Παπανικολάου στο Gazzetta: «Από την μέρα που ήρθα στην Πολωνία, δεν είχα ξανά άγχος για το αν θα έχω το βράδυ να φάω ή να πληρώσω το νοίκι»

Πώς είναι η ζωή στην Πολωνία εκτός γηπέδου;

Είναι δύσκολα για έναν Έλληνα, σε μία πόλη που έχει κρύο όλο τον χρόνο. Είμαστε σε μία πόλη που έχει πολύ πράσινο, αυτήν την περίοδο όλα ανθίζουν. Δείχνει πιο όμορφη από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Τον χειμώνα το τοπίο είναι πιο άσχημο. Την πρώτη χρονιά ήταν πολύ δύσκολα, έπρεπε να αποδεχθώ ότι θα είναι έτσι η ζωή μου από εκείνο το σημείο και έπειτα. Τώρα, πλέον, δεν με απασχολεί καθόλου. Είτε επειδή το συνήθισα, είτε επειδή είμαι πολύ αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω και δεν μου λείπει κάτι από την ζωή μου στην Ελλάδα. Ίσως, μοιάζω με στρατιώτη. Θα ξυπνήσω, θα πάω στην προπόνηση και μετά θα επιστρέψω σπίτι μου και θα χαλαρώσω.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες στις οποίες αναφέρθηκες προηγουμένως;

Το πιο δύσκολο ήταν να συνηθίσω το κλίμα. Πολύ ξαφνικά τον πρώτο χρόνο, χιόνιζε επί τρεις μήνες ασταμάτητα. Ήταν ο πιο βαρύς χειμώνας στην Πολωνία τα τελευταία χρόνια. Έπρεπε να μπω σε μία διαδικασία, την οποία δεν είχα συνηθίσει. Έπρεπε το σώμα μου να προσαρμοστεί σε αυτό, αλλά και ποδοσφαιρικά να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις που υπήρχαν. Τα γήπεδα είναι πολύ όμορφα, αλλά όταν η θερμοκρασία πέφτει στους -10 βαθμούς, οι αγωνιστικοί χώροι χαλάνε. Υπάρχουν γήπεδα που φτάνουν να είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Είναι ανέφικτο να συντηρηθεί το χορτάρι όταν επικρατεί τέτοιο ψύχος. Μπορεί να έχει από 0 βαθμούς, μέχρι -15! Το κρύο είναι διαφορετικό σε σχέση με την Ελλάδα, αλλά και πάλι είναι δύσκολο.

Πώς είναι το ποδόσφαιρο στην Πολωνία και τι έχει κάνει τόσους Έλληνες να αισθανθούν καλά στη χώρα και να διακριθούν;

Ο λόγος που υπάρχουν πολλοί Έλληνες στην Πολωνία, είναι γιατί είδαν ότι πρόκειται για ανθρώπους τυπικούς και συνεπείς. Από την μέρα που ήρθα στην Πολωνία, δεν είχα ξανά άγχος για το αν θα έχω το βράδυ να φάω ή να πληρώσω το νοίκι του σπιτιού μου. Μπορεί στις μεγάλες ελληνικές ομάδες οι ποδοσφαιριστές να μην αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα, όμως, στις μικρότερες υπάρχουν τέτοια θέματα. Ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να έχει οικογένεια και το να είναι τυπική η ομάδα απέναντί του, να αποτελεί σημαντικό στοιχείο. Από εκεί και πέρα, πρόκειται για μία χώρα που βρίσκεται στην κεντρική Ευρώπη και έτσι είναι αρκετά πιο εύκολο να δουν έναν ποδοσφαιριστή ομάδες από τα κορυφαία πρωταθλήματα. Θα το χαρακτήριζα σαν ένα πρωτάθλημα – σκαλοπάτι για πολλούς Έλληνες ποδοσφαιριστές. Είτε για παιδιά που θέλουν να κάνουν ένα restart, είτε για παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα εκτός Ελλάδας. Ποιοτικά το πολωνικό πρωτάθλημα υστερεί από το ελληνικό, δεν υπάρχουν τα μπάτζετ που διαθέτουν οι μεγάλοι της Ελλάδας. Από την άλλη, αυτό έχει ως αποτέλεσμα το πρωτάθλημα να είναι πολύ ανταγωνιστικό. Ο τελευταίος μπορεί εύκολα να κερδίσει τον πρώτο. Πρόκειται ακόμα για μία λίγκα που έχει φτιάξει πολύ το προφίλ της με τον τρόπο που το προβάλει. Ο κόσμος στηρίζει τις ομάδες της κάθε πόλης και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στις εξέδρες είναι πολύ όμορφη.

