Η ομάδα που δεν ξέρει να χάνει

Βρισκόμαστε αρχές Μαρτίου και ο Αρίωνας συνεχίζει τον χαβά του. Έχει ρεκόρ 18-0 και απόψε το βράδυ αγωνίζεται στο κλειστό του Μετς κόντρα στον Αετό Μεταμόρφωσης. Το ματς έχει το εξής μοναδικό χαρακτηριστικό: οι φιλοξενούμενοι έχουν κάνει μέχρι στιγμής την ακριβώς αντίθετη πορεία, καθώς μετρούν 18 ήττες σε 18 παιχνίδια.

Μπορεί το ματς να μοιάζει διαδικαστικού χαρακτήρα, ωστόσο, κανείς στον Αρίωνα δεν το βλέπει έτσι. Άλλωστε μετά το περσινό κάζο κανείς δεν μπορεί να είναι χαλαρός. «Κάναμε πολύ καλή χρόνια και πέρυσι στη Δ’ ΕΣΚΑ. Φτάσαμε στα playoffs. Εκεί θα παίζαμε με τους πρωτοπόρους των άλλων ομίλων. Χρειαζόμασταν μια νίκη. Το γήπεδο είχε γεμίσει. Τελικά, χάσαμε. Η ομάδα που μας νίκησε, όμως, ηττήθηκε στο επόμενο. Οπότε μας δόθηκε μια νέα ευκαιρία. Όμως χάσαμε και το δεύτερο. Και κάπως έτσι παραμείναμε στην κατηγορία» εξηγεί ο Θοδωρής Προμπονάς, ο οποίος αποτελεί ένας από τους νεότερους προέδρους της κατηγορίας.

Το φετινό ρόστερ είναι σχεδόν ίδιο με το περσινό. Το μόνο που άλλαξε είναι ο προπονητής. Όλοι τους στην ομάδα, όπως εξηγεί, θεωρούσαν ότι θα τα πάνε καλά και τη φετινή χρονιά, ωστόσο, το αήττητο ρεκόρ δεν το είχαν ποτέ στο μυαλό τους.

«Δεν πιστεύαμε ότι θα κάνουμε αυτό το σερί 18 νικών. Ήταν δεδομένο ότι θα μαθαίναμε μετά το περσινό φιάσκο. Αλλά να φτάσουμε να αγγίζουμε το τέλειο, όχι δεν υπήρχε στο μυαλό μας» συμπληρώνει. Όπως προσθέτει, μέσα σε αυτούς τους μήνες υπάρχουν παιχνίδια που έχουν κινδυνεύσει να στραβώσουν αλλά στο τέλος πάντα τα καταφέρνουν με κάθε τρόπο. «Όπως λέει και μια παροιμία: “πήγαμε να χάσουμε, αλλά από συνήθεια κερδίσαμε”» λέει γελώντας.

Ο ίδιος παραδέχεται ότι μέσα του υπάρχει η σκέψη της διατήρησης του σερί μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος. Επ’ ουδενί, όμως, δεν το εκφράζει στους μπασκετμπολίστες που φέτος είναι πεισμωμένοι για την άνοδο. Ένας από αυτούς είναι και ο Λάμπρος Κυρομίτης, ο αρχηγός της ομάδας που αγωνίζεται σε αυτή από πέντε χρονών.

«Είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Αν και είχα πολλές προτάσεις από ομάδες όλα αυτά τα χρόνια, πάντα έμενα στον Αρίωνα. Και θα συνεχίσω να το κάνω ακόμη και αν πέσουμε στην Ω ΕΣΚΑ» λέει γελώντας ο μπασκετμπολίστας. Ο ίδιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παγκράτι. Μπορεί να μην πρόλαβε να δει την ομάδα τα χρόνια της μεγάλης ακμής στην Α2, ωστόσο, υπήρξε ενεργός μέλος όταν ακόμη αυτή αγωνιζόταν στις εθνικές κατηγορίες.

Η ιστορία της ομάδας του Παγκρατίου έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα από τα πιο ιστορικά σωματεία της Αθήνας, με έτος ίδρυσης το 1928. Οι πρώτες δραστηριότητές του είχαν να κάνουν με τη μουσική, την τοξοβολία και τη σκοποβολή. Το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου εγκαινιάστηκε την επόμενη χρόνια, ενώ λίγο αργότερα μπήκε και το μπάσκετ.

Το συγκεκριμένο τμήμα έμελλε να κάνει και γνωστό το σύλλογο πανελλαδικά, στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του 1990. Πιο συγκεκριμένα η ομάδα του Αρίωνα κατέκτησε τη σεζόν 1995-96 την πρώτη θέση στον 2ο όμιλο Νότου της Γ’ Εθνικής, παίρνοντας την άνοδο για τη Β’ Εθνική.

Δύο χρόνια αργότερα τελικά κέρδισε το εισιτήριο για πρώτη φορά στα σαλόνια της Α2. Η παρουσία του Αρίωνα εκεί διήρκησε τρεις σεζόν, ως το 2001. «Ήταν μια διοικητική ομάδα πολύ δυνατή που είχαν την τεχνογνωσία να κρατήσει την ομάδα σε τέτοια κατηγορία. Είχαν πέσει και πολλά χρήματα. Κάποια στιγμή τελείωσαν, το ίδιο και οι μεγάλες πορείες» σημειώνει ο πρόεδρος.

Ο Λάμπρος Κυρομίτης πια να θλίβεται που ο Αρίωνας αγωνίζεται στη χαμηλότερη ερασιτεχνική κατηγορία της Αθήνας, ωστόσο, δεν του έχει περάσει ούτε ένα λεπτό να τα παρατήσει ή να αποχωρήσει. «Την ομάδα πια τη βλέπουμε όλη ως μια οικογένεια. Ερχόμαστε, παίζουμε, πάμε για φαγητό ύστερα, ανεξάρτητα με το αν έχουμε κερδίσει ή αν χάσει. Ακόμη και μετά την προπόνηση, θα πάμε για ένα καφέ. Θα πούμε τα προβλήματα που μας απασχολούν» συμπληρώνει ο ίδιος.

Όπως εξηγεί ο πρόεδρος της ομάδας, κανείς από τους παίκτες που φορούν τη φανέλα του Αρίωνα δεν πληρώνεται. «Το έχουμε ως αρχή. Μπορεί να ακούγεται γραφικό, καθώς μιλάμε για τοπικό, αλλά δεν θέλουμε να χαλάσουμε τις ισορροπίες. Σχεδόν τα περισσότερα παιδιά είναι από τις ακαδημίες. Με τα πιο πολλά κιόλας έχω παίξει στο παρελθόν μαζί τους. Είναι πολύ οικογενειακό το κλίμα».

Αυτό γίνεται αντιληπτό από το πρώτο λεπτό της παρουσίας μας στα αποδυτήρια. Ο κόουτς, όμως, παραμένει αυστηρός, καθώς δεν θέλει οι παίκτες του να χαλαρώσουν ούτε ένα λεπτό. Η αντίπαλη ομάδα κατεβαίνει στο παιχνίδι με μόλις πέντε παίκτες, οι οποίοι πρέπει να βγάλουν αναγκαστικά όλο το 40λεπτο.

Ο κόουτς στην ομιλία πριν από την έναρξη του παιχνιδιού δίνει οδηγίες για το πώς οι παίκτες του θα σπάσουν την άμυνα ζώνης που είναι σίγουρος ότι θα παίξει η αντίπαλη ομάδα, προκειμένου να καταφέρει να βγάλει το ματς χωρίς απώλειες. Ο Αρίωνας κατεβαίνει με τη βασική του πεντάδα και καταφέρνει γρήγορα να χτίσει μια ασφαλή διαφορά. Οι φιλοξενούμενοι όμως καταβάλουν φιλότιμη προσπάθεια και κρατούν το παιχνίδι σε χαμηλό σκορ. Το ημίχρονο λήγει με τους γηπεδούχους να βρίσκονται πολύ μπροστά. Το δεύτερο μέρος είναι πια διαδικαστικού χαρακτήρα.

Η βασική πεντάδα μένει στον πάγκο και στο παρκέ περνούν οι νεότεροι παίκτες της ομάδας. Οι παίκτες του Αετού καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια και παρά την κούρασή τους, σημειώνουν μερικά εντυπωσιακά καλάθια, τα οποία πανηγυρίζονται έντονα τόσο από τους ίδιους όσο και από την προπονητή τους που στέκεται μόνος του στον πάγκο. «Μπράβο τους. Μια χαρά τα πάνε για πέντε άτομα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι σε αυτή τη θέση» λέει ο Θοδωρής Προμπονάς που βρίσκεται επίσης στον πάγκο.

Το ματς λήγει με σκορ 72-47. Το σερί μεγαλώνει ακόμη περισσότερο. 19-0. Ο Λάμπρος Κυρομίτης μένει για να εκτελέσει μερικά ακόμη σουτάκια, μιας και δεν αγωνίστηκε τελικά πολλά λεπτά στο παιχνίδι. Πρόκειται, όπως εξηγεί, για μια ιεροτελεστία που δεν την αλλάζει είτε παίζει στις εθνικές κατηγορίες, είτε στις ερασιτεχνικές.

«Μπορεί να είμαστε στα τοπικά, αλλά εγώ το βλέπω επαγγελματικά. Ίσως ακούγεται αστείο αλλά δε με νοιάζει. Προσέχω τη ζωή μου, τη διατροφή μου, κάνω τη γυμναστική μου πριν από τα ματς, την αποθεραπεία μου ύστερα από αυτά» εξηγεί.

Στόχος του να είναι να συνεχίζει να παίζει στον Αρίωνα για πολλά χρόνια ακόμη. Και να δει κάποτε την ομάδα να ξεκολλάει από τις χαμηλές κατηγορίες. Πρώτος στόχος, όμως, είναι τα playoffs. Και εκεί, όπως του έδειξε η εμπειρία της περσινής χρονιάς, δεν μετράνε ούτε τα σερί, ούτε τίποτα.