Αμανατίδης στο Gazzetta: «Για τα παιδιά εκεί, στο μνημείο...»

Στα τέλη της δεκαετίας του 90' ο Ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει να χτίζει το σερί του από εγχώριους τίτλους και στην Ευρώπη έφτασε μιαν ανάσα από την πρόκριση στους «4» του Champions League. Η πορεία του δεν ήταν τυχαία. «Η αλήθεια είναι ότι εκείνα τα χρόνια είχαμε μια πραγματικά εξαιρετική ομάδα», θυμάται στο Gazzetta ο Γιώργος Αμανατίδης και συνεχίζει: «Ήμασταν μια ομάδα, της οποίας η βάση της ήταν κυρίως Έλληνες ποδοσφαιριστές. Δεν μπορώ να πω ότι ο Σίνισα Γκόγκιτς ή ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς δεν είναι Έλληνες. Πρόκειται για παιδιά που είναι πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Δεν μπορείς να πεις ότι είναι ξένοι. Είναι Έλληνες. Όλοι οι άλλοι ήμασταν ελληνόπουλα». Η ομοιογένεια ήταν ένα σημαντικό στοιχείο και το δέσιμο που είχαν αποκτήσει οι παίκτες μεταξύ τους συνεχώς γινόταν και πιο σφιχτό.

«Ήταν πραγματικά εκπληκτικό το δέσιμο της ομάδας. Με τις προσθήκες αυτών των δύο παιδιών και με κάποιους άλλους ποδοσφαιριστές η ομάδα είχε χημεία, είχε πολύ ωραία επαφή. Υπήρχε πολύ καλό κλίμα στις τάξεις της κι αυτό φαινόταν στην καθημερινότητα. Όταν είχαμε τυχαία μια μέρα στις 16.00 προπόνηση, στις 14.30-15.45 ήταν όλα τα παιδιά, όλοι οι ποδοσφαιριστές στο γήπεδο. Γιατί περνούσαμε πάρα πολύ καλά. Ήταν κάτι που μας γέμιζε και δεν θέλαμε και να φύγουμε από το γήπεδο. Αυτό όλο έβγαινε μετά στον αγωνιστικό χώρο. Ανεξάρτητα με το ποιον αντίπαλο είχαμε να αντιμετωπίσουμε, ανεξάρτητα με τη δυναμική του. Ειδικά μέσα στην έδρα μας υπήρχε μια τρομερή αυτοπεποίθηση, μια πίστη ότι εδώ στο ΟΑΚΑ και αργότερα στη Ριζούπολη, δεν περνάει κανείς. Ήταν τρομερό. Παίζαμε με μεγαθήρια, με τρομερά μεγάλες ομάδες, με πολύ ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία πραγματικά το απολαμβάναμε. Δεν υπήρχε καθόλου άγχος, καθόλου πίεση και αυτό φαινόταν από το πώς το διαχειριζόμασταν πριν από το παιχνίδι, όπου πολλές φορές στο ΟΑΚΑ πριν από τέτοια μεγάλα ματς εμείς παίζαμε ποδοβόλεϊ και ερχόταν ο Δημήτρης Μπουρουτζίκας, ο γυμναστής μας, και μας έλεγε "τέλος, πάμε να συγκεντρωθούμε να παίξουμε το παιχνίδι μας" και εμείς αυτό που λέγαμε ήταν πάμε να το απολαύσουμε», προσθέτει ο πρώην αρχηγός του Ολυμπιακού.

Εκτός από τα αποδυτήρια, όμως, η χημεία ήταν εκπληκτική και με τον κόσμο. «Υπήρχε ένα τρομερό δέσιμο με τον κόσμο. Θυμάμαι παιχνίδια όπου δεν έβρισκες άδεια καρέκλα στο ΟΑΚΑ. Ωραίες στιγμές, πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Θυμάμαι να έχει τελειώσει το παιχνίδι με τον Άγιαξ και νας μας λέει τι έχετε κάνει σήμερα, τι ποδόσφαιρο είναι αυτό!" Υπήρχε τέτοια επαφή και αμεσότητα με τον κόσμο, γινόμασταν ένα και όλοι μαζί κερδίζαμε».

Το δέσιμο και οι καλές εμφανίσεις έφεραν την πίστη. Μια πίστη, ότι η ομάδα εκείνη μπορούσε να φτάσει ψηλά στην Ευρώπη. Το 1998-99 οι «ερυθρόλευκοι» του Ντούσαν Μπάγεβιτς, στη δεύτερη μόλις συμμετοχή τους στο «νέο» Champions League, τερματίζουν πρώτοι στον όμιλό τους. Πάνω από την Κροάσια Ζάγκρεμπ, την Πόρτο και τον Άγιαξ. Η έδρα τους έμοιαζε απόρθητη, καθώς όλοι έφυγαν με σκυμένο κεφάλι από το ΟΑΚΑ. Στους «8», ο Ολυμπιακός βρήκε μπροστά του τη Γιουβέντους και πήγε να παίξει στα ίσια την πρόκριση για τα ημιτελικά, πιστεύοντας μέχρι το τέλος στο όνειρο.

