Πετρ Τσεχ στο Gazzetta: «Εγινα τερματοφύλακας επειδή έσπασα το πόδι μου, μετά τον τραυματισμό έπαιζα με μεταλλική πλάκα στο κρανίο»

- Πείτε μου για τα πρώτα σας βήματα στον αθλητισμό...

«Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ήμουν έξι ετών και μπορώ να πω ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ξεκινήσω γιατί πιο πριν έπαιζα χόκεϊ επί πάγου και μου άρεσε περισσότερο. Τελικά, ο πατέρας μου, ο οποίος έπαιζε χόκεϊ, με πήγε στα έξι μου σε μία προπόνηση της Βικτόρια Πλζεν και από τότε, το... ερωτεύτηκα. Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, να γίνω μέλος μίας ομάδας, να έχω συμπαίκτες, να μοιραστώ συναισθήματα, να απολαύσω το παιχνίδι.

Σε εκείνη την ηλικία το διασκεδάζεις απλά. Μαθαίνεις, εξελίσσεσαι, είναι η ηλικία της διασκέδασης, οπότε το χαιρόμουν πολύ. Στην αρχή έπαιζα ως μέσος, δεν είχα φανταστεί ότι θα έπαιζα ποτέ τερματοφύλακας. Δεν το είχα ποτέ στο μυαλό μου και έπαιζα στο κέντρο ή ως αριστερός εξτρέμ ή ως στράικερ γιατί εκεί έχεις ευκαιρίες να πάρεις περισσότερο την μπάλα, να σκοράρεις. Σε όλους αρέσει να σκοράρουν. Κάπως έτσι ξεκίνησα το ποδόσφαιρο».

- Πώς έτυχε να μπείτε στο τέρμα;

«Στα οκτώ μου είχαμε έναν κανόνα, στα τελευταία δέκα λεπτά της κάθε προπόνησης, ο προπονητής ήθελε οι τερματοφύλακες να παίζουν στα "διπλά" που είχαμε. Έτσι κάποιος από εμάς έπαιζε πάντα στο τέρμα στα τελευταία δέκα λεπτά. Ειδικά σε κάποιες περιπτώσεις, οι τερματοφύλακες μας ήθελαν να παίζουν μέσα και ο ένας από αυτούς ήταν φίλος μου. Έτσι μου έλεγε "μπορείς να κάτσεις λίγο στο τέρμα για να μπω να σκοράρω;" και έτσι καθόμουν στο τέρμα για πλάκα, για να τον βοηθήσω.

Σε ένα παιχνίδι που είχαμε τότε, δεν είχαμε τερματοφύλακα και μου είπε ο προπονητής, ότι επειδή εγώ κάθομαι συχνά τέρμα στα τελευταία δέκα λεπτά, είμαι η καλύτερη επιλογή για να κάτσω και το δέχθηκα. Έλεγα μέσα μου ότι "εντάξει, ένα παιχνίδι είναι". Μετά το παιχνίδι, ήρθε ο προπονητής τερματοφυλάκων και μου είπε: "Εσύ είσαι τερματοφύλακας, θα έρθεις μαζί μου, σε είδα στο ματς και μου άρεσες πολύ". Ο προπονητής μας δεν ήθελε να πάω στο τέρμα γιατί με ήθελε στο κέντρο. Ήμουν σημαντικός για να με έχει η ομάδα μέσα και δεν ήξερα τι θα κάνουν με εμένα. Στο τέλος της μέρας σε κάποια παιχνίδια έπαιζα ως τερματοφύλακας και κάποια άλλα ως μέοσς ώστε στο τέλος να πάρω την απόφαση για το τι θα ακολουθήσω».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Saves help 🇨🇿/🇸🇰 (@saveshelp)

- Και με ποιον τρόπο πήρατε την απόφαση;

«Στα 10 μου ήρθε η στιγμή να επιλέξω με άσχημο τρόπο. Έσπασα το πόδι μου, είχα έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό και έμεινα έξω για πέντε μήνες περίπου. Μετά, όταν έτρεχα πονούσα αρκετά, οπότε πήρα την απόφαση να μείνω στο τέρμα ώστε να μπορώ να ακολουθήσω το ποδόσφαιρο και έτσι από τα 12 μου έμεινα μόνιμα στο τέρμα. Ουσιαστικά έγινα τερματοφύλακας από αυτόν τον τραυματισμό. Το είχα ως επιλογή στο μυαλό μου, αλλά έγινε πιο εύκολη η τελική απόφαση όταν τραυματίστηκα γιατί μετά δεν μπορούσα να τρέξω τόσο εύκολα.

Στα 13 με 14 κατάλαβα ότι το να γίνω τερματοφύλακας ήταν κάτι που ήθελα πολύ. Ένιωθα άνετα σε αυτή τη θέση και μου άρεσε που είχα διαφορετικό ρόλο από τους άλλους και έπρεπε να φυλάω την εστία μου αλλά ήμουν και μέλος μίας ομάδας. Το αγαπούσα να είμαι μέλος μίας ομάδας. Θεωρώ πλέον ότι ήταν η καλύτερη θέση για εμένα».

- Στην Chmel Blsany εξελιχθήκατε και ήρθε η μεγάλη πρόταση από την Σπάρτα Πράγας. Πώς νιώσατε εκείνη τη στιγμή;

«Όταν σου έρχεται πρόταση από το καλύτερο κλαμπ της χώρας, ποτέ δεν λες όχι φυσικά. Επίσης κάτι πολύ σημαντικό, είναι πως η Chmel Blsany ήταν ομάδα ενός χωριού. Είχε περίπου δύο χιλιάδες ανθρώπους ως πληθυσμό και σκέψου ότι έπαιζα στη μεγάλη κατηγορία με αυτή την ομάδα. Για να σου εξηγήσω πως γινόταν... Όλοι οι άνθρωποι έρχονταν στο γήπεδο αλλά δεν είχαμε πολλές χορηγίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το εξής Η φιλοσοφία της ομάδας ήταν να έχουν νεαρούς παίκτες από τις μικρές εθνικές και κάποιους έμπειρους που είχαν παραστάσεις στην καριέρα τους αλλά ήταν προς το τέλος της πορείας τους. Αυτή η μίξη έδινε την ευκαιρία στους νεότερους να αναπτυχθούν, να πουληθούν και στο τέλος τα λεφτά να μπουν στο μπάτζετ. Είχα συμπαίκτες που πήγαν σε μεγάλα κλαμπ της χώρας κάθε χρόνο και ήταν μεγάλα ταλέντα.

Όταν ήρθε η πρόταση από την Σπάρτα Πράγας, δεν ήμουν μόνο εγώ που ήθελα να πάω γιατί, ναι μεν ήταν το καλύτερο κλαμπ στη χώρα αλλά έπρεπε να πάω κιόλας για το μπάτζετ και τα χρήματα που θα έμπαιναν στα ταμεία του κλαμπ. Ήταν εύκολο να καταλάβω ότι το χρειάζεται το κλαμπ και έτσι το αποδέχθηκα. Είχα υπογράψει τον Γενάρη αλλά έκατσα μέχρι το τέλος της σεζόν και το καλοκαίρι πήγα εκεί.

Ουσιαστικά έξι μήνες προετοιμάστηκα για να πάω σε τέτοιο επίπεδο και εκεί κατάλαβα ότι μία μεγάλη καριέρα ξεκινά καθώς ήμουν μόλις 19, είχα να ανταγωνιστώ έναν τερματοφύλακα που έπαιζε στην εθνική, άρχισα να παίζω, έπαιξα σε επίπεδο Champions League, με κάλεσαν στην εθνική ομάδα ανδρών και ήταν το τέλειο για εμένα γιατί πήγαινα βήμα-βήμα προς την κορυφή. Φυσικά όταν παίζεις 12 παιχνίδια στο Champions League και είσαι μόλις 19 ετών, όλοι σε παρακολουθούν και κάπως έτσι τα κλαμπ του εξωτερικού άρχισαν να με παρακολουθούν και αντιλήφθηκα ότι η ευκαιρία για να πάω στο εξωτερικό δεν θα αργήσει να έρθει. Επέλεξα να πάω αρχικά στη Γαλλία».

- Γιατί επιλέξατε τη Γαλλία συγκεκριμένα;

«Το έκανα γιατί στην Αγγλία χρειαζόταν άδεια εργασίας και δεν γινόταν να βγει γιατί η Τσεχία μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, οπότε δεν μπορούσα να πάω. Επέλεξα τη Γαλλία και τη Ρεν προκειμένου να παίξω κάπου στο εξωτερικό, να πάρω περισσότερες εμπειρίες και να μπορώ να παραμείνω και στην εθνική ομάδα. Ήταν πραγματικά πολύ καλή επιλογή γιατί απέκτησα εμπειρία σε ένα διαφορετικό πρωτάθλημα και παράλληλα προετοιμαζόμουν για να πάω στην Αγγλία. Προετοιμαζόμουν, προσαρμοζόμουν ώστε όταν έρθει η στιγμή να πάω, να μην αρχίσω από το μηδέν».

- Με την Σπάρτα Πράγας είχατε αγωνιστεί και κόντρα στον Παναθηναϊκό...

«Ναι, ναι το θυμάμαι, είχαμε παίξει δύο παιχνίδια που χάσαμε κιόλας. Το εντός έδρας παιχνίδι, δεν θα ήθελα να το θυμάμαι να σου πω την αλήθεια (γέλια)».

- Γιατί;

«Εκανα ένα μεγάλο λάθος, δέχθηκα εκείνο το γκολ που μου έφυγε η μπάλα από τα χέρια και χάσαμε 0-2. Το γήπεδο δεν ήταν σε καλή κατάσταση γιατί πλησίαζε ο χειμώνας και το γρασίδι δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Η μπάλα αναπήδησε λίγο και δεν το κατάλαβα, οπότε έβαλα λάθος τα χέρια μου. Δεν είναι το γκολ που θα ήθελα να θυμάμαι... Όσον αφορά το επόμενο παιχνίδι στην Αθήνα, θυμάμαι ότι χάσαμε 2-1 αλλά ήταν ένα πολύ καλό παιχνίδι, η ατμόσφαιρα ήταν πανέμορφη και καυτή και όλοι γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα πάντα η ατμόσφαιρα είναι εντυπωσιακή.

Οι οπαδοί είναι μαζί με την ομάδα, αγαπούν την ομάδα τους και δημιουργούν μία θορυβώδη ατμόσφαιρα. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, έπαιξα καλά και έκανε καλό σε εμένα για να πάρω αυτοπεποίθηση. Όμως δεν είχαμε κάνει τόσο καλή πορεία τότε στους ομίλους και στα δύο παιχνίδια κόντρα στον Παναθηναϊκό ήταν αρκετά... κλειστά και ο νικητής κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Έπαιξαν μετά με την Μπαρτσελόνα που ήταν δύσκολος αντίπαλος. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία για εμένα αυτά τα ματς».

- Πώς ήταν η προσαρμογή στη Γαλλία και αν σας βοήθησε για τη συνέχεια;

«Ήμουν μόλις 20 ετών τότε και δεν μιλούσα γαλλικά. Επρεπε να μάθω τη γλώσσα, να μάθω την κουλτούρα, τα νέα δεδομένα στο πρωτάθλημα. Όλα ήταν καινούργια οπότε έβαλα τον εαυτό μου να κάνει πράγματα και να προσαρμοστεί μακριά από την Τσεχία. Ήταν πολύ σημαντική εμπειρία και όταν πήγα στην Αγγλία, ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω και ήταν πολύ πιο εύκολη η προσαρμογή μου γιατί μιλούσα και αγγλικά ήδη».

- Πριν ενταχθείτε στην Τσέλσι, παίξατε στο EURO 2004 όπου η Ελλάδα κατάφερε να το κατακτήσει. Στη δική σας ομάδα ο στόχος ήταν εξ αρχής να το κατακτήσετε;

«Μέχρι να πάμε στην τελική φάση EURO δεν είχαμε χάσει ούτε ένα ματς. Δεν είχαμε δεχθεί κανένα γκολ από κόρνερ, για δύο χρόνια παίζαμε ωραίο ποδόσφαιρο, ήμασταν μία πολύ δυνατή ομάδα. Είχαμε τρομερούς ποδοσφαιριστές και ήμασταν γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Ολλανδία παίξαμε πάρα πολύ καλά για το EURO 2004. Νικήσαμε 2-0 αλλά είχαμε πραγματικά πολλές ευκαιρίες, δείχναμε μεγάλη ποιότητα στο γήπεδο, οπότε αποκτήσαμε ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Όταν έφτασε η στιγμή να παίξουμε με την Ελλάδα, ξέραμε ότι θα είναι ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι. Είχατε μία ομάδα που είχε βάλει πολύ δύσκολα στη φάση των ομίλων σε μεγάλες ομάδες και από τη στιγμή που φτάσατε στα ημιτελικά, δεν είχατε να “χάσετε” κάτι. Παίζατε πολύ καλά ως ομάδα, είχατε εξαιρετική αμυντική λειτουργία, ήσασταν τρομεροί στις αντεπιθέσεις, ο Χαριστέας έβρισκε γκολ με κάθε τρόπο.

Δεν ήταν μονό αυτά βέβαια. Η ομάδα ήταν καλά οργανωμένη, είχε αυτοπεποίθηση, πίστευε πολύ στις δυνατότητές της και χωρίς να υπάρχει πίεση γιατί σε κάθε παιχνίδι που έπαιξαν, δεν ήταν το φαβορί. Ήταν σαν παραμύθι για εκείνους και κάπως έτσι όντως το παιχνίδι ήταν αρκετά δύσκολο. Δεν υπήρξαν αρκετές ευκαιρίες. Και οι δύο ομάδες είχαν καλές τελικές και στον έξτρα χρόνο δεν είχε αλλάξει κάτι.

Τη στιγμή του κόρνερ ήταν πραγματικά το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όταν η μπάλα βγήκε κόρνερ, ο Κολίνα γύρισε και μας είπε “παιδιά, είναι το κόρνερ και τέλος το πρώτο ημίχρονο της παράτασης”. Και ξαφνικά… μπουμ, ο Δέλλας σκόραρε. Και αν θυμάσαι αυτό ήταν το μοναδικό τουρνουά με το Silver goal, οπότε με αυτό τελείωσε και το παιχνίδι. Αυτό που έχω να πω είναι ότι μετά από αυτό απογοητευτήκαμε αρκετά γιατί είχαμε όντως πολύ καλή ομάδα και θεωρούσαμε ότι μπορούμε να φτάσουμε στον τελικό.

Στον τελικό δεν περιμέναμε να νικήσουν αλλά έπαιξαν σαν λιοντάρια και έκαναν το ίδιο. Το πίστεψαν και πέτυχαν κάτι ιστορικό. Τα κατάφεραν. Είχαν εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές και εξαιρετική ομάδα. Ο Νικοπολίδης ήταν τρομερός στην εστία, ο Δέλλας και οι άλλοι παίκτες που ήταν εντυπωσιακοί... Αυτός είναι ο λόγος που το κατέκτησαν. Τα έδωσαν όλα, ήταν κάπως τυχεροί αλλά αυτά τα χρειάζεσαι το ποδόσφαιρο κάποιες φορές. Στο τέλος της μέρας κέρδισαν τον τίτλο, κανείς δεν το πίστευε, αλλά το άξιζαν. Είναι πραγματικά κάτι το ξεχωριστό για το ελληνικό ποδόσφαιρο, μία ιστορική στιγμή. Όλοι το θυμούνται ακόμα και τώρα».

- Και πάμε τώρα στο καλοκαίρι του 2004 όπου πήγατε στην Τσέλσι...

«Για την ακρίβεια υπέγραψα στην Τσέλσι τον Γενάρη του 2004 και η Ρεν έθεσε έναν όρο για να δώσει το οκ και ήταν να μείνω στην ομάδα μέχρι το καλοκαίρι. Να τελειώσω εκεί τη σεζόν και στη συνέχεια να πάω στην Τσέλσι μετά το EURO. Ήξερα πέντε μήνες πριν ότι θα πάω εκεί και άρχισα να δουλεύω και να προετοιμάζομαι. Παρακολουθούσα τα πάντα εκείνο το διάστημα για την Τσέλσι. Τον τρόπο παιχνιδιού, τους παίκτες, οτιδήποτε για να ξέρω τι θα βρω μπροστά μου. Το EURO πήγε πολύ καλά για εμένα και μέχρι τότε κατάλαβα ότι αρκετοί φίλοι της Τσέλσι δεν ήξεραν ποιος είμαι. Έλεγαν “ποιος είναι αυτός ο τερματοφύλακας από την Τσεχία;”. Έκανα πολύ καλό τουρνουά και ήταν αυτό που έπρεπε για να δείξω σε όλους ότι έχω τις δυνατότητες να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο».

- Οπότε υπογράψατε όταν ήταν προπονητής ο Κλαούντιο Ρανιέρι και εν τέλει βρήκατε εκεί τον Μουρίνιο. Αυτό πώς ήταν για εσάς;

«Όταν υπέγραψα στην Τσέλσι, προπονητής ήταν ο Ρανιέρι και μόλις πήγα μετά το EURO ήρθε ο Μουρίνιο ως νέος προπονητής. Σκέφτηκα ότι ήταν ενδιαφέρουσα αυτή η εξέλιξη γιατί είχα μιλήσει με τον Ρανιέρι όταν υπέγραψα και τώρα θα υπάρχει ένας νέος προπονητής... Αλλά ήταν ενδιαφέρον για εμένα γιατί είναι ένα αβαντάζ όταν έρχεται ένας νέος προπονητής καθώς όλοι οι παίκτες ξεκινούν από την ίδια γραμμή. Οπότε το έλαβα ως αβαντάζ. Μετά την προετοιμασία μου είπε ότι θα ξεκινήσουμε με εμένα στην εντεκάδα και… βλέπουμε. Αν παίξω καλά θα συνεχίσω ως βασικός, αν όχι, θα μείνω στον πάγκο. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου στην Τσέλσι».

- Ο Ζοζέ Μουρίνιο πώς ήταν ως χαρακτήρας πίσω από την πόρτα των αποδυτηρίων;

«Είναι πολύ απαιτητικός. Θέλει όλοι να δουλεύουν σκληρά στις προπονήσεις και στο 100%. Ήταν της φιλοσοφίας του να δουλέψεις πολύ, να προετοιμαστείς όσο καλύτερα γίνεται για να παίξεις και στο γήπεδο. Αν δεν το έκανες, τότε δεν θα έπαιζες. Ήταν ξεκάθαρος σε αυτό, όλοι το ήξεραν. Έτσι είχες την πίεση να προσφέρεις συνεχώς τα μέγιστα για να παίζεις. Παράλληλα όμως, όταν η ομάδα δούλευε σωστά και έρχονταν οι επιτυχίες, είχε αρκετές φορές στα αποδυτήρια που ήταν πιο χαλαρός, έκανε κάποια αστεία και διατηρούσε την ατμόσφαιρα καλή. Έτσι είχε την ισορροπία γιατί ήταν απαιτητικός αλλά από την άλλη είχε και ένα καλό κλίμα με τα αστεία και την ωραία διάθεση. Έκανε τους πάντες να νιώθουν καλά αλλά είχε μία συγκεκριμένη φιλοσοφία. Χαρακτήρα νικητή, σκληρή δουλειά και να προετοιμάζονται όλοι για να νικήσουν κάθε παιχνίδι. Το πρόβλημα μαζί του ερχόταν μόνο όταν θα… τεμπέλιαζες και δεν έκανες όσα θα ήθελε. Ήταν σημαντικός για εμένα στην αρχή και μου πέρασε το mentality του νικητή».

- Το 2006 είχατε τον σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι, ο οποίος σας έκανε να φοράτε από τότε την ειδική προστατευτική κάσκα στο κεφάλι. Πείτε μας για εκείνη τη στιγμή, τι θυμάστε;

«Λοιπόν, είχε τοποθετηθεί μία μεταλλική πλάκα σε ένα μέρος του κρανίου μου μετά τον τραυματισμό και για αυτό χρειάστηκε να φοράω το... κράνος. Αν δεν το φορούσα και είχα ξανά έναν ανάλογο τραυματισμό, μπορεί να έσπαγε ξανά και αυτό δεν θα ήταν καθόλου καλό όπως καταλαβαίνεις. Επρεπε να το προστατέψω. Να σου πω την αλήθεια, όταν τραυματίστηκα σκέφτηκα αμέσως ότι κάπου εκεί θα τελειώσει η καριέρα μου. Υπήρχε ως πιθανότητα και είναι εκείνη η στιγμή που κάθεσαι και σκέφτεσαι στεναχωρημένος για όσα κατάφερες αλλά λες μέσα σου: "Θα κάνω τα πάντα για να παίξω ξανά". Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην παίξω ποτέ ξανά ποδόσφαιρο. Ηταν ένας πολύ άσχημος τραυματισμός στο κεφάλι και έπρεπε να αποδεχθώ και εκείνη την πλευρά.

Όταν είδαν τον κρανίο μου, μού έλεγαν ότι θα ήταν τεράστιο ρίσκο να μπω να παίξω και ακόμα πιο δύσκολο να παραμείνω στο ίδιο επίπεδο. Αλλά έδωσα τα πάντα για να καταφέρω να επιστρέψω στη δράση. Και ευτυχώς όλα πήγαν καλά, η αποθεραπεία μου ήταν εξαιρετική και έτσι μου δόθηκε το "οκ" για να επιστρέψω σιγά-σιγά. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν φοράω το ειδικό κράνος που πραγματικά ήταν το τελευταίο μπροστά στο πόσο ήθελα να επιστρέψω. Στο τέλος της μέρας μπορούσα να παίζω ποδόσφαιρο και τελικά το κράνος έμεινε μέσα στα χρόνια και το ήξεραν όλοι, όμως φυσικά δεν θα ξεχάσω αυτόν τον σοβαρό τραυματισμό».

- Πώς νιώσατε όταν επιστρέψατε στο γήπεδο;

«Τα συναισθήματα αρχικά ήταν ανάμεικτα. Ήμουν πραγματικά χαρούμενος που μπήκα μέσα στο γήπεδο αλλά παράλληλα χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να επιστρέψω στη δράση, οπότε όταν έβλεπα τα ματς και δεν μπορούσα να παίξω, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Ήθελα πολύ να μπω να παίξω αλλά ήταν πολύ όμορφο για εμένα να είμαι ξανά πίσω. Τη στιγμή που μπήκα στο πρώτο παιχνίδι μετά τον τραυματισμό, χρειάστηκε λίγα λεπτά για να το συνειδητοποιήσω και τότε κατάλαβα ότι επέστρεψα. Ένιωθα τόσο καλά εκείνη τη στιγμή, ήταν το πιο σημαντικό πράγμα για εμένα».

- Πάμε στο 2012, όταν κατακτήσατε το Champions League, μέσα στην έδρα της Μπάγερν Μονάχου. Περιγράψτε μου εκείνο το βράδυ...

«Θα σου πω, είχαμε αρκετούς τραυματισμούς πριν το παιχνίδι. Ειδικά στην άμυνα και σκέψου ότι κανείς δεν γνώριζε πως θα παίζαμε μέχρι και τη στιγμή που βγήκαμε για προθέρμανση. Ήταν απίστευτο. Ο Ντι Ματέο δεν μας είχε δώσει οδηγίες πώς θα παίζαμε! Περιμέναμε μετά το ζέσταμα να καταλάβουμε ποιος παίζει και πού παίζει. Όταν πας να παίξεις σε έναν τελικό του Champions League, κόντρα σε μία ομάδα που είναι στην έδρα της, στα δικά της αποδυτήρια...

Επίσης όσον αφορά τους οπαδούς, ναι μεν δόθηκαν ισόποσα τα εισιτήρια αλλά τα περισσότερα από τους χορηγούς πήγαν σε Γερμανούς που όπως είναι λογικό, θα στήριζαν την Μπάγερν. Εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι "τώρα έχουν τα πάντα υπέρ τους". Είναι η στιγμή που η άλλη πλευρά θεωρεί ότι είναι μία ευκαιρία να κατακτήσει το τρόπαιο και εμείς είπαμε: "Πάμε εκεί έξω, να βάλουμε τα δυνατά μας, να είμαστε ανταγωνιστικοί και να δούμε αν μπορούμε να χαλάσουμε το πάρτι". Στο τέλος της μέρας έγινε ακριβώς αυτό. Παλέψαμε πάρα πολύ, δουλέψαμε, είχαμε το mentality και θεωρώ το αξίζαμε. Γι' αυτό στο τέλος της μέρας φύγαμε νικητές».

- Είναι για εσάς η καλύτερη στιγμή στην καριέρα σας;

«Θεωρώ ναι, εκείνη η βραδιά στο Μόναχο είναι η καλύτερη στιγμή μου με την Τσέλσι. Το Champions League είναι μία διοργάνωση που παίζεις με τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Πρέπει να περάσεις από ομίλους, από νοκ-άουτ και κάποιες φορές είναι θέμα τύχης αν θα συνεχίσεις ή θα μείνεις εκτός. Μία λάθος απόφαση είτε από τον ρέφερι, είτε από έναν παίκτη μπορεί να είναι μοιραίο. Για το πρώτο υπάρχει πλέον το VAR οπότε δεν γίνονται τέτοια λάθη. Όμως και πάλι κάποια λάθη μπορεί να στοιχίσουν. Μία κακή στιγμή... Αν θυμάσαι χάσαμε τον τελικό του 2008 στη Μόσχα και ήταν μία μεγάλη δικαίωση η νίκη στο Μόναχο. Σε εκείνο το ματς νιώθαμε ότι θα νικούσαμε στη διαδικασία των πέναλτι αλλά εν τέλει δεν τα καταφέραμε. Οπότε η νίκη στο Μόναχο μας έκανε πραγματικά πολύ χαρούμενους. Εκείνο το συναίσθημα που νιώθεις στο τελευταίο πέναλτι, είναι αυτό το... black-out που έχεις γιατί βγαίνουν έξω όλα τα συναισθήματα που έχεις. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και γι' αυτές τις στιγμές ξεπερνάς και τραυματισμούς και κακές μέρες και άσχημες στιγμές, να παλεύεις σκληρά και να είσαι τυχερός να πανηγυρίσεις έναν τίτλο. Έχω κατακτήσει πολλούς αλλά το Champions League είναι το Champions League».

- Με την Τσέλσι αλλά και με την Άρσεναλ αντιμετωπίσατε τον Ολυμπιακό. Πώς ήταν εκείνα τα δύο παιχνίδια στην Ελλάδα;

«Όπως είπα, τα ματς στην Ελλάδα ήταν πάντα δύσκολα παιχνίδια. Όταν παίξαμε αρχικά με την Τσέλσι κόντρα στον Ολυμπιακό για τους "16" του Champions League, θυμάμαι ότι είχε λήξει 0-0 εκεί και χιόνιζε. Σκέψου ότι δεν ήταν σίγουρο ότι θα παίξουμε αν θυμάμαι καλά. Φτάσαμε στην Αθήνα και ήταν παντού χιόνι και μια μεγάλη έκπληξη για εμένα γιατί όλοι έχουν συνδυάσει την Αθήνα με τον ήλιο. Στην Αγγλία πάντα βρέχει και είχε συννεφιά. Ο Ολυμπιακός πάντα είχε πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, Έλληνες διεθνείς με ποιότητα και εμπειρία. Ήταν πάντα δύσκολο για εμάς. Παρότι είχαμε το 0-0, καταφέραμε να προκριθούμε στην έδρα μας.

Ωστόσο θυμάμαι πιο έντονα το παιχνίδι με την Άρσεναλ για τους ομίλους του Champions League. Σε εκείνο το παιχνίδι έπρεπε να νικήσουμε με δύο γκολ διαφορά για να προκριθούμε, αλλιώς θα μέναμε εκτός. Ήταν πραγματικά δύσκολο παιχνίδι, είχαν κάποιες ευκαιρίες αλλά ευτυχώς ο Ζιρού είχε πετύχει ένα φοβερό χατ-τρικ και με το 3-0 προκριθήκαμε εμείς. Ήταν πολύ σημαντικό ματς για εμάς. Σε παιχνίδια που παίζεις κόντρα σε ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ τα θυμάσαι».

- Είχατε πρόταση ποτέ από ελληνική ομάδα ή θα θέλατε να είχατε αγωνιστεί στη χώρα μας;

«Όχι απ' όσο γνωρίζω εγώ. Έπαιζα στην Τσέλσι και μετά στην Άρσεναλ όπου και οι δύο ήταν στην Premier League. Ήμουν τυχερός που ήμουν βασικός μέχρι και τα 37 μου σε τέτοιο επίπεδο. Οπότε μετά από αυτό, αποφάσισα να σταματήσω την καριέρα μου, δεν είχα την ευκαιρία να παίξω στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της καριέρας ενός ποδοσφαιριστή, πρέπει να έχεις open mind σε οποιαδήποτε πρόταση γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι ευκαιρίες σου έρχονται στο τέλος της μέρας. Έπαιζα στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και βρισκόμουν εκεί μέχρι το τέλος της καριέρας μου, οπότε δεν το είχα σκεφτεί».

- Είχατε και συμπαίκτες στην Άρσεναλ τόσο τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο όσο και τον Ντίνο Μαυροπάνο...

«Ναι, ναι τους θυμάμαι στην Άρσεναλ. Ήταν δύο ολοκληρωμένοι ποδοσφαιριστές. Ο Σωκράτης είχε περισσότερη εμπειρία και είναι ένας ποδοσφαιριστής με προσωπικότητα. Ο Μαυροπάνος ήταν πιο νεαρός αλλά έβλεπες πόσα περιθώρια εξέλιξης είχε από το κορμί και το ταλέντο του αλλά και τον τρόπο του όταν είχε την μπάλα. Είναι από τις περιπτώσεις που βλέπεις και λες "αυτός ο παίκτης έχει μεγάλο μέλλον". Ήταν πολύ καλοί συμπαίκτες και καλοί χαρακτήρες. Χαίρομαι που έπαιξα μαζί τους».

- Θα αλλάζατε κάτι στην καριέρα σας;

«Θα έλεγα πως όχι. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και σε οδηγούν κάπου. Υπάρχουν και καλές στιγμές και κακές στιγμές όπως στη ζωή αλλά έχω να πω πως όταν συμβαίνει κάτι κακό είναι πιο σημαντικό για σένα για να έρθει το καλό. Δεν θα άλλαζα τίποτα στην καριέρα μου. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για την καριέρα μου».

- Ποιες εικόνες έχετε κρατήσει και θα θυμάστε για όλη σας τη ζωή;

«Όπως είπα, δεν θα ξεχάσω ποτέ το Champions League αλλά από εκεί και πέρα είναι η πρώτη κούπα στην Premier League, το πρώτο FA Cup, οι συμμετοχές στο EURO. Όλα αυτά είναι ανεκτίμητα και υπέροχα να τα ζεις γιατί παίζεις μία φορά στη ζωή σου και νιώθω υπερήφανος. Έχω πολύ όμορφα συναισθήματα για όσα έχω ζήσει».