Καγιαλής στο Gazzetta: «Η Ομοσπονδία έχει αφανίσει αθλητές, έχει κάνει πολύ κακό στην ιστιοπλοΐα»

Ξεκινώντας, θα ήθελα να μου πεις σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα;

Δύσκολη ερώτηση. Μετά από δυόμιση χρόνια σε μια καινούργια κατηγορία, έχασα για πολύ λίγο την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Παρισιού. Καταρχάς βρίσκομαι σε φάση ξεκούρασης και κατά δεύτερον, πραγματικά σκέφτομαι αν θα συνεχίσω για το Λος Άντζελες».

Το έχεις ακόμα ανοιχτό δηλαδή;

«Το έχω ανοιχτό, δεν το έχω εγκαταλείψει. Αντέχω να το κάνω, αυτό είναι το "πρόβλημα". Δεν είναι ότι δεν αντέχω ή ότι έχω κουραστεί. Θέλω να το κάνω, οπωσδήποτε. Απλά πρέπει να δω και αν όλες οι υπόλοιπες παράμετροι βοηθήσουν σ' αυτό. Γιατί η ιστιοπλοΐα είναι ένα δύσκολο και ακριβό σπορ. Δεν είναι εύκολο. Είναι αρκετά τα χρόνια και πραγματικά είναι αρκετά και τα χρήματα για να μπορέσεις να κάνεις μια τέτοια προετοιμασία, πόσο μάλλον στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα είναι στην Αμερική. Δεν είναι στην Ευρώπη».

Την πρόκριση στους Ολυμπιακούς τη χάσατε για πάρα πολύ λίγο...

Την χάσαμε για λίγο τελικά, η αλήθεια είναι ότι γενικότερα αυτά τα 2-2,5 χρόνια που κάναμε προετοιμασία στην καινούργια κατηγορία -γιατί ήταν πραγματικά λειψή τετραετία αυτή λόγω του Τόκιο το 2021- τα αποτελέσματά μας ήταν όντως μακριά από την πρόκριση. Ωστόσο, επειδή ήμασταν καινούργιοι σ’ αυτό, κάθε μήνα γινόμασταν καλύτεροι. Οπότε, προς το τέλος πραγματικά φτάσαμε να είμαστε σε πολύ ψηλό επίπεδο και η πρόκριση χάθηκε όντως για λίγο, για τρεις χώρες ουσιαστικά δεν την πήραμε. Και ήμασταν πραγματικά σε ένα πολύ καλό επίπεδο, αυτό είναι που με κάνει να σκέφτομαι τώρα για τη συνέχεια».

Έχοντας πετύχει πράγματα, έχοντας πάρει Ολυμπιακό μετάλλιο, πώς βρίσκεις το κίνητρο να κάνεις τη μετάβαση σε κάτι τόσο καινούργιο;

«Ναι, είναι μια δύσκολη απόφαση. Πολύ λίγοι αθλητές στον κόσμο έχουν πάρει απόφαση να αλλάξουν κατηγορία. Γιατί έχεις μάθει την κατηγορία που κάνεις, έχεις προπονηθεί πολύ σκληρά για πάνω από δέκα-είκοσι χρόνια στο αγώνισμά σου, οπότε δεν παίρνεις μια τέτοια απόφαση εύκολα. Αλλά είναι πάντα ένα challenge. Για μένα προσωπικά ήταν ένα challenge να ξεκινήσω από το μηδέν και να αρχίσω να χτίζω πάλι, να δω πραγματικά αν μπορώ εγώ, σαν Παύλος να ξαναφτάσω στο επίπεδο που θέλω και να ξεκινήσω από την αρχή. Γιατί η αρχή είναι το πιο δύσκολο πράγμα».

Άρα είναι θέμα χαρακτήρα και προσωπικότητας περισσότερο...

«Είναι θέμα χαρακτήρα και προσωπικότητας καθαρά, ναι».

Και από τη στιγμή που βλέπεις ότι αντέχεις αθλητικά ας πούμε, λες «συνεχίζω».

«Από τη στιγμή που αντέχω την προπόνηση, αντέχω τη σκληραγωγία, αντέχω σωματικά, ψυχολογικά... Γιατί να μην το δοκιμάσω, γιατί να μην το κάνω;»

Πριν το Ευρωπαϊκό, είχες κάνει μια καταγγελία για την Ομοσπονδία...

«Ναι, είχαμε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αλλά δεν ήθελε η Ομοσπονδία να μας στείλει. Παρότι ήμασταν οι πρώτοι στην Ελλάδα, παρότι ήμασταν εθνική ομάδα, γιατί θεωρούσε ότι δεν έχουμε ελπίδες για κάποια διάκριση. Ναι, φυσικά δεν είχαμε ελπίδες για κάποια διάκριση. Δεν είπαμε ότι θα πάμε να κερδίσουμε το Ευρωπαϊκό. Αλλά αν η κάθε Ομοσπονδία αποφασίζει να στέλνει σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα με βάση τη διάκριση, η Ελλάδα δεν θα συμμετείχε σε κανένα Ευρωπαϊκό και σε κανένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, σε κανένα άθλημα. Και εκεί ξεκίνησε, για άλλη μια φορά, ένας «πόλεμος» με την Ομοσπονδία.
Σχετικά με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, θεωρώ ότι όταν υπάρχει ένα δυναμικό από μια ομάδα αθλητών ή από έναν αθλητή για να εκπροσωπήσει την χώρα του στο εξωτερικό και να την κάνει περήφανη μόνο και μόνο με τη συμμετοχή του σε έναν αγώνα, είναι υποχρεωμένη η χώρα μας να στέλνει τα παιδιά, τους αθλητές, να συμμετάσχουν. Ανεξάρτητα με το πού διεξάγεται. Αυτή είναι η Ελλάδα, αυτή είναι η διαφήμιση μας, ο αθλητισμός είναι η διαφήμιση μας. Πραγματικά, το πήρα πολύ προσωπικά. Αποφάσισε η Ομοσπονδία έναν Ολυμπιονίκη, έναν αθλητή με καριέρα στο άθλημα για περισσότερα από 20 χρόνια, με αμέτρητες διακρίσεις, να πει ότι δεν τον στέλνει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Εκεί πραγματικά, με τη βοήθεια του κύριου Βρούτση, με υποστήριξαν και καταφέραμε να πάμε σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα».

Δηλαδή αν δεν υπήρχε αυτή η παρέμβαση δεν θα πηγαίνατε;

«Όχι, δεν θα πηγαίναμε. Το άθλημα μας είναι ακριβό, ήταν στην άλλη άκρη της Ευρώπης και ήταν καθαρά θέμα παρέμβασης του Υπουργού. Τίποτα άλλο».

Γενικώς, ακόμα και ως παρατηρητής, μπορεί κάποιος να διακρίνει αρκετά θέματα με την Ομοσπονδία και τους αθλητές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχουν και νεότεροί που βλέπουν και λόγω της παράδοσης της χώρας μας Θα ήθελαν να ακολουθήσουν το αγώνισμα. Γιατί συμβαίνει αυτό;

«Υπάρχει ένα πρόβλημα στην Ομοσπονδία μας. Το έχουμε πει ξεκάθαρα, το λέω ξεκάθαρα ακόμη και τώρα, το έλεγα και πριν 10 χρόνια και πριν 15 χρόνια: Η Ομοσπονδία μας αυτή τη στιγμή διοικεί κοντά στα 40 χρόνια και έχουν κάνει πράγματα σε αθλητές και αθλήτριες… Έχουν αφανίσει αθλητές. Κατά την άποψή μου -και όχι μόνο τη δική μου- έχουν κάνει πολύ κακό στο άθλημα. Αυτό συνεχίζεται και δεν αλλάζει. Είναι πραγματικά κάτι που λυπεί εμένα, λυπεί τους υπόλοιπους Ολυμπιονίκες, λυπεί τους υπόλοιπους αθλητές και έχουν αποτραβηχτεί όλοι από το άθλημα της ιστιοπλοΐας γι' αυτόν το λόγο».

Μιλάτε όμως. Λέτε τι συμβαίνει. Πώς γίνεται να μην υπάρχει αντίδραση;

«Ξεκάθαρα μιλάμε. Έχουμε καταθέσει στον εισαγγελέα οκτώ Ολυμπιονίκες. Έχουμε βγει δημόσια με βίντεο στο YouTube. Δεν κρυβόμαστε πίσω από κάτι. Ούτε τα λόγια μας κρύβουμε, ούτε τίποτα. Έχουμε καταθέσει στον εισαγγελέα, ξεκάθαρα. Και δεν έχει γίνει τίποτα».

Αύριο θα μιλήσεις σε μαθητές. Τι είναι αυτό που λες στα παιδιά;

«Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Ένα κομμάτι μου είναι ο πρωταθλητισμός και αυτό που με πονάει πραγματικά, γιατί τα πράγματα δεν δουλεύουν σωστά με την Ομοσπονδία μου και με το κράτος σε ό,τι αφορά τον πρωταθλητισμό, αλλά το άλλο κομμάτι είναι το αγαπημένο μου. Με τα παιδιά και με τους συλλόγους. Γιατί έχω ξεκινήσει κι εγώ από ένα πολύ μικρό σύλλογο επαρχίας στη Χαλκιδική, στο Ναυτικό Όμιλο Πόρτο Καράς.
Πραγματικά, το θυμάμαι σαν χτες το πόσο χαρά παίρνει ένα παιδί όταν πάρει το σκαφάκι του και βγει στη θάλασσα για να μάθει ιστιοπλοΐα. Μαθαίνει ναυτοσύνη, ελευθερία, μαθαίνει την νοικοκυροσύνη. Στη θάλασσα για να βγεις, πρέπει να είσαι νοικοκύρης. Να μαζέψεις τα πράγματά σου, να τα προσέξεις, γιατί πρέπει να βγεις έξω με ασφάλεια. Και για να βγεις έξω με ασφάλεια Υπεύθυνος είσαι εσύ, μόνο εσύ. Ούτε ο προπονητής σου, ούτε οι γονείς σου, ούτε κανένας. Το λέω σε όλα τα παιδιά, το λέω και χαμογελάω: είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει ένα παιδί στη μικρή του ηλικία, δηλαδή από 6-7 χρονών μέχρι όσο μπορεί να ασχολείται με τη θάλασσα.

Αυτά που θα του προσφέρει η θάλασσα θα τον βοηθήσουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Λίγα αθλήματα το καταφέρνουν αυτό. Σε εμάς συμβαίνει λίγο παραπάνω γιατί έχεις πάντα να κάνεις και με τα στοιχεία της φύσης. Αναγκαστικά σέβεσαι και αναγκαστικά πρέπει είσαι προσγειωμένος και χαμηλών τόνων. Γιατί με τη φύση δεν μπορεί να τα βάλει κανένας».

Νομίζω ότι είναι και πολύ σημαντικό για τη διοργάνωση, για το Santorini Experience, που προωθεί τέτοιες δράσεις. Επειδή κι εγώ έχω μεγαλώσει σε ένα νησί, καταλαβαίνω ότι το να τους μιλάει ο Παύλος, να τους μιλάει ένας άνθρωπος που έχει πάρει ολυμπιακό μετάλλιο, για αυτά τα παιδιά μπορεί να βάλει μια πυξίδα στη ζωή τους…

«Πιστεύω ότι μπορεί να γίνει πυξίδα, όπως ήταν και για μένα οι επιτυχίες και οι μεγάλοι αθλητές που περάσανε από την Ελλάδα το ‘92, το ‘96 και το 2000 στο Σίδνεϊ. Ακόμα ήρωες τους βλέπω στα μάτια μου. Ήρωες τους έβλεπα και τότε, που ήμουν ένα παιδάκι δέκα χρονών, το οποίο ξεκινούσε στη στην ιστιοπλοΐα. Ήρωες τους βλέπω και τώρα, γιατί ξέρω τι έχουν περάσει και τι έχουν κάνει.
Φαντάζομαι και θέλω να πιστεύω ότι και τα νέα παιδιά κάτι θα πάρουν από μένα και από τους συναθλητές μου, από τα παιδιά τώρα στο Παρίσι που έφεραν απίστευτες επιτυχίες. Θεωρώ ότι όλοι βάζουμε ένα λιθαράκι για να υπάρχει αυτή η συνέχεια, να υπάρχουν αυτές οι διακρίσεις και να αγαπάμε όλο και περισσότερο τον αθλητισμό. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι που έρχεται μετά με άλλο τρόπο, αλλά το να αγαπήσουμε τον αθλητισμό ξεκινάει από την παιδική ηλικία και πρέπει να έχουμε εικόνες, πρέπει να έχουμε ερεθίσματα για να μπορέσουμε να έχουμε παιδιά με αθλητισμό και να κάνουμε αθλητισμό».

Έρχονται παιδιά από πίσω στο άθλημά σου; Βλέπεις ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε επιτυχίες ή έστω αγάπη για την ιστιοπλοΐα;

«Έρχονται πολλά παιδιά. Πραγματικά, έχουμε πάρα πολλά παιδιά στην ιστιοπλοΐα, σε πολύ μικρή ηλικία Το πρόβλημά μας και το μέλημα μας αυτή τη στιγμή είναι ότι αυτά τα παιδιά δεν συνεχίζουν αργότερα τον αθλητισμό. Λόγω σπουδών, λόγω οικονομικών καταστάσεων, λόγω μη υποστήριξης των συλλόγων ή της ομοσπονδίας. Και βλέπεις ότι τα παιδιά έχουν φοβερά ταλέντα μέχρι 17 χρονών. Στα 16-17, είμαστε πραγματικά υπερδύναμη στον κόσμο και μετά δεν έχουμε τίποτα. Γιατί ουσιαστικά μετά ξεκινάει ο πρωταθλητισμός. Εγώ αν έφτιαχνα μία ομάδα μόνος μου θα έβαζα τα παιδιά να αγαπήσουν τη θάλασσα μέχρι τα 16-17 και θα έλεγα ότι όποιος θέλει να κάνει πρωταθλητισμό, ξεκινάει τώρα. Θέλει άλλα πράγματα ο πρωταθλητισμός. Και είναι ένα άλλο το πλαίσιο, δεν είναι αθλητισμός. Είναι για πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους, αθλητές, είναι για λίγους. Δεν μπορούν όλοι, γι' αυτό λέγεται πρωταθλητής, γιατί ένας θα είναι ο πρωταθλητής. Χίλια παιδιά θα ξεκινήσουν την ιστιοπλοΐα, ένας θα βγει όμως πρώτος. Άρα θέλει μία τελείως διαφορετική αντιμετώπιση από τον αθλητισμό».

Και κλείνοντας, δύο λόγια για τη διοργάνωση;

«Το Santorini Experience είναι φανταστικό, γιατί δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους που αγαπάνε τον αθλητισμό να επισκεφτούν το νησί και να το επισκεφτούν με έναν άλλον τρόπο με έναν αθλητικό τρόπο. Και αυτό θα έπρεπε να γίνεται σε όλα τα νησιά και στις ακριτικές περιοχές της Ελλάδας, γιατί πραγματικά ο αθλητισμός ενώνει και αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα»