Γιούργκεν Κλοπ: Ο προπονητής που έκανε τη Λίβερπουλ να πιστέψει ξανά

Το ραντεβού με τον ισχυρό άνδρα της Λίβερπουλ, Μάικ Γκόρντον, δόθηκε στο Μανχάταν. Επτασφράγιστο μυστικό η παρουσία του στη Νέα Υόρκη, με τον ίδιο να μιλά για… ΝΒΑ, παρά το γεγονός πως δεν είχαν αρχίσει οι υποχρεώσεις. Οι δυο τους «έδεσαν». Φιλελεύθερα πνεύματα, μίλησαν αρκετά, ο Γερμανός άκουγε προσεκτικά και έπειτα απαντούσε. Ο φόβος του Γκόρντον για την έντονη προσωπικότητα του Κλοπ εξαφανίστηκε.

Ο Κλοπ μίλησε ανοιχτά, αποθέωσε τη δομή, έθιξε το θέμα των τραυματισμών και ανέλυσε το πλάνο για το πώς ο σύλλογος θα κάνει το τεράστιο βήμα. «Δεν κάνεις μόνο για τη Λίβερπουλ, θα σου έδινα τα κλειδιά για όποια επιχείρηση έχω», του είπε ο ισχυρός άνδρας των Reds και κάπως έτσι άρχισαν όλα…

Η βόλτα, ύστερα, στο Central Park, στα Strawberry Fields και στο ιστορικό κτίριο «The Dakota» ήταν η πιο… ανέμελη της ζωής του. Αυτό που δεν είχε μάθει ο Κλοπ, είναι πως την προηγούμενη μέρα ο Κάρλο Αντσελότι είχε ραντεβού με τον σύλλογο.

Στην πρώτη γνωριμία με τους ανθρώπους της ομάδας, τους ζητούσε να φωνάξουν δυνατά τον ρόλο τους, ενώ απαίτησε από κάθε παίκτη να μάθει τα ονόματα των υπαλλήλων.

Οι προπονήσεις ήταν ο καθρέπτης, ζητούσε τα πάντα από τους ποδοσφαιριστές του και ήθελε το καλύτερο γι’ αυτούς. Μάλιστα, είχε παραπονεθεί για τη… δερμάτινη επένδυση κάποιων μηχανημάτων, επειδή δεν απορροφούσε τον ιδρώτα των παικτών. Την πρώτη σεζόν του Κλοπ η Λίβερπουλ τερμάτισε στην 8η θέση, από τις χειρότερες των τελευταίων δεκαετιών.

Παρ’ όλα αυτά, όταν ανέλαβε η ομάδα ήταν στη 10η θέση, οπότε ήταν μια… μικρή βελτίωση. Δεν υπήρξε η παραμικρή κριτική, άλλωστε η διοίκηση ήξερε πως η προσπάθεια ανοικοδόμησης απαιτούσε σκληρή δουλειά. Η ομάδα έφτασε στον τελικό του League Cup και του Europa League, όμως δεν πήρε κανένα τρόπαιο. Μετά την ήττα από τη Σεβίλλη, ο Κλοπ πήρε το μικρόφωνο και είπε: «Αυτή ήταν μόνο η αρχή».

Ο Γερμανός ήθελε οι οπαδοί να εμπιστευθούν ξανά την ομάδα. Πίστευε ότι αν μπορούσε να εκμεταλλευθεί το πάθος της κερκίδας, η θεωρία για έναν 12ο παίκτη θα αποδεικνυόταν ακριβής και όχι… θολή ιδέα. Πρώτα, όμως, έπρεπε η ομάδα να μπει στον σωστό δρόμο. Μανέ, Μάτιπ, Βαϊνάλντουμ ήρθαν στην ομάδα, καλές μεταγραφές, όχι όμως εκείνες που εντυπωσίασαν την Ευρώπη. Ο ίδιος είχε διαφορετική άποψη…

Εγιναν αλλαγές και εντός της ομάδας. Η διατροφολόγος Μόνα Νέμερ πήρε μεταγραφή από την Μπάγερν, έβαλε χυμούς στα αποδυτήρια και έκοψε τα γλυκά στο ημίχρονο. Ο νέος υπεύθυνος φυσικής κατάστασης, Αντρέας Κορνμάγιερ συμπεριφερόταν σαν λοχίας στον στρατό. Αν και ο Κλοπ φορούσε τζιν και Converse και ο Γκόρντον κοστούμι, οι δυο τους έδεσαν άμεσα και σε οκτώ μήνες ο Κλοπ είχε νέο συμβόλαιο.