Όταν σε ηλικία 20 ετών έμπαινες για πρώτη φορά στο αεροπλάνο για την Πολωνία, μπορούσες να φανταστείς πως θα έχεις πετύχει τόσα στο διάστημα που θα ακολουθούσε;

Όχι, δεν το φανταζόμουν. Ερχόμουν σε μία ομάδα που είχε ανέβει στην πρώτη κατηγορία μόλις έναν χρόνο νωρίτερα και είχε τερματίσει στην δέκατη θέση. Συνεπώς, πίστευα ότι ερχόμουν σε ένα κλαμπ που θα πάλευε για την σωτηρία ή στο καλό σενάριο θα βρισκόταν στην μέση του βαθμολογικού πίνακα. Έπεσα πάνω σε ένα πρότζεκτ που χτίστηκε σε γερές βάσεις. Η ομάδα είχε ψηλούς στόχους και προπονητή που έμεινε στον πάγκο για επτά χρόνια. Ο ιδιοκτήτης ήθελε να δει την ομάδα να βγαίνει στην Ευρώπη και αυτό έβαλε το κλαμπ σε διαδικασία συνεχούς εξέλιξης. Όταν ήρθα στην Πολωνία, η ομάδα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είναι σήμερα. Οπότε, με πολλή δουλειά, ατομική και ομαδική, σε όλα τα επίπεδα, ήρθαν αυτές οι επιτυχίες.

Το ότι φτάσατε να πάρετε το πρωτάθλημα, δεν ήταν απλά κάτι που προέκυψε. Αυτός ήταν ο στόχος σας. Σωστά;

Η ομάδα είχε χτίσει χαρακτήρα. Η συμμετοχή στα Κύπελλα Ευρώπης, έκανε την ομάδα να αποκτήσει δίψα για το κάτι παραπάνω. Είδαμε ότι κοιτούσαμε στα μάτια σπουδαίους αντιπάλους. Ήμασταν εκεί, αγωνιστήκαμε στο ψηλότερο επίπεδο. Είχαμε απαιτήσεις από τους εαυτούς μας και συνειδητά παλέψαμε για το νταμπλ, ανεξάρτητα του αν χάσαμε το Κύπελλο στη διαδικασία των πέναλτι στον τελικό.

Όταν ο μάνατζέρ σου, σου μίλησε για πρώτη φορά για την Ράκοφ, γνώριζες την ομάδα;

Όχι, δεν είχα ιδέα! Γνώριζα μόνο την Λέγκια Βαρσοβίας, την Λεχ Πόζναν και την Βίσλα Κρακοβίας. Δεν ήξερα άλλες ομάδες της Πολωνίας. Όμως, πήρα εύκολα την απόφαση να αποδεχθώ την πρόταση της Ράκοφ, γιατί ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Δεν ήθελα να ζήσω άλλο αυτό που ζούσα ως τότε. Δεν ήθελα να έχω άλλες εμπειρίες, όπως εκείνες που είχα μέχρι τότε.

Ήθελες να φύγεις και από την νοοτροπία του ελληνικού ποδοσφαίρου;

Ναι. Στην Ελλάδα μας αρέσει να είμαστε αυστηροί με τους Έλληνες παίκτες. Αυτό δεν υπάρχει στην Πολωνία. Θαυμάζω το γεγονός ότι ο κόσμος στην Πολωνία αγαπάει και στηρίζει τους Πολωνούς ποδοσφαιριστές. Όλοι κρινόμαστε, είτε είμαστε Έλληνες, είτε Πολωνοί, είτε από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Όμως, ο κόσμος θα χαρεί ιδιαίτερα βλέποντας έναν Πολωνό να πηγαίνει καλά μέσα στη χρονιά. Θα τον στηρίξουν με την φωνή τους, θα του δείξουν αγάπη. Στην Ελλάδα βλέπουμε ότι υπάρχουν Έλληνες παίκτες σε ομάδες επί σειρά ετών και είναι πάντα αυτοί που στοχοποιούνται στην πρώτη στραβή. Δεν είναι κάτι που μου δημιουργεί πίεση αυτό, αλλά ήθελα να δω πως αντιλαμβάνεται ο υπόλοιπος κόσμος στο ποδόσφαιρο.

Βλέποντας ένα ελληνικό ντέρμπι στην τηλεόραση, σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να το ζήσεις κι εσύ;

Μεγάλωσα στην Αθήνα και έβλεπα από πολύ μικρός ελληνικό ποδόσφαιρο. Μου αρέσει και δεν είμαι από αυτούς που του υποβαθμίζουν ή λένε «εγώ δεν γυρνάω στην Ελλάδα». Θα ήθελα κάποια στιγμή να ζήσω το ελληνικό πρωτάθλημα μέσα από μία μεγάλη ομάδα. Δεν το βλέπω με κακό μάτι, θα είναι μία πολύ όμορφη εμπειρία. Και θέλω μέχρι να σταματήσω το ποδόσφαιρο, να έχω αποκτήσει το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες.

Όσα έχεις πετύχει στην Πολωνία, σε έχουν κάνει να αισθάνεσαι πως πλησιάζει η ώρα για ένα επόμενο βήμα;

Σίγουρα, έχω φιλοδοξίες και οι φιλοδοξίες έχουν να κάνουν με το ότι θέλω να γίνομαι καλύτερος ποδοσφαιριστής και άνθρωπος. Θέλω να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Έχω την υπομονή ως χαρακτήρας και προσπαθώ να είμαι όσο πιο έτοιμος μπορώ, όταν θα μου παρουσιαστεί η ευκαιρία.

Μπορεί να είχες την ατυχία με τον τραυματισμό, όμως, πρόλαβες να ζήσεις την ατμόσφαιρα των ομίλων του Europa League. Τι σου έμεινε από αυτά τα ματς;

Ήταν η πρώτη φορά που αγωνίστηκα σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και θα θυμάμαι σε όλη μου την ζωή το παιχνίδι στην Αταλάντα. Μέσα από συγκυρίες, έτυχε να είναι και το πρώτο μου ματς ως αρχηγός της ομάδας. Το έζησα, έτσι, στο μάξιμουμ. Όλα αυτά, κόντρα σε έναν αντίπαλο που βρίσκεται σε τρομερή κατάσταση. Μπορεί να μην είναι ιστορικά κάποιο φόβητρο, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι κέρδισε με 3-0 την Λίβερπουλ στο Άνφιλντ! Είναι η πιο ωραία ανάμνηση που έχω ως τώρα από το ποδόσφαιρο, μέχρι την επόμενη!

Πώς ξεκίνησες να παίζεις επαγγελματικά ποδόσφαιρο;

Από τα 8 μου χρόνια, ήμουν στις ακαδημίες της ΑΕΚ μέχρι το 2014. Τότε, οι αρμόδιοι αποφάσισαν ότι δεν τους κάνω. Εκείνη την περίοδο, η ΑΕΚ ήταν στην δεύτερη κατηγορία και υπήρχαν διαφορές στη λειτουργία και στην οργάνωση των ακαδημιών. Έπρεπε, λοιπόν, εγώ να αποφασίσω αν θα ψάξω για ομάδα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Προέκυψε, τότε, ο Πλατανιάς και ήταν απόφαση της στιγμής να πάω στις ακαδημίες του. Έμεινα για δύο χρόνια, μέχρι που με είδε ο Γιώργος Παράσχος, με ανέβασε στην πρώτη ομάδα και με έκανε επαγγελματία.

Τι θυμάσαι από τον Γιώργο Παράσχο;

Είναι ένας άνθρωπος ειλικρινής, λαϊκός. Δεν ήταν ποτέ κάποια περσόνα, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι προπονητές. Πάντα απλός, αγαπάει πολύ το ποδόσφαιρο και αυτό φαίνεται. Νομίζω ότι με προπονητή τον Γιώργο Παράσχο, ο Πλατανιάς έκανε την καλύτερη σεζόν της ιστορίας του στην πρώτη κατηγορία, φτάνοντας πολύ κοντά ακόμα και στην έξοδο στην Ευρώπη.

Ο Πλατανιάς δεν είχε ποτέ πολύ κόσμο να τον ακολουθεί. Θεωρείς ότι μπορεί μία ομάδα να μακροημερεύσει, όταν δεν έχει στήριξη από το φίλαθλο κοινό;

Νομίζω ότι ο κόσμος κάνει το ποδόσφαιρο αυτό που είναι. Είδαμε και την εποχή του Covid-19, πως τα άδεια γήπεδα κάνουν το ποδόσφαιρο ένα άθλημα χωρίς συναισθήματα. Και τόσο το ποδόσφαιρο, όσο και οι άνθρωποι, έχουν ανάγκη τα συναισθήματα. Νομίζω ότι από τον κόσμο πρέπει να ξεκινάει το ποδόσφαιρο. Ο Πλατανιάς είναι ένα χωριό στα Χανιά. Έτσι, δεν μπορώ να πω ότι ο κόσμος δεν στήριζε. Άλλωστε, ποιανού χωριού η ομάδα παίζει στην πρώτη κατηγορία; Αμφιβάλω αν το χωριό μου στο Αγρίνιο θα είχε περισσότερο κόσμο αν έπαιζε στην πρώτη κατηγορία. Το πρόβλημα ήταν ότι οι Χανιώτες δεν στήριξαν τόσο τον Πλατανιά.

Εκ διαμέτρου αντίθετη κατάσταση στον Πανιώνιο, όπου ο κόσμος ήταν πάντα εκεί. Ακόμα και στα πιο δύσκολα…

Ο Πανιώνιος από την άλλη πλευρά, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Όποιος έχει παίξει στον Πανιώνιο, νιώθει την ομάδα σαν δεύτερό του σπίτι. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος έχει παίξει σε αυτήν. Ο υποβιβασμός με πείραξε πάρα πολύ, όχι μόνο προσωπικά και επαγγελματικά. Με πείραξε ότι είδα τον κόσμο του Πανιωνίου πληγωμένο. Μπορεί να μην έμεινα πολύ καιρό στην ομάδα, να μην πρόλαβα να ταυτιστώ. Όμως, αυτό το λίγο που έμεινα, ήταν αρκετό για να νιώσω το «κάτι μαγικό» που έχει ο Πανιώνιος και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει.

Πώς ήρθε σε σένα ο Πανιώνιος;

Ήταν η περίοδος που ο σύλλογος αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και είχε περιορισμούς στις μεταγραφές. Έπρεπε, λοιπόν, να στραφεί σε νέους παίκτες. Το συμβόλαιό μου με τον Πλατανιά έληγε και έτσι όταν έμαθα ότι με ήθελε στην ομάδα του ο Άκης Μάντζιος, πήρα την απόφαση να πάω στον Πανιώνιο. Γνώριζα ότι πάω σε έναν σύλλογο με οικονομικά προβλήματα και ότι καλώς ή κακώς δεν θα πάρω χρήματα. Ήξερα, όμως, ότι αυτή η μεγάλη ιστορικά ομάδα θα με βοηθούσε να κάνω το βήμα στο εξωτερικό, όπως κι έγινε.

Πόσο εφικτό είναι για έναν ποδοσφαιριστή να κάνει την δουλειά του γνωρίζοντας ότι στο τέλος του μήνα δεν θα πάρει τα χρήματά του;

Έχει να κάνει με την ηλικία και τις υποχρεώσεις που έχει ο καθένας. Εγώ, όντας 20 χρονών, είχα την δυνατότητα να μπορώ μετά από μερικούς μήνες, όταν δεν είχα λεφτά να συντηρήσω το σπίτι μου, να επιστρέψω στους γονείς μου. Σε άλλη ηλικία, με οικογένεια και υποχρεώσεις, πιθανότατα δεν θα μπορούσα να στηρίξω την επιλογή μου. Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν και επιβιώνουν με αυτά τα οικονομικά προβλήματα. Σαν παιδί 20 χρονών, ζορίστηκα πολύ. Υπήρχαν μέρες που ζούσα πολύ λιτά, αλλά επειδή αγαπώ πολύ το ποδόσφαιρο και ευχαριστιόμουν που έπαιζα στην Superleague, είχα βάλει σε πρώτη προτεραιότητα την καριέρα μου. Δεν σκεφτόμουν διασκέδαση, δεν υπήρχαν έξοδοι στο πρόγραμμα.

Τι θυμάσαι από τον Άκη Μάντζιο;

Επειδή ήμασταν σε μία σεζόν που αλλάξαμε τρεις προπονητές, τον έζησα κυρίως στην προετοιμασία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι όταν είδε πράγματα που τον δυσαρέστησαν, δεν συμβιβάστηκε. Δεν έριξε τα «θέλω» του για να κάτσει σε μία ομάδα με το στάτους του Πανιωνίου. Αυτό τον τιμάει, δείχνει ότι δεν μένει σε μία θέση, απλά και μόνο για να μείνει.

Όσο προετοιμασμένος και αν ήσουν με βάση τις δυσκολίες που υπήρχαν, πόσο σε επηρέασε ο υποβιβασμός του Πανιωνίου;

Ήξερα που πήγαινα, ήταν συνειδητή η απόφασή μου. Δεν ήταν ότι άλλα μου είπαν και άλλα συνάντησα. Με πείραξε πολύ ο υποβιβασμός, όχι για εμένα, αλλά για τον κόσμο. Για τους ποδοσφαιριστές θα υπήρχε επόμενη μέρα. Μπαίνοντας στη θέση του κόσμου, όμως, έβλεπα ότι δεν ήξεραν αν υπάρχει «αύριο» για την ομάδα που αγαπάνε. Στο γήπεδο εμείς παλέψαμε για να σώσουμε τον Πανιώνιο, μέχρι την τελευταία αγωνιστική ήμασταν εκεί. Αν δεν είχαμε το -6 από την αρχή της σεζόν, η ομάδα θα είχε σωθεί. Όμως και πάλι δεν ξέρω αν θα επιβίωνε για άλλον έναν χρόνο. Αυτό που με πείραξε περισσότερο, ήταν η σκέψη του κόσμου που θα στεναχωριόταν.

Βλέποντας τώρα τον Πανιώνιο να επιστρέφει σταδιακά, χαίρεσαι κι εσύ;

Εννοείται. Μεγάλωσα με ομάδες όπως ο Πανιώνιος και ο Ηρακλής στην πρώτη κατηγορία. Νομίζω ότι σε οποιονδήποτε υγιή φίλαθλο, λείπουν αυτοί οι σύλλογοι. Χαίρομαι, ιδιαίτερα, που σιγά – σιγά επιστρέφει ο Πανιώνιος εκεί που πρέπει να βρίσκεται.

Πώς αντέδρασες όταν έμαθες για την πρώτη σου κλήση στην Εθνική ομάδα;

Ήμουν σπίτι, μόνος μου. Η σύντροφός μου ήταν στην Κρήτη. Ήταν ένα τηλέφωνο από παράγοντα της ΕΠΟ που με πήρε και με ενημέρωσε ότι βρισκόμουν στις κλήσεις του προπονητή. Στο τηλέφωνο ήμουν πολύ ήρεμος, όμως, μόλις το έκλεισα ένιωσα σοκ. Έκανα μία αναδρομή και σκέφτηκα τους δικούς μου ανθρώπους και πόσο περήφανοι θα ήταν να με έβλεπαν με την Εθνική Ελλάδος.

Πώς ήταν η κατάσταση που συνάντησες στην ομάδα;

Συνάντησα μία ομάδα με πολύ φιλόξενα παιδιά. Με υποδέχθηκαν εξαιρετικά και εντάχθηκα πολύ γρήγορα στο κλίμα του γκρουπ. Εκείνη την περίοδο, η Εθνική βρισκόταν σε διαδικασία ανασύνταξης με νέους παίκτες και έναν προπονητή που προσπαθούσε να χτίσει κάτι καινούργια. Ήταν η φάση της δημιουργίας της νέας Εθνικής Ελλάδος.

Τώρα, που είσαι και πάλι υγιής, σκέφτεσαι την επιστροφή σου στις κλήσεις;

Εννοείται, η Εθνική είναι πάντα το κυριότερο κομμάτι για έναν αθλητή. Και θα είναι πάντα η πρώτη μου προτεραιότητα. Πάντα θα παλεύω για να βρίσκομαι στην Εθνική και να εκπροσωπώ την χώρα μου. Είναι κρίμα που η ομάδα δεν κατάφερε να πάει στο Euro, θα ήταν μία υπέροχη εμπειρία για όσα παιδιά θα βρίσκονταν εκεί. Ελπίζω, να καταφέρει σύντομα το γκρουπ να επιστρέψει σε μία μεγάλη διοργάνωση. Είμαι σίγουρος πως όλα τα παιδιά θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για αυτόν τον στόχο.

Είχες έναν τραυματισμό που σε κράτησε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από τα γήπεδα. Πώς διαχειρίστηκες αυτήν την περίοδο;

Όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίζομαι συνεχόμενα, δεν είχα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα τραυματισμών. Ο συγκεκριμένος δεν μπορούσε να αποφευχθεί, τον είχα από την εποχή που ήμουν στον Πλατανιά. Αν ο ώμος βγει μία φορά και δεν κάνεις χειρουργείο, είσαι ευάλωτος και το βρίσκεις συνέχεια μπροστά σου. Ήταν ένα προγραμματισμένο χειρουργείο για να ξεμπερδέψω μία και καλή με αυτό το πρόβλημα. Τόσον καιρό έπαιζα με έναν προστατευτικό που κρατούσε μεν τον ώμο μου σταθερό, αλλά με περιόριζε πάρα πολύ στις κινήσεις μου στον αγωνιστικό χώρο. Είχαμε την χειμερινή διακοπή του ενάμιση μήνα κι έτσι σκέφτηκα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να κάνω την επέμβαση και να τρέξω μετά και πάλι ελεύθερος.

Δεν έχεις λογαριασμό στο Instagram. Πώς κι έτσι;

Δεν είμαι ινφλουένσερ. Δεν έχω κάτι να κερδίσω από τα social media, δεν τα χρειάζομαι. Μπορώ να επικοινωνώ με τους δικούς μου ανθρώπους χωρίς αυτά και από εκεί και πέρα δεν θέλω να προβάλω τη ζωή μου.

Κλείνοντας, τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα και ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;

Μου λείπει περισσότερο το ελληνικό φαγητό και ο φρέντο εσπρέσο. Μου λείπει και ο ήλιος. Το μεγαλύτερό μου ποδοσφαιρικό όνειρο είναι να ακούσω τον ύμνο του Champions League σε φάση ομίλων της κορυφαίας διοργάνωσης. Φυσικά και να ζήσω την εμπειρία ενός Euro ή ενός Μουντιάλ με την φανέλα της Εθνικής ομάδας.