Η εξομολόγηση του Σεμπάστιαν Λέτο σε 8.000 λέξεις: «Έκοψα το ποδόσφαιρο για να σταματήσω να υποφέρω!»

Τι θυμάσαι από τα πρώτα σου βήματα στη Λανούς;

«Τα πρώτα μου βήματα ήταν πολύ σημαντικά. Η Λανούς είναι ένας τεράστιος σύλλογος που έχει βγάλει σπουδαίιυς ποδοσφαιριστές. Όταν πήγα εγώ δεν μπορούσε να αγοράσει παίκτες και έπρεπε να πάρει από τις ακαδημίες. Στα 16 μου είχα την πρώτη μου κλήση στην πρώτη ομάδα και το θυμάμαι χαρακτηριστικά γιατί ήταν εναντίον της Ρίβερ Πλέιτ. Ένα τεράστιο στάδιο, γεμάτο με 90.000 οπαδούς και εγώ μόλις 16 ετών. Δεν έπαιξα αλλά τότε με είδαν και ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα. Στα 17,5 ξεκίνησα να παίζω κανονικά».

Τι θυμάσαι από το ντεμπούτο σου;

«Ήταν φανταστικό για εμένα, αν και είχαμε χάσει. Ήμουν 17,5 ετών και ήταν πολύ κομβική η κατάσταση στην ομάδα. Ημασταν στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος και κινδυνεύαμε με υποβιβασμό. Μπήκα στο πρώτο ημίχρονο και σκόραρα ένα απίστευτο γκολ. Για εμένα ήταν το καλύτερο γκολ που σκόραρα ποτέ! Μπορεί να χάσαμε 3-1 αλλά για εμένα ήταν κάτι μοναδικό».

Ήσουν συμπαίκτης με κάποιον που δεν γνωρίζαμε ποτέ ότι ήσασταν μαζί στις ακαδημίες;

«Από την ηλικία μου πέντε παίκτες έπαιξαν στην πρώτη ομάδα. Καταλαβαίνετε, όταν από τους 11 παίκτες οι 5 είναι από τις ακαδημίες τι σημαίνει. Μόνο ο Ντιέγκο Βαλέρι είναι γνωστός, έχει παίξει στην Πόρτο. Πολλοί από τους συμπαίκτες μου συνέχιζαν να παίζουν πολύ καλά στην Αργεντινή αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν το επόμενο βήμα, όπως εγώ που πήγα στη Λίβερπουλ, η ο Βαλέρι. Φανταστείτε ότι την επόμενη χρονιά, αφού μείναμε στην κατηγορία, 10 από τους 11 παίκτες της πρώτης ομάδας ήταν από την ακαδημία. Ήμασταν μια ομάδα από παιδιά 17-18 -19 χρόνων και ο μόνος «μεγάλος» ήταν ο τερματοφύλακας που ήταν 28. Εγώ ήμουν από τους μικρότερους. Μετά από δυο χρόνια η ομάδα πήρε και πρωτάθλημα, εγώ δεν ήμουν τότε εκεί, είχα πάει στη Λίβερπουλ».

Τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για κάποιον που είναι από την Αργεντινή;

«Έχουμε γεννηθεί για να παίζουμε ποδόσφαιρο. Αν με ρωτήσεις μια παιδική μου ανάμνηση σχετικά με το πώς ξεκίνησα θυμάμαι μόνο αυτό. Να είμαι στο γήπεδο και να παίζω. Η μητέρα μου με φώναζε με τον αδερφό μου που είναι έναν χρόνο μεγαλύτερος, όταν παίζαμε στο γήπεδο η στο δρόμο μέχρι το βράδυ, χωρίς παπούτσια χωρίς τίποτα! Αν ρωτήσεις κάποιον Αργεντινό θα σου δώσει την ίδια απάντηση, όχι γιατί την αντέγραψε αλλά γιατί αυτή ήταν η πραγματικότητα. Τότε τα πράγματα ήταν και πιο αγνά δεν υπήρχαν και κίνδυνοι.

Μετά τη Λανούς, ακολούθησε το μεγάλο βήμα στη καριέρα σας, η μεταγραφή στη Λίβερπουλ. Πώς προέκυψε;

«Τότε είχα και μια πρόταση από μια μεγάλη ομάδα στην Αργεντινή, τη Ρίβερ Πλέιτ. Τότε ήμουν 19 χρόνων και 6 μήνες πριν την μεταγραφή μου υπήρχε και ενδιαφέρον από την Μπέτις που ήταν η πρώτη ομάδα που με ήθελε. Δεν ήξερα εγώ ακόμα καν τι υπήρχε στην Ισπανία. Μετά ήρθε το ενδιαφέρον από τη Ρίβερ, είναι η μεγαλύτερη ομάδα στην Αργεντινή μαζί με την Μπόκα. Την περίοδο εκείνη ήταν πολύ σημαντικό για ένα παιδί από τις ακαδημίες να αγωνιστεί εκεί. Δεν ήταν σύνηθες να θέλει ένα παιδί σαν εμένα γιατί η ομάδα θα μπορούσε να πάρει κάποιον από την Ουρουγουάη ή από την Κολομβία. Ήρθε μετά όμως το ενδιαφέρον από τη Λίβερπουλ και ήταν εύκολο να αποφασίσω που θα πάω, γιατί είναι ένα από τα καλύτερα κλαμπ στον κόσμο».

Ήταν δύσκολη απόφαση;

«Όχι. Βέβαια εκείνη την περίοδο δεν καταλάβαινα και πολύ τι συνέβαινε. Τώρα καταλαβαίνω, όταν είσαι μικρός όμως και δεν σου εξηγούν πολύ καλά τα πράγματα. Δεν μπορείς να αντιληφθείς τι είναι καλύτερο για εσένα. Το καλύτερο όμως για κάποιον από την Αργεντινή ήταν να έρθει στην Ευρώπη για να παίξει ποδόσφαιρο».

Ποσό εύκολο ήταν για εσένα να προσαρμοστείς;

«Δεν ήταν εύκολο, ήμουν 19 χρόνων και δεν καταλάβαινα και πολλά. Πήγα σε μια χώρα με τελείως διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική γλώσσα, όλα αλλιώς! Και πήγα ολομόναχος γιατί προτιμώ να είμαι μόνος μου σε αυτά. Δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστείς όχι μόνο στην ζωή αλλά και στο ποδόσφαιρο, γιατί ήταν πολύ υψηλού επιπέδου. Με όλο το σεβασμό στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με την Premier League. Το επίπεδο ήταν φανταστικό, υπήρχαν προπονήσεις που πραγματικά η μπάλα πετούσε, ακόμα και για εμένα που ήμουν τεχνίτης υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα να κρατήσω την μπάλα. Είχα πολύ σπουδαίους συμπαίκτες όπως τον Τζεράρντ και τον Αλόνσο».

Πώς ήταν η ζωή στο Λίβερπουλ;

«Δύσκολη, αν δεν είσαι ψυχικά δυνατός υποφέρεις. Ο καιρός δεν είναι πολύ καλός και ήταν ακόμα χειρότερο είναι όταν κάναμε προπόνηση. Κάθε μέρα έβρεχε και είχε κρύο… Επίσης και το φαγητό ήταν κακό. Για αυτό γυρνάνε μετά από 6 μήνες μερικοί, γιατί αν δεν είσαι δυνατός υποφέρεις.

Πως ήταν να έχεις προπονητή τον Ράφα Μπενίτεθ;

«Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, με βοήθησε παρά πολύ. Στην προπόνηση έκανε πολύ σωστά πράγματα. Για εμένα το καλύτερο ήταν πως ήξερε να μας διαχειριστεί. Επίσης ήταν πολύ ξεκάθαρος στις οδηγίες του, όλοι γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουν. Θυμάμαι ακόμα τα τεχνικά κομμάτια τις προπονήσεις, μπορεί τώρα να έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο από τότε. Ήταν και παρά πολύ καλός άνθρωπος, μια πολύ καλή ψυχή. Με προστάτευε πολύ, είδε ότι θα μπορούσα να γίνω καλός ποδοσφαιριστής στο μέλλον, όχι τότε.

Με έβαλε να παίξω το πρώτο μου παιχνίδι στο Champions League, γιατί είδε ότι στις προπονήσεις ότι ήμουν καλός. Είχε όλους αυτούς του σπουδαίους ποδοσφαιριστές και με διάλεξε, αλλά δεν έπαιξα καλά. Με έβγαλε δυο λεπτά αφού ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο, γιατί είχε κάτι στο μυαλό για εμένα που όμως δεν δούλεψε. Μου έδωσε όμως την ευχαρίστηση να μην με βγάλει από το πρώτο ημίχρονο, όπως θα έκαναν οι περισσότεροι. Ήρθε την επόμενη μέρα και μου είπε ότι έκανε λάθος που με έβαλε να κάνω ντεμπούτο σε ένα τόσο κρίσιμο ματς, θα έπρεπε μου είπε να με βάλει να παίξω πρώτα σε κάποια παιχνίδια στο κύπελλο και στην Premier League και μετά να έπαιζα σε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι. Η σχέση μας μετά ήταν σαν πατέρα με γιου, είχα όμως μετά ένα τεράστιο πρόβλημα με το διαβατήριο και δεν μπορούσα να αγωνιστώ στην Premier League.

Ο προπονητής ήθελε να με στηρίξει πολύ, ειδικά μετά το πρώτο μου παιχνίδι που η ψυχολογία μου ήταν πολύ κακή. Έπαιξα ένα παιχνίδι στο EFL Cup και δυο στο FA cup, μετά είχαμε τα προημιτελικά με την Τσέλσι και μου είπε να είμαι έτοιμος να παίξω. Όμως δυστυχώς εξαιτίας του προβλήματος με το διαβατήριο με κάλεσε μόλις δυο μέρες πριν το παιχνίδι και μου είπε πως για νομικούς λόγους δεν θα μπορούσα να αγωνιστώ».

Ήταν ο Ραφαέλ Μπενίτεθ ο προπονητής που σε βοήθησε περισσότερο στην καριέρα σου;

«Ήταν ο προπονητής που πήρε μια πολύ σημαντική απόφαση για την καριέρα μου, να μείνω στη Λίβερπουλ μέχρι το τέλος της σεζόν, γιατί είχα και πρόταση από τη Ρίβερ στα μέσα της σεζόν. Με είχε καλέσει ο Σιμεόνε που είχε πάρει το πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν να πάω ως δανεικός. Οι περισσότεροι στην θέση του δεν θα ενδιαφέρονταν για ένα μικρό παιδί, αλλά αυτός επέμενε να μείνω για το μέλλον μου και την καριέρα μου, για να μάθω την γλώσσα, για να μάθω από τους συμπαίκτες μου και για να δυναμώσω. Ο Μπενίτεθ επίσης με είχε διαβεβαιώσει ότι θα προσπαθούσε να φτιάξει και το θέμα που είχα και με τα χαρτιά. Εγώ όμως ήθελα πολύ να φύγω, φώναζα για να φύγω θυμάμαι. Για εμένα ήταν το σημαντικότερα πράγμα που έκανε για εμένα, θα είμαι πάντα ευγνώμων. Μετά ήρθα στην Ελλάδα και συνέχισα την καριέρα μου».

Έκανες κάποιες αναφορές σε παλιούς συμπαίκτες σου στην Λίβερπουλ που μετά έγιναν προπονητές. Τσάμπι Αλόνσο, Χαβιέ Μασεράνο, Στίβεν Τζέραρντ. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για αυτούς;

«Αν με ρωτούσατε τότε αν κάποιος από αυτούς θα γίνονταν προπονητής, θα σας απαντούσα ότι ο Αλόνσο και ο Μασεράνο θα γίνονταν 100%. Ο Τζέραρντ ήταν μια πολύ δυναμική προσωπικότητα, δεν χρειαζόταν καν να μιλήσει. Ήταν ένας ήσυχος ηγέτης, τον σέβονταν πολύ, δεν ήταν ο παίκτης που περίμενα ότι θα γίνει προπονητής. Με τον Μασεράνο είναι λίγο διαφορετικό γιατί προπονεί εθνική ομάδα που δεν έχει κάθε μέρα προπονήσεις. Είναι βέβαια δύσκολο να διαλέγεις παίκτες που δεν τους έχεις κάθε μέρα. Ο Τσάμπι όταν έπαιζε ήταν ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα και ήμουν σίγουρος ότι θα γίνει προπονητής. Πολλοί μπορεί να λένε και για εμένα ότι με αυτού του είδους παιχνιδιού που έπαιζα δεν θα ήμουν ο ιδανικός προπονητής. Όμως όταν τελειώνουμε την ποδοσφαιρική μας καριέρα μπορούμε να δοκιμάσουμε όλοι την προπονητική και να καταλάβουμε αμέσως αν μας αρέσει. Ο Τζέραρντ το δοκίμασε και του πάει και για εμένα θα είναι ένας από τους μελλοντικούς προπονητές της Λίβερπουλ».

Πώς θυμάσαι τις πρώτες μέρες στον Ολυμπιακό;

«Είχα αμέσως ένα καλό προαίσθημα για τη χώρα, για τους οπαδούς, ήμουν και σε μια πολύ καλή ομάδα».

Ήταν πιο εύκολο να προσαρμοστείς στην Ελλάδα σε σχέση με την Αγγλία;

«Ναι, ήταν πιο κοντά στο ποδόσφαιρο που παίζαμε στην Αργεντινή. Στην Αγγλία το ποδόσφαιρο ήταν πολύ πιο γρήγορο».

Στον Ολυμπιακό είχες ως προπονητή έναν από τους καλύτερους στην ιστορία του συλλόγου, τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Τι θυμάσαι από αυτόν;

«Ήταν πολύ καλός προπονητής, πολύ οργανωτικός με πρωτοποριακές ιδέες».

Ως άνθρωπος;

«Τώρα που βρίσκομαι σε αυτή τι θέση πιστεύω ότι κάποια πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά, όσον αφορά το πώς μιλάς και συμπεριφέρεσαι σε έναν ποδοσφαιριστή. Προκειμένου να κάνεις τον παίκτη να καταλάβει τι θέλεις να κάνει, τι μπορεί να κάνει και τι πρέπει να αποδείξει παίζοντας. Αν δεν γίνει έτσι μπορεί να τον χάσεις, για αυτό πρέπει να προσεχείς τι λες. Στο κομμάτι της προπόνησης έχει το σεβασμό μου γιατί ακολούθησε και μια λαμπρή καριέρα αλλά στο κομμάτι της επικοινωνίας για εμένα θα μπορούσε να τα πάει πολύ καλύτερα. Με την εμπειρία που είχε και ως ποδοσφαιριστής θα μπορούσε να χειριστεί πολύ διαφορετικά κάποιες καταστάσεις».

Άρα σε έχασε ως παίκτη;

«Από την πρώτη μέρα!».

Ποιο ήταν το πρόβλημα;

«Με έχασε γιατί δεν με έκανε να καταλάβω τι έπρεπε να αποδείξω. Άμα βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει ως προπονητής τότε καλό είναι να καλέσεις τον παίκτη και να εξηγήσεις τι ακριβώς θέλεις, αυτό είναι για εμένα πολύ σημαντικό. Και δεν το έκανε».

Είχατε κάποιον τσακωμό στα αποδυτήρια;

«Όχι δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, άλλαξαν όμως οι σχέσεις μας. Πιστεύω όπως σας εξήγησα και πριν ότι ήταν πολύ σημαντικό να μας κερδίσει. Ημουν ένα νέο παιδί μόλις 21 ετών που μόλις είχε έρθει από τη Λίβερπουλ. Γι' αυτό θα έπρεπε να με χειριστεί έξυπνα, γιατί πιστεύω ότι αν χειριζόταν την κατάσταση διαφορετικά όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι νέοι παίκτες, θα σου δώσουν το 1000%. Να πω ότι δεν έχω πρόβλημα με την ομάδα, ακόμα έχω καλές σχέσεις με όλου»

Έχεις επαφές με κάποιον από τον Ολυμπιακό;

«Μιλάω με τον Γκαλέτι και τον Μπελούτσι, που είχαμε εξαιρετικές σχέσεις. Από Έλληνες μιλούσα με τον Τοροσίδη, όταν αυτός έπαιζε στη Ρόμα και εγώ στην Κατάνια. Όσα είχαν γίνει στο γήπεδο τότε έμειναν εκεί. Είναι ένας καλός άνθρωπος όπως και εγώ».

Αγωνιζόσουν ως αριστερός εξτρέμ, στη θέση που αγωνιζόταν τότε ένας θρύλος του Ολυμπιακού, ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Πώς ήταν να τον συναγωνίζεσαι;

«Έχω τεράστιο σεβασμό για τον Τζόρτζεβιτς, ήταν πολύ δύσκολο να τον συναγωνιστώ. Ήταν εκείνη τη χρονιά σε πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση, αλλά ποτέ δεν με έκανε να νιώσω τη δύναμη που είχε, γιατί είχε τρομερή δύναμη! Με βοήθησε πολύ, μου συμπεριφερόταν παρά πολύ καλά και μου στάθηκε σε μια δύσκολη στιγμή που δεν θέλω να αναφερθώ.

Ο Τζόρτζεβιτς με τον Νικοπολιδη ήταν πολύ σημαντικοί για εμένα στην ομάδα. Ήταν επίσης πολύ υποστηρικτικός απέναντι μου και μιλούσε πολύ καλά για εμένα. Ο Ολυμπιακός εκείνη την εποχή είχε τρομερούς παίκτες όπως Μήτρογλου, Γκαλέτι, Κοβάτσεβιτς, Μπελούτσι. Είχαμε μια ομάδα που δεν χρειαζόταν να κάνεις πολλά τεχνικά πράγματα, γιατί υπήρχε ποιότητα στους παίκτες. Ηταν πιο σημαντικό να τους διαχειρίζεσαι σωστλα. Ήμασταν τρομεροί τεχνικά στο κέντρο και στην επίθεση, ήταν μια πολύ καλή χρονιά».

Ποια παιχνίδια ξεχωρίζεις ως παίκτης του Ολυμπιακού;

«Θυμάμαι ένα ματς με την Μπενφίκα, που παίξαμε εξαιρετικά. Έπαιξα πολύ λίγο, νομίζω 15 λεπτά και ο Γκαλέτι σκόραρε ένα τρομερό γκολ. Αυτό το παιχνίδι με έκανε να αντιληφθώ τη δύναμη της ομάδας».

Το τελευταίο σου παιχνίδι με τη φανέλα του Ολυμπιακού ήταν στον τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ. Ήταν ένα επικό παιχνίδι που ήρθε 4-4 στην παράταση και 15-14 στα πέναλτι. Τι θυμάσαι από αυτό το ματς;

«Ήταν ένα τεράστιο παιχνίδι, φανταστείτε η οικογένεια μου έφυγε από το γήπεδο όταν χάναμε και προσπάθησαν να ξαναμπούν όταν ισοφαρίσαμε και έγινε το 2-2. Δεν θα ξανασυμβεί ποτέ, ήταν φανταστικό το κλίμα! Ενα γήπεδο γεμάτο οπαδούς και ένα τρελό παιχνίδι.»

Πώς ήταν η σχέση σου με τον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη;

Ήταν πολύ καλή, τον είχα δει τρεις φορές και ήταν πολύ ευγενικός μαζί μου. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις και από τον γιο του.

Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό;

«Ο Ολυμπιακός δεν ενεργοποίησε την οψιόν αγοράς από τη Λίβερπουλ και ο Παναθηναϊκός έκανε πρόταση. Εφόσον δεν μπορούσα να φτιάξω το θέμα με τα χαρτιά και να γυρίσω στην Αγγλία για να αγωνιστώ για τη Λίβερπουλ, αποφάσισα να πάω στον Παναθηναϊκό».

Έζησες έναν χρόνο στην Αθήνα και κατάλαβες την κόντρα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Ποσό εύκολη ήταν η απόφαση της μεταγραφής στον αιώνιο αντίπαλο;

«Δεν το σκέφτηκα πολύ. Αν δεν είσαι Έλληνας δεν σε επηρεάζει τόσο. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι σαν πόλεμος για τους αθλητές και πρέπει να πάρεις αποστάσεις όπως κάνεις στον πόλεμο. Αποφάσισα να πάω στον Παναθηναϊκό και δεν σκέφτηκα τα αρνητικά, σκέφτηκα μόνο τα θετικά, ότι πάω σε έναν πολύ μεγάλο σύλλογο όπου πρέπει να αποδείξω την αξία μου».

Η πρώτη σεζόν ήταν απολύτως επιτυχημένη, αφού ο Παναθηναϊκός πήρε το νταμπλ και το τελευταίο του πρωτάθλημα μέχρι σήμερα. Τι θυμάσαι από αυτή;

«Ήταν μια τέλεια χρονιά για όλους, ο σύλλογος ήταν στα καλύτερα του. Ο πρόεδρος επένδυσε χρήματα και έφερε παίκτες που μπορούσαν να αγωνιστούν και να κερδίσουν τίτλους. Είναι όμως δυστυχώς το τελευταίο πρωτάθλημα της ομάδας».

Πώς ήταν η σχέση σου με τον Νίκο Πάτερα;

«Έχω πάντα σεβασμό σε όλους, απλά δεν είμαι τόσο θερμός με όλους. Είχα πολύ καλή σχέση με τον πρόεδρο, τον είχα συναντήσει τρεις φορές. Ερχόταν συχνά στις προπονήσεις, είχα περισσότερες επαφές μαζί του απ' ότι με τον Κόκκαλη».

Με τον Παναθηναϊκό πανηγύρισες και μεγάλες νίκες στην Ευρώπη όπως με τη Ρόμα, τι θυμάσαι από τα παιχνίδια αυτά;

«Δεν ήταν εύκολη νίκη γιατί είχαν μια πολύ καλή ομάδα, αν και ο Τότι δεν έπαιζε στον πρώτο αγώνα που κερδίσαμε 3-2. Είναι πολύ δύσκολο να παίζεις απέναντι σε τέτοιες ομάδες, αλλά κάναμε μια πολύ καλή δουλειά αν και χάναμε στην αρχή. Ήταν μια μαγική βραδιά για όλους τους Παναθηναϊκούς και έπαιξα πολύ καλά. Στο επόμενο παιχνίδι εντός έδρας έπαιξα μόνο 5 λεπτά στο τέλος και πλέον μπορώ να καταλάβω τι δεν έκανα καλά τεχνικά τότε και δεν έπαιξα. Είχα θυμώσει πολύ γιατί ήθελα πάρα πολύ να παίξω, αλλά καταλαβαίνω ότι ήταν ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι».

Είδαμε εκείνη τη σεζόν τον καλύτερο Λέτο;

«Όχι, η καλύτερη εποχή μου ήταν το 2013 ένα χρόνο πριν την εγχείρηση μου, που έπαιζα ως σέντερ φορ. Ήμουν πολύ πιο δυνατός και γρήγορος, ήμουν σε μια πολύ καλή ποδοσφαιρική ηλικία που το σώμα μου είχε αλλάξει. Επίσης είχα πολύ καλή χημεία με τους συμπαίκτες μου και ένιωθα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα».

Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό;

«Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι το πρώτο παιχνίδι με τη Ρόμα. Μπορεί να μην σκόραρα αλλά έπαιξα πολύ καλά».

Το αγαπημένο σου γκολ;

«Το γκολ με τον Άρη στον τελικό του κυπέλλου και το γκολ που σκόραρα απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης».

Πώς θα αξιοποιούσες ως προπονητής τον Λέτο;

«Αν έπρεπε να διαλέξω θα με τοποθετούσα ως σέντερ φορ γιατί μπορούσα να τρέχω στο χώρο, να κατεβαίνω, να κρατάω την μπάλα και μπορούσα και να ντριμπλάρω και θα με έκανα και αρχηγό!».

Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας του νταμπλ του Παναθηναϊκού το 2010;

«Είναι σημαντικό ότι είχαμε νέους και ταλαντούχους παίκτες και οι μεγαλύτεροι είχαν ηγετική προσωπικότητα όπως οι Κατσουράνης, Καραγκούνης, Βύντρα. Παίκτες που γνωρίζουν καλά το ποδόσφαιρο της χώρας. Έβαζες για παράδειγμα τον "τρελό" Σισέ να παίξει με τον επαγγελματία Κατσουράνη. Για εμένα αυτό δημιούργησε τη νοοτροπία του νικητή, αν και είχαμε και προβλήματα».

Ανέφερες πριν τον Βύντρα, ήταν ένας παίκτης για τον οποίο ο κόσμος γκρίνιαζε αλλά ήταν πάντα βασικός...

«Είμαι χαρούμενος που το αναφέρεις. Για εμένα ο Βύντρα είναι τρομερός επαγγελματίας. Ήταν επίσης ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν είναι ότι είχε μπροστά του εμένα και τον Σισέ, που μπορεί και να μην τρέχαμε στα μαρκαρίσματα. Κάποιοι παίκτες τέτοιου είδους έκαναν φανταστική δουλειά αλλά μπορεί οι οπαδοί να τους κριτίκαραν. Έβλεπαν ότι μπορεί να μην έβγαινε μπροστά αλλά εμείς ξέραμε καλά ότι αν δεν υπήρχε ο Βύντρα θα είχαμε πρόβλημα».

Τότε ο Παναθηναϊκός είχε μια τρομερή τριάδα στο κέντρο. Ζιλμπέρτο - Κατσουράνης - Καραγκούνης...

«Ήταν φανταστική τριάδα. Ο Ζιλμπέρτο ήταν ένας τζέντλεμαν που έπαιζε ποδόσφαιρο. Σούπερ επαγγελματίας. Πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο και ήταν αρχηγός της Βραζιλίας. Μπορούσε εύκολα να οργανώσει το παιχνίδι και προσέφερε ελευθερία στους υπόλοιπους. Είναι σημαντικό όταν παίζεις στο κέντρο και έχεις κάποιον να σε κάνει να παίζεις ελεύθερα επειδή θα μείνει αυτός πίσω. Είχαμε καλό σύνολο.

Ο Κατσουράνης ήταν απίστευτος χαφ. Είναι έξυπνος και ήθελε πάντα να κερδίζει. Όλοι θέλουν να κερδίζουν, όμως αυτός το ήθελε περισσότερο από όλους. Είχε τρομερή αντίληψη του παιχνιδιού. Ήταν καλός επιθετικά αλλά αμυντικά ήταν ο καλύτερος για εμένα. Ήταν τόσο έξυπνος που μπορούσε να παίξει αμυντικός χαφ, στόπερ και δεξιός μπακ. Σκόραρε πολλά γκολ, έδινε ασίστ, τα έκανε όλα! Είχε 7-8 γκολ τη σεζόν που είναι τρομερό για χαφ. Ήταν άλλη κλάση και είναι καλός χαρακτήρας.

Όσο για τον Καραγκούνη, ήταν επίσης φανταστικός παίκτης. Πιο τεχνίτης, ήξερε να κρατήσει την μπάλα και έδινε τέμπο στην ομάδα. Ήξερε πότε έπρεπε να τρέξουμε την μπάλα και πότε έπρεπε να παγώσουμε τον ρυθμό. Ήταν έξυπνος παίκτης. Μιλάμε για φοβερή τριάδα στα χαφ. Ζιλμπέρτο, Καραγκούνης, Κατσουράνης. Έπαιξαν Άρσεναλ, Ίντερ, Μπενφίκα. Παίκτες που ήταν στο υψηλότερο επίπεδο, σε top ομάδες και παρόλα αυτά ήταν προσγειωμένοι. Για εμένα αυτό ήταν το κλειδί. Επίσης είχαμε τον Σιμάο που ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι της ομάδας. Όταν έχεις μια τόσο επιθετική ομάδα χρειάζεσαι έναν παίκτη να τρέχει και να καλύπτει χώρους».

Σε αυτή την ομάδα υπήρχε ένα wonder kid που 13 χρόνια μετά τον είχες παίκτη ως προπονητής. Τον Σωτήρη Νίνη. Πως ήταν να προπονείς έναν ποδοσφαιριστή που τον είχες συμπαίκτη;

«Ο Σωτήρης είναι φίλος μου. Τότε ήταν πολύ μικρός, όμως όλοι τον θεωρούσαν το πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είχε κάνει τρομερή χρονιά με τον Παναθηναϊκό όταν πήραμε το νταμπλ και αργότερα πήγε στην Ιταλία. Από εκεί και πέρα όλα είναι μέσα στην ποδοσφαιρική ζωή. Είχα την τύχη να δουλέψω μαζί του την περασμένη σεζόν ως βοηθός προπονητή στην Κηφισιά. Ήταν ωραίο. Θυμάμαι του έλεγα τι πίστευα πως έπρεπε να βελτιώσει όταν παίζαμε μαζί και μας βοήθησε πολύ. Ήταν ωραίο συναίσθημα να τον έχω ως συμπαίκτη αλλά και να τον προπονώ».

Ο Παναθηναϊκός εκείνης της εποχής πήρε το νταμπλ. Πιστεύεις πως αυτή η ομάδα θα μπορούσε να πάρει περισσότερους τίτλους στην πρώτη σου θητεία;

«Το δεύτερο χρόνο δεν αλλάξαμε τόσο πολύ την ομάδα. Έγιναν κάποιες αλλαγές αλλά η βάση ήταν η ίδια. Εκείνη τη χρονιά ήταν σαν να... χαλαρώσαμε λίγο επειδή πήραμε το πρωτάθλημα μετά από πολλά χρόνια. Η δεύτερη χρονιά δεν ήταν καλή για μένα. Έβαλα μόνο ένα γκολ. Την τρίτη χρονιά αν δεν τραυματιζόμουν είμαι 100% σίγουρος πως θα παίρναμε το πρωτάθλημα. Είχα αυτό το προαίσθημα».

Είχες έναν πολύ σημαντικό τραυματισμό στο γόνατο εκείνη τη χρονιά. Πως κατάφερες να διαχειριστείς ψυχολογικά αυτό το πλήγμα;

«Το πρόβλημα στο γόνατο μου άρχισε από όταν ήμουν 18, πριν καν πάω στη Λίβερπουλ. Έσπασα τον μηνίσκο μου, κάναμε μια γρήγορη επέμβαση για να το φτιάξουμε και να το καθαρίσουμε. Σε τρεις εβδομάδες ήμουν έτοιμος και μέχρι τα 23 μου δεν είχα κανένα πρόβλημα. Μετά άρχισε να μαζεύει υγρό το γόνατο μου, ανησύχησα και ρώτησα τους γιατρούς τι έπρεπε να κάνω. Ήταν μεγάλη ζημιά μετά από τόσα χρόνια προπονήσεων και αγώνων. Επίσης εγώ δεν ήμουν μυικά δυνατός, δεν το «έχτισα» και ήταν λίγο αργά να φτιάξω δυνατό μυ. Ήμουν στα καλύτερα μου όταν τραυματίστηκα. Μάζευε υγρό το γόνατο μου αλλά δεν με πονούσε πολύ. Θυμάμαι ένα παιχνίδι που ο Τοτσέ είχε βάλει δυο γκολ, ήταν Γενάρης, ήμασταν πρώτοι και εγώ είχα ήδη βάλει 17 γκολ εκείνη τη σεζόν και άκουσα αυτό το "κλικ" από το γόνατο μου. Μετά από κάθε παιχνίδι ένιωθα ένα πόνο και απλά έβαζα πάγο, έπαιρνα ένα χάπι και έφευγε, όμως μετά από αυτό το "κλικ" έχω ακόμα και σήμερα αυτόν τον πόνο στο γόνατο!

Ψυχολογικά ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Ήμουν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας μου, ήμασταν πρώτοι και πήγαινα να πάρω δεύτερο πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό. Ήμουν στα μισά της καριέρας μου, περίπου στα 24 μου και εμφανίστηκε αυτό το πρόβλημα. Ψυχικά είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος, όμως αυτό δεν ήταν εύκολο. Πάλευα να γυρίσω όσο πιο γρήγορα γίνεται, όμως δεν ήταν εύκολο να είμαι ο Λέτο που ήμουν. Δεν ήμουν ο ίδιος παίκτης σε επίπεδο τεχνικής και τρεξίματος, όμως έγινα ένας καινούργιος παίκτης, είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Εκείνος ο Λέτο δεν ήταν αυτός που ήξεραν όλοι. Ο ένας Λέτο ήταν τεχνίτης και έτρεχε γρήγορα, ενώ ο άλλος κρατούσε περισσότερο την μπάλα, πάσαρε, έδινε ασίστ και έκανε παιχνίδι. Δεν έτρεχα τόσο πολύ αλλά προσπαθούσα να αξιοποιήσω την τεχνική που είχα».

Στην πρώτη σου θητεία δούλεψες με τρεις προπονητές. Τον Χενκ Τεν Κάτε, τον Νίκο Νιόπλια και τον Ζεσουάλδο Φερέιρα. Τι θυμάσαι από αυτούς;

«Ο Τεν Κάτε έμεινε πολύ λίγο. Ήταν καλός τύπος, καλός προπονητής, ήταν καλός στην επικοινωνία και είχε ένα ικανό επιτελείο. Είναι από την Ολλανδία οπότε στην προπόνηση εστίαζε πολύ στο κομμάτι της κατοχής της μπάλας. Ήμασταν πρώτοι, άρα έκανε καλή δουλειά. Δεν ξέρω τι πρόβλημα υπήρξε και έφυγε. Ήταν οργανωτικός και του άρεσε πολύ η επικοινωνία με τους ποδοσφαιριστές του. Πήρα πολλά από αυτόν.

Ο Νιόπλιας είχε το βάρος να αποδείξει πως είναι στο απαραίτητο επίπεδο για να προπονήσει τον Παναθηναϊκό. Ήταν καλός προπονητής και ήταν πιο κοντά στους παίκτες. Ήταν πρώην ποδοσφαιριστής και προσπαθούσε να έχει πιο άμεση επαφή με τους παίκτες του και να κάνει πλάκες. Είχε βοηθό τον Βαζέχα και έκαναν καλό δίδυμο. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει να έχεις ισχυρή προσωπικότητα για να διαχειριστείς τις τρέλες μερικών ποδοσφαιριστών. Εκτός από το κομμάτι της τακτικής είναι πολύ σημαντικό θέμα η διαχείριση των ποδοσφαιριστών. Όταν τους βάλεις στο γήπεδο να ξέρουν μόνοι τους τι πρέπει να κάνουν.

Μετά ήρθε ο Φερέιρα. Κι αυτός ήταν καλός προπονητής με προσωπικότητα. Αυτός αποφάσισε να με αλλάξει θέση. Όταν έφυγε ο Τζιμπρίλ δεν είχαμε επιθετικό, με κάλεσε και μου είπε πως είχε στο μυαλό του να με βάλει σέντερ φορ. Και ήθελε να βάλει γύρω μου παίκτες με πολύ καλή τεχνική. Αυτό σημαίνει πως είδε την προοπτική της ομάδας και έπαιρνε το 100% από όλους».

Πόσο εύκολο ήταν για εσένα να φύγεις από τον Παναθηναϊκό εκείνη την εποχή;

«Ήταν πολύ στενάχωρο για εμένα. Προερχόμουν από τις καλύτερες μου σεζόν. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Μίλησα με την ομάδα και αποφάσισαν να μη συνεχίσουμε. Έδιναν πολλά λεφτά για έναν παίκτη που δεν έπαιζε. Ήταν το καλύτερο και για τις δυο πλευρές».

Όταν έφυγες την πρώτη φορά είχες στο μυαλό σου πως θα επιστρέψεις κάποια στιγμή;

«Πάντα ήξερα πως αν κατάφερνα να διαχειριστώ τον τραυματισμό μου θα επέστρεφα στον Παναθηναϊκό. Αυτό ήθελα».

Μετά την πρώτη σου θητεία στον Παναθηναϊκό υπήρξε άλλη ομάδα που σε ήθελε;

«Όχι. Μόνο ο Παναθηναϊκός μου έδωσε την ευκαιρία να γυρίσω στην Ελλάδα».

Μετά πήγες στην Κατάνια. Πως θυμάσαι την εμπειρία σου στην Ιταλία;

«Στην αρχή υπήρχαν τεράστιες προσδοκίες από εμένα. Φανταστείτε πως όλοι είχαν στο μυαλό τους τον παίκτη που έβλεπαν στον Παναθηναϊκό τα προηγούμενα χρόνια. Περίμεναν παίκτη που θα κάνουν τη διαφορά, όμως ήμουν εκτός για 1,5 χρόνο που είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Έπρεπε να τεστάρω το γόνατο μου για να δω πως μπορώ να παίξω. Οι οπαδοί είχαν δει έναν παίκτη που έτρεχε σαν τρελός και περίμεναν το ίδιο. Για εμένα ήταν θετική εμπειρία επειδή δοκίμασα τον εαυτό μου και είδα ότι μπορώ να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο».

Και έπειτα από 1,5 χρόνο επέστρεψες σπίτι, στη Λανούς...

«Είχα όνειρο να επιστρέψω στη Λανούς να παίξω στα 30 μου, στα καλά μου. Θεωρώ πως στα 27-28 παίρνεις εμπειρίες και στα 30 είσαι στα καλύτερά σου. Δυστυχώς όμως μετά από 4-5 μέρες είχαν τον πολύ σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι. Είχαν περάσει δύο χρόνια από την επέμβαση μου και είχα δυναμώσει, όμως αυτό κατέστρεψε τα όνειρα μου».

Τι έγινε ακριβώς;

«Έκανα ασκήσεις στο γυμναστήριο, κάτι έπεσε από τον τοίχο και με χτύπησε στο κεφάλι. Έπαθα κάταγμα στο κρανίο και έπρεπε να κάνω δύο χειρουργεία. Έμεινα εκτός 6-7 μήνες. Βέβαια εκτός από το κεφάλι είχα και το γόνατο. Ήταν διπλό πρόβλημα και ήθελε διπλή δουλειά. Έπρεπε να δουλέψω πολύ πνευματικά για να μείνω δυνατός. Αποφάσισα να συνεχίσω αλλά δεν ήμουν 100% σίγουρος».

Κατά πόσο ήταν εύκολο για εσένα να αγωνίζεσαι με κράνος;

«Να σας πω την αλήθεια, έβαλα περισσότερα γκολ με το κεφάλι! Όταν γύρισα στον Παναθηναϊκό έπρεπε να παίζω με κράνος και εγώ προφανώς δεν ήθελα. Εκείνη την περίοδο η σύζυγος μου μου είχε πει πως αν ήθελα να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο με ασφάλεια θα έπρεπε να το κάνω με το προστατευτικό. Το καλό είναι πως δεν το ένιωθα όσο έπαιζα. Επίσης με βοήθησε επειδή δεν χρειαζόταν να φτιάχνω συνέχεια το μαλλί μου όπως πριν!».

Στη δεύτερη θητεία σου υπήρξε και αλλαγή διοίκησης. Ποια είναι η άποψη σου για τον Γιάννη Αλαφούζο;

«Έχω καλή σχέση μαζί του. Μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω ξανά στον Παναθηναϊκό. Είχα μια συνάντηση μαζί του πριν φύγω, στην οποία ήταν πολύ ξεκάθαρος μαζί μου. Τον σέβομαι. Το ποδόσφαιρο είναι δύσκολο και μερικές φορές χρειάζεσαι μικρές στιγμές ευτυχίας, όπως είναι οι νίκες και φυσικά το πρωτάθλημα. Του εύχομαι να καταφέρει φέτος να κάνει καλή ομάδα και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Αυτό είναι που θέλουν όλοι στην οικογένεια του Παναθηναϊκού».

Αυτά τα χρόνια ο Γιάννης Αλαφούζος έχει βάλει πολλά χρήματα στον Παναθηναϊκό. Θεωρείς πως δέχεται άδικη κριτική;

«Δεν ξέρω αν είναι δίκαιη ή άδικη κριτική. Όταν δεν φέρνεις αποτελέσματα θα υπάρχει αυτή η κριτική. Δυστυχώς ζούμε σε ένα σύστημα που μετράει μόνο το αποτέλεσμα. Είμαι σίγουρος πως έχει ξοδέψει και ακόμα ξοδεύει πολλά λεφτά, όμως είναι λογικό να μην είναι χαρούμενος ο κόσμος. Στο ποδόσφαιρο μετράει μόνο η νίκη και ειδικά όταν πρόκειται για τη μεγαλύτερη ομάδα».

Τι πιστεύεις πως μπορούμε να περιμένουμε φέτος από τον Παναθηναϊκό;

«Ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια παλεύει για το πρωτάθλημα και έφτασε κοντά στο να το πάρει. Έφεραν νέο προπονητή που ήταν στη Σεβίλλη. Ίσως δώσει στην ομάδα μια άλλη νοοτροπία και οπτική. Είναι σημαντικό πώς θα διαχειριστεί το ρόστερ. Φυσικά πρέπει να έρθουν παίκτες που ξέρουν το μέγεθος του Παναθηναϊκού για να καταλάβουν τη σημασία που έχει να πάρει ξανά το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός».

Ποιον ξεχωρίζεις από αυτόν τον Παναθηναϊκό;

«Μου αρέσει ο Ιωαννίδης. Είναι πολύ κινητικός, είναι καλός σκόρερ και ξέρει να παίζει με την μπάλα. Είναι σημαντικό ποιοι παίκτες θα είναι γύρω του. Στο κέντρο ο Τσέριν είναι σημαντικός παίκτης. Πρέπει να δούμε τι χαρακτηριστικά θέλει να έχουν οι παίκτες του ο Αλόνσο».

Ποιο παιχνίδι σου έχει μείνει από τη δεύτερη θητεία σου στον Παναθηναϊκό;

«Θα πω αυτό με τον Πανθρακικό στη Λεωφόρο, στο οποίο ο Μπεργκ έβαλε πέντε γκολ και εγώ του έδωσα τρεις ασίστ. Σε αυτό το ματς ήταν η επιτομή του δεύτερου Λέτο. Του παίκτη που έγινα μετά τον τραυματισμό, που ήταν περισσότερο playmaker».

Πώς θυμάσαι το τελευταίο σου παιχνίδι με τη φανέλα του Παναθηναϊκού;

«Ήταν στη Λεωφόρο με τον Πανιώνιο για τα Play Off. Ήμουν πολύ περήφανος που παρά τους τραυματισμούς μου στο γόνατο και στο κεφάλι κατάφερα να γυρίσω πίσω και να παίξω στον Παναθηναϊκό. Το κλαμπ μου τα έδωσε όλα και εγώ προσπάθησα να τα δώσω όλα σε αντάλλαγμα. Ήταν στενάχωρο αλλά και ευχάριστο που είχα την ευκαιρία να παίξω ξανά με τον Παναθηναϊκό. Άλλοι παίκτες της εποχής μου, όπως ο Τζιμπρίλ, δεν είχαν αυτή την ευκαιρία. Είναι μια καλή ανάμνηση».

Έχεις μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Πώς παραμένει τόσο ισχυρή μετά από τόσα πολλά χρόνια.

«Έπειτα από τόσα χρόνια υπάρχει ακόμα πολύ πάθος. Ο κόσμος ακόμα με αναγνωρίζει στο δρόμο και θέλουν μια φωτογραφία ή με κάνουν να νιώθω πως με αγαπούν. Όταν επέστρεψα στη Λεωφόρο με την Κηφισιά όλοι μου συμπεριφέρθηκαν άψογα. Δεν έχω κάτι παραπάνω να πω εκτός από ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους».

Πόσο περίεργο ήταν όταν επέστρεψες στη Λεωφόρο ως αντίπαλος με την Κηφισιά; «Ήταν περίεργο. Να είμαι ειλικρινής ήταν μια περίπτωση που ο Παναθηναϊκός έπρεπε να νικήσει για να παραμείνει ψηλά στο πρωτάθλημα και εμείς έπρεπε να πάρουμε αποτέλεσμα επειδή χρειαζόμασταν βαθμούς για να σωθούμε. Ήταν όμορφο επειδή δεν είναι το ίδιο να είσαι παίκτης και προπονητής. Ήταν λίγο περίεργο αλλά μου άρεσε που ήμουν στη Λεωφόρο και είδα πάλι τις αντιδράσεις του κόσμου».

Πώς προέκυψε η Κηφισιά;

«Ο κύριος Στραματσόνι δεν σκεφτόταν να συνεχίσει ως προπονητής, οπότε ήμουν διαθέσιμος. Γνωρίζω τον Στέφανο Κοτσόλη εδώ και πολλά χρόνια, παίζαμε μαζί, έχουμε μια πολύ καλή σχέση, μιλήσαμε και μου έκανε πρόταση να έρθω να βοηθήσω την ομάδα επειδή χρειάζονταν βοηθό προπονητή. Και δέχτηκα. Ξέρω τον Στέφανο ως άνθρωπο, που είπε για την ομάδα, για τις φιλοδοξίες της διοίκησης και ήταν εύκολη απόφαση για εμένα να έρθω εδώ».

Αρχικά συνεργάστηκες με τον Ντέιβιτ Νίλσεν...

«Δουλέψαμε πολύ λίγο μαζί. Δυο εβδομάδες περίπου. Ήταν πολύ θετικός άνθρωπος, δούλεψε πολύ στο πνευματικό κομμάτι. Δυστυχώς σε αυτή την κατάσταση η ομάδα ήθελε αποτελέσματα και όπως είπα και πριν οι νίκες μετράνε σε αυτό το επίπεδο».

Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Κώστα Μπράτσο;

«Πάρα πολύ καλή. Είχαμε χημεία, σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, έχουμε τις ίδιες ιδέες για το ποδόσφαιρο και τον ίδιο τρόπο συμπεριφοράς. Ήταν εύκολο για μένα να δουλεύω μαζί του, καθώς είναι φανταστικός προπονητής και φανταστικός άνθρωπος. Είναι μορφωμένος και δουλεύει σκληρά. Ήταν πολύ καλό για μένα να μάθω πράγματα από αυτόν».

Ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν την Κηφισιά στον υποβιβασμό;

«Αρχικά, όπως ξέρετε, από τη στιγμή που πήραν το πρωτάθλημα στη δεύτερη κατηγορία δεν είχαν πολύ χρόνο να κάνουν μεταγραφές για να ενισχύσουν την ομάδα για τη Superleague. Παίρνοντας γρήγορες αποφάσεις, γίνονται λάθη. Δεν είχαν χρόνο και ήταν η πρώτη σεζόν της ομάδας στην πρώτη κατηγορία, οπότε δεν ήταν εύκολο να βρεθεί στο επίπεδο των άλλων ομάδων. Πληρώσαμε τα λάθη μας».

Η ομάδα έπεσε στον αγώνα με τον ήδη υποβιβασμένο ΠΑΣ Γιάννινα σε ένα ματς που η Κηφισιά πήρε το προβάδισμα. Τι έφταιξε;

«Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Δεν έχει σημασία που ο ΠΑΣ Γιάννινα είχε ήδη υποβιβαστεί. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτόματα θα παίρναμε το τρίποντο».

Την προηγούμενη σεζόν υπήρξε ένα σοβαρό περιστατικό στην ομάδα, με τη ρατσιστική επίθεση στον Τεττέι. Πως το βιώσατε ως ομάδα;

«Ήταν πολύ ξεκάθαρο τι έγινε εκείνη την ημέρα. Ο παίκτης το ένιωσε και δεν πρέπει να γίνει ξανά κάτι τέτοιο. Είναι λάθος παράδειγμα για τα παιδιά και την κοινωνία. Εμείς ως ομάδα προστατέψαμε τον παίκτη μας, σταθήκαμε δίπλα του και του δώσαμε δύναμη για να συνεχίσει να παλεύει».

Αυτή θα είναι η πρώτη σου χρονιά ως πρώτος προπονητής. Πως έγινε η πρόταση της Κηφισιάς;

«Ο κύριος Πρίτσας και ο Στέφανος μου έδωσαν την ευκαιρία να αναλάβω την ομάδα. Υπήρξε μια συνάντηση μετά το τέλος του πρωταθλήματος, μου έκαναν πρόταση, καθώς ήταν ικανοποιημένοι με αυτά που είδαν μέσα στη σεζόν και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Είμαι χαρούμενος και περήφανος για αυτήν την ευκαιρία. Είναι πολύ σημαντική ευκαιρία για εμένα».

Ποιος είναι ο στόχος ο δικός σου και της ομάδας για την ερχόμενη σεζόν;

«Ο πρόεδρος ήταν πολύ ξεκάθαρος από την πρώτη στιγμή. Είναι νικητής και διαλέγει ανθρώπους δίπλα του με την ίδια νοοτροπία. Με τον Στέφανο είμαστε στην ίδια σελίδα. Θέλουμε να επιστρέψουμε στη Superleague. Αυτός είναι ο στόχος και για αυτό επενδύει η ομάδα».

Ποια είναι η άποψη σου για το επίπεδο της Superleague 2;

«Έχω παίξει στη Serie B της Ιταλίας, όμως είναι διαφορετικό. Τα πρωταθλήματα δεύτερης κατηγορίας είναι περισσότερο physical παρά τεχνικά. Θα αντιμετωπίσουμε ομάδες που θα βγουν για πόλεμο, οπότε πρέπει να είμαστε πνευματικά έτοιμοι. Θα είναι μια πολύ δύσκολη σεζόν για όλους μας».

Όπως φαίνεται και από την καριέρα σου, είσαι ένας πολύ δυνατός χαρακτήρας. Τώρα που θα είσαι πρώτος προπονητής για πρώτη φορά έχεις άγχος;

«Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Ξέρω ποια νοοτροπία θέλω να μεταδώσω στους παίκτες. Είμαι έτοιμος για αυτή την ευκαιρία που μου δόθηκε».

Τι στόχους έχεις βάλει για την Κηφισιά της ερχόμενης σεζόν;

«Είναι μια εύκολη απάντηση, θέλω να κερδίζω. Θεωρώ πολύ σημαντικό να κάνω τους παίκτες μου να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν. Όση περισσότερη πληροφορία δίνεις στους παίκτες τόσο καλύτερη βάση χτίζεις. Μετά πρέπει να κανείς τους παίκτες να νιώσουν ελεύθεροι να δημιουργήσουν. Για εμένα η σεζόν που έρχεται είναι πολύ σημαντική, είναι μια ευκαιρία και ονειρεύομαι ότι είναι ένα νέα ξεκίνημα για εμένα και την ομάδα. Είναι σημαντική χρονιά για όλους, για να αποδείξουμε ποιοι είμαστε. Δυστυχώς ξεκινάμε δυσάρεστα, γιατί υποβιβαστήκαμε αλλά ελπίζω πως ο στόχος μας φέτος θα επιτευχθεί».