Το μεγάλο του όπλο είναι οι κανόνες. Ποτέ δεν θα γίνει συζήτηση ή… διαπραγμάτευση το πόση προπόνηση θα κάνει. Αν δεν έχει λύση θα προσπαθήσει να τη βρει. Στο γήπεδο αυτό αποδίδει. Το ποδόσφαιρο χωρίς διασκέδαση δεν είναι το ίδιο καλό. Ο Γερμανός ήθελε οι μεγάλοι παίκτες να δίνουν το καλό παράδειγμα στους νεαρότερους. Γι αυτό και ο Σακό δεν έπαιξε ποτέ γι αυτόν.

Εξαλλος για την αργοπορία, αλλά και για το γεγονός πως πήρε χάπια αδυνατίσματος χωρίς να ενημερώσει. H Λίβερπουλ έπαιξε καλό ποδόσφαιρο σε γενικές γραμμές, άφησε υποσχέσεις, αλλά δεν κέρδισε κανένα τρόπαιο. Βέβαια, επέστρεψε στο Champions League, μιας και πήρε την τέταρτη θέση. Υπήρχαν φόβοι ότι η τριβή που υπονόμευσε τον Ράφα Μπενίτεθ και τον Μπρένταν Ρότζερς, επαναλαμβανόταν. Ωστόσο, η στήριξη από τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, ενώ και ο κόσμος αντιλαμβανόταν ότι κάτι καλό «χτίζεται».

Όσοι δεν είχαν πιστέψει, πλέον δεν είχαν άλλη επιλογή, παρά να μετανιώσουν που άργησαν τόσο να ανέβουν κι αυτοί στο... βαγόνι της πίστης. Το χορτάρι δηλαδή δεν τους άφηνε άλλη επιλογή. Αυτό του «Άνφιλντ», αλλά κι αυτό του «Έτιχαντ». Ήταν εκείνα τα δύο ματς στα προημιτελικά του Champions League κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι που έπεισαν τους πάντες για τη γένεση της Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ, τη δημιουργία της ομάδας που θα άφηνε για πάντα πίσω της τη μέχρι τότε ιστορία, για να γράψει νέες «χρυσές» σελίδες.

Οι Ρεντς του Κλοπ είχαν πια συγκεκριμένη μορφή, με τον Φαν Ντάικ για «πύργο» στην άμυνα, τον Άρνολντ και τον Ρόμπερτσον στα άκρα, την ακούραστη μεσαία γραμμή με τρεις εκ των Χέντερσον, Μίλνερ, Βαϊνάλντουμ και Τσάμπερλεϊν. Και φυσικά την απόλυτη επιθετική τριπλέτα: Μανέ, Φιρμίνο, Σαλάχ. Πήραν νίκες και στα δύο ματς, ένα εκκωφαντικό 3-0 στο «Άνφιλντ» και ένα «σβηστό» 2-1 στη ρεβάνς του «Έτιχαντ». Είχαν λυγίσει την υπερομάδα του Γκουαρδιόλα και τον Ιανουάριο. Τρεις νίκες σε τρεις μήνες, απέναντι σε αυτή την ομάδα. Μια ομάδα που την είχε διαλύσει με 5-0 στην αρχή της ίδιας σεζόν. Μόνο και μόνο αυτό ήταν ικανό να δείξει την ασύλληπτη πρόοδο. Πρόοδος που ήρθε μέσα από το λανσάρισμα ενός άλλου ποδοσφαίρου.

Ασύλληπτη ένταση, ασταμάτητη πίεση, δολοφονικές μεταβάσεις. Η πρώτη έκδοση της πραγματικής Λίβερπουλ του Κλοπ συνέστησε τον εαυτό της στον ποδοσφαικό κόσμο και «βροντοφώναξε» πως... έρχεται. Τερμάτισε ξανά εντός τετράδας στην Premier League και πραγματοποίησε μια απρόσμενα καλή πορεία στην Ευρώπη, έφτασε μέχρι τον τελικό με το δικό της παιχνίδι, με έναν τρομακτικό Μοχάμεντ Σαλάχ. Ο Αιγύπτιος στην πρώτη του σεζόν μετά τη μεταγραφή του στο Μέρσισαϊντ, αναδείχθηκε στον απόλυτο ηγέτη, σκόραρε 44 γκολ (!) κι έβγαλε ακόμα 15 ασίστ. Η αμφισβήτηση για αυτή την κίνηση άγγιξε τα όρια της παράνοιας, αλλά εν τέλει έγινε η προσωποποίηση του μαθήματος: Μην αμφισβητείτε τη Λίβερπουλ του Κλοπ και των παιδιών του.

