Μανού Τζινόμπιλι: Το παράδειγμα!

Το τάνγκο θέλει δύο, αλλά αυτός πορεύτηκε με έναν, δύο, τρεις, χίλιους δεκατρείς, μόνος του. Ένας γκάουτσο που άνοιγε το λάσο του και έπιανε το μικρό κομμάτι που του αναλογούσε. Και δεν ήταν μόνο γη, χρήμα, φήμη, δόξα, παρκέ, ταξίδια, επιστροφές. Πάνω απ’ όλα ήταν ο φίλος και αυτός που θα γινόταν φίλος. Και η φιλία ήταν την ίδια στιγμή συμμαχία, στήριξη, οικογένεια, ομάδα. Αυτός ο τύπος θα μπορούσε να διασχίσει με κουτσό το γήπεδο του μπάσκετ, θα μπορούσε να συρθεί απ’ άκρη σ’ άκρη, θα μπορούσε να σταθεί όρθιος μπροστά σε κάθε αντίπαλο, θα μπορούσε να είναι μαθητής του Κορτάσαρ, του Μπόρχες και του Μαραντόνα! Το αναπάντεχο, το απλό και ουσιαστικό τον «δένει» με τον πρώτο. Το φανταστικό, δηλαδή μοναδικό, μοντέρνο, δηλαδή πάντα νέο και το αξέχαστο, δηλαδή συμβολικό, τον φέρνουν δίπλα στον δεύτερο. Ε, και ο ελιγμός, το ταλέντο, η έμπνευση της στιγμής του δίνουν μια θέση στον χώρο του τρίτου. Ο Μανού Τζινόμπιλι είναι η συνέχεια της Αργεντινής, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον της. Το μπάσκετ του οφείλει πολλά. Κι αν δεν υπάρχουν τα μέσα και οι άνθρωποι για τα πολλά, αρκεί ένα για να τον ξεπληρώσει: να ακολουθήσουν οι επόμενοι το παράδειγμά του.

Ο ορισμός του συναγωνιστή-ανταγωνιστή

Ο Τζινόμπιλι και το πάθος το ατελείωτο. Και κάπου εδώ θα μπορούσε να σταματήσει κάθε σκέψη, κάθε απόπειρα ανταπόδοσης αυτού που έδωσε ο Αργεντινός. Πώς να «καρφώσεις» τις λέξεις με την ίδια μανία που αυτός έπαιζε; Πώς να «πιάσεις» την αστραπή της στιγμής όπως αυτός όταν σημείωνε το καθοριστικό καλάθι; Πώς να αντέξεις τις υψηλές ταχύτητες όπως αυτός; Πριν απ’ αυτόν δεν υπήρχε βουή στο μπάσκετ της Αργεντινής. Πριν απ’ αυτόν η μπασκετική έκσταση δεν ήταν ίδια για τους Αργεντινούς. Αυτός ήταν που έφερε την εξωστρέφεια, το θάρρος και τον δυναμισμό της πατρίδας του στο παρκέ. Κατά κάποιο τρόπο υπήρξε η ευγενική εκδοχή του λατινοαμερικάνικου machismo. Ο παίκτης Μανού ήταν δυνατός, κυρίως πνευματικά, ψυχικά, δεν φοβόταν τις συνέπειες, ούτε τις αρνούνταν φυσικά και επέβαλλε την κυριαρχία του με κρυστάλλινα μέσα. Ο Τζινόμπιλι θα έκανε ό,τι χρειαστεί για να κερδίσει η ομάδα του. Δεν θα εξαπατούσε φυσικά, ούτε θα χρησιμοποιούσε δόλιους τρόπους. Η προσέγγισή του στο άθλημα που αγάπησε ήταν ένας συνδυασμός τάνγκο και δράσης γκάουτσο. Ήξερε πολύ καλά ότι χρειάζεται ταίρι. Ήξερε όμως και πώς να διεκδικήσει μόνος του τον χώρο που του αναλογούσε. Ο Τζινόμπιλι ήταν ο ορισμός του συναγωνιστή-ανταγωνιστή. Το επιβεβαιώνουν τα έργα του και όσοι στάθηκαν δίπλα του. Αντίρρηση; Καμία!

Για το μπάσκετ της Αργεντινής είναι τα πάντα!

Ο Τζινόμπιλι είναι σημείο αναφοράς για το μπάσκετ της Αργεντινής. Αν πάρουμε την ευθεία οδό θα πούμε: «Ήταν μοιραίο να ασχοληθεί με αυτό το άθλημα». Η Μπάχια Μπλάνκα [Bahia Blanca], η πόλη που γεννήθηκε, είναι «μπασκετούπολη». Σε αυτή την περιοχή, η πορτοκαλί μπάλα γεμίζει τους χώρους και γεννά ασταμάτητους ήχους καλαθοσφαίρισης. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο που τον «δένει» με το μπάσκετ. Η οικογενειακή παράδοση. Τα αδέρφια και ο πατέρας του ασχολήθηκαν με το σπορ, το αγάπησαν και διέγραψαν τη δική τους πορεία. Ε, προσθέστε και τη λατρεία του για τον Μάικλ Τζόρνταν και καταλαβαίνετε γιατί ήταν μοιραίο να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Ας πάρουμε τώρα και την κρυφή οδό. Τα χρόνια που πέρασαν και έμειναν, έδειξαν τι είναι και τι θα γινόταν ο Αργεντινός για τους συμπατριώτες του. Το ταλέντο και η αποτελεσματικότητά του φάνηκαν στην πατρίδα του και στην Ευρώπη. Στις ΗΠΑ και το ΝΒΑ φάνηκε η αντοχή, η εξέλιξη, ο θρίαμβος και η λαμπρή υστεροφημία. Για το αργεντίνικο μπάσκετ είναι -ναι, είναι, ενεστώτας- όνειρο, οπτασία, προβολή μέλλοντος, πραγματικότητα, φαντασία, υλοποίηση. Ο Μανού Τζινόμπιλι είναι τα πάντα για το μπάσκετ της Αργεντινής, είναι η ψυχή του.

Εκμηδένισε το χάσμα γενεών

Όλα τα προηγούμενα μεταφράζονται σε τίτλους, ατομικούς, συλλογικούς, σε ακαταμάχητα επιχειρήματα για την αξία του ανδρός. Ο Αργεντινός πανηγύρισε πρωταθλήματα ΝΒΑ (τέσσερα, με τους Σπερς), Ευρωλίγκα (το 2001 με την Κίντερ Μπολόνια) και δύο ολυμπιακά μετάλλια, ένα χρυσό (το 2004, στην Αθήνα) κι ένα χάλκινο (το 2008, στο Πεκίνο). Αρκετά και τα ατομικά βραβεία. Δύο φορές Όλ Σταρ ΝΒΑ (2005, 2011), Καλύτερος Έκτος Παίκτης (2008), MVP τελικού Ευρωλίγκας (2001), MVP στο ολυμπιακό τουρνουά του 2004… Μετά απ’ αυτά έρχεται η εύλογη ερώτηση: Τι τον έκανε να ξεχωρίζει; Ο υψηλός ρυθμός και το επιθετικό στυλ, η ζωηρή προσέγγιση στο παιχνίδι του. Ο Τζινόμπιλι ήξερε να εκμεταλλεύεται τους χώρους που του έδινε η άμυνα, είχε πολύ καλό έλεγχο στο σώμα του όταν έκανε διεισδύσεις, σούταρε εξαιρετικά από σταθερή θέση, έβλεπε γήπεδο και πάσαρε γρήγορα και αποτελεσματικά. Φυσικά, ποτέ δεν φοβόταν και μπορούσε να ορθώσει ανάστημα σε θεωρητικά πιο δυνατούς αντιπάλους. Αξιομνημόνευτη είναι και η ικανότητά του να κερδίζει επιθετικά φάουλ. Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν η επιθυμία του να κάνει ό,τι χρειαστεί για να κερδίσει η ομάδα του. Η ένταση στο παιχνίδι του ήταν αμείωτη, απίστευτη και μη αντιμετωπίσιμη. Πώς να μην ξεχωρίσει και πώς να μην διαπρέψει.
Το «Παράδειγμα» Μανού Τζινόμπιλι διαμορφώθηκε, ολοκληρώθηκε, στο ΝΒΑ. Στη μεγαλύτερη σκηνή του κόσμου, ο Αργεντινός διέπρεψε. Η συνέπεια και η αποτελεσματικότητά του τον έκαναν πρότυπο και κάποιον που άξιζε, αξίζει, να μιμηθείς. Από τότε που βρέθηκε στα παρκέ των ΗΠΑ, από τότε που φόρεσε τη φανέλα των Σαν Αντόνιο Σπερς εκμηδένισε τις αποστάσεις των γενεών της Αργεντινής! Την τελευταία του σεζόν στο ΝΒΑ όλοι ήταν εκεί! Παππούδες, γονείς, γιοι, εγγόνια. Και δεν πήγαιναν να δουν ένα παιχνίδι μπάσκετ. Όχι. Για τον Μανού πλήρωναν εισιτήριο. Ο 46χρονος είναι είδωλο για τους συμπατριώτες του. Η γνήσια προσπάθεια και η θυσία ήταν αυτά που καθόρισαν το μέγεθος και την αγωνιστική συμπεριφορά του. Κι αν τα δικά μας λόγια δεν αρκούν, ορίστε αυτά από το ESPN Player Rankings: «Δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος παίκτης στο ΝΒΑ. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με το στυλ και την ουσία του». Ο Τζινόμπιλι ήταν ένας από τους καλύτερους Έκτους Παίκτες. Ήταν ο Τρίτος Άνθρωπος, ανάμεσα σε Ντάνκαν, Πάρκερ και θα είναι πάντα Το Παράδειγμα για κάθε Αργεντινό.