Γιώργος Πρίντεζης: Μια αθλητική ζωή μέσα στο ενυδρείο της νύχτας

Ήταν μόλις 15 ετών, όταν κοίταζε αμήχανα τον φωτογραφικό φακό στην επίσημη παρουσίασή του από τον Ολυμπιακό! Τι σκεφτόταν άραγε τότε ένας έφηβος που δεν τολμούσε να στρέψει το βλέμμα του πάνω στον Ντέιβιντ Ρίβερς που βρίσκοταν παραδίπλα. Τι σκέφτεται ένα παιδί, δίπλα σε έναν από τους πρωταγωνιστές των ονείρων του; Αν κάποιος εκείνη τη μέρα τού έλεγε ότι θα υπογράψει ιδιοχείρως την επικότερη νίκη στην ιστορία του τμήματος, δεν θα τον πίστευε. Θα έλεγε πιθανότατα ότι αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Αν κάποιος του έλεγε ότι θα πετύχαινε ένα θεαματικό buzzer beater τρίποντο και θα έβαζε «φωτιά» στο ΣΕΦ, θα γέλαγε εγκάρδια και θα άλλαζε θέμα. Kανείς εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να του πει με βεβαιότητα ότι η καριέρα που θα ακολουθήσει θα αγγίξει τα όρια του μύθου!

Δεν μπορεί κανείς να τον διαβεβαίωσει ότι θα φορέσει την ερυθρόλευκη για περίπου 20 χρόνια! Ότι θα την αποχωριστεί μονάχα για 2,5 σε όλη του την καριέρα. Ακόμα και οι πιο δεινοί σεναριογράφοι θα διστάσουν να γράψουν μια ιστορία με πρωταγωνιστή ένα αγόρι που αγαπά με πάθος ένα σύλλογο και γίνεται κομμάτι της Ιστορίας του. Ίσως σε κάποια χολυγουντιανή απόδοση του ταξιδιού του στα παρκέ της γης, να βλέπαμε έναν έφηβο να υπηρετεί με πείσμα κι αδιάκοπη προσπάθεια ένα club. Να δοκιμάζεται, να απογοητεύεται, να αποχωρεί. Κι ύστερα να επανέρχεται, να βελτιώνεται, να διακρίνεται, να γίνεται θρύλος.

Ο Γιώργος Πρίντεζης τα έζησε όλα στον Πειραιά. Υπήρξε ο φέρελπις έφηβος, ο δανεικός, ο ρολίστας, ο ταξιδιώτης της ελπίδας. Έγινε βασικός, έγινε αναντικατάστατος. Το καλύτερο το «4άρι» στην Ευρώπη. Έγινε πρωταθλητής Ευρώπης, νταμπλούχος, αρχηγός. Παρέμεινε για πάντα οπαδός. Κι ορκίστηκε να είναι εκεί σε κάθε μεγάλη στιγμή της ομάδας. Μια απόφαση που δεν τού επέβαλε κάποιο «πρέπει», μα η άδολη αγάπη.

Αν θες να τον «βρεις» κάπου δεν είναι το πλούσιο παλμαρέ του, ούτε η signature move του, το «πεταχτάρι» του. Ψάξε στα βουρκωμένα του μάτια στο πρωτάθλημα του 2016 ή στο καλοκαίρι του 2017. Όταν άνοιξε τη βαριά πόρτα της εισόδου της εταιρείας των αδερφών Αγγελόπουλων, έχοντας μόλις υπογράψει την ανανέωση της συνεργασίας του με τον σύλλογο του Πειραιά για ακόμα τρία χρόνια. Κοίταξε τις κάμερες χαμογελώντας και ψέλλισε με φωνή που έτρεμε από συγκινηση: «να τελειώσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό», κι ύστερα χάθηκε βιαστικά μέσα στο κτίριο.

Ψάξε στην συστολή του, τον Μάη του 2022 όταν το όνομά του ταξίδεψε ακόμα μια φορά από τη μια άκρη του γηπέδου στην άλλη, από 15.000 λαρύγγια ορκισμένα να του θυμίσουν, ξανά, ότι τα κατάφερε και ότι παραμένει ένας από αυτούς. Ή στην τελευταία φορά που βγήκε ως αθλητής από τη φυσούνα του ΣΕΦ. Όταν απευθυνόμενος στον κόσμο, τούς είπε: Από του χρόνου θα βλέπουμε τον Ολυμπιακό μαζί, όπως κάναμε πριν από 20 χρόνια. Αυτές είναι οι στιγμές που σε δένουν πραγματικά με τον κόσμο μιας ομάδας. Αυτές οι στιγμές γεννάνε θεματοφύλακες ερυθρόλευκων ονείρων. Που κάνουν άλλα παιδιά να ονειρεύονται να βρεθούν στη θέση σου.

Ο Γιώργος Πρίντεζης έχει αφήσει το δικό του σημάδι στο σώμα του Ολυμπιακού ως οργανισμού γιατί εκτός από τα αθλητικά του επιτεύγματα, είχε την ευλογία να υπηρετεί την ερυθρόλευκη με δύο ιδιότητες. Αυτή του οπαδού, χωρίς να το εκβιάσει ή να το επιδιώξει. Αυτή του αθλητή. Και τα κατάφερε με «όπλα» το ταλέντο, το πείσμα που του εμφύσησε ο αιώνιος καπετάνιος του Ιωσήφ Πρίντεζης και την αδιάκοπη προσπάθεια.

Ο σπουδαίος μυθιστοριογράφος Βίκτωρ Ουγκώ έλεγε ότι τα όνειρα είναι τα ενυδρεία της νύχτας. Έτσι τα οραματιζόταν. Εκεί μέσα, στο υγρό στοιχείο, παίρνουν μορφή, βγάζουν λαλιά, οι πιο φλογερές επιθυμίες. Εκεί τα όνειρα πραγματώνονται. Κάποιες φορές, ιδιαίτερα σπάνιες στον επαγγελματικό αθλητισμό, τα όνειρα δεν ζουν μόνο στα ενυδρεία. Ίσως, όταν το βράδυ της Παρασκευής (06/09) ο Γιώργος Πρίντεζης σταθεί στο παρκέ του ΣΕΦ κι αντικρίσει τη φανέλα με το Νο.15 να υψώνεται στον ουρανό του φαληρικού σταδίου, ψιθυρίσει στον 15χρονο εαυτό του, φιλαράκο συνέβη όντως!