Νικολοπούλου στο Gazzetta: «Δεν ξέρω αν μπορώ να βάλω τη λέξη “επαγγελματίας” μπροστά από τον αθλητισμό Γυναικών»

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

«Δεν ήμουν και πολύ ήσυχη. Έχω μεγαλώσει σε μία μπασκετική οικογένεια και η μαμά και ο μπαμπάς έπαιζαν μπάσκετ, μάλλον είχα από μικρή αυτό το... μικρόβιο. Που με έχανες, που με έβρισκες, ήμουν σε ένα γήπεδο. Έπαιζα με αγοράκια, με κοριτσάκια, με άλλα παιδιά, με μεγαλύτερους σε ηλικία. Ό,τι έβρισκα. Απλά, ήθελα να έχω μία μπάλα στα χέρια μου.

Ήθελα να είμαι στον αθλητισμό. Δεν με ενδιέφερε κάτι άλλο. Μόλις μου το έκοβαν αυτό και μου έλεγαν, “πήγαινε σπίτι να διαβάσεις”, “πήγαινε σπίτι να κάνεις αυτό”, “πήγαινε στη γιαγιά, να μείνεις με τον παππού”, δεν ήθελα. Ήθελα να είμαι στην παιδική χαρά και την πλατεία κάτω από το σπίτι μου, να είμαι εκεί και να παίζω. Να πηγαίνω όπου με πήγαιναν οι δικοί μου. Όποιος με πηγαίνει κάπου να παίξω, όχι μόνο μπάσκετ, ήμουν τρισευτυχισμένη».

Η μπάλα πως ήρθε στα χέρια σου;

«Πολύ φυσικά, γιατί εκεί που μένουμε υπάρχει μία ομάδα, ο Πρωτέας Νέου Κόσμου. Σε αυτή έπαιζε η μαμά μου και ο μπαμπάς μου, ο οποίος ήταν και προπονητής. Από εκεί έχω ξεκινήσει, εκεί είναι τα ανοικτά γήπεδα. Το είδα και είπα, “εδώ θέλω να έρθω”. Το είχα, ήταν φυσικά, απλά βγήκε.

Για ένα κορίτσι είναι πιο δύσκολο να παίξει μπάσκετ. Υπάρχει ένα στερεότυπο, εσύ πως το αντιμετώπισες;

«Από μικρή δεν με ένοιαζε. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου είχα λάβει από νωρίς τις αρχές, ό,τι και αν μου λένε, να μη με πειράζει. Να μη σκύβω το κεφάλι, να έχω τη δύναμη να αντιμετωπίζω καταστάσεις και ό,τι με ενοχλεί να το απομακρύνω, να μας το λες. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με κάποιον που ήρθε να με μειώσει ή να μου πει κάτι προσβλητικό. “Δεν είσαι για εδώ, δεν είσαι να παίζεις μαζί μας”».

Άρα ήσουν και λίγο... τσαμπουκάς;

«Ναι, αλλά όχι με την κακή έννοια. Όποιος ήθελε, του έδειχνα εκείνη την ώρα αν μπορώ να παίξω. Δεν υπάρχει πρόβλημα».

Πώς ήταν να παίζεις με τα αγόρια και να τους κερδίζεις. Ποιο το δικό σου συναίσθημα και τι... έπιανες για τις δικές τους σκέψεις;

«Γι' αυτούς ήταν προσβλητικό. Αλλά για εμένα, αυτή η αίσθηση της επιβεβαίωσης, του ότι "είμαι εδώ για να σε κερδίσω", ήταν πολύ όμορφη. Μου έδινε ζωντάνια. Από τότε έτσι συνεχίζω και τώρα. Θέλω να δείχνω την αξία μου και να κερδίζω μέσα στο γήπεδο. Όχι επειδή μου δίνονται πράγματα, αλλά θέλω να τα κερδίζω».

Ποια είναι η μπασκετική ανάμνηση που έχεις κρατήσει από τα πρώτα χρόνια της καριέρας σου;

«Δεν θα πω ότι είναι ένας αγώνας. Μου φάνηκε πολύ περίεργο και ένιωσα μία πολύ μεγάλη επιβεβαίωση, στην ηλικία των 12 ετών, όταν ο προπονητής που είχα τότε στις Νεάνιδες, μου είπε ότι θα ανέβω στην Α2 Γυναικών. Δεν ξέρω πως...

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω εκείνο το συναίσθημα, ένιωθα πολύ όμορφα και μεγάλο άγχος, γιατί δεν ήξερα που πάω, τι πάω να κάνω, γιατί εμένα. Ήταν περίεργο, αλλά μπήκα στις προπονήσεις, μπήκα στο ρυθμό και μου βγήκε να παίζω. Μου έδωσε χώρο και χρόνο».

Πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό;

«Είμαι ένα άτομο που δεν σκέφτεται πολύ τα πράγματα. Όταν έρχονται, μπαίνω, σηκώνω τα μανίκια. Και το μπάσκετ και όποια δυσκολία στη ζωή, έτσι έχω μάθει να την προχωράω».

Στα 19 σου ήρθε η μεταγραφή στον Πρωτέα. Αναφορές της εποχής λένε ότι ήταν και μία δαπανηρή μεταγραφή...

«Ναι, ήταν. Με αγόρασαν, γιατί το δελτίο μου άνηκε στο Παγκράτι. Με ήθελε ο Πρωτέας Βούλας, με τον κύριο Βασιλειάδη, αγόρασε το δελτίο μου, για ένα αρκετά μεγάλο ποσό».

Άρα πας από Πρωτέα (Νέου Κόσμου) σε Πρωτέα (Βούλας). Πώς ήταν για ένα 19χρονο κορίτσι να έχει στο μυαλό του ότι δαπανήθηκαν τόσα χρήματα για εμένα; Άλλαζε κάτι;

«Όχι και πάλι όχι. Είναι αυτό που είπα. Είναι η ιδιοσυγκρασία μου. Πήγα, βρήκα ένα νέο περιβάλλον. Γεμίζω άγχος όταν είμαι έξω από τα νερά μου. Θέλω να ξέρω που πάω, ένας γνήσιος Ταύρος (σ.σ.: στο ζώδιο), οπότε επειδή δεν ήξερα τι θα βρω, αγχώθηκα. Αλλά δεν σκέφτηκα κάτι».

Μολονότι ήσουν σε μία ομάδα της Α2, ζήσατε δύο τελικούς Κυπέλλων και μία κατάκτηση. Πώς ήταν το συναίσθημα ως επιβεβαίωση;

«Είναι πολύ ωραίο. Όταν βλέπεις ότι ανταμείβονται οι κόποι σου, γιατί πολλοί άνθρωποι βλέπουν μόνο το τελικό αποτέλεσμα, τι έκανε αυτή η ομάδα, αλλά δεν είναι έτσι.

Όλη τη χρονιά έχεις να παλέψεις για κάτι συγκεκριμένο, κάθε μέρα είναι κάτι νέο για εσένα, μία καινούργια πρόκληση, να βγάλεις πράγματα μέσα στο γήπεδο, να δεις τι ταιριάζει και τι δεν ταιριάζει για μία ομάδα, να δεις πως μπορείς να τη βοηθήσεις. Να διαπιστώσεις αν είσαι καλά ή όχι. Πρέπει να βλέπεις το σύνολο. Οπότε, όλη αυτή η διαδικασία σε κάθε πιο δυνατή και καλύτερη. Ανήκεις σε ένα σύνολο και πας να κάνει ό,τι καλύτερο γίνεται».

Κάποια στιγμή ήρθε στη ζωή σου και ο Ολυμπιακός, μία από τις τοπ επιλογές που μπορεί να έχει μία αθλήτρια.

«Πριν από τον Ολυμπιακό, ήταν η Εθνική ομάδα. Εκεί ήταν ένα μεγάλο step up. Ήμουν φουλ απροετοίμαστη να κάνω. Γιατί δεν είχα βρεθεί ξανά απέναντι σε τέτοιες αθλήτριες. Δεν ήξερα πολλές απ αυτές και έπρεπε σε μικρό χρονικό διάστημα να μπω σε μία διαδικασία “ποια είναι αυτή; Τι κάνει; Είναι πολύ καλή, τη βλέπω στην τηλεόραση”. Οπότε ήταν ένα σοκ.

Μετά την επιτυχία του 2017 που κατακτήσαμε την 4η θέση, ήρθε και ο Ολυμπιακός. Ήταν η καλύτερη δυνατή πρόταση, γιατί ενώ είχα επιλογές να πάω στην Ευρώπη δεν ήθελα να αφήσω τη χώρα, την οικογένεια και τη ζωή μου στην Ελλάδα, οπότε ήρθε ο Ολυμπιακός που συνδύαζε και τα δύο. Και νομίζω ότι είπα “εδώ είμαι”. Είναι η ώρα μου, μπορώ να αντεπεξέλθω, όπως τα κατάφερα το 2017. Για άλλους πετυχημένα, για άλλους μπορούσα να δώσω και περισσότερα. Οπότε θεώρησα ότι είναι το κατάλληλο timing για το παραπάνω βήμα.

Οπότε η επιλογή του εξωτερικού είναι πια στο μυαλό σου, την έχεις σκεφτεί ξανά;

«Νομίζω ότι μέσα μου έχει ωριμάσει η ιδέα. Από τότε δεν ήθελα να βγω και πλέον... Δεν είχα καμία δεύτερη σκέψη. Για άλλους είναι, για άλλους δεν είναι. Θεωρώ ότι δεν ήμουν έτοιμοι να αφήσω όσα έχω εδώ. Δεν ήθελα να το κάνω και δεν το έκανα».

«Κάθε χρονιά, ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί»

Η δική μου αίσθηση είναι πως ξεκινήσατε τη χρονιά όχι απαραίτητα ως φαβορί, στην πορεία ήσασταν ένα κλικ κάτω από τον Παναθηναϊκό. Και στο τέλος η κατάσταση έχει ανατραπεί, έχοντας και το χαμένο ημιτελικό στο Κύπελλο. Ποιο ήταν το σημείο που άλλαξε τη σεζόν σας;

«Για αρχή, κάθε χρονιά ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί. Δεν έχω υπάρξει ούτε μία χρονιά στην ομάδα που να μην έρθει κάποιος να μου πει αν είμαστε ή όχι το φαβορί. Νομίζω ότι είμαστε ένα μόνιμο φαβορί. Δεν μας αγχώνει αυτός ο τίτλος, τον έχουμε μάθει, το διαχειριζόμαστε. Μας αρέσει.

Και προχωράμε με αυτό. Από εκεί και πέρα. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός, τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μεγάλα βήματα για να μπορέσει να φανεί αντάξιος ανταγωνισμού. Παρόλα αυτά ισχύει ότι στο ξεκίνημα της σεζόν, βλέποντας τα ρόστερ, ήμασταν στο ίδιο επίπεδο. Δεν ξέραμε ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα ή το Κύπελλο.

Για εμάς η σεζόν δεν ξεκίνησε και μέχρι τα μέσα δεν πήγε όπως το θέλαμε. Μία βασική μας ψηλή, η οποία ήταν εδώ, αλλά στην ουσία δεν... ήρθε ποτέ. Αντιμετώπιζε προβλήματα τραυματισμού, τα οποία δεν της επέτρεψαν να είναι στο γήπεδο και να μας βοηθήσει.

Οπότε αυτόματα ο σχεδιασμός πήγε ένα βήμα πίσω. Και έπρεπε να γίνει και αλλαγή της παίκτριας. Στον ημιτελικό στον «Τάφο του Ινδού» για το Κύπελλο, έπαιξε για λίγο η Μόρισον, βοήθησε όσο μπορούσε, δεν το συζητάω, αλλά δεν ήταν καθόλου έτοιμη. Και αυτό μας στοίχισε. Γιατί είμαστε μία ομάδα που εκμεταλλευόμαστε τα πικ εν ρολ, θέλουμε να παίζουμε με ύψος στο καλάθι.

Από τη στιγμή που το βασικό “πεντάρι” δεν είναι σε θέση να παίξει, να παλέψει, να είναι δυνατό και 100% εκεί, αυτόματα είμαστε... μείον. Με την αλλαγή της ξένης και την προσθήκη της Τόμπιν, η ομάδα πήρε πάρα πολλά. Ψηλώσαμε, έδωσε το 100%, ήταν μάχιμη, μία από τις καλύτερες ξένες συμπαίκτριες που είχα στην καριέρα μου. Και λόγω mentallity και λόγω όσων έχει περάσει, ήταν πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Άλλαξε το ρου της ιστορίας. Εκεί είπαμε ότι “αυτοί είμαστε” και παλεύουμε με όσα έχουμε μέχρι το τέλος».

Υπάρχει ένας αγώνας που αλλάζει τη σεζόν;

«Όταν ήρθε ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ, στο 2ο γύρο. Όπου πήραμε τη νίκη και τη διαφορά. Και το πλεονέκτημα. Καταλάβαμε ότι “εδώ είμαστε, πάμε”».

