Τούχελ: Οι τέσσερις άσοι του για την Αγγλία κι ο τζόκερ που μπορεί να τον στείλει... σπίτι του

Ανεξάρτητα από το ποιόν, το ήθος και την ευγενική φιγούρα που χαρακτήρισαν τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ και τον έβγαλαν σώο από τον κατά καιρούς αρνητισμό, ο πρώην τεχνικός των Τριών Λιονταριών προσλήφθηκε το 2016 με μοναδική διάκριση στο παλμαρέ του ένα βραβείο Προπονητή του Μήνα της Premier League οκτώ χρόνια πριν (2008). Η γνώση και η πείρα από πρωταθλητισμό, από μεγάλες αναμετρήσεις και στόχους δεν ήταν μέρος του CV του, κάτι που όμως δεν ισχύει και για τον διάδοχό του.

Στο πρόσωπο του Τούχελ η Αγγλία αποκτά έναν από τους πλέον «διακοσμημένους» κατά την αγγλική ρήση τεχνικούς της ιστορίας της. Με έντεκα τίτλους σε τρεις διαφορετικές χώρες, μία εξ αυτών η Αγγλία, ο Τούχελ έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του προ πολλού και μπορεί αποδεδειγμένα να κατευθύνει μια ομάδα από τα βράχια στην κορυφή.

Το πιο τρανταχτό παράδειγμα η θητεία του στην Τσέλσι. Ο Γερμανός ανέλαβε την ηγεσία των Μπλε τον χειμώνα του 2021 από τον Φρανκ Λάμπαρντ που εμετρήθη, εζυγίσθη κι ευρέθη ελλιπής και μέσα σε έξι μήνες κατάφερε να φτάσει τους Λονδρέζους μετά από αλλεπάλληλες νικηφόρες μάχες στα «νοκ-άουτ» στη Γη της Επαγγελίας, στο δεύτερο τρόπαιο Champions League της ιστορίας τους.

New England head coach Thomas Tuchel’s impressive coaching CV... 🏆📄#ThreeLions pic.twitter.com/p3P4Zl5Nya

— Coaches' Voice (@CoachesVoice) October 16, 2024

Αυτό που ίσως φανεί ακόμα πιο ελπιδοφόρο για τους φίλους της Αγγλίας, όμως, είναι πως ουσιαστικά ο Τούχελ επέστρεψε την αμέσως επόμενη χρονιά για να πάρει αυτό που έχασε την προηγούμενη. Ήταν τότε στη χρονιά του κορονοϊού που ως τεχνικός της Παρί γνώρισε την ήττα με 1-0 από την Μπάγερν στο «Final-8».

Σε δύο σερί τελικούς EURO αντίστοιχα, η Αγγλία απέτυχε να κατακτήσει το τρόπαιο. Και ως προς αυτό, ο Τούχελ μοιάζει ο κατάλληλος άνθρωπος για να μην αφήσει ανεκμετάλλευτη την επόμενη ευκαιρία.

Μπορεί σε αγγλικό έδαφος, ωστόσο, να έχασε τους τρεις τελικούς που έδωσε με την Τσέλσι (δύο τελικοί FA Cup, ένας League Cup), όμως, κέρδισε τους τρεις διεθνείς τίτλους που διεκδίκησε (Champions League, Ευρωπαϊκό Super Cup, Παγκόσμιο Συλλόγων).

Σε κάθε περίπτωσή, ο Τόμας Τούχελ έρχεται γεμάτος όρεξη και κίνητρο να αποδείξει και πάλι πράγματα. Το πέρασμά του από την Μπάγερν έληξε επεισοδιακά και όχι όπως θα περίμενε. Στο παρθενικό του project εθνικής ομάδας, λοιπόν, η έφεσή του στα μεγάλα παιχνίδια, στο διάβασμα του αντιπάλου και στην προσαρμοστικότητα που επιδεικνύει διαχρονικά στην καριέρα του είναι αξίες που η Αγγλία χρειάζεται προκειμένου να διεκπεραιώσει τον πολυφορεμένο τίτλο του φαβορί που (θα) της δίνεται στα μεγάλα τουρνουά.

Ο Τούχελ πέρασε ενάμιση χρόνο στο βρετανικό ποδόσφαιρο και η εμπειρία του ήταν από εκείνες που τον σχημάτισαν. Μετά την Ντόρτμουντ και την Παρί, έγινε ο πρώτος Γερμανός προπονητής στην ιστορία της Τσέλσι τον Γενάρη του 2021 και μέχρι το καλοκαίρι του 2022 πρόλαβε να δει, να ζήσει και να μάθει πολλά για την αγγλική κουλτούρα και το αγγλικό ποδόσφαιρο.

Ήταν μια θητεία που τα είχε όλα: απότομη εκτόξευση στην κορυφή, νίκες, τίτλους, πρωτοφανείς κρίσεις, αλλαγή ιδιοκτησίας και σελίδας, πρόωρο αντίο. Τον Μάρτιο του 2022 η Τσέλσι πέρασε μια από τις δυσκολότερες καμπές της σύγχρονης ιστορίας της, με τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς να αποχωρεί λόγω των κυρώσεων στους Ρώσους ολιγάρχες μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ως μέρος της περιουσίας του, οι Μπλε «δεσμεύτηκαν» εν μια νυκτί, κλωνίστηκαν και εν τέλει πέρασαν σε νέα εποχή με την έλευση του Τεντ Μπόελι και του αμερικανικού κονσόρτιουμ.

Μέσα σε αυτές τις διόλου ευνοϊκές συνθήκες για το έργο ενός προπονητή, ο Τούχελ υπήρξε «μια φωνή ηρεμίας και παρηγοριάς», όπως είχε γράψει ο «Guardian» για τον Γερμανό. Οι αρετές αυτές δεν ήταν αρκετές για να τον διατηρήσουν στον πάγκο της ομάδας επί ημερών της νέας ιδιοκτησίας, αλλά έμειναν στο θυμικό των Άγγλων.

Η επιστροφή στα αγγλικά μονοπάτια ήταν κάτι το οποίο επιθυμούσε από την πρώτη στιγμή της αποχώρησής του μεσούσης της σεζόν 2022-23, όπως δήλωσε στην επίσημη παρουσίασή του από την FA: «Πάντα ήθελα να γυρίσω στην Αγγλία. Εδώ είναι που έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Ξέρω πως λείπουν μερικά τρόπαια από την Εθνική. Θέλω να βοηθήσω για να τα κατακτήσουμε. Το να είσαι προπονητής της Εθνικής Αγγλίας είναι η σπουδαιότερη δουλειά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο», ήταν τα λόγια με τα οποία κέρδισε την πρώτη μάχη των... εντυπώσεων, δείχνοντας πως γνωρίζει καλά να χειρίζεται τα αγγλικά media, πέραν της πολύ καλής γνώσης του από το εγχώριο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.

Ο Σάουθγκεϊτ δεν κατάφερε να γίνει εκείνος που θα επαναφέρει την Αγγλία στην κορυφή, όμως, ο απολογισμός του σε μια οκταετία ήταν διόλου ευκαταφρόνητος: δύο σερί τελικοί EURO, παρουσία στους «4» και τους «8» στα δύο Μουντιάλ που συμμετείχε. Αυτό για το οποίο κατηγορήθηκε πολλάκις ήταν για το στυλ παιχνιδιού του.

Συντηρητικό, «safe», άχρωμο, ευνουχισμένο από την ποιότητα που η ενεργή φουρνιά της Αγγλίας κατέχει σε περίσσεια. Το μεγάλο «φάουλ» του ίδιου ήταν ο τρόπος με τον οποίο πορέυθηκε στην άκρη του πάγκου των Τριών Λιονταριών.

Αναμφίβολα, ο Τόμας Τούχελ έρχεται με την εκτίμηση, αν όχι την βεβαιότητα, πως θα παρουσιάσει μια διαφορετική Αγγλία, κοντά στο peak των αγωνιστικών δυνατοτήτων της. Μια Αγγλία της δικής του «αισθητικής», όπως χαρακτηρίζει την αγωνιστική φιλοσοφία του, με γνώμονες δηλαδή τον έλεγχο του ρυθμού και της μπάλας, της συνεχούς επίθεσης, κλπ.

Το έμψυχο δυναμικό που θα βρει στα χέρια του είναι κάτι παραπάνω από φιλόδοξο. Με τους Χάρι Κέιν και Τζουντ Μπέλινκχαμ να δεσπόζουν και τον Κόουλ Πάλμερ να ανεβάζει τις μετοχές του τόσο στην Premier League όσο και στην εθνική ομάδα, οι προσωπικότητες και το ταλέντο ξεχειλίζουν.

Αν υπάρχει ένα γνώρισμα-σήμα κατατεθέν της πρώτης σεζόν του στην Τσέλσι, είναι το πόσους παίκτες και πόσο γρήγορα κατάφερε να τους αναδείξει. Πόσοι ποδοσφαιριστές των Μπλε που κινούνταν στη μετριότητα «ξεκλειδώθηκαν» από τον Γερμανό τεχνικό κι έφτασαν το peak τους, κατακτώντας εν τέλει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Ο Τούχελ είναι από τους master στο να μεγιστοποιεί την απόδοση ενός παίκτη με βάση τις δυνατότητες του. Κοινώς, να παίρνει το μάξιμουμ από τον καθένα. Αυτή τη φορά, βέβαια, καλείται να το κάνει όχι από τη μεριά ενός συλλόγου στον οποίο έχει καθημερινή σχέση και τριβή με τους παίκτες του, αλλά από την ιδιαίτερη θέση του ομοσπονδιακού.

Κι αυτή η αναντιστοιχία «ποιότητας-απόδοσης» είναι μια διαχρονική αχίλλειος πτέρνα της Αγγλίας. Σε μια χώρα μαθημένη από «underperforming» των μεγάλων αστέρων της συγκριτικά με την απόδοση στους συλλόγους τους, από τη φουρνιά των '00s και την τριάδα Τζέραρντ-Λάμπαρντ-Σκόουλς που ουδέποτε «κούμπωσε» μεταξύ της ως παίκτες του σήμερα όπως ο Φιλ Φόντεν των μόλις τεσσάρων γκολ σε 41 «καπελάκια», ο Τούχελ μπορεί να βγάλει τον καλύτερο δυνατό εαυτό όλων των βασικών του μονάδων, όπως έκανε στην Τσέλσι εμφανίζοντας την καλύτερη εκδοχή των Ρις Τζέιμς και Μπεν Τσίλγουελ, ή όπως έκανε πέρυσι με τον Χάρι Κέιν στην πρώτη του σεζόν στη Bundesliga και την Μπάγερν Μονάχου.

Όλα τα παραπάνω «ατού» είναι σημειωμένα... στα χαρτιά. Κι εκ πρώτης όψεως μοιάζουν αρκετά ώστε το νέο project της Αγγλίας να κριθεί επιτυχημένο. Τα μεγάλα καράβια, όμως, φέρνουν και μεγάλες φουρτούνες και στην περίπτωση αυτή, το μεγάλο καράβι είναι και η Εθνική Αγγλίας και ο ίδιος ο Τούχελ.

Με την έλευση του Γερμανού, οι απαιτήσεις αυξάνονται. Οι προβολείς θα είναι στραμμένοι ακόμα πιο έντονα πάνω της, τα περιθώρια αποτυχίας συρρικνώνονται. Ο κόσμος περιμένει να δει την Αγγλία νικήτρια και όσο παράλογη κι αν ακούγεται η απαίτηση δεδομένου ότι η χώρα μετράει μόνο ένα μεγάλο τρόπαιο από το μακρινό 1966, η κοινή γνώμη δεν θα συγχωρέσει τον Γερμανό πολλές φορές.

Εξάλλου, ο προκάτοχός του, Σάουθγκεϊτ, μπορεί να λοιδορήθηκε, να επικρίθηκε σκληρά, να αποθεώθηκε περισσότερο ως cult ήρωας και αντικείμενο των memes στα social media και λιγότερο ως αναγνωρισμένος για την αξία του. Πάνω από όλα όμως κλήθηκε να εκπληρώσει προσδοκίες που ο ίδιος δημιούργησε μετά την εντυπωσιακή πρώτη πορεία στο Μουντιάλ του 2018. Πλέον, οι απαιτήσεις βρίσκονται... στον Θεό από την αρχή για τον Τούχελ, ο οποίος έχει τεθεί από την αρχή στον «τοίχο» ελέω καταγωγής.

Η πρόσληψή του δίχασε τον κόσμο στο Νησί, καθώς δεν έλειψαν οι φωνές περί υποτίμησης των Άγγλων προπονητών από την FA και μη συμβατότητας ενός ξένου coach με την απαιτητική φύση της συγκεκριμένης δουλειάς. Οι φωνές αυτές βεβαίως μάλλον αγνοούν ότι οι δύο ομοσπονδιακοί προπονητές με το υψηλότερο ποσοστό νικών στην ιστορία της Αγγλίας είναι... οι δύο ξένοι της, Έρικσον και Καπέλο (με εξαίρεση τον Σαμ Άλαρνταϊς που κάθισε και νίκησε μόλις σε ένα ματς).

Ίσως πάλι να «χτυπάει» άσχημα στους Άγγλους η εκπροσώπηση από έναν προπονητή της χώρας... κακού δαίμονα των Τριών Λιονταριών, της Γερμανίας. Για τους αποκλεισμούς, όμως στο Euro του 1996 και το Μουντιάλ του 1970 και του 2010, υπάρχουν πλέον οι φωτεινές περιπτώσεις της πρόκρισης επί των Πάντσερ στο περασμένο Euro. Και πολύ παραπάνω, η νίκη στον τελικό του 1966, η πιο χρυσή στιγμή δηλαδή στην ιστορία της. Ποιος ξέρει, ίσως μετά την κατάκτηση σε τελικό επί της Γερμανίας, ένας Γερμανός να την οδηγήσει ξανά σε τρόπαιο.

Μέχρι να συμβεί αυτό, ωστόσο, ο Τούχελ θα δοκιμαστεί υπό καθεστώς τεράστιας πίεσης. Κι όσο γλυκιά θα είναι η ανταμοιβή μετά από κάθε υπερκερασμένο εμπόδιο, τόσο πιθανό είναι οι τυμπανοκρουσίες και η προοπτική που φέρνει μαζί του να λειτουργήσουν μπούμερανγκ κι όχι ως «μαξιλαράκι» σε τυχόν αποτυχία.