Στην Μπαρλέτα το γήπεδο είναι πάντα γεμάτο. Ακόμη κι όταν παίζει στα τοπικά της Ιταλίας.

Η ιστορία του μοιάζει να είναι βγαλμένη από τα παραμύθια. Γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια, με τον πατέρα του να είναι ράφτης και τη μητέρα του νοικοκυρά. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον αστικό μύθο, ήταν τέτοιο το ταλέντο του που σε ηλικία μόλις 15 χρονών κατάφερε να κερδίσει μια μηχανή σε αγώνα 50 μέτρων και να κερδίσει ένα στοίχημα 500 λιρετών που τότε αντιστοιχούσαν σε ένα σάντουιτς και ένα εισιτήριο κινηματογράφου.

Οι οπαδοί της ομάδας της πόλης για να τον τιμήσουν σε κάθε εντός έδρα αγώνα, ο οποίος διεξάγεται στο ίδιο στάδιο με εκείνο που ο Μενέα έκανε για χρόνια τις προπονήσεις και τα ρεκόρ του, σηκώνουν μια μεγάλη σημαία με τη μορφή του. Αυτή είναι μόλις μία από τις δεκάδες που κυματίζουν στον αέρα της Μπαρλέτα και δημιουργούν μια πραγματική εντυπωσιακή ατμόσφαιρα.

Η Μπαρλέτα δεν είναι μια ομάδα που έχει να επιδείξει μεγάλη ποδοσφαιρική ιστορία. Δεν έχει αγωνιστεί ποτέ στη Serie A, ενώ μετρά μόλις τέσσερις συμμετοχές στη Serie B, από το 1987 ως το 1991. Μέσα στα χρόνια, όμως, από τον σύλλογο έχουν περάσει ιδιαίτερα αξιόλογοι ποδοσφαιριστές που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο ιταλικό ποδόσφαιρο κυρίως στα 70s και τα 80s.

Μεταξύ αυτών ο Εβαρίστο Μπεκαλόσι που πριν την έλευσή του στην Μπαρλέτα είχε προλάβει να κατακτήσει ένα Scudetto και ένα Κύπελλο Ιταλίας με την Ίντερ, ο Αντόνιο ντι Τζενάρο, ο οποίος αγωνίστηκε σε Φιορεντίνα, Βερόνα, Περούτζια και Μπάρι, μετρώντας μάλιστα 15 συμμετοχές και 4 γκολ με την Εθνική Ιταλίας και ο Οντόακρε Κιέρικο που έφτιαξε το ποδοσφαιρικό του όνομα από το επιτυχημένο πέρασμά του από Ίντερ και Ρόμα.

Από την ομάδα, μάλιστα, την προηγουμένη δεκαετία πέρασε και ο Κύπριος Γιώργος Πελαγίας, ο οποίος, μάλιστα, είναι ο μοναδικός ενεργός ποδοσφαιριστής στην ιστορία του συλλόγου που υπήρξε διεθνής όσο φορούσε τη φανέλα του.

Η χρυσή εποχή της Μπαρλέτα, όμως, έχει περάσει και πια ο σύλλογος αγωνίζεται στις τοπικές κατηγορίες του ιταλικού ποδοσφαίρου. Παρά τους δύσκολους καιρούς, οι κάτοικοι της πόλης είναι εκεί και γεμίζουν τις κερκίδες σε κάθε παιχνίδι, σαν και αυτή να βρίσκεται στη Serie A. Η ώρα έναρξης του σημερινού παιχνιδιού κόντρα στην Ατλέτικο Ρατσάλε είναι προγραμματισμένη για τις 15:30.

Ο καιρός είναι συννεφιασμένος αλλά όχι βροχερός. Το σφοδρό κύμα κακοκαιρίας που έπληξε τις προηγούμενες μέρες κυρίως περιοχές της βόρειας Ιταλίας και προκάλεσε μεγάλες πλημμύρες στην Τοσκάνη και τη Λομβαρδία φαίνεται ότι τελικά εξασθένησε και δε θα φτάσει τόσο χαμηλά. Μία ώρα, λοιπόν, πριν από την έναρξη του ματς η κερκίδα των γηπεδούχων έχει αρχίσει να γεμίζει.

Το εισιτήριο για την είσοδο στο γήπεδο κοστίζει μόλις 6 ευρώ. Όπως ανακοίνωσε ο σύλλογος ήδη από τα μέσα της εβδομάδας, η τόσο χαμηλή τιμή ήταν μια ένδειξη σεβασμού προς τους φιλάθλους του συλλόγου που είχαν συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια να τον βλέπουν στη Serie D ή C.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια βουβαμάρα στην εξέδρα. Όπως με ενημέρωσε εγκαίρως ένας οπαδός της ομάδας, μερικές μέρες πριν τρεις νεαροί έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητικό δυστύχημα.

Οι οπαδοί, λοιπόν, για να τους τιμήσουν σηκώνουν πανό, ενώ κρατούν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τους που τηρείται από όλους ευλαβικά. Οι ποδοσφαιριστές και των δυο ομάδων, μάλιστα, πριν από την έναρξη του παιχνιδιού αφήνουν λουλούδια μπροστά από τη Curva Nord.

Από τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης, οι γηπεδούχοι δείχνουν την ανωτερότητά τους και στο 26ο λεπτό ανοίγουν το σκορ. Τέσσερα λεπτά αργότερα μπαίνει και το δεύτερο. Η Μπαρλέτα έχει ήδη ένα μεγάλο προβάδισμα. Στο ημίχρονο οι κερκίδες αδειάζουν καθώς οι περισσότεροι κατεβαίνουν για να πάρουν μπύρες από το κυλικείο.

Όταν καταλαβαίνουν ότι είμαι Έλληνας ενθουσιάζονται. «Μα καλά, πώς μας βρήκες; Μήπως θες να σε φέρουμε καμιά μπύρα να πιεις;» λένε μερικοί. Όλοι τους δέχονται να τους φωτογραφίσω με τα κόκκινα κασκόλ. Μία από τις πιο φιλόξενες κερκίδες που έχω βρεθεί ποτέ, και ας ανταλλάσουμε μόνο μερικές λέξεις, εξαιτίας του δύσκολου της επικοινωνίας. Η θέα από την κερκίδα είναι εντυπωσιακή.

Ο ήλιος βγαίνει για μερικά λεπτά και φωτίζει ως τη θεόρατη πολυκατοικία απέναντι που είναι ακόμη στα μπετά. Οι φιλοξενούμενοι καταφέρνουν να μειώσουν αλλά ως εκεί. Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή βρίσκει τους γηπεδούχους νικητές με σκορ 2-1. Φεύγω βιαστικά καθώς σε μερικά λεπτά το τρένο αναχωρεί από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης με προορισμό τη βάση μου, το Μπάρι.

Όλοι τους είναι ανυπόμονοι για το αφιέρωμα. Η Μπαρλέτα, το μεγάλο τους καμάρι, ήρθε η ώρα να πάρει τη φήμη που της αξίζει.