Αϊζέια Τόμας: Γεννημένος ηγέτης, γεννημένος πολεμιστής

Ο παίκτης που λίγοι αγάπησαν και πολλοί μίσησαν. Ο παίκτης που ήταν φτιαγμένος να γίνει ηγέτης. Ο παίκτης που δεν σταμάτησε να δίνει το παράδειγμα και να μη φοβάται το αντιπαράδειγμα. Ο παίκτης που δεν δίστασε στιγμή και δεν του χαρίστηκε τίποτα. Ας μην πούμε άλλα κι ας σταματήσουμε εδώ με τα επιβεβαιωμένα και τιμημένα. Ας πιάσουμε λίγο τον μύθο και την περιοχή του ανέκδοτου. Μια εξήγηση εδώ. Το «ανέκδοτο» αφορά και το μη δημοσιευμένο και το «θα μπορούσε να γίνει». Λοιπόν, τρεις άντρες μπαίνουν σ’ έναν μπαρ. Το μέρος δείχνει κακόφημο. Οι θαμώνες κοιτάνε με περιέργεια και πρόκληση τους νέους πελάτες. Αυτοί δεν δίνουν σημασία και κάθονται. Το γκαρσόνι παίρνει παραγγελία. Από τους τρεις, ο ένας είναι ψηλός και γεροδεμένος. Σηκώνεται να πάει τουαλέτα και για να περάσει σπρώχνει με τους αγκώνες του. Γίνεται παρεξήγηση και σε λίγα λεπτά το χάος ξεσπά. Οι τρεις ήρωες φεύγουν. Πληγωμένοι και λερωμένοι. Οι δυο λένε ας μην έρθουμε ξανά εδώ. Και ο τρίτος, ο πιο κοντός, με ένα χαμόγελο που λάμπει λέει: Όχι, θα έρθουμε και αύριο. Στοπ στον μύθο. Η πραγματικότητα είναι εδώ και θέτει το αμείλικτο ερώτημα: Εάν έπρεπε να πάρεις έναν τύπο μαζί σου στον πόλεμο ποιος θα ήταν; Και φυσικά η απάντηση είναι, Αϊζέια Τόμας. Ναι, αυτόν, τον παίκτη-στρατηγό, τον παίκτη-πολεμιστή.

Και όμως, αδικημένος!

Ο πρώτος προσδιορισμός γι’ αυτόν είναι το «Bad Boys». Ναι, δεν κάνουμε λάθος. Πληθυντικός. Αυτός ήταν ο ηγέτης των Ντιτρόιτ Πίστονς. Αυτός ήταν ο θεμέλιος λίθος για να φτάσουν στα δύο πρωταθλήματα ΝΒΑ. Ήταν ο ένας και οι πολλοί. Φυσικά και δεν ορρωδούσε μπροστά σε κανέναν. Φυσικά και δεν απέφευγε τους τσαμπουκάδες. Φυσικά και ήθελε συμπαίκτες-μαχητές, έτοιμους να υψώσουν γροθιές, αγκώνες, για να υπερασπιστούν την τιμή και την υπερηφάνεια της ομάδας. Μολαταύτα, αυτός που υπήρξε στρατηγός μέσα στο παρκέ, αυτός που διέθετε εκπληκτικά αθλητικά προσόντα, αυτός που είχε το μέταλλο του νικητή, αυτός που έχει δύο δαχτυλίδια πρωταθλητή, αυτός είναι αδικημένος! Για σκεφτείτε το λίγο. Πόσα αφιερώματα έχετε δει/διαβάσει γι’ αυτόν; Πόσους παίκτες έχετε ακούσει να τον μνημονεύουν ως αγαπημένο τους; Και, πάμε στο σημείο καμπής (θα το αναπτύξουμε πιο κάτω). Ποιος μπήκε, έστω για λίγο, στη θέση του στην κόντρα με τον Μάικλ Τζόρνταν; Ελάχιστοι, μην πούμε και κανένας. Προφανώς και έχει μερίδιο ευθύνης για την αντιπάθεια προς το πρόσωπό του. Ποιος ασχολήθηκε όμως με τη δική του οπτική; Σίγουρα άξιζε να βρίσκεται στη «Dream Team» του 1992. Η απαράδεκτη αντίδραση στους τελικούς της Ανατολής το 1991 σίγουρα αξίζει την αποδοκιμασία μας. Τότε, οι Πίστονς, αφού είχαν «σκουπιστεί» από τους Μπουλς, δεν περίμεναν τη λήξη του αγώνα για να ανταλλάξουν χειραψίες. Πρωτεργάτης σε αυτή την κίνηση ήταν ο Τόμας, μαζί με τον Λαμπίρ. Ο πληγωμένος εγωισμός, η πίεση και το συναίσθημα της στιγμής, είναι δικαιολογητικά. Αρκούν; Όχι, αλλά εξηγούν την αντίδραση. Κι αν δούμε από απόσταση τα πράγματα, θα διαπιστώσουμε ότι η «κακή εικόνα» έχει εκτοπίσει τα επιτεύγματα και την αναντίρρητη αξία του. Δεν τα έχει σπρώξει στη λήθη, δεν γίνεται αυτό, αλλά οπωσδήποτε τα έχει κρατήσει στο παρασκήνιο. Στο άκουσμα του ονόματος μένουν τα λάθη του και μετά έρχονται τα κατορθώματα. Ο Αϊζέια Τόμας δικαιούται την ισορροπία «Legend-Κακό Παιδί».

Η κόντρα με τον MJ

Το επαγγελματικό μπάσκετ δεν έχει χώρο για συναισθηματισμούς, για γενναιοδωρίες. Η νίκη είναι τα πάντα και το ποιος θα είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού ζητούμενο. Σε αυτό πλαίσιο φτιάχτηκε η κόντρα με τον Μάικλ Τζόρνταν. Λέγεται ότι όλα ξεκίνησαν το 1985, στο Ολ Σταρ Γκέιμ εκείνης της χρονιάς. Ο Τόμας κατηγορείται ότι συνωμότησε για να μείνει στα ρηχά ο ρούκι, τότε, MJ. Ο ίδιος έχει πει πως «κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ». Οι σπόροι της έχθρας, όμως, τότε φυτεύτηκαν. Οι μάχες στα πλέι οφ και η στελέχωση της «Dream Team» ήταν η εξέλιξη και το αποκορύφωμα. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι που κανείς δεν υπολογίζει: τον έλεγχο της περιοχής, το ποιος δηλαδή θα κυριαρχήσει στο Σικάγο. Ο Τόμας είναι γέννημα θρέμμα της πόλης. O Τζόρνταν γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και μεγάλωσε στη Βόρεια Καρολίνα. Ο «Ζέκε», λοιπόν, είδε ότι η κυριαρχία του αμφισβητούνταν. Ο νέος του έπαιρνε ό,τι με κόπο είχε κερδίσει.
Άξιζε ο Τζόρνταν να γίνει ο κορυφαίος της πόλης; Σίγουρα. Τι θα έκανε, όμως, οποιοσδήποτε στη θέση του Τόμας; Θα αντιδρούσε. Θα χρησιμοποιούσε αποδεκτά και μη αποδεκτά μέσα για να δείξει ότι είναι εδώ και κανείς δεν θα τον εκτοπίσει. Ο «Air» επικράτησε και έγινε ο καλύτερος όλων των εποχών. Παρ’ όλα αυτά, στην κόντρα με τον Αϊζέια, η ζυγαριά γέρνει πάντα υπέρ του, πάντα. Το όποιο μερίδιο ευθύνης του ελάχιστα έως καθόλου αναφέρεται και η οπτική του «Ζέκε» δεν υπολογίζεται. Η μονόπλευρη αποτίμηση, κρίση, της διαμάχης των δύο, οδηγεί στον περιορισμό της προβολής και της αναγνώρισης που αξίζει ο θρύλος των Πίστονς. Το ειρωνικό ξέρετε ποιο είναι; Ο ίδιος ο Μάικλ Τζόρνταν έχει πει ότι τον μισώ, αλλά αναγνωρίζω πόσο καλός ήταν. Μετά τον Μάτζικ, είναι ο νούμερο δύο πόιντ γκαρντ.

Bad Boy for life

Ο Αϊζέια Τόμας δεν θα μπορούσε να μη γίνει σκληρός. Ήταν αναπόφευκτο να συναντήσει το «Bad Boy» που είχε μέσα του. Γεννημένος στις 30 Απριλίου 1961 ήταν ο μικρότερος από τα υπόλοιπα οκτώ αδέρφια του. Η μητέρα του Μαίρη μεγάλωνε τα παιδιά μόνη της. Ο πατέρας τους τα είχε εγκαταλείψει. Και η δύναμη, ο σκληρός, ανθεκτικός, χαρακτήρας, της μάνας δεν άργησε να φανεί. Έπρεπε να προστατέψει και να καθοδηγήσει τους μικρούς και τις μικρές Τόμας. Και το έκανε αποφασιστικά. Όταν μέλη συμμορίας βρέθηκαν κοντά στο σπίτι της, με σκοπό να στρατολογήσουν κάποια από τα αγόρια της οικογένειας, αυτή τους υποδέχτηκε με κοντόκαννη καραμπίνα και τους είπε: «Εδώ υπάρχει μία συμμορία, αυτή των Τόμας!». Σε τέτοιο περιβάλλον, στους ζόρικους δρόμους του Σικάγο, μεγάλωσε και έμαθε ο Αϊζέια. Από τα αδέρφια του έμαθε, κυρίως, τι να μην κάνει, ενώ όταν αυτά έφυγαν από το σπίτι, ήξερε ότι έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνος του. Και τα κατάφερε. Η πρώτη ευκαιρία να αποδείξει την αξία του, την αντοχή του στα δύσκολα, ήρθε στο Λύκειο. Στο St. Joseph (Westchester Illinois) άπαντες κατάλαβαν από τι ήταν φτιαγμένος ο πιτσιρικάς και πού μπορούσε να φτάσει. Για να πάει στο σχολείο άλλαζε τρία λεωφορεία και μετά έπρεπε να διανύσει απόσταση με τα πόδια. Αυτά τον έκαναν να συγκεντρωθεί στις ακαδημαϊκές και αθλητικές του υποχρεώσεις. Για τις δεύτερες φρόντισε ο προπονητής Τζιν Πίνγκατορ [Gene Pingatore]. Εκεί, τα όποια ψήγματα μπασκετικής ικανότητας έγιναν τα θεμέλια του μύθου που ακολούθησε.
Τα όσα έκανε στο Λύκειο δεν πέρασαν απαρατήρητα. Οι υπεύθυνοι ένταξης παικτών σε κολεγιακά προγράμματα έκαναν μεγάλο θόρυβο γύρω απ’ το όνομά του. Ο Τόμας διάλεξε το κολέγιο της Ιντιάνα και τον απαιτητικό προπονητή της, τον Μπόμπι Νάιτ. Ο κόσμος του NCAA (σ.σ κολεγιακό πρωτάθλημα) είδε πολλές κορυφές του να κατακτούνται από τον «Ζέκε». Με τους «Χούζιερς» (σ.σ ο προσδιοριστικός όρος του κολεγίου) πρόσθεσε κι άλλα αγωνιστικά κατορθώματα στο βιογραφικό του. Κορυφαίο όλων ο κολεγιακός τίτλος του 1981. Ένα πράγμα είχε μείνει: Η κατάκτηση του ΝΒΑ.
Η πορεία προς την κορυφή του κόσμου τον περίμενε. Φυσικά και δεν ήταν εύκολη. Ο Τόμας, όμως, είχε προετοιμαστεί γι’ αυτό. Τα χρόνια στο Λύκειο και αυτά στο κολέγιο ατσάλωσαν τον χαρακτήρα του και του έδωσαν την ανυποχώρητη θέληση που κάνει τους μεγάλους παίκτες σπουδαίους. Ο γκαρντ των Πίστονς χαμογελούσε αγγελικά και «σκότωνε» τους αντιπάλους του δίχως έλεος. Τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να υποχωρήσει. Ήταν σκληρός και αυτό που έλειπε από την ομάδα του Ντιτρόιτ. Γρήγορος, εξαιρετικός χειριστής της μπάλας, εκρηκτικός και εντυπωσιακός, έδινε τον ρυθμό που έπρεπε, αξιοποιούσε τους συμπαίκτες του και όποτε ήταν απαραίτητο σκόραρε. Τα 80’s στο ΝΒΑ ήταν γεμάτα από φιλόδοξες ομάδες, από παίκτες που έγιναν θρύλοι, από αυτοκρατορίες που επεκτείνονταν και από άλλες που ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν. Σέλτικς και Λέικερς σταμάτησαν αρκετές φορές τον Τόμας στερώντας του τη χαρά του πρωταθλήματος. Τη διετία 1989, 1990 όλα μπήκαν στη θέση τους. Ο «Ζέκε» ήταν και πάλι εκεί. Η απόδοση του στους τελικούς η καλύτερη δυνατή και τα δύο δαχτυλίδια πρωταθλητή έγραφαν (και) το όνομά του. Πριν κλείσει τα 30 είχε φτάσει στον στόχο του. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Η δυναστεία του Μάικλ Τζόρνταν ξεκινούσε και ο Τόμας δεν μπόρεσε να είναι έτοιμος. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί οι τραυματισμοί του επέβαλλαν το δεν μπορείς πια. Προς το τέλος της σεζόν 1993-94 διέλυσε τον αχίλλειο τένοντα. Ο χρόνος και η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Η μόνη ντρίμπλα που μπορούσε να κάνει ήταν αυτή που οδηγούσε στην έξοδο. Η καριέρα του τα είχε όλα και τα άξιζε όλα! Και ναι, σίγουρα άξιζε να είναι μέλος της «Dream Team» το 1992. Έφταιγε ο Τζόρνταν για τον αποκλεισμό του; Οι υπόλοιποι παίκτες; Η ομοσπονδία; Σίγουρα όχι ο ίδιος. Οι ΗΠΑ ήθελαν, τότε, τους καλύτερους και σε αυτούς ανήκε, αρέσει δεν αρέσει, ο Αϊζέια Τόμας. Ας είναι. Αυτό το «Κακό Παιδί» θα βρίσκεται πάντα στους σπουδαίους, πάντα.