Malesiada Cup: Ένα φεστιβάλ ποδοσφαίρου στο τελευταίο ξερό γήπεδο της ορεινής Αιτωλοακαρνανίας
Ο Αύγουστος είναι συνήθως ένας μήνας απραξίας για τις ερασιτεχνικές ομάδες της Ελλάδας. Οι παίκτες κάνουν τις διακοπές τους, ενώ τα γήπεδα πολλές φορές μετατρέπονται σε χώρους εκδηλώσεων και πανηγυριών διαφόρων επαρχιακών πολιτιστικών συλλόγων.
Κι όμως σε ορεινό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Μαλεσιάδα είναι ένα μικρό χωριό του Ορεινού Βάλτου, με τους μόνιμους κατοίκους της να μην ξεπερνούν κατά πολύ τους 300. Το μεγάλο της καμάρι, λοιπόν, είναι ο Άρης Μαλεσιάδας, η ερασιτεχνική ποδοσφαιρική ομάδα του οικισμού, η οποία δραστηριοποιείται εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια.
Μέσα σε αυτή την πορεία, μέτρησε αρκετές συμμετοχές στα σαλόνια του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της Αιτωλοακαρνανίας, ενώ στις αρχές του 2000 έφτασε μια ανάσα ακόμη και από την άνοδο στις εθνικές κατηγορίες. Περί τα τέλη της ίδιας δεκαετίας, ωστόσο, έπαψε τη λειτουργία της. Για αρκετά χρόνια παρέμεινε στην αφάνεια. Όλα άλλαξαν, όμως, το καλοκαίρι του 2021 όταν μια παρέα νέων του χωριού αποφάσισαν να την επανασυστήσουν και να τις δώσουν πάλι ζωή. Ανακαίνισε το γήπεδο, έφτιαξε νέες φανέλες και έπαιξε αρκετά παιχνίδια κόντρα σε ομάδες της περιοχής.
Η έκθεση της ομάδας, η ομιλία για το ποδόσφαιρο και το πρώτο ματς μεταξύ ανδρών και γυναικών
Φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν, αποφάσισε να το πάει λίγο παραπέρα και να διοργανώσει ένα ποδοσφαιρικό φεστιβάλ που τα είχε όλα: εκθέσεις, ομιλίες και το κυριότερο: πολλή μπάλα. Όλα ξεκίνησαν στις 12 Αυγούστου. Η πρώτη στάση έγινε στην κεντρική πλατεία του χωριού, σε ένα από τα κτίρια της οποίας εγκαινιάστηκε μια μόνιμη έκθεση, η όποια είναι αφιερωμένη στην ιστορία της τοπικής ομάδας.
Μια ολόκληρη αίθουσα γεμάτη παλιές φανέλες, φωτογραφίες από το παρελθόν αλλά και το παρόν του συλλόγου, ακόμη και δελτία ποδοσφαιριστών που έπαιξαν μικροί στον Άρη και τώρα πια βλέπουν από τις εξέδρες τα παιδιά τους να φορούν την κιτρινόμαυρη φανέλα. Στο κέντρο της αίθουσας, μάλιστα, υπήρχε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι τύπου Subbuteo, το οποίο τράβηξε την προσοχή των επισκεπτών και κυρίως των μικρότερων, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι που πια δεν γνωρίζει τις δόξες του παρελθόντος.
Από τον χώρο πέρασαν αρκετοί επισκέπτες. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και τα μέλη της MSL FC ή αλλιώς Φλαμίνγκο Μεσολογγίου. Ο σύλλογος, ο οποίος πλέον αγωνίζεται στη Β' Εθνική γυναικών, είναι μία από τις πιο ιστορικές ομάδες του νόμου. Από τις ακαδημίες της, μάλιστα, έχει αναδειχθεί μία από τις καλύτερες ποδοσφαιρίστριες της γενιάς της, η Βάσια Γιαννακά, η οποία έλαβε το βραβείο της καλύτερης νέας παίκτριας για τη σεζόν 2022, ενώ μετά από μια μακρά πορεία στον ΠΑΟΚ αποφάσισε να κάνει το επόμενο βήμα και να μεταναστεύσει στη Σουηδία για να συνεχίσει την καριέρα της.
Η επίσκεψη της MSL FC στη Μαλεσιάδα δεν αφορούσε μόνο την έκθεση. Κι αυτό γιατί μετά την ολοκλήρωση των εγκαινίων, ακολούθησε ομιλία στην πλατεία του χωριού με θέα τη σημασία της ανάπτυξης του ποδοσφαίρου γυναικών στην επαρχία και την αξία του υγιούς φίλαθλου πνεύματος. Στο πάνελ βρέθηκε ο προπονητής της ομάδας, Γιάννης Γουλής, μια παίκτριά της, η Μίνα Καλογερά, δημοσιογράφος και ποδοσφαιρίστρια της ΦΣ Άμπαλος και η πρόεδρος της κοινότητας Μαλεσιάδας, Ευαγγελία Κασκαούτη.
Η συζήτηση είχε μεγάλο ενδιαφέρον, ενώ το κοινό που την παρακολούθησε, συμμετείχε ενεργά κάνοντας ερωτήσεις και επισημάνσεις που αφορούσαν φυσικά το ποδόσφαιρο. Την παράσταση βέβαια έκλεψε ο μόλις 10 ετών Νικόλας, ο οποίος σηκώθηκε, πήρε το μικρόφωνο και μίλησε για τους λόγους που το ποδόσφαιρο είναι εκεί για όλους, χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό. Όπως ήταν λογικό καταχειροκροτήθηκε από το πλήθος.
Αφότου ολοκληρώθηκε το παιχνίδι ακολούθησε αγώνας μεταξύ των Φλαμίνγκο Μεσολογγίου και του Άρη Μαλεσιάδας στο χωμάτινο γήπεδο του χωριού, ένα από τα τελευταία ενεργά ακόμη στην Ελλάδα. Η συγκεκριμένη αναμέτρηση ήταν ιστορικής σημασίας καθώς ήταν η πρώτη μεταξύ ανδρών και γυναικών ποδοσφαιριστριών που συνέβαινε στα χωριά του Ορεινού Βάλτου.
Το γήπεδο που μπορείς να φορέσεις όποια φανέλα θες
Το ματς ήταν μια γιορτή. Στις εξέδρες βρέθηκαν αρκετοί ντόπιοι που διασκέδασαν το παιχνίδι, αδιαφορώντας για το σκορ. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι γονείς δύο κοριτσιών που φόρεσαν τη φανέλα του Άρη και αγωνίστηκαν σχεδόν σε όλο το παιχνίδι παρέα με τα υπόλοιπα αγόρια. Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή δόθηκε λίγο πριν πέσει και το τελευταίο φως της ημέρας. Όλοι και όλες τους αγκαλιάστηκαν και φωτογραφήθηκαν μαζί. Μια πανηγυρική εικόνα, χωρίς νικητές και ηττημένους.
Αυτό, όμως, δεν ήταν το μόνο ποδοσφαιρικό ματς του διημέρου, καθώς ακολούθησε ένα ακόμη την ακριβώς επομένη. Αντίπαλος του Άρη αυτή τη φορά ήταν το Άρωμα Βαρετάδας, η ομάδα σίγουρα με το πιο ιδιαίτερο όνομα στη χώρα. Το Άρωμα είναι μία από τις νεότερες ομάδες του νόμου, καθώς ιδρύθηκε μόλις πριν από 3 χρόνια.
Η πορεία της είναι αξιοσημείωτη καθώς την περασμένη σεζόν κατέλαβε μία από τις πρώτες θέσεις της δεύτερης ερασιτεχνικής κατηγορίας της ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας, παλεύοντας με αξιώσεις για την άνοδο ως τις τελευταίες αγωνιστικές. Το έργο της, μάλιστα, είναι ακόμη δυσκολότερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν έχει δικό της γήπεδο στο χωριό, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αγωνίζεται και σε κάποιο άλλο νέο.
Ο αγώνας είχε την ίδια ατμόσφαιρα. Το κλίμα ήταν επίσης πολύ ζεστό, ενώ οι κερκίδες έμοιαζαν πολύχρωμες καθώς ο κάθε θεατής μπορούσε να φορέσει τη φανέλα όποιας ομάδας ήθελε, χωρίς κανένα περιορισμό. Έτσι όπως θα έπρεπε να συμβαίνει παντού.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι άλλωστε έχει γίνει κάτι σαν παράδοση μεταξύ των δύο ομάδων που δεν χάνουν ευκαιρία να αναμετρηθούν κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο. Στα τελευταία 5 λεπτά της αναμέτρησης, μάλιστα, είχαν την ευκαιρία να κάνουν ντεμπούτο δύο από τους νεότερους ποδοσφαιριστές που έχουν φορέσει τη φανέλα του Άρη, ο Νικόλας και ο Σπύρος, οι οποίοι το χάρηκαν με τη ψυχή τους. Το ίδιο και οι συγγενείς τους που βρέθηκαν στις εξέδρες για να τους θαυμάσουν και να μοιραστούν τις αναμνήσεις τους από τα χρόνια που έπαιζαν και εκείνοι μπάλα.
Μια μεγάλη παρέα τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου που έχει ένα και μόνο κοινό: την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο χωρίς την τρέλα της νίκης στο μυαλό. Το σφύριγμα της λήξης σήμανε και το τέλος του πρώτου Malesiada Cup. Ραντεβού πάλι του χρόνου.
@Photo credits: Άκης Κατσούδας
