Ο Σπύρος Ρισβάνης στο Gazzetta: «Ήξερα ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα με διαλύσει»

Ξεκινώντας, ποιες είναι οι πρώτες σου εντυπώσεις από την νέα σου εμπειρία στη Σλόβαν Μπρατισλάβας;

Είμαι πολύ χαρούμενος που ήρθα στην Σλόβαν, πρόκειται για μία ομάδα που παίζει κάθε χρόνο στην Ευρώπη. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για κάθε ποδοσφαιριστή. Δυστυχώς, είναι έτσι το ποδόσφαιρο και έκατσε η ατυχία με τον τραυματισμό μου, αμέσως μόλις ήρθα. Πάνω από όλα, όμως, έχει σημασία η υγεία και εγώ προσπαθώ να το δω όσο πιο αισιόδοξα γίνεται. Θέλω να είμαι το συντομότερο έτοιμος και να βοηθήσω όσο μπορώ την ομάδα, να πετύχει τους στόχους της.

Ποιο ήταν το story της μετακίνησής σου στη Σλόβαν;

Ήμουν στην Ντουνάιτσκα, πέρσι κάναμε μία πολύ καλή χρονιά. Η νέα σεζόν δεν ξεκίνησε καλά, γιατί αποκλειστήκαμε από την Ευρώπη. Στο πρωτάθλημα ξεκινήσαμε με νίκες, αλλά στη συνέχεια ήρθαν κάποια αρνητικά αποτελέσματα. Έφυγε ο προπονητής και από εκείνο το σημείο και μετά, άλλαξαν κάποια πράγματα. Εγώ το τελευταίο δίμηνο δεν έπαιζα όσο ήθελα και έτσι τον Δεκέμβριο αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερα να μείνω ελεύθερος. Μπορεί μέχρι τότε να μην είχα κάτι, αλλά όταν είμαι σε μία ομάδα θέλω να με υπολογίζουν. Έψαχνα κάτι διαφορετικό, μίλησα με τον μάνατζέρ μου και όταν έμαθα ότι ενδιαφέρεται η Σλόβαν δεν το σκέφτηκα πολύ.

Σε αυτόν τον 1,5 χρόνο στη Σλοβακία τι γνώμη έχεις σχηματίσει για το ποδόσφαιρο της χώρας;

Όταν πρωτοήρθα κατάλαβα ότι το πρωτάθλημα έχει διαφορετικό ρυθμό, αλλά και λιγότερη ποιότητα σε σχέση με την Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο στη Σλοβακία στηρίζεται πολύ στο τρέξιμο, στην δύναμη, στις μονομαχίες. Κάθε ματς είναι δύσκολο και μπορεί άνετα ο πρώτος να χάσει από τον τελευταίο. Όλα τα ματς απαιτούν συγκέντρωση στο 100%. Υπάρχει διαφορά ακόμα και στον τρόπο που δουλεύουν οι ομάδες στις προπονήσεις.

Πώς είναι η ζωή έξω από το γήπεδο;

Έξω από το γήπεδο είναι όλα πολύ διαφορετικά σε σχέση με την Ελλάδα. Οι άνθρωποι βλέπουν τον αγώνα και μετά νικήσεις – χάσεις, δεν αλλάζει τίποτα. Δεν είναι όπως στην Ελλάδα που μετά από ένα καλό αποτέλεσμα θα είσαι Θεός ή μετά από ένα κακό θα φοβάσαι να βγεις από το σπίτι σου. Οι άνθρωποι δεν είναι των άκρων. Δεν πρόκειται κανένας να σε ενοχλήσει όταν θα βγεις να πιείς έναν καφέ. Αυτό σου επιτρέπει να είσαι πιο ήρεμος και πιο αφοσιωμένος στα ποδόσφαιρο. Κάνεις κάτι που σου αρέσει και νιώθεις ότι δεν έχεις πίεση από εξωτερικούς παράγοντες. Ο καθένας έχει την πίεση που βάζει από μόνος του, στον εαυτό του.

Δεν έρχονται όμως και εκείνες οι στιγμές που σου λείπει η τρέλα και το μπινελίκι;

Το μπινελίκι στο γήπεδο υπάρχει και στη Σλοβακία. Έχοντας παίξει σε τόσες ομάδες με φανατικούς οπαδούς, μου αρέσει το μπινελίκι. Όταν ήρθα στην Ντουνάιτσκα μου έλεγαν ότι υπάρχει πίεση κι εγώ έλεγα «ποια πίεση;». Μέσα στον αγώνα μου αρέσει ένταση, αλλά έξω από το γήπεδο δεν θέλω να σκέφτομαι αν πρέπει ή όχι να πάω για καφέ επειδή χάσαμε ένα ματς.

Πόσο σε έχει αλλάξει ως άνθρωπο αυτή σου η εμπειρία στο εξωτερικό;

Με βοήθησε που έφυγα από την Αθήνα και πήγα στην Ανόρθωση για 1,5 χρόνο. Εκεί έμεινα μόνος μου, έπρεπε να γνωρίσω νέους ανθρώπους. Όταν ήρθα στη Σλοβακία, δεν ήξερα κανέναν. Οπότε η εμπειρία της Κύπρου μου φάνηκε πολύ χρήσιμη. Επιπλέον, με βοήθησε πολύ ο προπονητής που είχαμε στην Ντουνάιτσκα. Πήγα στην ομάδα και ήμουν ο «παππούς». Στην Κύπρο έναν χρόνο νεότερος, ήμουν από τους πιο μικρούς. Έτσι, όμως, είναι το πλάνο του συλλόγου. Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω σπίτι γιατί δεν μας άφηναν να έχουμε μέσα κατοικίδιο. Μου πήρε δύο μήνες, αλλά από την στιγμή που τα κατάφερα και ήξερα ότι αυτή ήταν η βάση μου, όλα κύλησαν πιο ομαλά. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι λίγο ψυχροί, όμως, όταν σε γνωρίσουν σε κάνουν να αισθάνεσαι δικός τους. Στην αρχή κι εγώ παραξενεύτηκα, με κοιτούσαν και δεν μου μιλούσαν ούτε οι συμπαίκτες μου. Χρειάστηκε, βέβαια, χρόνος και σε μένα για να ανοιχτώ. Θυμάμαι ότι στην Κύπρο φεύγαμε μετά την προπόνηση 7-8 παίκτες και πηγαίναμε για καφέ. Στη Σλοβακία, μέχρι τον Δεκέμβρη που ήρθε στην ομάδα ένας ακόμα Έλληνας, δεν είχα πάει ποτέ για καφέ. Όταν κανονίσαμε, του είπα να πει και στους υπόλοιπους συμπαίκτες μας. Δεν ερχόταν κανένας Σλοβάκος. Ακολούθησαν μόνο Ούγγροι, Πολωνοί ή Ισπανοί. Δεν το έχουν καθόλου στην κουλτούρα τους οι ντόπιοι. Θέλουν πρώτα να πάνε σπίτι τους να ξεκουραστούν και μετά να βγουν βόλτα. Στην Μπρατισλάβα έχω γνωρίσει Έλληνες φοιτητές, οπότε έχω και παρέα. Μόνο ο καιρός, ίσως, είναι πρόβλημα κάποιες μέρες.

Πώς αντέδρασες όταν έμαθες για πρώτη φορά για την Ντουνάιτσκα;

Όταν ήμουν στην Ανόρθωση, όπου πέρασα πολύ καλά, είχα μία πρόταση από άλλη ομάδα της Κύπρου, αλλά είχα πει στον μάνατζέρ μου ότι ήθελα να δοκιμάσω στο εξωτερικό. Ήξερα πως αν έμενα κι άλλο στην Κύπρο, μετά η Ελλάδα θα ήταν η μόνη μου εναλλακτική. Μίλησα με τους ανθρώπους της Ανόρθωσης και τους εξήγησα ότι ήθελα να αφήσουμε το συμβόλαιο να λήξει και να δούμε το καλοκαίρι τι επιλογές θα υπάρξουν. Είχα κάποιες επαφές που δεν προχώρησαν, αυτή ήταν μία δύσκολη καμπή για εμένα. Ξαφνικά ήρθε η Ντουνάιτσκα. Ήξερα για την Σλοβακία, αλλά και για τις πολύ καλές εγκαταστάσεις της Ντουνάιτσκα. Προβληματίστηκα λίγο, μόνο, με το πρωτάθλημα. Ήθελα πιο πολύ Πολωνία, Ουγγαρία ή Τουρκία. Όταν, όμως, μίλησα με τον προπονητή και μου έδειξε πόσο με ήθελε, δεν δυσκολεύτηκα να αποφασίσω. Μου βγήκε σε καλό, δεν μετανιώνω για την απόφαση που πήρα. Με έχει βοηθήσει πολύ αυτή η εμπειρία. Όταν ήμουν στην Ελλάδα ή στην Κύπρο με επηρέαζε πολύ όταν άκουγα για παράδειγμα «ο Ρισβάνης δεν κάνει» ή «ο Ρισβάνης είναι κακός σε εκείνο ή στο άλλο». Όταν ήμουν μικρός διάβαζα και τι γραφόταν, όμως, από ένα σημείο και έπειτα, σταμάτησα. Δεν γίνεται, όμως, να μην ακούσεις τι λέγεται.

Έχεις ακούσει κάτι που να σου έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στο μυαλό;

Έχω ακούσει πολλά. Όταν πηγαίνεις από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό, είσαι προετοιμασμένος για όσα θα ακούσεις. Το πιο ωραίο όμως ήταν όταν υπέγραψα στην Ντουνάιτσκα και τον Δεκέμβρη επέστρεψα στην Ελλάδα για Χριστούγεννα. Είχα πάει με τους φίλους μου σε ένα μαγαζί στο Γαλάτσι για καφέ. Ήταν εκεί ένας οπαδός του Παναθηναϊκού, με κοίταζε και με ξανακοίταζε. Εγώ δεν μιλούσα. Κάποια στιγμή έρχεται και μου λέει «τι έγινε; σταμάτησες το ποδόσφαιρο;». Και καλά επειδή είχα πάει σε ομάδα της Σλοβακίας. Του απάντησα «όχι ακόμα!». Το πήρα στην πλάκα, δεν έχω πρόβλημα. Το είπε ωραία, δεν το είπε επιθετικά. Μου αρέσει το χιούμορ. Αυτό που με ενοχλεί είναι να έρθει κάποιος να μου κάνει επίθεση χωρίς λόγο.

Ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Από που ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;

Ξεκίνησα από τις ακαδημίες Βαζέχα και μετά από εκεί πήγα στα δοκιμαστικά του Παναθηναϊκού όταν ήμουν 12 χρονών.

Ένα παιδί που ξεκινάει στα 12 του χρόνια από την Ακαδημία του Παναθηναϊκού, έχει όνειρο να φτάσει στην πρώτη ομάδα. Μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο, τι θυμάσαι πιο έντονα;

Σίγουρα θυμάμαι κάθε καλοκαίρι να περιμένω να μας πάρουν τηλέφωνο για να μας πούνε ότι συνεχίζω στην Ακαδημία. Στο τέλος κάθε χρονιάς γινόταν αξιολόγηση από τους προπονητές ή τον τεχνικό διευθυντή της Ακαδημίας, τον Κόβη ή τον Σαμαρά και περίμενα να μου πουν αν θα συνεχίσω. Καθόμουν με τον πατέρα μου και λέγαμε «τι θα γίνει;». Οι πατεράδες μας μιλούσαν μεταξύ τους και ρωτούσαν «τον γιο σου τον πήρανε;». Θυμάμαι και όταν υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο. Πήγα πρώτα προετοιμασία με την πρώτη ομάδα και ήμουν ο μόνος, μαζί με τον Αναγνωστόπουλο, που δεν είχαμε συμβόλαιο. Με τον Άλεξ ήμασταν μαζί από τις Ακαδημίες Βαζέχα. Μου είπε τότε ο Σαμαράς «έλα προετοιμασία και όλα θα γίνουν». Εγώ σαν παιδί ήθελα να υπογράψω συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό. Εκεί κατάλαβα πως παίζει ρόλο και το τάιμινγκ. Στα φιλικά προετοιμασίας στην Ολλανδία δεν έπαιζε ο Μέντες που αν και χαφ, τον έβαζε ο Αναστασίου και στόπερ γιατί είχε κάποιο πρόβλημα τραυματισμού. Ο Κουτρουμπής δεν μπορούσε, ακόμα, να ανακοινωθεί επίσημα και η μεταγραφή του Σίλντεφελντ είχε καθυστερήσει. Έτσι, έπαιξα όλα τα φιλικά, κόντρα σε καλές ομάδες. Πήγα καλά και όταν επιστρέψαμε, υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο.

