«Το βράδυ που γράφτηκε ιστορία»: Πώς έζησα από μέσα τον τελικό Κυπέλλου μεταξύ Πάφου και Ομόνοιας
Το ταξί φτάνει στην ώρα του. Ακριβώς πάνω από τον μετρητή είναι καρφιτσωμένη μια οικογενειακή φωτογραφία. Πρόκειται για τη σύζυγο και τα παιδιά του Θωμά, ο οποίος αποφάσισε εν μέσω οικονομικής κρίσης να αφήσει τη Λάρισα και να φύγει στο εξωτερικό. Έζησε για οχτώ χρόνια στην Αυστραλία και έπειτα αποφάσισε να γυρίσει στην Κύπρο.
«Το επίπεδο ζωής στην Αδελαϊδα ήταν πολύ καλό. Και για μένα και για την οικογένειά μου. Ήμουν πολύ μακριά, όμως, από τους δικούς μου. Σκέψου όλα αυτά τα χρόνια άντε να τους είδα δύο - τρεις φορές. Ήθελα να έρθω πιο κοντά» μου λέει ενώ τραβάμε την πορεία μας προς το ΓΣΠ, εκεί όπου σε λιγότερο από δύο ώρες πρόκειται να ξεκινήσει ο μεγάλος τελικός του Κυπέλλου Κύπρου, μεταξύ της Ομόνοιας και της Πάφου.
Ο Γιώργος δεν υποστηρίζει καμιά από τις δύο. Όπως εξηγεί, έχει να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο από τα χρόνια της μεγάλης Λάρισας που πλέον αγωνίζεται στη Super League 2. Κάποτε έπαιζε κιόλας μπάλα στην ομάδα του χωριού. «Η μοίρα μου, όμως, με έφερε να γίνω ταξιτζής και όχι ποδοσφαιριστής» λέει γελώντας.
Όσο προσεγγίζουμε το γήπεδο, τόσο οι κόρνες και τα αυτοκίνητα αυξάνονται. Έξω από το ΓΣΠ, ήδη οι οπαδοί της Πάφου έχουν αρχίσει να στήνουν το δικό τους πανηγύρι. Και πώς να μην το κάνουν άλλωστε. Είναι η πρώτη φορά που ομάδα της πόλης φτάνει στην τελικό. Στο παρελθόν, είχε φτάσει κοντά αρκετές φορές. Πάντα, όμως, με κάποιο τρόπο έμενε εκτός. Φέτος όμως είναι αλλιώς τα πράγματα.
Ένας τελικός - γιορτή με οπαδούς και των δύο ομάδων
Όλοι τους είναι αισιόδοξοι ότι η νίκη είναι κοντά. Όσο περπατούν, μάλιστα, για να φτάσουν στα τουρνικέ πέφτουν πάνω σε οπαδούς της Ομόνοιας. Μόνο που δεν υπάρχουν ούτε κόντρες, ούτε αψιμαχίες, ούτε καμία εκδήλωση βίας. Πειράζονται, κάνουν προβλέψεις για το τελικό σκορ και φωτογραφίζονται παρέα. Εικόνες που σε μια χώρα λίγο κοντά της μοιάζουν τόσο ξένες.
Από την ακριβώς απέναντι πλευρά του γηπέδου, οι Ομονοιάτες έχουν ξεκινήσει το δικό τους πάρτι. Καπνογόνα, συνθήματα και στη μέση διάφορα -σχεδόν ετοιμόρροπα- αυτοκίνητα βαμμένα στα πράσινα να κάνουν ντριφτ μπροστά στα μάτια των έκθαμβων θεατών. Όπως εξηγεί ένας από αυτούς, πρόκειται για ένα εθιμοτυπικό που κρατά για χρόνια και συμβαίνει πριν από την έναρξη κάθε παιχνιδιού. Δεν θα μπορούσε να μη γίνει, καταλήγοντας, στον σημερινό τελικό.
Όσο φτάνω στην είσοδο του γηπέδου, πιάνω κουβέντα με αρκετούς από αυτούς. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι νιώθουν ιδιαίτερα ανήσυχα για την έκβασή του. Γνωρίζουν ότι είναι μια πολύ πιο έμπειρη ομάδα, καθώς πρόκειται για τον τρίτο συνεχόμενο τελικό στον οποίο προκρίνονται, ξέρουν όμως ότι έχουν να αντιμετωπίσουν μια ομάδα και έναν λαό που διψάει για τον πρώτο τίτλο.
Αφού περνάω από μερικούς ελέγχους, πατάω στο χορτάρι. Η θέα είναι μαγική. Από τη μία οι πράσινες εξέδρες και από την άλλη οι μπλε. Ανάμεσα σε αυτές υπάρχουν ορισμένα κενά καθίσματα στα οποία βρίσκονται στοιχισμένοι πάνοπλοι αστυνομικοί για λόγους ασφαλείας. Η παρουσία τους, όμως, είναι τόσο διακριτική που δεν πειράζει καθόλου το τοπίο.
Ο κακός χαμός γίνεται όταν οι δύο ομάδες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Κάθε κερκίδα έχει τον δικό της τρόπο για να υποδεχτεί τους ποδοσφαιριστές της. Οι Παφίτες σηκώνουν εκατοντάδες σημαίες πάνω στις οποίες υπάρχει το σήμα του συλλόγου με τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, τον ήρωα αγωνιστή που εκτελέστηκε από τις βρετανικές δυνάμεις το 1957, και οι Ομονοιάτες ένα μεγάλο κορεό με το τρίτο συνεχόμενο κύπελλο που είναι έτοιμοι να κατακτήσουν.
Τα πανηγύρια των Παφιτών που διήρκεσαν ως το πρωί
Το ματς ξεκινά. Η Πάφος μπαίνει πολύ δυνατά και στο όγδοο λεπτό ανοίγει το σκορ με πέναλτι. Σκόρερ ο Μουαμέρ Τάνκοβιτς, ο Σουηδός μεσοεπιθετικός ο οποίος έφερε την ομάδα του στον τελικό με εκείνο το εκπληκτικό γκολ που πέτυχε λίγο πριν την εκπνοή στον δεύτερο ημιτελικό κόντρα στον Απόλλωνα Λεμεσού πριν από μερικές εβδομάδες.
Η εικόνα υπεροχής των Παφιτών συνεχίζεται και στα επόμενα λεπτά. Στο 36ο λεπτό έρχεται και το δεύτερο γκολ με τον Βλαντ Ντράγκομιρ. Και εκεί που οι οπαδοί της ομάδας ήταν ήδη στα κάγκελα, ήρθε και τρίτο μόλις τέσσερα λεπτά αργότερα με το φοβερό σουτ αυτή τη φορά του Πέδρο Ροντρίγκες. Η σεμνή τελετή είχε λάβει τέλος. Όλοι γνώριζαν ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε να γυρίσει αυτό το παιχνίδι.
Οι οπαδοί της Ομόνοιας παρέμειναν στη θέση τους καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και δεν σταμάτησαν να τραγουδούν τα συνθήματά τους. Λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου έπεσαν μερικά αντικείμενα στο τερέν, ωστόσο, η κατάσταση δεν ξέφυγε σε κανένα σημείο. Οι αντίστοιχοι της Πάφου έδειξαν μάλιστα ποδοσφαιρικό πολιτισμό, χειροκροτώντας ποδοσφαιριστή της αντίπαλης ομάδας που αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο τραυματίας. Το σφύριγμα της λήξης από τον διαιτητή σήμανε την αρχή για το μεγάλο πανηγύρι.
Όλα τα μέλη της αποστολής της Πάφου μπήκαν μέσα στο γήπεδο και άρχισαν να αγκαλιάζονται με τους ποδοσφαιριστές. Στη συνέχεια μπήκαν και οι οικογένειες των αθλητών στον αγωνιστικό χώρο. Φωνές, χαρές και κλάματα. Ήξεραν ότι μόλις είχαν γράψει ιστορία. Ήξεραν ότι ήταν οι πρώτοι που έφεραν τρόπαιο σε μια πόλη που περίμενε για αυτό εδώ και έναν αιώνα. Παρά την ανυπομονησία τους, οι Παφίτες έμειναν στη θέση τους και δεν μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο, ακολουθώντας πιστά το πρωτόκολλο.
Οι παίκτες για να τους τιμήσουν για την παρουσία τους στο ΓΣΠ πανηγύρισαν για πάνω από μια ώρα, γυρνώντας το κύπελλο σε κάθε γωνιά της μπλε εξέδρας. Στην πράσινη, από την άλλη, έμειναν μερικοί λίγοι για να χειροκροτήσουν τους αντιπάλους. Το πανηγύρι συνεχίστηκε και εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι ήχοι από τις κόρνες ηχούσαν τόσο δυνατά. Η πορεία θριάμβου ως την Πάφο είχε ξεκινήσει. Γνώριζαν ότι απόψε η πόλη δεν πρόκειται να κοιμηθεί.
@Photo credits: Άκης Κατσούδας