Δεν παίζετε πάντα με κόσμο στην εξέδρα. Πώς είναι από εκεί που οι εξέδρες είναι προς το άδειο, να πηγαίνεις στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» και να υπάρχει το αδιαχώρητο; Πώς διαχειρίζεσαι τόση φασαρία;

Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα, έχει μεγάλη τακτική και για την ακολουθήσεις πρέπει να έχεις επικοινωνία. Ανάμεσα στις παίκτριες και με τον πάγκο και τον προπονητή. Πρέπει να ξέρεις τι γίνεται. Υπάρχει πάρα πολύς θόρυβος που σε αποσυντονίζει. Αλλά και πάλι, όλα τα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό, στην έδρα του, κρίθηκαν σε μικρές λεπτομέρειες, με μικρές διαφορές, εκτός από τον 4ο τελικό, όπου εμείς δεν... κατεβήκαμε. Ήταν μικρές οι λεπτομέρειες, χάσαμε ματς μέσα από τα χέρια μας».

«Κάνω deal γρήγορα και πάω παρακάτω»

Πάμε και στον τραυματισμό στον 5ο τελικό, μία ρήξη χιαστού δεν είναι μικρό πράγμα...

«Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη. Κάθε δοκιμασία έρχεται για κάποιο λόγο και αφού ήρθε δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ούτε να μεμψιμοιρείς, ούτε να κλαις. Έγινε, δυστυχώς, το καλό είναι ότι συνοδεύτηκε από ένα καλό αποτέλεσμα. Σηκώσαμε το πρωτάθλημα, απαλύνει λίγο τον πόνο. Αλλά έγινε, το... χώνεψα το πρώτο βράδυ και από εκεί και πέρα σηκώνεις μανίκια και πιάνεις δουλειά».

Έτσι ήσουν και την πρώτη φορά που χτύπησες στο γόνατό σου;

«Ναι! Ο κάθε τραυματισμός επηρεάζει τον κάθε άνθρωπο. Κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι, πρέπει να είσαι δυνατός, για να στηρίξεις κάτι. Ειδικά αν είναι ο πρώτος μεγάλος τραυματισμός δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί, πως θα επιδράσει πάνω σου, πως θα γυρίσεις στο μπάσκετ – καλύτερος ή χειρότερος, απομονώνεσαι. Δεν είναι εύκολα. Μακάρι όλοι οι αθλητές να μην αντιμετώπιζαν τραυματισμούς, αλλά δεν γίνεται.

Δεν είμαστε ρομπότ. Είναι καλό στοιχείο του χαρακτήρα μου, κάνω deal γρήγορα και πάω παρακάτω. Γιατί έτσι είναι και η καθημερινότητα».

Στους τελικούς εμφανίστηκαν στην εξέδρα και τα μέλη από την ανδρική ομάδα του Ολυμπιακού. Πώς το ζήσατε αυτό;

«Οι άνδρες έχουν ένα πάρα πολύ βεβαρημένο πρόγραμμα. Ωστόσο, θεωρώ ότι φέτος έχουν γίνει περισσότερες κινήσεις για να υπάρχει μεγαλύτερη επικοινωνία ανάμεσα στα δύο τμήματα. Υπάρχει στήριξη και φαίνεται. Αποδείχτηκε και με την παρουσία τους και τη στήριξή τους, του general manager, του Χρήστου Μπαφέ και του κόουτς Μπαρτζώκα και των παικτών.

Με ορισμένους μιλάμε με μηνύματα. Είναι πολύ όμορφο και τιμητικό. Μη ξεχνάμε ότι το μπάσκετ Γυναικών δεν έχει πάνω στραμμένα φώτα, οπότε και μόνο που έρχονται βοηθούν, κάπως, στην ανάδειξη του... αθλήματος (σ.σ. Το σκέφτηκε λίγο παραπάνω, για να συνεχίσει). Γιατί μάλλον στην Ελλάδα το μπάσκετ Γυναικών είναι διαφορετικό άθλημα. Μας βοήθησε, χαρήκαμε, γιατί δεν το έχουμε συνηθίσει.

Μακάρι να συνεχιστεί, τους ευχαριστούμε για τη στήριξη».

Πάμε λοιπόν στην κρίσιμη ερώτηση. Ποιο είναι το βασικότερο πρόβλημα στο μπάσκετ Γυναικών και αν ήταν ένα πράγμα που μπορούσες να αλλάξεις, ποιο θα ήταν;

«Μπαίνεις σε μία πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση. Και επειδή σε αυτές τις συζητήσεις θίγονται άνθρωποι δεν θέλω να καταστήσω κάποιον υπεύθυνο. Αλλά δεν θέλω να απαλλάξω και κανέναν από τις ευθύνες του.

Το μπάσκετ Γυναικών είναι ένα κομμάτι που πραγματικά είναι υποτιμημένο. Και το καταλαβαίνεις ακόμη και μετά την επιτυχία του 2017. Και ακόμη πιο παλιά, που είχαμε φτάσει στους Ολυμπιακούς.

Ενώ είχαμε πάρει τη δημοσιότητα, εκείνη την περίοδο, μετά έσβησε σαν... πυροτέχνημα. Είναι πολλά τα πράγματα που μπορούν να γίνουν. Θέλει όμως υπομονή και επιμονή. Σε ποσότητες. Εκτός από τον τραυματισμό μου είχα μία γλυκόπικρη γεύση από τους τελικούς, γιατί πραγματικά ένιωσα – ενόψει του 2025 που θα φιλοξενήσουμε ένα ολόκληρο Ευρωμπάσκετ – έπρεπε να έχουμε στραμμένα κάποια φώτα πάνω μας, που να είναι για εμάς.

Για τις αθλήτριες. Και είναι ακόμα μία φορά που δεν έγινε τίποτα. Και το λέω ξανά, δεν είναι για να καταστήσω κάποιον υπεύθυνο, δεν με αφορά αυτό.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως, έστω το 5ο παιχνίδι των τελικών, να μην έχει προβληθεί στη Δημόσια Τηλεόραση ή έστω στο Ertflix, όπως είχε γίνει στο παρελθόν, είτε σε κάποιο άλλο κανάλι. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως δημοσιογράφοι, συνάδελφοί σου, που κάνουν σπικάζ σε αγώνες Ανδρών, να μην αναφέρουν ότι παράλληλα γίνονται οι τελικοί των Γυναικών. Είναι το ίδιο άθλημα.

Να το ακούσει ένας άνθρωπος. Μπαίνουμε στο αγωνιστικό κομμάτι. Δε γίνεται να μην έχεις στους τελικούς instant replay. Κρίνονται αποτελέσματα από μία φάση, κρίνονται τελικές σειρές. Ποιοτικά οι τελικοί ήταν κακοί φέτος. Δεν μπορώ να κρυφτώ πίσω από το δάκτυλό μου. Επικεντρωθήκαμε στην άμυνα και οι δύο και έγινε μία κακή ποιοτικά σειρά.

Ωστόσο, η προβολή δεν μπορεί να μείνει στο ίντερνετ. Πρέπει να υπάρξει προβολή. Άλλο θέμα είναι οι ώρες. Είναι απαγορευτικές. Μία το μεσημέρι, τρεις το μεσημέρι. Δεν σχολιάζω ούτε την πλευρά του Ολυμπιακού, ούτε του Παναθηναϊκού. Δε μιλάω ως αθλήτρια του Ολυμπιακού, μιλάω ως αθλήτρια επαγγελματίας. Αν και δεν ξέρω αν μπορώ να βάλω τη λέξη “επαγγελματίας” μπροστά από τον αθλητισμό Γυναικών. Δεν είμαι...

Δεν απολαμβάνω τα προνόμια ενός επαγγελματία. Ενώ μου ζητάνε να συμπεριφέρομαι ως επαγγελματίας, δεν μου συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Οπότε, όλο αυτό πρέπει να μπει σε μία μεγαλύτερη διάσταση και να ανοίξουμε τα μάτια μας, γιατί το λέω ξανά: Ενόψει του 2025 θα έπρεπε να γίνουν μεγαλύτερα βήματα στήριξης για το μπάσκετ Γυναικών. Δεν ξέρω τι Παιδεία πρέπει να αποκτήσει η Ελλάδα, για να υποστηρίξει τον αθλητισμό Γυναικών.

Θέλω να ελπίζω ότι μετά τη φιλοξενία του Ευρωμπάσκετ το 2025, δεν θα γίνουν απλά κάποια βήματα και μετά αυτά να γυρίσουν πάλι ξανά στο... μηδέν».

«Είμαι εδώ για την Εθνική»

Αφού ανέφερες την Εθνική ομάδα, εσύ σε τι φάση βρίσκεσαι με τη «γαλανόλευκη»;

«Η ιστορία με την Εθνική είναι η εξής: Τη χρονιά που έγινε το 1ο τουρνουά “Βάσω Μπεσκάκη” κλήθηκα στην Εθνική. Πήρα τηλέφωνο και ενημέρωσα ότι λόγω τραυματισμού, επειδή είχα ένα μεγάλο και εκτεταμένο οίδημα στο καλάμι, για το οποίο είτε έπρεπε να καθίσω, είτε θα έσπαγε, έπρεπε να κάνω θεραπείες και να ξεκουραστώ.

