Οι Umoja Juniors είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου
Τα Κάτω Πατήσια είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας. Πολυκατοικίες η μία πάνω στην άλλη, στενοί δρόμοι, ακόμη πιο στενά πεζοδρόμια, αμάξια παρκαρισμένα παντού. Μέσα σε αυτό το γκρίζο χάος υπάρχει μια πράσινη όαση που ξεχωρίζει από μακριά.
Πρόκειται για το γήπεδο ποδοσφαίρου που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην πλατεία Αγίας Παρασκευής και το οποίο φιλοξενεί καθημερινά τις προπονήσεις των Umoja Juniors, της πιο πολυπολιτισμικής ομάδας της Αθήνας. Μιας ομάδας που αποτελείται κατά βάση από παιδιά μεταναστών που ζουν στην περιοχή.
Όταν φτάνουμε στο γήπεδο, το οποίο απέχει μόλις μερικά λεπτά από τον σιδηροδρομικό σταθμό των Κάτω Πατησίων, η προπόνηση έχει ήδη ξεκινήσει. Τα παιδιά έχουν συγκεντρωθεί στο κέντρο του τερέν και ακούν με προσοχή τις οδηγίες του Μπίλι, του ανθρώπου που τρέχει από το πρωί ως το βράδυ προκειμένου να λειτουργεί κανονικά η ακαδημία ποδοσφαίρου.
Ο Μπίλι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τανζανία. Την αγάπη του για το ποδόσφαιρο τη μετέφερε στην Αθήνα. Εδώ και τρία χρόνια προπονεί μόνος του όλα τα τμήματα, στα οποία περιλαμβάνονται παιδιά ηλικίας από 6 έως 17 ετών.
«Η γειτονιά έχει αγκαλιάσει την προσπάθεια και κυρίως όλα τα παιδιά που έρχονται στο γήπεδο ανεξαρτήτου καταγωγής»
«Ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο πολλά χρόνια. Έπαιζα και στην πατρίδα μου. Αγαπάω πολύ αυτό που κάνω. Και ειδικά τώρα που έχω να κάνω με παιδιά που τους μαθαίνω τα πρώτα βήματα στο άθλημα» εξηγεί ο προπονητής. Ο ίδιος μέχρι πρόσφατα αγωνιζόταν και στο ανδρικό τμήμα της Umoja, της πρώτης παναφρικανικής ομάδας της Ελλάδας, το οποίο όμως σταμάτησε να λειτουργεί καθώς τα περισσότερα από τα μέλη της μετανάστευσαν στο βόρεια Ευρώπη.
Τώρα όλο το βάρος της προσπάθειας έχει πέσει πάνω στα παιδιά. Προπονήσεις γίνονται καθημερινά, ενώ ο συνολικός αριθμός των μικρών ποδοσφαιριστών ανέρχεται πια κοντά στους εξήντα. Οι περισσότεροι είναι φίλοι μεταξύ τους από τη γειτονιά.
«Το γήπεδο αυτό έκανε ένα μεγάλο καλό. Οι πιο πολλοί γονείς των παιδιών δουλεύουν όλη μέρα, οπότε δεν έχουν τον χρόνο να τα πάνε σε κάποια ακαδημία στο Γαλάτσι, παραδείγματος χάριν. Έτσι, λοιπόν, μπορούν να τα φέρνουν εδώ και να έρχονται να τα παίρνουν όταν τελειώσουν» συνεχίζει ο Μπίλι.
Η προσέλευση αυξήθηκε μάλιστα τους τελευταίους μήνες ύστερα από την τοποθέτηση κατάλληλου φωτισμού που τους επιτρέπουν να κάνουν προπονήσεις και το βράδυ. «Είχαμε μεγάλο πρόβλημα με αυτό το κομμάτι. Χωρίς τα φώτα παίζαμε το πολύ μέχρι τις 5 το απόγευμα τον χειμώνα. Μετά κλείναμε το γήπεδο και φεύγαμε γιατί δεν μπορούσαμε να δούμε. Ευτυχώς, λύθηκε το θέμα και μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας».
Όσο εμείς συζητάμε, τα παιδιά της ακαδημίας ξεκινούν να παίζουν μεταξύ τους. Μόνο που το κλίμα δεν είναι καθόλου αυστηρό. Άλλα κάνουν πλάκα μεταξύ τους, άλλα πειράζονται και άλλα τσακώνονται για το ποιος είναι ο GOAT τελικά: ο Λιονέλ Μέσι ή ο Κριστιάνο Ρονάλντο.
Το εντυπωσιακό της όλης υπόθεσης είναι ότι πρόκειται κυρίως για αγόρια από οχτώ έως δέκα χρονών που δεν είχαν γεννηθεί ακόμη καλά καλά όταν οι δύο συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές βρίσκονταν στο prime της καριέρας τους.
Εκτός αγωνιστικού χώρου από την άλλη υπάρχουν αρκετοί γονείς που παρακολουθούν σιωπηροί την προπόνηση αλλά και ντόπιοι που βγαίνουν για την απογευματινή τους βόλτα. Εκεί συναντάμε τη Γιώτα Αρβανίτη, συντονίστρια της Κίνησης Εθελοντών Ελλάδος (SCI Hellas) και τον Αντώνη Σηφάκη, τους δύο ανθρώπους που οραματιστήκαν και δημιούργησαν το γήπεδο ποδοσφαίρου, μέσω του προγράμματος Bala Patisia.
Η εικόνα του χώρου έτσι όπως είναι σήμερα διαμορφωμένος δεν έχει καμία σχέση με την πρότερη κατάσταση. Επρόκειτο ουσιαστικά για ένα μπασκετικό τερέν, από το οποίο είχαν αφαιρεθεί οι μπασκέτες, ενώ αποτελούσε έρμαιο βανδαλισμών κυρίως κατά τις βραδινές ώρες. Μέσα σε μερικούς μήνες, όμως, όλα αλλάξαν.
Με τη βοήθεια αρκετών ντόπιων, το γήπεδο ανακαινίστηκε πλήρως και τοποθετήθηκε χλοοτάπητας προκειμένου να μπορεί να φιλοξενεί προπονήσεις όχι μόνο ποδοσφαίρου αλλά και άλλων αθλημάτων. Και κάπως έτσι η γειτονιά αναβαθμίστηκε.
«Είναι εντυπωσιακό πώς ένα γήπεδο μπορεί να κάνει τόσο καλό σε μια περιοχή. Παλιότερα συνέβαιναν πολλές φασαρίες εδώ, υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Τώρα αυτά δεν υπάρχουν. Υπήρχαν πολλοί που στην αρχή μας έλεγαν: “γιατί τα φτιάχνετε όλα αυτά, αφού στο τέλος θα τα διαλύσουν όλα”.
»Οι ίδιοι άνθρωποι τελικά μας είπαν ότι ευτυχώς που έγινε το γήπεδο. Η γειτονιά έχει αγκαλιάσει την προσπάθεια και κυρίως όλα τα παιδιά που έρχονται σε αυτό, ανεξαρτήτου καταγωγής. Άλλωστε και το όνομα της ομάδας, το Umoja, στα ελληνικά σημαίνει ένωση» εξηγεί η Γιώτα Αρβανίτη.
Το γήπεδο εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο του 2021 και λειτουργεί καθημερινά. Εξαιτίας, όμως, της μεγάλης χρήσης, ο αγωνιστικός χώρος έχει αρχίσει να εμφανίζει ορισμένες φθορές. Ο Μπίλι έχει προσπαθήσει να τις καλύψει με μερικά μπαλώματα, ωστόσο, όλοι καταλαβαίνουν ότι η τοποθέτηση νέου χλοοτάπητα είναι επιτακτική.
Όπως εξηγεί η Γιώτα Αρβανίτη, έχουν ξεκινήσει ήδη οι διαδικασίες για την αλλαγή του τερέν. Τα παιδιά βέβαια δε δείχνουν να πτοούνται ιδιαίτερα. Αυτό που θέλουν άλλωστε είναι να παίξουν ποδόσφαιρο. Οι Umoja Juniors έχουν προλάβει ήδη να συμμετάσχουν σε ορισμένα τουρνουά της πόλης κόντρα σε ακαδημίες όπως εκείνη του Ντάνιελ Μπατίστα.
Στόχος του προπονητή της ομάδας είναι στο άμεσο χρονικό διάστημα, η ακαδημία να αποκτήσει κάθε επισημότητα και να αγωνιστεί στα πρωταθλήματα της Αθήνας. Και ποιος ξέρει: ίσως ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά να βρίσκεται το επόμενο μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο της χώρας.
@Photo credits: Άκης Κατσούδας