Στο Κίεβο μίλησαν ο τραυματισμός του Φαράω, τα ολέθρια λάθη του Κάριους, ο νόμος της Ρεάλ Μαδρίτης, η Λίβερπουλ δεν μπόρεσε να επιστρέψει στον ευρωπαϊκό της θρόνο. Οι Ρεντς πληγώθηκαν στο τέλος εκείνης της σεζόν, μα ήταν πλέον ολοφάνερο: Τα - πολύ - καλύτερα βρίσκονταν μπροστά τους.

Η πυρίτιδα ήταν ήδη εκεί, η εκτόξευση ήταν θέμα χρόνου. Και ήρθε. Η Λίβερπουλ του Κλοπ, στην ίσως καλύτερη μορφή της, βρισκόταν πια, δίχως την παραμικρή αμφιβολία στην ελίτ. Ο Άλισον ήρθε για να γίνει ο φύλακας-άγγελός της και να ολοκληρώσει το παζλ της στελέχωσης, παρέα φυσικά με τον Φαμπίνιο για τη μεσαία γραμμή.

Οι Ρεντς αποδείκνυαν στο χορτάρι πως μπορούν να κάνουν τα πάντα, ήταν το ίδιο δολοφονικοί σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, μα πολύ πιο κυριαρχικοί, πολύ πιο πρωταγωνιστές στο γήπεδο. Και ήταν εκεί για να σπρώξουν την παντοδύναμη πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Σίτι του Γκουαρδιόλα, του υπερπλήρους και πανάκριβου ρόστερ στα άκρα, να της βάλουν το πιο υψηλό εμπόδιο στην κούρσα για τον τίτλο. Κανείς ποτέ δεν την πίεσε τόσο πολύ, όσο εκείνη η Λίβερπουλ (εκτός από τις μεταγενέστερες εκδόσεις της ίδιας ομάδας φυσικά). Οι δυο τους χάρισαν απίθανο δράμα ως το φινάλε, ως την τελευταία αγωνιστική, που βρήκε την ομάδα του Κλοπ να τερματίζει μόλις έναν βαθμό πίσω από τους 99 των Σίτιζενς. Να αγγίζει το πρωτάθλημα, να φτάνει αφάνταστα κοντά. Μα στο τέλος να το βλέπει να καταλήγει στα χέρια της Σίτι. Εκείνη η σεζόν όμως, δεν έμεινε στην ιστορία για τον πρώτο αναστεναγμό, αυτόν της σκληρής απώλειας της Premier League, αλλά για το πρώτο στέμμα.

Λίγο μετά την απογοήτευση, οι Ρεντς ένιωσαν την απόλυτη ικανοποίηση, αφού επέστρεψαν στον ευρωπαϊκό τους θρόνο. Έβγαλαν νοκ-άοουτ την Μπάγερν Μονάχου, την Πόρτο, «σκότωσαν» με τον πιο επικό τρόπο την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό. Ήταν η σεζόν της ανεπανάληπτης ανατροπής του «Άνφιλντ», του «corner taken quickly», του «χρυσού» Οριγκί. Μα κυρίως της ασύγκριτης πίστης με την οποία είχε μπολιάσει τους παίκτες του ο Κλοπ. Κι αυτή η πίστη δεν θα μπορούσε να μείνει κενή, άξιζε μια επιβράβευση.

Η Λίβερπουλ «καθάρισε» την Τότεναμ στη Μαδρίτη, ήταν ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το πρώτο στέμμα της στην εποχή του Κλοπ ήταν γεγονός. Το project των νέων Ρεντς, του Γερμανού, των data, των «έξυπνων» μεταγραφών την είχε οδηγήσει στην κορυφή. Η μαγεία είχε αρχίσει να απλώνεται στην κόκκινη μεριά του «Μέρσισαϊντ» και το μεγαλύτερο απωθημένο ήταν ετοιμό κι αυτό να σβηστεί, να υποκλιθεί στη Λίβερπουλ και τον Κλοπ.

«Όταν περπατάς μέσα στην καταιγίδα, κράτα το κεφάλι σου ψηλα. Και μη φοβάσαι το σκοτάδι, στο τέλος της καταιγίδας, υπάρχει ένας χρυσός ουρανός».