Είχα αυτή την εντολή από το γιατρό του Ολυμπιακού. Είχα και το επάγγελμα μου, τις υποχρεώσεις μου, τις οποίες δεν μπορούσα να αφήσω πίσω. Πήρα τηλέφωνο τον προπονητή μου, του συζήτησα την πλευρά μου και μου απάντησε ότι αν δεν ήμουν στην Εθνική εκείνο το καλοκαίρι, δεν θα λάμβανα κλήση ξανά. Εκεί είμαι...»

Ενόψει 2025 οπότε, σε τι κατάσταση είναι; Πώς το βιώνεις; Περιμένεις κάποια αλλαγή;

«Δεν περιμένω κάτι. Από την πλευρά μου, ότι είχα να πω και να κάνω το έχει κάνει και με το παραπάνω. Είμαι πάντα διαθέσιμη να μιλήσω με οποιονδήποτε και άνθρωποι που με έχουν πάρει από την ομοσπονδία, έχουμε πει κάποια πράγματα. Και τους ευχαριστώ γι αυτό.

Αλλά δεν είναι στο χέρι μου. Αν θα ήθελα, ιδανικά, να συμμετέχω στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που θα γίνει στη χώρα μου, δεν το συζητώ καν. Για εμένα η Εθνική είναι κάτι που έχω αρκετά ψηλά. Αλλά δεν είναι στο χέρι μου. Εγώ είμαι εδώ, ανοικτή σε διάλογο».

«Την καριέρα μου στον Ολυμπιακό»

Πώς είναι από τη μία χρονιά στην άλλη, να έχεις συμπαίκτριες που γίνονται αντίπαλοι και το αντίθετο; Πάντα μιλώντας σε επίπεδο Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.

«Με τις περισσότερες έχουμε υπάρξει συναθλήτριες, συμπαίκτριες στην Εθνική ομάδα. Οπότε, είναι κάτι οικείο. Απλά δεν είναι με το εθνόσημο, είμαστε αντίπαλοι. Από εκεί και πέρα, το κάνουμε πολύ μεγάλο θέμα. Όταν είσαι επαγγελματίας, πρέπει να δεις το οικονομικό θέμα και πως μπορείς να εξελιχθείς. Και που... κουμπώνεις καλύτερα ως παίκτρια και που σε πιστεύουν περισσότερο. Που σου δίνουν ρόλο. Αυτά δεν μπορεί να τα αντιληφθεί ο κόσμος και δεν μπορεί να τα καταλάβει.

Είναι φυσιολογικό, εμάς είναι η δουλειά, εκτός από το γήπεδο, υποστηρίζουν τις ομάδες τους. Ξ κάθε παίκτρια παίρνει μία απόφαση για το δικό της όφελος. Και προφανώς αυτή την απόφαση πρέπει να την υποστηρίξει και μέσα στο γήπεδο. Γι' αυτό ερχόμενη μία παίκτρια στην ομάδα – γιατί δεν μπορώ να μιλήσω για μία αθλήτρια που φεύγει – αντιλαμβάνεται και η ίδια ότι πρέπει να... κουμπώσει με αυτό το σύνολο. Εμείς το έχουμε, το mentality του Ολυμπιακού είναι ίδιο όλα αυτά τα χρόνια, μία ομάδα που δημιουργείται για να κερδίζει τίτλους, για να παλεύει κάθε αγώνα και να αποδεικνύει ότι είναι η κορυφαία ομάδα στην Ελλάδα.

Οπότε πρέπει να βάλει και τον εαυτό της σε μία διαδικασία να γίνει μέρος όλου αυτού και εμείς από την πλευρά μας να την κάνουμε να αισθανθεί όμορφα, για να μπορέσει να γίνει μέρος. Τα αποδυτήρια παίζουν κομβικό ρόλο σε αυτό. Και η χημεία μέσα στο γήπεδο, η οποία βρίσκεται με την πάροδο της σεζόν».

Οπότε εσύ βλέπεις τον εαυτό σου να μη φοράει τη φανέλα του Ολυμπιακού, μπαίνοντας και στην τελευταία χρονιά του συμβολαίου σου;

«Δε με βλέπω με κάποια άλλη φανέλα! Ιδανικά θα ήθελα να ολοκληρώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό».