Kάποτε υπήρχε μια ομάδα που την έλεγαν «Πανηλειακός»

Ο Νίκος Κυζερίδης ζει πλέον στην Γερμανία. Παρόλα αυτά, τον έχει επηρεάσει η δυσάρεστη είδηση με το τέλος του Πανηλειακού όπως τον μάθαμε. Μιλώντας στο Gazzetta θυμάται τις ημέρες του εκεί. Εχει μόνο όμορφα λόγια να πει. Ωραίες ιστορίες να φέρει στο νου.

«Είναι πάρα πολύ στενάχωρο και πάρα πολύ λυπηρό, γιατί η ομάδα του Πανηλειακού τα χρόνια που ήμουν εγώ και άλλοι διάφοροι ποδοσφαιριστές, είχαμε φτιάξει μια ομάδα πρότυπο για τα δεδομένα του Πύργου και του νομού της Πελοποννήσου.

Υπήρχαν άνθρωποι που αγαπούσαν όλο αυτό που λέγεται Πανηλειακός. Είχαν όνειρα να φτιάξουν μια πάρα πολύ καλή και δυνατή ομάδα κι αυτό είχε αποτέλεσμα να βοηθήσουν την πόλη αλλά και γενικότερα.

Συνάντησα αξιόλογους ανθρώπους, φανταστικούς προπονητές και ποδοσφαιριστές και σε μικρές αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Εχω μόνο καλά λόγια να λέω για τον Πανηλειακό. Μου έδωσε πάρα πολλά εκείνα τα τρία χρόνια που έμεινα στον Πύργο. Συνάντησα φοβερούς ποδοσφαιριστές που έκαναν καταπληκτική και μεγάλη καριέρα και στο εξωτερικό αλλά και στη χώρα μας, στην Ελλάδα με πρωταθλήματα και όχι μόνο.

Εχουν περάσει πάρα πολλοί που έμαθαν πάρα πολλά από προπονητές και ποδοσφαιριστές που ήταν εκεί. Ήμασταν μια ομάδα, μια οικογένεια. Ετσι μας είχαν διδάξει: Πάνω απ' όλα πρέπει να είμαστε οικογένεια, να είμαστε δεμένοι, για το καλό όλων και πόσω μάλλον της ομάδας.

Την εποχή που ήμουν εγώ ο κόσμος γέμιζε το γήπεδο γιατί έβλεπε κάτι πολύ καλό, κάτι πάρα πολύ όμορφο κι αυτό είχε αποτέλεσμα την πορεία που κάναμε. Δεν ήταν τυχαίες οι πορείες που κάναμε. Σίγουρα δυσκολίες πάντα θα υπήρχαν, ήταν μια επαρχιακή ομάδα, αλλά όπου πηγαίναμε υπήρχε σεβασμός και όλοι έλεγαν ότι υπήρχε πολύ ταλέντο. Όλοι έβλεπαν μια πολύ καλή και δυνατή ομάδα. Αυτό το είχαν δημιουργήσει οι άνθρωποι, οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της ομάδας εκείνα τα χρόνια κι όχι μόνο.

Σίγουρα με στεναχωρεί που ακούω ότι δεν υπάρχει Πανηλειακός και δεν θα υπάρχει - τουλάχιστον όπως τον μάθαμε - αυτό δεν μπορώ να το διαχειριστώ και να το σκεφτώ όμορφα. Με στεναχωρεί προσωπικά. Μπορεί να ζω στην Γερμανία αλλά διαβάζω, ακούω και μαθαίνω από φίλους, συγγενείς και παλιούς ποδοσφαιριστές κι όχι μόνο.

Δυστυχώς, η εξέλιξη της ζωής έχει αλλάξει πολλά πράγματα στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Εχουν χαθεί ακόμα και εδώ στην Γερμανία ομάδες με ιστορία και δεν υπάρχει αυτή η αλυσίδα που υπήρχε κι αυτή η αγάπη. Αυτός ο κύκλος με τον κόσμο. Δεν ξέρω... Εχει κι ο κόσμος τόσα προβλήματα, ταλαιπωρείται από τόσες καταστάσεις. Βλέπεπε ότι διάφορα ακούμε... Και όλα είναι μόνο δυσάρεστα κι όχι ευχάριστα. Δεν έχω άλλα λόγια. Λυπάμαι και στεναχωριέμαι γιατί σ' αυτήν την ομάδα έκανα φίλους, κουμπάρους και κρατάω μόνο τα καλά. Δεν έχω κάτι που να μην είναι καλό για εμένα από τον Πανηλειακό αυτή τη στιγμή που μιλάω».

Ο Αρμύλαγος και το... όνειρο με το καράβι που βουλιάζει

Μπορείτε να θυμηθείτε ωραίες ιστορίες που ζήσατε με την ομάδα;

«Με ξενοδοχεία, αποστολές... Πολλές! Θυμάμαι ότι μια φορά παίζαμε με τον ΟΦΗ στον Πύργο και χάναμε στα πρώτα 10 λεπτά, στο μισάωρο; Δεν είμαι σίγουρος. Προπονητής ήταν ο Αντώνης Γεωργιάδης και βοηθός του ο Νίκος Αργυρούλης. Είχαμε έναν ποδοσφαιριστή τον Αρμύλαγο, ο οποίος είχε ένα τρομερό ταλέντο: Όπου χτυπούσε τη μπάλα, έκανε γκολ. Δεν μπορείς να φανταστείς!

Ήταν ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος όπου και να έβρισκε τη μπάλα την έκανε γκολ. Είχε μυρωδιά! Εντάξει, υπήρχαν κι οι παίκτες που έφταναν τη μπάλα μέχρι εκεί, αλλά κι αυτός το... μύριζε το γκολ. Κάποια στιγμή, λέει στον Αντώνη Γεωργιάδη: "Κόουτς, είδα ένα όνειρο ότι θα γίνει αυτό κι αυτό μ' εμένα... Ήμασταν σ' ένα καράβι, βουλιάζαμε και ήμουν ο καπετάνιος...". Τέλος πάντων, όλοι επηρεαζόμαστε όταν ακούμε τέτοια. Τον έβαλε εν τέλει και σ' εκείνο το ματς έβαλε 2-3 γκολ και νικήσαμε.

Μετά απ' αυτό το πήρε και το έλεγε στον πάγκο συνέχεια... "Κόουτς είδα αυτό το όνειρο". Ε, δεν έπιανε και πολύ, το κατάλαβε ο Γεωργιάδης και του είπε: "Σταμάτα με τα όνειρα, μ' έχεις τρελάνει"». (γέλια)

Αλλη ιστορία;

«Παίζαμε με την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟΚ... Είχαμε φέρει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Πήγαμε πολύ καλά, αλλά στα πρώτα λεπτά δεν είχαμε κάνει καλό ξεκίνημα. Εγώ έπαιζα δεξί εξτρέμ κι ο Τζόρτζεβιτς αριστερά. Ακουσα να λέει ο Γεωργιάδης στον Αργυρούλη: "Πες σ' αυτόν τον μ@λ@κ@ από 'δω να αλλάξει πλευρά και να φέρεις τον άλλον τον μ@λ@κ@ από 'δω. Το έλεγε καλοπροαίρετα και ήταν πολύ ευχάριστο το πώς τα έλεγε.

Ο Πανηλειακός θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου, όπως και οι άλλες ομάδες που αγωνίστηκα, αγαπήθηκα και με τίμησαν. Νομίζω ότι ήμουν ένα από τα παιδιά που προσπάθησαν για το καλύτερο, σ' αυτά τα τρία χρόνια, για την ομάδα. Κρατάω τα καλά. Υπήρχε κι ένας υπέροχος πρόεδρος, που δεν άφηνε ποτέ απλήρωτη την ομάδα, ήταν πάντα συνεπής, αγαπούσε... Ήταν τρελαμένος κι αυτό ήταν φανταστικό για όλους μας. Φανταστικό! Γιατί, αυτός αγαπούσε περισσότερο από εμάς την ομάδα, ήθελε να κάνει περισσότερα πράγματα και όμως τα κατάφερε. Χαίρομαι που συνάντησα σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Σπουδαίους όχι μόνο για το ταλέντο τους αλλά και για το χαρακτήρα τους ως άνθρωποι».

Στη μεγάλη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στο Gazzetta, δεν γινόταν να μην σταθεί στο κεφάλαιο "Πανηλειακός". Το πρώτο από τα άπειρα που έγραψε με χρυσό χρώμα στο βιβλίο με την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ας θυμηθούμε όσα είχε αναφέρει για το πέρασμά του από τον Πύργο. Το ψέμα με την Β' Εθνική

Ο Πανηλειακός πώς προέκυψε;

Στον Ερυθρό Αστέρα τότε, προσπαθούσαν τον κάθε παίκτη να τον βάλουν σε μια βιτρίνα και να τον πουλήσουν. Το ίδιο γινόταν και με την Παρτίζαν τότε στη Σερβία. Τότε, λόγω και του πολέμου, έρχονταν μετανάστες και από γύρω περιοχές - χώρες. Από το Μοστάρ, από τα Σκόπια... Κάθε μέρα έρχονταν στον Ερυθρό Αστέρα για 1-2 ματς κι αν άξιζαν τους πουλούσαν. Κάθε μέρα, έρχονταν δέκα παίκτες και έφευγαν δέκα. Γινόταν χαμός!Ο πρόεδρος του Ερυθρού Αστέρα έμαθε ότι θέλω να φύγω και σε ένα ματς είχε έρθει ο Κώστας Στράντζαλης να με δει στο Βελιγράδι. Τα βρήκαν με τον Ερυθρό Αστέρα, πλήρωσαν σε γερμανικά μάρκα και ήρθα στον Πανηλειακό. Σημαντικό ρόλο έπαιξε κι ένας ατζέντης που ήταν από τα Σκόπια, ο οποίος είχε πολύ καλές σχέσεις και με τον Ντράγκαν Ντζάγιτς.

Η ομάδα πόσα λεφτά πήρε;

Πολλά... συν κάποια άλλα έξτρα.

Εσένα πώς σε έπεισαν να έρθεις στη Γ' Εθνική; Εχεις πει ότι δεν στο είπαν από την αρχή.

Ναι, αυτό πήγα να πω. Εγώ κάτω από Β' Εθνική δεν πήγαινα. Για να με πείσουν, μου είπαν ότι η ομάδα θα είναι Β' Εθνική. Τέλος πάντων, με κατέβασαν - λόγω και του πολέμου - με αυτοκίνητο μέσω Θεσσαλονίκης. Δεν υπήρχαν αεροπλάνα. Και από τη Θεσσαλονίκη πήγα στον Πύργο με έναν ταξιτζή. Μπάλος, Ρίο Αντίρριο... Νόμιζα ότι με πάνε στα ferry boats για να με στείλουν στην Ιταλία. Ενα ταξίδι 15 ωρών. Όπου έβλεπε φώτα ρωτούσα: «Πύργος;». «Όχι», μου απαντούσε ο ταξιτζής. Φτάνω βράδυ Σαββάτου στον Πύργο τελικά και εκείνο το Σαββατοκύριακο ο Πανηλειακός έπαιζε με το Χαϊδάρι. Τα θυμάμαι όλα χαρακτηριστικά. Ο προπονητής ήταν ο Μακρής, ο οποίος θα έφευγε σε τρεις μέρες. Θα ερχόταν ο Γεωργιάδης με τον Αργυρούλη. Στις 11 Δεκεμβρίου του 1992 ήρθα στην Ελλάδα και στις 12 ήταν το ματς αυτό. Ο προπονητής μού λέει: «Ξέρεις, πριν τον Πανηλειακό ήμουν στο Χαϊδάρι. Εκεί παίζει ένας συμπατριώτης σου, να μιλήσετε μετά το ματς». Είπα «εντάξει». Φορούσα και μια κουκούλα, είχε πολύ κρύο. Συναντιόμαστε τελικά μετά το παιχνίδι. Μ' αυτόν είχαμε παίξει αντίπαλοι στη Σερβία σε ένα ματς Κυπέλλου. Αυτός ο παίκτης δυστυχώς πέθανε από καρδιακό. Με ρώτησε: «Καλά, εσύ από Ερυθρό Αστέρα ήρθες εδώ;». Του απάντησα: «Ε, εντάξει, ήθελα να παίζω. Ήταν κι ο Ηρακλής στη μέση αλλά δεν μπορούσε να πληρώσει. Β' Εθνική είναι δεν πειράζει...».

Μου λέει: «Τι Β' Εθνική; Γ' είναι, εγώ παίζω εδώ 1,5 χρόνο. Θα μου πεις εσύ τι κατηγορία είναι;». Επαθα σοκ. «Μα, είναι Β' Εθνική του λέω». Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πήρα τον ατζέντη μου, για να μπορέσει να μου δικαιολογηθεί μου λέει: «Να, ξέρεις είναι βόρειος και νότιος όμιλος». «Βρε, τι κατηγορία είναι;». Τελικά, μου απάντησε: «Γ'...». Είχα υπογράψει για 2,5 μπορεί και 3,5 χρόνια, τι να κάνω... Θυμάμαι ότι πήγα στο ξενοδοχείο να πάρω το διαβατήριο, την τσάντα μου αλλά δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με γύρισε πίσω και τελικά έμεινα.

Μετά μου είπε αυτός ο ατζέντης: «Καλύτερα που ήρθες σ' αυτήν την ομάδα, γιατί είναι πολύ οργανωμένα, έχει έναν πολύ καλό πρόεδρο. Από το να είσαι σε μια ομάδα Α' Εθνικής που δεν θα πληρώνει». Ε, αυτό το πράγμα που με κράτησε εκεί εκείνη τη στιγμή δεν το ξέρω. Δεν θυμάμαι. Και έτσι ξεκίνησε η πορεία στον Πανηλειακό.

Τι θυμάσαι από Πανηλειακό;

Από το Μαρακανά στο Βελιγράδι, στον Πανηλειακό. Η προπόνηση ήταν Δευτέρα και θα έκανα το ντεμπούτο μου σε ματς Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό την Τετάρτη. Πάμε, λοιπόν, για προπόνηση. Ντυνόμαστε στο γήπεδο του Πύργου και όπως πάμε να βγούμε, μας λένε: «Πάμε για προπόνηση με τα αμάξια». Ύστερα από 10-15 λεπτά φτάνουμε σε ένα χωριό, στο Σκουροχώρι. Σταματάνε τα αμάξια σ' ένα χωράφι που είχε μέσα πρόβατα και αγελάδες. Υπήρχαν εκεί μόνο δύο τέρματα. Λέω: «Θα είναι παραπέρα το γήπεδο». Μου λένε: «Τι παραπέρα, κάτσε θα διώξουμε τα ζωντανά και θα παίξουμε». Από Μαρακανά, από τον τελικό στο Μπάρι, από κάτι τουρνουά σε Γαλλία και Ολλανδία με Ερυθρό Αστέρα, σ' ένα χωριό χωρίς τίποτα. Όμως, από την πρώτη μέρα με δέχτηκαν όλοι άψογα, με βοήθησαν αλλά και εγώ ήμουν αποφασισμένος. Είχα πει ότι ξεκινάω από το μηδέν. Εσβησα τα πάντα, όσα είχα ζήσει. «Ξεκινάς από το μηδέν και όπου φτάσεις», είπα μέσα μου.

Με τον Παναθηναϊκό έκανα το ντεμπούτο μου, στις 15-16 Δεκεμβρίου το 1992. Χάσαμε 6-1, σ' ένα ματς όπου στάθηκα πολύ καλά. Ο Σταυρόπουλος είχε πει στον Μακρή ότι θα έμενε μόνο αν νικούσε τον Παναθηναϊκό... που δεν γινόταν αυτό. Ετσι, ήρθε ο Γεωργιάδης από Εθνική και Ολυμπιακό με τον Αργυρούλη βοηθό. Η ομάδα ήταν κάτω από τη μέση και στο τέλος ο Πύργος με την Καλαμάτα πάλεψαν για την άνοδο. Είχαν μεγάλη κόντρα. Δύο ώρες πριν από το ματς, είδα ότι παίζουμε στο ξερό. Όταν είδα το γήπεδο είπα: «Εδώ θα γίνει συναυλία». (γέλια)

Φάγαμε πολύ ξύλο εκεί. Δεν ήξερα ότι υπάρχει ξερό. Τελικά, χάσαμε 3-0, ανέβηκε η Καλαμάτα και την επόμενη χρονιά ανεβήκαμε με 15-20 βαθμούς διαφορά από τη Γ' στη Β' και μετά από τη Β' στην Α'. Εμεινα άλλον έναν χρόνο στον Πανηλειακό στην Α' και από το καλοκαίρι του 1996 ξεκινάει άλλη ιστορία.

Θέλω να σταθώ σ' αυτό που είπες: Ότι ήρθες από τον Ερυθρό Αστέρα στον Πανηλειακό. Σου είχαν πει και ψέματα και έμεινες. Πώς βίωσες μέσα σου όλη αυτήν την αλλαγή στη ζωή σου;

Ο Ερυθρός τότε είχε πάρει το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο μετά με την Κόλο Κόλο. Εντάξει...

Πόσες φορές είπες «φεύγω»;

Από τον Πανηλειακό; Ποτέ! Ούτε μία φορά. Από τη στιγμή που είπα «μένω», ούτε μία. Με δέχτηκαν άψογα, η ομάδα άρχισε να παίζει καλά, το γήπεδο ήταν πάντα γεμάτο. Και στα εκτός έδρας ερχόταν ο κόσμος. Μόνο την πρώτη εβδομάδα ήμουν σκεπτικός. Μετά δεν είχα κανένα πρόβλημα.

Η ομάδα έφτιαξε και προπονητικό;

Ενα χρόνο μετά έφτιαξε και το αθλητικό κέντρο. Μέχρι τότε πηγαίναμε από χωριό σε χωριό για προπόνηση και μάλιστα μας έδιωχναν πολλές φορές και δεν μας άφηναν να κάνουμε προπονήσεις. Με δέχτηκαν όμως τόσο καλά... Ήμουν και εγώ ανοιχτός στο να δεχτώ, όμως. Αυτό πρέπει να το ακούσουν και τα παιδιά που πάνε σε άλλες χώρες. Σημασία δεν έχει μόνο το πώς σε περιμένουν κάπου, αλλά και το πόσο ανοιχτός είσαι εσύ για να γίνεις μέλος μιας παρέας. Εμαθα και πολύ γρήγορα ελληνικά. Η ομάδα πήγαινε και φανταστικά. Δεν μπορώ να πω τη λέξη «τρένο». Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ύστερα από την τραγωδία στα Τέμπη. Όλα νέα παιδιά. Τι να πεις! Η ομάδα μας πήγαινε από επιτυχία σε επιτυχία και γρήγορα άρχισαν να έρχονται οι προτάσεις. Στη Β' Εθνική ήρθε και η ΑΕΚ κι ο Ολυμπιακός. Δεν ήθελα να φύγω νωρίς όμως. Το σκεπτικό μου ήταν να παίξω κι έναν χρόνο με τον Πανηλειακό στην Α' Εθνική. Να ζήσω όλη τη διαδρομή.

Στον Πανηλειακό ένιωσες ποτέ σταρ;

Σταρ δεν ένιωσα ποτέ, αλλά στον Πύργο έβλεπα την εκτίμηση του κόσμου. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι παίκτες του Πανηλειακού, όπου πηγαίναμε δεν μας άφηναν να πληρώσουμε. Μπορεί να έπαιρνες γλυκά από ένα ζαχαροπλαστείο και να έφευγες. Θα σε «σκότωναν» αν πήγαινες να πληρώσεις. Με 500 δραχμές την εβδομάδα την έβγαζες μια χαρά. Ήταν όλοι δεμένοι μ' αυτήν την ομάδα και ήμασταν όλοι και καλά παιδιά. Σταρ εγώ ποτέ δεν ένιωσα, αλλά η αναγνώριση του κόσμου είναι κάτι που έρχεται.

