Σβεν Γκόραν Έρικσον: Veni, Vidi, Vici
«Δεν είναι ο θάνατος που πρέπει να φοβάται ο άνθρωπος, αλλά να φοβάται ότι δεν θα αρχίσει ποτέ να ζει» ίσως θα μπορούσε να αναγράφεται στο μνήμα του. Το σπουδαίο απόφθεγμα άλλωστε του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου αντηχούσε νοητά στο χρόνο καθ΄όλη τη διάρκεια της πορείας του. Αντιμετώπισε τον καρκίνο με ψυχραιμία και σθένος και την κλεψύδρα της ζωής του με την ψυχρότητα που της αναλογούσε.
Με κάθε παράσημο να βαραίνει τους ώμους του από κάθε λιμάνι που αγκυροβόλησε στα ταξίδια του, ο ίδιος γνώριζε πως είχε υπηρετήσει στο έπακρο τους πόθους της ζωής του. Έφτιαξε το όνομά του στη Σουηδία με τη θρυλική εκδοχή της Γκέτεμποργκ, ενώ αναστήθηκε ως νέος αυτοκράτορας της Ρώμης με τη Λάτσιο στις αρχές της χιλιετίας.
Γνώρισε εις βάθος την Αγγλία και τη βρετανική κουλτούρα, προτού αποφασίσει πως είχε καταφτάσει η ώρα να εξερευνήσει τον κόσμο πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης με όχημα τη μπάλα: Γύρισε την Αφρική, το Μεξικό, την Κίνα και τις Φιλιππίνες, όμως ακόμα είχε ένα βάρος που τον ταλάνιζε.
Όταν ο θάνατος του χτύπησε την πόρτα, ο Σβεν Γκόραν Έρικσον έγραψε μήνυμα αγάπης προς τη Λίβερπουλ και το μεγάλο του όνειρο έγινε πραγματικότητα σαν το κύκνειο άσμα του στο γήπεδο του «Ανφιλντ». Ο Σουηδός αποχαιρέτησε αυτόν τον κόσμο «χορτασμένος» από τη ζωή και το Gazzetta θυμάται μια προπονητική ταυτότητα που σπανίζει στο παγκόσμιο στερέωμα.
Η «χρυσή» σφραγίδα του στο ποδόσφαιρο
Το τέλος της καριέρας του μπορεί να τον βρήκε να διδάσκει την τέχνη σε τροπικό κλίμα στις Φιλιππίνες, όμως το ξεκίνημα ήταν πολύ διαφορετικό. Στη Σουηδία άλλωστε το λευκό τοπίο επικρατεί με τα χιόνια να αποτελούν τον πρώτο καμβά στην έκρηξη μιας εντυπωσιακής πορείας. Ο πρόλογος του δικού του παραμυθιού ξεκίνησε από τη Γκέτεμποργκ, όταν προσελήφθη την 1η Ιανουαρίου του 1979.
Σφυρηλατώντας την ομάδα του με διάταξη 4-3-3, σύστημα ζώνης και υψηλή πίεση σε όλες τις γραμμές του γηπέδου, ο Έρικσον κατάφερε να προσδώσει μια ξεχωριστή ταυτότητα στη Γκέτεμποργκ η οποία κατάφερε να γράψει χρυσά γράμματα στην Ευρώπη. Τη σεζόν 1981-1982 η ομάδα της Σουηδίας κατάφερε να κατακτήσει το πρώτο και μοναδικό Κύπελλο UEFA της ιστορίας της, διαλύοντας με συνολικό σκορ 4-0 το Αμβούργο σε διπλούς τελικούς.
Η επιτυχία του στη Σουηδία δεν άργησε να τραβήξει τα βλέμματα και από την υπόλοιπη Ευρώπη, με τον ίδιο τελικά να δίνει τα χέρια με τη Μπενφίκα. Αν και στην Πορτογαλία στην πρώτη του θητεία παρέμεινε μόλις για δυο σεζόν, κατάφερε να οδηγήσει τους Αετούς σε ακόμα έναν τελικό UEFA τον οποίο ωστόσο έχασε αυτή τη φορά από την Άντερλεχτ. Όταν θα επέστρεφε ξανά το 1989 θα την οδηγούσε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά με ίδια μοίρα... Η Μίλαν των Ολλανδών επικράτησε 1-0 κι έβαλε τέλος στα όνειρα για το ιερό δισκοπότηρο.
Με τη Μπενφίκα μπορεί να έφτασε δυο φορές στην πηγή δίχως να πιει νερό, όμως στη Λάτσιο είδε τη δική του Γη της Επαγγελίας. Το παρελθόν του ως προπονητής της Ρόμα την οποία μάλιστα είχε οδηγήσει και στην κατάκτηση του Coppa Italia δεν τον αποθάρρυνε από το να δεχτεί την πρόταση των Λατσιάλι το 1996, οδηγώντας τους στο δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας τους.
Με ηγέτες όπως οι Αλεσάντρο Νέστα, Πάβελ Νέτνβεντ, Σιμόνε Ιντζάκι, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν και Ντιέγκο Σιμεόνε, εκείνη η Λάτσιο υπό τις οδηγίες του Έρικσον κατάφερε να αφήσει πίσω τη Γιουβέντους και να κατακτήσει ένα Scudetto του 2000 που χαράχθηκε στη σύγχρονη ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ήταν το.... λιγότερο που μπορούσε να προσφέρει σαν «δώρο» στην ιταλική ομάδα, μετά την απώλεια ενός ακόμα UEFA στον τελικό του 1998 κόντρα στην Ίντερ.
Περιπλανητής των ηπείρων
Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του το στάτους μπορεί να έπεσε, όχι όμως και η διάθεση για ανακάλυψει. Ο Σουηδός ανέκαθεν έκρυβε μια λαχατάρα για τη ζωή και τα μυστικά της, για νέους κόσμους και τους ανθρώπους που σφυρηλατούν κάθε διαφορετική πτυχή στην Υδρόγειο.
Μετά το τέλος της θητείας του στη Μάντσεστερ Σίτι στην «αυγή» της νέας εποχής υπό τη διεύθυνση των Αράβων, ο Σουηδός πήρε τη μεγάλη απόφαση να διασχίσει τον Ατλαντικό και να αναλάβει την εθνική ομάδα του Μεξικού.
Δυο χρόνια αργότερα ταξίδεψε νότια για χάρη της Ακτής Ελεφαντοστού, την οποία καθοδήγησε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. «Με τον Έρικσον οι Αφρικανοί απέκτησαν ταυτότητα και δομή στην ανάπτυξή τους» έγραφαν τα ΜΜΕ, όμως οι δυο ήττες στους ομίλους απέναντι σε Βραζιλία και Πορτογαλία δεν επέτρεψαν ένα μακρινό ταξίδι στο κορυφαίο τουρνουά.
Από το 2013 έως το 2017 αποφάσισε να χαρίσει τα τελευταία χρόνια της προπονητικής του καριέρας στην Ασία και το φιλόδοξο - τότε - πρότζεκτ της Κίνας, με τις Γκουαντζού, Σανγκάι και Σεντσέν να προστίθενται στο βιογραφικό του.
Το 2019 τελικά ολοκλήρωσε την καριέρα του ως ομοσπονδιακός τεχνικός στις Φιλιππίνες... Όταν ο καρκίνος ωστόσο χρόνια αργότερα του χτύπησε την πόρτα, αποκαλύφθηκε πως ο Σουηδός δεν είχε τελειώσει το δικό του προσωπικό ταξίδι στους ποδοσφαιρικούς πάγκους.
You' ll never walk alone
Ακόμα κι αυτός ο περιπετειώδης τύπος άλλωστε δεν είχε προλάβει να ζήσει όλα όσα θα επιθυμούσε. Στην εξομολόγησή για την ασθένεια που του έκλεβε χρόνο ζωής, ο Σουηδός παραδέχθηκε πως είχε ένα ανεκπλήρωτο όνειρο στο ποδόσφαιρο: να καθίσει στον πάγκο της Λίβερπουλ.
«Όλοι καταλαβαίνουν ότι έχω μια ασθένεια που δεν είναι ιάσιμη. Όλοι μαντεύουν ότι πρόκειται για καρκίνο και έτσι είναι. Αλλά πρέπει να παλέψω όσο περισσότερο μπορώ. Στην καλύτερη περίπτωση μου μένει ένας χρόνος. Στη χειρότερη κάποιοι μήνες. Δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος. Είναι καλύτερα να μην το σκέφτεσαι».
Αν και με τον χρόνο πειρορισμένο, οι Reds απάντησαν στο ίσως ανέλπιστο κάλεσμά του κι έδωσαν την ευκαιρία σε έναν σπουδαίο. «Ο πατέρας μου ήταν και είναι τεράστιος οπαδός της Λίβερπουλ, οπότε εγώ κληρονόμησα την αγάπη για την ομάδα. Είναι αλήθεια ένα όνειρο. Όταν μου το πρωτοείπαν ότι θα συμβεί, νόμιζα πως μου κάνουν πλάκα» δήλωσε ο Σουηδός, ο οποίος πήρε το χρίσμα για να κάτσει στον πάγκο των Legends της Λίβερπουλ απέναντι στους αντίστοιχους του Άγιαξ.
Μπροστά στον κόσμο του «Ανφιλντ» ο Σουηδός οδήγησε την ομάδα του στη νίκη με 4-2, με το χαμόγελο να μην «σβήνει» από το πρόσωπό του. Η τελευταία του επιθυμία στο ποδόσφαιρο είχε πραγματοποιηθεί σε κλίμα συγκίνησης, για έναν τύπο που κατέκτησε όσα μπορούσε στο διάβα του. Κι όταν πλέον έβλεπε πως η τελευταία ηλιαχτίδα έσβηνε, πρόλαβε να χαρίσει ακόμα ένα μάθημα σθένους και αγάπης για τη ζωή:
«Είχα μια καλή ζωή, ναι. Νομίζω ότι όλοι φοβόμαστε τη μέρα που θα τελειώσει η ζωή, όταν θα πεθάνουμε. Αλλά η ζωή έχει να κάνει και με τον θάνατο. Πρέπει να μάθεις να τον αποδέχεσαι για αυτό που είναι. Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος, ο κόσμος θα πει ''Ναι, ήταν καλός άνθρωπος'', αλλά δεν θα το πουν όλοι αυτό.
Ελπίζω ότι θα με θυμάστε ως έναν θετικό τύπο, που προσπαθούσε να κάνει ό, τι μπορούσε. Μην λυπάστε. Χαμογελάστε. Σας ευχαριστώ για όλα, προπονητές, παίκτες, το κοινό. Ήταν όλα φανταστικά. Φροντίστε τον εαυτό σας, φροντίστε τη ζωή σας και ζήστε την. Αντίο!»