Ο Γιώργος Αμανατίδης εξιστορεί: «Πραγματικά, ειδικά τη χρονιά όπου έχουμε περάσει τότε με το 1-1 στο Ζάγκρεμπ στην επόμενη φάση και έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη Γιουβέντους για να πάμε στους "4", εκεί πραγματικά το πιστέψαμε πολύ. Το πιστέψαμε και η αλήθεια είναι ότι αν δεν το πιστεύαμε, θα κάναμε τεράστιο λάθος. Παίξαμε ένα παιχνίδι στο Ντέλε Άλπι με μια εκπληκτική ομάδα της Γιουβέντους, αν αρχίσω να λέω ονόματα θα καταλάβετε γιατί μιλάω. Με 10.000 Ολυμπιακούς στο γήπεδο, μια τρομερή ατμόσφαιρα. Ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι, γιατί και η Γιουβέντους ήθελε το τρόπαιο. Χάνουμε 2-0 και στο 89' μας δίνεται μια τεράστια ευκαιρία με ένα πέναλτι, όπου παίρνει πολύ ψύχραιμα, πολύ ώριμα, με κρύο αίμα πραγματικά, ο Ανδρέας ο Νινιάδης και κάνει το 2-1. Μετά από λίγα λεπτά σφύριξε τη λήξη. Πανηγυρίζαμε, με ένα αποτέλεσμα 2-1 που είχε κερδίσει η Γιουβέντους, σαν να είμαστε σίγουροι ότι εδώ στο ΟΑΚΑ δεν περνάει κανείς και έχουμε περάσει ήδη. Υπήρχε ένα τέτοιο κλίμα, μια αισιοδοξία και πίστη στις δυνατότητες ότι εδώ, στην έδρα μας θα περάσει κάποιος πολύ δύσκολα».

Με το εκτός έδρας γκολ να δίνει φτερά και να ζωντανεύει τα όνειρα, το ΟΑΚΑ γέμισε ασφυκτικά. Ο κακός καιρός δεν πτόησε τον κόσμο. Έμελλε, όμως, να σημαδέψει για πάντα την ευρωπαϊκή ιστορία του Ολυμπιακού. «Μετά από μερικές μέρες είναι το δεύτερο παιχνίδι, όπου υπάρχει μια τρομερή ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ. Δεν υπήρχαν ούτε οι διάδρομοι, οι σκάλες για να περάσει ο κόσμος. Πολύ κακές καιρικές συνθήκες, αέρας, ψιλόβροχο. Και παίζουμε με τη Γιουβέντους του Ντάβιντς, του Ντεσάν, του Μοντέρο, του Ζιντάν. Στα πρώτα δέκα λεπτά κερδίζουμε 1-0 και φέρνουμε το παιχνίδι εκεί ακριβώς που το θέλουμε. Δεν κινδυνεύουμε σχεδόν σε καμία φάση και όταν κινδυνεύαμε ήταν ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος που καθάριζε τα πάντα. Μια τρομερή εμφάνιση. Γύρω στο 75', αν δεν κάνω λάθος, έχω μια τρομερή ευκαιρία εγώ. Θα μπορούσα να το τελειώσω εκεί το παιχνίδι. Τη θυμάμαι κι όποτε τη θυμάμαι περνάει ρίγος μέσα από το σώμα μου, γιατί ήταν μια στιγμή όπου πραγματικά με το 2-0 τελείωναν όλα και θα ήμασταν στους "4". Θα ήταν μιια πολύ μεγάλη επιτυχία για την ομάδα μας, τον Ολυμπιακό. Θα αντιμετωπίζαμε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εκείνη η ομάδα δεν σταματούσε πουθενά. Αν περνούσε εκείνο το ματς, δεν σταματούσε πουθενά.

