Η Γεωργία περιμένει μια ζωή για αυτό το Euro

«Είναι κάτι παραπάνω από τη μισή μας ομάδα. Όλες οι ελπίδες μας κρίνονται από αυτόν. Χωρίς εκείνον όλα είναι διαφορετικά. Το μόνο θετικό της όλης υπόθεσης είναι τόσο τον ημιτελικό όσο και τον τελικό θα τους δώσουμε εντός έδρας» προσθέτει.

Κάνοντας μια βόλτα στην Τιφλίδα, το αποτύπωμα του νεαρού παίκτη που κατάφερε να εκπλήξει ολόκληρη την Ευρώπη με τα ποδοσφαιρικά του χαρίσματα είναι παντού. Αφίσες, σημαίες, φανέλες ακόμη και κούπες με το όνομά του υπάρχουν παντού στην πόλη. Λίγα μέτρα, μάλιστα, μακριά από το στάδιο της πόλης υπάρχει ένα μαγαζί το οποίο είναι αφιερωμένο εξ ολοκλήρου σε εκείνον.

Η ιστορία, όμως, του πώς κατάφερε να φύγει από τη Γεωργία και να γίνει ένας από τους πιο δημοφιλείς αθλητές σε ολόκληρο τον πλανήτη παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Στην προσπάθειά μας να μάθουμε περισσότερα για τη ζωή του, επισκεφτήκαμε την ακαδημία της Ντιναμό Τιφλίδας, της ομάδας με τη φανέλα της οποίας έκανε τα πρώτα του βήματα.

Η Ντιναμό είναι η μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη της χώρας, μετρώντας ήδη 19 πρωταθλήματα, 13 κύπελλα και 9 σούπερ καπ ύστερα από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Και μπορεί να μετράει σχεδόν 20 χρόνια από την τελευταία της παρουσία στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης (η τελευταία ήταν τη σεζόν 2004/05 όταν αγωνίστηκε κόντρα στον Πανιώνιο), ωστόσο τον προηγούμενο αιώνα υπήρξε καρά διαστήματα μια πολύ ισχυρή ομάδα. Αποκορύφωμα, η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1981. Το εκπληκτικό: η πορεία της μέχρι τον τελικό της Γερμανίας ξεκίνησε κερδίζοντας στον πρώτο γύρο την Καστοριά που πριν από μερικούς μήνες είχε κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδος.

Τα πανηγύρια στους δρόμους της Τιφλίδας και η υποδοχή ηρώων που επιφύλαξαν οι κάτοικοι της πόλης στους θριαμβευτές του Ντίσελντορφ είναι χαραγμένα στις μνήμες όλων των Γεωργιανών. Οι νεότεροι γνωρίζουν για εκείνη τη θρυλική ομάδα μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών τους.

«Η Ντιναμό ήταν ένας ποδοσφαιρικός γίγαντας εκείνη την εποχή. Και δεν ήταν μόνο το ευρωπαϊκό. Είχε καταφέρει να κερδίσει δύο φορές το εσωτερικό πρωτάθλημα μεταξύ των ομάδων από ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση. Κάτι που ήταν εξωφρενικά δύσκολο. Ο πατέρας μου μού έλεγε ιστορίες από εκείνα τα παιχνίδια. Στο γήπεδο πρέπει να βρίσκονταν 100 χιλιάδες θεατές. Δεν υπήρχαν θέσεις από σήμερα. Μπορούσες να καθίσεις όπου ήθελες. Το ποδόσφαιρο ήταν ο μόνος τρόπος να φανούμε» συμπληρώνει ο Ντίτο.

Μεγάλοι σταρ εκείνης της εποχής ήταν ο Αλεξάντερ Τσιβάτζε, ο οποίος βραβεύτηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του σοβιετικού πρωταθλήματος το 1980, ο Νταβίντ Κιπιάνι, οι φήμες για τον οποίον ήθελαν να ήταν μεταγραφικός στόχος της Ρεάλ Μαδρίτης, με το καθεστώς ωστόσο να μη δίνει την έγκρισή του για τη μετακίνηση, αλλά και ο νεαρός Βιτάλι Νταρασέλια.

Ο τελευταίος, ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να δείξει όλο το ποδοσφαιρικό ταλέντο καθώς στην ηλικία μόλις των 25 ετών σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, σκορπώντας θλίψη στους Γεωργιανούς. Ήταν τέτοιο το χάρισμά του που πολλοί Γεωργιανοί το συγκρίνουν με εκείνο του Κβίτσα Κβαρατσχέλια σήμερα.

Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει και όλα στην Τιφλίδα να έχουν αλλάξει, ωστόσο, η ακαδημία της Ντιναμό παραμένει μέχρι σήμερα το φυτώριο από το οποίο βγαίνουν κάθε χρόνο οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της χώρας. Η βάση της βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης.

Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη έκταση με δεκάδες γήπεδα ποδοσφαίρου και ένα γυάλινο κτίριο, στο οποίο φιγουράρει το σήμα του συλλόγου. Όλοι οι αγωνιστικοί χώροι είναι γεμάτοι με ποδοσφαιριστές. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν συμβαίνει στα μεγάλα στάδια της χώρας, τα οποία παραμένουν κλειστά καθ' όλη τη διάρκεια του χειμώνα.

Όπως εξηγεί ο Αμιράν, ο οποίος πέραν της δημοσιογραφικής του ιδιότητας είναι και ο βασικός τηλεοπτικός σχολιαστής των αγώνων του γεωργιανού πρωταθλήματος, η χώρα έχει επιλέξει να ακολουθήσει το παράδειγμα λιγκών του ευρωπαϊκού βορρά και να διαμορφώνει ένα εντελώς διαφορετικό καλεντάρι από το συνηθισμένο.

«Τα πρωταθλήματα τελειώνουν τον Δεκέμβριο και αρχίζουν πάλι τον Μάρτιο. Αυτό συμβαίνει κυρίως για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι αρκετές ομάδες παίζουν σε γήπεδα με πολύ κακές συνθήκες που δεν μπορούν να αντέξουν το κρύο του χειμώνα. Από την άλλη, η ομοσπονδία θεώρησε ότι έτσι οι ομάδες το καλοκαίρι θα είναι σε φόρμα προκειμένου να τα πάνε καλά στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν δείχνει ότι της έχει βγει καθώς έχουμε σχεδόν 20 χρόνια να παίξουμε στους ομίλους» συμπληρώνει.

Ο φετινός Δεκέμβριος όμως είναι πολύ πιο ζεστός από το καθιερωμένο. Έτσι, τα γήπεδα της ακαδημίας είναι γεμάτα με νεαρούς ποδοσφαιριστές από όλες τις ομάδες της χώρας που φτάνουν στην Τιφλίδα για να πάρουν μέρος στα ετήσια αναπτυξιακά τουρνουά, στα οποία ξεχωρίζουν και τα ταλέντα των επόμενων γενιών.

Η εικόνα μοιάζει αρκετά με την ελληνική πραγματικότητα. Φανταστικός καιρός, γονείς να στέκονται όρθιοι για να παρακολουθήσουν τους αγώνες -ενίοτε να γκρινιάζουν για τις αποφάσεις του διαιτητή- και παιδιά να τα δίνουν όλα για τη νίκη. Όλα τους φυσικά έχουν για πρότυπο τον Κβίτσα Κβαρατσχέλια.

Αυτό το αντιλαμβάνονται καθημερινά τόσο ο υπεύθυνος της ακαδημίας της Ντιναμό όσο και ο σκάουτερ της ομάδας, ο οποίος ήταν αυτός που διέκρινε πρώτος το τεράστιο ταλέντο του σημερινού ποδοσφαιριστή της Νάπολι. «Αν έκανες μια βόλτα πριν από τρία χρόνια στην περιοχή, θα έβλεπες ότι τα παιδιά φορούσαν τη φανέλα του Μέσι και του Ρονάλντο. Τώρα όλα έχουν την εμφάνιση του Κβάρα. Θέλουν να γίνουν σαν κι αυτόν» εξηγεί ο πολύπειρος προπονητής.

Το πρώτο στοιχείο που τον έκανε να ξεχωρίσει στα δικά του μάτια ήταν η ντρίμπλα του. «Το είχε από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό που κάναμε, λοιπόν, εμείς ήταν να του δώσουμε την πλήρη ελευθερία να εξελίξει το ταλέντο του και φυσικά να μην του κόψουμε τα φτερά» σημειώνει.

«Δεν του λέγαμε δηλαδή συνεχώς να πασάρει την μπάλα. Όταν έχεις έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή με τέτοιο πλεονέκτημα στην ομάδα σου, τον αφήνεις να παίξει όπως θέλει. Ακόμη κι αν ντρίμπλα δεν ήταν επιτυχής, του επιτρέπαμε να κάνει και άλλες. Την εκατοστή φορά θα γινόταν καλύτερος» προσθέτει.

Αυτό, όμως, που τον έκανε να διακριθεί ήταν το πάθος που είχε για το ποδόσφαιρο από πολύ μικρή ηλικία. «Θα σου δώσω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: ερχόταν και έκανε προπόνηση στις 6 το πρωί. Τελείωνε, πήγαινε στο σχολείο, έπαιζε ξανά ποδόσφαιρο και γυρνούσε στο σπίτι να κάνει τα μαθήματά του. Ήταν δουλευταράς και πολύ ευγενικό παιδί».

Ο Κβίτσα Κβαρατσχέλια δεν είχε μια εύκολη ζωή. Ο πατέρας του, Μπάντρι, ήταν επίσης διεθνής ποδοσφαιριστής, όχι όμως με τη φανέλα της εθνικής Γεωργίας αλλά του Αζερμπαϊτζάν. «Πέρασε και από την Ντιναμό αλλά η πορεία του δεν ήταν και τόσο επιτυχημένη. Έτσι αποφάσισε να μετακομίσει στο Αζερμπαϊτζάν. Εκεί έγινε πρώτος σκόρερ και η ομοσπονδία της χώρας του ζήτησε να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα. Κι εκείνος δέχτηκε» επισημαίνει ο Ντίτο.

Μετά το τέλος της καριέρας του επέστρεψε στη Γεωργία και έκατσε στον πάγκο αρκετών ομάδων. Αντιμετώπισε, όμως, μεγάλα οικονομικά προβλήματα και για αυτό αναγκάστηκε να πάρει την οικογένειά του, να αφήσει το σπίτι στην Τιφλίδα και να μετακομίσει εκτός αυτής. Η ξέφρενη πορεία του Κβίτσα Κβαρατσχέλια, όμως, άλλαξε ριζικά το μέλλον ολόκληρης της οικογένειας.

Ο μεγαλύτερος αδερφός του ασχολήθηκε και εκείνος με το ποδόσφαιρο, ωστόσο, δεν κατάφερε να αγωνιστεί ποτέ σε υψηλό επίπεδο, ενώ ο μικρότερος προπονείται καθημερινά στην Τιφλίδα, ελπίζοντας να ακολουθήσει μια ανάλογη καριέρα. Είναι μόλις 15 ετών, ενώ όλοι στη χώρα θεωρούν ότι το ταλέντο του είναι τέτοιο που στο μέλλον ενδέχεται να τους δούμε και τους δύο μαζί στην εθνική ομάδα.

Στο γραφείο του πρώτου προπονητή και του σκάουτερ που ανακάλυψε τον Κβαρατσχέλια υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες. Σε αυτές διακρίνεται επίσης και ο Γκιόργκι Τσακβετάτζε, ένα ακόμη μεγάλο ταλέντο που έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ντιναμό Τιφλίδας και σήμερα αγωνίζεται στη Γουότφορντ.

Όπως επισημαίνουν, το γεωργιανό ποδόσφαιρο έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Χαρακτηριστικό της ανόδου του επίπεδου είναι ότι η ομάδα νέων πριν από μερικούς μήνες κατάφερε να φτάσει ως τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, χάνοντας στα πέναλτι την πρόκριση από το Ισραήλ. Όλοι οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν στο Ολυμπιακό Μέγαρο της Τιφλίδας και ήταν sold out.

«Η Γεωργία πάντα έβγαζε σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Πριν τον πόλεμο της Ουκρανίας, όμως, υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα: κάθε καλός παίκτης πήγαινε να παίξει στη Ρωσία, εξαιτίας των μεγάλων συμβολαίων που του δινόταν. Έτσι όμως όλοι κατέστρεφαν τις καριέρες τους, καθώς δεν μπορούσαν να αναπτύξουν το ταλέντο τους σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα. Έχουμε πολλά παραδείγματα παικτών που είχαν ισάξιο ταλέντο με εκείνο του Κβαρατσχέλια και τα κατέστρεψαν όλα. Να φανταστείς ότι απέρριπταν ακόμη και προτάσεις της Premier League για μείνουν εκεί» εξηγεί ο Ντίτο.

Μια ανάλογη πορεία ενδεχομένως να ακολουθούσε και ο νυν σταρ της Νάπολι, ο οποίος μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου αγωνιζόταν στη Ρουμπίν Καζάν. Η UEFA επέτρεψε σε όλους τους ξένους ποδοσφαιριστές να αποχωρήσουν από τη ρωσική λίγκα και κάπως έτσι ο Κβίτσα Κβαρατσχέλια βρέθηκε να φοράει για μερικούς μόλις μήνες τη φανέλα της Ντιναμό Μπατούμι, της ανερχόμενης δύναμης του γεωργιανού ποδοσφαίρου.

Η Νάπολι, όμως, κινήθηκε γρήγορα και έξυπνα και κατάφερε να τον κάνει δικό τους πριν πέσουν πάνω οι μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Και όλα από εκεί και πέρα είναι ιστορία. Σήμερα όλοι στη Γεωργία αγαπούν την ιταλική ομάδα λες και είναι δικιά τους.

Παρακολουθούν όλα τα παιχνίδια της κανονικά, έχουν δημιουργήσει fan club, ενώ υπάρχουν και ταξιδιωτικά γραφεία που διοργανώνουν ταξίδια στην Ιταλία αποκλειστικά και μόνο για Γεωργιανούς που θέλουν να παρακολουθήσουν από κοντά τον μεγάλο τους σταρ.

«Οι Γεωργιανοί είμαστε ένας περήφανος λαός. Το ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας. Είναι ένας τρόπος να διαφημιστούμε στον υπόλοιπο πλανήτη. Έχουμε περάσει από σκοτεινές περιόδους. Εμφύλιες συρράξεις, ο πόλεμος με τη Ρωσία, επαναστάσεις. Δεν είχαμε φως, ρεύμα, καύσιμα. Πολύ δύσκολα χρόνια» εξηγεί ο Λεβάν, ο οποίος επίσης εργάζεται στο belive.ge και είναι ο μόνος από την παρέα που πρόλαβε τα τελευταία χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης λίγο πριν τη διάλυση.

Όλα άλλαξαν, όπως εξηγεί, μετά το 2003 όταν και έγινε η Επανάσταση των Ρόδων. Επρόκειτο για μια ειρηνική επανάσταση που διήρκεσε από τις 20 έως τις 23 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, αλλάζοντας εξ ολοκλήρου το πολιτικό σκηνικό στη χώρα. Το επίπεδο της διαφθοράς στη χώρα έπεσε αρκετά, ενώ οι συνθήκες διαβίωσης των πολιτών βελτιώθηκαν.

Ο πενθήμερος πόλεμος εναντίον της Ρωσίας, όμως, πέντε χρόνια αργότερα έχει αφήσει αισθητό το στίγμα του μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο περιφερειακός δρόμος που ενώνει το Κουταίσι με την Τιφλίδα, τα δύο αεροδρόμια της χώρας, περνά σε ένα σημείο ακριβώς δίπλα από εδάφη του Samachablo, τα οποία, από τότε, είναι καταχωμένα από τις ρωσικές δυνάμεις. Και στο βάθος ο χιονισμένος Καύκασος.

Όλοι στη χώρα περιμένουν ένα και μόνο πράγμα: την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ταξίδι μας, μάλιστα, συνέπεσε με την ιστορική επικύρωση της υποψηφιότητας της Γεωργίας για την ένταξή της στην ένωση. Όλοι οι δρόμοι της Τιφλίδας πλημμύρισαν τους δρόμους για να γιορτάσουν αυτή την εξέλιξη, φορώντας μπλε σημαίες, τρώγοντας όλα τα πεντανόστιμα πιάτα τους και πίνοντας το 8 χιλιάδες χρόνων κρασί τους. Σημείο συνάντησης: η πλατεία, στην οποία δεσπόζει το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου, του πολιούχου της χώρας.

Όλοι τους είναι σίγουροι ότι σε περίπτωση πρόκρισης στα τελικά του Euro, οι εορτασμοί θα είναι ακόμη μεγαλύτεροι. Γνωρίζουν, όμως, ότι για να τα καταφέρουν πρέπει πρώτα να ξεπεράσουν το εμπόδιο του Λουξεμβούργου. Και στον τελικό, όπως καταλήγουν, «ας κερδίσει ο καλύτερος».