Οι φίλοι της Λίβερπουλ ζούσαν στα αλήθεια τους στίχους του περίφημου «You'll Never Walk Alone». Τους αισθάνονταν για δεκαετίες. Για εκείνα τα 30 χρόνια που έμειναν μακριά από το πρωτάθλημα. Τούς αισθάνονταν στις ομάδες που δεν θύμιζαν σε τίποτα Λίβερπουλ και σε αυτές που στάθηκαν άτυχες και είδαν τις λεπτομέρειες να τούς γυρνούν την πλάτη. Στις αποτυχίες, στην απόγνωση. Αλλά και στην προσμονή, στην ελπίδα και την πίστη πως αυτός ο χρυσός ουρανός στο τέλος της σχεδόν ασταμάτητης καταιγίδας, υπάρχει στα αλήθεια.

Και πράγματι, στο τέλος εμφανίστηκε. Τον είδαν με τα μάτια τους. Χάρη στον Γιούργκεν Κλοπ και τη δική του ομάδα. Το 2020, μετά από 30 ολόκληρα χρόνια, η Λίβερπουλ έγινε ξανά πρωταθλήτρια Αγγλίας. Και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Ούτε ο πρόωρος αποκλεισμός από την Ατλέτικο Μαδρίτης στο Champions League, ούτε οι αποστειρωμένοι πανηγυρισμοί ελέω πανδημίας. Ποιος να το πίστευε; Μέχρι και η γη σταμάτησε να γυρίζει, η ζωή μπήκε σε παύση εξαιτίας του κορωνοϊού, αλλά η Λίβερπουλ ήταν πρωταθλήτρια. Με τον δικό της τρόπο, με το δικό της παιχνίδι, με τον δικό της ηγέτη, τον Κλοπ.

Οι Ρεντς ήταν απλά υπέροχοι για τεράστιο κομμάτι της σεζόν και στην πραγματικότητα - αυτή τη φορά - δεν άφησαν καν τους φίλους τους στην αγωνία, τούς απέδειξαν πως αυτό το πρωτάθλημα δεν μπορούσαν να μην το πάρουν. Μέτρησαν 26 νίκες και 1 ισοπαλία στις πρώτες 27 αγωνιστικές της Premier League, σβήνοντας την παραμικρή αμφιβολία για το ποια ήταν η καλύτερη ομάδα, ποια άξιζε να στεφθεί πρωταθλήτρια, σε μια σεζόν δε που η Λίβερπουλ κατέκτησε και το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων στην ιστορία της.

Μπορεί να ήταν... κατακαλόκαιρο, τέλη Ιουνίου, αλλά καμία άλλη ομάδα στην ιστορία της Premier League δεν «κλείδωσε» ποτέ νωρίτερα το πρωτάθλημα, από εκείνη τη Λίβερπουλ, που το έκανε με... αέρα επτά αγωνιστικών. Αυτός ο τίτλος, αυτή η κούπα, δεν ήταν απλά ένα πρωτάθλημα. Ήταν ο χρυσός ουρανός, ήταν λύτρωση, ήταν επιβραβεύση. Και σήμαινε πολλά περισσότερα από όσα ο οποιοσδήποτε μακριά από αυτόν τον σύλλογο μπορούσε να καταλάβει. Άλλωστε, η σπουδαιότητά του δεν έχει πάψει να αντηχεί μέχρι σήμερα. Για την ομάδα που τα κατάφερε, τη μοναδική που μπόρεσε να σπάσει την ορμή της Μάντσεστερ Σίτι, να τής στερήσει το μοναδικό πρωτάθλημα που στερήθηκε σε διάστημα έξι ετών. Και τα κατάφερε με τις δικές της δυνάμεις, σκορπώντας ανεπανάληπτη χαρά στους εκατομμύρια φίλους της που στάθηκαν δίπλα της ακόμα και στην καταιγίδα της.

Η σεζόν για τη Λίβερπουλ του Κλοπ ξεκίνησε ιδανικά. Όχι λόγω αποτελεσμάτων. Το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια ήταν από μόνο του ένα ονειρικό σενάριο για τους Ρεντς. Ο Κλοπ είχε καταφέρει αυτό που δεν μπόρεσε κανείς άλλος τις προηγούμενες 29 σεζόν.

Κατάφερε να επαναφέρει τους «κόκκινους» του Μέρσισαϊντ στην κορυφή της Αγγλίας, έγραψε την πιο χρυσή σελίδα του συλλόγου τον 21ο αιώνα και έτσι η νέα αγωνιστική περίοδος θα ξεκινούσε με τη Λίβερπουλ ως κάτοχο.

Η χρονιά θα είχε και ελληνικό ενδιαφέρον, καθώς η Λίβερπουλ προχωρούσε στην απόκτηση του Κώστα Τσιμίκα από τον Ολυμπιακό, δαπανώντας σχεδόν 16 εκατομμύρια ευρώ για τις υπηρεσίες του ακραίου αριστερού οπισθοφύλακα ο οποίος αποκτήθηκε για την ενίσχυση της αμυντικής γραμμής της μηχανής του Κλοπ. Παράλληλα, ο Κλοπ έδινε το «οκ» για την περαιτέρω ενίσχυση, καθώς η Λίβερπουλ κατάφερε να αποκτήσει τον Τιάγκο Αλκάνταρα ο οποίος προερχόταν από μια ονειρική σεζόν με την Μπάγερν έχοντας καταλυτικό ρόλο στο τρεμπλ των Βαυαρών, ενώ στην επιθετική γραμμή του Γερμανού προστέθηκε και ο Ντιόγκο Ζότα, σε μια αθόρυβη αλλά κλασική μεταγραφή Κλοπ.

Οι συνθήκες ωστόσο δεν ήταν ιδανικές για να γραφτεί μια πιο χρυσή σελίδα από την προηγούμενη. Ο κορονοϊός ναι μεν δεν ήταν στο peak του, ωστόσο ο κόσμος δεν είχε ακόμα το δικαίωμα να δώσει το «παρών» στα γήπεδα. Οι ομάδες έχαναν σταθερά ποδοσφαιριστές λόγω του ιού, ενώ οι τραυματίες περνούσαν ο ένας μετά τον άλλον την πόρτα του χειρουργείου.

Το μεγάλο σοκ για τη Λίβερπουλ έμελλε να έρθει και νωρίς. Πολύ νωρίς. Σε ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι του Νησιού, σε αυτό του Μέρσισαϊντ, ο Κλοπ είδε τον Φαν Ντάικ να αποχωρεί από το «Γκούντισον Παρκ» μετά από πέντε λεπτά αγώνα. Οι ενδείξεις ήταν εξ αρχής κατά του Ολλανδού βράχου, μέχρι που τελικά αποδείχθηκε το χειρότερο δυνατό σενάριο. Ο Φαν Ντάικ, ένας εκ των πιο καθοριστικών ποδοσφαιριστών της Λίβερπουλ από την ημέρα που αποκτήθηκε, είδε τη σεζόν του να ολοκληρώνεται από τον Οκτώβρη.

Ο Ολλανδός υπέστη ρήξη χιαστού και τέθηκε νοκ-άουτ για το υπόλοιπο, δημιουργώντας ένα αναντικατάστατο κενό στο κέντρο της άμυνας της ομάδας του Κλοπ. Η Λίβερπουλ ξεκίνησε να χάνει έδαφος από νωρίς στη μάχη του τίτλου και παράλληλα έχασε το φοβερό αήττητο ρεκόρ που είχε χτίσει τα τελευταία χρόνια, μένοντας στα 68 σερί αήττητα εντός έδρας παιχνίδια σε επίπεδο Premier League, με την Μπέρνλι να βάζει τέλος σε αυτό το φοβερό σερί που είχε χτίσει επί ημερών Κλοπ η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ.

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι «κόκκινοι» ηττήθηκαν σε έξι διαδοχικά παιχνίδια στο «Άνφιλντ» σε όλες τις διοργανώσεις. Στο τέλος βέβαια βρήκαν τα ψυχικά αποθέματα και με ένα οκτώ στα δέκα, κλείδωσαν την παρουσία τους στο επόμενο Champions League, με το buzzer beater του Άλισον απέναντι στη Γουέστ Μπρομ να είναι το highlight μιας δύσκολης σεζόν, η οποία ωστόσο ολοκληρώθηκε με χαμόγελα στο στρατόπεδο της ομάδας του Κλοπ.

Μετά από μια σεζόν που ο οργανισμός της Λίβερπουλ ήθελε να ξεχάσει άμεσα, οι Ρεντς είχαν έναν και μόνο σκοπό στο ξεκίνημα της νέας αγωνιστικής περιόδου: Να κατακτήσουν τίτλους. Ο Φαν Ντάικ επέστρεφε στην ομάδα 100% έτοιμος και έδινε στον Κλοπ και στους υπόλοιπους τη σιγουριά που έλειπε κατά τη διάρκεια όλης της περασμένης σεζόν.

Η μεγαλύτερη δύναμη της Λίβερπουλ ωστόσο ήταν αυτή που θα έδινε εξ αρχής το σύνθημα της αντεπίθεσης. Ο κόσμος της και πάλι στο «Άνφιλντ», δίπλα στον Κλοπ και τους στρατιώτες του Γερμανού. Το μεγαλύτερο «όπλο» των «κόκκινων» επί ημερών Κλοπ, μετά τον ίδιο τον Γερμανό.

