Λονδίνο. Η είδηση της μεταγραφής του στην αγγλική ομάδα έγινε πρώτο θέμα στα ελληνικά μέσα.

Ένας Έλληνας ποδοσφαιριστής, που δεν είχε γίνει ακόμη καλά καλά γνωστός στη χώρα, έφευγε από τα Γιάννενα για να αγωνιστεί στην πρώτη ομάδα ενός από τα πιο ιστορικά ποδοσφαιρικά κλαμπ στον πλανήτη.

«Στις 31 Δεκεμβρίου έλαβα το τηλεφώνημα και την 1η Ιανουαρίου ήμουν ήδη στο αεροπλάνο με προορισμό το Λονδίνο για να υπογράψω το συμβόλαιο. Ήμουν πολύ νευρικός εκείνες τις μέρες. Ξαφνικά ένα τόσο μεγάλο κλαμπ όπως η Άρσεναλ με ήθελε και ήμουν πραγματικά αγχωμένος» δήλωσε σε παλιότερη συνέντευξή του στο goal.com.

Μερικούς μήνες αργότερα έκανε και το επίσημο ντεμπούτο του στην Premier League. Κι όχι κόντρα σε όποια κι όποια ομάδα αλλά στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Προσωπικός του αντίπαλος σε όλο το παιχνίδι ήταν ο Ρομέλου Λουκάκου.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ντεμπούτο μου. Παίζαμε στο Όλντ Τράφορντ απέναντι στην Μάντεστερ Γιουνάιτεντ και τέθηκα αντιμέτωπος με τον Λουκάκου. Μέχρι σήμερα δεν έχω αντιμετωπίσει πιο δύσκολο αντίπαλο» πρόσθεσε.

Με τη φανέλα της Άρσεναλ μέτρησε συνολικά επτά συμμετοχές. Ύστερα δόθηκε δανεικός σε Νυρεμβέργη και Στουτγκάρδη, όπου και τελικά στέριωσε. Με την ερυθρόλευκη φανέλα της γερμανικής ομάδας αγώνιστηκε σε 59 παιχνίδια, σημειώνοντας μάλιστα και τέσσερα γκολ.

Μεταξύ αυτών η κεφαλιά buzzer beater κόντρα στην Αρμίνια Μπίλεφελντ στο 97ο λεπτό που προκάλεσε φρενίτιδα στους οπαδούς της ομάδας. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, το όνομά του έγινε σύνθημα στις εξέδρες της Mercedes Benz Arena.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Τον περασμένο Αύγουστο, λίγες μέρες πριν από κλείσει το θερινό παράθυρο των μεταγραφών, ο Ντίνος Μαυροπάνος ετοίμασε τις βαλίτσες και επέστρεψε στο Λονδίνο. Αυτή τη φορά, όμως, όχι για λογαριασμό της Άρσεναλ αλλά της Γουέστ Χαμ.

Τα «σφυριά» μπορεί να είχαν χάσει μόλις τον Ντέκλαν Ράις, ωστόσο, ήταν ακόμη υπό την επήρεια της κατάκτησης του Conference League, του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου μετά από σχεδόν εξήντα χρόνια και του πρώτου γενικότερα τίτλου ύστερα από σαράντα.

Το αποτύπωμα αυτής της σπουδαίας διάκρισης είναι παντού ευδιάκριτο μέχρι σήμερα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, του γηπέδου που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 και πια έχει παραχωρηθεί στη Γουέστ Χαμ για να στεγάσει τη νέα της έδρα.

Την ίδια στιγμή, το Άπτον Παρκ, το ιστορικό της στάδιο, έχει καταστραφεί και στη θέση του έχουν χτιστεί πολυκατοικίες. Μόνο ένα μικρό κομμάτι της εξέδρας έχει παραμείνει εκεί για να θυμίζει τις παλιές δόξες.

Ο χώρος γύρω από το στάδιο είναι γεμάτο με αφίσες με το τρόπαιο του Conference League, σημαίες με τον τίτλο, πανηγυρικές φωτογραφίες από τον τελικό της Πράγας. Στον δρόμο για το γήπεδο συνομιλώ με έναν οπαδό της ομάδας που έχει κοντοσταθεί για να αγοράσει ένα κασκόλ από τους υπαίθριους μικροπωλητές που δεν διαφέρουν σε τίποτα από εκείνους των ελληνικών γηπέδων.

Όταν ακούει ότι είμαι Έλληνας ξεκινά να μιλάει για τον Μαυροπάνο. «Είναι φοβερός. Πέτυχε και το γκολ με την Άρσεναλ πριν από μια εβδομάδα. Κι ας μην το πανηγύρισε. Το εκτιμάμε ότι δεν το έκανε. Ξέρουμε ότι ήταν η πρώην του ομάδα».

Ο καιρός όσο περνάει η ώρα όλο και χειροτερεύει. Το ανεμόβροχο είναι τόσο δυνατό και κάνει ακόμη και τους Άγγλους να δυσανασχετούν. «Εντάξει δεν έχουμε και το καλύτερο κλίμα στον κόσμο αλλά αυτό το πράγμα να ξέρεις δεν συμβαίνει κάθε μέρα» προσθέτει γελώντας.

Εκείνος κατευθύνεται προς τις εξέδρες και εγώ προς τα δημοσιογραφικά θεωρία. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, οι ιθύνοντες του γηπέδου σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι κομμάτι της Premier League.

Κάθε θεωρείο έχει τη δικιά του οθόνη με το παιχνίδι μπροστά του (είτε ο δημοσιογράφος εργάζεται σε τηλεοπτικό-ραδιοφωνικό είτε σε έντυπο μέσο), ενώ λίγα μέτρα μακριά υπάρχουν θέσεις που προορίζονται αποκλειστικά και μόνο για τους τρεις ποδοσφαιρικούς αναλυτές της Μπράιτον.

Ο κόσμος συρρέει στις εξέδρες μέχρι και τελευταία λεπτά πριν από την έναρξη του παιχνιδιού. Η ατμόσφαιρα είναι εκπληκτική. Δίπλα μου στέκεται ο Jacob Steinberg, δημοσιογράφος της Guardian που ασχολείται αποκλειστικά με το ρεπορτάζ της Γουέστ Χαμ. Πιάνω αμέσως κουβέντα για τον Μαυροπάνο.

«Είναι πολύ δυνατός και έχει το προτέρημα να βάζει γκολ στις στημένες φάσεις. Έκανε, όμως, ένα κρίσιμο λάθος κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας. Επίσης κόντρα στη Λίβερπουλ πριν από δύο εβδομάδες δεν ήταν πολύ καλός. Σκόραρε, όμως, κόντρα στην Άρσεναλ. Θα δείξει όμως εάν έχει μέλλον στην ομάδα. Θεωρώ βέβαια ότι έχει πολλές πιθανότητες» εξηγεί και ξεκινάει το γράψιμο για το παιχνίδι.

Ο αγώνας ξεκινάει στις 7:30 το απόγευμα. Οι δύο ομάδες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Οι φυσαλίδες κατακλύζουν το στάδιο. Πρόκειται για ένα τελετουργικό που συμβαίνουν πριν από την έναρξη κάθε εντός έδρας παιχνιδιού και σχετίζεται άμεσα με το τραγούδι I'm forever blowing bubbles, το οποίο αποτελεί και ύμνο του συλλόγου.

Η ιστορία για το πώς ένα αμερικάνικο τραγούδι του 1918 έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών της Γουέστ Χαμ είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το τραγούδι έγινε γνωστό μέσα από το μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, The Passing Show. Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Η φήμη της έφτασε ως το Λονδίνο όπου και ανέβηκε έναν χρόνο αργότερα.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρεία, ένας ποδοσφαιριστής που έμοιαζε αρκετά με μια φιγούρα διαφήμισης σαπουνιού έδωσε την αφορμή προκειμένου οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ να ξεκινήσουν να το τραγουδούν στο γήπεδο. Αυτή η παράδοση παραμένει κοινή ως σήμερα.

Η βοή των ιαχών των οπαδών της Λονδρέζικης ομάδας σκεπάζει τα πάντα. Κυρίως, όμως, τα συνθήματα των αντίπαλων οπαδών της Μπράιτον, που έχουν κάτσει σε μια γωνιά και δεν σταματούν ούτε ένα λεπτό να φωνάζουν για την ομάδα τους.

Γύρω από αυτούς δεν υπάρχουν ούτε πανύψηλα κάγκελα, ούτε δίχτυα προστασίας, ούτε τίποτα. Σκηνές επιστημονικής φαντασίας για τα δικά μας δεδομένα και τα παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών.

Το βλέμμα μου είναι συνεχώς πάνω στον Μαυροπάνο. Κάνει ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο. Σε κάποια φάση, μάλιστα, κόβει επίθεση της Μπράιτον με ανάποδο τακουνάκι. Το στιγμιότυπο ανεβάζει στο Instagram ο επίσημος λογαριασμός της ομάδας και γίνεται viral. Λίγο πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο παραλίγο να χρηστεί σκόρερ για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι αλλά δεν προλαβαίνει να σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα.

Στο δεύτερο ημίχρονο η Μπράιτον έχει τις περισσότερες ευκαιρίες. Ο Έλληνας αμυντικός περνάει το κέντρο, μόνο για τα κόρνερ αλλά και για να εκτελέσει με δύναμη τα πλάγια. Από κάποιο σημείο και έπειτα, ο ρυθμός πέφτει. Ένας άλλος δημοσιογράφος που στέκεται δίπλα μου ξεφυσάει και λέει σιγανά: «ας γίνει κάτι».

Αυτό το κάτι όμως δεν συμβαίνει ποτέ. Το πρώτο παιχνίδι της Premier League λήγει με το φτωχό 0-0. Ο Μαυροπάνος μπορεί να μην σκόραρε αλλά κράτησε το μηδέν. Ένα ακόμη clean sheet. Το επόμενο απόγευμα ο καιρός δείχνει να έχει καλυτερεύσει. Η πτήση κι αυτή τη φορά είναι γεμάτη με Έλληνες, τουρίστες όμως.

Ίσως κάποιοι από αυτούς να βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου. Δεν τυχαίνει άλλωστε και κάθε μέρα να βλέπεις συμπατριώτη σου να παίζει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.