Όποιο παιδί έχει περάσει από την Ακαδημία του Παναθηναϊκού μιλάει για αυτήν με τα καλύτερα λόγια. Εσένα τι σου άφησε;

Το στοιχείο που είχε πιο έντονο και κάποιοι λένε πως είναι καλό και κάποιοι άλλοι όχι, είναι ότι επί Σαμαρά κάναμε όλη την προπόνηση με μπάλα. Ασχολούμασταν πολύ με την τεχνική, να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι. Παίζαμε τελικό πρωταθλήματος με την Κ-17 κόντρα στον Ολυμπιακό και ενώ μπορούσαμε να κατεβάσουμε παίκτες από πιο μεγάλη ηλικιακά ομάδα για να μας βοηθήσουν, επειδή είχαμε βγάλει όλη την χρονιά συγκεκριμένα άτομα, εμείς ήμασταν που παίξαμε και τον τελικό. Αυτό για εμάς σήμαινε πως μας εμπιστεύονταν. Δεν ήθελαν βοήθεια για να πάρουμε το τρόπαιο. Μαθαίναμε έτσι να έχουμε πίστη στους εαυτούς μας και να κάνουμε και την κρίσιμη στιγμή αυτό που κάναμε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Προσπαθούσαν να αναπτύξουν τους παίκτες. Πολλά παιδιά που ήμασταν τότε μαζί, κάναμε κάτι στο ποδόσφαιρο. Πάντα θέλαμε να νικάμε, αλλά περισσότερο τους ένοιαζε να παίξουμε και να κάνουμε αυτό που μαθαίναμε όλη την χρονιά. Εκτός αυτού στον Παναθηναϊκό έμαθα να είμαι επαγγελματίας, να πηγαίνω νωρίτερα στην προπόνηση, να είμαι τυπικός. Θυμάμαι να τρέχουμε με τον πατέρα μου που με έπαιρνε μόλις τελείωνε την δουλειά και με πήγαινε!

Τι θυμάσαι από την πρώτη σου προετοιμασία με την πρώτη ομάδα το 2013;

Θυμάμαι ότι πρώτη φορά πήγαμε για προπόνηση στην Παιανία. Μας είπε τότε ο Αναστασίου ότι όταν επιστρέψουμε από την Ολλανδία θα ξεκινούσαμε τις προπονήσεις στο Κορωπί. Ήταν η χρονική στιγμή που έγινε η μετακόμιση των εγκαταστάσεων της πρώτης ομάδας. Θυμάμαι ότι οι περισσότεροι παίκτες ήμασταν παιδιά από την Ακαδημία και γνωριζόμασταν. Μαζί μας ήταν ο Ζέκα και ο Καρνέζης. Περισσότερο θυμάμαι τον Ζέκα με την τρέλα που έχει. Ήταν περίεργο το ότι έβλεπα παίκτες που τους ήξερα μεν, αλλά ως τότε τους έβλεπα από πιο μακριά. Πλέον, ήμασταν συμπαίκτες και ήταν πολύ διαφορετικό. Ο Καρνέζης, για παράδειγμα, προσπαθούσε να με βοηθήσει, μου έλεγε «συγχαρητήρια» μετά τα ματς. Όταν είσαι μικρός, έχεις άγνοια κινδύνου. Έμπαινα στα ματς και δεν είχα πίεση, δεν ήθελα να αποδείξω κάτι σε κάποιον.

Τι σου έχει μείνει πιο έντονα από την πρώτη σου σεζόν με τον Παναθηναϊκό;

Θυμάμαι πολύ έντονα το ντεμπούτο μου στον Πλατανιά, δεν ήμουν καλός στην αρχή. Μπορεί να μάρκαρα σωστά, αλλά όταν είχα την μπάλα στα πόδια μου ήταν λες και την ακουμπούσα πρώτη φορά. Είχε βάλει και ο Ουζουνίδης, που ήταν τότε προπονητής στον Πλατανιά, να με πρεσάρουν αμέσως μόλις έπαιρνα την μπάλα. Ήμουν βασικός σε εκείνο το ματς και μετά έπαιξα 12 σερί παιχνίδια μέχρι και αυτό κόντρα στον Ολυμπιακό. Μπορεί να είχαμε χάσει 1-0 στη Λεωφόρο, αλλά ήμασταν πολύ καλοί. Εμείς ήμασταν νέα ομάδα και ο Ολυμπιακός είχε παιχταράδες. Θυμάμαι απ' έξω την ενδεκάδα του. Χάσαμε στο 90’ και ο κόσμος μας είχε χειροκροτήσει. Σε εκείνο το ματς είχα πάει καλά, παρά το ότι είχα αναλάβει να μαρκάρω τον Μήτρογλου. Για το επόμενο ματς, κόντρα στον Άρη, έμεινα εκτός αποστολής και έκανα να παίξω ξανά 1-1,5 μήνα. Μετά πήγαινε έτσι, μία μέσα – μία έξω. Θυμάμαι πως μου έλεγε ο Αναστασίου «είναι η πρώτη σου χρονιά, κάτσε να μάθεις και θα παίξεις στο επόμενο». Τότε ο Παναθηναϊκός έκανε φιλικά μεσοβδόμαδα για τους παίκτες που δεν αγωνίζονταν στα επίσημα. Όποτε με έβαζε σε αυτά, καταλάβαινα ότι δεν θα παίξω το σαββατοκύριακο. Θυμάμαι, επίσης, ότι για τον τελικό του Κυπέλλου, κόντρα στον ΠΑΟΚ, έμεινα εκτός αποστολής. Αυτό με είχε πειράξει τότε. Φυσικά και χάρηκα την κατάκτηση του Κυπέλλου, ήταν ο πρώτος μου τίτλος. Όμως, ήθελα να παίξω. Η πρώτη μου χρονιά είχε τα πάντα!

Μόνο γκολ δεν είχες βάλει!

Θυμάμαι στο ματς με τον Πλατανιά, είχα βρεθεί σε θέση σέντερ φορ χωρίς λόγο! Μου είχε πει τότε ο Αναστασίου «πάρε την μπάλα και βγες μπροστά!». Είχα κάνει μία κεφαλιά ψαράκι μετά από σέντρα του Μαρινάκη και ο τερματοφύλακας απέκρουσε πριν ο Ατζαγκούν σκοράρει από κοντά. Είχα ένα δοκάρι με τον Παναιτωλικό και ένα άχαστο με την Βέροια!

Η επόμενη σεζόν δεν εξελίχθηκε, όμως, όπως θα ήθελες.

Στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, έπαιξα το ευρωπαϊκό με την Μίντιλαντ και ενώ περίμενα να παίξω την Κυριακή έμεινα εκτός. Στην συνέχεια μου δόθηκε ελάχιστος χρόνος συμμετοχής και έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, επειδή ήθελα να αγωνιστώ, μίλησα με τον Πανιώνιο και έφυγα δανεικός.

Ρώτησες ποτέ γιατί δεν πήρες άλλες ευκαιρίες;

Δεν μπόρεσα ποτέ να βγάλω άκρη. Δεν θέλω να ρίξω ευθύνες και να πω ότι εγώ ήμουν τέλειος, αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμα και σήμερα στο 100% τι συνέβη και ενώ έπαιξα την Πέμπτη 90’ και ήμουν καλός, την Κυριακή έμεινα εκτός αποστολής και χρειάστηκε να περάσει ένας μήνας για να ξαναπαίξω. Μετά από έναν μήνα, ενώ είναι δύσκολο να επανέλθεις, παρά το ότι ήμουν καλός, έγινα αλλαγή στο 46’. Σίγουρα, θα έχω κάνει κι εγώ λάθη, δεν θέλω να κρατήσω κακία. Όμως, κάποια πράγματα δεν κολλάνε.

Πιστεύεις ότι μπορεί να ήταν ένας τρόπος να σε κρατήσουν προσγειωμένο λόγω του νεαρού της ηλικίας σου;

Δεν ήταν ποτέ ότι την «είδα», επειδή έπαιξα στον Παναθηναϊκό. Γνώριζα πως εμείς οι ποδοσφαιριστές δεν κάνουμε και τίποτα σπουδαίο, κάνουμε το χόμπι μας επάγγελμα. Υπάρχουν οι γιατροί και τόσα άλλα πιο σημαντικά επαγγέλματα. Εγώ το ποδόσφαιρο το έχω γιατί μου αρέσει, θέλω μέσα από αυτό να μπορώ να ζήσω την οικογένειά μου. Δεν θα βγω έξω, να το παίξω ντίβα. Σίγουρα είναι ωραίο να να σε χαιρετάει ο κόσμος στον δρόμο, αλλά έπαιζα στον Παναθηναϊκό και έβγαινα στο μαγαζί του φίλου μου στο Γαλάτσι, που ήμουν εγώ με την παρέα μου και άλλα 5 άτομα.

Πόσο εύκολο είναι όταν βλέπεις ότι γράφονται πράγματα που δεν ισχύουν να παραμείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο σου και να μην θυμώσεις;

Δεν είναι εύκολο. Με βοήθησε πολύ ο πατέρας μου. Στην αρχή με ρώτησε «καλά ρε, βγαίνεις;». Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι επειδή άρχισε να με γνωρίζει ο κόσμος, άρχισε να δημιουργείται αυτή η κατάσταση. Δεν έβγαινα, δεν έκανα κάτι κακό. Στην αρχή στενοχωριόμουν. Μετά κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να αλλάξω την κατάσταση, γιατί δεν έκανα κάτι λάθος για να το διορθώσω. Δεν ήταν, όμως, αυτός ο λόγος που δεν έπαιζα. Αυτά ακούστηκαν αφού έφυγα, γιατί δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Ο κόσμος απορούσε γιατί έφυγα και γραφόντουσαν πράγματα που, ίσως, ήταν «στάχτη στα μάτια».

Και τι συνέβη όταν επέστρεψες από τον δανεισμό στον Πανιώνιο;

Πήγα στον Πανιώνιο, σώσαμε την ομάδα την τελευταία αγωνιστική και γύρισα στον Παναθηναϊκό, έχοντας συμβόλαιο για δύο ακόμα χρόνια. Τότε ήταν τεχνικός διευθυντής ο Βόκολος. Είπα στον εαυτό μου «πήγες έπαιξες, τώρα είναι η ευκαιρία σου να καθιερωθείς στον Παναθηναϊκό». Την πρώτη μέρα που πήγα στο Κορωπί με κάλεσε στο γραφείο ο Βόκολος και αφού μου έδωσε συγχαρητήρια που σώσαμε τον Πανιώνιο, μου είπε ότι αποφάσισαν να μην μείνω στον Παναθηναϊκό. Είπα «οκ, ευχαριστώ πολύ». Όταν βγήκε αυτό στην δημοσιότητα, ο κόσμος παραξενεύτηκε. Ήμουν από μωρό στην Ακαδημία και ο κόσμος αντέδρασε. Μετά από δύο μέρες επανήλθαν και είπαν ότι ήθελαν να ανανεώσουμε το συμβόλαιο. Δευτέρα με έδιωξαν, Τετάρτη ήθελαν να με ανανεώσουν. Δεν είχε καμία λογική αυτό! Στην τελική, ας άφηναν το συμβόλαιο όπως ήταν. Σαν Σπύρος, το εξέλαβα σαν μία κίνηση για να ρίξουν τους τόνους, αλλά, είχα καταλάβει πως δεν με υπολόγιζαν.

Όταν ξαναπήραν τηλέφωνο από τον Παναθηναϊκό, δεν ζητήσατε να μάθετε γιατί άλλαξαν στάση μέσα σε δύο μέρες;

Είπαν μόνο ότι, τελικά, ήθελαν να μείνω. Ο καθένας αν έβλεπε αυτή την στάση, θα καταλάβαινε ότι κάτι πάει λάθος. Ή εγώ ήμουν τρελός ή εκείνοι ήταν τρελοί! Στην συνέχεια επικοινώνησε μαζί μου ο Ουζουνίδης και ενώ είχα πρόταση από τον Αστέρα Τρίπολης, πήγα στον Πανιώνιο γιατί ήθελα να παίξω και ήξερα πως εκεί θα πάρω ευκαιρίες. Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για την απόφαση που πήρα. Κάναμε δύο τρομερές χρονιές. Γνώρισα καταπληκτικά παιδιά και ουσιαστικά από εκεί άρχισε να με μαθαίνει ακόμα καλύτερα ο κόσμος.

Μαρίνος Ουζουνίδης και Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Τι θυμάσαι από αυτούς τους δύο;

Ο Μαρίνος ήταν πολύ καλός. Θυμάμαι πως στο πρώτο μου διάστημα στον Πανιώνιο, ασχολήθηκε πολύ να με μάθει να παίζω άμυνα. Στον Παναθηναϊκό είχα δίπλα μου τον Σίλντεφελντ, δεν χρειαζόταν να μας δείξουν πράγματα που για τους πιο έμπειρους ήταν απλά. Ο Μαρίνος, επειδή ήξερε και τη θέση, με βοήθησε πολύ. Είναι προπονητής που δεν σου χαϊδεύει τα αυτιά, αν είσαι καλός παίζεις. Αν δεν είσαι καλός, δεν σε πετάει έξω, αλλά σου δίνει 1-2 ευκαιρίες τις οποίες πρέπει να αρπάξεις. Όταν έφυγε, ήρθε ο Μιλόγεβιτς. Δεν τον ξέραμε τον άνθρωπο. Ήμασταν οικογένεια και αναρωτιόμασταν όλοι «τι θα κάνουμε τώρα;». Μας είπε από την αρχή πως δεν ήθελε να αλλάξει πολλά. Σαν χαρακτήρας, είναι από τους καλύτερους που έχω γνωρίσει. Όταν είχες πρόβλημα, πήγαινες και του το έλεγες. Για παράδειγμα μπορεί να του έλεγα «δεν έχω κοιμηθεί όλο το βράδυ, σκεφτόμουν αυτό». Σου έδινε την ελευθερία να του μιλάς πολύ ανοιχτά. Ξεκίνησε, λοιπόν, η χρονιά με τον Μιλόγεβιτς και πήγε ακόμα καλύτερα από την προηγούμενη. Μετά τα δύο πρώτα ματς των play offs εκείνης της σεζόν, κόντρα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, είχαμε 4 βαθμούς!

