Ο Απόστολος Χρήστου στο Gazzetta: Μια βουτιά στο δικό του παραμύθι

Απόστολε, έχει περάσει ένα διάστημα από εκείνο το βράδυ στο Παρίσι. Ήταν αρκετός ο χρόνος για να συνειδητοποιήσεις την τεράστια επιτυχία σου;

«Ναι πέρασε ένα διάστημα, ξεκουράστηκα και τώρα έχω ξεκινήσει κανονικά προπονήσεις απλά... είμαι ακόμα λίγο χαμένος δηλαδή δεν το έχω ακόμα "βιώσει". Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν το χωράει το μυαλό μου, δεν γίνεται, δεν ξέρω.

Υπήρχαν στιγμές που το σκεφτόμουν και ένιωθα πάρα πολύ γεμάτος και ευτυχισμένος. Απλά, σε γενικές γραμμές, νιώθω ότι είναι σαν να μην έχει συμβεί, ότι ήταν ένα όνειρο και ακόμα δεν το έχω βιώσει μέσα μου ότι όντως συνέβη.

Έρχονται αναλαμπές, κάθομαι και το σκέφτομαι, βλέπω τον αγώνα ξανά, ή όταν έρχονται να μου μιλήσουν, μου λένε συγχαρητήρια, μου ζητάνε φωτογραφίες, τότε αρχίζω λίγο και το νιώθω. Όταν περάσει ο καιρός θα το συνειδητοποιήσω αλλά νομίζω είναι κάπως φρέσκο ακόμα.

Ήταν έτσι ο τρόπος που ήρθε που και να το ονειρευόμουν δεν θα το ζητούσα έτσι, δηλαδή να έβγαινα πρώτα τέταρτος και μετά να έπαιρνα μετάλλιο. Εγώ πάντα σκεφτόμουν να πάω στα 100 μέτρα ύτπιο, να δώσω ό,τι έχω για να φέρω εκεί το μετάλλιο. Μετά δεν σκεφτόμουν καν τα 200μ. Έτσι όπως ήρθε, εμένα μου το κάνει πιο όμορφο αλλά είναι και πιο δύσκολο να πιστέψω.

Πάντα ήθελα να κολυμπήσω ένα 200άρι σε καλή κατάσταση, έτοιμος. Η αλήθεια είναι πως δεν το διάλεγα τα τελευταία χρόνια λόγω του προγράμματος επειδή κοιτούσα και το 50άρι. Οπότε πίστευα ότι μπορούσα να κάνω μια καλή επίδοση, κάπου στο 1:55. Τελικά ήμουν πολύ καλά και κολύμπησα πιο γρήγορα και ήρθε και το μετάλλιο, οπότε γίνανε όλα… τέλεια. Ήρθε κουτί».

Πάμε στο Παρίσι. Βάζεις παρωπίδες, μπαίνεις στο 100άρι... Πως ήταν εκείνο το διήμερο;

«Η πρωινή κούρσα που κολύμπησα στον προκριματικό κάτω από 53 δευτερόλεπτα ήταν πολύ ενθαρρυντική, γιατί εγώ το πρωί συνήθως κολυμπάω στο 53 μικρό, οπότε κολύμπησα 52 και πήρα λίγο τα πάνω μου, γιατί υπήρχε άγχος και είχα την περιέργεια και την προσμονή και έλεγα "πώς θα είμαι και τι θα κάνω". Το πρωί κολύμπησα καλά. Το απόγευμα κολύμπησα λίγο πιο γρήγορα, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ο χρόνος μου γιατί περίμενα να το κολύμπησω γρηγορότερα. Στο Ευρωπαϊκό είχα πάει 52:20, οπότε το 52:70 δεν μου άρεσε γιατί ήμουν ουσιαστικά 100% προετοιμασμένος και κάτι δεν μου πήγαινε καλά, δεν ένιωθα τόσο άνετα. Τέλος πάντων, δεν το πολυσκέφτηκα, γιατί κακό θα μου έκανε.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα, πήγα κολύμπησα λίγο το πρωί, όπως κάνω πάντα, και συγκεντρώθηκα. Κοιμήθηκα λίγο το μεσημέρι και πήγα το απόγευμα 100% συγκεντρωμένος, που ήταν ο πρώτος μου τελικός και δεν ήταν εύκολο να είμαι focus. Κατάφερα να δείξω ένα καλό πρόσωπο πιστεύω, δηλαδή την κούρσα την χάρηκα και μέχρι το τέλος το πάλεψα. Έχασα δυνάμεις στο τέλος, το ένιωσα, και το είχα καταλάβει ότι όσο πλησίαζα προς τον τερματισμό, επειδή έχανα δυνάμεις, έχανα και τις πιθανότητες για το μετάλλιο. Αλλά όπως είδα και την κούρσα και οι άλλοι δύο, και ο Κινέζος και ο Αμερικάνος χάσανε δυνάμεις στο τέλος. Δηλαδή, πέρα από τον Ιταλό, εμείς οι τρεις στο τέλος ήμασταν πραγματικά μαζί».

Όταν είδες πως χάνεις τις πιθανότητες για το μετάλλιο, ένιωσες να το παρατάς;

«Συνήθως όταν φτάνω στα τελευταία μέτρα και χάνω δυνάμεις, κάτι δεν πάει τόσο καλά, δηλαδή δεν βγαίνει πολύ καλός χρόνος γιατί τα τελευταία μέτρα είναι εκεί που κερδίζεις, γιατί κάνεις την αντεπίθεσή σου και μαζεύεις μια διαφορά από την κόπωση που έχουν οι άλλοι. Κι εγώ πάντα έλεγα "χίλιες φορές να τερματίσω και να έχω λίγο ακόμα, παρά να τερματίσω και πέντε μέτρα πριν να έχω αδειάσει", γιατί χάνεις πάρα πολύ χρόνο έτσι. Δεν το παράτησα, γιατί πραγματικά εκείνη τη στιγμή παλεύεις! Δεν είπα “Πω έχασα δυνάμεις, το αφήνω”. Όχι, ό,τι είχα και δεν είχα, μέχρι την τελευταία χεριά πραγματικά το πάλεψα.

Το χειρότερο για μένα ήταν ότι αυτός ο χρόνος, είναι χρόνος που τον είχα κολυμπήσει ενάμιση μήνα πριν. Αν ο χρόνος ήταν κάτω από το 52:20 ή το 52:09 που είχα ατομικό ρεκόρ, θα έλεγα πως χρειαζόταν υπερπροσπάθεια, έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να κάνω το ατομικό ρεκόρ για να το φέρω κτλ. Αλλά τώρα επειδή ήταν ένας χρόνος που τον είχα κολυμπήσει και τον έχω, με στεναχώρησε πιο πολύ.

Και ήταν και τα 2 εκατοστά. Αυτό είναι το χειρότερο για εμάς που έχουμε το χρονόμετρο, ότι αν δεις έναν χρόνο που τον έχεις κάνει, σε πονάει που δεν τον ξαναέκανες για να φέρεις το μετάλλιο. Αυτό είναι που μένεις στο τέλος, πίκρα».

«Ούτε τώρα, που έχω ηρεμήσει, μου λέει κάτι η τέταρτη θέση»

Αυτά τα 2 εκατοστά που σε χώριζαν από το μετάλλιο πως μεταφράζονται; Είναι μία ανάσα;

«Τα δύο εκατοστά του δευτερολέπτου δεν μπορείς να τα μετρήσεις, ούτε στο χρονόμετρο δεν μπορείς να το πατήσεις. Ουσιαστικά, εκείνη τη στιγμή ακουμπάμε μαζί αλλά το θέμα είναι ποιος θα ακουμπήσει πιο δυνατά την πλάκα για να γράψει. Είμαστε θεωρητικά μαζί στον τοίχο απλά ο Αμερικανός προφανώς ακούμπησε πιο δυνατά

Ήξερα ότι εμείς οι 4 είμαστε για το βάθρο. Εγώ είχα 4ο χρόνο, τα τελευταία 2 χρόνια που ήταν το περιθώριο για την πρόκριση. Εκείνη την χρονιά νομίζω είχα 2ο ή 3ο. Ήξερα ότι κάποιος από τους τέσσερίς μας δεν θα πάρει μετάλλιο. Ο ένας είχε παγκόσμιο ρεκόρ, ο άλλος ήταν χρυσός Ολυμπιονίκης και ο Κινέζος και αυτός είναι παγκόσμιος πρωταθλητής και έχει κολυμπήσει και αυτός κάτω από 52 δευτερόλεπτα. Είναι κορυφαίοι, όχι μόνο της γενιάς μας αλλά γενικότερα στα 100 μέτρα ύπτιο. Ήξερα ότι δεν είναι εύκολο και ουσιαστικά δεν ήταν πάρα πολύ “στενάχωρο” όλο αυτό γιατί έχασα από κορυφαίους αθλητές. Δηλαδή, χάρηκα λίγο γιατί το πάλεψα και ήμασταν στα ίσα με τους δύο τουλάχιστον».

Η τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, και μάλιστα στην κολύμβηση, είναι μία μεγάλη επιτυχία. Εσένα σου λέει τίποτα; Όταν σου έκανα αυτή την ερώτηση στο Παρίσι, η απάντηση ήταν «όχι».

«Να σου πω την αλήθεια ούτε τώρα θα μου έλεγε κάτι, και τώρα που έχω ηρεμήσει δηλαδή. Γιατί εγώ τα τελευταία τρία χρόνια περίπου, με αυτά που είχα δείξει στους αγώνες και με το 52:09 που είχα κάνει στη Βουδαπέστη το 2022, έναν στόχο είχα στο μυαλό μου: να φέρω ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Οπότε γι’ αυτό είχα και αυτή την αντίδραση και στεναχωρήθηκα και δεν μου έλεγε κάτι η τέταρτη θέση, που πραγματικά είναι τεράστια επιτυχία και για την κολύμβηση αλλά και για την Ελλάδα. Αλλά είχα θέσει έναν στόχο και ο πρωταθλητισμός είναι πάρα πολύ σκληρός. Ξέρεις ότι άμα δεν πετύχεις το στόχο σου δεν είσαι ικανοποιημένος.

Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν παίρνει μετάλλιο ο τέταρτος, δεν παίρνει τίποτα».

Μετά από τον αγώνα σε είδαμε πολύ πικραμένο. Πως πέρασε εκείνο το βράδυ;

«Ήταν ο πατέρας μου και ο αδερφός μου εκεί, μιλήσαμε λίγο έξω από κολυμβητήριο. Εκείνοι μου είπαν συγχαρητήρια για την προσπάθεια, τόνιζαν ότι βγήκα τέταρτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι πολέμησα τους καλύτερους στον κόσμο δηλαδή όπως είπα και πριν τους τρεις κορυφαίους της γενιάς μας, αλλά και γενικότερα τους κορυφαίους. Εγώ πάλι δεν ήμουν ικανοποιημένος μέσα μου, με έτρωγε, τρωγόμουν μόνος μου.

Μου είπε μια κουβέντα ο πατέρας μου: «Πήγαινε πάρτο στα 200μ άμα μπορείς, αφού το θες τόσο πολύ». Εκείνη τη στιγμή, βέβαια, δεν μπορούσα να το επεξεργαστώ αυτό, δεν άκουγα τίποτα από κανέναν, ούτε από τους γονείς μου, ούτε από τον προπονητή μου, από κανέναν. Είχα πραγματικά αδειάσει και σαν να είχαν βουλώσει τα αυτιά μου.

«Κολύμπησα και μου άνοιξε πάλι η όρεξη, συνήλθα και κατέβηκα στο 200άρι»

Γύρισα στο χωριό, πήγαμε φάγαμε με τον προπονητή μου (σ.σ. Πάνος Βελέτζας) και τον Απόστολο (σ.σ. Παπαστάμο). Κοιταζόμασταν λίγο με τον κύριο Πάνο… με κοίταζε, χαζογέλαγε, «Μια χαρά», μου έλεγε, «Όλα καλά!». Γενικά είναι πολύ αισιόδοξος σαν άνθρωπος, βλέπει πάντα τη θετική πλευρά. Εγώ πάλι όμως δεν μπορούσα να δω τη θετική πλευρά. Είχε γίνει και μια κουβέντα με τον γυμναστή μου που έχει έρθει κι αυτός να με δει, του λέω: «Δεν κολυμπάω 200μ, δεν υπάρχει περίπτωση». Το λέει εκείνος στον κύριο Πάνο, ο οποίος για να με ηρεμήσει μου είπε την επόμενη μέρα να μην πάω προπόνηση, να κάτσω να ηρεμήσω στο Χωριό και βλέπουμε τι θα κάνουμε.

Όταν γύρισα, πέτυχα τον Κρίστιαν (σ.σ. Γκολομέεβ) στο δωμάτιο, μου λέει “Ξέρω πώς είναι”. Τα έχει περάσει κι εκείνος. Με πήρε μια αγκαλιά. Όταν ξύπνησα το πρωί πρώτα ένιωσα στεναχωρημένος και μετά σκέφτηκα τι είχε συμβεί χθες και το συνειδητοποίησα. Πολύ άσχημη στιγμή, δηλαδή να ξυπνάς και να νιώθεις στεναχωρημένος και μετά να συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί».

Πως ήρθε η απόφαση να πέσεις τελικά στα 200μ;

«Τελικά πήγα το επόμενο πρωί για προπόνηση κανονικά. Κολύμπησα, ένιωθα καλά για κάποιο λόγο, κολυμπούσα πολύ καλά, έκανα και ένα μικρό σετ και λέω “Εντάξει, ωραία… Πάμε και στα 200μ”. Είπα πως αφού ήμουν εκεί και είναι κάθε τέσσερα χρόνια οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν ξέρω αν θα έχω την ευκαιρία πάλι να είμαι σε καλή κατάσταση, να βρίσκομαι εδώ, να έχω την πρόκριση στα 200μ και να διεκδικώ κάτι καλό οπότε πάμε να κάνουμε μια προσπάθεια. Δεν έχω ξανακολυμπήσει και ξεκούραστος και προετοιμασμένος 200μ, οπότε πάμε να δούμε τι θα γίνει κι εκεί, να εξαντλήσουμε όλες τις ελπίδες και τις πιθανότητες.

Σκέφτηκα επίσης ότι είναι κρίμα, γιατί το είχα ζήσει και στο Τόκιο που έβλεπα το 200άρι που δεν είχα κολυμπήσει. Εντάξει, τότε δεν είχα το όριο βέβαια γιατί έβλεπα τους χρόνους και έλεγα ότι "κοίτα να δεις θα μπορούσα να ήμουν στον τελικό τότε", γιατί δεν είχε κλείσει πάρα πολύ γρήγορα. Και λέω εκείνη τη μέρα ότι δεν είναι δυνατόν τώρα να έχεις την πρόκληση και να μην κολυμπήσεις και να δεις τον τελικό από την τηλεόραση και να πεις “Κοίτα να δεις, θα μπορούσα κι εγώ να ήμουν εκεί πέρα, αλλά τελικά δεν κολύμπησα, αλλά δεν πειράζει τώρα”.

Έτσι έγινε. Κολύμπησα ωραία στο εκείνο το ζέσταμα και το σετ που έκανα και λέω οκ, μου άνοιξε η όρεξη πάλι, δηλαδή συνήλθα».

Κι εκεί ξεκινάει το καλό... Μετά από την πίκρα της τέταρτης θέσης, ήσουν περισσότερο πιεσμένος ή απελευθερωμένος στο 200άρι; Πως ήταν εκείνες οι κούρσες;

«Όλα πήγαν όπως έπρεπε στα 200μ, δηλαδή και το πρωί του προκριματικού η κούρσα μου ήταν πολύ ωραία και συγκροτημένη, κολύμπησα 1:57 και είχα εύκολη πρόκριση στους «16». Μετά έκανα και ωραίες στροφές, ένιωθα πολύ άνετα και είχα αυτοπεποίθηση για κάποιο λόγο.

Μετά το απόγευμα πάλι έκανα μια ωραία κούρσα, έκανα ατομικό ρεκόρ για ένα κλάσμα, δηλαδή κολύμπησα ένα 1:56:33 από ένα 1:56:34 και εκεί πολύ όμορφη κούρσα και σχετικά καλή τακτική. Άφησα λίγο το τρίτο 50άρι και έκανα αντεπίθεση στο 4ο και στη σειρά μου περάσαμε όλοι τον Αμερικάνο και τον αφήσαμε εκτός, οπότε ήταν κι αυτό ένα καλό γεγονός. Και την επόμενη μέρα πάλι πήγα το πρωί κολύμπησα, όπως κάνω πριν από κάθε τελικό, ήμουν καλά στο νερό, ήρεμος, χωρίς άγχος.

Το απόγευμα ήμουν τελείως απελευθερωμένος, έχοντας την εμπειρία από το 100άρι. Δηλαδή είχα τον ένα τελικό ήδη οπότε είχα αποβάλει όλο το άγχος, ένιωθα ακόμη πιο ήρεμος και πιο συγκεντρωμένος και μπορώ να πω ότι ήθελα να το χαρώ παραπάνω από ότι τα 100μ γιατί τα 100μ ήταν ο στόχος μου όλη μου την καριέρα, οπότε υπήρχε παραπάνω πίεση ενώ στα 200μ είχα πάει από περιέργεια να δω τι μπορώ να κάνω ενώ είμαι καλά προετοιμασμένος.

Είχα μια περιέργεια μέσα μου, ήξερα ότι μπορώ να κολυμπήσω γρήγορα γιατί οι προπονήσεις που κάνω καλύπτουν και τα 200μ σε ένα σημείο αλλά δεν περίμενα ότι θα κολυμπήσω 1:54 μετά από αυτή τη ψυχρολουσία στα 100μ».

Και φτάνουμε στον τελικό, είσαι ξανά ένα από τα φαβορί σε μία πολύ ανοιχτή κούρσα όπου αποφάσισες να ακολουθήσεις μία διαφορετική τεχνική και να μας αφήσεις με το στόμα ανοιχτό.

«Έκανα μια τελείως διαφορετική τακτική, το σκεφτόμουν και μόνος μου αλλά μου το είπε και από μόνος του προπονητής μου, ο κύριος Πάνος, ότι πρέπει να μπω πιο γρήγορα. Γιατί έχω το γρήγορο κολύμπι, εκεί κερδίζω και έτσι έκανα. Και μέχρι τα 180 μέτρα είχα δυνάμεις.

Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι είμαι πρώτος ήταν στα 100 μέτρα γιατί πήραν αναπνοή νομίζω από πλευρά των άλλων και είδα ότι είμαι πολύ μπροστά και λέω “Πολύ μπροστά δεν είμαι; Τι γίνεται τώρα;”. Και λέω τρίτο 50άρι χθες το άφησες, τώρα δεν θα το αφήσεις, θα πας και το τρίτο 50άρι με τον ίδιο ρυθμό. Στρίβω στα 150μ και λέω “Πολύ μπροστά είμαι, λες να κερδίσω κιόλας;” Κάνω και τη στροφή πάλι δυνατά, βγαίνω και λέω τώρα εντάξει, ό,τι έχεις!

Και φτάνω στα 180μ και αρχίζω να νιώθω αυτό που ένιωθα στα 100μ, ότι αδειάζω, πέφτω λίγο στο νερό, μικραίνει η χεριά μου, λυγίζουν λίγο οι ποδιές, γενικά χάνω την επαφή μου με το νερό και το γρήγορο κολύμπι και λέω “Ό,τι έχεις τώρα μην χάσεις το μετάλλιο”. Και πάλευα πραγματικά με τον εαυτό μου μέχρι την τελευταία χεριά.

Εγώ το ξέρω τον Ούγγρο (σ.σ. Χούμπερτ Κος, χρυσός Ολυμπιονίκης 200μ ύπτιο), τον είχα δει και πέρυσι στο Παγκόσμιο που είχε βγει πρώτος. Είναι καθαρόαιμος διακοσάρης, το παιδί έπαιζε στα προκριματικά και περίμενε να έρθει ο τελικός για να κάνει την κούρσα και να νικήσει. Αλλά εντάξει, τον πιέσαμε.

«Να μη βγω τέταρτος πάλι»

Έλεγα από μέσα μου να μην βγω και τέταρτος πάλι. Αλλά μπήκα τελείως απελευθερωμένος γιατί δεν υπήρχαν προσδοκίες, ούτε άγχος, ούτε πίεση γιατί ήταν ένα αγώνισμα που δεν το είχα στους στόχους μου. Άρα και με την εμπειρία από τα 100μ είχα λυθεί, είχε φύγει όλη η πίεση.

Αυτό ήταν κυρίως, δεν ήταν τόσο το πείσμα και ότι δεν το πήρα στα 100μ, θα το πάρω τώρα και πάμε να τους φάμε όλους και έχω τρελαθεί. Όχι, δεν το είδα έτσι. Πραγματικά ένιωσα πιο απελευθερωμένος και πιο ήρεμος. Αυτό ήταν αυτό με βοήθησε».

Σε ένα κατάμεστο κολυμβητήριο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με μια κερκίδα γεμάτη Έλληνες, ήταν όλα σωστά εκείνη τη στιγμή. Τι σκέφτηκες όταν κοίταξες την οθόνη και είδες το όνομά σου στη δεύτερη θέση;

«Από την πρώτη μέρα εγώ είχα πάθει σοκ με τον κόσμο, άκουγα φασαρία, φωνάζαν για όλους όχι μόνο για τους Γάλλους και σε κάθε αγώνισμα. Ήταν τρομερή ατμόσφαιρα και εγώ παρακαλούσα να έχω Γάλλους στη σειρά μου για να έχει φασαρία. Γιατί εμένα με φτιάχνει όλο αυτό. Είναι αυτό που σε ή σε απογειώνει ή σε χαντακώνει εκείνη τη στιγμή. Γιατί αν κοιτάξεις λίγο την κερκίδα, δεν έχεις καταλάβει πότε έχεις κολυμπήσει. Ενώ άμα κρατήσεις μόνο την ατμόσφαιρα και ότι όλοι αυτοί σε ανεβάζουν για να δουν κάτι ωραίο και να τους προσφέρεις θέαμα, έχεις απογειωθεί. Είσαι στον έβδομο ουρανό εκείνη τη στιγμή.

Δεν σκέφτηκα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Είδα ότι είμαι δεύτερος, πήγα έδωσα συγχαρητήρια στον Κος. Μετά βγαίνω έξω, κάθομαι λίγο σαν ένα σκαλάκι που έχει πίσω από το βατήρα και λέω… “Τι έχει γίνει εδώ πέρα, ρε παιδιά; Ταινία γυρίζουμε; Δεν μπορώ να καταλάβω!”.

Δεν μπορούσα να το... Απογειώθηκα στο διάστημα. Χάθηκα εκείνη τη στιγμή».

Όταν ανέβηκες στο βάθρο δάκρυσες και κατάφερες να μας συγκινήσεις όλους μας. Πως ήταν εκείνη η στιγμή;

«Εκείνη τη στιγμή όταν φίλησα το μετάλλιο συνειδητοποίησα τί είχε γίνει. Το είδα και πραγματικά γέμισα. Ήμουν πλήρης. Και γενικά εγώ δεν κλαίω, είμαι ένας άνθρωπος που δύσκολα θα κλάψω και τα συναισθήματα μου δεν τα εξωτερικεύω πάρα πολύ. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά λύγισα, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Και γι’ αυτό έφυγε και ένα δάκρυ και συγκινήθηκα.

Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ εκεί η απονομή. Κράτησε αρκετή ώρα, κάναμε τον γύρο, πήγαμε πάλι από την άλλη μεριά. Ήταν μία εμπειρία που τη ζήσαμε! Γιατί συνήθως δεν κρατάει πάνω από πέντε λεπτά μια απονομή, ανεβαίνεις, ακούμε τον ύμνο και μετά φεύγουμε προς τα πίσω με τους φωτογράφους και τέλος. Ενώ τώρα πήγαμε στους φωτογράφους, πήγαμε από την άλλη, χαιρετίσαμε τον κόσμο.

Αυτό έχει ουσία, γι’ αυτό παλεύουμε. Όποιος φέρει ένα μετάλλιο να το ζήσει και λίγο. Είναι η στιγμή του αυτή. Το χάρηκα!

Ήταν όλοι εκεί στην κερκίδα. Δεν είχαν κι αυτοί πολλά λόγια, είχαν "μείνει" όλοι. Δεν υπήρχαν λόγια, μία αγκαλιά και αυτό. Δεν μπορείς να τα περιγράψεις αυτά. Είναι κάτι σαν παραμύθι. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι συνέβαινε.

Με τους πολίστες, που τους ξέρω λίγο παραπάνω επειδή είμαστε κοντά στα αθλήματα, μιλήσαμε μετά στο Χωριό και μου είπαν συγχαρητήρια και μπράβο και τα κατάφερες και το έφερες. Και με τον Λευτέρη (σ.σ. Πετρούνια) μίλησα τώρα πιο πρόσφατα και μου είπε ότι είδε και τα 100μ, μετά και τα 200 και πραγματικά μπράβο και πώς το γύρισες και πώς το έκανες. Δηλαδή, ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι με την προσπάθεια και είναι όμορφο αυτό γιατί αυτή είναι η ουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Να είμαστε όλοι κοντά, να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες, να στεναχωριόμαστε με τις λύπες, αλλά να είμαστε όλοι κοντά και ο ένας να βοηθάει λίγο τον άλλον.

Δεν μπορούσα να το γιορτάσω εκείνο το βράδυ, την επόμενη μέρα το πρωί κολυμπούσα είχαμε τη σκυταλοδρομία. Ήμουν και σε μια ξένη χώρα, δεν είχα όλους τους ανθρώπους τους δικούς μου για να το χαρώ στο έπακρο. Γύρισα, καθόμασταν με τα παιδιά, μιλούσαμε, με υποδέχτηκαν και στο αρχηγείο εκεί όλοι με συγχαρητήρια κλπ. Είχε πάει πολύ αργά ήδη, είχε πάει μετά τις 12 δηλαδή, και το επόμενο πρωί κολυμπούσαμε. Εγώ, βέβαια, άργησα πάρα πολύ να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Γενικά, όμως, το χάρηκα».

Όμως, γι' αυτό είχες προπονηθεί όλο αυτό το διάστημα. Πως δεν το έχεις πιστέψει ακόμη;

«Αυτό είναι το παράδοξο. Τρία χρόνια τώρα σκεφτόμουν αυτό το πράγμα: να πάω στο Παρίσι να φέρω ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Κάθε μέρα πάλευα γι' αυτό. Πολλά βράδια πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν πως θα ήταν να τερματίζω και να παίρνω μετάλλιο, και μετά απονομές, θα έχω το μετάλλιο, να λέω τα κατάφερα, το πήρα... Αλλά να που ήρθε και δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι απίστευτο. Δηλαδή και όλη η ιστορία ότι δεν είχαμε ποτέ Ολυμπιακό μετάλλιο στο κολύμπι και ότι είμαστε μια χώρα που πάντα στερούσαμε σε αυτό το άθλημα, όλα αυτά το κάνουν εξωπραγματικό.

Υπήρχαν προσδοκίες. Πιο πολύ από μένα προς τον εαυτό μου. Γιατί εγώ πάντα σκέφτομαι ότι με ό,τι ασχολούμαι στη ζωή μου θέλω να εξαντλώ κάθε προοπτική που μπορώ να έχω και κάθε πράγμα που μπορώ να καταφέρω έτσι ώστε όταν περάσουν τα χρόνια να μην πω “Κοίτα τότε, μπορούσες να κάνεις αυτό και δεν το έκανες. Γιατί δεν το έκανες; Είχες άγχος; Δεν προσπάθησες πολύ στην προπόνηση;” Δηλαδή να μη μένουν ανεκπλήρωτοι στόχοι που είναι εφικτοί, γιατί είναι πολύ άσχημο πράγμα να ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι και τελικά δεν το έκανες.

Μπορώ να πω, βέβαια, ότι το τελευταίο διάστημα με όποιον τύχαινε και το συζητούσα και αυτός το πίστευε και μου έρχονταν ένα καλό προαίσθημα. Ότι κάτι πάει καλά, υπήρχε μια αύρα ότι μπορεί και να έρθει στο τέλος όντως να γίνει όλο αυτό το παραμύθι πραγματικότητα. Γιατί, κακά τα ψέματα, το Ολυμπιακό μετάλλιο παραμύθι είναι και όποιος το ζει είναι ευλογημένος πραγματικά.

Είχαμε φτάσει, βέβαια, και σε ένα σημείο ορισμένοι να το παραέχουν δεδομένο και όλο αυτό δεν μου άρεσε εμένα. Γι’ αυτό δεν το πολυέλεγα ούτε το δήλωνα ότι θέλω να πάω εκεί να πάρω μετάλλιο. Έλεγα πάντοτε ότι θέλω να πάω να δώσω το καλύτερο μου και για ένα καλό αποτέλεσμα, να αγωνιστώ χωρίς λάθη. Πάντα αυτό έλεγα ενώ ήξερα μέσα μου ότι εγώ πάω για το μετάλλιο.

Στο τέλος της ημέρας εγώ ξέρω ότι δεν είναι εύκολο και ότι ό,τι και να πει ο καθένας δεν μετράει. Γιατί εγώ ξέρω τι έχω κάνει και πόσο έχω προσπαθήσει και όσοι πραγματικά ξέρουν τι εστί κολύμβηση, και το Ολυμπιακό μετάλλιο και να μην το έφερνα θα καταλάβαιναν ότι μπορούσα να το κάνω αλλά δεν ήταν και δεδομένο».

Εκείνο το βράδυ έπαιζε παντού το όνομά σου. Φαντάζομαι είχαν πέσει τα social media στο κινητό σου...

«Instagram, Facebook κτλ είχαν κολλήσει. Τα άνοιξα από περιέργεια, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Απάντησα στους δικούς μου ανθρώπους πρώτα. Ήταν αρκετά τα μηνύματα και πολλές αναφορές σε άρθρα... σιγά σιγά όσο περνούσαν οι μέρες άρχισα να τα κοιτάω, απαντούσα κιόλας όσο μπορούσα γιατί ήταν και αρκετά. Φάνηκε ότι όντως εκτιμήθηκε και αναγνωρίστηκε αυτή η επιτυχία, που είναι πολύ σημαντικό να καταλαβαίνει ο άλλος ότι όντως πέτυχες κάτι σημαντικό και να το επικροτεί και να σε συγχαίρει. Οπότε αυτό μου άρεσε, ότι αναγνωρίστηκε και ένιωσαν ότι έγινε κάτι καλό για τον ελληνικό αθλητισμό.

Ξέρω πως είσαι ένας κλειστός άνθρωπος, πως αντιμετωπίζεις τη δημοφιλία;

«Γενικά αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου εμένα. Το περίεργο στην όλη κατάσταση είναι ότι κάποιος συνήθως θα σε κοιτάει όπου βρίσκεσαι. Από τη στιγμή που σε γνωρίζουν, κάποια μάτια θα είναι πάνω σου όταν είσαι έξω. Αυτό είναι το κάπως περίεργο γιατί υπήρχε και η στιγμή που είδα ότι με τραβούσαν βίντεο ή φωτογραφία από μακριά, χωρίς να έχουμε μιλήσει.

Κατά τα άλλα εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όποιος έρχεται και μου μιλάει ή ζητάει φωτογραφία ή μου λέει μια κουβέντα ή με ρωτάει κάτι με κάνει χαρούμενο, εμένα αυτά μ' αρέσουν πάρα πολύ. Πραγματικά όποιος έρχεται και μου μιλάει, έχω όλη την καλή διάθεση να του μιλήσω και ό,τι θέλει και φωτογραφίες και αυτόγραφα και οτιδήποτε. Γιατί κι εγώ όπως σκεφτόμουν ότι θα δω έναν Ολυμπιονίκη και ίσως να του ζητούσα κάτι, άμα δεν ντρεπόμουν, έτσι κι αυτός θα έρθει σε εμένα. Δηλαδή, είναι χαρούμενος που με είδε και θέλει κάτι να θυμάται αυτή τη στιγμή, οπότε ποιος είμαι εγώ που θα του πω όχι και θα τον στεναχωρήσω;

Το πιο συγκινητικό είναι όταν έρχονται παιδάκια και μου ζητάνε αγκαλιά. Αυτό είναι το πιο συγκινητικό και το πιο όμορφο, αλλά μου έχουν πει και μπράβο για το μετάλλιο και που δεν τα παράτησες όταν δεν τα πήγες καλά στα 100μ ή ότι πήγαν κολυμβητήριο τα παιδιά τους επειδή με είδαν, ότι τους έκανα περήφανους. Όλα αυτά είναι όμορφα λόγια και πραγματικά είναι συγκινητικά».

Πως είναι που έρχονται παιδάκια και σου μιλάνε; Σε έχουν πρότυπο.

«Εγώ όπως έβλεπα τα παιδιά που παίρνουν Ολυμπιακά μετάλλια και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να μου πουν δυο λόγια, να τους δω από κοντά, να δω το μετάλλιο, να το ζήσω, να μου υπογράψουν ένα αυτόγραφο, να βγάλω μία φωτογραφία -που εγώ προσωπικά επειδή είμαι πολύ ντροπαλός και συνεσταλμένος δεν το ζήταγα αλλά θα το ήθελα-. Έτσι σκέφτομαι και όλα τα παιδιά που με είδαν στην τηλεόραση και είτε κολυμπάνε είτε όχι, ότι γιατί να μην έχουν μια ευκαιρία να με γνωρίσουν. Οπότε ό,τι προκύπτει πηγαίνω και κάθομαι μέχρι το τελευταίο παιδί που θέλει κάτι από μένα, κάθομαι εκεί και περιμένω να είναι όλοι ικανοποιημένοι.

Όντως είμαι πάρα πολύ κλειστός και δεν μιλάω πάρα πολύ, ειδικά με κόσμο που δεν γνωρίζω καλά. Αλλά για τα παιδιά πραγματικά εγώ θέλω το καλύτερο. Θέλω να είναι χαρούμενα, να έχουν ένα κίνητρο, να εμπνευστούν, γιατί πρέπει να μπουν στον αθλητισμό. Γιατί αυτός είναι ένας δρόμος που σου δίνει κάποιες αξίες και σε χτίζει σαν άνθρωπο και για μετά, για την κοινωνία.

Από τη στιγμή που εγώ πέτυχα το όνειρό μου, το θέμα είναι τώρα να το μεταλαμπαδεύσω κάπως. Δηλαδή να εμπνεύσω, έτσι ώστε να αναπτυχθεί και το άθλημα, αλλά και ο αθλητισμός γενικότερα, γιατί τα παιδιά πρέπει να είναι μέσα στον αθλητισμό».

Έχεις ζητήσει ποτέ φωτογραφία;

«Δεν θυμάμαι. Όχι συνήθως δεν ζητάω. Ντρέπομαι, ντρέπομαι λίγο. Γιατί σκέφτομαι ότι του που έχουν ζητήσει όλοι θα πάω και εγώ. Μπορεί να μου πει ότι δεν θέλει ή να τον έχουν πρήξει και να μην πάω και εγώ. Αυτό σκέφτομαι και δεν έχω πάει».

Έχει μεγάλη διαφορά η προσέγγιση του κόσμου σε σχέση με πριν;

«Ναι, καμία σχέση. Εμένα πριν το Παρίσι δεν με σταματούσαν να μου ζητήσουν αυτόγραφα ή να μου μιλήσουν. Μόνο μέσα στο κολυμβητήριο που εντάξει είναι το άθλημά μας γι΄ αυτό με ήξεραν. Έξω δεν υπήρχε αυτή η αναγνωρισιμότητα και αυτή η προσέγγιση από τον κόσμο. Και εγώ το ήξερα και το είχα πει και σε πιο παλιές δηλώσεις ότι με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο γίνεσαι πραγματικά γνωστός στη χώρα σου και ειδικά στην Ελλάδα που έχουμε αυτή την ιστορία με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλοι οι άνθρωποι το καλοκαίρι θα κάτσουν να δουν, αν όχι όλα, τα περισσότερα αθλήματα με ελληνική συμμετοχή.

Είναι καλό γιατί τουλάχιστον στην κορυφαία διοργάνωση ξυπνάει ο Έλληνας φίλαθλος ή ο Έλληνας γενικότερα και θέλει να δει την ελληνική προσπάθεια. Οπότε είναι πολύ σημαντικό και είναι θετικό το ότι υπάρχει η αναγνωρισιμότητα μετά από αυτό.

Ξέρω ότι καλώς ή κακώς το άθλημά μας δεν είναι τηλεοπτικό στην Ελλάδα και γενικότερα στον κόσμο δεν είναι πολύ εύκολο το παρακολουθήσει άμα δεν γνωρίζει τους κανονισμούς και τα αγωνίσματα και τι κάνουν μέσα στο νερό. Γι' αυτό είχε δημιουργηθεί και το επαγγελματικό πρωτάθλημα, το ISL, για να γίνει λίγο πιο τηλεοπτικό το άθλημα, να ανέβει να γίνει κάπως επαγγελματικό με τις ομάδες τότε. Εγώ τα ξέρω αυτά και με το άθλημά μου αλλά και με τα υπόλοιπα αθλήματα που είναι ατομικά. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλούσε ή με στεναχωρούσε το ότι έχω καταφέρει τόσα πράγματα και δεν με ξέρουν. Δεν ένιωθα ούτε αδικημένος ούτε ότι κάτι χάνω. Ήξερα πώς έχουν τα πράγματα στη χώρα μας.

Απλά αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι τα παιδιά. Να έρθουν τα παιδιά σε αυτά τα αθλήματα. Να μη σκεφτόμαστε μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ επειδή μόνο αυτά αναπαράγουν στα media και τα βλέπουμε στην τηλεόραση. Γιατί και στα υπόλοιπα αθλήματα, η προσπάθεια και αυτά που καλλιεργείς και οι σχέσεις που κάνεις είναι εξίσου σημαντικά. Το ατομικό είναι πιο δύσκολο σε ανθρώπινο επίπεδο και σε κάνει ακόμη πιο δυνατό για μετά, για την υπόλοιπη ζωή σου. Γιατί στηρίζεσαι στα πόδια σου και στον εαυτό σου. Δηλαδή είναι ό,τι κάνεις εσύ ή δεν στηρίζεσαι στον συμπαίκτη σου και στο τι θα κάνει ο άλλος»

Και παρά τα όσα δύσκολα περνάτε για να φτάσετε στο απόλυτο, το άθλημά σου παραμένει ερασιτεχνικό...

«Μπορεί να θεωρηθεί αδικία αυτό από τη στιγμή που και εμείς προσπαθούμε εξίσου και είμαστε σε ένα άθλημα στο οποίο στηριζόμαστε στα πόδια μας και κρινόμαστε 100% εμείς για το αποτέλεσμα, είτε είναι καλό είτε κακό. Τα πράγματα, όμως, είναι όπως στρώνονται στην κοινωνία. Καλώς ή κακώς είναι πάρα πολύ τηλεοπτικό το ποδόσφαιρο. Από τα παλιά χρόνια το Μουντιάλ είναι η κορυφαία διοργάνωση αθλητική γιατί την παρακολουθούν δισεκατομμύρια. Αυτό λέει πολλά πράγματα από μόνο του. Οπότε αναγκαστικά όλοι οι χορηγοί πηγαίνουν εκεί, μπαίνουν μέσα και οι στοιχηματικές, μπαίνουν μέσα οι χορηγοί για τα ρούχα, το οτιδήποτε δηλαδή εκτοξεύει την αξία του ποδοσφαίρου και είναι άλλες οι απολαβές.

Εγώ πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι κολύμπι δεν σου χρωστάει, εσύ χρωστάς στο κολύμπι. Δηλαδή με όλα αυτά που μου έχει δώσει, πραγματικά νιώθω όχι απλά τυχερός νιώθω ευλογημένος που με βάλανε οι γονείς μου μέσα σε μια πισίνα και έχω μείνει αυτά τα 20 χρόνια και προσπαθώ. Γιατί πραγματικά αυτά που μου έχει δώσει, όχι μόνο σε επιτυχίες και χορηγούς κλπ, αλλά και αυτά που έχω χτίσει από μέσα μου με την προσπάθεια, με την επιμονή, με τη διαχείριση μιας κακής στιγμής, με τη διαχείριση μιας καλής στιγμής, όλα αυτά μένουν για να τα έχεις οδηγός στη ζωή σου. Γι' αυτό πραγματικά εγώ είμαι χαρούμενος που ξεκίνησα κολύμπι και δεν πήγα σε κάποιο άθλημα, γιατί πραγματικά φάνηκε ότι ήταν εκεί το πεπρωμένο μου.

Στο τέλος της ημέρας δεν νιώθω αδικημένος, νιώθω πραγματικά παραπάνω από δικαιωμένος και τυχερός για όλο αυτό».

Πως νιώθεις ως ο κορυφαίος Έλληνας κολυμβητής;

«Είναι και αυτό τρομερό, ειδικά τα τελευταία χρόνια που στόχευα το Ολυμπιακό μετάλλιο, πίστευα ότι μπορούσα να το «αποδείξω» αυτό με αυτή την επιτυχία και ήξερα ότι αν καταφέρω να φέρω αυτό το μετάλλιο, όντως θα είμαι. Δηλαδή οκ, μπορεί να είχα δείξει σημάδια ότι ενδεχομένως να είμαι, αλλά καλώς ή κακώς όλα κρίνονται από ένα αποτέλεσμα και τι έχεις φέρει στις επιτυχίες. Οπότε σκεφτόμουν ότι ναι, με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο θα θεωρείσαι…»

Θα είσαι…

«Ναι, θα είσαι ο καλύτερος. Αλλά πρώτα κοίταζα να πετύχω αυτά τα πράγματα για μένα και όπως είπα πριν και για την προοπτική που έχω σαν αθλητής και μετά όλα αυτά έρχονται μετά, είναι οι δεύτερες σκέψεις».

Τι αλλάζει;

«Πιστεύω αυτό που ίσως να αλλάξει είναι ότι θα δυσκολευτώ λίγο να βρω το κίνητρο και τον στόχο ξανά. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια είχα αυτό στο μυαλό μου και κυνηγούσα σε αυτό το πράγμα, να το φέρω, να το πάρω, να το κατακτήσω, εκεί εκεί εκεί. Και ήρθε και τώρα ξεκινάμε από την αρχή και τώρα ουσιαστικά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βελτιώσω αυτές τις διακρίσεις, που αντικειμενικά δεν είναι εύκολο δηλαδή είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Ίσως είναι και πιο δύσκολο να διατηρήσεις μια επιτυχία από το να την κατακτήσεις.

Εγώ θα ήθελα από εδώ και πέρα να είμαι πιο απελευθερωμένος και να μη σκέφτομαι τόσο πολύ, που όντως το έχω αλλάξει αυτό, δεν σκέφτομαι τόσο το αποτέλεσμα αλλά την προσπάθεια. Να εκμηδενίσω τις προσδοκίες και ότι θέλω να φέρω ένα αποτέλεσμα και να κοιτάω να το χαίρομαι, να το απολαύσω, γιατί πραγματικά έχουν περάσει και αρκετές χρονιές που ο καλώς ή ο κακώς κυνηγώντας πράγματα δεν το χαιρόμουν και δεν το ζούσα. Οπότε, τώρα αφού έχουν έρθει τα καλά πράγματα, να κοιτάξω να το χαρώ, να το ζήσω.

Γι’ αυτό δεν ήθελα κιόλας να σταματήσω μετά το Παρίσι, γιατί όλο αυτό που συνέβη θέλω να το ζήσω και μέσα στο χώρο μου, να μην εξαφανιστώ από τις πισίνες. Θα ήθελα να το ζήσω και λίγο από μέσα, να το χαρώ με τα παιδιά, με τον κόσμο, να με δει από κοντά, να τους δω να μιλήσουμε, να το ζήσουμε και αυτοί και εγώ να το χαρούμε. Να σβήσει ωραία, να συνεχιστεί όμορφα άλλη μια τετραετία με το καλό, να είμαι καλά και να είμαι ανταγωνιστικός μέχρι το Λος Άντζελες 2028 και κάπου εκεί ίσως...»

«Είχα πει πως αν δεν έμπαινα τελικό, πιθανότατα δεν θα συνέχιζα να κολυμπάω»

Είχες αρχίσει να σκέφτεσαι το τέλος; Στην κολύμβηση όσοι έχουν τον αριθμό 3 μπροστά από την ηλικία τους, θεωρούνται γερόλυκοι...

«Είχα πει με τον εαυτό μου ότι άμα δεν καταφέρω να μπω σε τελικό, πολύ πιθανό να μην συνέχιζα να κολυμπάω γιατί και στο Τόκιο είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ που και τότε μπορούσα να βρεθώ στο τελικό. Δεν τα πήγα καλά, στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και μου άλλαξε όλο το σκεπτικό μου τότε γιατί και εκεί κυνηγούσα και δημιουργούσα πίεση στον εαυτό μου για το αποτέλεσμα. Και από εκεί και μετά είπα ξέρεις κάτι αφού δεν ήρθε έτσι, χαλάρωσε λίγο, κοίτα τη δουλειά σου να την κάνεις σωστά, προσπάθησε και μετά δες τι θα έρθει. Κάνε εσύ τη δουλειά σου σωστά, φέρε έναν αγώνα που θα είσαι περήφανος γι' αυτόν και δες μετά τη θέση και το χρόνο. Γιατί πιστεύω εκεί το χάνουμε συνήθως. Σκεφτόμαστε τι θα έρθει και χάνουμε την πορεία για να έρθει.

Ειδικά μετά το Τόκιο που όπως είπα είχα απογοητευτεί εκεί πάρα πολύ, το γύρισα λίγο και τώρα ελπίζω να το γυρίσω ακόμη πιο πολύ έτσι ώστε να όντως να το χαρώ και αυτά τα επόμενα χρόνια που θα κολυμπώ να τα ζήσω στο έπακρο και στις διοργανώσεις και στην προπόνηση και παντού».

Όλα αυτά θα τα κάνεις πια ως αργυρός Ολυμπιονίκης…

«Είναι ένας τίτλος τρομερός και πραγματικά όποτε μου το λένε με πιάνει κάτι μέσα μου, δηλαδή γι’ αυτό ακόμα το δουλεύω και προσπαθώ να το δεχτώ. Είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φτάσω σε σημείο αυτό να μου δημιουργεί πίεση και να νιώθω ότι επειδή έχω πετύχει αυτό πρέπει να συνεχίσω να φέρνω επιτυχίες. Δεν εμφανίστηκα φέτος και πήρα ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και θα ξαναχαθώ μέσα στον κόσμο. Είναι πολλά τα χρόνια που διατηρούμαι σε ένα πολύ καλό επίπεδο και είμαι ανταγωνιστικός σε κάθε διοργάνωση. Οπότε δεν θέλω τώρα να κοιτάνε ότι είμαι αργυρός Ολυμπιονίκης και να μη φέρω ένα τόσο καλό αποτέλεσμα και να κρίνουν και να λένε ότι "κοίτα να δεις πήρε το μετάλλιο και τώρα δεν τα πήγε καλά".

Υπάρχει μια τάση να κρίνουν, να περιμένουν στη γωνία να κακολογήσουν και να μιλήσουν άσχημα. Εγώ κοιτάω ότι είμαι τόσα χρόνια σε ένα επίπεδο πολύ ανταγωνιστικό και φέρνω επιτυχίες, με αποκορύφωμα από το Παρίσι, οπότε θα κοιτάξω να τα απολαύσω και ό,τι επιτυχία είναι να έρθει, ας έρθει. Είτε είναι πιο καλή, είτε είναι πιο χαμηλή από το Ολυμπιακό μετάλλιο».

View this post on Instagram

A post shared by Apostolos Christou (@apostolos_christou)

Γενικά διαβάζεις τα σχόλια στα social media; Δίνεις σημασία;

«Τα διαβάζω, καλώς ή κακώς πέφτουν κάποια στο ορατό μου πεδίο. Ο καθένας κρίνει και δεν γνωρίζει τι συμβαίνει από πίσω, ποια είναι η ιστορία του αθλητή. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν ασχοληθεί καν με τον αθλητισμό, οπότε υπάρχει μια τοξικότητα γενικότερα όχι μόνο στον αθλητισμό. Είναι μια τάση που μας χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια. Τα social media έχουν ξεφύγει λίγο σ' αυτό το πράγμα, όλοι από κάτω κοιτάνε να μιλήσουν άσχημα, να κρίνουν, να δείξουν. Οπότε δεν μπορείς να τα πάρεις σοβαρά όλα αυτά τα αρνητικά και άσχημα σχόλια. Το να σου μιλήσει κάποιος ευγενικά και να σου πει κάτι για το καλό σου ή να σου το πει πιο διπλωματικά, οκ εγώ μπορώ να το ακούσω και να το συζητήσω. Αλλά με άσχημο τρόπο και να μειώνεις και να βρίζεις τον άλλον, δεν μπορείς να κάτσεις να το ακούσεις και να το δεχτείς.

Σίγουρα κάποια πράγματα για μια-δυο μέρες μπορεί να με απασχολήσουν. Μπορεί να δω κάποιο αρνητικό σχόλιο και να το σκεφτώ λίγο. Αλλά οκ, μετά δεν μπορώ να το συγκρατήσω γιατί ο καθένας έχει την άποψή του, την εκφράζει και μέχρι εκεί. Από τη στιγμή που δεν μπορώ να το συζητήσω με τον άλλον ή πολλές φορές και να το πάρω στο σοβαρά έτσι όπως το έχει πει, δεν μπορώ να ασχοληθώ παραπάνω».

Πως είναι η ζωή ενός πρωταθλητή της κολύμβησης στην Ελλάδα, που η κολύμβηση δεν είναι ένα τόσο δημοφιλές άθλημα;

«Όχι μόνο τώρα αλλά τα τελευταία χρόνια επειδή έχω φέρει κάποιες καλές επιτυχίες, και από τότε που ήμουν πρωταθλητής Ευρώπης το 2022, τα πράγματα πηγαίνουν αρκετά καλά. Δεν μπορώ να πω ότι έχω σημαντικά προβλήματα στην καθημερινότητά μου. Και εδώ στο ΟΑΚΑ έχω τη διαδρομή μου να κολυμπήσω, μπορώ να έχω και πιο ευέλικτα ωράρια επειδή είμαι μόνος μου με τον Απόστολο και τον κύριο Πάνο μπορούμε να βρούμε διάφορες λύσεις και να αλλάξουμε πράγματα. Ευτυχώς σε αυτό δεν έχω πρόβλημα. Όλα πηγαίνουν πολύ καλά.

Και από την πλευρά των χορηγών έχω πολύ σημαντική και αξιοσημείωτη στήριξη που πραγματικά μου λύνει καθημερινά προβλήματα. Οπότε δεν αντιμετωπίζω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Είμαι σε πολύ καλό δρόμο, είμαι και ήρεμος. Και πιστεύω ότι κι αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να κορυφώσω τις επιτυχίες μου φέτος.

Δηλαδή όταν έχεις κάποια βασικά προβλήματα λυμένα... Ξέρω ότι υπάρχουν παιδιά που πρέπει να δουλέψουν για να φέρουν κάποια χρήματα για να καλύψουν ανάγκες. Έτσι είναι ο αθλητισμός στην Ελλάδα. Δυστυχώς είναι πολύ σκληρός, πρέπει να βρεις ιδιωτική πρωτοβουλία, να σε στηρίξει η οικογένειά σου. Εγώ είμαι ευγνώμων γιατί αυτά τα προβλήματα τα έχω λυμένα και πραγματικά αυτή η ηρεμία σε βοηθάει έτσι ώστε να είσαι 100% στην προσπάθεια για να αφοσιωθείς στον στόχο σου».

Έχεις ταξιδέψει πολύ και έχεις δει τις συνθήκες στις οποίες προπονούνται οι αντίπαλοί σου. Εδώ πως είναι;

«Εντάξει, εγώ πάντα έλεγα ότι θέλω μια διαδρομή άδεια για μένα και είμαι υπερπλήρης. Δεν έχω παράπονο, δεν χρειάζομαι κάτι άλλο, δίπλα σε έχει παιδάκια, ας έχει κοινό, δεν με απασχολεί. Όλα αυτά καλό κάνουν γιατί μαθαίνεις σε μια δύσκολη στιγμή, όλα αυτά τριγύρω δημιουργούν και ένα κλίμα το οποίο σε βοηθάει έτσι ώστε να υπάρξει ένας αντιπερισπασμός γιατί όπως είπα και στο Παρίσι, μες πισίνα γινόταν πόλεμος. Όλα αυτά εγώ τα βλέπω θετικά. Από στιγμή που η θερμοκρασία του νερού είναι καλή, έχω μια διαδρομή δικιά μου χωρίς να με εμποδίζει κάποιος, δεν θέλω κάτι άλλο.

Από εκεί και πέρα με το team, είναι αρκετοί άνθρωποι που με τον κύριο Πάνο τους έχουμε βρει από πιο παλιά, τους συναντήσαμε στην πορεία και με τους οποίους συνεργαζόμαστε με δική μας πρωτοβουλία. Είναι ο Δημήτρης Κουλούρης ο γυμναστής μου, είναι ο Γιώργος Γκούντας ο φυσικοθεραπευτής μου, η Μαρία Ψυχουντάκη ψυχολόγος μου, η Έρης Σγουράκη βιοχημικός της άσκησης, ο Αργύρης Τουμπέκης ο εργοφυσιολόγος, ο Γιάννης Αρναούτης ο διατροφολόγος είναι ο κύριος Γούργουλης από τα ΤΕΦΑΑ της Κομοτηνής, που με βιντεοσκόπησε μέσα στο νερό βλέπει πράγματα που με βοηθάνε για να αλλάξω τεχνικά σημεία. Είμαστε αρκετά άτομα πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν είναι τελικά ατομικό το άθλημα. Δηλαδή ο καθένας πρέπει να είναι στο είδος του έτσι ώστε να ασχολείται μόνο με αυτό. Ο καθένας είναι στο είδος του, έτσι ώστε όλοι μαζί να βοηθήσουν. Είναι ένας κύκλος που μέσα είμαι εγώ και αλληλεπιδρώ.

Το μετάλλιο αυτό μοιράστηκε παντού, μοιράστηκε στην οικογένειά μου, στους ανθρώπους που αναφέρουμε πάνω, στους χορηγούς, στην ομάδα του ΟΑΚΑ που με βοήθησε με αυτά που μου παρέχει με τη διαδρομή και τον χώρο, στην ομοσπονδία, στην Ολυμπιακή Επιτροπή, πραγματικά όλοι ένα λιθαράκι το βάλανε.

Πως σε βοήθησε η ψυχολόγος;

«Με την κυρία Ψυχουντάκη, είναι αθλητική ψυχολόγος, ξεκίνησα φέτος. Ειδικά φέτος δεν ασχολήθηκα με την ψυχολογία στην προσωπική μου ζωή, επικεντρωθήκαμε στο αθλητικό κομμάτι και μπορώ να πω ότι με βοήθησε πολύ, γιατί θέσαμε έναν συγκεκριμένο στόχο ακόμη πιο έντονα και το πίστεψα παραπάνω και το προσγείωσα πιο κοντά μου και το άγγιξα και τελικά το κατάφερα. Από όλη τη συνεργασία με την κυρία Μαρία, αυτό μένει στο τέλος για μένα, ότι με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι όντως μπορώ και να το θέσω σαν ένα στόχο που είναι εφικτός και όχι απλά το λέω και αιωρείται. Είναι εκεί, το βλέπω και γι’ αυτό προσπαθώ. Αυτό έμεινε για μένα από τη συνεργασία με τους φέτος».

Πως φαντάζεσαι το αύριο, έξω από την πισίνα;

«Δεν ξέρω… Τώρα έχει κάποιες εξετάσεις για το πτυχίο προπονητικής, θα τις δώσω για να δω αν θα το έχω και αυτό το πτυχίο. Δεν ξέρω, μου φαίνεται λίγο δύσκολο να συνεχίσω να είμαι στην πισίνα, γιατί είμαι ήδη 20 χρόνια και, καλώς ή κακώς θες δε θες αυτό σε κουράζει γιατί είναι μια καθημερινή τριβή και δεν έρχομαι εδώ ούτε για να περάσω καλά, ούτε για να διασκεδάσω. Έρχομαι εδώ και κάθε μέρα παλεύω με τον εαυτό μου για να φέρω ένα καλό αποτέλεσμα μετά στους αγώνες. Οπότε δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να είμαι σαν προπονητής. Μπορεί κάποια στιγμή να ασχοληθώ επαγγελματικά με το άθλημα κάπως, δεν ξέρω πώς. Γιατί καλό θα κάνει να παραμείνω στον χώρο, να βοηθήσω τα παιδιά και να μεταφέρω κάποιες εμπειρίες και κάποια πράγματα που ξέρω επειδή τα έχω βιώσει στις διοργανώσεις που συμμετείχα.

Γενικότερα εγώ στη ζωή μου μετά σκέφτομαι ότι θα επικρατεί μια ηρεμία. Να μην νιώθω ότι είμαι σε μια μόνιμη ένταση και ότι κυνηγάω κάτι, να μην υπάρχει μια πίεση και ένα άγχος. Γιατί το έχω ζήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτά τα χρόνια οπότε δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι εφικτό αυτό να συνδυάσω την επόμενη μου ασχολία, την επόμενη μου δουλειά με το να υπάρχει ηρεμία και όχι άγχος. Αλλά κάτι τέτοιο σκέφτομαι».

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος του Απόστολου Χρήστου;

«Να απολαύσω κάθε στιγμή που θα είμαι σε πισίνα, να το χαρώ, να το ζήσω και να μην αφήνω είτε μικρές είτε μεγάλες στιγμές να περνάνε λίγο πιο γρήγορα και να μην τις συνειδητοποιώ. Αυτό κυρίως, να το ζήσω λίγο παραπάνω από εδώ και πέρα, αφού πλέον δεν θα υπάρχει τόση πίεση και προσδοκία για κάτι που όντως πέτυχα!»

*Ευχαριστούμε πολύ το ΟΑΚΑ για τη φιλοξενία