Κώστας Κατσουράνης στο Gazzetta: «Υπερβήκαμε τους εαυτούς μας στον τελικό του Euro κόντρα στην Πορτογαλία»

Ο Κώστας Κατσουράνης θεωρεί ότι η εμφάνιση κόντρα στη Γαλλία ήταν η καλύτερη της εθνικής Ελλάδος στο Euro 2004, ενώ για τον τελικό κόντρα στην Πορτογαλία τονίζει ότι «εξαιτίας της κούρασης των προηγούμενων παιχνιδιών της διοργάνωσης δεν παίξαμε τόσο καλά, δεν είχαμε πολλές τελικές. Είχαμε όμως πίστη στην ομάδα και συγκέντρωση στον στόχο μας. Υπερβήκαμε τους εαυτούς μας. Είχαμε φτάσει στην πηγή και έπρεπε και θέλαμε να πιούμε νερό».

Είκοσι χρόνια μετά η μαγική πορεία ως την κορυφή της Ευρώπης παραμένει σημείο αναφορά για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Υπάρχει, όμως, κάτι που τον στεναχωρεί. Κι αυτό σχετίζεται με την υποτίμηση της επιτυχίας εκείνης της ομάδας από μερίδα του ελληνικού φίλαθλου κοινού. «Είναι ίδιον του Έλληνα νομίζω να μειώνει. Έχουν βγει οι στατιστικές που δείχνουν ότι η εθνική Ελλάδος ήταν η καλύτερη ομάδα του τουρνουά. Κι αν κάποιος δεν πείθεται από τα νούμερα, θα ήθελα να δω μαζί του ολόκληρα τα παιχνίδια που υπάρχουν στο ίντερνετ.

»Η Τσεχία ήταν μια πολύ καλή ομάδα αλλά δεν απειληθήκαμε σε τεράστιο βαθμό. Είχαν πεντάλεπτα και δεκάλεπτα υπεροχής αλλά όχι κάτι παραπάνω. Αυτό όμως είναι κάτι που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Τι να πουν δηλαδή οι Ιταλοί με το ματς που έκαναν κόντρα στην Ισπανία στο φετινό Euro; Εμείς δεν είχαμε παιχνίδι που να μας έκαναν 25 τελικές» λέει.

Ο κύριος λόγος για τον οποίο η συγκεκριμένη ομάδα έκανε αυτή την τεράστια επιτυχία αλλά και πολλές ακόμη μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, ήταν η φοβερή χημεία και το κλίμα που επικρατούσε μεταξύ των ποδοσφαιριστών.

«Είχαμε χτίσει τη νοοτροπία στην εθνική ότι με όποιον κι αν παίξουμε, μπορούμε να τον κερδίσουμε. Υπήρχε σεβασμός και τα νέα παιδιά έμπαιναν γρήγορα στο κλίμα. Και θα το ξαναπώ: δεν ήταν μόνο το Euro. Οχτώ χρόνια μετά, η ίδια ομάδα πήγε στους 8 τους Ευρώπης. Και δύο χρόνια αργότερα, στους 16 του κόσμου. Τα προκριματικά για το Euro 2012 μείναμε αήττητοι κόντρα στην Κροατία, η οποία είδαμε τι έκανε στη συνέχεια» σημειώνει ο Κώστας Κατσουράνης.

Σύμφωνα με εκείνον, η εθνική Ελλάδος ήταν μια όαση μέσα στην πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. «Για περισσότερα από 10 χρόνια πηγαίναμε αντίστροφα με την εξέλιξη του αθλήματος στη χώρα. Το 2004 βρέθηκαν μια σειρά από ποδοσφαιριστές που είχαν πολύ μεγάλο ταλέντο και έφτιαξαν αυτή την ομάδα. Η Ελλάδα δεν μπόρεσε να θρέψει μια τόσο μεγάλη επιτυχία. Και ούτε το έκανε φυσικά. Η παρέα και οι άνθρωποί της έγραψαν ιστορία».

20 χρόνια μετά, ο Κώστας Κατσουράνης έχει αποφασίσει να αποτραβηχτεί από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Είναι κάτοχος διπλώματος προπονητικής UEFA A, ενώ ασχολείται αποκλειστικά με τα Falcons, την ακαδημία που δημιούργησε πριν από 2 χρόνια στην Αθήνα. Τον συναντήσαμε στην Τήνο μαζί με την ομάδα του, η οποία έλαβε μέρος στο δωδέκατο Tinos Cup.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του τουρνουά, ο Legend του Euro 2004 βρισκόταν στο γήπεδο και παρακολουθούσε την εξέλιξη των αγώνων. Απέφευγε, όμως, να δίνει διαρκώς οδηγίες στα παιδιά για το πώς θα παίξουν. «Εγώ δεν μπορώ να πω σε ένα παιδί πού και με ποιο τρόπο θα δώσει μια πάσα. Και δεν το θέλω. Ειδικά όταν μιλάμε για αθλητές 7, 8 και 9 ετών. Αργότερα θα το κάνω. Σε αυτές τις τόσο μικρές ηλικίες, όμως, θέλω να χτίσω τις δικές τους προσωπικότητες, ώστε να παίρνουν εκείνα τις δικές τους αποφάσεις» δηλώνει.

Αυτή είναι μια πρακτική που, όπως εξηγεί, δεν εφαρμοζόταν ούτε στο ελάχιστο όταν ήταν αυτός νεαρός ποδοσφαιριστής. «Εμείς δεν πήραμε καμία εκπαίδευση, είχαμε απλά ταλέντο. Δε μας έμαθαν πώς να σουτάρουμε με το κουντουπιέ ή το πλασέ, να έχουμε καλό ρυθμό, να παίρνουμε σωστές ανάσες. Σίγουρα αν ξεκινούσα σήμερα θα γινόμουν καλύτερος ποδοσφαιριστής. Κι όλα τα παιδιά της γενιάς μου».

Κατά τον ίδιο, βέβαια, την ίδια εκπαίδευση μαζί με τους παίκτες πρέπει να περάσουν και γονείς τους. «Προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά ότι ο μπαμπάς και η μαμά τους δεν είναι προπονητές. Ο Έλληνας νομίζει ότι ξέρει ποδόσφαιρο. Δεν ξέρει, όμως, πραγματικά. Και εγώ μπορεί να πηγαίνω σε ένα κέντρο διασκέδασης και να βλέπω κάποιον να παίζει την κιθάρα του κάθε βράδυ. Δε σημαίνει ότι μαθαίνω έτσι. Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη, επιστήμη. Για αυτό και δεν θα δεις τους γονείς των δικών μας παιδιών να σηκώνονται και να ουρλιάζουν στην κερκίδα» συμπληρώνει.

Το μεγαλύτερο κακό που συμβαίνει σήμερα στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι πολλοί επαγγελματίες που εργάζονται σε αυτό το αντιμετωπίζουν ως επαγγελματικό. «Δεν μπορείς να φανταστείς τι απίστευτα πράγματα έχω δει αυτά τα δύο χρόνια. Να βάζουν μεγαλύτερους τερματοφύλακες, να μην κάνουν αλλαγές τους καλούς για να κερδίσουν. Κάνουν τα πάντα στον βωμό της νίκης. Δεν θα δεις ποτέ κάτι τέτοιο στη δικιά μου ακαδημία. Όλα τα παιδιά έχουν μοιρασμένο χρόνο συμμετοχής. Στην τελική με νοιάζει να περνάνε καλά».

«Αν έχει ταλέντο ένα παιδί θα βγει και από τη δικιά μου ακαδημία και από άλλες. Από τη δικιά μου, βέβαια, θα είναι πιο εύκολο, γιατί θα μπορεί να διαχειριστεί τη νίκη, την ήττα, την ισοπαλία, την απογοήτευση. Το ποδόσφαιρο αυτό είναι. Ένα πάνω κάτω. Δεν μπορεί ένα παιδί κάθε Σάββατο να κερδίζει. Πρέπει να μάθει να χάνει και να το διαχειρίζεται από μικρό. Αλλιώς θα είναι εύθραυστο συναισθηματικά.

»Στην ουσία είσαι παιδαγωγός. Τα μαθαίνεις να μαζεύουν τα σκουπίδια από το γήπεδο, να δίνουν το χέρι στην αντίπαλο, να μη διαμαρτύρονται στον διαιτητή. Θεωρώ ότι, στις μικρές ηλικίες κυριότερα, θα πρέπει να αφήνουμε ελεύθερα τα παιδιά. Αν έχει ταλέντο να κάνει ντρίμπλα, ας κάνει περισσότερες. Εδώ του λέμε να σταματήσει και να δώσει πάσα. Το κόβουμε. Αργότερα θα μάθει να κινείται στον χώρο, να βρίσκει τον αμαρκάριστο παίκτη» σημειώνει ο Κώστας Κατσουράνης.

Ο ίδιος έχει αποφασίσει να αποτραβηχτεί συνειδητά από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πια ο νέος του ρόλος του αρέσει και δεν θέλει να τον αλλάξει με τίποτα. Αυτό φαίνεται μάλιστα και από τον τρόπο που κινείται μέσα στο γήπεδο. Αγκαλιάζει τα παιδιά, κάνει πλάκα μαζί τους και τους μιλάει πάντα σε ήρεμο τόνο, ακόμη και για να τους ζητήσει να μαζέψουν τα σκουπίδια μετά το τέλος του παιχνιδιού.

«Προπονώ όλα τα τμήματα, από 4 έως 14 ετών. Δεν ήξερα αν θα ήμουν καλός παιδαγωγός, αν θα είχα μεταδοτικότητα, αλλά αποφάσισα να το δοκιμάσω. Ήταν μια ιδέα που την είχα στο μυαλό μου αλλά δεν είχε ζυμωθεί. Πίστευα, ωστόσο, ότι θα μπορούσα να το κάνω, ότι θα μπορούσα να δώσω στα παιδιά πολλά πράγματα. Και τελικά δύο χρόνια μετά είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί τα μέλη της ακαδημίας αυξάνονται διαρκώς. Ίσως βάζω και εγώ ένα λιθαράκι για να αλλάξει η κοινωνία από την καλή πλευρά».

20 χρόνια μετά, ο Κώστας Κατσουράνης διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με όλους τους συμπαίκτες του από το Euro 2004. Στις 11 Ιουλίου μάλιστα όλοι τους θα ταξιδέψουν ως το Έσσεν, την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Ότο Ρεχάγκελ, για να δώσουν έναν επετειακό αγώνα κόντρα σε θρύλους του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όπως τον Ζινεντίν Ζιντάν, τον Λουίς Φίγκο και πολλούς ακόμα.

Η συζήτηση λήγει καθώς θα πρέπει να επιστρέψει στο γήπεδο, μιας και το επόμενο παιχνίδι της ακαδημίας του είναι έτοιμο να ξεκινήσει και δεν θέλει να το χάσει. Υπάρχει, όμως, μια τελευταία ερώτηση: «υπάρχει κάποια ερώτηση που έχετε βαρεθεί να σας κάνουν για το Euro 2004;». «Όχι. Ή βασικά ναι. Πολλές φορές με ρωτάνε πώς αισθανόσουν ότι κέρδισες την Πορτογαλία στον τελικό. Μόνο πλάκα μπορώ να κάνω. Τι να τους πω; Ότι ένιωσα μεγάλη χαρά; Με λόγια, το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να πεις πολλά».