Ο Πανιώνιος ήταν μία χρεωκοπημένη ομάδα που την βγάλατε στην Ευρώπη.

Δεν υπάρχει ο Πανιώνιος. Όταν πήγα, το πρώτο εξάμηνο, είπα «είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για να σωθούμε». Μόλις γύρισα, ξεκινήσαμε προετοιμασία και θυμάμαι ότι βγαίναμε 16 άτομα σε μία καφετέρια και δεν μας ενδιέφερε τίποτα από όσα έλεγαν αριστερά και δεξιά. Μπαίναμε στο γήπεδο και όταν, για παράδειγμα, χτυπούσε ο Σιώπης, έτρεχα εγώ να τον καλύψω. Περνούσαν εμένα και ερχόταν πάντα κάποιος να με καλύψει. Ο Γιαννιώτης με είχε διαλύσει στις αγκωνιές, πηδούσαμε και οι δύο στις φάσεις! Ο ένας ήταν πάντα εκεί για τον άλλον. Είχαμε και πολύ καλούς χαρακτήρες. Μασούντ, Μπεν, Καρίμ, Ολαϊτάν. Είχε έρθει ο Ενγκόγκ, που είχε παίξει στην Λίβερπουλ και στην Παρί Σεν Ζερμέν και ντρεπόταν να μας μιλήσει. Δεν παίρναμε λεφτά. Υπήρχαν παιδιά που είχαν προβλήματα, πήγαιναν σπίτι και έτρωγαν τρεις – τρεις γιατί δεν έβγαιναν.

Νίκος Ζαμάνης και Χρήστος Δάρρας;

Δεν θα μιλήσω για τα λεφτά. Ο Ζαμάνης ήταν εκεί, έβλεπες ότι αγαπούσε τον Πανιώνιο. Εγώ δεν έχω παράπονο. Το ότι δεν παίρναμε τα λεφτά, είναι άλλο θέμα. Λέγαμε ότι θα τα πάρουμε τον επόμενο μήνα. Στο τέλος, τα πήραμε. Δεν μπορώ να πω κακό λόγο ούτε για τον Ζαμάνη, ούτε για τον Δάρρα. Δεν γνωρίζω τι έγινε και τελικώς ο Πανιώνιος βρέθηκε σε αυτήν την κατάσταση. Ο Πανιώνιος, όμως, είναι οικογένεια. Μου έλεγαν πριν πάω ότι έχει κάτι μαγικό και σκεφτόμουν «καλά, τι μαγικό έχει;». Μετά το κατάλαβα. Τώρα βρισκόμαστε με τον Γιαννιώτη ή τον Σιώπη και σκεφτόμασταν πως ήταν τότε.

Πώς είναι όταν τώρα μιλάτε τα παιδιά που είχατε εκείνη την παρέα;

Είμαστε μία παρέα με τον Καθάριο, τον Σιώπη, τον Γιαννιώτη και τον Χατζηισαΐα, που μιλάμε ακόμα και σήμερα, συνέχεια. Ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον. Βλέπω, για παράδειγμα, τον Σιώπη να είναι στην Κάρντιφ ή να παίρνει πρωτάθλημα στην Τουρκία και είμαι περήφανος για εκείνον. Ξέρω ότι προσπάθησε πολύ για να πετύχει τους στόχους του. Ξέρω τι έχει περάσει και χαίρομαι για αυτόν. Θέλω να πηγαίνουν καλά όλα τα παιδιά, δεν έχω να ζηλέψω κάτι. Είμαστε πολύ δεμένοι ακόμα και σήμερα.

Τι είχε γίνει σε εκείνο το ματς με τον Παναθηναϊκό στα play offs και άνοιξε η κόντρα;

Παίζουμε Πανιώνιος – Παναθηναϊκός και νικάμε 1-0 με το γκολ του Μπακασέτα. Εγώ έχω φύγει από τον Παναθηναϊκό, όπως έχω φύγει, και παίζω κόντρα στον Παναθηναϊκό. Δίνω όχι το 100%, το 200% και είναι λογικό. Το έκανα για μένα, όχι για να πω «γιατί με διώξατε;», όλη μου η οικογένεια είναι Παναθηναϊκοί. Παίζουμε, νικάμε και μόλις τελειώνει το ματς, όπως κοιτάζω το απέναντι τέρμα, γυρνάω και πανηγυρίζω και λέω «Ναι!». Εκείνη την στιγμή, με πιάνει η κάμερα. Τελειώνει το ματς, χαιρετάω όλα τα παιδιά του Παναθηναϊκού και φυσικά τον Γρηγόρη τον Παπαβασιλείου που με ήξερε από μωρό. Φεύγω, μπαίνω στο αμάξι, ανοίγω το κινητό και γινόταν χαμός από κόσμο που με έβριζε. Με παίρνει ο πατέρας μου, δεν ήξερε τίποτα. Φτάνω σπίτι και μου λέει ότι έχει βγει βίντεο που με δείχνει να βρίζω τον πάγκο του Παναθηναϊκού. Στον πάγκο τότε βρίσκονταν ο Χουχούμης, ο Τριανταφυλλόπουλος, ο Μαρινάκης και άλλα παιδιά που τα ξέρω από μωρό. Αν ήθελα να βρίσω, θα το έκανα μπροστά σε όλους; Δεν θα πήγαινα μέσα να το κάνω; Όντως εκείνη την ώρα, ο πάγκος του Πανιωνίου ήταν από την αριστερή πλευρά και ο πάγκος του Παναθηναϊκού από την δεξιά. Εγώ ήμουν ευθεία με το τέρμα και θέλοντας να γυρίσω προς τον κόσμο του Πανιωνίου στα επίσημα, γυρίζω προς τον πάγκο του Παναθηναϊκού. Από εκείνη την ημέρα και μετά, εκτός του ότι μου έστελναν απίστευτα μηνύματα, ήμουν κόκκινο πανί.

