Ο ερασιτέχνης Πανιώνιος και το "How to" που έφερε ξανά ζωή στον Σύλλογο: Ο Θοδωρής Ντάντος στο Gazzetta

Θοδωρή, φέρατε ζωή στον Ερασιτέχνη Πανιώνιο και η εγκατάσταση εδώ αποδεικνύει τη δουλειά που έχετε κάνει...

«Εμείς που αποκαλούμε τον εαυτό μας νέα γενιά διοίκησης, ας πούμε... Έχουμε αυτοβαπτιστεί. Οι περισσότεροι ήμασταν ούτως ή άλλως μέλη του Ερασιτέχνη και ασχολούμασταν με το κομμάτι το ερασιτεχνικό, δηλαδή με αυτό που λέγαμε “η μαμά” του συλλόγου. Κάποιοι από εμάς έχουν υπάρξει στο παρελθόν και οργανωμένοι οπαδοί στον Πανιώνιο. Είχαμε πάντα μία αγάπη στον Ερασιτέχνη.

Υπάρχουν πάρα πολλοί αθλητικοί σύλλογοι. Δηλαδή από το μητρώο της ΓΓΑ, αν δεις σε πόσους μοιράζονται οι επιχορηγήσεις νομίζω αισίως θα έχουμε φτάσει τους 3000+. Παρόλα αυτά, δεν μπορούν όλοι οι σύλλογοι να υποστηρίξουν πολλά Ολυμπιακά αθλήματα και ακόμη περισσότερο, το βασικότερο, είναι να έχουν δική τους περιουσία, για την οποία να είναι υπεύθυνοι. Το λέω αυτό γιατί υπάρχει μια φοβερή παρανόηση γύρω από αυτό. Αν μπεις στο Google, για παράδειγμα, θα δεις ότι η πισίνα 25 μέτρων έχει ένα pin καρφιτσωμένο πάνω της και λέει "Δημοτικό Κολυμβητήριο Νέας Σμύρνης”. Πολύ συχνά αναφέρεται από speakers, sportcasters και δημοσιογράφους ως "Δημοτικό Στάδιο Νέας Σμύρνης". Δεν είναι δημοτικό το Στάδιο Νέας Σμύρνης, είναι του Πανιωνίου. Και το λέμε στάδιο και όχι γήπεδο ακριβώς γιατί είναι το τελευταίο πολυαθλητικό στάδιο, ο τελευταίος πολυαθλητικός χώρος των νοτίων προαστίων. Αν εξαιρέσουμε το ΟΑΚΑ, δεν υπάρχει πουθενά αλλού όλο αυτό, μέσα στον αστικό ιστό. Το λέμε αυτό γιατί το γήπεδο ανήκει και είναι στη διαχείριση του Ερασιτέχνη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και πληρώνουμε φυσικά και όλους τους λογαριασμούς, οτιδήποτε έχει να κάνει με τη συντήρηση».

Μου λες, όμως, πως υπάρχει ένα παράπονο από τον Ερασιτέχνη Πανιώνιο...

«Το "παράπονό" μας ξεκινάει όταν εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 είχαν ξεκινήσει τότε να συζητάνε οι πολιτικοί παράγοντες και να λένε ότι σαφέστατα είναι μια καλή αφορμή να επενδυθούν όλα αυτά τα χρήματα, δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων, να επενδυθούν στη βάση του αθλητισμού.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να νοείται ως βάση, ως υποδομή αθλητική στην Ελλάδα από ότι οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι που δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά από 3,5-4 ετών να γυμναστούν, να γνωρίσουν τον αθλητισμό, να γνωρίσουν τα όρια τους, να μάθουν τον εαυτό τους και κάποιοι από αυτούς, κάποιοι λίγοι, να προχωρήσουν και σε ανταγωνιστικό επίπεδο, σε επίπεδο πρωταθλητισμού.

Και λέγαμε όλοι τότε τι ωραία, τι καλά, κάπου κάπως, μαζί με τον βασιλικό θα ποτιστεί και η γλαστρούλα, για ένα γήπεδο το οποίο θεμελιώθηκε το 1940 και παραχωρήθηκε από την τότε κοινότητα της Νέας Σμύρνης με βασιλικό διάταγμα στον Πανιώνιο Γυμναστικό Σύλλογο, ο οποίος ήταν ανέστιος από το 1922. Ο Δημητρός Δάλλας, που για εμάς είναι ο απόλυτος ήρωας, το πρότυπό μας, το πρώτο πράγμα που έκανε δεν ήταν να ξαναβρεί στέγη αλλά να φτιάξει τη σφραγίδα του Πανιωνίου. Τον Σεπτέμβριο ήρθε από τη Σμύρνη, τον Οκτώβριο ο Πανιώνιος είχε σφραγίδα και λειτουργούσε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Το 1922 με το 1940 λοιπόν ο Σύλλογος ήταν ανέστιος. Πήραμε λοιπόν την έκταση του 1940, θεμελιώθηκε και κομματάκι, κομματάκι χτίστηκε.

Κάνουμε ένα fast forward στο 2003-2004, στο οποίο περιμέναμε φυσικά ότι θα έχουμε την αντίστοιχη αντιμετώπιση. Θα έμπαινε ας πούμε ως προπονητήριο των Ολυμπιακών Αγώνων, θα έμπαινε ενδεχομένως κάπου στην ατζέντα, στη χαρτογράφηση. Ειδικά από όταν ακούσαμε κιόλας ότι το Στάδιο "Γ. Καραϊσκάκης", το οποίο ήταν επίσης ένα πολυαθλητικό γήπεδο, θα μπει στα Ολυμπιακά έργα και θα μεταμορφωθεί από ένα πολυαθλητικό, στιβικό γήπεδο σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Και γίνεται ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, με τη γνωστή ιδιαίτερη διαχείριση και διαδικασία που είχε γίνει τότε ώστε από τον χώρο που φιλοξενούσε δύο ιστορικούς συλλόγους, τον Εθνικό Πειραιά και τον Ολυμπιακό, τελικά να γίνει ένα σκέτο ποδοσφαιρικό γήπεδο το οποίο είναι σε απόλυτη εκμετάλλευση μιας ιδιωτικής εταιρείας. Και χαιρόμαστε πάρα πολύ που ο Ολυμπιακός έχει ένα πολύ ωραίο γήπεδο και μακάρι να είχαν και άλλες ομάδες τέτοια, αλλά έλειψε.

Λέγαμε, λοιπόν, τότε πως ήρθε η ώρα να αναβαθμιστεί ο ρόλος του σταδίου της Νέας Σμύρνης πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Το στάδιο, το οποίο ήταν το επόμενο μεγαλύτερο της περιοχής, δεν επωφελήθηκε καθόλου από τα δισεκατομμύρια έργων. Έγιναν έργα στο παραλιακό μέτωπο και είδαμε την κατάληξή τους, πετάξαμε, ως χώρα, σε έναν... κουβά και τελικά δεν έμεινε τίποτα ως κληρονομιά για τον αθλητισμό.

Αυτό ήταν πάντα ένα από τα μεγάλα μας παράπονα.

Το μοναδικό που βγήκε και δεν σχετιζόταν παραδόξως με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν το στέγαστρο, το οποίο αρχικά είχε χρηματοδοτηθεί από τη Γ.Γ.Α. και όταν άλλαξε η κυβέρνηση το 2004, η χρηματοδότησή του σταμάτησε από την πλευρά της Γ.Γ.Α. (ενώ ολοκληρώθηκε το έργο και παραδόθηκε) γιατί θεωρήθηκε ένα έργο το οποίο ωφελεί μόνο την ΠΑΕ και το ποδόσφαιρο, λες και δεν γίνονται αγώνες στίβου εδώ για να κάθεται ο κόσμος και να έχει ένα στέγαστρο να μην τον τρώει ο ήλιος…

Δεν δηλώνω αντιποδοσφαιρικός αλλά λέω ότι εντάξει, νυσάφι πια με το ποδόσφαιρο, καταλαβαίνω, είναι το πιο λαϊκό είναι το πιο εμπορικό άθλημα, κι εγώ έρχομαι, βλέπω παιχνίδια και θα φωνάξω και θα γουστάρω και θα ενθουσιαστώ. Aπλά σε αυτή τη χώρα είμαστε 99% ποδόσφαιρο και το 1% οι άλλοι, του πεταματού».

Μετά από εκείνο το διάστημα; Ο Ερασιτέχνης κλήθηκε να σώσει το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

«Έχουν γίνει πολλά. Πέρασαν Ολυμπιακοί Αγώνες, μετά τους Ολυμπιακούς δυστυχώς ως χώρα δεν ευτυχίσαμε να δούμε πολλές σπουδαίες και μεγάλες διεθνούς επίπεδου διοργανώσεις που αφορούν το στίβο ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Και τελικά μείναμε όλα αυτά τα χρόνια με ένα στάδιο να καταρρέει, γιατί ξαναλέω είναι ένα στάδιο το οποίο θεμελιώθηκε το 1940 και κομματάκι κομματάκι χτίστηκε.

Τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε άλλη χρηματοδότηση εκτός από το “Φιλόδημος”, η οποία ήταν σούπερ αναγκαίο να γίνει προκειμένου να στεγανοποιηθεί ένα μεγάλος μέρος των κερκίδων του γηπέδου γιατί η στατική μελέτη που είχε γίνει πριν από περίπου 10 χρόνια είχε βγάλει στα συμπεράσματά της ότι το γήπεδο σε μερικά κομμάτια του χρειάζεται στεγάνωση για τη συντήρηση του. Πράγμα το οποίο έφερνε μία σειρά προβλημάτων που έχουν να κάνουν με την αδειοδότηση των χώρων, που σαφέστατα είναι δύσκολο να πας να πάρεις αδειοδότηση από την Περιφέρεια και τον Δήμο τη στιγμή που θα έρθει κάποιος και θα δει ότι στάζει. Πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια, μέσα από τα γραφειοκρατικά γρανάζια, για να εγκριθεί η διαδικασία προκειμένου να βγει ένα κονδύλι και να γίνει στεγανοποίηση. Πλην αυτού, μεγάλο έργο μέχρι στιγμή στο γήπεδο δεν είχαμε. Ούτε ένα.

Έρχομαι τώρα στο δεύτερο κομμάτι. Εμείς αρχικά ως μία ομάδα που ήρθαμε να μπούμε σαν… επιτροπή σωτηρίας αρχικά στο Σύλλογο, είχαμε ως αφορμή το γεγονός ότι η ΠΑΕ διαλύθηκε, και διαλύθηκε και η ΚΑΕ ταυτόχρονα. Δηλαδή τα δύο λαοφιλέστερα αθλήματα δεν υπήρχαν.

Λέω λοιπόν ότι ήταν αφορμή γιατί αυτό κάνει κλικ στον πολύ κόσμο και σε πρώτη φάση και σε εμάς. Σε δεύτερη φάση είπαμε να δούμε τι λέει ο νόμος όταν διαλύεται μία ΠΑΕ, που είναι μία ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία μπορεί να πετύχει αλλά μπορεί και να μην πετύχει. Όταν διαλύεται μία ΠΑΕ ή μία ΚΑΕ, γυρίζει στον Ερασιτέχνη αυτοδικαίως. Δεν ήταν καν απόφαση μας. Και λέμε, λοιπόν, πάμε να δούμε σε τι κατάσταση είναι ο Ερασιτέχνης, μπορεί να σηκώσει την επαναδόμηση των δύο μεγάλων τμημάτων; Και ανακαλύπτουμε ότι Ερασιτέχνης ήταν στην ίδια και τρισχειρότερη μοίρα.

Υπάρχει πολύς κόσμος που τελικά αγάπησε όλη αυτή την προσπάθεια και την αγκάλιασε και νομίζω ότι δεν είναι και πολλά τα παραδείγματα που από τα "κάτω" να ξαναστήθηκε όλο αυτό το έργο.

Ξεκίνησε λοιπόν το 2020 αυτή η ιστορία και συνειδητοποιήσαμε όταν μπήκαμε σιγά σιγά στη διοίκηση ότι υπήρχαν χρέη, υπήρχαν τρομερές οικονομικές δυσκολίες και υπήρχε και μία συνειδητοποίηση ότι για πάρα πολλά χρόνια ο Ερασιτέχνης, και σχεδόν όλοι οι ερασιτέχνες που συσχετίζονται με επιτυχημένες ποδοσφαιρικές ή μπασκετικές ομάδες, ήταν σε ρόλο κομπάρσου. Λειτουργούσαν οι ερασιτέχνες για να εξυπηρετούν πρωτίστως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Γιατί δεν είχαν τελικά ποτέ -όπως και εμείς- τη δυνατότητα να κάνουν ένα ταμείο με ένα πλεόνασμα 50, 100, 200, 300 χιλιάδες και να αρχίσουν να αυτοσυντηρούνται, για όταν θα χρειαζόταν να γίνει μια επένδυση στο στάδιο και μπορεί να κωλυσιεργούσε το κράτος ή η Περιφέρεια και δεν έβρισκαν χρήματα. Τότε λοιπόν συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχει συμβεί αυτό το πράγμα εδώ και χρόνια, γιατί τελικά και θεσμικά και οικονομικά και διοικητικά οι ερασιτέχνες συχνά καλούνταν να πληρώσουν τα σπασμένα ιδιωτικών πρωτοβουλιών που δεν πήγαν καλά, διότι όλοι ξέρουμε ότι με εξαίρεση λίγο τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό τα τελευταία... πολλά χρόνια όλες οι υπόλοιπες ομάδες είχαν τρομερά οικονομικά προβλήματα.

Πολλές φορές καλούσαν τους ερασιτέχνες να τους ξελασπώσουν, βάζοντας ενέχυρα, βάζοντας πλάτη στις γηπεδικές εγκαταστάσεις, βάζοντας και χρήματα και ανθρώπινο δυναμικό. Και υπήρχε αυτή η νοοτροπία ότι οι ερασιτέχνες βρίσκονται εδώ πέρα για να παίζουν λίγο τα “γιουσουφάκια” των ιδιωτικών πρωτοβουλιών. Το αποτέλεσμα ήταν να έχει υποβαθμιστεί πάρα πολύ ο ρόλος των διοικήσεων των ερασιτεχνικών συλλόγων, να μην πρωταγωνιστούν, να έχουν μια εκ του μακρόθεν σχέση και με τις ομοσπονδίες των αθλημάτων που έχουν και εκπροσωπούν και εν τέλει να μην διεκδικούν για τον εαυτό τους τα αυτονόητα.

Αυτό σημαίνει, λοιπόν, διοικητικό, οικονομικό και επικοινωνιακό μαράζωμα σε πάρα πολλούς ερασιτέχνες -δεν ήταν μόνο ο Πανιώνιος- και βέβαια το σπουδαιότερο απ' όλα, μηδενικές ή πάρα πολύ χαμηλού επίπεδου εγκαταστάσεις και συνθήκες προκειμένου να αναδείξεις νέες γενιές πρωταθλητών και ανθρώπων που αγαπάνε τον αθλητισμό. Ο κόσμος απομακρύνθηκε από την ευρύτερη έννοια του αθλητισμού και έγινε θεατής, ενός θεάματος ας πούμε σπορ, ποδοσφαίρου, ευρωλίγκας. Κι αυτό καλό είναι αλλά δεν είναι μόνο αυτό!».

Πως φτάσαμε στο σήμερα;

«Πέρα από το παράπονο που βγάζουμε, δεν μείναμε μόνο στην καταγγελία. Μπήκαμε μέσα, είδαμε ότι τα πράγματα ήταν άσχημα και είδαμε πως έχουμε δύο επιλογές: ή θα καθίσουμε στην απ’ έξω και θα λέμε “βοηθήστε, ελεήστε μας” και θα περιμένουμε να έρθει κάποιος άνθρωπος ο οποίος είτε έχει την τρέλα είτε έχει το συμφέρον να επενδύσει ξανά στις δύο επαγγελματικές ομάδες και μαζί με αυτό να μπούμε κι εμείς ως Ερασιτέχνης να τα κουτσοβολέψουμε ή το αντίστροφο. Είπαμε να πάμε να κάνουμε το αντίστροφο. Πάμε να φτιάξουμε ένα δυνατό Ερασιτέχνη, να βγούμε προς τα έξω, να βρούμε επενδυτές γιατί σαφέστατα αν θέλεις να παίξεις επαγγελματικό επίπεδο στα δύο μεγάλα σπορ -ποδόσφαιρο και μπάσκετ- χρειάζεσαι χρήματα. Οπότε λέμε, πάμε λοιπόν να βρούμε ανθρώπους που δεν θα είναι διαπλεκόμενοι και θα έχουν και το ηθικό στοιχείο. Γιατί ο Πανιώνιος εκτός από ένας μεγάλος Ερασιτέχνης, εκπροσωπεί δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους σε όλη την Ελλάδα.

Και υπήρχε και ένα μεγάλο παράπονο για χρόνια ότι δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, είχε κολλήσει η ρετσινιά ότι ο Πανιώνιος μπορούσε να παίζει παιχνίδια κάτω από το τραπέζι. Και εμάς αυτό το πράγμα μας πρόσβαλε.

Οπότε μπήκαμε σε αυτή τη λογική, φτιάξαμε παρουσιάσεις, κινηθήκαμε σε δύο επίπεδα ταυτόχρονα. Το ένα επίπεδο είχε να κάνει με ότι πήγαμε να φέρουμε μια οικονομική εξυγίανση στον Ερασιτέχνη, να φέρουμε νέους ανθρώπους, να τον ξανακάνουμε ελκυστικό. Και ταυτόχρονα να κάνουμε ελκυστική την προοπτική του να ξαναεπενδύσει κάποιος στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Παρουσιάσεις, ανάλυση χρεών, χαρτογράφηση.

Είμαστε όλοι οι άνθρωποι της αγοράς, ξυπνάμε το πρωί, πηγαίνουμε στη δουλειά μας και το απόγευμα ερχόμαστε και κάνουμε τη δεύτερη δουλειά. Και αυτό ήταν και η μεγαλύτερη προσφορά, δηλαδή η προσφορά σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού, ιδέας, διάθεσης. Προσεγγίσαμε επενδυτές, κάναμε ίσως 40 διαφορετικές παρουσιάσεις και είχαμε την τύχη και στη μία και στην άλλη περίπτωση να βρούμε δύο ανθρώπους που φαίνονται και είναι αξιοπρεπέστατοι, για να επενδύσουν στα δύο επαγγελματικά αθλήματα.

Θεσμικά, οικονομικά και διοικητικά αν δεν έφευγε πάνω από τις πλάτες του Ερασιτέχνη το βάρος διαχείρισης δύο πρώην επαγγελματικών ομάδων δεν θα υπήρχε ποτέ το περιθώριο να ορθοποδήσει.

Θεωρητικά, τα ιδρυτικά σωματεία, δηλαδή ΠΑΕ και ΚΑΕ, ο αθλητικός νόμος δεν τα θεωρεί αθλητικούς συνεχιστές μιας Α.Ε. και γι’ αυτόν τον λόγο δεν είμαστε υπόχρεοι για τα χρέη και τα πιστόλια που έχουν δημιουργήσει διάφοροι ιδιώτες. Παρ’ όλα αυτά, ενώ είναι σαφέστατη η διάταξη 2725 του 1999 και με όλες τις καινούργιες προσθήκες που έχει ο νόμος, υπάρχει το εξής παράδοξο. Υπάρχουν διεθνείς ομοσπονδίες η FIFA και η FIBA, οι οποίες λειτουργούν αυτοδιοίκητα και υπάρχουν και αντίστοιχες ομοσπονδίες, όπως η ΕΠΟ και η ΕΟΚ στην Ελλάδα, που λειτουργούν επίσης με τη λογική του αυτοδιοίκητου και είναι υποχρεωμένες να ενσωματώνουν ως ομοσπονδία τις οδηγίες και τους εσωτερικούς κανονισμούς των δύο διεθνών ομοσπονδιών. Υπάρχει, λοιπόν, στη FIBA εσωτερικός κανονισμός τον οποίο κάποια στιγμή πριν από δύο χρόνια, πάνω εκεί που κάναμε την προσπάθεια σε ερασιτεχνικό επίπεδο να ξανανεβάσουμε το μπάσκετ, ζήτησαν από την ΕΟΚ να ενσωματώσει, σε πλήρη αντίθεση με το τι προβλέπει ο αθλητικός νόμος στην Ελλάδα γιατί λέει ότι δεν τους νοιάζει εάν αυτοδικαίως γύρισε το μπάσκετ σε επίπεδο ακαδημιών πίσω στον Ερασιτέχνη, αν έχεις τα ίδια χρώματα, αν έχεις το ίδιο λογότυπο και το ίδιο γήπεδο, εγώ θα πάω να ζητήσω τα χρέη που δημιούργησε ένας ιδιώτης από τον ερασιτέχνη σύλλογο. Αυτό το πράγμα είναι game changer. Σε επίπεδο θεσμικό είναι τεράστιο. Η ομοσπονδία δεν μπήκε τότε στη διαδικασία να το διερευνήσει και να πιέσει να φέρει αυτό το ζήτημα καταρχάς στη Βουλή και να πει ότι υπάρχει μία αντίθεση.

Δεν ασχολήθηκε κανένας. Κλήθηκε λοιπόν ο Πανιώνιος με παγωμένα δελτία, να πληρώσει χρέη που δημιούργησε ένας ιδιώτης ως ερασιτέχνης. Άρα λοιπόν εκείνη τη στιγμή έγινε απόλυτα κατανοητό ότι αν δεν βρεθεί ιδιώτης επενδυτής να ανέβει ομάδα, να επανιδρύσουμε ΠΑΕ και ΚΑΕ και να τους δώσουμε τη διαχείριση, ο Ερασιτέχνης θα έχει συνεχώς αυτό το κίνδυνο.

Οπότε λέμε, “τα ξεφορτωνόμαστε”, τα δίνουμε εκεί που πρέπει με τους καλύτερους όρους που μπορούμε να βρούμε και πάμε σιγά σιγά να ξαναφτιάξουμε τον Ερασιτέχνη οικονομικά, διοικητικά και θεσμικά.

Αυτό ήταν το σκεπτικό, νομίζω ότι καταφέραμε και στα δύο επίπεδα να βγάλουμε αυτό το πράγμα από πάνω μας και καταφέραμε επίσης να εισαγάγουμε καινούρια λογιστικά πρότυπα, να βάλουμε περισσότερους επαγγελματίες στη διαχείριση.

Είπαμε να απευθυνθούμε σε αθλητές δικούς μας που έχουν την ακαδημαϊκή, την επαγγελματική αλλά και την επικοινωνιακή και ηθική υπόσταση να υποστηρίξουν μια νέα γενιά επαγγελματιών στον αθλητισμό. Παίρνεις λοιπόν έναν άνθρωπο σαν τον Θοδωρή (σ.σ Χρυσανθόπουλο / πρώην πρωταθλητής του επί κοντώ) ως project manager και σου φτιάχνει σε τρεις μήνες ένα από τα καλύτερα summer camp σε όλη την περιοχή. Το οποίο, περιττό να πω, τί απήχηση είχε στον κόσμο και τί χαρά έδωσε στα παιδιά τα οποία συμμετείχαν, τί οικονομικό αντίκτυπο είχε σε εμάς που μας έδωσε τεράστια ανάσα στη διαχείριση της ρευστότητας. Αυτό είναι και βασικό ζήτημα.

Ταυτόχρονα πριν ακόμα καλά καλά πατήσουμε στα πόδια μας οικονομικά, ξεκινάμε και μια σειρά από άλλες ενέργειες. Πήραμε αθλητικό ψυχολόγο, τον Παναγιώτη Μάντη τον δεκαθλητή, από τον πρώτο χρόνο που μπήκαμε στη διοίκηση, παρόλο που πατάγαμε σε έναν χαμό. Μιλάμε τώρα για κατασχέσεις, κομμένα ρεύματα... Έχουμε κάνει διοικητικό συμβούλιο εδώ πέρα με κερί. Και δεν είχε να κάνει με την ΠΑΕ και την ΚΑΕ αλλά με το γεγονός ότι ήταν σε πάρα πολύ κακό επίπεδο οικονομικά και διοικητικά και ο ίδιος ο σύλλογος, ο Ερασιτέχνης.

Δεν υπήρχε ένα manual για το τι πρέπει να κάνεις για όλα αυτά. Πλέον επιθυμία μας είναι να ξεκινήσει σιγά-σιγά ένας διάλογος μεταξύ των συλλόγων γιατί είναι πολλά τα πράγματα που μας ενώνουν.

Δεν ξέραμε αν θα πετύχουμε. Γιατί ακριβώς δεν υπήρχε manual. Εμείς σκεφτήκαμε και κινηθήκαμε ως εξής. Μπορούμε να έχουμε διαφοροποίηση μεταξύ διοίκησης, η οποία από τη φύση της είναι διαχειριστικού τύπου; Εμείς εδώ δεν είμαστε ιδιοκτήτες του συλλόγου, είμαστε διαχειριστές, αιρετοί διαχειριστές της περιουσίας του συλλόγου η οποία ανήκει στα μέλη του. Ανήκει στους ανθρώπους που αθλούνται και που συμμετέχουν ως φίλαθλοι ή ως αθλούμενοι. Αυτό από μόνο του είναι τεράστιας σημασίας και είναι ένα μοντέλο αθλητικό το οποίο το συναντάς μόνο στην Ελλάδα και ίσως σε κάποιες άλλες λίγες χώρες. Το μοντέλο του μεγάλου πολυαθλητικού συλλόγου, αυτό που στο εξωτερικό λέμε grassroots sports movement, δεν υπάρχει με τη μορφή που υπάρχει στην Ελλάδα.

Αυτό το μοντέλο χρειάζεται ετοιμότητα. Δουλέψαμε πάρα πολλές ώρες. Δουλέψαμε εβδομάδες, μήνες, χρόνια. Γεννούσε η γυναίκα μου, την άφηνα στο μαιευτήριο που λέει ο λόγος για να έρθω εδώ να σηκώνω ασφάλειες στον πίνακα που είχαν πέσει. Όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό το εγχείρημα έχουν φτύσει αίμα, κυριολεκτικά. Από μία τρέλα, από ένα όραμα ότι κάτι μπορούμε να καταφέρουμε».

Αυτό το μοντέλο, πως δουλεύει στην πράξη;

«Για να έχει συνέχεια αυτό, χρειάζεσαι τους ανθρώπους. Υπάρχει επαγγελματικό και επιστημονικό προσωπικό στην Ελλάδα που δεν αξιοποιείται. Λέμε. λοιπόν, δεν μπορεί ο διαχειριστής το Διοικητικό Συμβούλιο ενός ερασιτεχνικού συλλόγου να θέλει για πάντα τον απλήρωτο υπάλληλο. Αυτό ήταν ένα μοντέλο που μπορούσε να παίξει πριν 60-70 χρόνια, πλέον δεν γίνεται. Άρα τι χρειάζεται; Οικονομικά υγιείς και διοικητικά υγιείς, έντιμους αθλητικούς συλλόγους που να μπορούν να πληρώσουν, ακριβά πλέον, ένα καλό επιστημονικό προσωπικό που θα αναλάβει ο καθένας το αντικείμενό του. Θέλεις καλούς λογιστές, θέλεις project managers, θέλεις sports project managers, θέλεις αθλητικό marketing, θέλεις αθλητικό ψυχολόγο. Δεν μπορεί να συζητάμε για το bullying και το 14χρονο κορίτσι στη Γλυφάδα και να μην υπάρχει αθλητικός ψυχολόγος μέσα στο γήπεδο.

Εμείς, πριν πατήσουμε καλά καλά στα πόδια μας, κάναμε μία κίνηση. Ξεκίνησε μία συζήτηση την Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας των γυναικών και είπαμε να κάνουμε ένα βήμα πέρα από την επιφάνεια, γιατί αυτό είναι ο Πανιώνιος στη βάση του. Ο Δάλλας ήτανε ο κατεξοχήν πρωτοπόρος και προοδευτικός του αθλητισμού. Είναι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο έγιναν οι πρώτοι δημόσιοι γυναικείοι αθλητικοί αγώνες στην Ελλάδα. Ο Δάλλας ίδρυσε τον γυναικείο αθλητισμό στο ΣΕΓΑΣ. Δεν μπορείς, λοιπόν, με τέτοια κληρονομιά και εφόσον αγαπάς τον σύλλογό σου και ξέρεις την ιστορία του, να μην προσπαθήσεις να τη φτάσεις και αν είναι δυνατό να την ξεπεράσεις.

Τον πρώτο χρόνο με το που γίνεται η Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας των γυναικών πήραμε τηλέφωνο το Κέντρο Διοτίμα και είπαμε πως θέλουμε να ξεκινήσουμε μια συνεργασία, ένα μνημόνιο συνεργασίας προκειμένου να κάνουν σεμινάρια σε όλο το διοικητικό και προπονητικό προσωπικό για το τί σημαίνει διάκριση φύλου, τί σημαίνει σεξουαλική παρενόχληση, πώς την αναγνωρίζουμε και πώς πρέπει να τη διαχειριζόμαστε. Και ήμασταν ο πρώτος σύλλογος που το έκανε αυτό. Τον Φλεβάρη του 2021 το υπογράψαμε. Ξεκινήσαμε και κάναμε τα σεμινάρια, τα πληρώσαμε με το υστέρημα του συλλόγου και ρεφενέ μαζεύοντας χρήματα μεταξύ μας. Σε δεύτερη φάση, ξεκινήσαμε τη συνεργασία με τον Παναγιώτη Μάντη, φέραμε αθλητικό ψυχολόγο όχι μόνο για να λειτουργεί γραφείο ψυχολόγου για τα παιδιά αλλά ώστε σιγά σιγά το ίδιο το γραφείο να ξεκινήσει σεμινάρια, ενημέρωση για όλα αυτά τα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία, την ψυχολογία και τον αθλητισμό.

Και μετά ξεκίνησε και η συνεργασία με το Ίδρυμα Ελίζα, το οποίο πάλι έρχεται να καλύψει μια τέτοια ανάγκη που έχει να κάνει με το σχολικό bullying με τον εκφοβισμό, με την παρενόχληση, με, με, με… Έχουμε και εσωτερικό κανονισμό πλέον που θα ακολουθείται σε περίπτωση που κάποιοι προπονητές παρατηρήσουν κάτι σε κάποιο τμήμα. Ένα safeguarding policy, πρωτόκολλο.

Δένει. Όλα αυτά δένουν. Πρέπει να κινείσαι σε όλα τα επίπεδα ταυτόχρονα. Γιατί μια τέτοια κίνηση, εκτός από την ουσία που έχει, κάνει κλικ στους υγιείς ανθρώπους που θέλουν να αποφασίσουν πού θα φέρουν τα παιδιά τους να αθληθούν. Οπότε μπορώ να σου πω, επειδή ρώτησες πώς έγιναν τα παιδιά 3.500, μπορώ να σου πω ότι και αυτό βοήθησε.

Δηλαδή το κάνουμε για να προστατεύουμε, να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον και για μας. Εμείς είπαμε από την αρχή ο σύλλογος έχει μηδενική ανοχή σε περιστατικά βίας, σε διακρίσεις φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, θρησκείας και οτιδήποτε άλλο. Είναι ένας σύλλογος συμπεριληπτικός ο οποίος δεν ανέχεται τις διακρίσεις, σε οποιοδήποτε επίπεδο. Πώς το υποστηρίζεις αυτό; Το πρώτο περιστατικό που ήρθε, που μάθαμε ότι εν μέσω αγώνα, ένας προπονητής έβρισε με σεξιστικό χαρακτήρα κορασίδα 14 χρονών. Ο θύτης την επόμενη μέρα απολύθηκε. Έτσι περνάς από τη θεωρία στην πράξη και δημιουργείς κι ένα προηγούμενο. Δηλαδή δημιουργείς κουλτούρα όταν η πράξη σου είναι σε συμφωνία με τη θεωρία σου και δημιουργούν δεδικασμένο. Με αυτόν τον τρόπο δίνεις την εικόνα σε όλους, αυτό είναι το όριο του συλλόγου. Αυτή είναι η βασική διαφορά.

Και από την άλλη προσπαθείς να καλλιεργήσεις και μια λογική ότι δεν θα μείνει τίποτα στην αφάνεια. Δηλαδή την ημέρα που θα έρθει ένα άσχημο περιστατικό για τον Πανιώνιο, ο Πανιώνιος δεν θα το θάψει γιατί θα νιώσει ότι επικοινωνιακά θα χάσουμε ή θα χάσουμε ένα τμήμα ή θα χάσουμε 50 παιδιά. Προτιμάμε να χάσουμε 50, 60, 100, 200 παιδιά προκειμένου να έχουμε καθαρό και ασφαλές περιβάλλον. Αυτό το πράγμα για μας είναι αδιαπραγμάτευτο.

Όταν λοιπόν βγαίνεις με τέτοια κουλτούρα προς τα έξω, θα έρθει κόσμος. Δεν γίνεται διαφορετικά.

Φέτος, λοιπόν, για να έρθουμε στο ωραίο tour που κάνατε στην εγκατάσταση, είναι η πρώτη χρονιά που πολλά, μάλλον τα περισσότερα από αυτά που είδες έγιναν από τις ίδιες τις δυνάμεις οικονομικές του συλλόγου. Χτίστηκε, κομματάκι-κομματάκι. Θέλει υπομονή και συνέπεια.

Για να καταφέρεις να πείσεις όμως ανθρώπους να λειτουργήσουν χορηγικά υπέρ του συλλόγου πρέπει να είσαι έτοιμος, να μιλάς καθαρά, να έχεις ξεκάθαρη πρόταση, ξεκάθαρη στόχευση για να μπορέσει να νιώσει οποιοσδήποτε χορηγός ότι τα χρήματά του πραγματικά θα πιάσουν τόπο και θα έχουν υπεραξία. Πρέπει να δουλεύει με επαγγελματικά πρότυπα ο σύλλογος. Όταν άρχισαν να το βλέπουν αυτό οι δύο αρχικοί χορηγοί μας έγιναν τέσσερις, έγιναν έξι, έγιναν οχτώ στην πορεία.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται μικρά αλλά συνθέτουν ένα μεγάλο παζλ το οποίο κομματάκι, κομματάκι, κομματάκι επανέφερε την εμπιστοσύνη, επανέφερε τη διαφάνεια, οι διαδικασίες μας έχουν αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Τώρα, περνάμε στο επόμενο βήμα και ξεκινάμε σιγά σιγά τον διάλογο. Για τα πράγματα τα οποία θεωρούμε ότι έχουμε κάνει καλά, είμαστε έτοιμοι να κάνουμε συζήτηση με όλους τους υπόλοιπους συλλόγους και να τα κάνουμε ακόμα καλύτερα κι εμείς. Να τους πούμε τι κάναμε καλά. Δεν μπαίνουμε σε λογική ότι πάμε να μαντρώσουμε τον Πανιώνιο και να τον αφήσουμε έξω από τον κόσμο, θέλουμε εξωστρέφεια.

Αν αρχίσουμε οι σύλλογοι, τα ιδρυτικά σωματεία όπως λέει η ΕΠΟ και η ΕΟΚ στο κομμάτι ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να βάλεις τη βάση για την καταπολέμηση της βίας εάν οι σύλλογοι πούμε ότι πχ "Παιδιά φέτος πηγαίνουν καταπληκτικά τα κορίτσια του στίβου του Πανιωνίου, ελάτε να σας πω τι κάναμε καλά, να το υιοθετήσετε και να μας πείτε και εσείς δικές σας προτάσεις". Τι έχω εγώ να χωρίσω;

Εάν δώσεις στον κόσμο να διαλέξει μεταξύ της ομορφιάς και της ασχημίας, δεν σου λέω ότι όλοι θα διαλέξουν την ομορφιά αλλά έχω την εντύπωση ότι θα βρεις συνοδοιπόρους και συμμάχους εκεί που δεν το περιμένεις οπότε αυτό που λείπει είναι να κάνουμε τις ωραίες προτάσεις και θα δούμε ποιοι θα τις υιοθετήσουν.

Θέλουμε να είμαστε σε μια φάση εξωστρέφειας στο επίπεδο της συνεργασίας, σε επίπεδο πραγματικής ουσιαστικής ανταλλαγής, τεχνογνωσίας και ανταλλαγής προβλημάτων γιατί καταλαβαίνουμε ότι έχουμε πολλά περισσότερα κοινά από ό,τι έχουμε να χωρίσουμε, όπως π.χ. τους βαθμούς στα πρωταθλήματα. Εμείς έχουμε να υπερασπιστούμε κάτι, δεν είπαμε ότι δεν τη θέλουμε την επιτυχία αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός, δεν λειτουργούμε βαθμοθηρικά. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ισχυρούς χαρακτήρες, να φτιάξουμε ανθρώπους με προσωπικότητες, ανθρώπους που να νιώθουν ψυχικά υγιείς.

Φέτος κάναμε μια κίνηση, βγήκαμε με μεγαλύτερη εξωστρέφεια στις ομοσπονδίες. Ας πούμε, το κολυμβητικό είναι πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι για τον Πανιώνιο, έχει πάρα πολλά παιδιά και γενικώς το υδάτινο στοιχείο το αγαπάει ο κόσμος στην Ελλάδα και το έχει ανάγκη και είναι και δυσεύρετο. Οπότε, για εμάς ήταν σημαντικό να μπορούσαμε να βγάλουμε δικό μας άνθρωπο στο Διοικητικό Συμβούλιο στην ΚΟΕ, να μας εκπροσωπεί και να μεταφέρει και λίγο από αυτή την νοοτροπία που χτίστηκε συλλογικά. Και βγάλαμε εκπρόσωπο, τη Μαρία Γκαμπριέλλα Αναγνωστοπούλου.

Ο επόμενος στόχος ήταν ο ΣΕΓΑΣ, που πάλι δεν κινηθήκαμε ούτε με πολιτικά κριτήρια ούτε με τίποτα. Έτυχε να μας προσεγγίσει ο κ. Νικολάου και να μας μιλήσει για την ατζέντα του και ήταν ο μοναδικός που μας προσέγγισε νωρίς. Μας είπε λοιπόν την ατζέντα του και σε ένα μεγάλο μέρος αυτής της ατζέντας -όχι απόλυτα- νιώσαμε ότι είμαστε κοντά και γι’ αυτό τον λόγο κατεβάσαμε υποψήφιο από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ, την Άλκηστη στην Μπόζοβιτς».

Η σχέση σας με τις ομοσπονδίες πως είναι; Γιατί είναι γνωστό πως πολλές φορές οι ομοσπονδίες έχουν θέματα με τους συλλόγους.

«Αυτό που μας ενοχλεί εμάς με τις ομοσπονδίες είναι η ιδιοκτησιακού τύπου αντίληψη που έχουν υπάλληλοι και άνθρωποι οι οποίοι για χρόνια μπαινοβγαίνουν στα Δ.Σ. Εμείς, το είπαμε, δεν είμαστε ιδιοκτήτες του Πανιωνίου αλλά είμαστε αιρετοί διαχειριστές και ελεγκτές μιας συγκεκριμένης περιουσίας. Το ίδιο πράγμα είναι και οφείλει να είναι η διοίκηση του ΣΕΓΑΣ, της ΕΟΚ, της ΚΟΕ, της ΕΠΟ, όλοι αυτοί. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια ιδιοκτησιακού τύπου αντίληψη, άνθρωποι οι οποίοι λειτουργούν με οπαδική λογική ακόμα και σε ομοσπονδίες όπως ο ΣΕΓΑΣ, που δεν υπάρχει χώρος για οπαδισμό. Εμείς πρόσφατα ας πούμε ακούσαμε σε κάποιον διάδρομο την φράση "Ο Πανιώνος τελείωσε" και γελάσαμε τρανταχτά. Είπαμε “Αν μας παρακολουθούσες τέσσερα χρόνια θα είχες καταλάβει ότι ο Πανιώνιος δεν τελείωσε, ο Πανιώνιος μόλις ξεκίνησε”.

Θέλω να πιστεύω ότι είναι μια νοοτροπία που πεθαίνει σιγά σιγά αλλά υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον ΣΕΓΑΣ και τον κάθε ΣΕΓΑΣ ως τσιφλίκι τους και δεν στοχοποιούμε ούτε την Σοφία Σακοράφα -ούτε κανέναν από τους άλλους- γιατί ξαναλέω δεν κάνουμε πολιτική, απέχουμε από αυτή τη λογική, θέλουμε να έχουμε συνεργασία με όλους στη βάση της ανάπτυξης του αθλητισμού.

Ο ΣΕΓΑΣ, για εμάς, δεν μπορεί να μην έχει ασχοληθεί πραγματικά με αγάπη με τον Πανιώνιο στα Νότια Προάστια από τη στιγμή που πεθαίνει ο Άγιος Κοσμάς. Είναι αστείο, πόσους ακόμα 400άρηδες στίβους έχει στα Νότια Προάστια;

Ο Πανιώνιος έχει στείλει αίτημα στον ΣΕΓΑΣ προκειμένου να έρθει εξοπλισμός για το κλειστό γυμναστήριο του στίβου, ένα στρώμα επί κοντώ το οποίο θα μπορέσει να μπει σε κλειστή εγκατάσταση και να φιλοξενήσει και κάποιους αθλητές της Εθνικής ομάδας, έχουμε πει για κάποια φυσικά εμπόδια ώστε να ανακαινίσουμε κι εμείς μερικά και να μπει όλη η Εθνική ομάδα μεγάλων αποστάσεων όπως επίσης έχουμε ζητήσει και τη βοήθεια του ΣΕΓΑΣ να φέρει τις ντουλάπες του Αγίου Κοσμά προκειμένου να υπάρχει θέρμανση όχι μόνο στο κλειστό του στίβου αλλά να μπορέσουμε να βάλουμε θέρμανση και στην ενόργανη.

Έχουμε πάρει εντολή προκειμένου να κατασκευάσουμε μια εγκατάσταση στο κλειστό του στίβου η οποία θα είναι μόνο για ρίψεις, με σεντόνι όπως είναι στον Άγιο Κοσμά αλλά σε μικρότερο βαθμό όπως επίσης και στον ανοιχτό στίβο έχουμε αφήσει επίτηδες το πέταλο από τη μεριά του "Βαρίκας" με χώμα προκειμένου να μπορούν να πέφτουν οι σφύρες, οι σφαίρες, οι δίσκοι και τα ακόντια. Πρέπει να βρεθεί λύση άμεσα για τις ρίψεις. 750 τετραγωνικά ελεύθερου ενιαίου χώρου, εντάξει σπουδαία η υπόθεση.

Πέρυσι είχε φτάσει οριακά η ενόργανη, φέτος έχουν γίνει έργα, έχει γίνει αποξήλωση της παλιάς οροφής, στεγανοποίηση, βαψίματα κτλ. Όλα αυτά έγιναν με χρήματα από πλεόνασμα, κατευθείαν από τα ταμεία του συλλόγου.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το ποδόσφαιρο στη Γ' Εθνική το οποίο, πίστεψέ με μπορεί να είναι ερασιτεχνικού επιπέδου αλλά θέλει πολλά χρήματα για να μπορέσεις να το υποστηρίξεις, έβαλαν πλάτη όλα τα τμήματα και οι προπονητές και σε αυτούς οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ. Χρειάζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να μπορέσεις να ανέβεις στο ποδόσφαιρο. Είχαμε καθυστέρηση και 5 και 6 και 7 μέρες στις πληρωμές, δεν έγιναν όλα τέλεια και δεν μας νοιάζει και να κρυφτούμε καθόλου πίσω από το δάχτυλό μας. Όλοι βάλανε πλάτη.

Είναι στόχος να μπορέσουμε να κάνουμε αγώνες. Δεν μπορεί τα εμπόδια Πανιωνίου να γράφουν “Athens 1997” πάνω. Όταν λέμε έλα εδώ λίγο να βοηθήσεις δεν είπαμε να μην βοηθήσεις τους άλλους συλλόγους αλλά βάλε προτεραιότητα στις ανάγκες. Να ανεβάσουμε το prestige του συλλόγου, για να πηγαίνουμε να καμαρώνουμε και να λέμε ότι μπορούμε να φιλοξενήσουμε υψηλότερου επιπέδου μίτινγκ.

Ό,τι πλεόνασμα δημιουργείται εδώ, επιστρέφει πίσω στους αθλητές. Μπαίνει πχ. νέο τάραφλεξ στο κλειστό στάδιο "Α. Κορωναίος" που θα φιλοξενήσει το μπάσκετ, το βόλεϊ, το φούτσαλ και το χάντμπολ που σημαίνει λιγότεροι τραυματισμοί στα γόνατα των αθλητών/τριών».

Έχουν βοηθήσει οι χρηματοδοτήσεις;

«Θεωρούμε τεράστιας σημασίας τη χρηματοδότηση από τη φορολόγηση του στοιχήματος που πηγαίνει στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, το χαιρετίζουμε και μπράβο. Θεωρώ ότι έχει περιθώρια βελτίωσης ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η κατανομή και θεωρώ ότι έχει και περιθώρια για αύξηση ώστε να γίνεται με ένα τέτοιο τρόπο που θα έχεις πραγματικά υπεραξία. Έχουν γίνει πράγματα αλλά, κατά αναλογία, ζητάμε κι άλλα.

Θεωρώ ότι όσο βγαίνουμε με εξωστρέφεια, όσο λειτουργούμε όχι ανταγωνιστικά αλλά συναγωνιστικά, μεγεθύνουμε λίγο τη λογική του “Ευ Αγωνίζεσθαι” και στο διοικητικό επίπεδο, θα υπάρξει περιθώριο να αιτηθούμε περισσότερες χρηματοδοτήσεις από εκεί που μπορούν να βρεθούν.

Στην ευρύτερη περιοχή, όμως, δεν έχει άλλος 27-28 στρέμματα ιδιόκτητων αθλητικών εγκαταστάσεων, θεωρούμε ότι πρέπει να βρεθούμε ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων.

Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να έχεις καλή συνεργασία με την ΠΑΕ, όχι να λειτουργείς για να υπάρχει η ΠΑΕ αλλά να έχεις πραγματικά συνεργασία στην οποία μπορείς να συνομιλείς ως ισότιμος. Οι ακαδημίες, τα τμήματα υποδομής μπάσκετ του Ολυμπιακού, δεν ανήκουν στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό, ανήκουν στην ΚΑΕ. Το ίδιο πράγμα ισχύει στον Παναθηναϊκό, το ίδιο πράγμα ισχύει και με τα τμήματα ποδοσφαίρου. Στον Πανιώνιο δεν ισχύει αυτό και δεν ισχύει γιατί ήταν απόφαση του Ερασιτέχνη, την οποία σε καλή συνεργασία αποδέχτηκαν και οι δύο επενδυτές. Ο λόγος δεν ήταν οικονομικός ή τουλάχιστον κυρίως οικονομικός, αλλά ήταν καθαρά ζήτημα βιωσιμότητας.

Δηλαδή θέλουμε να έχουμε καλή επικοινωνία. Να δουλεύουμε για να “παράγουμε” αθλητές σε υψηλό επίπεδο στα αγωνιστικά μας τμήματα, προκειμένου να λειτουργούν ως “δεξαμενή” για τις επαγγελματικές ομάδες. Άρα θα έχουν το όφελος από αυτό οι ομάδες όμως θέλουμε να παραμένουμε κάτω από την επίβλεψη του Ερασιτέχνη, γιατί όπως είπαμε οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες κάποια στιγμή έχουν ένα τέλος. Μπορεί κάποιος να πει "Κουράστηκα, δεν μου βγήκαν οικονομικά, πρέπει να αποχωρήσω". Ο σύλλογος όμως δεν έχει τέτοια, είναι από το 1890 εδώ και οφείλει να είναι και αύριο.

Οπότε ακόμα κι αν φύγει ένας ιδιώτης εμείς οφείλουμε να έχουμε τη θεσμική και αθλητική διαχείριση των τμημάτων και των υποδομών σε όλα τα αθλήματα, για να διασφαλίσουμε ακριβώς αυτή τη συνέχεια. Μπορεί ο Ολυμπιακός να είναι «too big to fail», άρα δηλαδή αν φύγει ο Μαρινάκης αύριο μεθαύριο να έρθει ένας άλλος αντίστοιχος Μαρινάκης, δεν ισχύει όμως για όλους. Δεν ισχύει για τον Πανιώνιο, δεν ισχύει για τον Ηρακλή, δεν ισχύει για τον Άρη ενδεχομένως, και δεν ισχύει για δεκάδες αθλητικούς συλλόγους.

Άρα ένας ερασιτέχνης εκεί οφείλει να κοιτάει στα μάτια έναν ιδιώτη και να του εξηγεί. Δεν το κάνουμε από γινάτι, το κάνουμε για να διασφαλίσουμε τη συνέχεια. Όταν έχεις σωστούς επενδυτές θα σου πουν "Μπράβο ρε μάγκα, έχεις δίκιο". Γιατί κι εγώ θέλω αθλητές που να μην τους παίρνουμε από το εξωτερικό πανάκριβα αλλά να παράγουμε αθλητές, να τους δίνουμε την ευκαιρία, πράγμα που θα βοηθήσει στην επένδυσή μου και έτσι είμαστε πλέον συνεργάτες. Δεν είμαστε επαίτες.

Αυτό είναι το concept».

Τώρα, αφού υπάρχει μία πάρα πολύ καλή βάση, ποια είναι τα επόμενα βήματα;

«Είχαμε μία πρόσφατη συνάντηση της ομάδας εργασίας στο Υπουργείο Δικαιοσύνης στο οποίο συμμετείχαμε αρκετοί αθλητικοί σύλλογοι, προκειμένου να αρχίσουμε πιλοτικά να φιλοξενούμε παιδιά, ανήλικους παραβάτες ως αθλητές στο πλαίσιο ενός προγράμματος του Υπουργείου. Να υπάρχει διαχείριση αντί ποινής -ας το πούμε έτσι- ανήλικων παραβατών, όχι για εγκλήματα βαρέα. Να υπάρχει η εναλλακτική να έρχονται, να αθλούνται και μέσα από την άθληση και τη συμμετοχή στους συλλόγους να μπορεί όλο αυτό να λειτουργήσει σωφρονιστικά, να λειτουργήσει θεραπευτικά αν θέλεις κλπ.

Με αφορμή το ότι βρεθήκαμε εκεί αρκετοί σύλλογοι, κάναμε πάλι μια πρώτη διαπίστωση ότι έχουμε πολλά να συζητήσουμε. Άρα ο πρώτος στόχος είναι να ξεκινήσει ένας διάλογος, ο οποίος θέλω να πιστεύω ότι θα γίνει ένας μόνιμος διάλογος, μεταξύ τριών, τεσσάρων, πέντε, οχτώ, δέκα αθλητικών συλλόγων. Θα πρέπει δηλαδή και θεσμικά κάποια στιγμή να υπάρχει διάλογος μεταξύ των μεγάλων πολυαθλητικών σωματείων.

Ένας δεύτερος στόχος για εμάς είναι να επεκτείνουμε τις δράσεις μας με στόχο να κάνουμε ξεκάθαρο ότι ο αθλητισμός δεν είναι μόνο γήπεδο. Δεν βγάζει μόνο αθλητές. Είναι μια παιδαγωγική διαδικασία. Ο σύλλογος οφείλει και έχει από τη φύση του χαρακτήρα παιδαγωγού και έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει. Μια πρωτοβουλία ας πούμε που ξεκίνησε μόλις τώρα είναι η θεατρική μουσικοκινητική εντός του συλλόγου. Όχι μόνο γιατί είναι στην ιστορία μας καθώς ο Πανιώνιος ιδρύθηκε καταρχάς ως μουσικός πολιτιστικός σύλλογος και επεκτάθηκε στο αθλητικό κομμάτι αλλά γιατί υπάρχει και άμεση σχέση με τον ρυθμό, τη μουσική, την ισορροπία με το σώμα, τον συντονισμό κτλ με τον αθλητισμό.

Υπάρχει η αθλητική διασύνδεση με τον πολιτισμό και τη μουσική, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και ως ανάγκη στην κοινωνία. Δηλαδή το να μάθουν τα παιδιά να εκφράζονται για μας είναι τεράστιας σημασίας. Άρα θέλουμε να επεκταθούμε και να αναβαθμίσουμε τον κοινωνικό και πολιτισμικό ρόλο που έχουμε, και που οφείλουν να έχουν οι σύλλογοι στις κοινωνίες. Αυτό είναι το όραμά μας. Περισσότερες δραστηριότητες οικονομικά και διοικητικά βιώσιμες, τις οποίες μπορούμε να προσφέρουμε και μπορούμε να τις προσφέρουμε και πάρα πολύ οικονομικά, και αυτό είναι πολύ βασικό.

Αυτή είναι… η φάση μας».