Ο Κυριάκος Τοχούρογλου, αποσύρθηκε από τη δράση πριν λίγες εβδομάδες στα 52 του χρόνια. Μετά το τέλος της... ατελείωτης καριέρας του, μίλησε για πρώτη φορά στο Gazzetta, ανοίγοντας το ντουλάπι της καριέρας του. Ανέκδοτες ιστορίες με πολύ γέλιο, πολύ κόπο και ατελείωτες στιγμές χαράς για το ποδόσφαιρο. Ανάμεσα σ' όσα είπαμε και ο Πανηλειακός στον οποίο έζησε την καλύτερη - αγωνιστικά - χρονιά του.

Το πρώτο πέρασμά σας από τον Ολυμπιακό, ωστόσο, δεν συνδυάζεται με γεμάτες παρουσίες.

«Ναι, όχι... Η καλύτερη χρονιά που έκανα στην καριέρα μου ήταν με τον Πανηλειακό. Όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό και πριν επιστρέψω. Στον Πανηλειακό πήγα λόγω της μεταγραφής των Τζόλε - Γιαννακόπουλου. Αν πήγαιναν στον Παναθηναϊκό, θα έπρεπε να πάει ο Χαλκιάς στον Πανηλειακό. Πήγαν, όμως, στον Ολυμπιακό κι έτσι ήταν να πάω εγώ στον Πύργο».

Όταν έπρεπε να φύγετε από τον Ολυμπιακό για τον Πανηλειακό, σας είχε πειράξει ότι δεν πήρατε τις ευκαιρίες που πιθανώς θα θέλατε;

«Όχι, γιατί εγώ ήθελα να παίξω. Τα παιχνίδια είναι αυτά που σε ψήνουν».

Στον Πανηλειακό που πήγατε άλλαξε κάτι μέσα σας;

«Όχι, απλά πήγα για να το απολαύσω γιατί ήταν δανεισμός για έναν χρόνο».

Προπονητής ο Βασίλης Δανιήλ, έτσι;

«Ναι, Καβαλιώτης. Μετά αυτός πήγε στον Παναθηναϊκό κι εγώ στον Ολυμπιακό. Εθνική ομάδα... Δεν είναι ένας τυχαίος προπονητής».

Παρεξηγημένος; Λόγω και της δήλωσης που είχε κάνει «είμαι 100 χρόνια μπροστά».

«Ε, στην Ελλάδα ό,τι και να πεις θα σε παρεξηγήσουν. Με το που πεις κάτι ή ανέκδοτο θα βγάλουν ή θα σε κατηγορήσουν. Όπως συνέβη και μ' εμένα. Πριν από το ματς με την Πόρτο είχα πει πως πρέπει να είμαστε σοβαροί, όπως είμαστε σοβαροί και στην προπόνηση. Και μετά τα πέντε γκολ από την Ρόζενμποργκ έλεγαν "ο Τοχούρογλου δεν έκανε καλή προπόνηση σήμερα". Δεν μπορούσες να μιλήσεις και στους δημοσιογράφους. Τα έκαναν όλα όπως ήθελαν».

Καμιά ωραία ιστορία από τον Πανηλειακό;

«Το χαρτί εκεί πήγαινε σύννεφο. Από τον Πύργο, το πιο κοντινό αεροδρόμιο είναι στην Αθήνα. Τσιγάρο σύννεφο επίσης...».

Και τι παίζατε;

«Ό,τι να 'ναι... Μέχρι και μονά-ζυγά. Βάζαμε κάνα χιλιαρικάκι. Τέτοιον τζόγο είχαμε, όχι χοντρά πράγματα. Ο Δανιήλ φώναζε, επειδή ήξεραν ότι καπνίζω εγώ, "να καπνίζουμε ένας ένας". Σε μια φάση ανάψαμε όλοι μαζί και τι να σου κάνει το παραθυράκι που είχαμε ανοιχτό. Γυρίζει και λέει: "Ρε Τοχούρογλου, φτάνει, μας μπάφιασες". Ε, τι να του έλεγα; Ότι κάπνιζαν οι 8; "Ε, κυρ Βασίλη έχω σκάσει μ' αυτό το δρομολόγιο».

Υπήρχε προπονητής που δεν ήθελε καθόλου το τσιγάρο;

«Δεν μας δημιούργησε κανείς πρόβλημα».

Είναι παρεξηγημένο το τσιγάρο για τους αθλητές;

«Ναι... Επηρεάζει τώρα μου είμαι 52, τότε που παίζαμε κάθε μέρα, τι να μας κάνει;».

Καμιά άλλη ιστορία από τον Πανηλειακό;

«Στον Πύργο, είχα καβαλήσει το κάγκελο, αλλά τι είχε γίνει... Κάποιος με έβριζε. Τρελάθηκα και πήδηξα τα κάγκελα. Στον Πύργο ήταν καλά, γιατί τον κόσμο μπορούσες να τον... σταμπάρεις. Α! Τώρα που το θυμήθηκα, να σου πω και την ιστορία με το καπέλο του Ολυμπιακού που φορούσα στο ματς του Πανηλειακού με την Παναχαϊκή. Όλοι έλεγαν "ο Ολυμπιακάκιας" και το καπέλα αυτό μου το είχε δώσει ο Βασίλης Δανιήλ, γιατί είχε ήλιο και το έκαναν ολόκληρο θέμα».

Και που το βρήκε ο Δανιήλ το καπέλο του Ολυμπιακού;

«Ε, κάποιο ball boy το φορούσε, του το πήρε και μου είπε "βάλτο". Εγώ δεν φορούσα και καπέλα και είπα "δεν γ@μιEτa!"».

«Και 'γω συστήνομαι ως ο "Μπάμπης ο Τεννές"». Μ' αυτόν τον τίτλο κυκλοφόρησε η τεράστια συνέντευξη του θρυλικού κόουτς των ελληνικών γηπέδων στο Gazzetta. Του ανθρώπου που είναι μετρ των ανόδων. 30 χρόνια, 22 ομάδες, 13 άνοδοι, μόλις ένας υποβιβασμός! Ο Μπάμπης Τεννές έχει διαγράψει μια χρυσή διαδρομή στο ποδόσφαιρο της χώρας μας και για τον Πανηλειακό δεν θα είχε να πει κάτι άλλο παρά μόνο καλά.

Σ' εκείνη τη συνέντευξη είχε σταθεί στον Σάκη Σταυρόπουλο και στον σεβασμό που υπήρχε προς το πρόσωπό του.

Εσείς θέλατε να δουλεύετε πιο πολύ με νέους;

«Ήθελα απλά να μου κάνει σαν παίκτης. Δεν έδινα βάση στην ηλικία. Ήθελα να μπορεί να συμβαδίσει με τα "θέλω" μου. Εμείς τότε ήμασταν και πάρα πολύ σκληροί ως προπονητές».

Δηλαδή;

«Θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε έναν ποδοσφαιριστή από την αποστολή γιατί φορούσε διαφορετικό χρώμα κάλτσες απ' αυτές που του δώσαμε εμείς ως ομάδα» (γέλια)

Πείτε μας τι έχετε κάνει...

«Απίστευτα πράγματα! Υπήρχε τρομερή πειθαρχία. Αργότερα με τα χρόνια άλλαξαν αυτά... Υπήρχε σεβασμός στο θεσμό του προπονητή απ' όλους, όχι μόνο από τους παίκτες. Και από τους παράγοντες. Εγώ, αργότερα στον Πανηλειακό γνώρισα τον Σταυρόπουλο, ο οποίος με την International Service ήταν επιχειρηματικά πολύ μεγάλο μέγεθος. Αυτός ο άνθρωπος ζητούσε άδεια για να μπει στα αποδυτήρια να μιλήσει στους παίκτες. "Μπορώ κύριε προπονητά;". Ρωτούσε».

Εσείς επιτρέπατε γενικά;

«Όχι. Ούτε έξω από την πόρτα δεν άφηνα να περάσει κάποιος».

Πείτε μας, όμως, τι κάνατε στους παίκτες;

«Δεν είμαι χαρούμενος γι' αυτά που κάναμε τότε στους παίκτες».

Τρομερό. Η Καλαμάτα τότε ποιον είχε προπονητή πριν πάτε;

«Τον Ζαϊρζίνιο που έπαιζε με τον Πελέ.

Αυτόν αντικατέστησα κι η ομάδα πήγαινε καλά, πήγαινε να σωθεί. Η ομάδα είχε Μπελεβώνη, Κουτσουρέ, Χάγκαν, Κελπέκη... Αλλά έτσι χάλασε η συνεργασία με την Καλαμάτα. Μετά πήγα για λίγο στην Ελευσίνα. Πολλά οικονομικά προβλήματα, δεν έχουμε να πούμε κάτι εδώ. Μετά πάω στον Πανηλειακό. Και το σπουδαίο σ' αυτό είναι ότι αντικαθιστώ τον συγχωρεμένο τον Κυράστα και στην ομάδα εμένα με παρουσιάζει ο Κυράστας. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει».

Θυμάστε τι είχε πει για εσάς ο Κυράστας;

«Καλά λόγια, πιθανόν είχε πει: "Είναι καλύτερος από μένα". Μετά, εκείνος πήγε στον Παναθηναϊκό. Αυτό που έκανε ο Γιάννης τότε δεν γίνεται σήμερα στις μέρες μας. Ίσα ίσα, πλέον, μόνο κακία βγάζουμε για συναδέλφους μας, παρά να πάμε κιόλας να παρουσιάσουμε έναν συνάδελφο στην ομάδα από την οποία φεύγουμε».

Ο Γιώργος Παπανδρέου, ένα από τα φορ που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο - κυρίως με τη φανέλα της Καβάλας - μέσω του Gazzetta, μιλώντας για το πέρασμά του από τον Πανηλειακό στάθηκε στον Γιάννη Κυράστα. Μια θρυλική μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου που από την ομάδα του Πύργου έκανε το άλμα πηγαίνοντας στον Παναθηναϊκό.

Και μετά ο Πανηλειακός του Κυράστα. Πώς σε βελτίωσε; Τι σου έλεγε;

«Ο Κυράστας ήταν ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, πολύ καλός προπονητής και για την εποχή του καινοτόμος. Ζητούσε πολλά από μένα, μου ήλεγχε συχνά το βάρος. Μια φορά στην προετοιμασία, έρχεται να μου ελέγξει το βάρος και με βρίσκει με παραπάνω κιλά. Του λέω: "Ρε συ κόουτς έχω πιει πάρα πολύ νερό από το βράδυ που κοιμηθήκαμε, απ' αυτό είναι". Γυρίζει στο βοηθό του και λέει: "Γράψε σε παρακαλώ, ο Παπανδρέου έχει πολλά κιλά γιατί πίνει μεταλλικό νερό". Εγινε σύνθημα στην ομάδα. Ανθρωπος με χαμηλό προφίλ, είχαμε πολύ καλές στιγμές μεταξύ μας, έφυγε στη συνέχεια για τον Παναθηναϊκό κάνοντας το άλμα.

Σ' άλλος σημείο της συνέντευξης αναφέρεται στον κ. Σταυρόπουλο λέγοντας:

«Εσείς τι νομίζετε; Ήταν ελάχιστες οι εξαιρέσεις, στους οποίους βάζω τον Παπαδόπουλο της Καλαμάτας και τον Σταυρόπουλο του Πανηλειακού. Ήταν κύριοι, ό,τι σου είχαν πει, το πλήρωσαν. Όλοι οι άλλοι που ανακατεύτηκαν, είτε δεν ήξεραν πού έμπλεκαν, είτε είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. "Σε έκανα ποδοσφαιριστή; Ήρθες εδώ και έκανες όνομα;". Βεβαίως, αλλά κι εγώ σου πρόσφερα. Αυτοί οι παράγοντες δεν καταλάβαιναν ότι δεν κάνουν χάρη στον ποδοσφαιριστή όταν παίζει. Είναι η δουλειά του. Αυτά που θέλει να πάρει, δεν κοιμήθηκε το βράδυ και τα ονειρεύτηκε. Τα υπέγραψε σε συμβόλαιο. Δεν θα σας μιλήσω για το τι συμβαίνει τώρα, που τα παιδιά στη Γ' Εθνική παίζουν ποδόσφαιρο για μια μακαρονάδα. Αν θα την πάρουν κι αυτή... Τότε που υποτίθεται υπήρχαν λεφτά και σας λέω ότι εγώ έκανα εννέα προσφυγές σε 13 ομάδες».