»Τέλος πάντων, χάνω αυτή την ευκαιρία εγώ, κάνει μια εξ' επαφής απόκρουση ο Ραμπούλα. Παρόλα αυτά έχουμε το παιχνίδι εκεί που θέλουμε, στο 1-0 που περνάμε. Γίνεται μια πραγματικά, ας με συγχωρέσει ο κόσμος, άκυρη σέντρα. Νομίζω ο Πεσότο την κάνει. Η μπάλα, όπως είμαστε τοποθετημένοι στην περιοχή, περνάει πίσω από την εστία μας κι έχει κατεύθυνση προς τις κερκίδες. Κι εκεί ο αέρας γυρίζει την μπάλα, της αλλάζει κατεύθυνση και αρχίζει και τη φέρνει μέσα στο γήπεδο, όπου κανείς από εμάς δεν μπορεί να καταλάβει ποια είναι η πορεία της. Αλλάζει συνέχεια, γιατί σηκώθηκε πολύ ψηλά η μπάλα. Και από το πουθενά βρίσκεται στα πόδια του Κόντε και ισοφαρίζει. Όταν δέχεσαι ένα τέτοιο γκολ με αυτόν τον τρόπο, λόγω καιρικών συνθηκών, πραγματικά είναι πολύ άδικο για μια ομάδα που έχει καταθέσει ψυχή και σώμα στο γήπεδο, έχει κοιτάξει μια ομάδα όπως η Γιουβέντους στα μάτια. Τους έχει περάσει το μήνυμα ήδη ότι "έχουμε περάσει εμείς, μην ασχολείστε". Πραγματικά, έβλεπα στα πρόσωπα των αντιπάλων ότι ήξεραν κι αυτοί ότι πολύ δύσκολα θα περάσουν. Κι από μία τέτοια κρύα φάση, πηγαίνουμε στα αποδυτήρια με το 1-1 χάνοντας μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να βρεθούμε στους "4" του Champions League. Άδικο πολύ για την ομάδα μας. Παρόλα αυτά -να το ξέρετε- μέσα μας, και στον κόσμο και σε εμάς, υπήρχε μια ευχαρίστηση ότι πραγματικά οι δυνατότητές μας είναι αυτές και μπορούμε να συνεχίσουμε να το πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε ψηλά. Από εκεί και πέρα όμως, τέτοιες ευκαιρίες η αλήθεια είναι ότι δεν σου δίνονται κάθε χρονιά. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση κάθε χρονιά να είσαι εκεί και όταν σου δίνεται αυτή η ευκαιρία πρέπει να την εκμεταλλευτείς».

Ο Γιώργος Αμανατίδης θυμάται κι άλλες μεγάλες στιγμές στην Ευρώπη, με χαρακτηριστική μια όπου αντίπαλος ήταν και πάλι η Γιούβε: «Θυμάμαι στιγμή που παίζουμε πάλι με τη Γιουβέντους στo UEFA, έχουμε ηττηθεί στο ΟΑΚΑ 3-1 και πηγαίνουμε στο Παλέρμο με προπονητή τον Μπιγκόν, κερδίζουμε με μια εκπληκτική εμφάνιση του Τζόρτζεβιτς 1-2 και χάνουμε ευκαιρίες για να πάμε το ματς στην παράταση. Εκεί, πάλι η Γιουβέντους δεινοπάθησε αλλά πάλι δεν μπορέσαμε να κάνουμε αυτό το κλικ, το λίγο παραπάνω για να βρεθούμε πιο ψηλά και να διεκδικήσουμε κάποια πράγματα που δικαιούμασταν. Και το δικαιούμασταν γιατί μέσα στο γήπεδο η εικόνα μας ήταν τέτοια, που όποιος κι αν έβλεπε το παιχνίδι θα έλεγε "πρέπει να περάσει ο Ολυμπιακός". Για διάφορους λόγους, όμως, όταν φτάναμε σε αυτό το σημείο κάτι γινοταν και δεν το καταφέρναμε.

Ο Γιώργος Αμανατίδης δεν θέλει να κρύβεται πίσω από την τύχη. «Υπήρχαν πράγματα, λεπτομέρειες, που πιθανόν να είχαν γράψει διαφορετικά την ιστορία. Όπως δηλαδή μπορεί να συμβεί το βράδυ της Τετάρτης στη Νέα Φιλαδέλφεια, στη μεγαλύτερη στιγμή της ευρωπαϊκής ιστορίας του Ολυμπιακού. Απέναντι στη Φιορεντίνα, διεκδικεί ευρωπαϊκό τίτλο. Δεν είναι το Champions League, αλλά δεν παύει να είναι ένας ευρωπαϊκός τίτλος.

«Δεν μου αρέσει να λέω και να τα αφήνω όλα στον παράγοντα τύχη. Γιατί την τύχη τη φτιάχνουμε κι εμείς. Θεωρώ ότι σε αυτό το κομμάτι θα έπρεπε κι εμείς να είμαστε λίγο πιο συγκεντρωμένοι, να έχουμε την ποδοσφαιρική ωριμότητα να ανταποκριθούμε εκείνη τη στιγμή σε κάποια δύσκολη φάση και να παγώσουμε το παιχνίδι, να το διαχειριστούμε διαφορετικά. Υπάρχουν λόγοι και δικαιολογίες πολλές. Αλλά νομίζω ότι κανείς δεν πρόκειται να πει ότι δεν υπήρχαν οι δυνατότητες για το κάτι παραπάνω. Είναι το μόνο σίγουρο αυτό. Κάτι το οποίο δεν έγινε. Και η αλήθεια είναι ότι, μέσα σε εισαγωγικά, ζηλεύω τώρα όλα αυτά τα παιδιά που θα βρεθούν σε έναν τελικό ευρωπαϊκό κυπέλλου κι από την άλλη είμαι πολύ ενθουσιασμένος ότι η ομάδα μου, που είναι η δεύτερη οικογένειά μου, το δεύτερο σπίτι μου, καταφέρνει κάτι τόσο μεγάλο. Είναι κάτι πολύ όμορφο, κάτι το οποίο η ομάδα το δικαιούται, ο πρόεδρος, ο κόσμος, όλος ο οργανισμός. Και θέλω να πιστεύω ότι πέρα από αυτό θα καταφέρουμε και να πάρουμε το Κύπελλο, αλλά θα έχει και συνέχεια. Γιατί τρώγοντας έρχεται η όρεξη», τονίζει ο Αμανατίδης.

Για τον διεθνή αμυντικό, η τρομερή ανατροπή του Ολυμπιακού στο ματς με την Μακάμπι άλλαξε τα πάντα. «Εκείνο το παιχνίδι που πραγματικά που άλλαξε τον τρόπο, το πώς βλέπουμε και σκεφτόμαστε το κάθε παιχνίδι, ήταν αυτό το εκτός έδρας με τη Μακάμπι. Με τον τρόπο με τον οποίο έγινε. Όλο αυτό ξεκίνησε από τον προπονητή και τους παίκτες, γιατί αν δεν το πιστεύουν αυτοί δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είτε το θέλουμε εμείς είτε όχι, θα έλεγα ότι ήταν μια χρονιά η οποία ξεκίνησε με μια υπέρμετρη αισιοδοξία, η οποία δεν βγήκε σε καμία περίπτωση. Απεναντίας θα έλεγα ότι πήγαινε να γίνει μια χρονιά πολύ δύσκολη για το σύλλογο και όλο αυτό άλλαξε από τη στιγμή που ήρθε ο κόουτς, ο Μεντιλίμπαρ. Ο άνθρωπος αυτός λες και είχε το μαγικό ραβδάκι. Έφτιαξε το κλίμα μέσα στην ομάδα, το περιβάλλον ήταν τρομερά ελκυστικό, οι ποδοσφαιριστές όλοι χαρούμενοι, χαρούμενοι που παίζουν σε αυτήν την ομάδα, χαρούμενοι για τον τρόπο με τον οποίο παιζουν. Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα είδαμε έναν άλλον Ολυμπιακό, έναν Ολυμπιακό με τρομερή αυτοπεποίθηση, με ένα πλάνο στον τρόπο παιχνιδιού του, η τακτική του προσέγγιση ήταν τρομερή σε πάρα πολλά παιχνίδια, κάνοντας πολύ απλά πράγματα από τον κόουτς και δείχνοντας ότι αν διορθώσεις 2-3 πραγματάκια βάζοντας κάποιες προτεραιότητες, μπορείς να κάνεις θαύματα. Γιατί; Γιατί το υλικό υπάρχει. Το ρόστερ, υπάρχει. Οι παίκτες, υπάρχουν. Η διοίκηση, υπάρχει. Η πίστη, υπάρχει. Η σπίθα; Είναι εδώ.

Κι από εκεί και πέρα πραγματικά η αυτοπεποίθηση ήταν τρομερή και φάνηκε σε κάθε παιχνίδι. Ειδικά στα ματς με την Άστον Βίλα, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις την τέταρτη ομάδα της Premier League, ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρίνεσαι σε αυτά τα δύσκολα δύο παιχνίδια ο Ολυμπιακός, είναι τρομερός. Και θα έλεγα ότι ήταν κι εύκολο, να το πω; Τολμώ να πω και εύκολο, να πάρουμε μια τέτοια πρόκριση. Και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο έγινε η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα το δεύτερο παιχνίδι, στο γήπεδό μας πίσω μας να είναι τόσο εύκολο. Κι όμως, η ομάδα από τη στιγμή που κερδίζει έναν τέτοιο αντίπαλο με αυτόν τον τρόπο θα έλεγα ότι αν θα είμαστε σε καλή μέρα, αν θα έχουμε τη συγκέντρωση και όλο αυτό να μην μας γονατίσει ψυχολογικά, απεναντίας να μας δώσει μια ώθηση ενέργεια μέσα στο γήπεδο, θα πάρουμε το Conference. Θα είναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία για τον σύλλογο, για όλον τον κόσμο, για τον πρόεδρο, για τα παιδιά εκεί στο μνημείο... θα είναι κάτι πολύ μεγάλο...».