Η σεζόν κυλούσε και η Λίβερπουλ ήταν μέσα σε όλους τους στόχους της. Τον Φλεβάρη μάλιστα έφτασε και στην πρώτη κούπα της σεζόν, ο οποίος ήταν και ο στόχος του οργανισμού από το ξεκίνημα. Τα mentality monsters του Κλοπ απέδειξαν ξανά ότι δεν... νιώθουν. Σε έναν τελικό «θρίλερ» με την Τσέλσι στο «Γουέμπλεϊ», η Λίβερπουλ κατάφερε να φτάσει στον τίτλο, επικρατώντας των «μπλε» στη διαδικασία των πέναλτι. Αυτό ήταν και το πρώτο Κύπελλο της Λίβερπουλ επί Κλοπ, με τον Γερμανό να οδηγεί τους «κόκκινους» στο ένατο League Cup της ιστορίας τους, σε έναν τελικό που ήταν βγαλμένος από τα καλύτερα όνειρα του Γερμανού, με τους ποδοσφαιριστές του να τον βγάζουν ασπροπρόσωπο και να φτάνουν στην κατάκτηση ενός τίτλου, πριν καν αυτή μπει στα πολύ... βαθιά. Η χρονική στιγμή που ήρθε κιόλας ο τίτλος, δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Μια έξτρα ώθηση στις προσπάθειες της Λίβερπουλ να τα κατακτήσει όλα.

Ο πρώτος στόχος είχε επιτευχθεί και η Λίβερπουλ προχωρούσε θετικά σε μια σεζόν που είχε όλες τις προδιαγραφές για να μείνει για πάντα στην ιστορία. Στα μέσα του Μαΐου η Λίβερπουλ πήγαινε ξανά στο «Άνφιλντ». Ξανά απέναντι στην Τσέλσι. Αυτή τη φορά όμως για τον τίτλο του FA Cup, σε ένα repeat του τελικού του Φλεβάρη. Ίδιο σκηνικό, ίδιο αποτέλεσμα, ίδια κατάληξη, με έναν Έλληνα ήρωα αυτή τη φορά για τον Κλοπ. Mentality monsters και πάλι. Όπως και τον Φλεβάρη, έτσι και τον Μάιο, η Λίβερπουλ «λύγισε» την Τσέλσι στη... ρωσική ρουλέτα. Αυτή τη φορά ωστόσο, ο μεγάλος ήρωας για τον Κλοπ ήταν ο Κώστας Τσιμίκας. Ο Greek Scouser εκτέλεσε το τελευταίο πέναλτι και «σφράγισε» το νταμπλ των Κυπέλλων σε μια σεζόν η οποία είχε ήδη ξεκινήσει να γράφεται με χρυσά γράμματα.

Μόνο που η συνέχεια άφηνε πολλά περιθώρια για κάτι πολύ καλύτερο. Η Λίβερπουλ προσπάθησε μέχρι τέλους. Στο πρωτάθλημα έφτασε στην πηγή, αλλά τελικά δεν ήπιε νερό, χάνοντας τον τίτλο για έναν βαθμό, με τη Σίτι να της σβήνει τα όνειρα με μια ανεπανάληπτη ανατροπή στο «Έτιχαντ» απέναντι στην Άστον Βίλα. Στον τελικό του Champions League, ο Τιμπό Κουρτουά τής στέρησε το έβδομο Champions League, κάνοντας την εμφάνιση της καριέρας του και δίνοντας τον τίτλο στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Βέβαια, τίποτα από αυτά δεν ήταν ικανό για να χαλάσει το πάρτι των reds στο Μέρσισαϊντ. Η αποστολή επέστρεψε στη βάση της και μαζί με τον κόσμο γιόρτασαν τα δύο Κύπελλα και πανηγύρισαν με «τρέλα» τους δύο τίτλους που υπέγραφαν μια επιτυχημένη σεζόν για τη Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ.

Η αποχώρηση του Σαντιό Μανέ έμελλε να αποδειχθεί πιο καθοριστική από ότι θα περίμεναν στο στρατόπεδο της Λίβερπουλ. Ο Σενεγαλέζος ήταν ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών της ομάδας επί Κλοπ. Ωστόσο, αποφάσισε να αποχωρήσει το καλοκαίρι του 2022 και να μετακομίσει στο Μόναχο για χάρη της Μπάγερν, αλλάζοντας το σκηνικό για τους «κόκκινους» του Κλοπ.

Τα 85 εκατομμύρια ευρώ που δαπανήθηκαν για τον Ντάργουιν Νούνιες δεν ήταν αρκετά για να καλύφθει το τεράστιο κενό του Σενεγαλέζου επιθετικού ο οποίος παρά τις κόντρες με τον Σαλάχ, είχε φτιάξει μια αδιανόητη τριάδα με τον Αιγύπτιο και τον Φιρμίνο. Η απόφαση αυτή του Μανέ, ήταν δυσαναπλήρωτη όπως αποδείχθηκε, ακόμα και για τον Κλοπ.

Η Λίβερπουλ τέθηκε εκτός στόχων από πάρα πολύ νωρίς μέσα στη σεζόν. Αποκλείστηκε ως κάτοχος και από τα δύο Κύπελλα στον τέταρτο γύρο. Έμεινε στο πρωτάθλημα πολύ πίσω από νωρίς και έχασε έδαφος, τόσο από την κορυφή, όσο και από τα εισιτήρια του επόμενου Champions League. Στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση είπε επίσης πρόωρο «αντίο» με τη Ρεάλ Μαδρίτης να τη σοκάρει μέσα στο «Άνφιλντ» επικρατώντας με το απίθανο 5-2.

Καταστροφική. Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σεζόν 2022/23 για τη Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ, καθώς η ολοκλήρωση της την βρήκε και εκτός από το επόμενο Champions League. Η Λίβερπουλ έκανε ένα μικρό restart στο τέλος, με 11 σερί αήττητα παιχνίδια και επτά νίκες σε αυτό το διάστημα στην Premier League, ωστόσο δεν κατάφερε να προλάβει το «τρένο» του επόμενου Champions League, τερματίζοντας τελικά στην 5η θέση της βαθμολογίας και στη ζώνη του Europa League. Κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να αμφισβητήσει το έργο του Κλοπ. Ούτε η 5η θέση στο πρωτάθλημα, ούτε οι πρόωροι αποκλεισμοί από τα Κύπελλα και το Champions League.

Ήταν άλλωστε μια ευκαιρία για ένα καλό rebuild, καθώς πολλοί εκ των πιο καθοριστικών ποδοσφαιριστών της Λίβερπουλ του Κλοπ είχαν ξεκινήσει να «φθείρονται». Ο αρχηγός Χέντερσον αποχώρησε, όπως και ο Μίλνερ που ήταν εκεί για τον Γερμανό όποτε και για οπουδήποτε τον χρειαζόταν. Το καλοκαίρι του 2023 η απόλυτη - μέχρι την επόμενη - αναδόμηση άρχισε.

Η αναδόμηση ήρθε. Η Λίβερπουλ έγινε... Λίβερπουλ 2.0, απέκτησε φρεσκάδα από τα νέα πρόσωπα, φάνηκε να χτίζει γεμάτη ενθουσιασμό την επόμενη ημέρα της. Και σχεδόν απρόσμενα, έδειξε να πατά υπερβολικά καλά στα πόδια της. Από νωρίς μπήκε σε πορεία πρωταθλητισμού, κάνοντας πλάκα στο Europa League, έδειξε ικανή να φτάσει μέχρι το τέλος σε κάθε διοργάνωση. Μόνο που τα πάντα άλλαξαν...

Στις 26 Ιανουαρίου 2024, ο Κλοπ έριξε τη «βόμβα», ανακοίνωσε ξαφνικά το επικείμενο τέλος του από την ομάδα και έβαλε έναν ολόκληρο σύλλογο στη διαδικασία της αντίστροφης μέτρησης. Ο ίδιος τόνισε πως «οι καλύτερες αναμνήσεις βρίσκονται μπροστά μας» και η αλήθεια είναι πως πολλοί τον πίστεψαν. Άλλωστε, η Λίβερπουλ ήταν ακόμα ολοζώντανη για ένα μυθικό quadraple, για έναν μυθικό επίλογο στο παραμύθι της με τον Γερμανό. Κατέκτησε το League Cup - ξανά κόντρα στην Τσέλσι - με τον πιο... Κλοπ τρόπο. Γεμάτη τραυματισμούς αλλά και πίστη, με κάτι άγνωστους πιτσιρικάδες - κυριολεκτικά - να δοξάζουν την κόκκινη φανέλα, έχοντας πάρει το χρίσμα εκείνου.

Οι παίκτες του έπαιζαν για χάρη του, ο κόσμος διψούσε για ένα «αντίο» αντάξιο της πορείας του Κλοπ στην ομάδα. Θα ήταν ιδανικό. Μα αυτή τη φορά, το ποδόσφαιρο αποφάσισε να μη δώσει τόπο στο παραμύθι. Μέσα σε λίγες μέρες το οικοδόμημα κατέρρευσε. Πρώτα ήρθε το τέλος από το FA, μετά η τριάρα της Αταλάντα μέσα στο «Άνφιλντ» που σήμανε τον αποκλεισμό από την Ευρώπη, έπειτα τα διαδοχικά στραβοπατήματα στο πρωτάθλημα, η ένταση κι ο τσακωμός με τον Σαλάχ σαν κερασάκι στην τούρτα. Η Λίβερπουλ ήταν πια εκτός διεκδίκησης οποιουδήποτε τίτλου. Είχε καταρρεύσει, το τέλος θα μπορούσε να είναι μόνο άδοξο. Μα ταυτόχρονα όχι.

Γιατί το τέλος δεν θα γινόταν ποτέ να οριστεί από αυτό το κακό φεγγάρι, από αυτή τη λυπηρή κατηφόρα. Θα ήταν άδικο. Για όλα αυτά που έκανε ο Γερμανός από την πρώτη του μέρα στο Μέρσισαϊντ. Όχι για αυτά που κατέκτησε - ακόμη κι αν κατέκτησε τα πάντα - αλλά για όλα αυτά τα οποία έκανε τους ανθρώπους να νιώσουν. Άλλωστε, όλοι μας θυμόμαστε καλύτερα με την καρδιά, παρά με το μυαλό. Και οι καρδιές των φίλων της Λίβερπουλ θα ξεχάσουν τη φετινή κατάρρευση, το παραμυθένιο «αντίο» που δεν ήρθε. Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσουν είναι όσα ένιωσαν με τον Γιούργκεν Κλοπ, για τον Γιούργκεν Κλοπ. Και για αυτό η πορεία του στη Λίβερπουλ δεν θα τελειώσει ακριβώς το απόγευμα της Κυριακής (19/05) στο «Άνφιλντ», αλλά θα συνεχιστεί, γιατί θα μείνει ζωντανή για πάντα. Από το 2015 ως το 2024, κι από εκεί στο άπειρο.

• 32: Καμία ομάδα στην ιστορία της Premier League δεν είχε περισσότερες νίκες σε μια σεζόν πρωταθλήματος από τις 32 της Λίβερπουλ το 2019 - 2020.
• 18: Καμία ομάδα στην ιστορία της Premier League δεν είχε περισσότερες διαδοχικές νίκες στο πρωτάθλημα από τις 18 της Λίβερπουλ μεταξύ τις 27 Οκτωβρίου 2019 και 24 Φεβρουαρίου 2020.
• 18: Τη σεζόν 2019 - 2020 η Λίβερπουλ πέτυχε το απόλυτο εντός έδρας νικών (18) στο πρωτάθλημα για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία της μέχρι σήμερα.
• 24: Καμία ομάδα στην ιστορία της Premier League δεν είχε περισσότερες διαδοχικές εντός έδρας νίκες στο πρωτάθλημα από τις 24 της Λίβερπουλ μεταξύ τις 9 Φεβρουαρίου 2019 και 11 Ιουλίου 2020.
• 9-0: Καμία ομάδα στην ιστορία της Premier League δεν έχει σημειώσει μεγαλύτερη νίκη στο πρωτάθλημα από το 9-0 της Λίβερπουλ κόντρα στην Μπόρνμουθ στις 27 Αυγούστου 2022.
• 97: Καμία ομάδα στην ιστορία της Premier League δεν έχει συγκεντρώσει περισσότερους βαθμούς χωρίς να κατακτήσει το πρωτάθλημα από τους 97 που συγκέντρωσε η Λίβερπουλ το 2018 - 2019.
• 157: Από το πρώτο παιχνίδι του Γιούργκεν Κλοπ στη Λίβερπουλ, καμία ομάδα στα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης δεν έχει κερδίσει περισσότερους βαθμούς ούσα πίσω στο σκορ από τους 157 των Ρεντς σε αυτό το διάστημα.

• 42: Κανένας άλλος προπονητής στην ιστορία της Λίβερπουλ δεν έχει χαρίσει το ντεμπούτο τους σε περισσότερους από τους 42 εφήβους στους οποίους το έχει κάνει ο Γιούργκεν Κλοπ.
  
  

• Το Τοp 10 των πιο επιτυχημένων τεχνικών της Λίβερπουλ