Θυμάσαι το ματς που είχε φανεί σαν να ανοίγει κόντρα με τον Μπεργκ;

Για να καταλάβει ο κόσμος γιατί τρελαίνομαι. Παίζουμε πάλι με τον Παναθηναϊκό και είναι μία φάση με τον Μπεργκ που πηδάω για κεφαλιά, είμαι 1,96 και εκείνος 1,85. Tον βρίσκω με τον αγκώνα στο μάτι. Πέφτει κάτω, τον σηκώνω, νευριάζει και είναι λογικό. Αρχίζει να βαράει, το κάνει επίτηδες. Τον βαράω κι εγώ, ποδοσφαιρικά. Είναι σέντερ φορ, είμαι στόπερ. Όλα μου τα ματς είναι γεμάτα ένταση. Όλα ξεκίνησαν, όμως, από εκείνον τον πανηγυρισμό, το «Ναι!». Μετά ό,τι και να γινόταν δεν έβγαζες άκρη, έπρεπε να πηγαίνω στα ματς με τον Παναθηναϊκό και να στρίβω για να με περνάνε οι αντίπαλοι παίκτες. Το τρελό είναι ότι έπαιζα στη Λεωφόρο και με γιούχαρε ο κόσμος. Εγώ ήξερα ότι όλο αυτό είναι φτιαχτό, μία φούσκα. Δεν αντέδρασα γιατί ήξερα ότι δεν ίσχυε τίποτα από όσα είχαν γραφτεί. Εγώ το μόνο που μπορώ να αποδείξω είναι ότι σε όποια ομάδα και αν έχω πάει, παίζω στο 100%. Αν χτυπήσω κάποιον είναι άθελά μου, ποτέ δεν έχω χτυπήσει κάποιον σκόπιμα. Θυμάμαι ένα ματς στη Λεωφόρο που χάσαμε με πέναλτι στο 90’, επηρεάστηκα στα πρώτα 10’ πολύ. Είχε έρθει ο Σάμιος και μου είπε «δεν πειράζει αγόρι μου, μην στενοχωριέσαι». Με ήξερε από μωρό, ήξερε πως δεν έκανα τίποτα με πρόθεση.

Ο Ολυμπιακός πότε ήρθε σε σένα;

Ήταν μία περίοδος που επρόκειτο να πάει στον Ολυμπιακό ο Ουζουνίδης και μου είχε πει ότι με ήθελε. Είχαν γίνει συζητήσεις με την ομάδα, δεν είχα υπογράψει. Τελικώς, λόγω αντιδράσεων από τον κόσμο, δεν προχώρησε του Ουζουνίδη κι εγώ έμεινα στον Πανιώνιο. Πέρασε η χρονιά και ακούστηκε ότι θα πάει στον Ολυμπιακό ο Μιλόγεβιτς, που και αυτόν τον είχα στον Πανιώνιο. Τότε υπέγραψα στον Ολυμπιακό και το καλοκαίρι πήγα, γνωρίζοντας, όμως, ότι πρόκειται για δύσκολη ομάδα που έπαιρνε πάντα τους καλύτερους παίκτες που υπήρχαν στην Ελλάδα. Όταν, όμως, σε καλεί ο Ολυμπιακός, δεν γίνεται να μην πας. Το βάζεις στο μυαλό σου. Κι εγώ έναν χρόνο, μπορεί να μην το είχα άγχος, αλλά ήθελα να πάω στον Ολυμπιακό. Πίστευα ότι θα παίξω. Όταν, όμως, το καλοκαίρι φύγαμε για προετοιμασία, αντί για τον Μιλόγεβιτς προπονητής ήταν ο Χάσι. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο επίπεδο του Ολυμπιακού και σε αυτό του Πανιωνίου. Γι’ αυτό, είναι πολύ σημαντικό να έχεις έναν προπονητή που σε ξέρει. Ήξερα, πάντως, τότε ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα με διαλύσει!

Το σκέφτηκες αρκετά αυτό το ζήτημα πριν πάρεις την απόφασή σου;

Όχι, δεν το σκέφτηκα. Ήξερα μέσα μου ότι αν και δεν έχω προκαλέσει, θα με έχουν μία ζωή στην μπούκα.

Στον Ολυμπιακό τι πιστεύεις ότι δεν πήγε καλά;

Ήρθε ο Χάσι, πήγαμε προετοιμασία και πιστεύω ότι δεν με ήξερε καν σαν παίκτη. Δεν ρίχνω ευθύνη, όμως, σε κανέναν. Ήταν και η συγκυρία περίεργη. Είχαμε παίξει με τον Πανιώνιο στα play offs πολλά ματς. Είχαμε μικρή διακοπή τότε, καμιά δεκαριά μέρες. Νομίζω ότι ο Χάσι ήθελε άλλο στιλ αμυντικού. Έτσι, αποφασίσαμε με τον Ολυμπιακό να φύγω δανεικός. Άργησε, όμως, αυτή η απόφαση. Δεν ξέρω γιατί δεν προχώρησε πιο γρήγορα, ενώ υπήρχαν ομάδες από το εξωτερικό που είχαν ενδιαφερθεί για μένα. Πρώτα προκρίθηκε ο Ολυμπιακός απέναντι σε Παρτιζάν και Ριέκα και μετά έφυγα δανεικός.

Γιατί επέλεξες να συνεχίσεις στον Ατρόμητο;

Προτίμησα να πάω στον Ατρόμητο γιατί μετά από έναν μήνα προπονήσεων με τους κομμένους, είχα μείνει πίσω. Εκείνη την χρονιά την θεωρούσα πολύ κρίσιμη και ψυχολογικά ήμουν πολύ πιεσμένος που δεν είχα καταφέρει να μείνω στο ρόστερ του Ολυμπιακού. Με προσέγγισε πολύ ωραία ο Ατρόμητος και τελικώς ευτυχώς που πήγα.

Πώς εξελίχθηκε η πρώτη σου χρονιά στον Ατρόμητο;

Ξεκινήσαμε με προπονητή τον Κάναντι, με τον οποίο έχω πολύ καλές σχέσεις ακόμα και σήμερα. Κάναμε ένα σερί από ισοπαλίες και όλοι έκραζαν και ήθελαν να φύγει ο κόουτς. Ευτυχώς τον πίστευαν πάρα πολύ ο Σπανός με τον Αγγελόπουλο. Παίζαμε ένα ματς με τη Λαμία στην έδρα μας που αν δεν κερδίζαμε, δεν θα μπορούσε άλλο να στηρίξει ο πρόεδρος τον προπονητή. Από εκείνο το παιχνίδι ξεκινήσαμε ένα σερί νικών και μέχρι τον Ιανουάριο ήμασταν στις πρώτες θέσεις. Στο τέλος εκείνης της σεζόν και η ομάδα ήθελε να μείνω κι εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος. Έτσι, αποφασίσαμε να συνεχίσω στον Ατρόμητο με μεταγραφή.

Με τον Αναστασίου, όταν ξανασυναντηθήκατε στον Ατρόμητο, τι σχέση είχατε;

Είναι περίεργο, δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί του. Όταν τον συνάντησα έξω τις προάλλες, χαιρετηθήκαμε. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κάποια πράγματα που είχαν γίνει όταν ήμασταν στον Παναθηναϊκό, δεν τα κατάλαβα ποτέ. Όμως, όταν δεν ξέρεις όλη την αλήθεια δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το ποιος ευθυνόταν για πράγματα που συνέβησαν. Δεν μιλάμε κάθε μέρα, αλλά έχουμε νορμάλ σχέση. Όταν ήρθε στον Ατρόμητο συζητήσαμε και είπαμε πως «ό,τι έγινε, έγινε». Για μένα στο ποδόσφαιρο όλα είναι αποφάσεις, κάποιες φορές αυτές είναι σωστές και κάποιες άλλες λάθος. Όπως και με τον Ολυμπιακό, μπορεί εγώ να στενοχωρήθηκα που δεν έπαιξα, όμως, ήταν απόφαση του κλαμπ και αυτή ήταν δεκτή. Στο τέλος γίνεται το «ταμείο».

Και εν τέλει, έφτασες να αγωνιστείς και ως αντίπαλος του Ολυμπιακού με την φανέλα του Ατρόμητου.

Θυμάμαι όταν με τον Ατρόμητο νικήσαμε στο Καραϊσκάκη, περίμενα να έχω τα ίδια που είχα με τον Παναθηναϊκό. Κι όμως, αυτό δεν συνέβη. Όταν ξεκίνησε το ματς, σκεφτόμουν ότι αν κάνω λάθος θα με έβγαζαν ότι το έκανα επίτηδες. Θα ήταν τρελό! Προς τιμήν τους ο Αγγελόπουλος με τον Σπανό με είχαν φωνάξει και μου είχαν πει ότι θα παίξω μόνο αν το θέλω και πως διαφορετικά θα με προστατεύσουν. Απάντησα ότι «δεν υπάρχει περίπτωση, θα παίξω». Ήξερα ποιος είμαι και πως ακόμα και αν γινόταν στραβή, θα το γύριζα. Τελείωσε το ματς, κάποιοι μου είπαν «γιατί μας κέρδισες;», αλλά τίποτα παραπάνω. Νομίζω ότι από αυτό το ματς ο κόσμος του Παναθηναϊκού κατάλαβε ότι όντως, μπορεί να έριξα αγκωνιά στον Μπεργκ αλλά έκανα το ίδιο και σε άλλους. Έπαιξα στα ίσια όλα τα ματς. Αυτό το παιχνίδι νιώθω ότι με βοήθησε κατά κάποιον τρόπο.

Ο Ατρόμητος είναι μία ομάδα που δεν την στηρίζει ο κόσμος. Αυτό επηρεάζει τον ποδοσφαιριστή;

Αυτό που κάνουν ο Σπανός και ο Αγγελόπουλος δεν είναι εύκολο. Ο Σπανός την λατρεύει την ομάδα. Χάρη σε αυτόν, ο Ατρόμητος είναι ένας από τους πιο υγιής συλλόγους στην Ελλάδα. Εδρεύει στην Αθήνα, έχει πολύ καλές εγκαταστάσεις. Οι άνθρωποι που δουλεύουν είναι πολύ καλοί, από τους γιατρούς μέχρι τους τους φυσικοθεραπευτές και τους φροντιστές. Οι πληρωμές είναι νορμάλ, η ομάδα πήγαινε πολύ καλά. Πιστεύω ότι το πρόβλημα στις σχέσεις με τον κόσμο της περιοχής, κρατάει από όταν ήταν Χαλκηδόνα. Το ίδιο συμβαίνει, για παράδειγμα και με τον Αστέρα Τρίπολης. Δεν γίνεται να πηγαίνουν 500 άτομα στο γήπεδο. Οι οργανωμένοι του Ατρόμητου είναι πάντα εκεί, αλλά το γήπεδο δεν γέμιζε ποτέ και αυτό μας στενοχωρούσε. Λέγαμε «γιατί ρε γαμώτο;».

Γιώργος Σπανός;

Δεν ερχόταν συνέχεια να μας μιλήσει. Ερχόταν όποτε χρειαζόταν, είτε για καλό λόγο, είτε για κακό. Μπορεί να μας έλεγε συγχαρητήρια ή «τι κάνετε ρε παιδιά;». Πάντα, όμως, στηρίζει τους παίκτες της ομάδας. Έχω πολύ καλά πράγματα να θυμάμαι από αυτόν. Όταν έφυγα, έπρεπε να φύγω. Έβλεπα ότι κι εγώ ήθελα κάτι διαφορετικό και η ομάδα ήθελε κάτι διαφορετικό. Ήταν μία χρονιά περίεργη. Έφυγα με πολύ καλές αναμνήσεις και σκέψεις. Με πήραν σε ένα σημείο που δεν με υπολόγιζαν από τον Ολυμπιακό, με πίστεψαν και μου έδωσαν χρόνο. Θεωρώ πως κι εγώ τους δικαίωσα.

Πώς ήταν στην Κύπρο;

Ήταν πολύ ωραία, πήγα Ιανουάριο και πήραμε το Κύπελλο στο φινάλε της σεζόν. Η νοοτροπία έμοιαζε πολύ με αυτήν της Ελλάδας. Το μόνο που μου φάνηκε πολύ περίεργο ήταν η υγρασία και η ζέστη. Πολλοί νομίζουν πως το πρωτάθλημα της Κύπρου είναι κατώτερου επιπέδου. Αυτό, δεν ισχύει. Θυμάμαι ότι ο Μάριος Αντωνιάδης, που ήμασταν συμπαίκτες στον Πανιώνιο, με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν επρόκειτο να πάω στην Κύπρο. Αυτός ήταν που μου βρήκε σπίτι και μου έδωσε μία συμβουλή. «Μην υποτιμήσεις το πρωτάθλημα», μου είπε χαρακτηριστικά. Μου έμεινε αυτή η ατάκα του. Από το πρώτο κιόλας ματς άρχισα να καταλαβαίνω τι εννοούσε. Το ποδόσφαιρο στην Κύπρο είναι πιο εύκολο για επιθετικούς γιατί αυτοί μπορούν να βρουν περισσότερους χώρους. Οι αγώνες, όμως, έχουν πολύ τρέξιμο και ένταση. Τα τελευταία χρόνια παίρνει κάθε χρόνο διαφορετική ομάδα τον τίτλο. Μπορεί να μην υπάρχει σύλλογος στο επίπεδο του Ολυμπιακού ή της ΑΕΚ, αλλά συμμετέχουν πολύ καλοί παίκτες.

Τι τύπος είναι ο Τιμούρ Κετσπάγια;

Έξω από το γήπεδο είναι τρομερός άνθρωπος, απίστευτος χαρακτήρας. Θα σε δει έξω με μία παρέα δέκα ατόμων και θα έρθει να χαιρετήσει και τους δέκα και να τους κεράσει όλους. Στην Κύπρο τον έχουν Θεό. Για τους ποδοσφαιριστές του μπορεί να σκοτώσει, ό, τι χρειαστείς είναι εκεί. Μέσα στο γήπεδο κάνει στροφή 180 μοιρών. Έχει πολλή ένταση, σίγουρα θα σου φωνάξει. Σε κάνει να αναρωτιέσαι «τι έγινε;». Μπορείς εύκολα να τσακωθείς μαζί του. Για μένα είναι ωραίο αυτό, αλλά κάποιοι παίκτες μπορεί να επηρεάζονται. Εγώ δεν είχα ποτέ θέμα, αν και κάποιες φορές του αντιμίλησα! Μαζί του πήραμε Κύπελλο, κάτι που είχε πολλά χρόνια να πετύχει η Ανόρθωση.

Τι εντύπωση σου έχει αφήσει η Ανόρθωση;

Ο κόσμος της Ανόρθωσης είναι φοβερός. Στον τελικό είχα τραυματιστεί και είχα σπάσει έναν σπόνδυλο. Το καλοκαίρι έκανα θεραπείες, γύρισα για προετοιμασία και μπήκαμε στους ομίλους του Europa Conference League. Μέχρι τον Ιανουάριο η ομάδα πήγαινε πολύ καλά. Τότε, κάναμε δύο ήττες στο πρωτάθλημα και άρχισε η γκρίνια για όλους. Με ένα ματς να έχει απομείνει και ενώ είχαμε αποκλειστεί από το Κύπελλο, χρειαζόμασταν την νίκη για να εξασφαλίσουμε την έξοδο στην Ευρώπη. Τελικώς, χάσαμε. Έγινε χαμός, ο κόσμος αντέδρασε πολύ άσχημα. Τα έβαλε με τους πάντες, παίκτες, προπονητές, διοίκηση. Έφυγαν όλοι μετά από εκείνο το ματς. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπήρχε θέμα. Πράγματι, την επόμενη σεζόν η ομάδα πάλεψε για την παραμονή της. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο είναι μαγική. Εγώ από την Ανόρθωση κρατάω το γήπεδο, το Κύπελλο και τους ομίλους.

Γενικά, έχεις βιώσει πολύ έντονες καταστάσεις. Πουθενά δεν πήγες και να πέρασες απαρατήρητος.

Μόνο στον Ολυμπιακό δεν έμεινα να με γνωρίσει ο κόσμος. Σε όλες τις άλλες ομάδες, είχα και τα «πάνω» μου και τα «κάτω» μου. Στον Ατρόμητο είχα πολύ περισσότερα «πάνω», παρά «κάτω». Ίσως ήταν δύσκολα μόνο τους 3-4 τελευταίους μήνες, που δεν έπαιζα τόσο.

Φταίει η ένταση που υπάρχει στην Ελλάδα για την τοξικότητα;

Νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με το αν είσαι Έλληνας και αν παίζεις σε μεγάλη ομάδα.

Ωραία πάσα. Ο Έλληνας φταίει πάντα λίγο παραπάνω;

Πιστεύω πως ναι. Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω στη Σλοβακία τι συμβαίνει. Μπορεί να βρίζει ο κόσμος τους Σλοβάκους και απλά εγώ να μην το καταλαβαίνω. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι όταν έρθει ο ξένος, θα παίξει αυτός ακόμα και αν είναι χειρότερος από την Έλληνα. Έτσι, απλά, γιατί πρέπει να παίξει. Αν κάνει πέντε καλά και ένα κακό, θα πουν όλοι ότι κρατούν μόνο τα καλά. Αν ο Έλληνας κάνει έξι καλά και ένα κακό, όλοι θα θυμούνται το κακό. Αυτό δεν ξέρω γιατί συμβαίνει, ειδικά στις μεγάλες ομάδες.

Άκουσες ποτέ στις πιο καλές σου περιόδους για ενδιαφέρον ομάδας που θα ήθελες να προχωρήσει και τελικώς δεν έγινε;

Όταν ήμουν στον Ατρόμητο, μετά την αποχώρηση του Κάναντι, ήταν να πάω στην Αστάνα, που μου είχε κάνει πρόταση. Εκείνη την περίοδο, ξέσπασε η πανδημία. Ήταν πρόταση με πολύ καλά λεφτά και η ομάδα τότε ήταν καλή. Άρχισαν, όμως, να έχουν προβλήματα. Εμείς μιλούσαμε για να πάω το καλοκαίρι. Στον Παναθηναϊκό σίγουρα ήξερα ότι υπήρχε πρόταση από το Αννόβερο, αλλά δεν με είχαν αφήσει να πάω επειδή ήταν Δεκέμβρης, άσχετα αν δεν έπαιξα ξανά από τότε! Σίγουρα, υπήρχαν και άλλες ομάδες, αλλά δεν μου είχε μιλήσει ο μάνατζέρ μου γιατί δεν ήταν κάτι προχωρημένο.

Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι;

Όσες αποφάσεις έχω πάρει, τις έχω πάρει μόνος μου. Με την οικογένειά μου και τον μάνατζέρ μου. Δεν μετανιώνω για κάτι. Ίσως θα μπορούσα να έχω διαχειριστεί κάποιες καταστάσεις αλλιώς, αλλά είναι θέμα εμπειρίας που έχεις σε κάθε φάση της ζωής σου. Δεν θα άλλαζα, όμως, κάτι. Το μόνο που χαίρομαι είναι ότι δεν έχω κάνει κάτι κακό σε κάποιον. Είτε μιλάμε για παίκτη, για προπονητή ή οτιδήποτε άλλο. Κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.

Για το μέλλον τι σκέφτεσαι;

Δεν κάνω σκέψεις για το μέλλον! Όταν υπέγραψα στη Σλόβαν ήμουν πολύ χαρούμενος, περίμενα να παίξω και να δικαιώσω τον προπονητή που με πίστεψε. Στόχος μου είναι να μείνω στη Σλόβαν και γενικότερα να μείνω στο εξωτερικό. Φυσικά, αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Θέλω να είμαι υγιής, να παίξω όσο μπορώ και να δούμε το καλοκαίρι τι θα γίνει. Αν μείνω θα είμαι πολύ χαρούμενος, αλλά αν όχι, θα σκεφτώ και πάλι πως όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν.